ตอนที่236ทากัตซูกิมาโกโตะพูดกับจอห์นนี่

เคลียร์อิเซไกกับเทพธิดาผู้ศรัทธาศูนย์

236 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พูดกับจอห์นนี่

 

“รีบเข้าแล้วไปลึกในลาเบรินทอส”

 

“คนที่โอเคควรจะยื่นมือช่วยคนที่บาดเจ็บ!”

 

“เดี๋ยว! ที่ปลอดภัยได้ถูกรักษาในชั้นกลางแล้วหรือยัง?!”

 

“เราได้เสร็จการตั้งบาเรียที่ถ้ำใกล้กับทะเลสาบลึก มันควรจะทำได้ดีเป็นที่หลบภัยชั่วคราว”

 

“ไม่ใช่นั่นเป็นรังของลาเมียและอารัคเน่เหรอ?”

 

“เชื่อในบาเรีย! ไม่มีปัญหา…น่าจะ”

 

“เฮ้ย”

 

คนในลาเบรินทอสตอนนี้ย้ายที่ เหตุผลคือเพราะลอร์ดปีศาจเคนได้เจอตัวตนของเมืองดันเจี้ยน

 

ดูเหมือนพวกเขาจะเปลี่ยนที่อาศัยจากชั้นบน ก่อนที่กองทัพลอร์ดปีศาจจะมา

 

ช่างเสียของ…

 

“โมโมะ ไปด้วยเถอะ” (มาโกโตะ)

 

“อ-โอเค” (โมโมะ)

 

โมโมะและผมมีสัมภาระน้อยถึงไม่มีเลย เราโดยพื้นฐานแล้วไม่ได้ถืออะไรเลย

 

นั่นทำไมผมพยายามจะช่วยถือสัมภาระของคนอื่น แต่พวกเขาปฏิเสธผม พูดว่า ‘นายต้องเหนื่อยกับการช่วยจอห์นนี่-ซามะในการสู้ลอร์ดปีศาจกลับไป! เราให้นายทำงานใช้แรงไม่ได้หรอก!’

 

แล้วก็ พวกเขาให้เหตุผลว่าโมโมะเป็นเด็ก ดังนั้นเธอถูกยกเว้นจากการขนสัมภาระ

 

แม้ว่าโมโมะและผมเข้าไปลึกขึ้นในลาเบรินทอส แทบจะไม่มีมอนสเตอร์เลย

 

ดูเหมือนนักเวทย์ของลาเบรินทอสวางบาเรียไว้ที่ทาง

 

มันอาจจะเจ็บปวดสำหรับมอสเตอร์ แต่มันช่วยเราได้

 

เรามาถึงอย่างปลอดภัยที่ทะเลสาบใต้ดินบนชั้นกลาง

 

น้ำพุใหญ่ทำเสียงคำราม และตกใส่ทะเลสาบใต้ดินอย่างไม่จบไม่สิ้น

 

มีช่องเปิดเล็กๆที่เพดาน ที่มีแสงเข้าจากที่นั่น และมันสร้างภาพที่มหัศจรรย์

 

ช่างลำรึกความหลัง…

 

ผมกลับมาเจอกันกับซา-ซังบริเวณนี้

 

แต่ยังไงซะะ ผมเจอเธอ 1,000 ปีจากตอนนี้นะ

 

“มาโกโตะ-ซามะ มีอะไรเหรอ?” (โมโมะ)

 

โมโมะพูดกับผมระหว่างที่ผมมีอารมณ์

 

“มันไม่มีอะไร ไปเจอกันกับอาเบล-ซังและคนอื่นๆเถอะ” (มาโกโตะ)

 

ฮีโร่ได้รับการขึ้นนำเพื่อช่วยย้ายเมือง

 

เราทำอะไรแยกกันเพราะเรื่องนั้น

 

แต่พวกเขาควรจะบาดเจ็บนะ… พวกเขาถึกดีจัง

 

ผมรู้สึกแย่ที่เป็นคนเดียวที่สบายๆ

 

โวล์ค-ซังและฮีโร่อาเบลได้ถือของที่ดูหนัก

 

ดูเหมือนมันจะใช้เวลา

 

ในทันทีนั้น…

 

“อืม…มาโกโตะ-ซามะ?”

 

“นายมีเวลามั้ย?”

 

สาวๆที่ผมไม่รู้จักพูดกับผม

 

หนึ่งในนั้นคือเอลฟ์ผมดำ

 

อีกคนคือผมบลอนด์กึ่งสัตว์หูแมว

 

พวกเธอทั้งสองเป็นสาวสวย

 

“มีอะไร?” (มาโกโตะ)

 

เมื่อผมตอบพวกเธอ สาวๆสองคนเข้าหาผมและดึงมือของผม

 

“ผู้อาวุโสสูงสุดอยากจะคุยกับนาย”

 

“เราจะนำทางนาย มาโกโตะ-ซามะ”

 

“ผู้อาวุโสสูงสุด-ซัง? เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)

 

โดยผู้อาวุโสสูงสุด พวกเขาต้องพูดถึงจอห์นนี่-ซังแน่

 

เขาเป็นคนที่สำคัญ

 

ผมก็อยากจะใช้เวลาและคุยกับเขาด้วย

 

“อืม…” (โมโมะ)

 

โมโมะจับเสื้อผมจากข้างหลัง

 

“โมโมะ ไปด้วยกันเถอะ นั่นโอเค ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

““…ค่ะ””

 

สาวสองคนลังเลเล็กน้อยขณะที่พวกเธอมองกัน

 

แต่พวกเธอไม่ปฏิเสธมัน

 

มันคืออะไร?

 

เราถูกนำลึกเข้าไปในถ้ำใหญ่

 

บางทีมันสร้างด้วยเวทมนตร์ ที่พักรวมสำหรับให้คนอยู่ได้ถูกสร้างแล้ว

 

ผมดูหน้าของเอลฟ์ผมดำด้วยผู้เล่นอาร์พีจีระหว่างที่เราเดิน

 

(…เธอดูคุ้นๆ…) (มาโกโตะ)

 

สาวเอลฟ์ผมดำดูคล้ายลูซี่นิดหน่อย

 

ผมพูดอย่างนั้น แต่ลูซี่เป็นเอลฟ์คนเดียวที่ผมสนิทด้วย

 

มีคนสวยมากมาในหมู่เอลฟ์ ดังนั้น ผมอาจจะรู้สึกเหมือนพวกเธอดูคล้ายกัน

 

ระหว่างที่ผมคิดอย่างนั้น ผมมาถึงห้องที่ทำจากหินใหญ่ในส่วนที่ลึกที่สุด

 

“ผู้อาวุโสสูงสด”

 

“เราพามาโกโตะ-ซามะมา”

 

“เข้ามา”

 

เสียงที่ดูเหมือนจอห์นนี่-ซังดังจากประตูอีกฝั่ง

 

“เอ๋?”

 

เมื่อผมเข้าไปในตห้อง ผมเห็นจอห์นนี่-ซังนั่งอยู่บนเก้าอี้

 

ท่อนบนเขาเปิดเผย

 

นันโอเคและทั้งหมด

 

ปัญหาคือข้างหลัง

 

คนที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่คือ…ผู้หญิงเปลือย

 

เมื่อผมมองไปข้างๆ โมโมะเปิดปากของเธอกว้าง

 

นี่มันแย่แล้ว ผมไม่ควรจะพาโมโมะมาเลย…

 

“ชั้นดีใจที่นายอยู่ที่นี่ ได้โปรดนั่งลง” (จอห์นนี่)

 

“อ-โอเค…” (มาโกโตะ)

 

“ขอโทษที่รบกวน…” (โมโมะ)

 

โมโมะและผมนั่งอยู่ตรงหน้าจอห์นนี่-ซังโดยมีโต๊ะอยู่ระหว่างเรา

 

อาหารและเครื่องดื่มถูกวางตรงหน้าเราไม่นานหลังจากนั้น

 

คนที่นำนั่นทั้งหมดมาคือเอลฟ์ผมดำและสาวหูแมวผมบลอนด์

 

“ได้โปรดกิน มันไม่มาก แต่นี่เป็นคำขอบคุณของเราที่ช่วยเรา” (จอห์นนี่)

 

“ไม่ ถ้าจอห์นนี่-ซังไม่อยู่ที่นั่น ชั้นจะตายไปแล้ว…” (มาโกโตะ)

 

“นายไม่ใช่ผู้อาศัยในเมืองนี้ แม้อย่างนั้น นายเอาชีวิตเข้ามาเสียง ชั้นอยากจะมอบคำขอบคุณให้นายในฐานะผู้อาวุโสสูงสุด” (จอห์นนี่)

 

“เข้าใจแล้ว…” (มาโกโตะ)

 

งันในสายตาของจอห์นนี่-ซัง ผมเป็นผู้มีพระคุณที่สู้เพื่อเมือง

 

ผมต้องปกป้องฮีโร่แห่งแสงเพราะภารกิจของผม แต่ผลแบบนี้ก็ดีด้วย

 

“ลอร์ดปีศาจเคน…คือลอร์ดปีศาจนักฆ่าฮีโร่ ชั้นเข้าใจเรื่องนี้หลังจากเผชิญหน้ากับเขา แต่ชั้นคาดไม่ถึงว่าเขาเป็นตัวตนที่ไม่มีเหตุผลเลย…” (จอห์นนี่)

 

หน้าของจอห์นนี่-ซังมืดมนลงเล็กน้อย

 

“เขาแข็งแกร่งอย่างไม่แฟร์จริงๆ” (มาโกโตะ)

 

แต่มันเป็นเพราะสมบัติศักดิสิทธิ์ที่โนอาห์-ซามะสร้างนะ

 

โนอาห์-ซามะ มันไม่แฟร์เลยที่บรรพบุรุษของผมได้ของดีนั่นทั้งหมด

 

“แต่การกระทำของนายงดงาม มาโกโตะ ชั้นประทับใจที่นายสามารถที่จะจัดการกับสิ่งต่างๆได้อยางใจเย็น” (จอห์นนี่)

 

“ขอบคุณที่ชมมากมาย” (มาโกโตะ)

 

จอห์นนี่-ซังได้ชมผมมากมาย และมันทำให้ผมเจ็บปวด

 

ผมได้ถูกบอกล่วงหน้าเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องระวัง สำหรับอุปกรณ์ของลอร์ดปีศาจโดยโนอาห์-ซามะ ดังนั้นมันเหมือนกับการโกง

 

ผมคิดว่าผมจะไม่สามารถจัดการกับมันได้ ถ้าผมไม่มีข้อมูลก่อนหน้า

 

ลอร์ดปีศาจเคนต้องเป็นนั่น

 

บอสฆ่าคนเริ่มเล่น

 

มันเป็นในช่วงเวลานั้น…

 

“โอ้ ชั้น จอห์นนี่-ซามะ คนนี้จะเข้าร่วมครอบครัวด้วยเหรอ?”

 

“นายแข็งแกร่งแม้ว่ามีหน้าที่น่ารัก ฮีโร่-ซามะ”

 

คนสวยที่เปลือยอยู่บนเตียงพูดกับผม

 

งั้นมีสองคน…

 

แล้วก็…ซ่อนตัวเธอซักหน่อย

 

เมื่อผมชำเลืองมองโมโมะ เธอปิดหน้าของเธอ และแก้มแดง

 

เธอต้องอายแน่ๆ

 

ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น โมโมะ

 

“เธออยู่ตรงหน้าแขก ใส่เสื้อผ้า” (จอห์นนี่)

 

““โอเค~””

 

จอห์นนี่-ซังตำหนิพวกเธอ

 

ผมดื่มไวน์เพื่อไล่ความคิดไม่บริสุทธิ์ไป

 

นี่มันแรง…

 

ผมสำลักนิดหน่อยที่นั่น

 

“นี่ มาโกโตะ-ซามะ”

 

เอลฟ์ผมดำเทไวน์มากกว่าเดิมบนแก้วของผม

 

ตัวของเธอติดกับผมขณะที่เธอเทมัน

 

เมื่อผมชำเลืองมองที่นั่น เธอยิ้มให้ผม

 

เฮ้ย เฮ้ย เธอจะทำให้ผมเข้าใจมันผิดถ้าเธอทำอย่างนั้นนะ รู้มั้ย…?

 

“มาโกโตะ สาวคนนี้เป็นลูกสาวของชั้น แต่มันดูเหมือนเธอตกหลุมรักนายเมื่อเธอเห็นนายสู้ ถ้านายชอบเธอ ทำเธอได้มั้ย?” (จอห์นนี่)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

“เออออออออ๋?!” (โมโมะ)

 

โมโมะและผมส่งเสียงที่ตกตะลึง

 

“มาโกโตะ-ซามะ…”

 

สาวเอลฟ์ส่งสายตาปลื้มปิติมาที่ผม

 

สาวคนนี้เป็นลูกสาวของจอห์นนี่-ซัง…?

 

เดี๋ยว นั่นหมายถึง… เธอเป็นญาติของลูซี่?!

 

แน่นอนว่าเธอจะดูคล้ายกัน!

 

“นั่นไม่แฟร์เลย ป่าป๊า! หนูก็อยากได้มาโกโตะ-ซามะ!

 

สาวหูแมวผมบลอนด์บนฝั่งตรงข้ามของเอลฟ์ผมดำกอดผม

 

“อ้าา ดูเหมือนสาวคนนี้ก็ชอบนายด้วย มาโกโตะ ไม่มีความจำเป็นต้องเลือก นายแต่งงานพวกเธอทั้งสองคนได้” (จอห์นนี่)

 

งั้นคนนี้ก็ลูกสาวเขา?!

 

เขามีลูกหลายคนเหมือนลูซี่พูดเลย!

 

““มาโกโตะ-ซามะ…””

 

สองสาวสวยเข้าหาผม

 

“หนึ่งคนเป็นนักรบที่มีทักษะ และอีกคนเป็นนักเวทย์ที่มีทักษะ ชั้นคิดว่าพวกเธอจะมีประโยชน์กับนาย แล้วก็ พวกเธอไม่ได้ดูแย่ ใช่มั้ย?” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่-ซังดันลูกสาวเขาให้ผม

 

“ไม่ ความรู้สึกของคนเองก็สำคัญด้วย…” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นรักมาโกโตะ-ซามะ”

 

“ชั้นก็อยากถูกโอบกอดโดยมาโกโตะ-ซามะ…”

 

“นายได้ยินพวกเธอแล้ว” (จอห์นนี่)

 

ไม่ไม่ไม่!

 

เราแทบไม่ได้คุยกันเลย!

 

“ชั้นได้บอกลูกตลอดเวลาว่าไม่มีวันรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะตายในเวลานี้ ถ้านายมีบางคนที่นายสนใจ อย่าลังเลที่จะสารภาพความรู้สึก” (จอห์นนี่)

 

“ข-เข้าใจแล้ว… มีเหตุผล” (มาโกโตะ)

 

วิธีคิดแบบนั้นคล้ายกับแม่ของลูซี่ โรซาลี-ซัง

 

มันถูกส่งต่อไปเป็นรุ่นๆตั้งแต่จอห์นนี่-ซังหรือ?

 

แม้อย่างนั้น…

 

“ม-มาโกโตะ-ซามะ…?” (โมโมะ)

 

โมโมะมีตามีน้ำตา และดึงแขนเสื้อของผม

 

เธอไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ผมจะไม่สร้างภรรยาในอดีต

 

มากกว่านั้น ญาติของลูซี่ที่เป็นยายในรุ่นของลูซี่

 

มันจะกระอักกระอ่วนในหลายความหมาย

 

“จอห์นนี่-ซัง ชั้นซาบซึ้ง แต่ชั้นจะงดจากเรื่องนั้น” (มาโกโตะ)

 

“หืมม เข้าใจแล้ว…” (จอห์นนี่)

 

“เอออ๋~ ไม่มีทางน่า”

 

“มาโกโตะ! ชั้นยังไม่ยอมแพ้!” จอห์นี่-ซังและลูกสาวของเธอทำหน้าที่เสียดาย

 

“แต่ชั้นอยากขอบคุณที่นายช่วยเรา มีอะไรอื่นที่นายต้องการมั้ย?” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่-ซังถาม

 

คนนี้มีเกียรติจริงๆ

 

ผมคิดเล็กน้อยและพูดออกมา

 

“นายช่วยชั้นเมื่อชั้นอยู่ในปัญหาได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ชั้นเรอะ…?” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่-วังทำสีหน้าที่สงสัย

 

“ใช่ ชั้นอยากให้นายให้ชั้นยืมพลังของนาย” (มาโกโตะ)

 

“ยังไงซะ ชั้นไม่ถือ…” (จอห์นนี่)

 

“งั้น ชั้นจะปรึกษานายเมื่อชั้นมีปัญหานะ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ได้ เข้าใจแล้ว” (จอห์นนี่)

 

จอห์นนี่-ซังพยักหน้า

 

โอเค

 

ผมได้รับการเห็นด้วยจากจอห์นนี่-ซัง!

 

ตอนนี้เขาจะเข้าร่วม {ในการต่อสู้กับเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่!}

 

“…ชั้นรู้สึกเหมือนชั้นได้ทำการสัญญาที่น่ากลัว” (จอห์นนี่)

 

“นายจินตนาการมันไปเอง” (มาโกโตะ)

 

เห้อ ผมจะไม่ให้นายถอนมัน โอเคมั้ย?

 

สองสาวที่อยู่ข้างผมยังเกาะผมอยู่

 

มาไม่อยู่นานเถอะ

 

ผมเอ่ยคำลาแล้วออกมาจากห้อง

 

◇มุมมอง โมโมะ◇

 

“มาโกโตะ-ซามะ!”

 

“มาโกโตะ-ซามะ~ มาคุยกันเถอะ”

 

ลูกสาวของผู้อาวุโสสูงสุดและผู้หญิงของเมืองดันเจี้ยน มาที่มาโกโตะ-ซังอยู่

 

ทุกคนพยายามจะได้การเห็นชอบจากมาโกโตะ-ซามะ

 

คนกล้าหาญที่สู้กับลอร์ดปีศาจเคน

 

แน่นอนว่านี่จะเกิดขึ้น

 

ผู้หญิงทุกคนที่เข้าหามาโกโตะ-ซามะสวยและมีตัวที่ทรวดทรงดี

 

อออุ…

 

ถ้าเป็นอย่างนี้ มาโกโตะ-ซามะจะจบที่อยู่ด้วยกันกับบางคนในกลุ่มนั้น…

 

เมื่อนั่นเกิดขึ้น หนูจะเป็นภาระ

 

มาโกโตะ-ซามะจะไม่ปฏิบัติกับหนูไม่ดี แต่แม้ว้าหนูก็บอกได้ว่าเราจะไม่ได้อยู่กันแบบเดิมเมือนเรื่องนั้นเกิดขึ้น

 

ความคิดที่หมุนวนของหนูเละเทะ

 

มันเป็นเวลาที่หนูกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“โมโมะ มีอะไร?” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซามะแอบมองหน้าหนูดั่งกังวลเกี่ยวกับหนู

 

หน้าที่ใจดีและเสียงที่อ่อนโยน

 

แต่ ตาที่เย็นชาดั่งจะตรวจดูหนู

 

สาวตาที่เย็นเป็นน้ำแข็งที่ไม่หวั่นไหวแม้ว่าจะเวลาไหน และไม่ว่าศัตรูไหนๆ

 

เมื่อหนูถูกเปิดเผยกับสายตาที่เย็นชานั้น…มันทำให้หนูสั่น

 

(มาโกโตะ-ซามะ…หนูรักพี่…) (โมโมะ)

 

หนูอยากจะอยู่ข้างเขาตลอดการ

 

หนูอยากจะอยู่ด้วยกันกับเขาตลอดกาล

 

หนูไม่อยากจะอยู่ห่างจากเขา

 

แต่หนูควรทำอย่างไร

 

“อืม…มาโกโตะ-ซามะ?” (โมโมะ)

 

“มีอะไร?” (มาโกโตะ)

 

“อืม…” (โมโมะ)

 

อะไรที่พูดแล้วถูกต้อง?

 

‘ทำให้หนูเป็นแฟน’?

 

ไม่

 

นั่นไม่ดี

 

ถ้าหนูพูดอย่างนั้น เขาจะพูดแค่ ‘งั้นเมื่อเธอโตขึ้น’และนั่นจะจบ

 

มาโกโตะ-ซามะคิดกับหนูแค่เป็นเด็กที่รบกวน

 

“มาโกโตะ-ซามะ! ได้โปรด…ทำให้หนูเป็นลูกศิษย์!” (โมโมะ)

 

“เอ๋?” (มาโกโตะ)

 

มาโกโตะ-ซามะเปิดปากกว้างและส่งเสียงของเขาออกมาในความตกใจ มันหายากที่จะเห็นเขาทำอย่างนั้น

 

◇มุมมอง ทากัตซูกิ มาโกโตะ◇

 

ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะได้เป็นลูกศิษย์ของผม

 

ล้อผมเล่นใช่มั้ยเนี่ย…?

 

“มาสเตอร์! หนูจะอยู่ในการดูแลของพี่!” (โมโมะ)

 

“อืม…” (มาโกโ๖ะ)

 

แม้ว่าหนูจะพูดมันด้วยหน้าของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ มันจะทำให้ผมสับสน

 

แต่พลังการต่อสู้ปัจจุบันของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะไม่สูง

 

มันควรจะไม่แย่ที่จะฝึกเวทมนตร์

 

“ถ้างั้น มาเพิ่มความเชี่ยวชาญเวทมนตร์ด้วยกัน” (มาโกโตะ)

 

“เข้าใจแล้ว! หนูจะฝึกเวทมนตร์น้ำเหมือนมาสเตอร์ โอเคมั้ย?” (โมโมะ)

 

“หนูโง่นะ?! เวทย์ที่อ่านแอที่สุดในทั้ง 7 ธาตุ ควรจะเป็นอย่างสุดท้าย! อย่างสุดท้าย!” (มาโกโตะ)

 

“เออออออ๋?!” (โมโมะ)

 

ทำไมบางคนที่มีสกิลปราชญ์ที่อนุญาตให้เขาใช้เวทย์ 7 ธาตุทั้งหมดฝึกในเวทมนตร์น้ำ?

 

เวทมนตร์น้ำอยู่ในระดับงานอดิเรก

 

“ออออุ…แต่หนูอยากเป็นเหมือนกันกับมาสเตอร์นะ…” (โทโทะ)

 

“ชั้นฝึกเวทมนตร์น้ำ เวทมนตร์แสง และเวทมนตร์โชคชะตา เรียงตามนั้น หนูควรจะฝึกเวทมนตร์ไฟและเวทมนตร์ดินเพื่อที่เธอจะใช้ได้ตั้งแต่แรกเริ่มก่อน” (มาโกโตะ)

 

“โอเค~” (โมโมะ)

 

ดูเหมือนเธอยอมรับอย่างไม่เต็มใจ

 

เวทมนตร์ไฟนั้นมีพลังทำลายล้างที่เป็นแบบอย่าง

 

เวทมนตร์ดินมีพลังป้องกันที่เป็นแบบอย่าง

 

การฝึกสองอย่างนี้ควรจะไม่แย่

 

ต่อไปคือ…ถ้าผมจำไม่ผิด ปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะเก่งในการใช้เทเลพอร์ต

 

แต่ผมใช้มันไม่ได้ ดังนั้นผมสอนเธอไม่ได้

 

มีมาสเตอร์ของเวทมนตร์โชคชะตาอยู่รอบๆมั้ย?

 

ทำไมผมคิดเกี่ยวกับการหลักสูตรการฝึกของปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ?

 

ผมฝึกโมโมะต่อระหว่างที่คิดว่ามันเปลี่ยนเป็นสถานการณ์ที่แปลก

 

พูดเกี่ยวกับสิ่งที่แปลก มีอีกอย่างหนึ่ง

 

ผมได้เป็นที่นิยมกับผู้หญิงในเมืองดันเจี้ยนหลังๆ

 

หลังจากพยายามที่จะล่อลวงผมในท่าทางที่โจ่งแจ้ง

 

คนที่มาบ่อยคือเอลฟ์คนสวยผมดำ (คล้ายลูซี่)

 

แต่…

 

นั่นเป็นญาติของลูซี่นะ รู้มั้ย?

 

พี่สาวของตาของลูซี่จากหมู่บ้านเอลฟ์

 

เธออายุ 14-15 ปี ดังนั้นเธอเด็กกว่าผม

 

เธอเป็นลูกสาวของจอห์นนี่-ซัง ดังนั้นผมปฏิบัติกับเธอไม่ดีไม่ได้ ดังนั้นผมปฏิเสธเธออย่างคลุมเครือ

 

ตอนนี้ผมฝึกเวทมนตร์น้ำระหว่างที่จับปลาในทะเลสาบใต้ดิน

 

โมโมะฝึกเวทมนตร์ของเธอข้างผม

 

เธอทำลูกบอลไฟเล็กๆสี่ลูกพร้อมด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน

 

เธอโตเร็ว

 

อย่างที่คาดกับบางคนที่มีสกิลปราชญ์

 

ฮีโร่อาเบลทำหน้าที่เฝ้าดูที่ที่แยกออกไปเล็กน้อย

 

บาเรียถูกติดตั้ง และมีฮีโร่คนอื่นเฝ้าระวังด้วย ดังนั้นมอนสเตอร์ระวังและไม่มา

 

พูดอีกอย่าง เขาดูเหมือนเขาไม่มีอะไรจะทำ

 

โอเค มันจะเสียเวลาที่ไม่ใช้เวลาของเราอย่างมีประสิทธิภาพ

 

“โมโมะ มานี่” (มาโกโตะ)

 

“อ-โอเค” (โมโมะ)

 

“ระหว่างที่ยังรักษาลูกบอลไฟไว้ โอเคมั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“อึก…” (โมโมะ)

 

เธอพยายามจะหยุดเวทมนตร์ของเธอ ผมไม่อนุญาติให้เธอหยุดเวทมนตร์

 

พูดถึงแล้ว ผมได้ทำผีเสื้อน้ำ 99 ตัว

 

โมโมะจะเป็นนักเวทย์หมายเลขหนึ่งในทวีปดังนั้นผมจะให้เธอสามารถทำได้เหมือนกันในไม่นาน

 

“อาเบล-ซัง” (มาโกโตะ)

 

“มีอะไรเหรอ มาโกโตะ-ซัง?” (อาเบล)

 

เมื่อผมเรียกฮีโร่อาเบล เขาหันมาด้วยรอยยิ้ม

 

ใช่ เป็นมิตรมาก!

 

…ผมแม้แต่พูดอะไรออกไปน่ะ?

 

“มีที่ที่ชั้นอยากไป นายมากับชั้นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)

 

“ได้ ชั้นไม่ถือ แต่ที่ไหน?” (อาเบล)

 

“เอ๋ มาสเตอร์? พี่จะไปที่ไหน?” (โมโมะ)

 

ผมตอบ

 

“มาไปชั้นที่ลึกที่สุดของลาเบรินทอสกัน” (มาโกโตะ)

 

““หือห์?””

 

เสียงที่ตกตะลังของฮีโร่อาเบลและโมโมะซ้อนทับกัน

 

—ข้อความจากผู้เขียน:

 

มีคำถามที่ว่าโอลก้าของ 1,000 ปีในอดีตเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เธอเป็นผู้หญิง เธอตายไปแล้ว ดังนั้นมันไม่ใช่จุดที่สำคัญ แต่แค่ชี้มันออกมา

 

มีน้ำจำนวนมหาศาลรอบๆ ควันของฝุ่นที่สร้างจากลมของสปิริตลมเป็นอะไร? ไม่ใช่มันจะเป็นโคลนหรือ?

 

→ ……มาแค่พูดว่าพื้นที่เท้าของเคนแห้ง (ข้ออ้างที่แย่)

 

 

 

TLN: หยุด 2 วันนะครับ พายายไปหาหมอ หมอนัด

เป้าหมายเดือน 5/66

ค่าเน็ต 200/200

กาแฟ 300/300

ค่าไฟ 500/1000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

 

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord