ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 4 การพบกันอีกครั้ง
ตั้งแต่เนลล์ ยังเป็นเด็ก เฮย์ลีย์ มอร์ตัน ชอบที่จะเป็นปรปักษ์กับเธอ เธอไม่เคยล้มเหลวในการต่อสู้
เนลล์ไม่มีอารมณ์ที่จะจัดการกับเธอ เธอจึงดึงธนบัตรออกมาจากกระเป๋าและเรียกเก็บเงิน
อย่างไรก็ตามเฮย์ลีย์ ก้าวไปข้างหน้าและขวางทางเธอ
“ทำไมถึงจะกลับแล้ว? มาดูนี่สิ อันนี้มันถุงยางอนามัยหรือน้ำมันหล่อลื่น?”
เธอเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าของเนลล์
เนลล์ก้าวถอยหลังจ้องมองเธอด้วยสายตาเย็นชา
“เฮย์ลีย์ มอร์ตัน อย่าโยนลงน้ำ!”
“ลงน้ำ? ฮ่าฮ่า…” เฮย์ลีย์ ทำราวกับว่าเธอได้ยินเรื่องตลก “เนลล์ เจนนิงส์! คิดว่าเธอยังเป็นแฟนของพี่ชายฉันอยู่เหรอ ตอนนี้เธอไม่มีอะไรแล้ว! จะทำตัวสูงส่งและยิ่งใหญ่ไปเพื่ออะไร”
กรามของเนลล์ บีบแน่นโดยไม่แสดงออก
เฮย์ลีย์ โบกมือให้เธอ “นี่เธอ! รับกระเป๋าของเธอ!”
“มองไปที่กระเป๋าของเธอคืออะไร? เธอไม่ขายผลิตภัณฑ์สำหรับผู้ใหญ่บ้างหรือ? แต่เธอยังคงออกไปส่งของ ฉันสงสัยว่าเธอส่งของหรือคน?”
“เป็นเรื่องจริงสินะ เธอพลาดโอกาสไปขนาดไหน คงไม่มีใครต้องการเธออยู่แล้ว ทำไมเราไม่ลดเธอลงและตรวจสอบว่าเราสามารถหาหลักฐานได้หรือไม่? มันจะได้ช่วยล้างชื่อเสีย ให้พี่ชายของคุณด้วย”
ดวงตาของเฮย์ลีย์สว่างขึ้น “โอ้! มาลองกัน!”
เด็กหญิงถูมือของเขาเข้าด้วยกันขณะที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้าทำให้เนลล์ หน้าซีด
เธอหันหลังและวิ่งในขณะที่พวกเขายังไม่ได้เตรียมตัว
อย่างไรก็ตามเธอดื่มค่อนข้างมากเธอจึงสะดุดขณะวิ่งโดยไม่รู้ทิศทางที่เธอกำลังมุ่งหน้าไป หลังจากเห็นตัวอักษร ‘WC’ ที่ประตูอย่างไม่ชัดเธอก็รีบเข้าไปข้างใน
เสียงดังร้องออกมาทันที “อะไรว่ะเนี้ย!”
มีคนสองคนอยู่ข้างใน คนหนึ่งสูบบุหรี่และอีกคนกำลังเข้าห้องน้ำ เขาแทบจะฉีกกางเกงด้วยความตกใจเมื่อเห็นเธอเข้ามา
นี่เป็นครั้งแรกของเนลล์ ที่ได้เห็นอะไรแบบนั้นเธอจึงตกตะลึงไปสองสามวินาที จากนั้นเธอก็รู้ว่าเข้าประตูผิดและเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
“ฉันขอโทษ! ฉันมาผิดทาง!”
เธอสะดุดและกำลังจะออก แต่เสียงของเฮย์ลีย์ ดังมาจากข้างนอก
“เธอหนีไปไหน? เธออยู่ที่ไหน?”
“ฉันเห็นเธอวิ่งมาที่นี่อย่างชัดเจน เธอหายไปไหน?”
“เธอต้องอยู่ในห้องน้ำ! ไป! หาเธอ!”
เนลล์ หน้าซีดเล็กน้อยและมองไปที่ชายสองคนที่อยู่ตรงข้ามเธอ เธอมีความรู้สึกคลุมเครือที่ผู้สูบบุหรี่ดูคุ้นเคย
“คุณฉันขอซ่อนตัวที่นี่สักพักได้ไหม”
แม้ว่าจะเป็นคำขอที่ยาก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่น เธอไม่ต้องการถูกจับโดยเฮย์ลีย์
ใบหน้าของกิดเดียน ลีย์ ไร้ความรู้สึก สายตาเย็นชาของเขาเหลือบไปเห็นแมทธิว สตาร์ก ที่รีบใส่กางเกง “ออกไป!”
แมทธิว กลัวมากจนหัวใจสั่น เขาออกมาราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรม
เนลล์ รู้สึกวิงเวียนและพยายามเอื้อมมือไปจับบางสิ่งโดยไม่รู้ตัว แต่จู่ ๆ ขาของเธอก็ก้าวออกมาและเธอก็ล้มลงไปข้างหน้า
ศีรษะของเธอสว่างขึ้นและเธอหลับตาโดยสัญชาตญาณ
อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดที่เธอคาดหวังนั้นไม่เคยเกิดขึ้นและแขนที่เรียวยาวและทรงพลังก็ยื่นออกมาและช้อนเธอขึ้น
เธอชนเข้ากับแขนของชายคนนั้น และศีรษะที่เวียนหัวของเธอก็ยิ่งมืดลง ร่างของเธอไถลลงโดยไม่ได้ตั้งใจ
กิดเดียน ทำได้เพียงทิ้งบุหรี่แล้วจับเธอขึ้นด้วยมือทั้งสองข้าง เขามองไปที่เธอ
เมามากที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“เนลล์ เจนนิงส์ คุณดื่มมากแค่ไหน?”
เนลล์ เริ่มสับสนหลังจากรู้ว่าเขารู้จักชื่อของเธอ
“รู้จักฉัน?”
ดวงตาของกิดเดียน สงบนิ่ง อารมณ์ของเขาแทบไม่ปรากฏให้เห็นจากการแสดงออกของเขา
จากนั้นริมฝีปากบางของเขาก็ดึงขึ้น
“ไม่นะ ฉันไม่ทำ”
…
เนลล์ ถูกกิดเดียน หามออกจากบาร์
เธอกอดคอของชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่เมาของเธอเปื้อนสีแดง ตาของเธอยังปิดครึ่งหนึ่ง เธอมึนเมามาก
กิดเดียน วางเธอลงบนเบาะหลังแล้วตามเข้าไปด้วยตัวเอง
แมทธิวสตาร์ทเครื่องยนต์และถามด้วยความเคารพว่า “เราจะไปที่ไหนครับท่านประธาน?”
“ สวนลีย์”
“ รับทราบครับ!”
ขณะที่รถขับไปตามถนนที่เงียบสงัด ในตอนดึกเนลล์ เมามากจนหัวพิงกับหน้าต่างและหลับตา เธอไม่มีแรงแม้แต่จะคิด
ลักษณะเฉพาะอย่างหนึ่งที่เธอมีเมื่อเธอเมาคือ เธอไม่เคยเอะอะหรือส่งเสียงดังใด ๆ เธอแค่นอนเท่านั้น
สิ่งนี้นำไปสู่ผลที่เธอไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ของตัวเองนับประสาอะไรกับการตระหนักว่ามีผู้ชายอยู่ข้าง ๆ เธอ
สติของเธอคลุ้มคลั่งและจิตใจของเธอมืดมนไปหมด นอกจากนี้ยังมีอาการปวดเล็กน้อยที่มักจะมาพร้อมกับการดื่ม
ในขณะนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้น
เธอขมวดคิ้วและค้นหาในกระเป๋าของเธอสักพักก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกมาในที่สุดและ
รับสายโทรศัพท์
“สวัสดี?”
“เนลล์ เจนนิงส์ ฉันได้ยินจากเฮย์ลีย์ ว่าคุณออกจากลินด์เซย์บาร์ ไปกับผู้ชายคนหนึ่ง?”
มันคือ เจสัน มอร์ตัน
เธอลืมตาขึ้น ดวงตาที่ขุ่นมัวของเธอเปล่งประกายด้วยชั้นหมอก “แล้วทำไมล่ะ? เธอฟ้องคุณเหรอ?”
น้ำเสียงของเจสันเย็นชาและหนักอึ้ง “ฉันรู้ว่าวันนี้ฉันทำให้คุณผิดหวัง แต่คุณไม่ควรทำให้ตัวเองเป็นเปื้อนมลทินเพราะสิ่งนี้ คุณคิดว่าบาร์เป็นสถานที่แบบไหน? คุณทำได้อย่างไร…”
เนลล์ ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังเขาและขัดจังหวะเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “ประเด็นของคุณคืออะไร?”
“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะส่งคนไปรับคุณ”
“เซลีน ยอมให้คุณทำอย่างนั้นหรือ?”
“เซลีน ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด เธอคิดว่าคุณเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเธอมาตลอด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณคนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นเธอ”
เนลล์ หัวเราะเบา ๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้ว่ามีคนหน้าด้านแบบนี้ในโลก
เซลีน ยังไม่ลดความโกรธลง
“ถ้าอย่างนั้นฉันพนันได้เลยว่า เธอไม่ได้บอกคุณว่าเธอโทรหาฉันเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เธอคุยโวว่าในที่สุดเธอก็ขโมยแฟนของฉัน และใช้เด็กในท้องเพื่อยืนยัน!
เจสันพูดโดยไม่ได้คิดเลยว่า “เป็นไปไม่ได้!”
เนลล์ หัวเราะเยาะเย้ย
เจสัน หายใจเข้าลึก ๆ น้ำเสียงของเขาค่อย ๆ ร้อนรนขึ้น
“เนลล์ คุณต้องการอะไรกันแน่? เซลีน ไม่เคยพูดหยาบคายเกี่ยวกับคุณ หลังจากที่เธอรู้ว่าคุณอยู่ที่บาร์ เธอก็ขอให้ฉันโทรหาคุณทันที เธอเป็นห่วงคุณ แล้วคุณล่ะ?”
“คุณกล่าวหาเธอซ้ำ ๆ อย่างประสงค์ร้าย ผมยอมรับว่ามีบางสิ่งที่เราทำผิด แต่คุณทำถูกแล้วหรือ?”
“คุณรังแกเธอตลอดเวลาโดยใช้ประโยชน์จากภูมิหลังครอบครัวที่ดีกว่าของคุณ ทุกครั้งที่ผม ขอให้คุณไปงานสังสรรค์กับผม คุณจะแก้ตัวทุกอย่าง ผมบอกให้คุณหยุดทำงานที่ธุรกิจนั้น แต่คุณให้ข้ออ้างไร้สาระและบอกว่างานทั้งหมดเหมือนกัน?
“เนลล์ ฉันเป็นคนที่มีฐานะและเป็นห่วงชื่อเสียงของตัวเอง ฉันบอกให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่าแฟนของฉันขายของเกี่ยวกับเซ็กส์ทอยใช่มั้ย!?
“คุณเอาแต่คิดถึงตัวเองและไม่คำนึงถึงความรู้สึกของฉันเลย แถมยังเอาแต่โทษคนอื่นถึงขั้นนี้อีกเหรอ”
เนลล์ ตัวสั่นด้วยความโกรธ
เธอไม่เคยคิดว่าเจสัน จะคิดแบบนี้
เธอรังแก เซลีนงั้นเหรอ?
เธอไม่เต็มใจที่จะไปร่วมงานสังคมกับเขา?
เธอทำให้เขาขายหน้าด้วยการขายเซ็กส์ทอย?
ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงชั่วขณะ จากนั้นเธอก็หัวเราะด้วยเสียงต่ำ เธอหัวเราะเยาะเย้ยมันทั้งหมด
“นั่นคือสิ่งที่คุณคิด! เยี่ยมมาก! จำสิ่งที่คุณพูดในวันนี้! ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย ไม่ช้าก็เร็วฉันจะทำให้คุณเสียใจ!”
จากนั้นเธอก็วางสายโทรศัพท์
รถจมดิ่งสู่ความเงียบแปลก ๆ