ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 11 อย่าจีบกันในที่สาธารณะ
คำพูดเย็นชาของเนลล์ไม่ได้ทำให้เจสันสนใจนัก
เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “อย่างไรก็ตามเนื่องจากคุณอยู่ที่นี่ผมมีเรื่องจะถามคุณ เมื่อคืนคุณไปไหนมา? ทำไมคุณไม่รับสายของผม?”
ดวงตาของเนลล์กะพริบ
เจสันโทรหาเธออีกหลายครั้งเมื่อคืนนี้ แต่เธออยู่กับกิดเดียน ลีธ์ ในเวลานั้นและไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์
เธอเห็นสายที่ไม่ได้รับเมื่อเช้านี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจมัน
ท้ายที่สุดไม่ว่าเขาจะเป็นห่วงเธอหรือว่าเขาพยายามจะตำหนิเธอ แต่ความสัมพันธ์ในปัจจุบันของพวกเขาก็ไม่เหมาะสมอีกต่อไป
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอก็เอามือเสยผมของเธอและตอบอย่างเฉื่อยชาว่า “เจสัน มอร์ตัน ใครตายหรอกหรือใครแต่งตั้งคุณเป็นพระราชา?”
เจสันตะลึง “ไงนะ?”
“ทำไมฉันต้องรับสายของคุณ?”
เจสันตกตะลึงไปชั่ววินาทีก่อนที่คำพูดของเธอทำให้ประหลาดใจและเขาก็โกรธเกรี้ยวทันที
“เนลล์! อย่าหยาบคาย! ผมเป็นห่วงคุณเท่านั้น!”
“โอ้? เซลีน รู้ไหมว่าคุณห่วงใยฉันมากแค่ไหน?”
คิ้วของเธอยกขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนไม่ใช่รอยยิ้ม
สีหน้าของเจสันบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรกับเธอได้
ในขณะนั้นเสียงที่ชัดเจนและไพเราะดังมาจากประตูของบ้านพัด
“เจสัน!”
เมื่อมองย้อนกลับไปเธอเห็นเซลีนวิ่งออกไปในชุดเดรสแขนยาวสีม่วง
ใบหน้าของเจสันผ่อนคลายขึ้นเมื่อเห็นและเขาก็เดินไปหาเธอ
“ทำไมคุณถึงใส่ชุดแบบนี้? ข้างนอกมีลมแรง”
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่หนาว” เซลีนยิ้มให้เขาก่อนที่เธอจะจ้องมองไปที่เนลล์และเธอก็หยุด
จากนั้นเธอก็ยิ้มหวานและรีบไปหาเนลล์
“พี่ คุณยังอยู่หรอ? คุณไม่ได้ขับรถมาที่นี่เหรอ? ให้ฉันเรียกคนขับรถส่งคุณกลับหรือไม่?”
เนลล์มองไปที่การแสดงออกที่อ่อนโยนและใจดีของเซลีนและขยับมุมริมฝีปากของเธอด้วยท่าทางเยาะเย้ย “ไม่จำเป็น ฉันจะเรียกแท็กซี่”
เซลีนลังเลครู่หนึ่งก่อนจะยิ้ม “พี่อย่าพยายามทำตัวกล้าหาญ การเรียกแท็กซี่มาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย นอกจากนี้ยังไม่ปลอดภัยที่จะกลับบ้านคนเดียวดึก ๆ แค่ให้ฉันช่วยเรียกคนขับรถพาคุณกลับบ้าน!”
จากนั้นเธอกวักมือเรียกคนรับใช้
“เรียกคนขับรถให้หน่อย ไปส่งพี่ของฉันกลับ”
คนรับใช้พยักหน้าแล้วหันไปเรียกหาใครบางคน
เนลล์ได้เห็นว่าเซลีนทำราวกับว่าเธอเป็นเจ้านายของครอบครัวเจนนิงส์ และรู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที
คิดว่าเมื่อห้าปีที่แล้วเซลีนเคยคนตัวเล็ก ๆ ในเวลานั้นแม่และลูกสาวไม่ได้มีสิทธิ์ในการพูดอะไร แต่เพียงไม่กี่ปีสถานการณ์ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
เนลล์หัวเราะในใจ โดยธรรมชาติแล้วการแสดงออกของเธอก็ดูไม่มีความสุขเช่นกัน เธอพูดอย่างเย็นชา “เซลีน เจนนิงส์ เธอหูหนวกหรือเปล่า? ฉันบอกให้คนขับรถพาฉันกลับบ้านเมื่อไหร่?”
เซลีนสะดุ้งและถอยกลับไปที่ดวงตาที่เย็นชาของเนลล์ราวกับว่าเธอหวาดกลัวกับคำพูดและท่าทางที่รุนแรงของเนลล์
“พี่อย่าโกรธสิ ฉันแค่เป็นห่วงพี่”
“เป็นห่วงฉันเหรอ?” เนลล์แสยะยิ้มและก้าวไปข้างหน้าอย่างทีเล่นทีจริง “คนที่เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้วร่วมมือกับย่าเพื่อขู่ฉันตอนนี้บอกว่าเธอเป็นห่วงฉันเหรอ? เซลีน เจนนิ่งส์ เธอไม่กลัวหน้ากากจอมปลอมของเธอหลุดเหรอ ถ้าเธอใส่มันนานเกินไป?”
เซลีนซีดเล็กน้อยและชั้นของหมอกปรากฏขึ้นในดวงตาที่นุ่มนวลของเธอทันที
“พี่ฉันเป็นห่วงพี่นะ พี่พูดแบบนั้นได้ยังไง…”
ร่างกายที่สั่นเทาของเธอดูบอบบางและอ่อนแอมากจน เจสันอดไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและรวบตัวเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
เขาจ้องมองที่เนลล์อย่าง
“เนลล์ เจนนิงส์! หยุดพูดแบบนั้นได้ไหม คุณเหมือนเม่นที่พร้อมจะแทงทุกคนที่พยายามเข้ามาใกล้คุณ! เซลีนเป็นคนใจดี ก็แค่ปฏิเสธเธอถ้าคุณไม่เต็มใจ ทำไมคุณต้องพูดคำแบบนี้กับเธอ?”
เนลล์หยุดนิ่งขณะที่เธอเฝ้าดูเขาปกป้องเซลีนอย่างหลงรัก
จากนั้นริมฝีปากของเธอก็เม้มด้วยความเยาะเย้ยขณะที่หัวใจของเธอเย็นลง
พวกเขาอยู่ด้วยกันมาหกปี เจสันไม่ได้ปฏิบัติต่อเธออย่างเลวร้าย อันที่จริงเขาดูเป็นสุภาพบุรุษและมีน้ำใจ
มิฉะนั้นเธอจะไม่สามารถอยู่กับเขามาได้ตลอดหกปี
อย่างไรก็ตามเธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาไม่เลิกกับเธอก่อนหน้านี้ถ้าเขาชอบเซลีนมากขนาดนี้?
เนลล์ไม่ใช่คนที่ไม่ยอมแพ้ ถ้าเขาเลิกกับเธออย่างสมเกียรติและได้อยู่ร่วมกับเซลีนเนลล์จะไม่เป็นอะไรเลย แม้ว่าเธอจะเสียใจและหัวเสีย
แต่เขารอจนกว่าเธอจะจับพวกเขาได้ว่าอยู่ด้วยกันและทำให้พวกเขาทั้งหมดต้องลงเอยด้วยสภาพที่น่าละอายแบบนี้!
เนลล์เอียงศีรษะและพูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าคุณไม่อยากถูกแทงก็แค่ปิดหน้า ฉันกำลังเตือนคุณ อย่ามาแสดงความรักต่อหน้าฉัน คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนเหรอว่าคู่รักที่อวดความรักจะตายเร็วขึ้น?”
“คุณ!”
เจสันโกรธมาก แต่เซลีนก็รีบหยุดเขา “เจสัน ลืมมันเถอะ! พี่เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี อย่าทะเลาะกับพี่…”
เจสันจ้องที่เนลล์อย่างเกลียดชังและเหวี่ยงมือด้วยความโกรธ
“ได้ ! ผมจะไม่เถียงกับคุณ คนที่มีบุคลิกเยือกเย็นและเต็มไปด้วยหนาม คนอย่างคุณจะไม่มีทางพบผู้ชายที่ต้องการตัวคุณ! อย่าเสียใจเมื่อถึงเวลานั้น! เซลีน ไปกันเถอะ!”
เขาถ่มน้ำลายและดึงเซลีนลับเข้าไปในวิลล่า
เนลล์ยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางสายลมยามค่ำคืนอันหนาวเหน็บและตัวสั่นอย่างไม่มีเหตุผล
คงไม่มีใครต้องการฉัน?
ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็ปวดร้าวและดวงตาของเธอก็เริ่มแสบ
อย่างไรก็ตามเธอเงยหน้าขึ้นและกระพริบตาแรง ๆ หลายครั้งผลักความขุ่นเคืองให้หายไป
จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะตัวเอง
‘ฉันกำลังร้องไห้เรื่องอะไร?’
‘ฉันเคยได้ยินคำพูดที่น่าเกลียดทุกประเภท สุนัขไม่สามารถคายงาช้างได้ ทำไมคุณถึงทะเลาะกับสุนัขล่ะ?’
เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์
ในขณะนั้นเสียง ‘ปี้น – ปี้น’ เสียงแตรรถดังขึ้นสองครั้งต่อหน้าเธอ
เนลล์มองไปเห็นรถโรลส์รอยซ์สีดำขับมาใกล้เธอ
ไฟหน้าสว่างทำให้เธอยกมือขึ้นเพื่อปิดบังสายตาจากแสงจ้า ไม่นานรถก็แล่นผ่านมาและหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“คุณเจนนิงส์! สวัสดีอีกครั้ง!”
แมทธิว สตาร์ก ผู้ช่วยของกิดเดียน ลีย์ ได้ลงจากรถ เนลล์จำเขาได้ เธอเคยเห็นเขาในตอนเช้าหลังจากนั้น
เธอฝืนยิ้มรู้สึกเขินเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
“คุณลีย์ เข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเสร็จพอดีนะครับ เราเพิ่งผ่านมาที่นี่ คุณลีย์เห็นคุณยืนอยู่ริมถนนเขาจึงสั่งให้ผมหยุด”
จากนั้นเขายิ้มและเปิดประตูให้เธอก้มหัวด้วยความเคารพ “คุณเจนนิงส์ เชิญครับ.”
เนลล์ลังเล
เธอมองไปที่ผู้ชายในรถ เขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ โดยใช้ศอกข้างหนึ่งบนหน้าต่างมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ดูเหมือนจะไม่เห็นอะไรเลย เขาดูอิดโรยเล็กน้อย
แม้ในแสงสลัวยามค่ำคืนโปรไฟล์อันหล่อเหลาของเขาก็ชัดเจนเหลือทน ออร่าความเย็นจากร่างกายของเขาให้ความรู้สึกว่าเขาห่างเหินและไม่สนใจ
เธอหยุดชั่วคราวสองสามวินาทีก่อนที่จะขึ้นรถ
ทันทีที่เธอนั่งลงเธอก็ได้กลิ่นหอมฉุนของแอลกอฮอล์
เนลล์ตกตะลึงเล็กน้อยและโพล่งโดยไม่รู้ตัว “คุณดื่มมาหรือ?”