ที่พักของเสี่ยวเฮย แท้จริงแล้วคือที่พำนักของปรมาจารย์สำหรับนิกายปีศาจอสูรมาหลายชั่วอายุคน
ไม่มีใครรู้ว่ามีพื้นที่สำหรับเคลื่อนย้ายมวลสารเป็นความลับอยู่!
เฉพาะคนที่เคยเป็นปรมาจารย์ของนิกายปีศาจอสูรเท่านั้นที่มีสิทธิ์ที่จะรู้ถึงการดำรงอยู่ และตำแหน่งของมัน เช่น เสี่ยวเฮย พ่อของเขา และคุณปู่ แม้แต่ลุงของเขาก็ไม่รู้เรื่องการมีอยู่ และตำแหน่งของชุดเคลื่อนย้ายมวลสารที่ซ่อนอยู่นี้
กุญแจพื้นที่สำหรับเคลื่อนย้ายมวลสารยังถูกส่งต่อจากปรมาจารย์รุ่นหนึ่งไปยังอีกรุ่นหนึ่งเท่านั้น และตอนนี้กุญแจอยู่ในมือของเสี่ยวเฮย
ตอนนี้เสี่ยวเฮยวางแผนที่จะใช้พื้นที่สำหรับเคลื่อนย้ายมวลสารที่ซ่อนอยู่ภายในบ้านของเขา เพื่อหลบหนีออกจากนิกายปีศาจอสูรชั่วคราวจนกว่าปู่ของเขาจะกลับมาที่นิกาย!
เมื่อเสี่ยวเฮย และผู้อาวุโสทั้งหมดที่อยู่เคียงข้างเขาพยายามฝ่าวงล้อมออกจากสำนักใหญ่ของนิกาย สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!
ก๊าซๆๆๆ~~!
ฟีนิกซ์สีน้ำเงินเข้มผู้สง่างามที่มีหางสีแดงเข้มทะยานขึ้นไปบนฟ้าจากทิศทางของบรรพบุรุษ!
“อะ… อะไรเนี่ย!?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งจากฝั่งโม่ชองหลินตัวสั่นด้วยความกลัว และสยองขวัญในขณะที่ชี้ไปที่นกฟีนิกซ์สีน้ำเงินเข้มที่บินอยู่บนท้องฟ้า
“มันคือ… มันเป็นฟีนิกซ์! นกฟีนิกซ์บินออกมาจากห้องโถงบรรพบุรุษของนิกายปีศาจอสูรของเรา! ฮ่าฮ่าฮ่า… นี่คงเป็นคำเตือนจากบรรพบุรุษของนิกายเราที่ทรยศต่อคุณ! พวกคุณทุกคนควรหยุดตอนนี้ในขณะที่คุณทำได้และเริ่มสำนึกผิด! ไม่อย่างนั้น เจ้าจะทำให้บรรพบุรุษของพวกเราโกรธและสั่งให้ฟีนิกซ์เผาเจ้าทั้งหมดให้เป็นฝุ่น!” ผู้อาวุโสจากฝั่งของเสี่ยวเฮยใช้โอกาสที่หายากนี้ในโน้มน้าม
เสี่ยวเฮยเกือบยกนิ้วโป้งให้ผู้อาวุโสที่เฉลียวฉลาดคนนี้ และยกย่องเขาสำหรับการกระทำของเขา แต่สถานการณ์ตึงเครียดในปัจจุบันทำให้เขาละเว้นจากการทำเช่นนั้น!
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปก็เหมือนกับที่เสี่ยวเฮยทำนายไว้ ผู้อาวุโสส่วนใหญ่จากฝั่งลุงของเขาเริ่มลังเลแม้กระทั่งรูปแบบการล้อมที่แข็งแกร่งของพวกเขาก็ตกอยู่ในความโกลาหล และตื่นตระหนกในตอนนี้
“ผู้อาวุโสฉี… จริงหรือ เกิดอะไรขึ้น ถ้าเราทำให้บรรพบุรุษของเราโกรธเคืองจริงๆ”
“เราควรไปดูห้องโถงบรรพบุรุษของเราตอนนี้หรือไม่ ยังไม่สายเกินไปที่เราจะขอการอภัยจากบรรพบุรุษของเราใช่ไหม”
“ฉัน… ฉันไม่อยากทำแบบนี้อีกแล้ว! ถ้าฉันรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ฉันขอเลือกที่จะอยู่ฝ่ายเป็นกลางดีกว่า!”
“ไป! หลบทางให้ฉัน!” เสี่ยวเฮยตะโกนด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแล้วเริ่มพุ่งเข้าหาช่องว่างจากความโกลาหลนี้
เสี่ยวเฮยและกลุ่มผู้อาวุโสของเขาไม่พบการต่อต้านหรือการโจมตีใด ๆ ขณะที่พวกเขาวิ่งเร็วเท่าที่จะทำได้ไปยังบ้านของเสี่ยวเฮย
“ผู้อาวุโสหลัว! รีบพา… ผู้อาวุโสทุกคนที่ยังอยู่ฝ่ายตามไป! เราแค่พยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อทำให้พวกเขาช้าลง! พยายามทำให้ความแข็งแกร่ง และพลังปราณของพวกเขาหมดลงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!” ผู้อาวุโสชิบอกผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆเขา
“เฮ้อ… แล้วพวกที่เหลือล่ะ ผู้อาวุโสฉี?” ผู้อาวุโสหลัวทำหน้าบูดบึ้งขณะที่เขาถามผู้อาวุโสฉีขณะชี้ไปที่ฝูงชนของผู้อาวุโสที่ตื่นตระหนก
“ฉันจะถามผู้อาวุโสกับยันต์สื่อสารของฉันเดี๋ยวนี้! ผู้อาวุโสหลัวหยิบยันต์การสื่อสารของเขาออกจากวงแหวนอวกาศ และเริ่มติดต่อกับยันต์การสื่อสารของโม่ชองหลิน
ผู้อาวุโสหลัวพยักหน้า แล้วพาผู้อาวุโสหลายสิบคนไปไล่ตามเสี่ยวเฮย และกลุ่มของเขา!
เมื่อโม่ชองหลินรับสายจากผู้อาวุโสฉี ผู้อาวุโสฉีก็บอกโม่ชองหลินทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นโดยไม่ชักช้า!
ผู้อาวุโสฉีรู้สึกว่าด้วยอารมณ์ที่โหดร้ายของโม่ชองหลินมันเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะถูกฆ่าได้ หากทำแผนใครครั้งนี้พัง!
“คุณไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก แค่เพิกเฉยต่อฟีนิกซ์ในตอนนี้ และมุ่งความสนใจไปที่งานที่ฉันให้คุณก่อนหน้านี้ ชี้ยันต์การสื่อสารของคุณไปที่ฝูงชน” เสียงของโม่ชองหลินสงบและรวบรวมโดยไม่มีระลอกคลื่นใด ๆ
แม้แต่ผู้อาวุโสฉีก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความสงบของโม่ชองหลิน แม้จะอยู่ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่คาดฝันเช่นนี้
ผู้อาวุโสฉีชี้ยันต์การสื่อสารของเขาไปยังกลุ่มผู้อาวุโสที่ตื่นตระหนก เขารู้ว่าโม่ชองหลินมีเรื่องจะพูดกับพวกเขา
“หุบปาก เจ้าขยะไร้ประโยชน์!” โม่ชองหลินตะโกนผ่านยันต์สื่อสารของผู้อาวุโสฉี
ฝูงชนที่กำลังตื่นตระหนก เนื่องจากต้องการที่จะยอมแพ้ และสำนึกผิดต่อบรรพบุรษก็เงียบลง หลังจาโม่ชองหลินตะโกน
“ฉันรู้ว่าคุณคิดอย่างไร ตอนนี้คุณต่างตื่นตระหนก และไม่ปลอดภัยจากปรากฏการณ์ที่ไร้เหตุผล เพราะคุณทุกคนคิดว่าแม้ว่าแผนการของฉันจะล้มเหลว ยังไงซะ พวกคุณทุกคนก็จะยังคงเป็นผู้อาวุโสของนิกายปีศาจอสูร อย่างมากที่สุดพ่อของฉันจะลงโทษคุณเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ” คำพูดของโม่ชองหลินนั้นดังและชัดเจน แต่ผู้อาวุโสทุกคนที่ได้ยินมันเริ่มมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“ในขณะที่ฉัน… ฉันอาจจะพิการหรือถูกเนรเทศจากนิกายปีศาจอสูรโดยพ่อของฉัน! พวกคุณทุกคนยังคงคิดว่าการเลือกของคุณจะไม่ส่งผลกระทบใดๆ ต่ออนาคตของคุณ! ไม่ว่าฉันหรือหลานชายของฉันที่กลายเป็นปรมาจารย์ มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อตำแหน่งของคุณ ในฐานะผู้อาวุโสของนิกายปีศาจอสูร คุณทั้งหมดเข้าข้างฉันเพราะฉันให้คุณได้รับประโยชน์มากกว่าหลานชายของฉัน นั่นคือทั้งหมด!” น้ำเสียงของโม่ชองหลินเย็นลงในทันทีทำให้ผู้อาวุโสทุกคนได้ยินเขาเริ่มเหงื่อออก
“ฟังเสียงไอ้พวกขยะ! ฉัน โม่ชองหลินยอมตายดีกว่าพิการหรือถูกเนรเทศ! แต่ถึงแม้ฉันจะไม่ฆ่าหลานชายของฉันในวันนี้ ก็ต้องใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์กว่าที่พ่อจะกลับเข้ามาในนิกาย! หนึ่งสัปดาห์! ลองคิดดู… คุณคิดว่ามันเพียงพอสำหรับฉันไหม ถ้าฉันใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์นั้นเพื่อสังหารหมู่พวกคุณทั้งหมดก่อนที่ฉันจะฆ่าตัวตาย” โม่ชองหลินไม่ได้พูดอะไรอีกเลยหลังจากนั้น และตัดการเชื่อมต่อของเขา
ผู้อาวุโสทุกคนที่ได้ยินคำพูดของโม่ชองหลินตะลึงงันกับประโยคสุดท้ายของเขา พวกเขาทั้งหมดเริ่มคิดว่าถ้าโม่ชองหลินพยายามข่มขู่พวกเขาให้ทำตามคำสั่งของเขาเท่านั้นหรอ? แน่นอนว่าไม่ใช่!
ความโหดร้ายของโม่ชองหลินได้รับการยอมรับจากทุกคนในนิกายปีศาจอสูร อันที่จริงผู้คนจากนิกายอื่นเรียกว่าปีศาจพราะความโหดร้ายของเขา ว่ากันว่าเขายังหัวเราะได้แม้ในขณะที่สังหารหมู่หรือทรมานคนจำนวนมาก!
โม่ชองหลินบอกว่าเขายอมตายดีกว่าพิการหรือถูกเนรเทศออกจากนิกาย! ผู้อาวุโสทุกคนเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าใครจะทนถูกพ่อของเขาทำให้พิการหรือเนรเทศออกไปได้
โม่ชองหลินยังกล่าวอีกว่าเขาจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดก่อนที่จะฆ่าตัวตาย! ถ้าโม่ชองหลินสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปจริงๆ เขาจะต้องบ้าอย่างแน่นอน ผู้อาวุโสทุกคนเชื่อจริงๆ ว่าคนแรกที่โม่ชองหลินจะฆ่าคือพวกเขาทั้งหมด!
“ฮ่า… ฮ่าฮ่าฮ่า… ช่างโง่เขลาเสียจริง… ไม่มีนกฟีนิกซ์ในโลกอมตะ… ดังนั้นปรากฏการณ์นี้จึงควรเป็นสิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นโดยฝ่ายของปรมาจารย์หนุ่มเพื่อทำให้พวกเราสับสน…” หนึ่งในผู้อาวุโสที่ตื่นตระหนกก่อนเริ่มสงบลงและพูดว่า
“อา… ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน!”
“ตกลง!”
“ก็จริง…ฉันก็คิดอย่างนั้น!”
ที่จริงแล้ว หากพวกเขาถูกบังคับให้เลือก พวกเขาจะเลือกปฏิบัติตามคำสั่งของโม่ชองหลินในตอนนี้ มากกว่าคำพูดของบรรพบุรุษที่ตายไปแล้วอย่างแน่นอน!
เพราะหากพวกเขาฝ่าฝืนคำพูดของบรรพบุรุษที่ตายไปแล้ว พวกเขาอาจถูกสาป และตายในที่สุด แต่ถ้าพวกเขาไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของโม่ชองหลินในตอนนี้ พวกเขาจะต้องตายในไม่ช้านี้อย่างแน่นอน!
หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดตกลงกันแล้ว พวกเขาก็เริ่มทำตามข้อตกลงของผู้อาวุโสฉี และเริ่มไล่ตามเสี่ยวเฮยและกลุ่มของเขาอย่างเร่งรีบ!
คำสั่งของโม่ชองหลินในตอนนี้ไม่ใช่การฆ่าเสี่ยวเฮยหรือกลุ่มของเขา พวกเขาทำได้เพียงพยายามทำให้ เสี่ยวเฮยและกลุ่มของเขาหมดแรงลงให้มากที่สุดในขณะนี้!
ผู้อาวุโสทุกคนรวมทั้งผู้อาวุโสฉี หรือผู้อาวุโสหลัวไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมผู้อาวุโสใหญ่จึงสั่งให้พวกเขาทำเช่นนั้น
สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องฆ่าเสี่ยวเฮย แต่ทำไมผู้อาวุโสสั่งเพียงทำให้เขาและกลุ่มของเขาหมดแรงในตอนนี้!
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่กล้าตั้งคำถามกับคำสั่งของโม่ชองหลิน ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้ดีที่สุดเพียงเพื่อดำเนินการตามนั้น
…..
เสี่ยวเฮยและผู้อาวุโสทั้งหมดที่อยู่เคียงข้างเขากำลังรีบกลับไปที่บ้านของเสี่ยวเฮยให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
น่าเสียดายที่แมลงมีพิษจำนวนนับไม่ถ้วนของผู้อาวุโสหลัวคอยรังควานพวกเขาตลอดทาง ดังนั้นพวกมันจึงทำได้เพียงระมัดระวังใ นขณะที่ปัดเป่าแมลงพิษนับไม่ถ้วนออกไปด้วยพลังปราณหรือเทคนิคการต่อสู้!
นอกจากนี้ ผู้อาวุโสอีกหลายคนโจมตีเสี่ยวเฮยและกลุ่มของเขาจากระยะไกล บังคับให้พวกเขาป้องกันการโจมตีทั้งหมด!
ด้วยสติปัญญาของเสี่ยวเฮย เขาสังเกตเห็นได้ในทันทีว่าคนของโม่ชองหลินไม่ได้วางแผนที่จะฆ่าพวกเขาในตอนนี้ แต่วางแผนแค่ทำการโจมตีเพียงเท่านั้น ทำไมกันล่ะ?