217 สงครามป้องกันมอลต์ ② ดำเนินการต่อสู้
–มุมมองเอเกอร์–
「พลธนู พวกเขาเริ่มยิง!」
「ศัตรูยิงสวนกลับมา…… มันไม่มาถึง!」
กองทัพแวนโดเลียยิงธนูของพวกเขาทั้งหมดทีเดียวเลยแม่น้ำไป
พวกเขาดูเหมือนค่อนข้างไม่เป็นระเบียบและช้าในการเปลี่ยนสู่ขบวนแถวป้องกันดังนั้นมีไม่กี่คนถูกยิงร่วง
พวกเขาพยายามตอบโดยการยิงกลับใส่เราอย่างรวดเร็วแต่ลูกธนูพวกเขาเสียแรงก่อนโดนเราและสุดท้ายหล่นอย่างไม่มีพิษภัยสู่พื้น
「มันดูเหมือนธนูพวกเขามีระยะสั้นกว่าเรา」
「ธนูเรายิงได้ไกลมากๆ!」
ไมล่าวิเคราะห์สถานการณ์อย่างสงบระหว่างอิริจิน่าพูดดังๆ
พลธนูและทหารม้าธนูทั้งหมดใช้ธนูประกอบทรงพลัง
โดยเฉพาะ เมื่อทหารม้าธนูของชาติภูเขาชินกับอาวุธใหม่ของพวกเขา พวกเขาพัฒนาระยะได้ไกลน่าประทับใจได้อย่างมาก
「มันดูเหมือนพวกเขาเป็นแนวหน้า มาขยี้พวกเขาอย่างเร็ว」
ซีเลียชักดาบในท่าทางที่สง่างาม
เธอดูดีมากๆในชุดเกราะหลังๆนี้
ผมแน่ใจว่าทหารมากมายแอบรักเธอ แต่ผมจะไม่ยกเธอให้ใคร
「เรามีทหารราบ 2000 และพลธนูกับทหารม้าธนูอย่างละ 1000 ถูกส่งออกไปตามทหาร เราใช้องประกอบนี้เหรอ?」
「ใช่ เราจะแค่ทำให้อะไรมันวุ่นวายมากกว่านี้โดยการเพิ่มคนเยอะเกินไป เราจะกำจัดพวกเขาแบบนี้」
มันเมื่อพลธนูยิงชุดยิงที่ห้าเสร็จ
เมื่อถึงเวลานี้ ศัตรูน่าจะมีเวลาพอที่จะเข้าสู่ขบวนแถวป้องกันดังนั้นการยิงมากกว่านี้จะผลลัพธ์ด้อยลง
การโจมตีต่อไปจะเป็นทหารราบและทหารม้า
「ทหารอาสา…… เดินหน้า!」
「ทหารอาสา?」 「เจ้าโง่ นั่นเรา」 「มันดูเหมือนเราเป็นทหารอาสาครั้งนี้」
ทหารมีหน้าตาที่สับสนบนใบหน้าชั่วขณะหนึ่งก่อนพวกเขาเริ่มเคลื่ออนไหว
แม้ว่าสถานการณ์แปลกเล็กน้อย มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงว่าศัตรูยืนอยู่หน้าพวกเขา
ลีโอโพลต์ นายทำนี่อย่างถูกต้องจะดีกว่า
ไมล่าพึมพำข้างผม
「พี่กังวลเกี่ยวกับกำลังใจของทหารเพราะการต่อสู้นี้ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับเขา แต่มันไม่ได้ดูเหมือนแย่เกินไป」
「มันเป็นสิ่งดีที่มีกองรางวัลเมื่อเราชนะ」
มากกว่านั้น ทหารทั้งหมดที่มีอยู่ที่นี่ถูกเกณฑ์และไม่ได้มีความต้องรับผิดชอบ
ทหารเหล่านั้นในกองทัพผู้ไม่ได้เจตนาเดียวกับเราน่าจะพบว่ามันทนไม่ได้ทีไปทำสงครามบ่อยมาก
「ทหารก็รอคอยรางวัลพิเศษจากพระนางเซเลสติน่าที่พวกเขาถูกบอก」
「จริงๆพี่กังวลเกี่ยวกับนั่น」
ก่อนสงครามป้องกันเริ่ม เซเลสติน่าหยุดที่เบียโดและประกาศต่อพวกเราว่าเธอจะให้รางวัลคนเหล่านั้นผู้ช่วยให้ประเทศของเธอสงบสุข
เธออาจตัวเล็ก แต่ทหารคาดหวังบางอย่างเพราะคำพูดเหล่านั้นมาจากราชาตรงๆ
ถ้าเธอพูดบางอย่างคลุมเครือ จริงๆมันอาจย้อนกลับมาและทำให้ชื่อเสียงเธอเสียได้
「มันไม่เป็นไร! หนูอยากให้พวกเขามีความหวัง!」
ผมหยุดถามเธอเกี่ยวกับมันหลังจากเธอพูดนั่นในท่าทางที่ร่าเริงเช่นนั้น
น้ำจำนวนน้อยในแม่น้ำไหลระหว่างพวกเดียวกันและศัตรูไม่เป็นภาระกับเหล่าทหาร
อย่างแรกทหารม้าหนักจะพุ่งเข้าตีเข้าไปและทหารราบจะตามจากทั้งสองข้าง
แผนนั้นเพื่อให้ทหารม้าตีฝ่าและแบ่งแถวศัตรูระหว่างทหารราบดันไปข้างหน้าจากด้านข้างและล้อมศัตรู
เสียงตะโกนของทหารราบและเกือกม้าดังลั่นของทหารม้าที่กำลังควบทำสนามรบสั่นไหว
ทหารศัตรูย้ายไปย้ายมาเพื่อเตรียมสำหรับการปะทะแม้ว่าพวกเขาเห็นได้ชัดว่าอยู่ไม่สุข
การต่อสู้อาจสรุปในระยะเวลาสั้นๆ
「ทหารชินอย่างช้าๆ เห็นได้ชัดว่ามีพวกเขาน้อยลงที่ดูวิตกกังวลก่อนต่อสู้」
「ในแง่ของประสบการณ์การต่อสู้ พวกเขาค่อนข้างมีประสบการณ์ พวกเขาจะไม่ตื่นตกใจยกเว้นสัตว์ประหลาดเหมือนกิลเดรสปรากฏ」
「หนูก็ฝึกด้วย!」
ผมถูหัวซีเลียขณะเธอพยายามงัดเข้ามาสู่การสนทนาที่ผมกำลังมีกับไมล่า
ผมฝากกองกำลังมากกว่าศัตรูสองเท่าไว้กับลีโอโพลต์ ดังนั้นไม่มีอะไรต้องกังวล
「ทหารม้าหนักพุ่งเข้าตีเข้าไป!」
ลีโอโพลต์ไม่ได้ให้ค่าทหารม้าหนักมาก
เกราะพวกเขาแพง
บวกกับการเคลื่อนไหวแและความยืดหยุ่นน้อย
เขาจะอยากได้ทหารม้าหอกที่คล่องแคล่วมากกว่า เพราะพวกเขาทำให้ระยะกลยุทธ์ที่ใช้งานได้กว้างขึ้น
อย่างไรก็ตาม ทหารม้าหนักมีความสามารถทำลายล้างพอที่จะตัดสินผู้ชนะของการต่อสู้ถ้าศัตรูช้ากับการรับมือการพุ่งเข้าตีของพวกเขาเก้าเดียว
เสียงเหล็กสีกันและความตายที่เจ็บปวดดังก้อง
ทหารหนุ่มบนที่สังเกตการณ์ตะโกนในน้ำเสียงตื่นเต้น
「มันดูเหมือนพวกเขาใช้กำลังเพื่อฝ่าขบวนแถวศัตรู แถวศัตรูกำลังแตก!」
「เพราะทั้งหมดศัตรูไม่ไหวตั้งแต่แรก ต้องมีบางที่ซึ่งการป้องกันบางกว่า」
มุดตรงสู่ขบวนแถวต่อต้านทหารม้านั้นฆ่าตัวตาย แต่เกราะและโล่หนาของพวกเขาอนุญาตให้ทหารม้าหนักเล็งความไม่เป็นระเบียบได้ทันที
แน่นอนลีโอโพลต์จะไม่ปล่อยโอกาสนั้นหลุดไป
การรายงานของคนเฝ้าระวังดำเนินต่อไป
「ทหารม้าหอกที่ตามไปพุ่งเข้าตีฝ่าศัตรูที่สับสนและเปิดรู!」
「ศัตรูพยายามปิดการรั่วตรงกลาง」
「ดูสิ ทหารราบสู้แม้ว่าพวกเขาล้อมด้านข้าง ……พวกเขากึ่งล้อมเสร็จสมบูรณ์แล้ว」
ไมล่าเปิดตากว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจในความตกใจกับทักษะทหารราบ
เหมือนที่คาดกับเขา เขาไม่ใช่คนมืดมน
「เราชนะ!!」
「หยุดนนั่น!」
อิริจิน่าประกาศชัยชนะของเราแม้ว่าซีเลียบอกให้เธอหยุด
แน่นอนมันดูเหมือนชัยชนะเราอยู่ในมือ
มันเป็นไปไม่ได้ที่สถานการณ์นี้จะพลิกและสิ่งเดียวที่ผู้บัญชาการทำได้เท่านั้นคือให้ทหารหนีมากเท่าที่เป็นไปได้
「ทำสำเร็จได้น่าประทับใจ อุ้ย อย่าบอกลีโอโพลต์ว่าพี่พูดนั่น」
เขารำคาญเมื่อเขาถูกชมด้วยเหตุผลบางอย่าง
ผมส่งสัญญาณให้ลูน่าและทหารม้าธนูผู้รออยู่ข้างหลัง
พวกเขาส่งลูกลูกธนูกลับไปสู่กระบอกใส่ลูกธนูของพวกเขา
ผมให้พวกเขาพร้อมเผื่อไว้ ไม่ได้ดูเหมือนพวกเขาจำเป็นอีกแล้ว
「มันเป็นการแตกพ่าย! ทหารม้าเริ่มไล่ตาม! ทหารราบก็ล้อมกลุ่มศัตรูเล็กๆหลายที่!」
ในแค่ 30 นาที ศัตรูแตก
「ปล่อยพวกเขาไล่ตามไปและเก็บของตกในสงคราม ถ้าเราให้นี่เป็นรางวัลของพวกเขา กำลังใจทหารจะยิ่งเพิ่มขึ้น」
มันดูเหมือนตัวอิริจิน่าเองอยากไปด้วย
「พี่พูดถูก แต่นั่นแค่แนวหน้าของพวกเขา พวกเขามีกองทัพหลักอยู่ข้างหลังเขาดังนั้นอย่าไล่ตามลึกเกินไป」
หลังจากอนุญาต อิริจิน่ากวัดแกว่งหอกและพุ่งไปข้างหน้า
ถ้าเธอพุ่งเข้าตีเข้าไปโดยตัวเอง…… อา มีคนสี่คนล้อมเธอแล้วตอนนี้
「……พวกเขาพ่ายแพ้แทน เธอแทงคนและอาละวาดอย่างไม่ยั้งตัวเองเลย」
อิริจิน่าชอบการต่อสู้มากๆ
ผมไม่มีคิวของผมครั้งนี้ แต่ผมจะทำบางอย่างครั้งหน้า
「มุ! เอเกอร์ซามะ ได้โปรดล่าถอย ซากของกองทัพที่พ่ายแพ้มาที่นี่ด้วย!」
เราอยู่ตำแหร่งบนเนินสูงไม่ไกลจากแม่น้ำแต่ทหารศัตรูที่สับสนเสียความรู้เรื่องทิศทาง
เพราะทหารผ่อนคลายท่ายืนต่อสู้ไม่นาน พวกเขาตอบศัตรูที่เข้ามาช้า
「ป-ไปไกลๆ!!」
ทหารศัตรูเหวี่ยงดาบอย่างบ้าคลั่งและผมกำลังจะเจออาวุธเขาด้วยหอกของผม
「ฟู่!」
เงาดำกระโดดจากข้างผมและป้องกันดาบศัตรู
「ซีเลีย…… เธออยู่ที่นี่」
ปรกติแแล้วซีเลียเป็นคนที่รับมือกับสถานการแบบนี้ แต่เธออยู่ข้างผมตอนนี้
「ครอล นาย!」
ถ้าอย่างนั้นมันเป็นเขา
เขาอาสาตามมาและอยู่กับผมเป็นผู้ติดตามคุ้มกันด้วยตัวเองครั้งนี้
ซีเลียต่อต้านมันตอนแรก แต่ความเข้มขนแปลกๆกดดันเธอให้เธอเห็นด้วย
「ถอยไปไกลๆ ไอ้เด็กเวร!!」
ทหารศัตรูหาทางหนีอย่างสิ้นหวังแต่ครอลป้องกันการโจมตีทั้งหมดที่ส่งไปหาเขา
โล่นั้น…… มันคือฝาหม้อ
「……นายจะไม่ชนะฉันด้วยหัวใจไม่มั่นคง」
「ครอลกำลังพูดอะไร?」
อย่าถามพี่ ซีเลีย
「ไอ้บัดซบ ฉันจะฟันแก……」
「ฮึ่ม!」
ทันทีเมื่อศัตรูยกดาบขึ้น เลือดฉีดออกและเขาล้มสู่พื้นอย่างช้าๆ
「ไอ้บัดซบ ฉันคิดว่าแกเป็นแค่เด็กที่ไหนก็ไม่รู้!!」
ศัตรูสองคนที่เหลือโกรธหลังจากเห็นพวกพ้องของพวกเขาถูกฆ่า รีบเข้าไปหาครอล
ผมจะคิดว่าเขาต้องการกำลังเสริมที่จุดนี้
「ฉันเห็นพวกมันได้…… ฉันเห็นการเคลื่อนไหวของนาย」
ครอลเอียงหัวไปข้างหนึ่งเพื่อหลบการฟันลงของดาบศัตรูเล่มหนึ่ง จากนั้นหมุนตัวเพื่อหลบดาบที่เล็งใส่เท้าของเขา
ครอลไม่ได้คล่องแคล่วและหัวเร็วเหมือนซีเลียดังนั้นการเคลื่อนไหวของเขาเมื่อกี้ค่อนข้างเชื่องช้า
แต่ส่วนที่ไม่น่าเชื่อคือเขาเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อหลบก่อนศัตรูเหวี่ยงด้วยซ้ำ
และจากนั้นในการเหวี่ยงแค่สองครั้ง ครอลฟันต้นขาของทหารศัตรู
พื้นฐานแล้ว ตาเขาปิดเมื่อเขาฟันศัตรูคนสุดท้าย
「「กุ่อ๊าาาา!」」
ก่อนผมรู้ เขาจัดการศัตรูสามคนแล้ว
ซีเลียมองดูครอลเหมือนเธอไม่เชื่อสายตา
「ฉันรู้สึกถึงความเลวร้ายจากนาย…… นั่นทำไมฉันรู้ว่านายจะเคลื่อนไหวยังไงก่อนร่างกายเคลื่อนไหว!」
หลังจากคำพูดนั้น ครอลเก็บดาบ
นายพยายามจะไปไหน ?
「ตอนนี้ที่การโจมตีแแรกจบลงแล้ว เราเตรียมสำหรับการเดินหน้าครั้งต่อไปได้ เราจะเข้าป้อมปราการแรมและเจอกับศัตรูเหมือนที่วางแผน」
จากหน่วยลาดตระเวน กองทัพหลักของศัตรูมีทหารประมาณ 10,000 คน ระหว่างผมไม่สงสัยว่าเราชนะได้ไหมในการต่อสู้บนที่ราบ เราน่าจะเสียหายผู้เสียชีวิตจำนวนน้อยกว่าถ้าเราตั้งแคมป์ในสิ่งก่อสร้างสำหรับป้องกัน
「เพราะทั้งหมดเราใช้อะไรเหล่านั้นที่หนักบนที่ราบไม่ได้」
ปืนใหญ่มากที่ดวอร์ฟมอบให้เราทำจากวัสดุต่างกัน ดังนั้นพวกมันค่อนข้างหนัก
เราอยากใช้พวกมันโดยการติดไว้ที่ป้อมปราการถ้าเป็นไปได้
「……ทหารอาสาผู้มีทหารม้าหนักและปืนใหญ่……」
ไมล่าถอนหายใจอย่างน่าตกใจมากแต่ไม่มีอะไรที่เราทำได้เกี่ยวกับมันตอนนี้
「ทหารอาสานั้นแค่บังหน้า คิดไว้ก่อนแล้วว่าความจริงจะถูกค้นพบ แต่ลอร์ดฮาร์ดเลตต์มุ่งหน้าไปข้างหน้าไม่ได้ เข้าใจมั้ย?」
「ทำไมล่ะ? พี่อยากสู้ด้วย……」
「ถ้าพี่นำการบุกการบุกและสู้ข้างหน้า การปกปิดสุดท้ายจะเปิดออก!」
ไมล่าตะโกนและซีเลียพยักหน้าเห็นด้วย
คุ…… ถ้าผมสู้ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นไม่มีอะไรให้ผมทำยกเว้นมีเซ็กส์
มันจะเป็นไมล่าคืนนี้ ผมจะทำให้เธอร้อง
「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ เตรียมเดินทางสำเร็จแล้ว」
ลีโอโพลต์พูดในน้ำเสียงเหมือนพูดเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว ไม่แม้แต่ดื่มด่ำกับชัยชนะก่อนหน้า
ไม่มีอะไรให้ฉลองเพราะมันคิดไว้แล้วว่าเราจะชนะ
อืม วันหนึ่งฉันจะให้นายเปิดเผยชีวิตเซ็กส์กับนีน่า
「แล้วของตกในสงครามล่ะ?」
「อย่างที่วางแผน ทหารมอลต์รวมกันและขนส่งสู่เบียโด ความคล่องตัวของพวกเขาจะมีผลถ้าพวกเขาเอาพวกมันทั้งหมดไปหลังจากทั้งหมด」
นี่เป็นการต่อสู้เพื่อปกป้องดินแดนมอลต์
อย่างเป็นธรรมชาตินั่นรวมถึงกำจัดศัตรูของมอลต์ซึ่งวิ่งกลับไปที่เมืองหลวง ซึ่งทำไมลีโอโพลต์, ไมล่าและตัวผมเองเห็นด้วยกันที่จะให้พวกเขาดูแลการขนส่งของหรือการปกป้องชาวนาใกล้เคียง
ถ้าพวกเขาสู้พร้อมกับทหารอ่อนแอ เราจำเป็นต้องถอยกลับ ดังนั้นพวกเขาขวางทางเรา
อย่างไรก็ตาม มีเหตุผลที่การเติมเสบียงและการขนส่งอาหารราบรื่น
ทหารมอลต์ดูค่อนข้างดีใจเมื่อพวกเขาถูกบอกให้ดูแลเรื่องเสบียงและการขนส่ง
พวกเขาอยากปกป้องราชินีและประเทศของพวกเขาแต่พวกเขาไม่อยากสู้…… มันโชคร้าย แต่ผมต้องให้มอลต์อยู่ใต้การปกป้องของผมสักพัก
「ได้เลย ได้เวลาเดินทัพ นายจะบัญชาการสำหรับตอนนี้」
「……รับทราบ แล้วคุณจะไปที่ไหน?」
「แค่ธุระเล็กๆ」
「ผมอยากจะเดินทัพอย่างเร็วดังนั้นคุณหาผู้หญิงภายในหน่วยได้มั้ย?」
「ไม่ใช่อย่างนั้น!!」
คนนี้จริงๆแล้วททำเหมือนผมเป็นคนโง่
–มุมมองบุคคลที่สาม–
ไม่กี่วันหลังจากนั้น แวนโดเลีย
กองทัพรุกรานมอลต์ กองทัพหลัก ใกล้ป้อมปราการแรม
「ถ้าอย่างนั้นนั่นคือป้อมปราการที่ศัตรูตั้งแคมป์…… มันเล็กมากจนทหารถูกทิ้งไว้ข้างนอก」
「ท่าน ตัวป้อมปราการเองเล็ก และไม่ได้ดูทนทานเป็นพิเศษ」
「แต่พวกเขาเป็นคนที่เอาชนะแนวหน้า เราประเมินพวกเขาต่ำไปไม่ได้」
ผู้บัญชาการของกองทัพรุกรานมอลต์เบเซก หรี่ตาและจ้องมองทั้งป้อมปราการ
ลูกน้องของเขาทำตาม ดูป้อมปราการจากระยะไกลเพื่อเรียนรู้ภาพใหญ่กว่า
「ธงที่ชู…… บางอย่างที่ฉันไม่รู้ ธงแค่ถูกทาด้วยสีเดียว ถ้าอย่างนั้นทหารอาสา」
「มันปรากฏว่าเป็นอย่างนั้น แต่สหายเคอร์นี่รายงานว่าพวกเขาเป็นทหารของต่างประเทศที่ปลอมตัวเป็นทหารอาสา เขาพูดว่าพวกเขามีอุปกรณ์และความเป็นผู้นำยอดเยี่ยม……」
เบเซกลูบหนวดสีดำ
「การแพ้ทหารออาสาจะทำให้ใครก็ตามอยากโกหก…… แต่เขาไม่ใช่คนโง่ด้วย เขาอาจธรรมดาแต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่สู้ในท่าทางที่ไม่น่าดู มาใช้การปฏิบัติแบบมาตรฐานในศึกล้อมเมืองเถอะ」
ถ้าศัตรูเป็นกลุ่มทหารอาสามั่วซั่ว เขาขยี้ศัตรูได้ด้วยความแข็งแกร่งอย่างเดียว
อย่างไรก็ตามเบเซกเลือกวิธีที่แน่นอนที่สุด
「ผู้บัญชาการ ถ้าเราเตรียมสำหรับการล้อมเมืองเต็มรูปแบบ มันจะใช้วันเพิ่มไม่กี่วัน」
「ฉันไม่ถือ ถ้าศัตรูแข็งแกร่งเหมือนที่รายงานจริงๆ แน่นอนว่าพวกเขาเป็นกองกำลังหลัก หลังจากเอาชนะพวกเขาที่นี่ เรายึดที่เหลือของมอลต์ได้ในการระบายสีภาพด้วยการวาดทีเดียว」
「รวมพลเครื่องดีดหิน」
「ยกโล่ใหญ่ขึ้น ลูกธนูจากป้อมปืนมาถึงเราจากระยะไกล!」
อาวุธล้อมเมืองกำลังถูกสร้าง
อย่างเป็นธรรมชาติ หน่วยอื่นจะไม่ลดการป้องกันลง
ให้ความสนใจเมื่อมีใครก็ตามออกมาจากปราสาทสู่ที่ราบ
「มันจะนานเท่าไหรเพื่อแค่ให้เครื่องดีดหินพร้อม?」
「ท่าน! มันจะเสร็จเมื่อตอนเย็น!」
ถ้าเป็นอย่างนั้น มันจะทันเวลาสำหรับการโจมตีตอนกลางคืน
ถ้าหินลุกไหม้ถูกยิงออกไปยามดึกๆดื่นๆ มันจะเป็นภาพที่ตรึงใจด้วยเหมือนกัน
ถ้าศัตรูเป็นทหารอาสาจริงๆ พวกเขาทั้งหมดอาจวิ่งหนีเมื่อตอนเช้ามาถึง
ในตอนย็น เบเซกกำลังจะเอียงแก้วเพื่อจิบชาจนกระทั่งเสียงตูมดังสั่นอากาศ
「บุ่ฮ่า! น-นั่นอะไร!?」
เสียงทำให้เบเซกทิ้งแก้วใบโปรด และเมื่อเขาเห็นมันแตก เขาตะโกนด้วยหน้าตารำคาญบนใบหน้าของเขา
「ผ-ผมไม่รู้ อยู่ดีๆพื้นก็ระเบิด! อุว้าาา!! ระวัง!」
มีเสียงตูมดังอีกครั้งและจากนั้นเครื่องดีดดหินที่ทำไปครึ่งหนึ่งพังทลายเป็นชิ้นๆ กระจายเศษไม้ไปทุกที่
เพราะฐานที่ถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง เครื่องดีดหินพังทลายสู่พื้นอย่างช้าๆ ชิ้นที่หักหล่นลงบนทหารที่กำลังเตรียมอาวุธล้อมเมือง
「เราควรเคลื่อนที่ไปข้างหลังสำหรับตอนนี้! มันอันตรายที่นี่!」
ก่อนเขาพูดจบได้ บางอย่างลงพื้นกลางแถวพลหอกและทำทหารผู้โดนเต็มๆกระเด็นไป
「คุ!」
เบเซกมองขึ้นไปบนกำแพงของป้อมปราการและเห็นควันขาวขึ้นมาจากหลายที่
เสียงคำรามดังลั่นและควันขวว…… เพิ่มความสามารถส่งทหารบินไปด้วยและคำตอบเดียวถูกสร้างขึ้นมา
「ปืนใหญ่…… -อะไรกันเนี่ย!? ทหารอาสาบ้าเหอะ!」
มันไม่ใช่ว่าแวนโดเลียไม่มีปืนใหญ่อยู่ในครอบครอง
มันเพราะอาวุธเหล่านั้นค่อนข้างราคาแพงและมันยากที่จะรวบรวมดินปืน ไม่ต้องพูดถึงไม่มีใครคิดว่ามันจำเป็นที่จะเตรียมอุปกรณ์ที่ทรงพลังและแพงกับชาติเล็กๆเหมือนมอลต์
「พวกเขามีปืนใหญ่มากมายได้ยังไง…… อุว้าา!」
มีการกระแทกอีกครั้งและเต็นท์ใกล้เคียง พร้อมกับคนข้างใน ถูกส่งกระจายในทิศทางต่างๆกัน
ณ จุดนี้ มันชัดเจนว่าศัตรูมีปืนใหญ่มากกว่าหนึ่งหรือสองกระบอก
ปืนใหญ่มากกว่า 10 กระบอกยิงออกไปพร้อมกัน
「พวกเขาเป็นทหารอาสาได้ยังไง!? ให้หน่วยถอยและกลับไปรวมกลุ่ม! ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเขาจะยิงเราเหมือนเป้านิ่ง!」
「ให้ทหารกระจายออก ปืนใหญ่จะไม่สร้างความเสียหายมากถ้าเราไม่ได้รวมกลุ่มด้วยกัน」
เบเซกพยักหน้ากับข้อเสนอของลูกน้องและเมื่อคำสั่งเริ่มกระจายขณะพวกเขาล่าถอยและส่งคำสั่ง พวกเขาได้ยินหน่วยสอดแนมจากคนเฝ้าระวัง
「ศัตรูโจมตี!! ทหารม้า 2000 คนกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้!」
「ทหารม้า 2000 คน…… จากประเทศไหน!?」
ไม่มีใครเชื่อว่าศัตรูตรงหน้าพวกเขาเป็นทหารอาสาอีกแล้ว
กองทัพที่โจมตีพวกเขาถูกส่งมาที่นี่เพื่อหยุดการรุกรานของเวนโดเลียในมอลต์เป็นพิเศษ
มันเป็นกองทัพที่ทรงพลัง
「บอกรายละเอียดศัตรูให้กับฉัน!」
เบเซกซ่อนความรำคาญไม่ได้ขณะเขาตะโกนใส่คนเฝ้าระวัง
「พวกเขามีธงหลายแบบเหมือนเดิม――อ๊ะ ผมเห็นธงสีดำล้วนได้! หือ? ศัตรูรีบซ่อนมันไป」
「ธงดำสนิท นายพูด…… มันคือลอร์ดศักดินา ‘นั่น’ หรือ? ไม่ว่าอย่างไร เราต้องทำบางอย่างเกี่ยวกับศัตรูตรงหน้าเราก่อน รีบเข้าแล้วเข้าขบวนแถว!」
ทหารม้าพุ่งเข้าตีไปข้างหน้าเพื่อเข้าปะทะกองทัพคนแวนโดเลียผู้ยังไม่ฟื้นจากความสับสนก่อนหน้าและยังถูกตะโกนใส่โดยเบเซก
–มุมมองเอเกอร์–
เรื่องราวข้างเคียง คฤหาสน์ราเฟน
รังงู
「เธอไม่เป็นไรกับนี่? พี่ให้สร้างสิ่งก่อสร้างมั่นคงเพื่อเธอได้」
「ไม่ นี่ดีพอแล้ว」
แลมมี่และผมกำลังนอนอยู่ใต้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาวขณะเราจ้องบ้านใหม่ที่เธอจะมีชีวิตอยู่ข้างในตอนนี้
อย่างที่คาด แค่ทิ้งเธอไว้ในคฤหาสน์จะทำให้ผู้คนมากมายกลัว
เพราะทั้งหมด ลาเมียคือสัตว์ประหลาดทรงพลังเทียบไม่ได้กับก็อลินและพวกเธอถูกรู้จักว่ากินมนุษย์
นั่นทำไมเราตัดสินใจจะสร้างบ้านในพื้นที่ว่างข้างในลานหน้าที่ถูกออกแบบมาสำหรับเธอให้มีชีวิตอยู่ข้างใน
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างอะไรใหญ่เกินไปเพราะสถานที่จำกัด แต่ผมกำลังคิดสร้างสิ่งก่อสร้างทำจากหินดีๆ……
「หินเย็นเกินไประหว่างหน้าหนาวและหนูจะไม่อยากเคลื่อนไหว หนูจะอยากได้บ้านไม้แทน」
มันดูเหมือนแลมมี่ไปนอนที่เย็นๆและจะนอนต่อไปจนกว่ามันจะอุ่นขึ้น
เห็นว่ามีเวลาเมื่อเธออยู่ในระหว่างตักน้ำและรู้สึกง่วง จากนั้นตื่นขึ้นเพื่อแค่พบว่ามันฤดูใบไม้ผลิแล้ว
ในแค่สองวัน บ้านโทรมๆถูกก่อตั้งเหมือนที่ขอทุกอย่าง
「มันไม่มีประตู」
「อาา ต้องผ่านประตูมนุษย์มันน่าปวดหัว พูดตรงๆ หนูมีนี่แทน」
แลมมี่ชี้รูที่ขุดอยู่บนพื้นซึ่งก็เชื่อมต่อกับรูที่ขุดข้างในบ้าน
เธอเลื้อยเบียดผ่านอุโมงค์และเดินทางระหว่างสองบริเวณ
การชอบที่แคบๆต้องอยู่ในเลือดงูแน่
「ถ้าหนูชอบมัน ถ้าอย่างนั้นพี่ไม่มีอะไรอื่นจะพูด……」
พูดถึงแล้ว เธอชอบอาบแดดนานๆ ดังนั้นหน้าต่างถูกทำให้ใหญ่เป็นพิเศษ
「อุ่ฟุฟุ ขอบคุณมากๆที่ให้หนูมากขนาดนี้ แม้แต่บ้าน! ในฐานะคำขอบคุน พี่อยากทำอะไรซุกซนตอนนี้มั้ย?」
「ได้ มาทำมันเถอะ!」
มาปกคลุ่มบ้านใหม่นี้ด้วยกลิ่นของการสร้างความรักของเราเถอะ
……เพราะไม่มีหน้าต่าง ผมแอบเบียดเข้าหน้าตาง และมันทำให้ผมปรากฏว่าเหมือนพวกคบชู้
「ลิ้นหนูอยู่ในรูฉี่พี่……」
「พี่ชอบนั่นมั้ย? ได้เลย ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้หนูจะเข้มข้นกว่าก่อนหน้า」
ขณะผมรอคอยความเสียวที่ผมกำลังจะได้รับประสบการณ์ ผมเห็นอะไรบางอย่างน่าสงสัยนอกหน้าต่าง
「มีที่ในลานหน้าที่หนูขุดขึ้นมา…… หนูปลูกผักที่นั่นเหรอ?」
「หืม? ไม่, หนูแค่คิดว่าสวนดูว่างเปล่าดังนั้นหนูปลูกเมล็ดต้นไม้เมื่อวาน」
สวนกุหลาบของครอบครัวเทรียอยู่ลานหลังบ้าน แต่มันใช้เวลาสำหรับแลมมี่เพื่อชินกับมัน
「เมล็ด? เธอได้มาจากคนสวนเหรอ?」
「เมื่อหนูเข้าหาคนสวน เขาร้องไห้วิ่งหนี นั่นเมล็ดที่หนูได้มาจากเอเกอร์ หนูไม่รู้ว่ามันเป็นเมล็ดประเภทไหน แต่หนูยิ่งตื่นเต้นที่จะได้รู้เมื่อหนูช่วยให้มันโต」
เมล็ด หือ? ผมมีบางอย่างแบบนั้น?
ช่างมันเถอะ ไม่มีประโยชน์ที่จะนึกบางอย่างไม่สำคัญเท่านั้น ผมจะปล่อยนั่นไว้ทีหลังและมีความสุขกับเวลาพร้อมกับแลมมี่
「อุว้าา…… มันใหญ่มากๆเหมือนเคย~! เจ้านี่แน่นอนเลยว่าไม่ใช่บางอย่างที่มนุษย์มี」
「พี่จะใช้มันเพื่อคลั่งไคล้รูแลมมี่เยอะๆวันนี้」
「ให้ตายเถอะ! ครั้งที่แล้วพี่ยัดตูดหนู มันฉีกและมันเจ็บมากๆ!」
เห็นว่าลาเมียเป็นริดสีดวงได้ด้วย
「ถ้าเอเกอร์จะเป็นอย่างนั้น ถ้าอย่างนั้นหนูจะทำนี่…… กับรูฉี่พี่!」
「กุ่โอออออออออออ้!! นั่นน่าทึ่งแลมมี่!!」
สองเรามีเวลาที่ดี
ยอดอ่อนงอกจากเมล็ดซึ่งแลมมี่ปลูกเมื่อวานแล้ว
เธอต้องจำวันผิดแน่ๆ ไม่มีทางที่เมล็ดโตได้มากในแค่วันเดียว
ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 23 ปี ฤดูใบไม้ร่วง
สถานะ: มาร์เกรฟอาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาผู้ยิ่งใหญ่ของบริเวณตะวันออก ราชาแห่งภูเขา เพื่อนของดวอร์ฟ เพื่อนของราชาแห่งอเลส
พลเมือง: 163,000 เมืองหลัก – ราเฟน: 24,000 ลินต์บลูม: 4500
กองทัพ: 12 000 คน (รอพร้อมภายในดินแดน: 2000 คน)
ทหารราบ: 6000 คน, ทหารม้า 1000 คน, พลธนู: 1000 คน, ทหารม้าธนู: 2000 คน
ปืนใหญ่: 30 กระบอก, ปืนใหญ่มาก: 10 กระบอก
ครอล (ตื่นรู้)
ทรัพย์สิน: 1070 ทอง
คู่นอน: 226, ลูกเกิดแล้ว: 48 + ปลา 555 ตัว