Chapter 118: ความต้องการของเจียงซิน
คราวนี้ผลงานของหานเฟยมีมากดังนั้นในทางทฤษฎีเขาสามารถพักผ่อนได้สามเดือนหรือมากกว่านั้นแน่นอนหานเฟยไม่ได้ให้ความสําคัญกับเรื่องนี้เลยเขารู้สึกว่าการประมงระดับหนึ่งไม่ใช่เรื่องท้าทายสําหรับเขาอีกต่อไปบางทีเขาควรไปลองที่การประมงระดับสองดู
อย่างไรก็ตามก่อนหน้านั้นเขาตัดสินใจที่จะลดน้ําหนักก่อน
เฒ่าเจียงกล่าวในขณะที่เขากําลังอาบแดด “คุณไม่ได้ดูแลไร่เหล่านี้มานานแค่ไหนแล้ว?ถอนวัชพืชในทุ่งนาออกให้หมดแล้วตัดต้นไม้วิญญาณที่ไม่น่าดูซะในวันนี้”
“คุณฉันขอเรียกคนจากปลามังกรมาทํางานเหล่านี้ให้ฉันได้ไหมฉันจะไม่เสียเวลาไปกับการ ทํางานเหล่านี้หรอ”
เฒ่าเจียงมองหานเฟยขึ้นและลง “โฮโฮดูตัวเองสิ! คุณดูเหมือนหมูเลย! คุณสามารถลดน้ําหนักโดยไม่ต้องออกกําลังกายได้หรอ”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “การออกกําลังกายประเภทนี้จะช่วยลดน้ําหนักได้จริงหรอ”
เฒ่าเจียงโบกมือและลูกบอลน้ําก็ถูกโยนไปที่ใบหน้าของหานเฟย “หุบปากอย่ากลับมาคุยกับฉัน”
– หานเฟยพูดไม่ออก ฉันควรจะอยู่ในแก๊งปลามังกร!ทําไมฉันมาที่นี่เพื่อทนทุกข์ด้วย? ตอนนี้ฉันไม่เพียงแต่ต้องทําอาหารแต่ถ้าเฒ่าเจียงต้องการฉันก็ต้องเสิร์ฟชาให้เขาเหมือนคนรับใช้
โชคดีที่เจียงซินปรากฏตัวทันเวลา
ในแปลงผักในสวนเจียงซินกล่าวว่า “แม้ว่าคุณจะไม่ได้กลายเป็นนักรบวิญญาณอย่างเป็นทางการด้วยขนาดและความแข็งแกร่งทางกายภาพในปัจจุบันของคุณคุณก็มีคุณสมบัติครบถ้วนนะ”
ตาของหานเฟยสว่างขึ้น “ตอนนี้ฉันสามารถเรียนรู้ทักษะการต่อสู้ได้มั้ย”
หานเฟยรู้สึกต่อสู้มานานแล้วว่าความอดทนของเขาไม่แข็งแกร่ง เป็ดปีศาจคลั่งไม่ได้ช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา แต่เพียงแค่ทําให้เขาคลั่งไคล้และพิโรธซึ่งช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขาได้ไม่นานสําหรับดาบจักรวาลเขาจะหมดแรงแม้ว่าเขาจะใช้มันเพียงครั้งเดียวก็ตามทักษะทั้งหมดนี้ทําให้พลังระเบิดของเขาดีขึ้นเท่านั้น ถ้าเขาเจอคนที่มีความแข็งแกร่งเขาจะแพ้
“ฉันได้ยินมาว่าคุณต่อสู้กับปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ คุณรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?” เจียงซินถาม
“ฉันคิดว่าเขาไม่ได้ออกแรงเต็มที่และไม่ได้ใช้ทักษะพิเศษใดๆ เลย แต่ฉันมั่นใจได้ว่าความแข็งแกร่งและสมรรถภาพทางกายของเขาอยู่ในระดับปานกลาง…”
เจียงฉินพูดไม่ออก ความแข็งแกร่งและสมรรถภาพทางกายของปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ระดับกลางนั้นปานกลางหรอ?
เจียงซินถามต่อ “แล้ว”
“และนักเรียนจากเมืองค่อนข้างแข็งแกร่ง สัตว์วิญญาณของพวกเขามีหลากหลายและมีทักษะการต่อสู้มากมาย โอ้ใช่ … พวกเขาใช้อาวุธที่แตกต่างกันไม่ใช่แค่เบ็ดเท่านั้น”
“เบ็ดยาวยังคงเป็นอาวุธหลักของนักตกปลาเพราะคนธรรมดาไม่สามารถหาอาวุธพิเศษเช่นดาบดาบดาบหอกและง้าวได้ แม้ว่าพวกเขาจะใช้อาวุธพิเศษ แต่พวกเขาก็ยังใช้มันเหมือนเบ็ดดังนั้นผู้คนก็อาจใช้เบ็ดได้เช่นกัน
หานเฟยขัดจังหวะเธอ “ฉันชอบธนู! พวกเขาอันตรายถึงชีวิต”
เจียงฉินส่ายหัว “ธนูสงครามเป็นหนึ่งในอาวุธที่ยากที่สุดในการควบคุม คุณคิดว่ามันใช้งานง่ายหรอ ยิ่งไปที่เป้าหมายในจินตนาการวันละสิบล้านครั้งวันแล้ววันเล่าปีแล้วปีเล่าก่อนที่คุณจะชํานาญด้วยธนูคุณสามารถทนกับความเบื่อหน่ายได้หรือเปล่าล่ะ”
หานเฟยเกาท้องและคิดว่าฉันเรียนยิงธนูมาแล้วนี่นา ฉันเคยเป็นเด็กฝึกหัดในชมรมยิงธนูมืออาชีพ…
หานเฟยกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันจะเลือกดาบใหญ่ ”
“ฉันเดาอย่างนั้น อะไรใหญ่ๆเหมาะกับขนาดปัจจุบันของคุณ”
“พี่ซิน ไม่ตลกเลยนะ!”
เจียงซินยิ้มเล็กน้อยแต่แล้วใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างจริงจัง “หานเฟยให้ฉันถามคุณอีกครั้งว่าคุณต้องการที่จะเป็นนักรบวิญญาณหรือเปล่า? สิ่งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับการกลายเป็นผู้เก็บเกี่ยววิญญาณ เป็นเพราะโอกาสพิเศษที่คุณจะกลายเป็นผู้เก็บเกี่ยววิญญาณแต่ถ้าคุณกลายเป็นนักรบวิญญาณก็ไม่ได้เป็นเพราะโอกาสพิเศษ แต่เป็นการแลกเปลี่ยนหากคุณต้องการเรียนรู้ทักษะของนักรบวิญญาณจากฉันคุณจะต้องสัญญากับฉันสิ่งหนึ่งที่อาจทําให้ชีวิตของคุณตกอยู่ในอันตราย”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่จริงจังของเจียงซินหานเฟยไม่ยิ้มอีกต่อไปและพูดอย่างจริงจังว่า “พี่ซินบอกฉันว่าคุณต้องการอะไรจากฉัน”
เจียงซินหันหลังให้หานเฟย “ฉันไม่อยากเลือกคุณเพราะคุณอ่อนแอเกินไป แต่ตอน นี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว…คุณรู้ไหมว่าทําไมปูกับฉันถึงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านน้ําสวรรค์”
หานเฟยส่ายหัว เขาก็งงเหมือนกัน! เมื่อเขาได้พบกับเฒ่าเจียงครั้งแรกเขารู้สึกว่าชายชราคนนี้พิเศษมากคนที่เป็นเจ้าของสวนขนาดใหญ่ในหมู่บ้านน้ําสวรรค์จะอ่อนแอได้อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้! เขาไม่ได้อ่อนแอไปกว่าหัวหน้าหมู่บ้านอย่างแน่นอน จากนั้นเขาก็เห็นว่าผู้เฒ่าเจียงเอาชนะผู้นําหมู่บ้านได้เพียงแค่โบกมือ แม้แต่ปรมาจารย์ตกปลาผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่สามารถทําสิ่งนี้ได้
เจียงซินกล่าวต่อ “คุณปูและฉันมาจากเมืองพันดารา ใช่เรามาจากที่เดียวกับฟางเจ๋อ”
หานเฟยพยักหน้าของเขา “ฉันเดาอย่างนั้น เมื่อคุณพูดถึงฟางเจ๋อคุณไม่ได้แสดงความเคารพต่อเขาดังนั้นในสายตาของคุณ ฟางเจ๋อก็เท่ากับหรือต่ํากว่าคุณ”
เจียงซินเหลือบมองหานเฟยอย่างอยากรู้อยากเห็น “คุณเป็นคนฉลาด แต่ทําไมคุณถึงไม่เคารพฟางเจ๋อเมื่อคุณพูดถึงเขา? เขาเป็นเทพเจ้าในสายตาของทุกคนจากหมู่บ้านน้ําแห่งสวรรค์ไม่ใช่หรือ”
“เทพเจ้าหรอ? ฮ่า ๆ จะมีเทพเจ้ามากมายในโลกนี้ได้อย่างไรฟางเจ๋อเป็นคนธรรมดาในเมืองและต้องอยู่ห่างไกลจากคนระดับสูงเหล่านั้น เขาดูเหมือนจะเก่งในสถานที่เล็ก ๆ แบบนี้เท่านั้น ทําไมฉันต้องปฏิบัติกับเขาเหมือนเทพเจ้าด้วยล่ะ? เป้าหมายของฉันคือมหาสมุทรไม่มีที่สิ้นสุดบางทีเมื่อฉันกลายเป็นพระเจ้าและเขายังไม่ได้อ๊ะ!…”
เจียงฉินตบหานเฟยและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “คุณไม่เหมือนเด็กอายุ 12 ปีเลย! คุณมีโอกาสเพียงเล็กน้อยอย่าหยิ่งผยอง คนอย่างคุณล้มเหลวได้ง่าย”
หานเฟยเด้งขึ้นจากพื้น “ดังนั้นฉันต้องลดน้ําหนักเพื่อที่จะได้วิ่งได้เร็ว ๆ เมื่อฉันแข็งแกร่งกว่าศัตรูฉันก็โจมตี เมื่อพวกเขาแข็งแกร่งกว่าฉันฉันก็ถอยหนี มันง่ายใช่มั้ย”
เจียงซินโบกมือเธอ “เอาล่ะเข้าประเด็นกัน..ฉันต้องการช่วยให้คุณเป็นนักรบวิญญาณเพราะฉันต้องการให้คุณหาคนให้ฉัน”
“พี่ซินคุณเป็นนักรบวิญญาณ! คุณไปหาคน ๆ นั้นเองไม่เจอเหรอ” หานเฟยสงสัย
“ฉันลองทําแล้ว ตั้งแต่คุณปูกับฉันมาที่เกาะลอยเมื่อสามปีที่แล้วเราไม่เคยหยุดตามหาเขาเลยฉันเลือกคุณ … เพราะคุณโชคดีจริงๆ คนเราอาจโชคดีครั้งหรือสองครั้ง แต่คุณโชคดีตลอดเวลา!คุณคือคนพิเศษ!”
หานเฟยเกาท้อง “จริงๆแล้วแทนที่จะเรียกว่าความโชคดีเรียกว่าฉันแข็งแกร่งดีกว่า”
“ฮาๆ! คุณรู้หรือไม่ว่ากี่ครั้งที่การประมงระดับหนึ่งและการประมงระดับสองถูกสํารวจโดยปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งนับไม่ถ้วน แต่คุณยังสามารถหาโอกาสบางอย่างได้บ่อยในสองสถานที่นี้ คุณยังสามารถเข้าไปในถ้ําก้นทะเลและมีชีวิตรอดขึ้นมาได้ มันแสดงให้เห็นว่าคุณพิเศษ”
หานเฟยตกใจ “โอ้! แล้วคุณรู้จักด้วยหรอ”
เจียงซินโค้งงอริมฝีปากของเธอ “การประมงธรรมดามีโอกาสพิเศษมากน้อยเพียงใด? ถ้าฉันเดาถูกคุณมีโอกาสพิเศษเพียงครั้งสองครั้งเท่านั้นที่พวกเขาสามารถมอบให้ได้ นี่คือสิ่งที่เราเรียกว่าโชค”
เมื่อเห็นหานเฟยกลืนน้ําลายด้วยความลําบากใจเจียงซินโบกมือและพูดว่า “ที่จริงมีหลายที่ที่มีโอกาสพิเศษ เท่าที่เรารู้มีสถานที่ต้องห้ามหลายร้อยหรือหลายพันแห่ง แต่ยังมีใครบางคนที่ได้รับโอกาสพิเศษจากสถานที่เหล่านี้เสมอ”
หานเฟยถามเสียงแผ่วว่า “ทําไมปรมาจารย์ตกปลาที่แข็งแกร่งไม่สํารวจสถานที่เหล่านั้นล่ะ”
“พวกเขาบางคนไม่คิดว่ามันจะคุ้มค่าบางคนก็เข้าไม่ได้และบางคนก็ไม่ได้สนใจที่จะมาที่หมู่บ้าน แน่นอนว่าโอกาสพิเศษเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีประโยชน์สําหรับปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งเหล่า
หานเฟยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาคิดอย่างใจจดใจจ่อว่าเขามีโอกาสมากมายและพยายามซ่อนพวกเขาจากคนอื่นปรากฏว่าพวกเขารู้กันมาระยะหนึ่งแล้วงั้นหรอ?
“ตกลง! คุณกําลังมองหาใคร เขาอยู่ที่ไหนล่ะ”
เจียงซินนกล่าวเพียงว่า “ฉันไม่มีเงื่อนงํา ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือเขาถูกพบเห็นครั้งสุดท้ายในหมู่บ้านน้ําสวรรค์หรือสถานที่ต้องห้ามบางแห่งในการประมงระดับสาม”
“เอาล่ะพี่ซินนเนื่องจากคุณและคุณปูมาจากเมืองการประมงระดับสามเป็นเรื่องยาก สําหรับคุณหรอ”
เจียงซินรู้สึกรําคาญ “คุณรู้ไหมว่าสถานที่ต้องห้ามคืออะไร นับประสาอะไรกับการประมงระดับสามแม้ในการประมงธรรมดาสถานที่ต้องห้ามก็สามารถสังหารปรมาจารย์ตกปลาได้นับไม่ถ้วน
“ก็ถ้าคุณจะไม่พบเขาเลย ฉันจะพบเขาได้อย่างไรล่ะ”
เจียงฉันมองไปที่หานเฟย “ฉันก็ไม่แน่ใจคุณ แต่คุณจะต้องค้นหาเขาเมื่อถึงเวลา หากไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น มันสถานที่ต้องห้ามในสถานที่ที่ไม่รู้จักนอกเหนือจากการประมงระดับสามดังนั้นจึงไม่ง่ายอย่างที่คิด ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้นฉันยังขอให้คนอื่นช่วยฉันด้วย แต่ดูเหมือนว่าคุณจะมีศักยภาพมากกว่า”
หานเฟยเลิกคิ้ว ผิดหวังจัง! แล้วฉันเป็นแค่ยางอะไหล่ในสายตาคุณเหรอ? แล้วมันจะมีโอกาศมีสมบัติที่เหรินเทียนเฟยทิ้งไว้ให้เขาหรือเปล่านะ? อึมอาจจะ
เจียงซินกล่าวต่อว่า “จากผลงานของคุณในการประมงระดับหนึ่งในครั้งนี้ฉันคิดว่าจะมีคนเชิญคุณไปที่เมืองในอนาคตอันใกล้นี้ ตอนนั้นฉันกลัวว่าคุณจะต้องไปแม้ว่าคุณจะไม่ต้องการก็ตามหากคุณเต็มใจที่จะเรียนรู้จากฉันและกลายเป็นนักรบวิญญาณฉันสามารถช่วยคุณจัดการกับพวกเขาได้ แน่นอนคุณสามารถเลือกที่จะปฏิเสธได้เช่นกัน”
“ตกลง! แล้วก็ช่วยฉันด้วย! แต่ฉันไม่สามารถสัญญากับคุณได้ ถ้าฉันคิดว่าฉันไม่พบสถานที่นั้นแต่ฉันคงจะยอมแพ้ก็ต่อเมื่อฉันตายเท่านั้นแหละ”
“ตกลงถ้าคุณพูดแบบนี้ก็ค่อยน่าสอนหน่อย”
ใบหน้าของหานเฟยสว่างไสวด้วยพลัง “ดี มาเริ่มกันเลย!”