ตอนที่ 161 – เด็กชาวไร่ที่ว่าง่าย
“เจ้านายครับ…”
ตอนนั้นเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ซาบัคกลับมาพร้อมกับคนของเขานับสิบ.
“ไปสืบความได้อะไรบ้าง?
เย่เทียนถาม.
คนสอดแนมนั้นมีอยู่ในทุกยุคสมัยแต่พอพวกทาสสปาตั้นผ่านการฝึกแบบพิเศษ พวกเขาก็ทํางานได้ดีขึ้น
พวกเขารู้วิธีการปลอมตัวและปะปนไปกับคนอื่นๆ ถ้าไม่มองดูดีๆล่ะก็คงจะจับตัวได้ยาก
“เจ้านายครับ เราพบปอมปีย์แล้ว เขาไปรวมกับกองทัพทหารราบสําเร็จแล้วครับแต่เขาไม่ได้กลับไปที่โรม เขามุ่งหน้ามาทางเราครับ เนื่องจากทหารนับพันของพวกเขามีแต่ทหารราบเลยทําให้เคลื่อนที่ช้ามากๆ เราจึงรีบกลับมาตอนที่พวกเขาตั้งแคมป์พักแรมครับ!”
ซาบัคกล่าวด้วยน้ําเสียงจริงจัง
“เจ้ารู้รึป่าวว่าพวกมันมีกลยุทธยังไง?”
เย่เทียนถามไป เขาเดาไว้แล้วว่าสตราโบจะกลับมาโจมตีเขาตอนนี้ก็มั่นใจแล้ว
“พวกมันมีกันหลายคนเกินไปครับพวกเราเข้าไปใกล้ๆไม่ได้ ที่ที่แม่ทัพของพวกมันพักอยู่ก็คุ้มกันแน่นหนาด้วย ข้าเกรงว่าถ้ลักลอบเขาไปจะทําให้พวกมันรู้ตัวจึงไม่ได้เข้าไปครับ!”
ซาบัคกล่าวพร้อมรู้สึกอับอายเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรเจ้าทําดีแล้วแต่ครั้งหน้าต้องทําให้ดีกว่านี้นะ!”
เย่เทียนพยักหน้าแล้วกล่าวชม.
“ครับเจ้านายผู้น่าเคารพของข้า!”
ซาบัคถอนหายใจโล่งอก.
“แทนที่จะมาบุกเราตอนกลางคืนพวกมันเลือกที่จะตั้งแคมป์แล้วพักเอาแรง เดาว่าพวกมันคงมั่นใจในตัวเองพอตัวสินะ พรุ่งนี้พวกมันน่าจะซุ่มโจมตีแน่! แน่นอนว่าเราเองก็อย่าประมาท คืนนี้เฝ้าเวรยามให้ดีคนละ2ชั่วยาม พวกมันมีกําลังคนเยอะขึ้นแล้วถ้าทหารม้าของพวกมันมาโจมตีเรากลางดึกล่ะก็เราจบแน่!”
เย่เทียนกล่าวสั่งซาบคอย่างจริงจัง
“ตามที่ท่านสั่งครับเจ้านาย! ข้าจะจับตาดูด้วยตัวเองเลยครับคืนนี้!”
ซาบัคตอบแล้วเดินออกไป
เย่เทียนรู้สึกถึงความเงียบ.
การจะโค่นสตราโบนั้นไม่ได้ยาก ต่อให้ฆ่าเขาก็ไม่อยากเช่นกัน
แต่เย่เทียนกําลังคิดอยู่ว่าจะฆ่าเขาดีหรือป่าว.
ถ้าฆ่าเขาก็จะกําจัดเสี้ยนหนามชิ้นใหญ่ออกไปได้
แต่ถ้าฆ่าเขา แผนดีๆที่เขาเตรียมไว้ก็จะสูญเปล่าหมด.
ถึงแม้เขาจะมีตระกูลใหญ่4ตระกูลหนุนหลัง แต่ถ้าสภาไม่อนุมัติเขาก็ไม่มีสิทธิ์ฆ่าชนชั้นสูงที่มีคุณต่อโรมได้ ถ้าเขาฆ่าจริงเขาคงจะถูกตราหน้าว่าเป็นศัตรูต่อทั่วทั้งโรมแน่
ตระกูลใหญ่ทั้ง5คงช่วยเขาไม่ได้แน่!
ตอนนี้เขาก็มีเงินมีที่ดินพอแล้ว เขาได้ออกไปโชวตัวให้ทั่วทั้งโรมเห็นแล้ว และตอนนี้แผนโกยเงินก็พร้อมแล้วด้วย ร้านอาหารเองก็ใกล้จะเสร็จแล้ว!
แผนของเขามีแต่อันดีๆทั้งนั้นและกําลังดําเนินไปได้สวยด้วย.
แต่ถ้าเขาฆ่าปอมปีย์กับลูกชายทิ้งไปล่ะก็ มันก็จะเป็นการประกาศสงครามกับชนชั้นสูงทุกคนในโรม.
ฆ่าชนชั้นสูงแก่ๆคนนึงแล้วจะได้อะไรขึ้นมา?
ถ้าฆ่าเขาได้ก็แค่มีความสุขชั่วขณะเท่านั้นแต่เขาก็ไม่ใช่คนบ้าแบบนั้นด้วย
คนสนับสนุนเขาเองก็ไม่ได้เยอะแยะอะไรมากมายเพราะเขาเพิ่งข้ามมาที่นี่ได้ปีเดียวเอง
แต่ถ้าเขาได้เวลาอีกซักปีล่ะก็ เขาจะสามารถมีอํานาจขึ้นมาได้และไม่นานก็คงเขายึดครองโรมได้สําเร็จ
เขาไม่มีวันปล่อยให้เจ้าโสโครกสตราโบนี้ทําแผนเขาเสียหมดแน่
จะฆ่าแกก็ไม่ได้แต่ถ้ากล้ามาโจมตีชั้นแบบนี้ ชั้นก็ไม่ออมมือเหมือนกัน ชั้นจะทําให้แกเจ็บปวดจนทนไม่ไหวเลย!!!!
ในที่สุดเย่เทียนก็ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น
พอตัดสินใจได้แล้ว เย่เทียนก็เล็กคิดทุกอย่างแล้วหันไปหาสาวๆทั้ง3คนแล้วพูด “มันดึกมากแล้วไปนอนซะ!”
“ค่ะท่านลอร์ด…”
อันย่าพยักหน้าเขินๆ หน้าของเธอแดงมากๆ พอเธอลังเลอยู่พักนึงจึงเปลื้องผ้าออก จนไฟหน้าขาวๆโผล่ออกมากระทบกับแสงไฟ.
“ทําอะไรของเจ้าน่ะ? ข้าให้ไปนอนหลับต่างหาก!”
เลือดของเยเทียนสูบฉีดไปทั่วแต่ก็ยิ้มแล้วก็มไปหยิบผ้าบนพื้นมาใส่ให้เธอ
อันย่านั้นอายุแค่13เอง ฟลินกับดาลีนเองก็น่าจะอายุเท่าๆกันด้วย ร่างกายพวกเธอสูงแต่ก็ผอมมาก คงรับมือเขาไม่ไหวหรอก….
ถ้าเป็นเรื่องแบบนี้แล้วเย่เทียนคิดรอบคอบมาก.
ต้องกินให้อวบอ้วนพอซะก่อนแล้วเขาจึงค่อยลงมือ.
“แต่…เจ้านายคะ….”
อันย่า ฟลินกับดาลันตะลึงไปจากนั้นก็รู้สึกทราบซึ้งมากๆ แต่สุดท้ายพวกนางก็รวมความกล้าที่จะทําต่อ
“ไม่มีแต่ พวกเจ้าเองก็ตัวเหนียวด้วย!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วหยุดพวกนางไว้ ท่าให้พวกนางหน้าแดงมากๆ
“พวกเราไม่ได้มีกลิ่นเหงื่อหนิคะ….”
พวกนางดมตัวเองอย่างลับๆแล้วหน้าก็แดงขึ้นกว่าเดิม พอพวกเธอหันกลับมาเย่เทียนก็นอนลงแล้วปิดตาไปแล้ว
“……”
เด็กสาวทั้ง3มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร จากนั้นความรู้สึกทราบซึ่งก็เกิดในใจกัน
ค่าเสน่ห์ของเยเทียนบวกกับที่เขาปฏิบัติกับพวกเธออย่างดี ทําให้ใจของพวกเธอรักเขาไปแล้ว
สุดท้ายสาวๆทั้ง3ก็ใส่ผ้าดีๆแล้วนอนลงข้างๆเย่เทียน.
บางที่พวกเธออาจจะอยากท่าให้เย่เทียนอุ่นก็ได้แต่สุดท้ายฝ่ายที่เป็นคนได้รับความอบอุ่นคือพวกเธอมากกว่า
“ท่านลอร์ดครับ ได้เวลาแล้วครับ! โจมตีตอนกลางคืนคือทางที่ดีที่สุดแล้ว ข้ามั่นใจว่าซาตานไม่นึกว่าเราจะโจมตีกลางดึกแน่!”
ในกลางดึกคืนนั้น สตราโบตื่นขึ้นด้วยเสียงของรองแม่ทัพ.
“ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ศัตรูของเราคือสปาต้น แล้วเราเองก็ไม่มีข้อได้เปรียบอะไรเลยด้วย!”
สตราโบลุกขึ้น ลังเลเล็กน้อย
“ท่านลอร์ดครับ ศัตรูของเราแกร่งก็จริงแต่พวกมันเป็นทหารม้าเกราะหนัก เราเป็นทหารม้าเกราะเบา ต่อให้เราแพ้เราก็แค่ถอยกลับมา ถ้าพวกมันยังตามเรามาอีกเราก็สามารถให้พลราบซุ่มโจมตีพวกมันได้ ถ้าพวกมันไม่ตามเราก็แค่ไปโจมตีที่แคมป์ของพวกมันก็ได้ครับ”
รองแม่ทัพแนะ “ถ้าพวกเราเปิดศึกกับมันตอนกลางวัน พวกสปาต้นจะยิ่งสู้ยากครับ!”
“ก็ดี เรียกพลม้าทั้งหมดมาแล้วไปโจมตีตอนนี้เลย! ให้พลราบเตรียมซุ่มโจมตีไว้!”
สตราโบสลัดความลังเลออกแล้วสั่ง……