ผมไม่สนใจทำกับถั่วงอก……
ครึ่งวันแล้ว คำพูดนี้สะท้อนก้องอยู่ในหูของณัฐณิชาอยู่ตลอด
ยืนอยู่ในห้องดูเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า ณัฐณิชาหงุดหงิดมากที่เสื้อผ้าของเธอเปรียบไปแล้วมันมีแต่แนวนักเรียนมัธยมปลายเด็กน้อยทั้งนั้น
“เลือกได้แล้วหรือยังคะ นายหญิง ถึงเวลาที่คุณต้องไปส่งอาหารให้คุณชายแล้วนะคะ”
แม่บุญสิตาเคาะประตูเตือน วันนี้ตั้งแต่คุณชายออกไปเมื่อเช้า นายหญิงเอาแต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“มาแล้วค่ะมาแล้ว มาเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
ณัฐณิชาได้ยินเสียงจึงรีบตอบกลับ เธอก้มหน้าลงมองสำรวจหน้าอกตัวเองเล็กน้อย ธราเทพไอ้คนทุเรศ! เห็นได้ชัดว่าเธอก็มีดี นี่มันถั่วงอกยังไงกัน ถั่วงอกในครอบครัวพวกคุณมีรูปร่างหน้าตาดูดีขนาดนี้หรือไง
ชิ～～
ณัฐณิชาสบถด่าธราเทพอย่างดูถูก สุดท้ายก็เลือกชุดเดรสสั้นสีแดงเรียบง่ายตัวหนึ่ง สีแดงสวยสดวิ่งไปเอากล่องอาหารที่แม่บุญสิตา ผู้ช่วยนรินทร์ยืนรออยู่นอกประตู ณัฐณิชารีบโน้มตัวเข้าไปในรถ
กอดกล่องอาหาร น้ำลายกำลังจะไหล
ไม่ว่ายังไง ก็ยังต้องขอบคุณธราเทพ ถ้าไม่ใช่ธราเทพ ตนเองก็คงไม่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่ และก็คงไม่มีอาหารมากมายทานในทุกๆ วัน
เพราะฉะนั้นก็ช่างเถอะ ตอนนี้อย่าเพิ่งไปสนใจธราเทพที่ด่าตัวเองเลย
ณัฐณิชายิ้มหวานจนตาตี่ ผู้ช่วยนรินทร์ที่อยู่ข้างๆ นั้นไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร……
รถสีดำขับเข้าไปในลานจอดรถตรงด้านหน้าแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป ณัฐณิชาถือกล่องอาหารเข้าไปในลิฟต์
ฐิติกานต์อยู่ในมุมมืด มองแผ่นหลังของณัฐณิชาอย่างแค้นเคือง กัดฟันจนแทบจะแตกละเอียด!
“ณัฐณิชา ฉันจะไม่ให้คุณได้อยู่เป็นสุข!”
ถ้าไม่ใช่เพราะณัฐณิชา ตนก็จะไม่ถูกไล่ออก!
“หืม?”
ทันใดนั้นณัฐณิชาก็หันหน้ากลับไปมอง รู้สึกเหมือนมีใครบางคนตามตัวเองตลอดเวลา แต่เมื่อหันหน้ากลับไปมองกลับพบว่าข้างหลังไม่มีใคร
“นายหญิง เกิดอะไรขึ้นครับ”
“ไม่มีอะไร ไปเถอะ” ณัฐณิชายิ้มสดใส ตามผู้ช่วยนริทร์ขึ้นลิฟต์ในลานจอดรถตรงไปที่ห้องทำงานประธาน เธอเพิ่งมาถึงห้องทำงาน ก็เห็นนภสรณ์นั่งอยู่บนโซฟาในห้องทำงาน พูดคุยพัวพันธราเทพด้วยหน้าตาเย่อหยิ่งจองหอง
จุ๊ๆ
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงอยู่ไปทุกที่เลย
“ส่งอาหารแล้ว ฉันไปแล้วนะ” แม้หลายครั้งก่อนหน้านี้ณัฐณิชาจะอยู่ทานอาหารในห้องทำงานด้วยกันกับธราเทพ แต่หลังจากเห็นนภสรณ์ความอยากอาหารก็ลดลงไปเสียครึ่ง และไม่อยากอยู่ต่อ วางกล่องอาหารบนโต๊ะและกำลังจะเดินออกไป ใครจะรู้ว่าจู่ๆ นภสรณ์กลับเรียกเธอไว้ “พี่สะไภ้ ไม่ง่ายที่ฉันจะมาที่นี่ หรือไม่ตอนเที่ยงเราออกไปทานอาหารกันไหมคะ”
“หืม? แต่พี่ชายคุณไม่ชอบทานอะไรข้างนอกนะ” ณัฐณิชายิ้มเล็กน้อย
นภสรณ์สีหน้างุนงงฉับพลัน “จะเป็นไปได้ยังไงคะ ร้านอาหารญี่ปุ่นที่เปิดใหม่ตรงชั้นล่าง พี่ชายชอบทานที่สุดเลยนะคะ เราไปด้วยกันเถอะ”
ชอบทานอาหารญี่ปุ่นที่สุดงั้นเหรอ
ณัฐณิชาอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองธราเทพ ไม่อยากเชื่อว่าเขาไม่ปฏิเสธ
หรือว่า เขาจงใจร่วมมือกับแม่บุญสิตา บอกตนว่าไม่ทานอาหารนอกบ้าน จากนั้นก็ให้ตนวิ่งส่งอาหารให้เขาทุกวัน!
คิดไม่ถึงเลยนะคิดไม่ถึงเลย ธราเทพไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณมันใจร้ายขนาดนี้!
ณัฐณิชาอมลมพองแก้ม ถลึงตาจ้องธราเทพ แต่อีกฝ่ายกลับกระแอมในลำคอ พูดกับณัฐณิชาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สองวันก่อนคุณบอกว่าอยากทานปลาแซลมอนไม่ใช่เหรอ ปลาแซลมอนที่ร้านเขาสดมาก สามารถไปลองได้เลย”