จ้านเป่ยเซียวเพิกเฉยต่อเขา เขย่งเท้า กระโดดข้ามฝูงชน เปิดประตูห้องโดยสารทีละบาน และกวาดสายตาไปรอบๆ ด้วยท่าทางเย็นชา
ไม่มี ไม่มีวี่แววของนางเลย
นางน่าออกไปกับคนกลุ่มแรกแล้วหรือนางยังคงอยู่ที่ไหนสักแห่งบนเรือลำนี้
จ้านเป่ยเซียวมองเท้าของเขาด้วยสายตาที่ดูไม่ออก
“จ้านเป่ยเซียว!” เสียงของ เอี้ยนเซียวดังมาจากระยะไกล
จ้านเป่ยเซียวไม่ตอบรับ
เอี้ยนเซียววิ่งเข้ามาและยื่นมือออกไปเพื่อดึงเขา “เจ้ายืนนิ่งอยู่ทำไม ตอนนี้เหลือเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้นแล้ว รีบขึ้นเรือ”
ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นมือออกไปจับจ้านเป่ยเซียวแล้วกระโดดขึ้นเรือในโดยไม่กี่ก้าว
พอขึ้นไปบนเรือ เรือลำเล็กก็เริ่มพายเข้าหาฝั่ง
จ้านเป่ยเซียวยังคงเงียบอยู่ในขณะนี้ ทันใดนั้นเขาก็พูดว่า “ไม่ถูกต้อง!”
เอี้ยนเซียวแค่กระพริบตา เขาก็เห็นจ้านเป่ยเซียวกระโดดขึ้นไปบนฟ้า และตรงไปยังเรือที่กำลังจม
“จ้านเป่ยเซียวเจ้าบ้าไปแล้ว! ไม่มีใครอยู่บนเรือ!”
จ้านเป่ยเซียวลงจอดบนหัวมังกรบนเรือมังกรและเรือก็จมลงเล็กน้อยทันที
“เฟิ่งชิงหัวเจ้าอยู่ที่นั่นไหม?” จ้านเป่ยเซียวตะโกน ชายที่เป็นคนขรึมตะโกนเสียงดังไม่หยุดในตอนนี้
เฟิ่งชิงหัวรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลจากที่ไหนสักแห่ง หัวใจของนางดูเหมือนจะถูกระงับอย่างรุนแรง
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนาง
เฟิ่งชิงหัวพึมพำ “ข้าอยู่ที่นี่ ข้าอยู่ที่นี่”
แต่เสียงของนางเหมือนเสียงครางของยุง ผู้ชายที่ยืนอยู่บนที่สูงหันหน้าเข้าหาลมหนาวจะได้ยินเสียงของนางได้อย่างไร
เมื่อเห็นว่าเรือทั้งลำกำลังจะจมลงสู่ก้นทะเล ดวงตาของจ้านเป่ยเซียวฉายแววโหดเหี้ยม
ในวินาทีต่อมา ก็เห็นเขากระโดดขึ้นไปในอากาศ ร่างของเขาลอยนิ่งอยู่ในสายลม
ใบหน้าคมลึกของชายหนุ่มสงบนิ่งราวกับน้ำ และความกังวลก็สงบลงแล้ว
เรือที่ เอี้ยนเซียวโดยสารอยู่ใกล้เรือมังกรมากที่สุด เขาจึงสามารถเห็นการเคลื่อนไหวของจ้านเป่ยเซียวได้อย่างชัดเจน
หลังจากรู้ว่าเขาจะทำอะไร ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ และเขาก็โพล่งออกมา “จ้านเป่ยเซียวเจ้ามันบ้าไปแล้ว! เรือลำนั้นจมแล้ว เจ้าเอาขึ้นมาไม่ได้!”
เรือใหญ่ขนาดนั้นจมลงไป มันต้องมีแรงต้านขนาดไหน และตอนนี้เขาอยากจะดึงมันออกมาคนเดียว นั่นไม่ใช่การเอาก้อนกรวดไปกระแทกหินหรอกหรือ?
เขารู้หรือไม่ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง แม้ว่าเขาต้องการที่จะลากเรือมังกรลำนี้ไปบนพื้นราบแต่ก็ยังต้องใช้คนหลายร้อยคนในการลากพร้อมๆ กัน นับประสาอะไรที่เขาจะจะแย่งชิงกับแรงกดดันและแรงโน้มถ่วงของแม่น้ำ
ไม่ว่าเขาจะเก่งกาจเพียงใด แม้ว่าเขาจะมีร่างกายที่ทำลายไม่ได้ เขาก็ยังคงเป็นร่างกายที่มีเลือดเนื้อ!
แต่จ้านเป่ยเซียวไม่ฟังคำพูดของเอี้ยนเซียว
เขาสังหรณ์ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ข้างใน
จ้านเป่ยเซียวควบแน่นพลังอยู่ที่ฝ่ามือของเขาด้วยมือทั้งสองและบัดไปมา แม่น้ำรอบ ๆ เรือมังกรเริ่มหมุนช้า ๆ ทำให้เรือมังกรเคลื่อนไหวช้าลง
คลื่นซัดไปรอบ ๆ ทีละชั้น และเรือลำเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่ในแม่น้ำต่างก็ประหลาดใจเมื่อเห็นมัน
“นี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“นี่คือแม่น้ำ จะมีคลื่นขนาดใหญ่ได้อย่างไร”
“เจ้าเห็นร่างบนท้องฟ้าไหม”
“ดูเหมือนจะเป็น ดูเหมือนว่าจะเป็นท่านอ๋องเจ็ด”
“จะบ้าหรือไง เขาไม่เห็นพวกเราอยู่ในน้ำหรือ เขาต้องการจะฆ่าเรารึ?”
“ท่านอ๋องเจ็ดดูเหมือนจะต้องการดึงเรือมังกรขึ้นมา?”
“ดึงขึ้นมา? เป็นไปได้ยังไง? เขาบ้าไปแล้วรึ?”
“ดูสิ น้ำเริ่มจะซัดแล้ว พายเร็วเข้า พายเร็วเข้า”
เรือทุกลำเร่งพายเข้าหาฝั่ง และในที่สุดทุกคนก็ถอนหายใจโล่งอกเมื่อคนบนเรือลำสุดท้ายลงจอดอย่างราบรื่น
ทุกคนยืนดูคลื่นที่ขึ้นๆ ลงๆจากฝั่ง
“ท่านอ๋องเจ็ดเป็นอะไรไป? เขาไม่รีบร้อนที่จะช่วยเหลือและหลบหนี แต่เขายังไปหาเรือลำนั้นในเวลานี้ เขาคิดว่าจะดึงเรือออกได้ด้วยกำลังของเขาเองรึ?”
“ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวเลย”
“ข้าว่าสมองเขามีปัญหา”
“เสียงเบาหน่อย ระวัง ถ้าท่านอ๋องเจ็ดรู้เข้า ลิ้นของเจ้ายังจะเอาอยู่หรือไม่?”
“หรือว่าพวกเจ้าจะบอกเขา ข้าไม่เชื่อว่าเขายังได้ยินข้าพูดถึงเขาจากระยะไกลขนาดนั้น”
“เรายังไม่ไปอีกหรือ? จะอยู่ที่นี่เพื่อดูเขาดึงเรือออกจริงๆรึ?”
“ดูสิ ข้าจะดูว่าเขาจะใช้กลอะไร ถ้าดึงเรือขึ้นไม่ได้ ข้าจะดูว่าหน้าเขาจะอยู่ที่ไหน”
“ทำไม? หรือว่าเจ้ายังกล้าหัวเราะเยาะเขา” เอี้ยนเซียวที่อยู่ข้างๆ เยาะเย้ยเสียงเย็นชาเมื่อเขาได้ยิน
ขุนนางคนนั้นไม่กล้าพูดอะไรอีกในทันที แต่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปที่แม่น้ำอันมืดมิด หากไม่ใช่เพราะเรือมังกรทองที่เป็นประกาย พวกเขาคงไม่สามารถหาเป้าหมายได้
กระแสน้ำวนในแม่น้ำมีขนาดใหญ่ขึ้นโดยมีเรือมังกรเป็นศูนย์กลางและคลื่นหลายลูกได้ทะลุเขื่อนไปแล้ว ผู้คนที่มองดูจากตรงฝั่งต่างรู้สึกว่าจ้านเป่ยเซียวบ้าไปแล้ว
จ้านเป่ยเซียวไม่พูดอะไรสักคำ เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้หมดลง พลังกำลังภายในร่างกายของเขาถูกใช้ทั้งหมด เขากระโดดขึ้นและตะคอกสียงดัง
เรือลำใหญ่ลอยขึ้นอย่างมั่นคง เผยให้เห็นลักษณะที่แท้จริงของมัน เผยดาดฟ้าบนชั้นหนึ่งออกมา
“เฮ้ย! จริงหรือเปล่า? สายตาข้าเบลอไหใช่ไหม?”
“เรือมังกรถูกเขาดึงออกมาจริงๆรึ?”
“คนผู้นี้เป็นสัตว์ประหลาดรึ? เรือลำนี้ต้องมีน้ำหนักอย่างน้อยห้าพันกิโลกรัมนะ?”
ยังมีคนที่มีความรู้พื้นฐานและอธิบายอยู่ด้านข้าง
“อันที่จริง ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ลองคิดดูสิ เมื่อครู่นี้เหตุใดท่านอ๋องเจ็ดจึงหมุนเรือมังกร ก็เพื่อลดน้ำหนักของเรือด้วยความช่วยเหลือของแรงจากผิวน้ำ และทิ้งน้ำหนักส่วนเกินของสิ่งของทั้งหมดบนเรือออกไป นอกจากนี้ เขาแค่ดึงตัวลำเรือมังกรออก ก้นเรือยังคงอยู่ในน้ำ และแรงที่เขาดึงขึ้นนั้นมีน้ำหนักมากที่สุดเท่ากับน้ำหนักของอาคารชั้นหนึ่งเท่านั้น”
เมื่อได้ยินคำอธิบายนี้ ทุกคนก็เข้า จ้านเป่ยเซียวยังเป็นมนุษย์อยู่นี่เอง เป็นมนุษย์ที่ฉลาดกว่าคนทั่วไปเท่านั้น
แต่ก็มีใครบางคนงงงวยและถามขึ้น “แล้วทำไมเขาถึงเปลืองแรงเช่นนี้? ท้องเรือรั่วแล้ว ต่อให้เขาดึงมันขึ้นมา เรือก็ยังจะจมลงกลางแม่น้ำต่อไป ไม่จำเป็นนี่นา?”
“มีใครบ้างที่ไม่ได้รับการช่วยเหลือ? เป็นไปไม่ได้ ข้าเคยเห็นมันมาก่อน และทุกคนก็ตรวจสอบมันแล้ว”
“ใครจะไปรู้ว่าในใจของเขาคิดอะไรอยู่ หูโหยวแค่ต้องการให้พวกเราเห็นว่าเขามีพลังมากแค่ไหน”
“ดูสิ ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ในเรือ”
ในเวลานี้เอี้ยนเซียวก็เข้าใจเหตุผลอย่างคร่าว ๆ พัดด้ามในมือของเขากำลังพัด เขาพูดเสียงเย็น “ไอ้บ้านี่”
จ้านเป่ยเซียวลงไปบนดาดฟ้าจากกลางอากาศ คุกเข่าข้างหนึ่ง หอบหายใจ พักเพียงชั่วครู่ จากนั้นมุ่งหน้าไปยังดาดฟ้าที่ชั้นหนึ่ง รู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเรื่อยๆ
“เฟิ่งชิงหัว เจ้าอยู่ที่หรือเปล่า?”
“แค่ตอบรับเสียงหนึ่ง! เฟิ่งชิงหัว!”
“เฟิ่งชิงหัว เจ้าตายแล้วหรือยัง!”
เสียงของจ้านเป่ยเซียวทุ่มขรึมลงเรื่อยๆ
เดิมทีเฟิ่งชิงหัวแช่อยู่ในห้องโดยสาร แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เรือทั้งลำเริ่มหมุนเวียน ทำให้นางวิงเวียนศีรษะ
ตอนนี้ยืนหอบหายใจอยู่บนบันไดที่ประตูห้องโดยสาร แล้วจู่ ๆก็ได้ยินเสียงของจ้านเป่ยเซียว
เฟิ่งชิงหัวอดไม่ได้ที่จะบีบต้นขาของนาง ขาของนางที่เปียกโชกอยู่ในน้ำรู้สึกชาเล็กน้อย มันต้องไม่ใช่ความฝัน
จากการคำนวณของนาง เรือน่าจะจมลงไปด้านล่างแล้ว นางจะได้ยินเสียงของจ้านเป่ยเซียวได้อย่างไร เป็นไปได้ไหมว่าเพราะพวกเขาอยู่ด้วยกันมานาน?
กำลังคิดแบบนี้ คำพูดของชายหนุ่มที่ถามว่า “เฟิ่งชิงหัว เจ้าตายแล้วหรือยัง!” ก็ดังเข้ามาในหูของเฟิ่งชิงหัว
เฟิ่งชิงหัวก็ยิ้มแย้มแจ่มใสทันที เป็นเรื่องจริง!
เฟิ่งชิงหัวรีบตะโกน “จ้านเป่ยเซียว ข้าอยู่นี่ ข้าอยู่ในห้องควบคุม!”
“จ้านเป่ยเซียว! เจ้าได้ยินไหม ข้าอยู่นี่!” เฟิ่งชิงหัวกลัวว่าจ้านเป่ยเซียวจะไม่ได้ยิน ดังนั้นนางจึงไม่กล้าหยุดพูดและใช้มือทั้งสองเคาะประตูไม้เหนือหัว
หลังจากนั้นไม่นาน ประตูไม้ที่อยู่เหนือศีรษะของนางก็เปิดออก เฟิ่งชิงหัวเงยหน้าขึ้น สบตาของชายหนุ่มพอดี
ภาพลักษณ์ของเฟิ่งชิงหัวในขณะนี้ดูไม่งดงาม อาจกล่าวได้ว่าอยู่ในสภาพเละเทะ ทั่วร่างของนางแช่อยู่ในน้ำ ใบหน้าของนางสกปรกและผมยาวของนางยุ่งเหยิงปล่อยอยู่บนไหล่ มีเพียงดวงตาคู่นั้นเท่านั้น ตอนที่มองเขาช่างสว่างอย่างน่าอัศจรรย์
“จ้าน…” เฟิ่งชิงหัวเพิ่งพูดออกมาได้คำหนึ่ง ก็ถูกชายหนุ่มดึงเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและกอดนางไว้แน่น ราวกับสมบัติที่สูญหายและได้กลับคืนมา