Ch.68 – บทที่ 5 ตอนที่ 15
Provider : รินคะน้า
บทที่５ตอนที่１５
อันริ ・วาร์ อาจารย์ประจำชั้น ห้อง 10 ของปี 3 ที่โนโซมุและเหล่าผองเพื่อนสังกัดอยู่ เธอเปรียบดั่งผู้มีพระคุณของโนโซมุที่ช่วยโนโซมุไว้หลายต่อหลายครั้ง หากไม่มีเธอโนโซมุคงเป็นหมาหัวเน่าคนเดียวในสถาบันนี้แล้ว สำหรับโนโซมุเธอมีความสำคัญพอๆกับชิโนะผู้สอนวิชาดาบให้กับเขา
เธอยืนต่อหน้าโนโซมุ เธอที่มักจะยิ้มอยู่เสมอ แต่โนโซมุเองไม่สามารถลดการป้องกันลงได้เลย
อันริบอกว่า ตัวเองเป็นเป้าหมายพิเศษ ก็หมายความว่าเธอเป็นศัตรูกับพวกเขานั่นเอง
อันที่จริงหน้าอกของเธอก็มีจี้ห้อยคอเหมือนกันว่าเป็นผู้ที่เข้าร่วมฝึกพิเศษนี้ด้วย
（โนโซมุคุง……）
（อยู่นิ่งๆ ถ้าขยับตัวแปลกๆละก็เสร็จเธอแน่……）
โนโซมุบอกให้หยุดนิ่ง จิตวิญญาณที่ซ่อนอยู่ภายใต้รอยยิ้มนั่นคือของจริง แต่ในขณะเดียวกันเราก็ไม่เคยเห็นเธอต่อสู้เลยแม้แต่น้อย แต่การที่เธอมาเป็นอาจารย์พวกเราได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ โนโซมุมักจะเห็นเธอคอยดูแลชั้นเรียนอยู่บ่อยๆ
「……อันริรู้เหรอว่าเราอยู่ที่นี่？」
「อาาา～～、ไม่รู้หรอก～～。งานของฉันคือบอสแมพที่เดินไปทั่วละน้า～。แน่นอนถึงจะเห็นสภาพดูเล่นๆแบบนี้แต่ฉันก็เอาจริงน้า～～」
เธอหยิบจี้ออกมา มันเยอะมากกว่า 20 คนเสียอีก อันริพูดด้วยท่าทางสบายๆแต่เท่าที่เห็นไม่มีใครช่วยเธอแม้แต่น้อยแสดงว่าเธอเอาชนะนักเรียนมากกว่า 20 คนด้วยตัวคนเดียว
จินและผองเพื่อนเองต่างตกตะลึงกับความจริงตรงหน้า แม้ว่าพวกเขาจะเอาชนะศัตรูได้ 5 คน แต่ศัตรูตรงหน้าแข็งแกร่งกว่าพวกเขาถึง 4 เท่า
「……ก็หมายความว่าอันริเองก็เป็นเป้าหมายที่ต้องกำจัดด้วยสินะครับ？」
「……อืมก็แบบนั้นล่ะนะ แต่ว่าพยายามจะไม่ทำให้เจ็บมากละกันน้า……ขอโทษด้วยเน้อ～」
อันริขอโทษแม้จะทำตามหน้าที่ก็ตาม แต่เธอก็บอกสิ่งที่ตัวเองต้องทำให้กับพวกเราฟัง
หลังจากยืนยันเป้าหมายแล้ว โนโซมุก็ตัดสินใจทันทีว่าจะทำเช่นไร
「จิน！ เดร็ก！ แฮมเรีย！ หนีให้เร็วที่สุดเลย！！」
โนโซมุหยิบระเบิดควันและ”หินแฝดบอกลาง”ออกจากกระเป๋าและกระแทกมันลงกับพื้น ควันเองกระจายไปทั่วพื้นที่และหินที่กลิ้งไปบนพื้นก็เรืองแสงสีแดง
โนโซมุใช้กับดักที่มีไปจนหมดแล้ว ยิ่งกว่านั้น หากโดนพบก่อนที่จะสู้กันนั่นก็คือการสู้ตัวต่อตัวเพราะเธอรอให้พวกนี้มาแต่แรก
โนโซมุไม่รู้ว่าเธอจัดการนักเรียนมากกว่า 20 คนได้ยังไง แต่อย่างไรก็ตาม เธอเป็นตัวอันตรายที่ไม่ควรสู้แบบตัวต่อตัว ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่ใช่ศัตรูคนเดียวในป่าแห่งนี้ อย่างน้องวันนี้ก็ต้องรอด
「รีบเลยทั้งสามคน！！」
「เข้าใจแล้ว！」「อะ อาาา！」「อะ อืม！」
โนโซมุและเพื่อนๆพยายามรักษาระยะห่าง แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงลมผ่านหูโนโซมุ
「อะ！！」
โนโซมุรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์ไม่ดีจากเสียงลมเมื่อสักครู่ เมื่อผมกระโดดไปด้านหลังและกลิ้งลงกับพื้น พื้นดินที่อยู่ก็ยุบไปทันที มันกระเด็นออกไปพร้อมกับเสียงระเบิด
「อา…หลบได้งั้นเหรอเนี่ย แต่ว่าคราวหน้าล่ะ～～」
「คิย๊าาาาา！」「อ๊ากกกกก！！」
เมื่ออันริสะบัดแขนสองครั้งติดต่อกัน เสียงกรีดร้องของเดร็กและแฮมเรียก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิดและทั้งสองก็ล้มลง
จินรีบไปหาทั้งสองทันทีและพยายามให้พวกเขาลุกขึ้น แต่อันริยกแขนพร้อมจะโจมตีจินและพรรคพวก
「อันริ！！」
โนโซมุเสริมพลังกายและพุ่งเข้าหาอันริ ศัตรูมีความสามารถมากกว่าผมมาก แต่ว่าจะชดเชยส่วนต่างให้มากที่สุดอย่างไรก็ตามอันริเล็งไปที่โนโซมุทันทีที่ก้าวเข้าหาเธอ
「ชิ~！！」
โนโซมุรู้สึกเสียวสันหลังวาบทันทีที่เธอยกแขนขึ้นและในขณะเดียวกันร่างกายเขาก็รู้สึกร้อนรน ทันทีที่พบเห็นมันมีบางอย่างสีดำผุดขึ้นมาปลายสายตา ผมถีบพื้นและรีบถอยออกด้านข้างทันที
โชคดีที่เขาไหวตัวทันพื้นที่ตรงนั้นเกิดระเบิดทันทีและโนโวมุไม่ได้รับบาดเจ็ฐ ดูเหมือนว่าผมจะหลบมันได้
「จิน！ ทั้งสองคนเป็นไงบ้าง！」
「ไม่เป็นไร！ ยังไม่ถูกตัดสิทธิ์！！」
เดร็กและแฮมเรียยังปลอดภัยดีอย่างไรก็ตามฝั่งนี้ยังคงเสียเปรียบ เดร็กและแฮมเรียจับมือกันบางทีคงจะแขนหักและมีเลือดไหลด้วย
จินหยิบโพชั่นออกมาและราดบนแขนของพวกเขา ยาปิดบาดแผลของทั้งสองคน แต่โนโซมุยังคงรับการโจมตีของอันริต่อไป
（บ้าเอ้ย！ ก็เห็นอยู่หรอกว่าเธอใช้อะไรบางอย่างโจมตี แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเนี่ยสิ！）
ทุกครั้งที่อันริสะบัดแขนจะมีบางอย่างพุ่งเข้ามา มันเร็วมากจนโนโซมุมองไม่ออก
โนโซมุพยายามอ่านการเคลื่อนไหวของอันริและเส้นทางเงาที่บดบังการโจมตีนั่น
โนโซมุเดาะลิ้นและพยายามคิดว่าจะเอาชนะสถานการณ์ในตอนนี้ยังไง
「ฟูหวาาาา～～、โนโซมุคุงน่าทึ่งอ่า～。มีนักเรียนไม่กี่คนเลยนะที่สามารถหลบการโจมตีของเค้าได้～」
อันริชมเชยเขา แต่โนโซมุไม่มีเวลามาฟังเธอ ระยะเวลาการโจมตีของเธอมันรวดเร็วมาก และถ้าโดนเธอโจมตีเข้าสภาพไม่สวยแน่
โนโซมุพยายามเล็งไปที่การโจมตีของเธอเพื่อดูว่าเธอใช้อะไรโจมตีกันแน่ เงานั่นเร็วมากจนเขามองไม่เห็น
อย่างไรก็ตามโนโซมุที่มีสมาธิสูงเป็นพิเศษ สมาธิของเขาเร่งได้แม้กระทั่งความคิดและสามารถเห็นสิ่งรอบข้างได้ช้าลง
ขณะที่โนโซมุจ้องมองไปยังแขนของอันริ การเคลื่อนไหวของเงามันก็เริ่มที่จะชัดเจนมากขึ้น
（ดูเหมือนจะเป็นแท่งเหล็ก แถมยังดูยืดหยุ่นอีกด้วย……）
โนโซมุระบุขณะที่หลบการโจมตีไปด้วย ในที่สุดอันริก็สะบัดแขนอีกรอบ และในขณะเดียวกันเงาก็มาโจมตีด้านข้างราวกับจะบีบเขาไปทางอื่น
「ตรงนี้สินะ！！」
โนโซมุก้มและนอนลงกับพื้น ในขณะเดียวกันก็อาฝักดาบขึ้นในวงโคจรของเงานั่น ทันใดนั้นเองก็มีอย่างพันรอบฝักพร้อมกับเสียงลม
โนโซมุคว้าสิ่งที่พันรอบๆฝักเขาก่อนที่อันริจะลงมือ
「……อาาาา」
「……อาจารย์อันรินี่คืออาวุธของคุณสินะครับ」
อันริเปล่งเสียงด้วยท่าทางหงุดหงิดนิดหน่อย บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าไม่คิดว่าจะโดนจับไต๋ได้
โนโซมุคว้าแส้สีดำ บางทีเหตุผลที่เป็นสีดำเพราะอยู่ในป่าทึบ
「สุดยอดดดดดดดด~~~！ โนโซมุคุงจับได้ด้วยล่ะ～～」
「……ผมเห็นแส้นั่นกำลังเคลื่อนไหวในอากาศ ดังนั้นมันเกี่ยวกับจังหวะที่อาจารย์เคลื่อนไหวด้วยและมันก็เคลื่อนไหวตามเงาทึบของป่า พูดตามตรงก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าอาจารย์แกว่งแขนเล่นๆรึเปล่า」
โนโซมุยังแอบคิดในใจว่าเธอทำท่าหลอกๆแต่ถ้าใส่พลังเวทย์หรือคิลงไปก็คงโดนจับได้แน่ๆล่ะ
อย่างไรก็ตาม โนโซมุไม่รู้สึกถึงพลังเวทย์หรือคิแม้แต่น้อย ในตัวแส้ที่เคลื่อนไหว ผมสัมผัสมันไม่ได้เลย แต่ว่าถ้าหลบต่อไปเรื่อยๆ ก็จะมีแต่เข้าทางฝั่งนั้น ดังนั้นต้องชิงลงมือ โชคดีที่ผมรับการโจมตีได้ ก็เลยยึดจุดแข็งของอันริมาได้
「วิเศษมากเลยล่ะน้าที่มองมันออกด้วยล่ะ～。ยังไงก็ตามที่นี่เป็นที่ฝึกน้า～、แล้วมันก็เป็นพื้นที่มืดด้วย แส้เองก็น่าจะมองเห็นได้ยากแล้วแท้ๆ～～」
โนโซมุคงไม่เห็นการโจมตีหากไม่ได้ฝึกกับชิโนะ ใบมีดที่เหวี่ยงด้วยความเร็วแสง เร็วกว่าของอันริเสียแทบยังอยู่ในระยะใกล้มันแทบจะหลบได้ยากมาก วิชาดาบสามารถปรับเปลี่ยนได้ตามอิสระ โนโซมุที่ฝึกจนเลือดตาแทบกระเด็นจนสามารถเอามาใช้ได้จริง หากพลาดแม้แต่นิดเดียวก็เจ็บตัว
เรียกได้ว่าตอนปิดเทอมฝึกหนักโครตแถมแรงกดดันมหาศาล
อย่างไรก็ตามสถานการณ์ในตอนนี้ยังไม่ดีขึ้นเพียงเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายใช้อาวุธอะไร ก่อนหน้านี้ อันริยังไม่เป็นที่รู้จักในการต่อสู้ แถมยังมีคนเจ็บอีก
（จะพูดก็ยังไงอยู่……。พูดได้ว่าเข้าทางอันริเต็มๆเลยพื้นที่แห่งนี้ ยังไงก็ตามผมต้องทำอะไรสักอย่างกับสองคนที่อยู่ด้านหลัง……）
เดร็กและแฮมเรียพยายามจะลุกขึ้นด้วยความช่วยเหลือของจิน ชุดเครื่องแบบที่อันริโจมตีใส่แค่ขาดนิดหน่อย แต่เลือดหยุดไหลแล้ว
โพชั่นของจินดูเหมือนจะได้ผลดี แต่ว่าน่าสงสัยจริงๆจะกันการโจมตีของศัตรูตรงหน้าได้ยังไง
อย่างไรก็ตามอันริไม่ลามือง่ายๆแน่
（เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว มีทางเดียวที่จะพลิกสถานการณ์ได้ ผมรู้สึกว่าเหมือนเคยทำมาก่อน แต่ก็ไม่มั่นใจ……ช่วยไม่ได้ล่ะนะ）
「จิน！ พาทั้งสองไปที่จุดนัดพบก่อนเลย！！」
「เอ๊ะ！？」
「นายทำได้น่าเดี๋ยวผมจะรับมืออาจารย์อันริเอง！ ไปที่จุดนัดพบและไปตามมาร์กับคนอื่นๆมา！！」
โนโซมุบอกจินให้พาคนเจ็บหนีไปจากที่นี่และไปเรียกพวกมาร์มา แต่ในขณะเดียวกันมันอาจจะดูยาก
เพื่อต่อสู้กับอันริแล้วกับมาร์ต้องไปเจอมาร์ที่จุดนัดพบก่อนผมเองก็ปลีกตัวไปไม่ได้ ได้แต่รอจินพามาร์มาที่นี่
อย่างไรก็ตาม เอาตามตรง เป็นเรื่องยากที่จะรับมืออันริพร้อมกับไปที่จุดนัดพบ
ดังนั้นก็เลยให้จินไปตามมาร์มาจะเป็นการดีที่สุด ผมกำลังหาทางให้อันริออกห่างจากพวกเขาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้
ไม่มีความมั่นใจเลยจริงๆและไม่มั่นใจว่าจะต้านไว้จนกว่ามาร์จะมาถึงได้ไหม การสู้ไปพร้อมกับหนีไปเป็นเรื่องที่ยากมาก แต่ความน่าจะเป็นก็ไม่ใช่ศูนย์
ดูเหมือนจินจะกังวลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เพราะอาจจะเชื่อในคำพูดของโนโซมุเลยพาพวกนั้นหายเข้าไปในป่า
「โนโซมุคุง ดีแล้วเหรอ～。ยิ่งต่อสู้ด้วยกันมากเท่าไรโอกาสชนะจะเยอะกว่าน้า～」
「ศัตรูของพวกผมไม่ใช่แค่อาจารย์คนเดียวนะครับ คราบใดที่มีคนเจ็บพวกเราก็ต้องให้ความสำคัญกับพวกเขาก่อน ความเจ็บปวดจากการโดนแส้ฟาดมันรุนแรงและยาวนานครับ แต่ไม่มีปัญหาหรอกหากได้เวทย์ฟื้นฟู อาจารย์เองก็คิดว่าจะโจมตีทั้งสามคนที่หนีไปสินะครับ?」
「อืม~。แต่โนโซมุคงเต็มใจที่จะเข้าหาเค้าเลยสิน้าา～？ด้วยแส้ของเค้าโนโซมุคุงก็จะมาหยุดเค้าก่อนที่จะไปหาจินใช่มั้ยล่าาา～～～」
อืม ถูกแล้วล่ะเป็นการอยากที่จะเอาชนะด้วยการโจมตีครั้งเดียวใส่อันริที่ใช้อาวุธระยะไกล แส้เป็นอาวุธที่สร้างความเจ็บปวดทางกายและจิตใจของฝ่ายตรงข้าม หากอันริฟาดจินในตอนนี้ ดาบของโนโซมุก็คงจะกันการโจมตีนั่นไว้
อันริไม่เคยประเมินโนโซมุต่ำเลย ในแง่นั้น สำหรับโนโซมุแล้วก็ถือว่าประสบความสำเร็จ อย่างน้อยก็ดึงความสนใจของเธอมาหาผมได้
（ความสามารถของอันริคือโจมตีระยะไกล ไม่จำเป็นต้องโค่นเธอ แต่ไม่สามารถปล่อยให้เธอไล่ตามจินไปได้ พอพูดแบบนั้นแล้ว จำเป็นต้องล่อเธองั้นเหรอเนี่ย……）
เมื่อโนโซมุสรุปได้เช่นนั้น เขาก็จ้องมองร่างของอันริ
「บ้าเอ้ย！」
แส้ที่โนโซมุจับไว้มันเริ่มขยับและคราวนี้มันจะพยายามพันแพนเขา โนโซมุพยายามสลัดแส้ออกโดยปล่อยแส้ออกไปจากมือ
อันริโจมตีทันทีเมื่อแส้ถูกปล่อย โนโซมุใช้งาน “ก้าวพริบตา”และรีบวิ่งจากด้านหน้าไปหาเธอ เขาพยายามทำตัวให้เด่นที่สุดเพื่อดึงดูดความสนใจ
อันริสะบัดแขนอีกครั้ง และแส้สีดำก็ลอยไปตามวิถีที่เธอเหวี่ยงมัน
โนโซมุปรับใช้ “ก้าวพริบตา” เป็น “ก้าวพริบตา -ดาบเริงระบำ-”และพยายามบิดร่างกายเล็กน้อยเพื่อให้ไหลไปทางด้านข้าง แส้ของอันริไหลย้อนกลับและคว้าขมัยของโนโซมุเอาไว้ และโนโซมุเองก็พุ่งเข้าหาเธอ
อย่างไรก็ตาม อย่างที่อันริหวังไว้เธอบิดข้อมือกลับ แส้ที่อยู่ด้านหลังโนโซมุก็ลอยขึ้นและโจมตีเขาจากด้านหลัง
「อั่ก！！」
โนโซมุบิดร่างกายอีกครั้งเพื่อหลบการโจมตีและหันตัวเองไปทางขวา 90 องศา แต่ว่าแส้ที่โจมตีเข้าขมับของเขาก็ฟาดลงพื้นที่อยู่ก่อนหน้านี้
「หวาาาาาาาาา～！ หลบได้อีกแล้ว！ สุดยอดดดดด～」
อันริเอามือปิดปากด้วยท่าทางประหลาดใจเล็กน้อย ยังไงก็ตามเธอดึงแส้กลับไปและฟาดใส่โนโซมุที่กำลังเข้าหาเธอ
โนโซมมุหลบโดยใช้แส้ที่อยู่ด้านหน้าเป็นเกราะป้องกันต้นไม้ตรงหน้า แส้ที่ถูกปัดออกไปฟาดกับต้นไม้และกระเด็นออกไป
「ย่าห์～。ย่าห์～～」
เสียงของอันริที่หลอกล่อมันสวนทางกับทิศทางที่เธอฟาดแส้ และแส้นั่นเองก็มีพลังเพิ่มมากขึ้นและเร็วมากขึ้น
โนโซมุใช้ต้นไม้แถวนั้นเป็นเกราะกำบังและวิ่งต่อไปเป็นวงกลมในขณะที่หาทางจับแส้ของอันริ แต่ว่าไม่สามารถทำได้ ความสามารถและระยะเวลาโจมตีมันต่างกันเกินไป อันริพยายามโจมตีโนโซมุอย่างเต็มที่
ในที่สุดการโจมตีของเธอก็เล็งไปที่พื้นด้านหน้าเขา เช่นเดียวกับที่เขาคิดไว้
การต่อสู้ระหว่างทั้งสองดำเนินไปชั่วขณะหนึ่ง แต่โนโซมุซึ่งวิ่งรอบๆอันริก็เปลี่ยนทิศทาง ผมบุกเข้าทางด้านหน้าเธอ
「อืม สุดท้ายก็บุกเข้าหาเค้าเลยเหรอเนี่ย～」
อันริรู้อยู่แล้วว่าโนโซมุถนัดการต่อสู้ระยะประชิดเท่านั้น เธอเข้าใจดีที่โนโซมุต้องทำแบบนี้และเธอฟาดแส้ขณะที่โนโซมุพยายามเข้าใกล้
แส้ซึ่งเคลื่อนไหวตามวิถีที่เธอสะบัดมือไปอย่างแม่นยำ เล็งไปที่โนโซมุที่ค่อยเข้าหาพุ่มไม้
โนโซมุพยายามใช้ต้นไม้รอบๆให้เป็นประโยชน์และเคลื่อนไหวซับซ้อนไปมา แต่แส้ของอันริก็จับเท้าเขาได้อย่างแม่นยำและดินที่ปลิวไปนั้นก็ทำให้โนโซมุเคลื่อนไหวช้าลง
โนโซมุที่ต้องชะลอตัวลงทำให้อันริมีโอกาสโจมตีอีกครั้งและเธอก็ไม่ปล่อยให้พลาด คราวนี้เธอเล็งไปกลางลำตัวโนโวมุ
「แต่ว่าน้าโนโซมุคุง～。ท้ายที่สุดแล้วก็นะ……？」
ขณะที่แส้ดูเหมือนจะจับร่างของเขาได้ ก็มีเสียงระเบิดดังก้องรอบตัวเธอ
ในสายตาของเธอเขาเห็นโนโซมุหลบแส้ด้วยครึ่งตัวบน จากนั้นที่เท้าของเขาก็เกิดเสียงระเบิดและพุ่งเข้าหาเธอ
อันที่จริงเสียงระเบิดก่อนหน้านี้ไม่ใช่เสียงแส้ที่ฟาดโดนเขา ลักษณะที่แท้จริงคือมวลลมที่ปล่อยออกมาจากด้านหลังของโนโซมุ
เมื่อเขาจัดการกับแส้ของอันริ เขาได้กดหลังไว้เพื่อไม่ให้เธอมองเห็นและทันทีที่เธอฟาดแส้เขาก็ปล่อยมันออกมา ในเวลาเดียวกันเขาก้มต่ำลงและเร่งความเร็วพุ่งมาทางนี้
อันริที่คิดว่าจะจับโนโซมุได้แล้ว ทำให้ตอบสนองช้ากว่าที่ควร โนโซมุเองก็เข้ามาใกล้อีกไม่กี่ก้าว และดูเหมือนเธอจะเอาแส้กลับมาไม่ได้แล้ว
「ฮ่ากหหหหหหหห์！！」
โนโซมุปล่อยดาบที่อันพลังคิเอาไว้แน่นและดาบนั่นก็ฟาดเข้าที่ไหล่ของอันริที่ถือแส้อย่างแม่นยำ
「อะอร๊า~~~งงงงงงงง！」
อย่างไรก็ตามในขณะที่ดาบของโนโซมุเหมือนจะโดนอันริ อันริก็ตะโกนเสียงดังออกมา
「เอ๋？」
วินาทีถัดมาคือสายตาที่จับจ้องเขาและน้ำเสียงที่ชวนทำให้…ออกจากปากเธอ
อันริเปิดกระโปรงด้วยมือที่ไม่ได้ถือแส้
สิ่งที่พุ่งเข้ามาในดวงตาของโนโซมุคือผิวขาวนวลหลังกระโปรงที่พลิ้วไหวในอากาศ ขาเรียวและกางเกงในสีชมพู และมีแท่งเหล็กสีดำตัดกับผิวสีขาว พูดไว้ใต้ขาที่อวบอิ่ม
มันคือแท่งเหล็กดำยาวประมาณ 30 เซ็น? เมื่อดูจากขอบและที่จับแล้ว เห็นได้ชัดมันใช้สำหรับฟาดด้วยความเจ็บปวด อันริหยิบแท่งเหล็กนั่นด้วยมืออีกข้างหนึ่งและเหวี่ยงมันทันที
「เห้ย！？」
ใบมีดและแท่งเหล็กสีดำเข้าห่ำหั่นกัน ใบมีดของโนโซมุไปไม่ถึงอันริและถูกแท่งเหล็กนั่นกันเอาไว้
「อร๊าาาาา มันอันตรายไม่ใช่เหรอไงค้า～～」
อันริส่งเสียงแปลกๆออกมาในที่แบบนี้
แม้ว่าอันริจะรับดาบของเขาได้ด้วยมือเดียว แต่ว่าแท่งเหล็กดำนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร
「อร๊าาาาาาา~！！」
อันริพยายามกดดันโนโซมุด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง โนโวมุพยายามจะต้านทานเจ้าแท่งเหล็กดำนั่นที่กดดันเข้ามา แต่เขาก็ไม่สามารถกันมันได้และโดนกดดันอยู่ฝ่ายเดียว
「บ้าเอ้ย！！」
โนโซมุคิดว่าเขาไม่สามารถวัดพลังกับเธอได้และใช้ความโค้งงอของดาบปัดแรงกระแทกของแท่งเหล็กแล้วฟาดใส่เธออีกครั้ง ยังไงก็ตามอันริก็กันเอาไว้ได้และสวนกลับอย่างรวดเร็ว
โนโซมุยังคงโจมตีต่อไป แต่ทั้งหมดก็โดนแท่งเหล็กสีดำป้องกันไว้ได้ แท่งเหล็กเล็กๆที่สั้นกว่าดาบของโนโซมุ เธอควบคุมมันได้อย่างดีและไม่ยอมให้ดาบเล็ดลอดไปได้แม้แต่น้อย
「อาร่าอาร่า～～！」
ขณะที่อันริก้มลงเธอเตะไปที่ขาของโนโซมุ ขาอ่อนสีขาวนวลที่มองเห็นผ่านใต้กระโปรงอันสั้นมันโจมตีเข้ามาใส่โนโซมุจนทำให้เขาเผลอจ้องมัน
「อุหวาาาาาา！！」
โชคดีที่โนโซมุหมอบลงและหลบลูกเตะของเธอได้ แต่เธอก็ยังเอาแท่งเหล็กนั่นโจมตีใส่โนโซมุ
โนโซมุพยายามจะหลบไปอยู่ด้านข้างอันริโดนหันร่างของเขาขณะกันเหล็กสีดำไปด้วย แต่เธอก็เตะมาอีกครั้ง
「อั่ก！！」
คราวนี้โดนเต็มๆ โนโซมุวางฝักดาบระหว่างตัวเองกับเธอแต่เขาก็หยุดไม่ได้และปลิวไป
「บ้าเอ้ย！！」
โนโซมุกระโดดถอยหลังออกไป
เมื่อโนโซมุหลบออกจากจุดนั้น แส้ของอันริก็ฟาดลงเพื่อไล่ตามเขา
「อาร่าอาร่า ตรงนั้นนะจ้ะ～～」
อันริเล็งไปตอนที่โนโซมุถอยหลังและก็ฟาดไปตรงที่ๆเขากำลังลงจอด โนโซมุยกดาบขึ้นพยายามจะตัดแส้ของเธอ แต่ไม่ง่ายเลยที่จะตัดแส้ที่ยืดหยุ่นพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง
หากไม่ทำให้ดี ขาก็จะเสร็จเธอแน่ๆ และคราวนั้นละนรกเลย
อย่างไรก็ตามตอนที่โนโซมุลงจอดลมก็พัดมา
「อุหวาาาาาาาา！！」
ลมกรรโชกแรงพัดร่างของเขาไปและแส้ของอันริก็โจมตีโนโซมุไม่โดนและลอยฟ้าไป
「อาร่าอาร่า~！！」
ทันใดนั้นโนโซมุก็ไม่สามารถนิ่งเฉยได้ แต่สุดท้ายก็ลงจอดด้วยการหน้าจูบพื้น ใบหน้าของโนโซมุบิดเบี้ยวเพราะความขมที่ปาก
「แค่ก！ แค่ก！ บ้าอะไรฟะเนี่ย！？」
โนโวมุเห็นลมพัดมาทางเขาดินเข้าไปในปาก และเห็นชายหญิงสองคนในชุดนักเรียนกำลังวิ่งมา
「ค่อยยังชั่ว ปลอดภัยดีสินะ」
「เฮ้อ เหมือนจะทันเวลาสินะ」
ชายและหญิงในเครื่องแบบคือเดร็กและแฮมเรียที่ควรจะโดนจินลากไป โนโซมุจ้องมองทั้งสองคนที่ไม่น่าจะมาที่นี่ได้