Ch.61 – บทที่ 5 ตอนที่ 8
Provider : รินคะน้า
บทที่５ตอนที่８
ในช่วงบ่ายของวันหยุด พวกโนโซมุก็ฝึกที่ด้านนอกชานเมืองตามปกติในตอนเช้า จากนั้นก็รับประทานอาหารกลางวันที่ “เรือนร่างของโค”
เดิมทีไม่มีการวางแผนสำหรับการฝึก แต่เมื่อวันก่อนเพราะฟีโอ วันนั้นก็เลยฝึกกันไม่พอ ดังนั้นพวกโนโซมุเลยรวมตัวเพื่อมาฝึกกันอีกครั้ง
ตอนนี้อิน่าไม่ได้อยู่ด้วย หลังจากลูกค้าหมดแล้วเธอถึงมาเข้าร่วมกับพวกโนโซมุ แต่ว่าลูกค้าก็แน่นร้านมาก
มาร์ก็อยากจะช่วยเธอ แต่อิน่าก็บอกประมาณว่า「พี่น่ะฝึกมาหนักมากแล้ว เพราะฉะนั้นพักผ่อนเถอะคะ」แล้วตอนนี้พวกเราก็กำลังพักกัน。
「อย่างไรก็ตามตอนนั้นมันแย่มากเลยนะ โนโซมุ」
「อะฮะฮะ…นั่นสินะ ก็โดนสายตาแปลกๆจับจ้องมาตลอดก็สงสัยว่าเป็นใคร แต่เหตุผลที่ทำแบบนั้นเพราะสนใจในตัวผมเนี่ย และยังสร้างความยุ่งยากให้อีกด้วย………」
โนโซมุตอบรับคำพูดของมาร์ด้วยการหัวเราะแห้งๆ
「แน่นอนว่าเจ้าจิ้งจอกนั่นค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่ว่าไม่เคยเห็นฟีโอมีชีวิตชีวาขนาดนี้มาก่อนเลย」
「งั้นเหรอ ถ้ากังวลละก็ค่อยไปถามตรงๆเลยสิฮะฮะ」
ทอมซึ่งอยู่ห้องเดียวกับฟีโอพูดถึงท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไป
ฟีโอที่อยู่ข้างๆก็เกาศีรษะด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
「แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรเข้ามาโจมตีกระทันหันแบบนั้นเลย ถ้าอยากรู้เกี่ยวกับโนโซมุมาถามเอาตรงๆมันจะง่ายกว่าไหมและไม่ต้องเสียแรงสู้ด้วย」
「ก็แบบว่า มีบางอย่างที่ข้าน้อยยังกังวลอีกมากมาย แต่ว่า…โดนพูดแบบนั้นก็เจ็บนิดหน่อยแฮะ」
อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่ากำลังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ชั่วครู่ ไอริสเองก็จ้องมองฟีโอด้วยตาเขม็ง
「……ยังไงก็เถอะฟีโอ มีเรื่องอยากจะถามคะ」
「เอะ？ อะไรงั้นเหรอ？」
ซีน่าถามฟีโอที่กำลังนั่งเกาหัวอยู่
「……แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ？」
「…………」
「…………」
ทุกคนต่างนิ่งเงียบ
อย่างที่โนโซมุนึกไว้นั่นแหละ ฟีโอไม่ได้เข้าร่วมการฝึกกับพวกเรา
ยังไงก็ตามเขามานั่งข้างๆโนโซมุตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
「……ก็ไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจอะไรหรอกนะ แต่ว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ？」
「เอ๊ะ？ทำไมอะอยู่ด้วยไม่ได้เหรอ？」
「ทำไมนะเหรอ……」
ซีน่าถามว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่แต่ก็ถูกถามกลับ
「อ่า ถ้าอยู่ใกล้ๆด้วยข้าน้อยก็จะโดนลงโทษได้ง่ายๆใช่ไหมละ」
「……นั่นไม่ใช่สิ่งที่ควรจะพูดออกจากปากตัวเองเลยนะครับ……」
「อืม แล้วไม่ดีงั้นเหรอ? มันก็เป็นความคิดที่ดีไม่ใช่เหรอหากเขาอยู่ใกล้ๆก็จับตาดูได้ง่ายๆ……」
ฟีโอพูดอะไรดีๆออกมา แต่โนโซมุก็ยอมรับเพราะไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องปฏิเสธข้อเสนอนั่น
สมาชิกคนอื่นๆทำท่าเหยเก แต่ดูเหมือนว่าก็ไม่เห็นเป็นไร ที่จะมีเขาตามไปด้วย
ดูเหมือนว่าจะไม่มีเรื่องวุ่นวายอะไร แต่โดยพื้นฐานแล้วฟีโอก็ไม่ได้เป็นคนอันตรายอย่างที่คิด เขาเป็นคนเข้าใจยากหน่อยเพราะชอบทำตัวเหมือนเด็กๆ แต่ก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไร
「พูดถึงเรื่องนี้แล้วก็ช่างมันเถอะ แต่ถึงเวลา “ฝึกพิเศษ”แล้วนี่ครับ」
「อาาา นั่นหมายถึงสิ่งที่ข้าทำตอนอยู่ในคาบเรียนใช่มะ ทำเอาเสียวซ่านไปหมด」
“ฝึกพิเศษ”เป็นตัวย่อของคลาสฝึกปฏิบัติพิเศษ ซึ่งเป็นช่วงฝึกที่จัด ณ เวลานี้
นักเรียนแต่ละชั้นต่างจะเรียนแยกกัน แต่ชั้นเรียนนี้รวมขึ้นจากทุกชั้นโดยไม่คำนึงถึงความแตกต่างของชั้นเรียน
แบบฝึกนี่จะจัดขึ้นเป็นเวลาสองวัน และนักเรียนแต่ละคนจะตั้งปาร์ตี้กันเพื่อกอบโกยคะแนนช่วงฝึกพิเศษ
ในวันแรกสามารถจัดปารตี้ภายในห้องเดียวกันได้และวันที่สองจะแยกตี้ไปจัดกับคนห้องอื่นก็ได้
เนื้อหาของงานก็มีตั้งแต่คุ้มกันวัตถุหรือบุคคลที่กำหนด เอาชนะเป้าหมายการฝึกที่เป็นเป้าหมายเฉพาะ และการค้นหาและรักษาความปลอดภัยของวัตถุดังกล่าว
แต่ยิ่งไปกว่านั้น สามารถไปไฝว้กับอีกปาร์ตี้ได้ตามใจชอบ
หากเป็นงานคุ้มกัน คะแนนจะมอบให้กับคนที่ขัดขวางการคุ้มกันได้สำเร็จ และเอาแย่งชิงเพื่อเอาชนะเป้าหมายที่กำหนดไว้ก่อนที่ปาร์ตี้อื่นจะมาก็ทำได้เช่นกัน
แน่นอนการต่อสู้เกิดขึ้นทั่วมากมาย แต่ถ้าแพ้และหมดสภาพก็จะเสียคะแนนทั้งหมดที่มี
ยิ่งไปกว่านั้น แต้มที่ได้ในตอนท้ายจะกลายเป็นคะแนนเพิ่มให้กับเกรดของทุกคนตามเท่าที่ได้ ดังนั้นก็จงต่อสู้เพื่อปกป้องคะแนนของตัวเอง
「……นึกว่าจะได้ยินไปตั้งนานแล้วซะอีก เขาเองก็ประกาศไปนานแล้วนะ？」
「อิยาาาา～。ลืมไปซะสนิทเลยอะโนโซมุ」
ฟีโอพูดเช่นนั้นพร้อมกับเกาหัว
ดูเหมือนว่ามันไม่ใชเรื่องตลกเลยนะที่จะลืมบทเรียนที่เกี่ยวข้องกับเกรดของนายเองเนี่ย แต่ในกรณีของหมอนี่ อาจจะลืมจริงๆก็ได้แหละนะ ทุกคนต่างถอนหายใจกับการกระทำของเขา
「……กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือพวกโนโซมุเป็นศัตรูสินะในวันแรก」
「อ่าาาา วันแรกพวกเราต้องตั้งปาร์ตี้ภายในห้องเดียวกันก่อน ดังนั้นก็แบ่งออกเป็นสามกลุ่มอย่างช่วยไม่ได้」
ดวงตาของหญิงสาวทั้งสองต่างจ้องมองไปที่โนโซมุ
ในสายตานั้น โนโซมุที่แสดงถึงความกล้าหาญให้พวกเธอเห็น ทำให้พวกเธอต่างตัวเกร็งกันเลยทีเดียว
แม้ว่าพวกเธอจะเปรียบเสมือนดวงไม้อันแสนงาม แต่ว่าก็ยังเป็นนักเรียนของสถาบันโซลมินาติและค่อยๆที่จะกลายเป็นนักรบชั้นหนึ่ง
「……ถ้างั้นละก็ฝากตัวด้วยน้า」
「อิยาาา นี่ต้องไปกับนายจริงๆเหรอเนี่ย อยู่กับนายมีหวังอยู่ไม่สุขแหงๆ」
「ก็นะ โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆ เพราะฉะนั้นจะพยายามเต็มที่น้า」
「อะฮ่ะฮะฮะฮะ…………」
โนโซมุออกความเห็นเล็กน้อยกับเหล่าสาวๆที่กำลังตื่นเต้นและประกาศสงครามกัน แต่ไอริสนั้นกลับใจลอยผิดคาด ผมทำได้แค่หัวเราะออกมา
ในแง่หนึ่งทั้งสองที่กระตือรือร้นเรื่องของโนโซมุ แต่จู่ๆไอริสก็คุยกับโนโซมุราวกับนึกอะไรบางอย่างออก
「โนโซมุวันแรกก็เข้าใจอยู่หรอก แต่ว่าวันที่สองจะเอาไงเหรอคะ？」
「เอ๊ะ？」
「ก็ แบบว่าวันที่สองไม่ได้โดนจำกัดเรื่องปาร์ตี้แล้วก็เลยว่าแบบนั้นอะคะ……」
แน่นอนวันที่สองไม่ได้จำกัดสมาชิกตามห้องแล้ว
อย่างไรก็ตามโนโซมุที่รู้จักคนน้อยก็คงจะเข้าหามาร์ในวันที่สองเป็นคนแรกละมั้ง
「ก็นะแบบว่า ถ้าชอบละก็จะมาด้วยกันก็ได้นะคะ……」
「เอ๊ะ！！」
ไอริสทำท่าจะเชิญชวนโนโซมุแต่ซีน่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ ไอริสพูดต่อไม่สนใจ
「นี่โนโซมุคงไม่คิดจะทิ้งข้าน้อยสินะ！？」
「ระรวมทีมกันเหรอคะ？」
อย่างไรก็ตามไอริสที่พยายามจะพูดก็โดนฟีโอขัดจังหวะ
ทั้งซีน่าเองก็โดนทั้งสองชิงตัดหน้าไปแล้ว และไอริสเองก็พยายามทำแต้มนำ ทุกคนต่างตกตะลึงกับการกระทำอันหุนหันนั่น
「เอ๊ะ？ฟีโอด้วยเหรอ？」
「ใช่แล้ว！ ก็อยากจะได้ยินเรื่องต่างๆมากมายจากนายเพราะฉะนั้นมารวมทีมกับข้าน้อยเถอะเน้อ？ แม้ว่าข้าน้อยจะดูเป็นคนขี้เล่น แต่ว่าสามารถทำอะไรได้หลายอย่างเช่นการสอดแนมและเข้าไปขัดจังหวะชิงนำได้นะเออ！？」
「อะ อืม ก็ถือว่าดีอยู่หรอก……」
โนโซมุมักจะไม่ยอมรับใครง่ายๆถึงแม้จะไม่มีข้อจำกัดด้านคนที่เข้าร่วมด้วยก็ตาม แต่เขารู้ว่าความสามารถของฟีโอเองก็น่าจะพึ่งพาได้ ดังนั้นเขาเองก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะเข้าร่วม
อย่างไรก็ตามมีแรงกดดันอันมหาศาลยิ่งกว่าเทียแมทอยู่ตรงหน้า
โนโซมุมีเหงื่อท่วมหลัง แต่ฟีโอเองก็เป็นต้นเหตุของปัญหา……。
「เอาล่ะ！ ก็เป็นกฏละน้อ……เนอะ？แต่ว่าท่าทางของทั้งสองดูน่ากลัวแปลกๆนะ？」
หลังจากพูดเช่นนั้นเองฟีโอก็รู้ตัวแล้วว่าซีน่ากับไอริสกำลังจ้องตาเขม็ง
「…………เหอะ ก็ไม่มีอะไรนี่คะ」
「นั่นสินะ……ไม่มีอะไร」
「อาเระ งั้นเหรอ？ ถ้างั้น！ โนโซมุไว้เจอกันที่สถาบันน้า～～」
ฟีโอออกจากร้านไป เขาไม่รับรู้แรงกดดันของทั้งสองเลยแม้แต่น้อยหรือพยายามจะหนีไปกันแน่ แต่ว่าพายุทอร์นาโดตรงหน้ามันยังคงกลืนกินเขาอยู่
「เอ่อคือว่า…ทั้งสองคนเป็นอะไรไปงั้นเหรอครับ？」
「……หืม？」
「ก็ไม่มีอะไรหรอกคะ ไม่จำเป็นต้องกังวลหรอกคะ？」
「เอโตะ……」
โนโซมุห่อไหล่ลงทันทีที่โดนจ้องแบบนั้น
แม้ว่าจะพยายามจัดการกับความอึดอัดแต่มันก็ยังไม่หายไป
「นั่นสินะ…ทั้งสองคนถ้าไม่ว่าอะไรจะมาร่วมปาร์ตี้กับผมได้ไหมครับ？」
「พวกเราไม่ต้องการหรอกคะ แยกกันก็ดีไม่ใช่เหรอไงคะ? มีคนไว้ใจได้แล้วนี่คะ」
「…………」
เจ้าหญิงเทพธิดาทมิฬปฏิเสธคำขอของโนโซมุ จนโนโซมุรู้สึกปวดใจ เขาที่โดนตอบกลับเช่นนั้นก็ตัวทรุดลงไปนอนกับโต๊ะเลยทีเดียว
ซีน่าอาจจะดูไม่ค่อยสนใจเท่าไร เธอจ้องมองด้วยสายตาเย็นชา
พวกเธอเองก็ไม่ได้รังเกียจฟีโอหรอก แต่การแยกกันเพราะมันไม่มีข้อจำกัดเรื่องจำนวนคนในปาร์ตี้ แต่เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเธอไม่ต้องการแบบนั้น
「อืม…คุณโนโซมุ นี่คุณกำลังทำอะไรคะเนี่ย……」
โซเมียส่งเสียงอันตกตะลึงให้กับโนโซมุผู้น่าสงสาร
โนโซมุจ้องมองไปทางซีน่า ผมคิดว่าคงจะโดนปฏิเสธแน่ๆ……。
「……ก็ได้」
「……เอ๊ะ！？」「……เอ๋！？」
โนโซมุและไอริสต่างตกใจที่ซีน่ายอมเข้าร่วมด้วย
เพราะสิ่งที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ก็คิดว่าจะโดนปฏิเสธเหมือนไอริสเสียอีก
「ก็บอกว่าจะร่วมปาร์ตี้ด้วยไง อย่างน้อยนายก็น่าจะหลุดจากบ๊วยของห้อง 10 ได้แหละนะ……เข้าใจ？แต่ถ้านายไม่พอใจก็ไม่เป็นไรนะ」
โนโซมุส่ายหัวอย่างรวดเร็วกับคำพูดของเธอ
「อืม ถ้างั้นก็ฝากตัวด้วยนะ」
「…………」
ซีน่าเองก็ดูท่าทางจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วที่โนโซมุเข้าร่วมกับเธอด้วย แต่ในทางกลับกันไอริสจ้องราวกับน้ำแข็ง
「……เอ๊ะ」
โซเมียที่เฝ้าดูสถานการณ์ตรงหน้าก็ทึ่งกับทั้งสองคนจนทำอะไรไม่ถูกและได้แต่ถอนหายใจ
ขณะนั้นเองมาร์ก็ลุกขึ้น
「……แย่แล้ว อิน่าข้าจำได้ว่ามีอะไรต้องทำเพราะฉะนั้นเดี๋ยวมานะ จะกลับมาตอนเย็นๆ……」
「อาาา！ เดี๋ยวก่อนสิคะพี่ชาย！？」
มาร์พูดเช่นนั้นและออกจากร้านไป
เมื่อเขาออกจากร้านไป ดูเหมือนจะมีท่าทางลำบากใจที่บอกอิน่าไม่ได้อยู่
「……เป็นอะไรไปนะหมอนั่น？」
「เอ๋？」
「……ฉันขอโทษนะทุกคนพอดีว่าฉันเองก็นึกได้ว่ามีธุระขึ้นมานะคะ……」
ขณะที่พวกโนโซมุกำลังสงสัยนั่นเองทิม่าเองก็รีบออกจากร้านไปเหมือนกัน
「เป็นอะไรไปกันนะคุณทิม่า?……」
「……อืม บางทีเพราะลืมของทิ้งไว้ที่สถาบันก็เลยกะจะไปเอาละมั้งคะ」
ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัยมีเพียงฮันนะและไอริสที่พยักหน้าให้กัน
ไม่นานนั้นก็แยกจากกันแต่ไอริสก็ยังคงเย็นชาใส่โนโซมุ
◇◆◇
ปลายทางหลังจากที่แยกกับโนโซมุและคนอื่นๆที่ฝึกซ้อมกันในตอนกลางวัน
ทันทีที่ข้าไปถึงที่เขตชานเมือง ข้าก็ดึงดาบใหญ่ออกมาและเหวี่ยงมัน เริ่มวอร์มร่างกาย
「ฮึก！ ฮะ！ ย๊าห์！！」
หากเหวี่ยงลงมาจากทางเหนือหัวมันจะพลิกกลับและสะบัดออกไปและถ้าหันไปทางด้านหน้าอีกรอบด้วยแรงเช่นนั้น แรงเหวี่ยงก็จะมากขึ้น
ขณะที่แกว่งดาบต่อไปและค่อยๆเพิ่มความเร็วในการฟัน
ทุกครั้งที่ฟาดดาบลงไปจะมีเสียง วูบ ! วูบ! ดังออกมา และอากาศตรงนั้นก็ฉีกออกจนเป็นลมพัดใส่ผมของข้า
ดวงอาทิตย์ยังคงส่องแสงเจิดจ้าแม้จะอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ แต่ตัวข้าก็ยังคงแกว่งดาบต่อไป
ลมที่ออกมาจากการฟันพัดผ่านหน้าของข้า และมันก็เริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดมันก็แรงเหมือนลมพัด
ในที่สุดลมจากดาบก็พัดเหงื่อตรงหน้าออกไป
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……」
ไม่รู้ว่าตัวเองเหวี่ยงดาบไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ในที่สุดก็เริ่มหายใจไม่ออกและความเร็วของดาบก็ค่อยๆช้าลง
ข้าเหวี่ยงดาบอีกครั้ง และพยายามหยุดดาบที่ฟาดลงไป
ดาบที่เหวี่ยงลงมาหยุดทันทีที่กระทบกับพื้น มีเพียงลมจากแรงของดามที่พัดไปตามพื้น
「แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก……ฟู่～～」
เมื่อพยายามจะกลั้นหายใจด้วยดาบที่ฟาดลงไปข้าก็จับดาบและจ้องมองมันอีกครั้ง
ในขณะที่ค่อยๆถ่ายเทพลังเวทย์ลงไปในดาบอย่างช้าๆนั้น
คิและเวทย์เริ่มซ้อนทับกัน “คมดาบวายุ”เป็นลมที่เกิดจากคิ และในที่สุดลมก็เริ่มหมุนรวมตัวกันที่ดาบใหญ่
จากนั้นก็ใส่พลังเวทย์ลงไปในดาบใหญ่เข้าไปในศูนย์กลางของคมดาบวายุและร่ายเวทย์เสริมเข้าไปกับใบมีด
พลังเวทย์ที่สลักลงใบมีดค่อยๆส่องแสง แต่หลังจากนั้นลมที่หมุนรอบๆดาบก็เริ่มพัดอย่างผิดปกติ
「เวรยอ้ย！」
เขาพยายามจะควบคุมคิที่ไม่มั่นคงอีกครั้ง แค่คราวนี้พลังเวทย์ในใบมีดมันก็ไม่เสถียรขึ้นมา
「บ้าเอย！！……อุหวากกกกกกก！！」
ข้าพยายามใส่พลังเวทย์ลงไปอย่างเร่งรีบแต่ดูเหมือนว่าจะสายเกินไปและเวทย์ที่ข้าใส่เข้าไปก็พัดกระจายออกและพลังเวทย์ส่วนใหญ่ก็แตกกระเจิงรวมถึงคมดาบวายุด้วย
คิที่ไม่เสถียรไม่สามารถคงรูปร่างได้อีกต่อไปและสายลมก็พัดไปทั่วตัดต้นไม้รอบๆและเริ่มเกิดบาดแผลตามร่างกายของข้า
「อั่ก！！」
ข้าพยายามทนความเจ็บปวดที่แล่นไปตามร่างกาย
แผลฉีกขาดเองแต่ไม่ลึกมากและแทบไม่มีเลือดไหล่ออกมา แต่ความเสียใจและความผิดหวังที่ทำไม่ได้มันยังคงฝังลึกอยู่ในอก
「บ้าเอ้ยยยยยยยย！」
ไปได้ไม่สวยเลย
ตอนแรกที่คิดว่าจะสามารถทำเทคนิคนี้ได้เพราะเจอไอริสกับโนโซมุ
ก่อนหน้านั้น ข้ามักจะคิดว่าคนที่ใช้เวทย์นั้นเป็นพวกขี้ขลาด และข้าเองก็พอจะรับมือกับเวทย์เหล่านั้นได้อยู่บ้าง
อย่างไรก็ตามตอนที่ข้าได้พบกับรูกาโต้ข้าก็รู้แล้วว่าตัวเองมันอ่อนด้อยแค่ไหน ไม่สามารถจะเข้าใกล้ศัตรูได้แม้แต่ก้าวเดียว
และผลจากความเสียใจนั่นก็ทำให้ข้าคิดที่จะใช้เทคนิคผสานนี่ขึ้นมา
หากทุกอย่างไปได้ด้วยดี ก็สามารถจะใช้เวทย์ที่ข้าไม่เคยใช้มาก่อนและเชื่อมโยงมันเข้ากับคิ จนกลายเป็น วิถีดาบ “ของตัวเอง” ที่ข้าตั้งเป้าไว้ และจะสามารถใช้มันในการต่อสู้ได้หลากหลายมากขึ้น ข้าคิดเช่นนั้น
แต่ว่า ข้าก็ฝึกมานานพอสมควรแต่ไม่คืบหน้าขึ้นเลย มีเพียงแต่ความร้อนร้นในจิตใจข้าที่เพิ่มขึ้นมากขึ้นว่าทำไมถึงทำไม่ได้เสียที
แม้ว่าจะดิ้นรนอย่างสุดความสามารถแต่ข้าก็เทียบกับหมอนั่นไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าข้ากำลังจมอยู่ในหนองน้ำที่เต็มไปด้วยโคลน
「อาาาาาาาาาาาา！！ เอาอีกรอบ！！」
ข้ากัดฟันด้วยความเสียใจที่มี และลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ถือดาบและพยายามใช้เทคนิคนั่นต่อไป แต่ว่าก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอยเข้ามา
「แฮ่ก แฮ่ก มาร์คุง……คิดไว้แล้วคะว่าต้องมาที่นี่……」
「เธอ……」
ตรงนั้นมีทิม่าที่ควรจะอยู่ในร้านพร้อมกับคนอิ่นๆ
บางทีเพราะเห็นเธอวิ่งมาใบหน้าของเธอแดงเล็กน้อย หน้าข้าก็แดงเช่นกันและพยายามขจัดความหวั่นไหวในจิตใจของตัวข้า
ข้ารู้สึกว่าหัวใจของข้ากำลังร่ำร้องเมื่อเห็นเธอ
「……มาทำอะไรที่นี่？」
「อาาา……」
ข้าอายที่ให้เธอเห็นในสภาพเช่นนี้ และละสายตาจากเธอด้วยการถามออกไปแบบนั้น
เสียงเหงาๆเล็ดลอดออกมาจากปากของทิม่ามันทำให้ข้ารู้สึกปวดใจ
「นั่น…ก็เพราะว่าคิดว่ามาร์คุงต้องมาฝึกเทคนิคนั่นอีกครั้งแน่ๆ ฉันก็เลยคิดว่าจะมาช่วยคะ……」
「เธอไม่จำเป็นต้องมาทำแบบนั้นหรอกน่า……」
ข้ารู้สึกเขินอายและมีความรู้สึกดีใจที่เธอกังวลเกี่ยวกับข้า
อย่างไรก็ตามข้าที่ไม่ได้ฝึกพิเศษกับเธอและพูดเช่นนั้นกับทิม่าที่กำลังกังวล
ไม่ว่ายังไงข้าก็ดูเหมือนคนโง่ที่แกล้งทำเป็นเก่ง
「แต่ว่ามาร์คุงก็ต้องการคนดูแล……มาร์คุงเองก็บาดเจ็บจากการใช้เทคนิคนั่นไม่ใช่เหรอ……」
「……ก็นิดหน่อยเอง」
ท่าทางกลัวผู้ชายของเธอมันหายไปไหนกันหมดละ อยู่กับข้าแล้วมันโล่งใจรึไงกัน
สายตาของเธอจับจ้องไปที่บาดแผลที่เต็มไปทั่วร่างของข้า
ข้าเองก็ไม่อยากขัดใจเธอที่มีใจเข้ามาช่วย เลยยื่นมือข้างที่มีแผลไปทางเธอ
「รอก่อนนะ……」
ข้าเองก็รู้สึกโล่งใจที่ได้รับการดูแลอย่างดีจากเธอ แม้ว่าจะยังมีท่าทีเกร็งๆก็เถอะ
แสงสว่างจากมือของเธอมันโอบล้อมแขนของข้าและบาดแผลเหล่านั้นก็เริ่มปิดลง
ข้าประทับใจในการใช้เวทย์ของเธอมาก หลายๆคนก็บอกว่าเธอควบคุมพลังเวทย์ไม่เก่ง แต่อย่างน้อยเธอก็ยังทำได้ดีกว่าข้าเยอะ
「……อืม หายดีแล้ว」
「อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ！ และก็อย่าเอาตัวเองไปเทียบกับไอด้วยคะ……」
เธอพูดแบบนั้นและพยายามจะบอกข้าเช่นนั้น
「……นี่มาร์คุงทำไมถึงได้ใจร้อนขนาดนี้กันละคะ……ฉันอยากจะรู้เรื่องของมาร์คุงมากกว่านี้นะ……」
「…………」
「ฉันคิดว่ามาร์คุงรีบร้อนเกินไปคะ ฉันว่าค่อยๆฝึกไปอย่างช้าๆก็ดีนะคะ？」
ทิม่าแสดงความเห็นออกมาด้วยความเป็นห่วง
ไม่ใช่ว่าข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อ แต่ตัวข้าไม่สามารถควบคุมทั้งสองอย่างได้ และอัตราความสำเร็จก็อยู่ที่ 10% ดังนั้นมันจึงหาได้ยากที่จะทำสำเร็จแบบเมื่อวาน
「…………」
ข้ารู้ว่าทิม่าจะพูดแบบนี้
ทิม่าควบคุมมันไม่ได้เพราะพลังเวทย์ที่เยอะเกินไป
ข้าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ถ้าดูจากสภาพของเธอ เธอหวาดกลัวกับสิ่งรอบตัว อย่างน้อยข้าก็คิดว่าเธอคงกังวลเรื่องพลังของตัวเองมากๆ
「……รักษาแผลเสร็จแล้วถ้างั้น ก็มาลองอีกรอบดีกว่า」
「มาร์คุง……」
อย่างไรก็ตามความกระวนกระวายใจของข้ายังไม่หายไปและข้าก็ฝืนฝึกไปทั้งๆยังงั้น
หน้าอกข้ารู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่ข้าอยากจะตามหมอนั่นให้ทัน และข้าก็ไม่ได้ยินเสียงของทิม่าอีกต่อไป
◇◆◇
ณ เมืองอาร์คาซัม
ที่บ้านของตระกูลฟรานซิส เจ้าของคฤหาสน์ไอริสดิน่า และน้องสาวของเธอโซมิเลียน่า กำลังทานอาหารเย็น แตว่าสถานการณ์ต่างจากปกติ
แม้ว่าจะมีอาหารชั้นยอดระดับเฟิร์สคลาสอยู่ตรงหน้าแต่ที่ห้องอาหารกลับมีบรรยากาศตึงเครียด และเหล่าเมดต่างก็เกร็งกันเต็มที่
บุคคลที่สร้างบรรยากาศเช่นนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไอริส เจ้าของคฤหาสน์
◇◆◇
「…………」
ฉันขยับมีดและส้อมในมืออย่างเงียบๆ
ฉันมักจะคุยกับโซเมียเกี่ยวกับเรื่องที่อีคอร์สบ่อยครั้งและสิ่งที่เกิดขึ้นในสถาบันโซลมินาติด้วยและพูดคุยเรื่องราวของพวกเราในวันหยุดและทานอาหารอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้ฉันหงุดหงิดมากๆ
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าฉันจะเป็นสาวน้อยแต่ก็เป็นถึงผู้นำตระกูลคนถัดไป แล้วหมอนั่นก็ไม่เคยรู้สึกแบบนั้นเลย เขาไม่คิดจะเปิดใจให้ฉันบ้างเลยแม้แต่น้อย
ใช่แล้วตอนนี้ฉันกำลังค้นหาคำตอบของหัวใจ……。
「นี่ พี่คะ อยากร่วมปาร์ตี้เดียวกันกับคุณโนโซมุมากเลยสินะคะ？」
「เอ๊ะ！！」
ฉันตกใจกับคำพูดของโซเมียและเธอก็ยังคงพูดต่อ
「โซเมีย พูดอะไรแบบนั้นกัน……」
「ก็เพราะว่าพี่น่ะ อารมณ์เสียมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วนี่คะ 」
ขณะที่โซเมียพูดเช่นนั้นก็ยกนิ้วชี้หางตาของเธอ
「โซเมีย เธอนี่นิสัยไม่ดีเลยนะ เธอเองก็เป็นคนของตระกูลฟรานซิสเหมือนกันนะคะ……」
「พี่สาวคะ อย่าหนีสิคะ」
ฉันพยายามเลิกคุยกับโซเมียที่ทำตัวไม่ดี แต่โซเมียก็จ้องฉัน
ตั้งแต่สมัยก่อน ฉันก็ไม่สามารถหลบตาของเธอได้เลยเพราะความรู้สึกที่ว่าต้อง “ปกป้อง”ก็มักจะยอมแพ้ให้กับเธอทุกครั้งที่เธอจ้องตาฉัน
ถึงกระนั้นฉันก็ไม่อยากแสดงด้านน่าอายให้เธอเห็น และพยายามแก้ตัวน้ำขุ่นๆโดยไม่มองตาของโซเมีย……。
「พูดอะไรกันโซเมีย พี่สาวคนนี้ไม่ได้อารมณ์เสียสักหน่อยนะคะ……」
「พี่นั่นแหละอารมณ์เสียสุดๆเลยไม่ใช่เหรอคะ ทุกคนที่มาต้อนรับเห็นหน้าพี่สาวแล้วก็ต่างกลัวกันทั้งนั้นเลยนะคะ」
ใช้เวลาไม่นานโซเมียก็ปิดทางหนีของฉันแล้ว
แน่นอนเหล่าเมดเองทำท่าเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง และพยายามจะส่งเสียงทักทายฉันอย่างสุดชีวิตเลยล่ะ
เพียงเพราะว่าฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยก็เลยทำให้คำพูดของน้องสาวฉันมันเสียดแทงเข้ามาในจิตใจ
「หนูเองก็คิดว่าคุณโนโซมุจะได้รับการตอบรับอย่างดี แต่พี่สาวก็ทำตัวเย็นชาใส่เขาเสียได้โถ่ว？」
「เหะ……」
「เพราะว่าคุณโนโซมุเองก็ชวนพี่สาวด้วยไม่ใช่เหรอไงคะ แต่พี่สาวก็ปฏิเสธ แล้วจะเข้าร่วมปาร์ตี้กันยังไงล่ะคะ？」
「ก็มัน……」
ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันที่ปฏิเสธเขาไปแล้วก็คงจะไปขอตั้งตี้กับเขามันก็ยังไงๆอยู่ และเขาเองก็อาจจะหาคนอื่นมาแทนฉันแล้วก็ได้
ฉันดันกล้าในเรื่องที่ไม่ควรกล้าซะได้ และก็มานั่งเศร้าอยู่คนเดียว
「……เฮ้อ อย่างน้อยฉันก็ควรจะต้องไปขอโทษเขาสินะคะ หรือมีเรื่องอื่นให้ต้องกังวลอีกกันแน่นะ？」
「ก็เพราะแบบนั้นแหละน้า……」
ตัวฉันที่กังวลเกี่ยวกับเขาและไม่พอใจกับท่าทีของเขา
ความรู้สึกกังวลเกี่ยวกับสายสัมพันธ์ของเขากับลิซ่า กับความไม่พอใจที่เขาปกปิดเรื่องราว
และความไม่พอใจในตัวเองที่ไม่สามารถก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับเขาได้
มันจะดีแค่ไหนถ้าหากฉันกล้าถามเขาตรงๆ
「อย่างน้อยฉันก็อยากให้เขาบอกเล่าเกี่ยวกับตัวเขาเองมากกว่านี้นะคะ」
มันยากมากเลยเหรอที่จะพูดคำนี้ออกไป?
ฉันเองก็อยากจะรู้จักเขามากขึ้น
ถึงกระนั้นฉันก็ยังลังเลที่จะก้าวไปข้างหน้า
ตอนที่คุยกับอาจารย์นอร์นก็ช่วยได้หน่อย แต่ถึงกระนั้นก็คาใจไม่หาย
เหตุผลที่ฉันไปพบกับเขาในวันนี้เพราะความมืดในจิตใจที่กำลังลังเลอยู่นี่ก็ได้
「แล้วจะทำยังไงดีละคะพี่? พี่จะไปชวนคุณโนโซมุอีกครั้งไหมคะ？」
「นั่นสินะ……」
แสงสว่างภายในอกเริ่มเฉิดฉาย ย้อมหัวใจของฉันที่เยือกเย็น
โดยที่ไม่สามารถตอบคำถามของโซเมียได้ ฉันเองก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องถามใจตัวเอง
◇◆◇
ณ หอพักหญิง
ที่นั่นมีสาวน้อยสองคนกำลังเปลี่ยนชุดนอนและพูดคุยกันอยู่
「นี่ซีน่าเธอคิดยังไงกับเขางั้นเหรอ？」
「เอ๊ะ？เขาไหนอะ？」
「โนโซมุคุงไง เธอดูเป็นห่วงเขาน่าดูเลยน้าาา！！」
มิมุรุยิ้มเช่นนั้น
ฉันรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยราวกับว่าปีศาจนั่นมันจะกระชากฉันไปอีกครั้ง แต่ว่าฉันก็นึกถึงโนโซมุอีกครั้ง
ในตอนแรกฉันก็เชื่อในข่าวลือสนิทใจ ฉันจึงพูดได้ว่าตอนนั้นฉันทำตัวแย่กับเขามากแค่ไหน แต่สัตว์อสูรสีดำก็ทำให้ความจริงนั่นกระจ่าง
ทักษะดาบที่โดดเด่น การควบคุมคิที่แม่นยำและการตัดสินใจแสนสงบ
โดยเฉพาะเกี่ยวกับคิแล้ว สามารถฉีกกระชากร่างกายของสัตว์อสูรสุดแข็งแกร่งนั่นได้อย่างง่ายดาย
แม้ว่ามิมุรุพยายามโจมตีหนักแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้ ลูกธนูของฉันเองก็เจาะไม่เข้า ดังนั้นทักษะของเขาเหนือกว่านักเรียนอย่างเราๆเลยใช่ไหมละ?
และแม้ว่าฉันจะพูดอะไรแย่ๆใส่เขามากมาย เขาก็ยังเข้ามาช่วยฉันโดยไม่ลังเล
ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนที่มีความน่าเชื่อถือและสามารถเชื่อใจได้มากถึงขนาดไหน
「ตอนแรกก็ไม่คิดว่าดีหรอก แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว ฉันรู้จักความสามารถและบุคลิกที่แท้จริงของเขามันต่างจากข่าวลือโดยสิ้นเชิง และฉันคิดว่าไม่สามารถทิ้งเขาที่เป็นเช่นนั้นได้……」
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตัดสินใจเข้าร่วมกับโนโซมุในการฝึกพิเศษ
ฉันเองก็ไม่ได้มีปัญหาด้านความสามารถและบุคลิกภาพของตัวเอง และเหนือสิ่งอื่นใด ฉันแทบจะไม่ได้ร่วมทีมกับคนอื่นๆเลยด้วย
หลังจากที่จากบ้านเกิดของตัวเองมา ฉันคิดว่าต้องการความช่วยเหลือจากหลายๆคนและฉันต้องขัดเกลาประสบการณ์ของตัวเอง
ครั้งแรกที่พบกับเจ้านั่นในป่า สิ่งที่เข้ามาในความคิดฉันก็คือโนโซมุ ที่เคลื่อนไหวได้เร็วและแม่นยำกว่าใครๆ
ตำแหน่งการต่อสู้ของฉันคือกองหลัง
การที่ฉันมองเห็นภาพรวมของสนามรบและให้คำแนะนำที่ถูกต้องกับเหล่าเพื่อนๆของฉัน จะช่วยฉันและเพื่อนๆได้อย่างแน่นอน
นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันอยากจะรู้ว่าทำไมเขาถึงมีการตัดสินใจที่เฉียบแหลมถึงขนาดนั้น
「อืม นั่นสินะ ฉันก็คิดว่าคงอันตรายน่าดูเลยหากเป็นศัตรูกับโนโซมุ」
มิมุรุที่กำลังขัดขวางเจ้าอสูรนั่นกับเขาขณะที่ฉันกำลังทำพันธสัญญาวิญญาณ เขาต่อสู้กับเจ้านั่นได้อย่างสบายๆ ฉันที่ใช้เวทย์วิญญาณได้สำเร็จก็ได้รับการสนับสนุนจากเขาเช่นกัน
ในหมู่พวกเราสามคนมิมุรุคือคนที่อยู่ใกล้เขาที่สุดและเธอก็เข้าใจความสามารถของเขาดี
และการต่อสู้กับฟีโอยิ่งเป็นตัวตัดสินครั้งใหญ่เลย
ความสามารถของฟีโอที่อยู่ในระดับสูงมากเทียบเท่ากับพวกห้อง 1 ได้เลย และถ้าคิดตามปกติไม่มีทางที่ห้อง 10 อย่างเขาจะสามารถตอบโต้และกดดันฟีโอได้ถึงขนาดนั้น
โนโซมุนั้นต่อสู้กับฟีโอได้อย่างสูสี
ด้วยความคิดเช่นนั้น ฉันคิดว่าเขาก็แข็งแกร่งไม่แพ้เด็กห้อง 1 เลย…ไม่สิทักษะด้านดาบและการตัดสินใจที่แน่วแน่นั่นเกินกว่านั่นไปอีกขั้น
「อืม สิ่งที่แน่นอนที่สุดก็คือกาต่อสู้ระยะใกล้ของโนโซมุ เขารับมือได้อย่างสบาบๆแม้ว่าจะสู้กับพวกครึ่งสัตว์เช่นเราที่สามารถฆ่าคนตายได้ด้วยการโจมตีเดียว แถมฟีโอยังเอาจริงถึงขั้นใช้วิชาลับของตัวเอง ! ตอนนั้นฉันคิดว่าเขาจะไม่รอดแล้วซะอีก แต่เขากลับรับมันได้อย่างสบายๆโดยที่ได้แค่รอยขีดข่วน! แต่ว่าแล้วความรู้สึกของซีน่าที่มีต่อเขาล่ะ！？」
「……หมายความว่ายังไง？」
พูดตามตรงฉันไม่รู้เลยว่ามิมุรุต้องการอะไร
「อย่าทำเป็นไขสือน่า！ ไม่มีความรู้สึกแบบโรแมนติกกับโนโซมุคุงบ้างเลยเหรอ！？」
โรแมนติกงั้นเหรอ……。
「……แล้วมันคืออะไรล่ะ？」
「เอ๊ะ？ ปฏิกิริยาเบากว่าที่คาดไว้แหะ」
「……มิมุรุเองละก็คาดหวังอะไรกันอยู่？」
มิมิรุเอียงคอด้วยความสงสัย อาจเป็นเพราะฉันตอบสนองต่างจากที่คาดไว้
พูดตามตรงเอง ฉันเองก็งง……。
「ก็ประมาณว่านึกถึงเขาตลอดเวลาอะไรแบบนี้！รู้สึกเจ็บหน้าอกจนนอนไม่หลับอะไรงี้！ไม่มีอาการแบบนั้นเลยเหรอ？อย่างเมื่อตอนกลางวันนี้ที่ฟีโอชิงตัดหน้าเชิญเขาเข้าตี้ก่อนเธอไม่รู้สึกหงุดหงิดหรือไง？」
「งั้นเหรอ……」
ฉันรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อนึกถึงภาพตอนกลางวัน ดังนั้นฉันเลยหลบตามิมุรุและหันหน้าหนี
「……บอกตามตรง ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองคิดเช่นไร เพราะฉันเองก็ไม่มีประสบการณ์เรื่องแบบนี้」
ตอนนั้นฉันโกรธแบบจริงจังมาก แต่โดนถามว่าคิดยังไงกับเขาฉันไม่แน่ใจ
แน่นอนฉันเองก็รู้สึกกับทอมและมิมุรุเหมือนพี่น้อง
แต่จนถึงตอนนี้ฉันที่คิดถึงการแก้แค้นและชิงบ้านเกิดกลับคืนมา ดังนั้นเลยไม่คุ้นเคยเรื่องความรักและความโรแมนติกอะไรแแบบนั้น และฉันเองก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองรู้สึกยังไง
「……อืม มันยังเร็วเกินไปที่จะได้ยินจากปากเธอสิน้า？ พวกเอลฟ์เองก็อายุยืนยาวเลยผ่อนคลายกับเรื่องแบบนี้สินะ」
「……งั้นเหรอ？」
「อืม โดยพื้นฐานแล้วคนที่มีชีวิตยืนยาวไม่ค่อยใจร้อนเรื่องแบบนี้นักหรอก มันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับพวกฉันที่มีอายุไม่ได้ยืนยาวมากนัก……ยังไงพวกฉันเองก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของเอลฟ์เช่นซีน่าหรอกจริงม้า？」
「นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันบอกว่ามันไม่มีขอบเขตไง และการฝึกฝนมันยังดีซะกว่าอีก……」
ช่วยไม่ได้ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นมาก่อนเลยนี่น่า
แน่นอน ฉันเคยเห็นคนในครอบครัวแต่งงานกันด้วยความรัก แต่ฉันคิดว่าตัวเองต้องแข็งแกร่งขึ้น และฉันเองก็ไม่สามารถไปวิจารณ์เรื่องความรักของคนอื่นได้หรอก เพราะตัวเองก็ยังไม่เข้าใจมันเลย ฉันคิดว่าเอาเวลาเหล่านั้นไปอ่านหนังสือหรือฝึกจะดีกว่า
「เฮ้อนี่เธอเป็นพวกสมองกล้ามหรือไงกันเนี่ย….ก็นะสำหรับเธอมันก็เท่านี้สินะ แต่ละคนก็มีประสบการณ์รักๆใคร่ๆต่างกันไป และไม่รู้หรอกว่าจะตกหลุมรักเมื่อไร ตอนไหน ที่ไหน ยังไง เหมือนกับฉันที่เจอกับทอม และไม่คิดว่าจะรักเขามากจนขนาดนี้เลยก็เถอะ……」
「……ตอนแรกเธอก็ไม่ได้ชอบทอมนี่？ แล้วไงถึงมารักกันได้ล่ะ？」
「อื~ม、ก็น้า……。ตอนฉันพบเขาครั้งแรกฉันคิดว่าเขาน่ะ “ตัวเล็กและสมองทึบ” ที่มักจะถูกรังแกอยู่เสมอมา แต่ฉันก็มักจะเอาตัวเข้าไปปกป้องเขาอยู่เสมอเพราะคิดว่าอยู่กับเขามันก็สนุกดี และฉันเองก็ชอบที่จะแกล้งเขา～」
มิมุรุพูดออกมาขณะที่จ้องมองเพดานห้อง นึกถึงความทรงจำเก่าๆและเล่าให้ฉันฟัง
ดูเหมือนว่าตอนเด็กๆเองเธอก็แกล้งทอมไว้หนักพอควรเลย
「แต่ว่านะถึงจะเป็นแบบนั้นทอมก็เรียนหนัก หนัก แบบหนักมากอะ และทำสิ่งต่างๆมากมาย กว่าจะรู้ตัวฉันก็คอยไล่ตามเขาเสียแล้ว……」
เธอค่อยๆบอกฉันเกี่ยวกับการที่เธอเริ่มมาชอบทอมราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้
「เมื่อใดก็ตามที่นึกถึงเขาก็เริ่มที่จะอดไม่ไหว จนช่วยไม่ได้……」
เมื่อเธอเล่าเรื่องความรักเธอมักจะมีใบหน้าของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความรักอยู่เสมอ มันเป็นเสน่ห์ที่ไม่มีอะไรมาเทียบได้เลย
「และก่อนที่จะมาที่สถาบันฉันก็สารภาพกับเขาว่า……ในตอนนั้นอะนะ？ฉันรู้สึกว่าตัวเองชอบทอมมากๆและเราก็เริ่มออกเดทกัน」
พูดจบเธอก็หันมามองฉันด้วยแววตาของ “ผู้หญิง” ไม่ใช่แววตาของสาวน้อย
「งั้นเหรอ……」
「อืม！ สักวันหนึ่งเธอเองก็คงจะค้นพบตัวเองเช่นเดียวกับฉัน เธอเองก็คงพบกับใครบางคนที่เธอชอบเข้า และอยากจะอยู่กับคนๆนั้นตราบนานเท่านาน และนั่นละนะคือคนที่จะคอยอยู่เคียงข้างเธอและทำให้เธอมีความสุขมากที่สุดเท่าที่ทำได้ล่ะ」
「…………」
「อืม นี่ก็คือวิถีเส้นทางแห่งความรักของฉัน เรื่องราวของซีน่า ซีน่าก็ต้องเริ่มต้นเขียนมันด้วยตัวเองนะ」
「……งั้นมันก็คงเป็นความรักสินะ？」
「เอ๊ะ？ ฉันไม่ได้จำกัดแค่คำว่ารักสักหน่อยนะ？ ฉันคิดว่าฟีโอต่อสู้กับโนโซมุเพราะต้องการรู้จักเขามากขึ้น」
「แล้วทำไมถึงโจมตีกระทันหันแบบนั้นละ “ราวกับว่ากำลังตื่นเต้นด้วย”？ โนโซมุเองก็ไม่เข้าใจเหตุผลเพราะงั้นจึงยืนหยัดสู้ไม่ใช่เหรอ」
「อ่า นั่นมันก็ถูกอยู่หรอก……」
「โดยทั่วไปแล้ว ก็ต้องมีท่าทีสงบนิ่ง？ คอนที่เธอพบกับทอมเมื่อวันก่อนเธอก็กระโจนใส่เขาด้วยนี่น่า？ ฉันรู้นะว่าอยากจะอยู่ด้วยกัน แต่ว่ามันไม่ดีไม่ใช่เหรอที่ทำร้ายฝ่ายตรงข้าม」
「อา อาเระ？ แล้วทำไมถึงกลายมาเป็นว่าฉันโดนเทศน์ได้ละเนี่ย？」
นี่ฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย？
เมื่อมองย้อนกลับไปเธอก็เป็นพวกคิดเร็วทำเร็ว นอกจากนี้แม้อาการจะดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ทำให้เจ็บไม่ใช่เหรอไงกัน……。
……ฉันเองก็ต้องบ่นเรื่องนั้นสักหน่อยแล้ว
มีสถานที่ๆเหล่าครึ่งสัตว์อย่างฟีโอและมิมุรุจะสูญเสียเหตุผลไปด้วยงั้นเหรอ
ตอนนี้อาจจะไม่เป็นไร แต่คราวหลังเป็นปัญหา
ฉันไม่อยากให้เพื่อนรักทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนั้น
ถ้ารักกันจริงก็ต้องคุยกันแบบตรงไปตรงมาสิ มิมุรุไม่สนใจเรื่องนั้นเสมอเลย แต่ถ้าเพื่อเธอแล้วต่อให้ฉันต้องกลายเป็นปีศาจก็ต้องหยุดเธอ
หลังจากนั้นฉันก็เทศน์เธอไปอีกราว 3 ชั่วโฒง และมิมุรุก็ได้รับการปล่อยตัวในวันถัดไป