ตอนที่ 22
แสงไฟข้างนอกส่องมาที่ถนนตอนกลางคืน
มีเสียงหัวเราะไปทั่วดังก้องอยู่เป็นครั้งคราวบนย่านอยู่อาศัยที่เงียบสงบ ครอบครัวที่กินอาหารค่ำเสร็จใช้เวลาที่ยินดีในบ้านพวกเขา
「พวกเค้าจะมาทีหลัง」
มารินะที่เดินอยู่ข้างหลังผมพูดด้วยเสียงที่เบา
「อะไรจะมาทีหลัง?」
แกล้งทำเป็นไม่รู้, ผมถามมารินะโดยไม่มองกลับไป
「พวกผู้ชายที่อยู่ในร้านเนื่อย่างเมื่อกี้」
เธอโกรธแต่มารินะตอบมาอย่างกระซิบ
และคิดว่าเป็นความผิดใครล่ะ? คนพวกนั้นเล็งอาซาฮินะแต่เธอไปทำอะไรไม่จำเป็น ดังนั้นพวกนั้นเปลี่ยนเป้าหมายจากอาซาฮินะมาเป็นเธอ
ยังไงซะ, อาซาฮินะอยู่กับโลลิอาซาฮินะ เหมือนเธอมีลูกกับเธอ, งั้นความเป็นไปได้ที่พ่อแม่จะอยู่ด้วยนั้นสูง ในอีกฝั่งหนึ่ง, มีคนสวยหน้าอกใหญ่สองคน และชายดูอ่อนแอคนหนึ่งในฐานะเพื่อนของคนสวย
มันธรรมดาที่พวกเขาจะเล็งมาที่นี่แทน
พูดนั่นแล้ว, ชายพวกนั้นเล็งการจีบผู้หญิง มันควรจะเป็นไปได้ดีถ้าผมถอยอย่างเชื่อฟัง
ด้วยนั่นที่พูดー
「ชั้นจะไปเยี่ยว」
「ห๋าา!?」
เมื่อผมหยุดและพึมพำกระทันหัน, มารินะส่งเสียงประหลาดใจ
「ธ-เธอทนมันได้จนเราถึงบ้านมั้ย?」
「ไม่มีทาง มันจะเล็ดแล้ว」
「ง-งั้นให้เสร็จเร็วๆนะ」
「มุมุ, เธอมันไอโง่ ปัสสาวะนอกบ้านมันผิดกฏหมายเล็กๆ แต่, ชั้นคิดว่าชั้นจำห้องน้ำสาธารนะที่สวนสวนสาธารนะได้」
「ห๋าา!?」
มารินะที่ส่งเสียงตกใจอีกครั้งได้ตัดมาข้างหน้า, เธอจ้องขึ้นมาที่ผม
「น-นายควรจะกลับบ้านแทนที่จะไปห้องน้ำ!」
「ไม่มีทาง ชั้นรอถึงบ้านไม่ไหว ชั้นจะเล็ด」
「งั้นมาวิ่งเถอะ! มันต่างออกไปถ้าแค่ชั้นแต่ยูกะ-ซังอยู่ที่นี่ด้วย」
มารินะลุกเป็นไฟจากความคิดผม, จากนั้นเธอมองยูกะที่เกาะผมด้วยสองมือ
ยูกะสะเทือนเมื่อชื่อของเธอถูกเรียกโดยมารินะ, จากนั้นเธอเกาะแขนผมแรงขึ้น เพราะสิ่งนั้น, หน้าอกเธอได้ดันผมอย่างแรง
ช่างเป็นหน้าอกที่ดี มารินะนั้นใหญ่กว่า แต่ความยืดหยุ่นและความตึงของหน้าอกอยู่กะนั้นอยู่ระดับบนสุด
「ป-โปรดอย่าโทษชั้น…」
「…เอ๋?」
ยูกะที่เกาะแขนผมส่งเสียงที่สั่น ตาของมารินะเบิกกว้างกับเสียงนั้นจากนั้นหน้าเธอแข็งจากนั้นตาเธอสั่น
「ม-มันไม่เหมือนว่าชั้นโทษเธออยู่นะ…」
「ถ-ถ้าเธออยากวิ่งงั้นก็ไป โปรดอย่าใช้ชั้นเป็นเหตุผลที่วิ่งหนี」
มารินะพยายามจะหาข้ออ้างแต่เธอได้ชะงักเมื่อเธอได้ยินเสียงของยูกะ จากนั้นเธอหัวไหล่ตกและหน้าที่ซีด
มารินะพูดว่าเธอห่วงยูกะเพื่อวิ่งหนี ยังไงก็ตาม, ยูกะได้ปฏิเสธมันอย่างสมบูรณ์
โปรดอย่าใช้ฉันถ้าเธออยากวิ่งหนี ถ้าเธออยากวิ่งหนีงั้นก็ไปด้วยตัวเอง
ความคิดเห็นยูกะตรงจุดอย่างสมบูรณ์มารินะไม่สามารถพูดอะไรกลับมาได้
「เธอได้ยินแล้วนี่ ชั้นจะไปห้องน้ำกับยูกะ-จังแล้ว เธอกลับบ้านไปถ้าเธออยากกลับ」
เมื่อผมพูดออกมาสู่มารินะที่เดินอยู่ข้างหน้าผม, จากนันเริมเดินหลังจากเดินเอียงข้าง
「อ้า, อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า… ยูกะ-ซังพูดถูก จนชั้นหัวเราะได้อย่างเดียว」
มารินะที่ยืน, พึมพำ, จากนั้นยูกะสั่นขณะที่เกาะแขนผม
ยูกะโยนการประชดประชันที่ดีที่สุดใส่มารินะ เธอไม่มีสิทธ์จะมาเป็นห่วง นั่นคือที่ยูกะบอกมารินะ
แต่, นั่นมันเหมือนการแทงหัวใจสำหรับยูกะที่ขี้อายและนิสัยดี
มารินะผู้ที่ยกโทษตัวเองไม่ได้แน่นอนว่าถูกประณาม
「ไม่ใช่ว่ามันสายเกินไปที่จะเป็นห่วงเหรอ? เธอจะแค่หงุดหงิดถ้าบางคนที่แสร้งทำเป็นไม่เห็นก่อนหน้า มาเป็นห่วงตอนนี้ ใช่มั้ย, ยูกะ-จัง」
พึมพำระหว่างเดิน, ผมผู้ที่ทำการระเบิดครั้งสุดท้ายต่อยูกะและมารินะ ยูกะสะเทือน จากนั้นผมได้ยินเสียงสะอื้นมาจากข้างหลัง
เท่าที่ผมได้ยินมาจากมารินะ, เธอไม่ได้ยุ่งตรงๆกับยูกะ แต่เธอรู้ว่ายูกะโดนปฏิบัติอย่างไรโดนผู้ชายรวมถึงแฟนหนุ่มเธอ จากนั้นเธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นมัน
มารินะไม่ได้ช่วยยูกะแต่เธอก็ไม่ได้รังแกเธอด้วย
อีกคนนั้นอ่อนแอต่อการระบายความโกรธของเธอ นั่นทำไมยูกะโทษตัวเธอเอง มารินะไม่อนุญาตตัวเธอเองให้ถูกยกโทษให้
ฟุฟุ, บรรยากาศตึงเครียดนี้รู้สึกดี ด้วยเงื่อนไขนี้, หนึ่งในพวกเขาจะระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างแน่นอน
ถ้าความรู้สึกของยูกะระเบิด, เธอจะแทงหัวใจของเธอเองขณะที่เธอโทษมารินะ, มันจะทำให้เธอรู้สึกจนมุมมากว่าเดิม
ถ้าความรู้สึกมารินะระเบิด, เธออาจจะหยุดเป็นมนุษย์ถ้าเธอถูกยกโทษให้โดยยูกะ
หัวใจดวงไหนจะถึงขีดจำกัดก่อนกันแล้วระเบิด?
ผมอยากให้ยูกะหายโกรธถ้าเป็นไปได้ ยูกะเป็นพวกที่เก็บมันไว้ในใจ, เราไม่รู้ว่าเมื่อไร่เธอจะหายโกรธ เธอจะควบคุมไม่ได้เมื่อเธอหายโกรธและความเป็นไปได้ที่เธอจะดุร้ายนั้นแรง
เพราะเหตุนั่นผมต้องชักใยหัวใจของพวกเขาอย่างขยันหมั่นเพียร
ผมวังว่าผู้ชายที่ตามเรามาจะมาตอนที่สองคนระบายออกมา
ผมคิดว่าหลายสิ่งมันปัญหาเยอะ แต่ผมไม่รู้สึกประหยัดเมื่อมันเป็นเรื่องนี้ เพราะทั้งหมดนี้, นี่มันสนุก
ผูชายที่ตามเรามาเว้นระยะไว้ระยะหนึ่ง
มันจะเป็นเรื่องถ้าพวกเขาหาเรื่องสู้บนย่านที่อยู่อาศัย
พวกเขารอให้เราเข้าหาที่ที่ไม่มีคน
แต่การพัฒนาแบบนี้สะดวกกับผม, พวกผู้ชายไม่รู้ว่า ถ้าคุณเดินบนถนนกลางคืน, มันธรรมดาที่จะเลือกที่ที่เป็นที่นี่ยม มากกว่านั้นเมื่อคุณมาด้วยกันกับผู้หญิง
พวกเขาฆ่าเวลาเพราะพวกเขาเมา พวกเขาอาจคิดว่าพวกเขาโชคดีตราบใดที่โอกาสมา
สำหรับชายพวกนั้น, การพัฒนาแบบนี้จะไม่โชคดีไปกว่านี้
ผู้ชายนำคนสวยหน้าอกใหญ่สองคน, ไม่รู้ว่าพวกเขาถูกเล็งโดยชายหัวรุนแรง, จากนั้นเข้าสวนสาธารณะที่ไม่เป็นที่นิยมตอนกลางคือกับคนสวยหน้าอกใหญ่สองคน มากกว่านั้น, พวกเขาไม่นั่นบนม้านั่งของสวนแต่ไปที่ห้องน้ำที่สกปรก
มันเป็นโอกาสอย่างแน่นอน มันเป็นโอกาศที่จะได้รับคนสวยหน้าอกใหญ่สองคน
พวกเขามีความคิดมีสุขแบบนี้
มีความคิดอย่างนี้, ผมมองยูกะและมารินะและเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะ
งั้นตอนนี้, เราควรตอนยูกะและมารินะจนมุมมากกว่าเดิมจนกว่าพวกผู้ชายจะเข้ามามั้ย
「ยูกะ-จังเข้ามาที่ห้องน้ำแปปสิ」
ถามเธอ, ยูกะผู้ที่เกาะแขนผมมองขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ เธอพยักหน้าจากนั้นเธอแยกจากแขนผม, จากนั้นเข้าไปที่ห้องระหว่างที่ส่งสายตามาที่ผม
มารินะที่เหลืออยู่, เธอมองลงข้างล่างชะงัก
มันดูเหมือนเธอได้รับความช็อกเมื่อเธอถูกปฏิเสธชัดๆจากยูกะที่เงียบ ที่เธอได้สนใจชายที่ตามมาแต่ตอนนี้มันกายเป็นเรื่องเล็ก
「มารินะจัง ชั้นจะสอนคนหน้าซื่อใจคดว่าเธอเกลียดสิ่งดีๆ」
แปะไหล่ของมารินะที่เหม่อลอย, ผมพูดกับมารินะด้วยเสียงที่ยูกะได้ยิน
「เธอถูกข่มขืนโดยชั้น แล้ว, ชั้นตั้งใจจะให้เธอเข้าใจความรู้สึกของยูกะ-จัง นั่นทำไมเธอถึงมีความรู้สึกยึดติดบนเความรู้สึกผิดต่อยู่กะ-จัง และชั้นอยากให้เธอเข้าใจความรู้สึกของกันและกัน ถ้าทุกอย่างไปได้สวย สั้นๆคือ, ถูกยกโทษให้โดยไม่ได้ขอการให้อภัยคือแผนการที่ยุ่งยากมากในใจของเธอ」
「น-นั่นไม่…ช-ชั้น, ชั้นไม่เคยคิดทีจะ…」
ตาของเธอสั่นจากคำพูดผมจากนั้นมารินะพึมพำในเสียงสั่น
เธอปฏิเสธแต่มันมีความลังเลอย่างชัดเจนรู้สึกได้จากเสียงของเธอ
เธอไม่ได้คิดที่จะอยากได้การให้อภัย เธอเตรียมตัวจากการถูกสาปแช่งไปตลอด แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ? ไม่ใช่ว่าเธอมีความคิดแบบนี้ที่ไหนซักแห่งในหัวใจ
ผมเขย่าหัวใจของมารินะและผมมั่นใจว่าเธอมีความขัดแย้งแบบนี้ขึ้นในหัวใจ
「เธออยากจะเป็นเพื่อนกับยูกะถ้าเป็นไปได้, ใช่มั้ย? เธอหวังให้ยูกะเรียกเธอด้วยตัวเธอเองถ้าเธอเพิ่มความตึงเครียดและสร้างปัญหา, ใช่มั้ย?」
「น-นั่นไม่ใช่ー」
「ถ้ามันเป็นยูกะที่อ่อนโยน, เธออาจจะทำให้รู้สึกสบายและล้างมันออกไป, มันอาจเป็นไปได้ว่าเธอสองคนจะพูดกันปรกติได้ก่อนที่อีกคนจะรู้ตัว, เธอมีความหวังแบบนี้อยู่ในใจ, ใช่มั้ย?」
「ม-ไม่ー」
「เธอมันน่าทึ่ง เธอไม่ขอโทษ, แต่เธอคิดจะจบมันโดยการไม่ต้องขอโทษ ชั้นรู้ว่าชั้นเป็นตัวร้ายแต่เธอชนะชั้นนะ」
มารินะปฏิเสธอย่างสิ้นหวังด้วยตาที่สั่นของเธอแต่, “เธอชนะชั้น” คำพูดนั้นสร้างข้อสรุปและเธอไร้คำพูดในท้ายที่สุด
「ถ้าเธออยากจะขอโทษยูกะ-จัง, เธอต้องตกไปอยู่ที่เดียวกับยูกะ อาซาฮินะไม่ลังเลเมื่อเธอได้รับเส้นทาง」
ถ้ามเธอ, มารินะที่เหม่อลอยมองผมด้วยตาที่เสียแสงไป
「จะมีผู้ชายสองคนมาที่นี่ตอนนี้ เล่นกับพวกเขา ถ้าเธอไม่รู้ความเจ็บปวดถึงการถูกเล่นด้วยจากผู้ชายที่มากกว่าสองคนที่ไม่ใช่ชั้น, มันเป็นไปมันได้ที่จะรู้ความรู้สึกของยูกะ-จัง เธอจะทำมั้ย?」
ถามเธอ, มารินะพยักหน้าอย่างอ่อนแอ
「งั้น, เธอต้องเตรียมตัว ดู, ถอดเสื้อผ้าซะ」
พูดสิ่งนั้นระหว่างที่แปะไหล่มารินะ, ผมถอยออกมาและหันหลังให้ประตูห้องน้ำ
ยูกะต้องได้ยินมันทั้งหมดแล้วตอนนี้
เธอจะทำยังไง, ยูกะ? เธอจะหยุดมารินะหรือเปล่า, ถ้าเธอทำ, เธอจะถูกรุมเย็ดโดยผู้ชายแปลกหน้าเป็นการแลกเปลี่ยน
มันแค่เพื่อการเข้าใจความรู้สึกเธอ เพื่อยืนในจุดเดียวกันกับเธอ มองไปข้างหลังผม, ยูกะได้สั่นอยู่อีกฝั่งของห้องน้ำ เธอสั่นและกอดตัวเอง
ถ้าเธอไม่หยุดมารินะ, มารินะจะถูกรุมเย็ดโดยผู้ชายด้วย “ยูกะเป็นสาเหตุ”
มันเป็นความผิดผม 100% แต่ยูกะจะไม่คิดอย่างนั้น
ถ้าเธอไม่หยุดมารินะ, ยูกะจะถูกรังแกโดยความรู้สึกผิดที่ “ทอดทิ้งมารินะ”
「ช-ชั้นขอโทษ…」
เธอจะไมขอโทษ มารินะที่พูดอย่างนั้น, ได้พูดคำขอโทษออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ยูกะที่สั่นอยู่อีกฝั่งของประตูกอดตัวของเธอเองขณะที่นั่งยองลง
คนที่ผิดคือผู้ชายที่เล่นสนุกกับยูกะ, มารินะไม่ได้ทำอะไรที่ทำร้ายยูกะ นั่นทำไมความรู้สึกของยูกะถึงขัดแย้ง และー
「ชั้น-ชั้น-ชั้น-ชั้น…ยกโทษให้…ยูกิ-เซ็นไปไม่ได้…」
คำปฏิเสธถูกได้ยิน
มารินะผู้ที่ได้ยินคำนั้น, เสียแสงในตาของเธอไป ไม่, บนประตูที่อยู่ข้างหลังผม, ยูกะที่สั่นอยู่ในห้องน้ำอาจเห็นมัน
「ช-ชั้นไม่ใช่คนหน้าซื่อใจคุด ไม่ได้หน้าซื่อใจคุด ชั้นคาดหวังความช่วยเหลือจากยูกะ-ซังที่ถูกทิ้ง…เป็นขยะที่แย่ที่สุด」
มารินะที่พูดระหว่างที่หัวเราะอย่างว่างเปล่า, จับชายเสื้อของเสื้อถักสีดำของเธอด้วยสองมือจากนั้นยกมันขึ้น
หน้าอกที่ใหญ่ได้ส่าย
มารินะที่ถอดชุดออก, ได้เปลือยอยู่บนห้องน้ำสาธารณะ
「อ้า, อ่ะฮ่า, อ่ะฮ่าฮ่า…หัวนมชั้นตั้ง」
มารินะผู้ที่ได้เปลือย, เห็นหัวนมเธอบนหน้าอกของเธอ จากนั้นเธอเยาะเย้ยตัวเอง เธอยื่นมือของเธอไปที่ตรงกลางหว่างขาและแตะมันด้วยนิ้วของเธอ
เมือกได้ไต่ไปทั้งนิ้วของเธอ น้ำเงี่ยนได้เอ่อล้นจากหีของมารินะตรงกลางของขาเธอ
「หีชั้นแฉะ บ้ากาม ชั้นเป็นบ้ากาม」
มารินะหัวเราะอย่างว่างเปล่าขณะที่เธอดูเมือกที่ล้อมอยู่รอบนิ้วเธอ
「ซูซูฮาระ-ซัง, ซูซูฮาระ-ซัง, ชั้นจะทำยังไงดี? ชั้นไม่ไหวแล้ว ชั้นแค่หวังจะโดนกระทำชำเรา ตัวของชั้นมีความสุข ด้วยสิ่งนี้, ชั้นจะไม่เข้าใจความรู้สึกของยูกะ-ซัง ชั้นเป็นบ้ากามที่จะมีความสุขเมื่อถูกกระทำชำเราโดยคนหลายคน ชั้นจะไม่เข้าใจความรู้สึกของยูกะ-ซัง ทำอะไรดี? อะไรที่ควรจะทำ? ชั้นควรทำอะไร?」
น้ำตาอาบแก้ม, เธอมองผมด้วยสายตาที่เสียแสง, มารินะหัวเราระหว่างที่แสดงให้ผมเห็นว่านิ้วเปียกไปด้วยน้ำเงี่ยน
เมื่อผมส่งสายตาไปข้างหลัง, ยูกะที่ยองลงในห้องน้ำ ปิดหูของเธอด้วยสองมือและสั่น
ดี, นี่ดีกว่าที่คาด
ยูกะจังนิสัยดีและขี้อายแต่เธอเป็นผู้หญิงที่ยอมเสียสละตัวเธอเองเพื่อช่วยอาซาฮินะ และเธอเป็นผู้หญิงที่ช่วยอาซาฮินะที่เธอทรยศ เธอเป็นเหมือนกันกับมารินะในท้ายที่สุด ยูกะถูกยกโทษให้โดยอาซาฮินะ แม้อย่างนั้น, ยูกะทิ้งมารินะผู้ที่เหมือนกันกับเธอ
ทั้งสองคนถูกต้อนจนมุมอย่างสิ้นหวัง
ที่ควรจะโอเคแล้วมั้ย? ถ้าผมกลับบ้านแล้วนำยูกะและมารินะไปอยู่ที่เดียวกัน, หนึ่งในสองคนจะควบคุมไม่อยู่
「นั่นใช่แล้ว เธอไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของยูกะ-จังได้ถ้าเธอรู้สึกดีใจเมื่อโดนรุมเย็ด」
ผมพูดแล้วผมมองทางเข้าของประตูห้องน้ำ
มีผู้ชายสองคนอยู่อีกฝั่งของกำแพง
ผมคิดว่าพวกเขาจะเข้าทันที่ แต่มันดูเหมือนว่าพวกเขาปรึกษากันอยู่
ยังไงซะ, แม้อย่างนั้น สำหรับพวกขี้หลี, ถ้าเป้าหมายที่อยากจีบได้เปลือยอยู่ข้างในห้องน้ำสาธารณะ
มันดูดูเหมือนพวกเขาลังเลจากภาพที่ผิดปรกติที่ไม่สามารถเป็นความจริงได้
แต่พวกเขาจะมีน้ำใจเมื่อคนมารวมกัน มันเรียกว่าจิตวิทยาหมู่ ถ้ามีบางคนกระทำー
「เฮ้, เฮ้, นายทำอะไรน่ะ? ไม่ใช่ว่านายสนุกอยู่เหรอ? เราร่วมวงด้วยได้มั้ย」
หนึ่งในผู้ชายได้เข้ามา จากนั้นที่เหลือเข้าตามมาเป็นกลุ่ม
「…เอ๋?」
ผมส่งเสียงที่โง่เขลาและแสร้งทำเป็นตกใจและเสียเปรียบต่อชายที่เข้ามาในห้องน้ำ
การเล่นละครมันสนุก
「อ้า, ไม่, น-นี่คือ…ร-เราจะกลับเดี๋ยวนี้」
ผมได้อินกับมันและแสร้งทำเป็นเสียเปรียบ ด้วยการเล่นละครที่สมจริง จากนั้นผมยองลงเพื่อหยิบเสื้อของมารินะ จากนั้นส่งมันให้มารินะ แต่เธอไม่รับเสื้อ, เธอเปิดเผยตัวที่เปลือยสู่พวกผู้ชาย
ผมจับมือของมารินะแล้วพยายามจะออกจากห้องน้ำในความรีบ
「ยังไง ยังไง, มันสบายน่า มามีความสุขร่วมกัน」
ผูชายไม่อยากปล่อยผมไป หนึ่งในพวกเขา, คนที่เข้ามาในห้องน้ำคนแรกจับไหล่ผม จากนั้นเขาดึงผมออกจากมารินะ
「ป-โปรดหยุดเถอะ! มันแค่การเล่น! ปรกติเราไม่ทำอย่างนั้น! เราแค่สงสัย! เราจะกลับเดี๋ยวนี้งั้นได้โปรดปล่อยพวกเราไป!」
ผมทำเต็มที่และตะโกนอย่างสิ้นหวัง แต่, ผู้ชายจับผมไว้และผมขยับไม่ได้
มารินะถูกพาไปโดยผู้ชายข้างในห้องน้ำ
「มันโอเค, เราแค่ยืมเธอแป้ปนึง อะไร? ชั้นคิดว่ามีสองคน อ้า, เราจะผลัดกันยืมเธอนะโอเคมั้ย?」
หนึ่งในผู้ชายสองคนที่จับผมพูดในเสียงที่หยาบคาย
จากนั้นชายหนึ่งคนได้ยิ้ม
「นี่น่าทึ่ง เธอมีสไตล์ที่น่ารักและนมเธอใหญ่, เลเวลของเธอสูงเกินไป」
「มากกว่านั้น, หัวนมได้แข็งและน้ำเงี่ยนไหล เธอค่อนข้างเป็นบ้ากาม」
「ชั้นแทบไม่เชื่อว่าเธอเป็นแฟนของชายไม่ได้เรื่องนี่, มันเป็นการฝึกเหรอ? คนนี้ฝึกเก่งเหรอ?」
「ควยเค้าอาจจะใหญ่」
ผู้จากสีคนได้ล้อมมารินะ, จากนั้นแทะโลมตัวของเธอ, แล้วพวกเขาพูดออกมาระหว่างที่มีรอยยิ้มที่สกปรก
「ฮ-เฮ้! เปลี่ยนกับชั้นตอนนี้เลย!」
「ชั้นยังไม่ได้ใส่เข้าไปเลย!」
ผู้ชายที่จับผมส่งเสียงออกมาอย่างไม่สงบ
มันดูเหมือนตำแหน่งของสองคนนี้อยู่ต่ำในกลุ่ม นั่นทำไมพวกเขาถูกมอบหน้าที่ให้จับผมไว้ แต่พวกเขาอยากจะรู้สึกดี เพราะทั้งหมด, สาวได้เป็นคนสวยหน้าอกใหญ่
แต่นายมันใจแล้วเหรอ? อย่าลดการป้องกันมากสิ ยังไงซะ, พวกเขาได้อยู่ในตำแหน่งที่ต่ำของกลุ่มเพราะพวกเขาทำหน้าที่ที่ถูกมอบหมายไม่ได้
「โฮ่ยโตะ!」
「อ่ะก่ะ!?」
เมื่อผมยกหัวขึ้น, เสียงบดได้ดังขึ้นและเสียงร้องได้ดังขึ้น
「โฮ่ยซ่ะ」
「ฮิ้กกกกกกกกกกุ!?」
พลังของการจับหลวมลงและผมหันหลังกลับไปอย่างแรง, จากนั้นเข่าหว่างขาของผู้ชายอย่างแรง
เทียบกับหัวโขกที่อีกคนนึงโดน, ผมขยี้ไข่ของคนนี้, สองคนร่วงไปทันที
เพราะชายที่โดนเข่าไข่ส่งเสียงที่ร้องที่น่ากลัว, พวกผู้ชายที่ล้อมมารินะมองกลับมาที่นี่
ผมโบกมือให้พวกผู้ชายด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเดินอย่างกระฉับกระเฉงและยืนอยู่ข้างทางเข้าของห้องน้ำ สวิทช์ของไฟห้องน้ำอยู่ตรงนั้น
มา ทีนี้
「นี่ถูกวาดอยู่ในมังงะบ่อย นายไม่สามารถตัดสินชายจากหน้าตา」
พึมพำขณะที่ถอนหายใจ, ผมกดสวิทช์
เมื่อผมทำห้องน้ำมืด, ผู้ชายที่ตกใจยืนตัวตรง
พวกเขาขยับไม่ได้เพราะมันมืด มันเป็นโชคร้ายของพวกเขาเมื่อพวกเขาพามารินะเข้ามาเพื่อสนุก มากกว่านั้น, ถ้าที่ที่มีแสงมืดลงกระทันหัน, ตาจะไม่เห็นอะไรจนกว่ามันจะชิน
「นี่มันไม่แฟร์…ใช่มั้ย?」
พึมพำ, ผมเดินตรงไปหาพวกผู้ชายที่ยืนตรง
ยังไงซะ, ขอบคุณ ขอบคุณพวกนาย ยูกะและมารินะอยู่ในความรู้สึกที่ดี
「มันโอเค นายมีไข่แค่สองลูก」
ผมเข้าหาพวกผู้ชายที่ยืนตัวตรงและพึมพำลงบนหูของชายที่เข้ามาในห้องน้ำคนแรก
「ฮฮฮิ้」
ผู้ชายส่งเสียงร้องและเหวี่ยงมือของเขา นี่อาจจะมีความหมายถ้าเราทั้งสองคนมองไม่เห็นกันแต่, ผมมี “ตา” ที่ทำให้ผมคิดถึงแว่นมองกลางคืนของทหารกลายเป็นของเล่น
「ควยเหอะมันคงจะโดนหรอก มึงเป็นคนที่จับมือมารินะในร้านเนื้อย่าง, ใช่มั้ย? แล้วก็, มึงเป็นคนที่จับหน้าอกมารินะแป้ปนึง」
ถามผู้ชายที่เหวี่ยงมือของเขาไปรอบๆ, ผมเตะหว่างขาของผู้ชายโดยไม่ปราณี
ความรู้สึกของหว่างขาถูกเจาะด้วยปลายนิ้วโป้ง ต่อมา, ผมได้ยินเรียงร้อง
ชายคนอื่นที่ได้ยินเสียงร้องตั้งสติและพยายามจะหนี แต่, พวกเขามองไม่เห็นอะไร พวกเขาไม่สามารถขยับได้ตรงๆ, พวกเข้าชนกันเอง, ชนกำแพงและทำลายตัวเองอย่างเห็นแก่ตัว
ผมไม่ปล่อยชายซักคนไป, และผมเตะหว่างขาพวกเขาอย่างสุภาพ
เสียงกรีดร้องจากห้องน้ำสาธารณะดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีกจากนั้นหลังจากซักพัก, มันเงียบลง
มันมีเสรียงครวญที่เศร้าถ้าคุณตั้งใจฟังดีๆ
ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งแค่ไหน, พวกเขาจะสลบด้วยการโจมตีทีเดียว
อย่างที่คาด, หว่างขาผู้ชายแข็งแกร่งที่สุด, แต่ผมยอมตายมากกว่าจะโดนทำแบบนี้
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอท https://discord.gg/dru8M3ZY
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน