ตอนที่ 156 – สุดยอดอาวุธจีนโบราณ!
ในที่สุดเย่เทียนก็เห็นพวกทาสแล้ว. พวกเขาก่อไฟไว้ด้านหน้าของป่า ควันค่อยๆลอยสูงขึ้นบนฟ้าขณะที่คนนับพันเตรียมพร้อมสู้, ฉากนี้ช่างงดงามจริงๆ
“ศัตรูบุก!”
“ศัตรูบุก!”
“พวกทหารโรมันมาแล้ว!”
พอเย่เทียนโผล่มา พวกทาสก็เริ่มทําตัวไม่ถูกกัน
“บ้าจริง ทําไมพวกทหารโรมันถึงหาเราเจอเร็วนัก?”
“เป็นไปไม่ได้ เราล่อพวกมันไปทางใต้แล้วหนิ? ทําไมพวกมันถึงตามเรามาทันเร็วขนาดนี้!”
…..
พวกทาสไม่อยากจะเชื่อกันเลย
“สปาตั้น!!”
“เวรเอ๊ยพวกมันดูเหมือนสปาตั้นจังวะ!”
“บ้าเอ๊ย ข้าจําได้ว่าซาบัคมันก็เป็นสปาตั้นเหมือนกัน! กะแล้วว่ามันต้องเป็นไส้ศึกในกลุ่มเรา ระหว่างทางมันก็พยายามกีดกั้นไม่ให้เราทําร้ายชาวโรมันด้วย ข้าสงสัยมันตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว!”
“ซาบัค เจ้าเลว ออกมาอธิบายเดี่ยวนี้นะ!!”
…..
พอเห็นว่าพวกทหารด้านหลังเย่เทียนเป็นนักรบสปาตั้น พวกทาสก็เริ่มหวาดกลัวและดุร้ายมากขึ้น แล้วก็นึกถึงซาบัคขึ้นมาทันที
แต่ละเผ่าพันธ์นั้นมีจุดเด่นเป็นของตัวเอง
“อธิบายรึ เจ้าต้องให้ข้าอธิบายอะไรล่ะ?”
ซาบัคใจเย็นมากๆ เขาค่อยๆพูดพร้อมกับปกป้องผู้หญิงด้านหลังไว้.
“เหอะ เจ้าพาพวกทหารโรมันมางั้นรึ? ทุกครั้งที่เราตัดสินใจว่าจะไปทางไหน เจ้าก็หาเรื่องขอตัวตลอด!”
ชายวัยกลางคนคนหนึ่งถามซาบัคอย่างเย็นชา
“ไรซ่า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบขี้หน้าข้ามาตลอดแถมเจ้าอยากจะแย่งตําแหน่งข้าด้วย. ถ้างั้นเจ้าก็มาประลองกับข้าสิ ทําไมต้องมากล่าวหาข้าลอยๆ ถ้าไม่มีข้าเจ้าก็คงถูกพวกโรมันล้อมไว้แล้ว!”
ซาบัคตอบด้วยรอยยิ้มแสยะ.
“เตรียมหน้าไม้กลให้พร้อม ชักดาบโมเตของพวกเจ้าออกมา!!”
จากระยะไกลนั้นเย่เทียนเห็นซาบัคถูกคนล้อมเอาไว้จึงรีบสั่งพวกสปาตั้นให้เตรียมพร้อม ซาบัคนั้นเป็นทหารที่หาได้ยาก ถ้าได้ฝึกเพิ่มอีกซักหน่อยเขาสามารถเป็นแม่ทัพที่ยอดเยี่ยมได้เลย เขาไม่มีวันปล่อยให้ซาบัคตายแน่
“สปาต้า!!”
“สปาต้า!!”
….
นักรบสปาตั้นกู่ร้องออกมา เสียงคํารามของพวกเขาเต็มไปด้วยความดุดัน ความโกรธและจิตวิญญาณการต่อสู้
“ฆ่าพวกมัน!”
เย่เทียนออกคําสั่งทันที!” “ตาย!” “ตาย!”
….
นักรบสปาตั้นนับร้อยคํารามออกมาพร้อมกับชักดาบโม่เต๋าและหน้าไม้กลออกมา. พวกเขาจัดทัพแล้วทะยานเข้าไปหาพวกทาสจลาจล.
“ตาย!” “ตาย!” “สู้พวกมัน!“ “ไม่ต้องกลัว พวกมันมีกันแค่100คน เราจะฆ่ามันให้หมด!“
…..
พอเห็นนักรบสปาตั้นพุ่งเข้ามา พวกทาสก็เริ่มรวมตัวกันแล้วหยิบทุกอย่างที่หาได้ไว้ในมือ
พวกเขาเคยเป็นนักรบมาก่อนแต่ก็ไม่ได้เข้าสนามรบนานมากแล้ว
“ยิง!!”
พอเข้าใกล้พวกทาสมากขึ้น บาดัคก็ตะโกน ขณะเดียวกันเขาก็ยิงหน้าไม้กลขึ้น.
ฉึกๆๆๆๆ!!
….
หน้าไม้กลนั้นสามารถยิงต่อเนื่องได้10ครั้งและคนทั้ง100คนยิงมันออกมาพร้อมกันจนเป็นห่าฝนลูกศรที่น่ากลัวมากๆ
ฉึก
ฉึก
ฉึก
….
ห่าฝนนั้นน่ากลัวมากๆ มันไม่เหมือนกับธนูของโรมันเลย แรงยิ่งของมันไวๆมากๆ พวกทาสนั้นไม่มีอุปกรณ์ป้องกันตัวอยู่แล้ว พอถูกศรยิงเข้าก็พากันล้มตายในทันที
ทาสจํานวนมากล้มตายลงไป อย่างน้อยก็น่าจะ200คนได้
ศรที่ถูกยิงออกมานับพันคร่าคนไปเกือบ200คน แม้จะไม่มาแต่ฉากนี้ก็สยองสุดๆ ศัตรูมีกันแค่100คนแต่ทําไมพวกมันถึงทําห่าฝนลูกศรออกมาได้น่ากลัวขนาดนี้ พวกทาสต่างพากันหวาดกลัวและตื่นตระหนก
ในยุคนี้นั้น ชีวิตของมนุษย์ไม่มีค่าอะไรเลย!
เย่เทียนเองก็ไม่ใช่คนดีด้วย โดยเฉพาะเจ้าพวกที่ล้อมซาบัคอยู่!
เพื่อที่จะช่วยซาบัคแล้ว ต่อให้ฆ่าทาสไปนับพันเย่เทียนก็เต็มใจ.
“เตรียมโม่เต๋าให้พร้อม!!”
บาดัคตะโกนแล้วทิ้งหน้าไม้ไป.
ชิ้งๆๆๆ!
ดาบโม่เต๋านับร้อยส่องแสงออกมา ราวกับว่ามันกระหายการฆ่า
ในขณะเดียวกัน นักรบสปาฉึกก็ควบม้าให้ห่างออกจากกัน จะได้มีช่องว่างไว้ขยับตัว….
เพราะดาบโม่เต๋านั้นเมื่อถูกเหวี่ยงแล้ว น่ากลัวมาก!
“ตายซะ!
พอเข้ามาใกล้พวกทาส ดาบของบาดัคก็ตัดผ่านอากาศไปอย่างรวดเร็ว.
ฉึก
ฉึก
ดาบโม่เต๋านั้นคมมากๆ มันถูกสร้างมาเพื่อให้ฟันทะลุชุดเกราะไปได้, ยิ่งแรงเยอะก็ยิ่งรุนแรง มันคมพอที่จะฟันม้าขาดได้เลย. ด้วยแรงวิ่งของม้าบาดัคสามารถฟื้นตัวทาสขาดได้3คนในที่เดียว. เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วพื้น
ภาพที่เห็นนั้นสยดสยองมากๆ
เป็นครั้งแรกในยุคนี้ ยุคแห่งโรมันที่อาวุธของจีนโบราณสามารถแสดงศักยภาพออกมา. ราวกับว่าพวกมันเป็นปีศาจเลยที่เดียว
“สปาต้า!”
…..
พอพวกนักรบสปาฉึกเห็นบาดัคจู่โจม พวกเขาก็กระหายการฆ่าขึ้นมาแล้วก็คํารามอย่างดุดันขณะควบม้าเข้าไป
ตุบ!
ตุบ!
ตุบ!
….
ทุกๆที่ที่ม้าวิ่งไปพวกเขาเพียงแค่เหวี่ยงดาบเท่านั้น หัวของเหล่าทาสก็ตกลงบนพื้น เลือดสาดกระเซ็นไปทั่ว, ทาสบางคนก็โดนฟันตัวขาดครึ่งด้วย
เก๊ง!
เก๊ง!
ทาสบางคนยกอาวธในมือขึ้นมาป้องกันไว้ แต่มือพวกเขาก็ถูกฟันขาดไปด้วยดาบโม่เต๋า
เหล่าสปาฉึกต่อสู้พวกทาสราวกับว่าเป็นเสือที่กําลังขย้ำแกะอยู่เลย
พวกทาสไม่รู้วิธีการต่อสู้ จึงถูกฆ่าตายอย่างเดียว
มันสยดสยองมากจนแนวป้องกันของพวกทาสกระจัดกระจายกันไปหมด.
เสียงโหยหวน, เสียงกรีดร้องและเสียงร้องขอความเมตตาสนั่นไปหมด
นอกจากแนวต่อสู้ของพวกทาสจะแตกสลายแล้ว ความหวังในใจพวกเขาเองก็เริ่มแตกสลายเช่นกัน พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะสู้ต่อและขัดขืนอีกขณะที่รีบวิ่งหนีเอาตัวรอดกัน.
การต่อต้าน การจลาจลไม่มีอีกแล้ว พวกเขาแค่อยากจะมีชีวิตรอดเท่านั้น…..