ตอนที่ 125 มนุษย์ช่างน่ากลัว
ได้ยินเสียงหายใจหอบหนัก แต่ละเสียงแฝงไปด้วยอารมณ์อันซับซ้อน เมื่อเหย่หลิงเฉินได้ยินแก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงร้อนผ่าว
เสียงดังมาจากชั้นสอง เหย่หลิงเฉินมองขึ้นไปที่หน้าต่างและตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเขาจากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ และปีนขึ้นไปบนกําแพงในไม่กี่ก้าว หลังจากนั้นเขาก็นอนคว่ำบนขอบหน้าต่าง
ขณะที่เขามองผ่านหน้าต่าง เขาเกือบลืมหายใจ ร่างกายของเขาแข็งที่อและดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง
ภายในตกแต่งด้วยโทนสีชมพูพร้อมตุ๊กตาบางตัวจัดแสดงอยู่ ห้องนั้นเป็นของเด็กผู้หญิงอย่างชัดเจน น่าแปลกที่มีผู้หญิงสองคนอยู่บนเตียง
ร่างของพวกเขาดูน่าทึ่งมากด้วยโทนสีผิวเหมือนหยกขาวโอบกอดกันอย่างเร่าร้อนสุดเหวี่ยง
แก้มของพวกเขาแดงก่ําและหลับตาลงด้วยความสุขบนใบหน้า คร่ําครวญอย่างต่อเนื่อง เห็นได้ชัดว่าหายไปในโลกของพวกเขาเอง
นี่…นี่…เป็นไปได้ยังไงกัน?
เหย่หลิงเฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะกระโจนออกมาจากอก เขามองไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่งขณะกลืนอย่างแรงหยุดตัวเองไม่ให้กรีดร้องออกมาดัง ๆ
เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับได้เขาขยับร่างกายเล็กน้อยและจ้องมองอย่างตั้งใจ
“พระเจ้าช่วย! พวกมนุษย์นี่…นี่มันวิปริตเกินไป!”
“น่ากลัว! มนุษย์ช่างน่ากลัว!”
เสียงร้องจีบๆ ของนกเหล่านั้นไปอีกระดับหนึ่ง
สิบนาทีต่อมาเสียงครางก็เงียบลงเมื่อถึงตอนนั้น ผู้หญิงทั้งสองก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นอนหมดแรงอยู่บนเตียง
ในที่สุดเหย่หลิงเฉินก็สามารถระบุใบหน้าของผู้หญิงสองคนได้ เมื่อมองดูเพียงครั้งเดียวเขารู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า เขาเอามือปิดปากแน่นเขารีบกระโดดลงมาและวิ่งหนีสุดชีวิตไม่กล้าที่จะลงเลยสักนิด
“พระเจ้าช่วย! เชี่ยเอ้ย! สองคนนั้น!
หลังจากวิ่งไปได้หลายร้อยเมตร ในที่สุดเหย่หลิงเฉินก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ เขาวางมือบนหัวใจที่กําลังเต้นอย่างบ้าคลั่งและมองย้อนกลับไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
เหย่หลิงเฉินรู้จักทั้งสองคน คนหนึ่งคือลี่ม่ซื้อ และอีกคนหนึ่งก็คือ หวงเสี่ยวหมิง!
ไม่น่าแปลกใจที่หวงเสี่ยวหมิงเกลียดเขามาตลอดตลอดเวลาที่ผ่านมา มีผู้หญิงคนหนึ่งพยายามจะแก้แค้น เขาเพราะผู้หญิงอีกคนหนึ่งมิตรภาพของพวกเขาดูลึกซึ้ง
‘อะไรกันเนี่ย?’
‘นี่ฉันเป็นมือที่สามเหรอ? นี่เป็นการต่อสู้ของความหึงหวงหรือไม่?’
แม้ว่าเขาจะเคยสงสัยมาก่อน แต่ก็แตกต่างออกไปเมื่อเขาได้เห็นกับตาของเขาเอง
เหตุการณ์นี้ท้าทายมุมมองของเหย่หลิงเฉิน เขารู้สึกว่าจําเป็นต้องทําตัวออกห่างจากผู้หญิงสองคนนั้น น่าเสียดายที่ลี่มู่ซื้อมีความสวยงามเช่นนี้
หากข้อมูลดังกล่าวถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ เด็กชายจํานวนนับไม่ถ้วนจะต้องร้องไห้ออกมาแน่
เขาขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน พยายามนึกถึงความทรงจําก่อนหน้าของฉากนั้น
หวงเสี่ยวหมิงดูแตกต่างออกไปมากก่อนหน้านี้ ถ้าไม่มีรองพื้นหนา ๆ เธอก็ดูสวยขึ้นมาก…
เมื่อกลับมาบ้านจางหยุนซีเตรียมอาหารเช้าไว้บนโต๊ะแล้ว แม้แต่ส่วนของเจ้าแบล็คและเจ้าเกรย์ก็ถูกวางไว้ด้านข้างเช่นกัน
“ฉันว่าจะเอาเจ้าแบล็คและเจ้าเกรย์ไปเลี้ยงที่สนามข้างหลัง คงจะดีถ้ามีเสื้อผ้าให้พวกมันด้วย” จางหยนซีแนะนํา
“โอเค เธอตัดสินใจได้เลย” เหย่หลิงเฉินพยักหน้า
เขาไม่ชอบเรื่องยุ่งยากโดยเฉพาะเรื่องไร้สาระเหล่านี้ เป็นเรื่องดีที่มีจางหยุนซีจัดการให้กับเขา
รายชื่อนักแสดงของ ฮั่วหยวนเจีย” ค่อย ๆ มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ดังนั้นเหย่หลิงเฉินจึงไม่จําเป็นต้องไปที่ Hengdian Studios ในวันนั้น เขาปล่อยให้หลี่ไท่จัดการเขาแค่ต้องอยู่ที่นั่นเป็นครั้งคราวเพื่อนําทางพวกเขาผ่านฉากต่อสู้ระหว่างการถ่ายทํา
หลังอาหารเช้า เขาไปกับจางหยุนซีเพื่อเซ็นสัญญาเช่ากับเจ้าของร้านจากนั้นกลับไปที่ห้องเพื่อเตรียมวัสดุสําหรับการสตรีมครั้งต่อไป
พงศาวดารของ Grave Robber กําลังจะสิ้นสุดลง เหย่หลิงเฉินคาดว่าอีก 5 เซสชันการสตรีมสดก็ปิดฉากลงได้แล้ว เขาต้องพิจารณาในหัวข้อถัดไปสําหรับการสตรีม
สมองของเขาวิ่งเกินพิกัด ใคร่ครวญหนังสือที่เขาอ่านอย่างต่อเนื่อง รวบรวมและประกอบข้อมูลเข้าด้วยกันเรื่องนี้ส่งผลต่อความนิยมของเขาความประมาทไม่ได้รับการยอมรับ
ในเวลาเดียวกันการออดิชั่นของ “ฮั่วหยวนเจีย” ก็ดําเนินต่อไป
หลี่จึงยืนใกล้ ๆ เป็นเวลานาน หลังจากไตร่ตรองอยู่สักพัก ในที่สุดเขาก็กําหมัดแน่นและเข้าใกล้สถานที่ออดิชั่น
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
เมื่อเขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ มันรู้สึกไม่จริงราวกับว่ามันเป็นความฝัน
ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่
คน ๆ นั้นเป็นใคร? เขาสามารถเป็นนักแสดงนําของฮั่วหยวนเจีย” ได้หรือ? มันเป็นเพียงเรื่องตลกแปลกๆ หรือไม่?
หลี่จึงเต็มไปด้วยคําถามเหล่านั้นตลอดทั้งคืนรู้สึกทั้งตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน
นักแสดงนําในภาพยนตร์มีความสําคัญมาก ในสถานะปัจจุบันของเขา แม้แต่การแสดงเป็นตัวประกอบก็ ถือว่าดีมากแล้วความคิดที่ว่าเขาจะได้รับบทบาทนํานั้นน้อยกว่ามาก
อย่างไรก็ตาม เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงรูปร่างและออร่าของเหย่หลิงเฉิน เขาก็รู้สึกว่าชายหนุ่มที่เขาพบไม่ใช่คนธรรมดา เขาคงจะไม่โกหกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก
อย่างไรก็ตามนี่เป็นโอกาสที่เขาต้องคว้าไว้! แม้ว่าเขาจะล้มเหลว มันก็คงจะดีเพราะเขาไม่มีอะไรจะเสีย
เขาสงบตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าขณะที่เขาเข้าใกล้สถานที่ออดิชั่น หากมีคนให้ความสนใจมากขึ้น พวกเขาจะสังเกตเห็นว่าร่างกายของเขาสั่นเทา
“เอ๊ะ หลี่จึง?” เมื่อเขาไปถึงประตู ผู้หญิงในชุดสีแดงก็เดินออกจากห้องไปโดยบังเอิญ ขณะที่พวกเขาพบกันเธอมองหลี่จิงด้วยความประหลาดใจ
“หาย-หยางเยว่?” การแสดงออกของหลี่จึงเปลี่ยนเป็นสีเข้มดูอึดอัด
หยางเยว่ หัวเราะเยาะออกมาทันที “ตามที่คาดไว้เลย นายยังคงเหมือนเดิม ฉันดีใจมากที่เลิกกับนายไปนานแล้ว ไม่อย่างนั้นใครจะรู้ว่าฉันต้องทนทุกข์ขนาดไหน”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ฉันบอกเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าให้ทิ้งเขาแล้วตามฉันมาแทน เธอจะไม่เสียใจ ดูตอนนี้สิ? ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ” ชายอ้วนคนหนึ่งกอดเอวหยางเยวไว้และมองดูหลี่จิงอย่างรังเกียจ “ผู้ชายคนนี้ถูกสร้างมาเพื่อ ถูกสาปให้เป็นขยะตลอดกาล!”
ชายอ้วนคนนั้นเตี้ยกว่าหยางเยว่มีพุงกลมโตและใบหน้าอ้วนพ
ความอัปยศอดสูฉายผ่านดวงตาของหลี่จึงเขาเปิดปากของเขา แต่ไม่มีคําพูดใดออกมา
หยางเยว่ เป็นอดีตแฟนสาวของหลี่จึงเมื่อหลี่จึงโด่งดัง ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ดี เธออาศัยหลี่จึงต ลอดเวลาอย่างไรก็ตาม เมื่อหลี่จึงเผชิญกับการกดขี่ข่มเหงและเผชิญกับการต่อสู้ที่เพิ่มขึ้นในชีวิตของเขาทัศนคติของเธอก็เปลี่ยนไป เธอวิพากษ์วิจารณ์หลี่จิงอย่างต่อเนื่องว่าไร้ประโยชน์ เธอยังผลักหลี่จึงเพื่อขอร้องให้ หวู่ฮั่นให้อภัยหลี่จึงไม่เห็นด้วยโดยธรรมชาติ ดังนั้นความขัดแย้งที่รุนแรงของพวกเขาจึงเริ่มต้นขึ้น
ในที่สุดหยางเยว่ปฏิเสธที่จะต่อสู้ผ่านช่วงเวลาที่ยากลําบากกับหลี่จิง และทิ้งหลี่จึงไปอยู่กับเฉินเฟิงผู้กํากับคนนั้น
“อะไร? หรือว่านายมาที่นี่เพื่อคัดเลือกบทบาทใน ฮั่วหยวนเจีย!? ด้วยรูปลักษณ์ของนายแบบนี้… ใครจะต้องการนายบ้างหยางเยวให้หลี่จึงดูถูกเหยียดหยาม” นั่นเป็นเพราะนายใส่ใจศักดิ์ศรีที่โง่เขลาของนายมากจนทําให้นายตกต่ําในตอนแรก อะไรคือประเด็นของการดิ้นรนตอนนี้ล่ะ หืม? ถ้าฉันเป็นนายฉันจะรีบคุกเข่าต่อหน้าหวู่ฮั่นและขอความเมตตานายอาจจะใช้วิธีนั้นก็ได้น่าจะดีและเหมาะกับนายนะ”
“ฉันจะทําอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ!” หลี่จิงโต้กลับ เขามองหยางเยว่อย่างเย็นชา
“หึหึ ไอ้คนปากแข็ง!” หยางเยว่พูด “นายจะทําอะไรได้อีกนอกจากคร่ําครวญ”
“เยวที่รัก นี่คือบุคคลประเภทที่จะไปทุกที่และทําทุกอย่างเพื่อช่วยกอบกู้หน้าตาของเขา เขาเป็นคนไม่มีพรสวรรค์ แต่เขาก็ยังภาคภูมิใจจนถึงที่สุดช่างตลกสิ้นดี” เฉินเฟิงหัวเราะออกมาดังๆ แล้วยิงหลี่จิงด้วยสายตาที่โหดร้าย “ถ้านายมาที่นี่เพื่อคัดเลือก “ฮั่วหยวนเจีย” นายควรออกไปซะนายไม่มีโอกาส!”
“ถูกต้อง” หยางเยว่จองที่หลี่จิงอย่างเย็นชา “ตราบใดที่ผู้กํากับเฉินไปพูดกับผู้กํากับหลี่ล่ะก็ นายจะไม่มีโอกาสแม้แต่ได้เป็นตัวประกอบในภาพยนตร์เรื่องนี้!”