Chapter 141: คนในสถาบันที่สามมีแต่พวกขี้ขลาด
หานเฟยรีบพูด “ไม่ครับเดี๋ยวก่อน ให้ฉันลองดู”
หานเฟยตะโกน “ สวัสดี? มีใครอยู่บ้าง? ….”
” หุบปาก! คุณไม่เห็นฉันนอนหลับอยู่เหรอ”
หานเฟยมองไปรอบ ๆ สามร้อยเมตรเห็นเพียงว่าใต้ต้นไม้ใหญ่มีชายชราผมยุ่งสีเทานอนอยู่บนเก้าอี้นั่ง
หานเฟยกระตุกมุมปาก เขาเป็นพี่ชายฝาแฝดของเฒ่าเจียงหรือเปล่านะ!
ชายชราลืมตาขึ้นเล็กน้อย “เด็กน้อยคุณทําลายเพดานโรงเรียนของเรา คุณต้องชดเชย…เอ่อ ไข่มุกคุณภาพปานกลาง 100 เม็ด
หานเฟยสะดุ้ง อะไรนะ? ชายชราคนนี้เรียกเก็บไข่มุกคุณภาพระดับกลาง 100 เม็ดสําหรับเศษไม้ที่หัก? เขาพยายามจะปล้นฉันหรือเปล่า?
ทันใดนั้นเสียงของชายชราก็เย็นชา “อะไร? คุณไม่ต้องการจ่ายหรอ?”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “อ่า…ได้เลยฉันจะจ่ายเงินให้คุณ แต่ฉันมาที่นี่เพราะฉันต้องการเรียนในโรงเรียนนี้ แต่ครูและนักเรียนอยู่ที่ไหนกันหรอ”
“เรียนที่นี่งั้นหรอ”
ในที่สุดชายชราก็ลืมตาขึ้นและมองไปที่หานเฟยจากบนลงล่างพลางถามว่า “คุณเคยทําอะไรมาบ้างล่ะ?”
“ฮะ?”
ชายชราพูดอย่างไม่อดทน “ฉันถามคุณว่าคุณเคยทําอะไรสําเร็จมาบ้าง?”
เมื่อนึกถึงคําพูดของหัวหน้าหมู่บ้านหานเฟยรีบพูดว่า “ฉันเป็นคนสําคัญต่ําดังนั้นฉันจึงไม่ได้ประสบความสําเร็จอะไรมากมาย!”
ชายชราโบกมือ “ไปซะ! โรงเรียนของเราไม่รับสมัครบุคคลที่มีความสําคัญต่ําอะไรนั่น”
“อะไรกัน?”
หัวหน้าหมู่บ้านขึ้นมาดึงหานเฟยไป “หานเฟยไปกันเถอะ เร็วเข้า ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่!”
“ท่านผู้นําใจเย็น ๆ ….”
หานเฟยหันกลับไปมองชายชรา “เป็นคนไม่เด่นไม่ได้แล้ว ฉันได้ทําสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากมาย และไม่มีใครในวัยฉันที่สามารถเอาชนะฉันได้ในแปดหมู่บ้าน นี่เพียงพอมั้ย”
ชายชราตะโกนว่า “ไปให้พ้น! โรงเรียนของเราไม่รับสมัครคนอวดดี”
หานเฟยเกาท้อง “เอ่อ.เมื่อกี้ฉันแค่ทําเป็นเรื่องตลก ตอนที่ฉันอยู่ในหมู่บ้านน้ําสวรรค์ฉันกวาดล้างแก๊งพยัคฆ์ที่ใหญ่ที่สุดของหมู่บ้านน้ําสวรรค์ ฉันชนะที่หนึ่งในการทดสอบตกปลาของหมู่บ้าน และฉันยังได้ที่หนึ่งในการแข่งขันชิงทรัพยากรในปีนี้อีกด้วย…พอมั้ย”
ชายชราพูดอีกครั้งว่า “ไปให้พ้น! โรงเรียนของเราไม่รับสมัครคนอวดดี”
หานเฟยทําอะไรไม่ถูก “ฉันไม่ได้โม้นะ! สิ่งที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง คุณสามารถถามนักเรียนจากแปดหมู่บ้านว่าฉันเอาชนะพวกเขาได้จริงๆ! ในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายฉันต่อสู้กับคนสองคนเพียงลําพังเลย…”
ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านมีสีเข้มขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเขาจึงออกไปข้างนอกเพื่อรอหานเฟย
อย่างไรก็ตามชายชราหันศีรษะเล็กน้อย “ไม่มีใครที่อายุเท่าคุณเอาชนะคุณได้ในแปดหมู่บ้านงั้นรี”
หานเฟยลูบท้องของเขา “ใช่และฉันใช้ทักษะการต่อสู้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น”
ชายชรากล่าวว่า “ขอดูสัตว์วิญญาณของคุณหน่อย”
หานเฟยตะลึงไปชั่วขณะ “ฉันขอแสดงสัตว์วิญญาณที่ทําสัญญาให้ดูแทนได้ไหม? เก้าหางจงออกมา”
ด้วยแสงวาบทั้งตัวใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสั่นหางทั้งเจ็ดหาง
“ฮะ?”
ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่หานเฟยไม่สังเกตเห็นเพราะเก้าหางกําลังชกพื้นอย่างบ้าคลั่ง หานเฟยรีบวิ่งขึ้นและเตะมัน “ทําตัวดีๆหน่อย! อย่าขยับ!”
หานเฟยหันกลับไปมองที่ชายชราอีกครั้ง
ชายชราอึดฮัด “แค่นั้นหรอ.สัตว์วิญญาณของคุณอยู่ที่ไหน? ให้ฉันดูหน่อย”
หานเฟยร้อนรนอยู่พักหนึ่ง “โอเค…”
ถ้าเขาเรียนที่นี่เขาจะต้องแสดงสัตว์ทางวิญญาณของเขาไม่ช้าก็เร็ว
ดังนั้นด้วยแสงวาบระหว่างคิ้วของเขา เจ้าดําและเจ้าขาวก็ปรากฏตัวขึ้น หานเฟยเชื่อว่าชายชราคนนี้จะไม่สามารถมองเห็นเจ้าดําได้ สําหรับเจ้าขาวแล้วยกเว้นจุดดําบนหัวหางที่ยาวกว่าปกติ และเกล็ดที่ดีกว่าก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต่างจากปลากลืนวิญญาณตัวอื่นเลย
“ปลากลืนวิญญาณ..”
ชายชราหมดความสนใจและโบกมือทันที “นักเรียนที่ลงทะเบียนเรียนในโรงเรียนของเราล้วนมีสัตว์วิญญาณที่แปลกใหม่”
หานเฟยย้อนไป “แต่สัตว์วิญญาณที่ทําสัญญาของฉันก็แปลกใหม่”
“ท้ายที่สุดแล้วมันไม่ได้เกี่ยวกับสัตว์วิญญาณของคุณเท่านั้นงั้นเอาแบบนี้ หากคุณสามารถทําสิ่งที่ยิ่งใหญ่ในเมืองทะเลครามได้เราจะพิจารณายอมรับคุณก็ได้”
หานเฟยสงสัยว่าตัวตนของชายชราคือใครกัน! หลังจากครุ่นคิดสักพักเขาก็มองไปที่โรงเรียน และหายใจเข้าลึก ๆ “คําพูดของคุณเชื่อถือได้แค่ไหน ขอเจอนักเรียนและครูที่โรงเรียนก่อนได้ไหม”
ชายชราพูดอย่างไม่อดทน “คุณจะทําหรือไม่ทํา? ถ้าไม่ก็ออกไปซะ!”
หานเฟยโกรธมาก! ชายชราคนนี้ช่างน่าโมโห! เขาแทบอยากจะเรียกเก้าหางมาสอนบทเรียนให้เขา
หานเฟยอึดฮัด “ตกลง! ถ้าอย่างนั้นก็เป็นข้อตกลง! ฉันจะทําอะไรที่ยิ่งใหญ่! รอข่าวดีของฉันได้เลย!”
หานเฟยหันกลับมาและเดินจากไป
หัวหน้าหมู่บ้านรีบพูดว่า “ตอนนี้เจ้าเชื่อฉันได้รึยัง? ช่างเป็นโรงเรียนที่แย่จริงๆ! อยากรู้นักว่าทําไมเมืองนี้ถึงไม่จัดการโรงเรียนนี้ออกไป”
หานเฟยขมวดคิ้วและสงสัยเหมือนกัน! ถ้าโรงเรียนนี้แย่อย่างที่เห็นทําไมเมืองทะเลครามถึงไม่กําจัดมันออกไปล่ะ? ท้ายที่สุดเกาะลอยแห่งนี้ใหญ่มาก! ยิ่งใหญ่กว่าหมู่บ้านน้ําสวรรค์เสียอีก
หานเฟยกลอกตา “คุณปู่อยากกลับไปที่หมู่บ้านก่อนไหม? ฉันมีสิ่งอื่นที่จะทําเพื่อโน้มน้าวเขาก่อน ถ้าโรงเรียนไม่รับฉันฉันจะกลับเอง”
หัวหน้าหมู่บ้านหรี่ตา “โน้มน้าว เจ้าจะทําอะไร? คุณไม่รู้จักใครเลยในเมืองบลูซีทาวน์!”
“ท่านผู้นําลืมเหอเสี่ยวยูและคนอื่น ๆ แล้วหรอ? พวกเขาอยู่ในเมืองนี้นะ!”
จากนั้นเขาก็หยิบจดหมายของเฒ่าเจียงออกมา “ฉันต้องส่งจดหมายให้เฒ่าเจียงน่ะ”
หัวหน้าหมู่บ้านสงสัยเขา “ที่ไหน”
หานเฟยแสยะยิ้ม “สถาบันการศึกษาที่สาม!”
หัวหน้าหมู่บ้านยิ้มและลูบเครายาวของเขา “ฉันดีใจที่คุณเปลี่ยนใจ สถาบันการศึกษาที่สี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดี กล่าวกันว่าปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งที่สุดมาจากสถาบันที่สาม การไปที่นั่นก็ไม่เลว”
หัวหน้าหมู่บ้านเข้าใจว่าเฒ่าเจียงเขียนจดหมายฉบับนี้เพื่อแนะนําหานเฟยให้กับสถาบันที่สาม ซึ่งแน่นอนว่าเขาสนับสนุนเรื่องนี้
หัวหน้าหมู่บ้านโล่งใจ “ตกลงเจ้ากลับเองก็ได้ ฉันจะกลับไปก่อน”
” ตกลง”
หานเฟยเห็นหัวหน้าหมู่บ้านไปที่ท่าเรือ จากนั้นเขาก็วิ่งไปยังสถาบันที่สามหลังจากถามผู้คนเกี่ยวกับที่ตั้งของมัน
สถาบันที่สามถูกเรียกว่าโรงเรียนน้ําตก
หานเฟยยืนอยู่ที่ประตูของสถาบันและพูดกับทหารยามว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อพบใครบางคนที่โรงเรียนนี้”
ผู้คุมมองไปที่หานเฟยที่อ้วนเหมือนลูกบอลและพูดอย่างไม่ชอบว่า “นี่! ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามายกเว้นนักเรียนของโรงเรียน คุณกําลังมองหาใคร”
“ฉันกําลังมองหาเย่หนานเฟยครูในแผนกต่อสู้ของโรงเรียนของคุณ”
ยามมองไปที่หานเฟยขึ้นและลง “คุณคือใครน่ะ?! แต่คุณสามารถไปที่บ้านของอาจารย์เย่เองได้นี่”
“ฉันไม่รู้ว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน!”
ผู้คุมหัวเราะ “คุณไม่รู้ด้วยซ้ําว่าบ้านของเขาอยู่ที่ไหน? ทําไมคุณถึงอยากเจอเขาล่ะ”
“ฉันอยากจะท้าทายเขา”
“พรัด…”
ทหารยามเกือบจะล้มลงกับพื้นและตะโกนใส่หานเฟยทันที ” คุณบ้าหรือเปล่า? ให้ตายสิ! คุณคิดอย่างนั้นได้ยังไง”
หานเฟย: “…”
หานเฟยถูกผลักออกมาและดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย
หานเฟยอึดฮัดและหันไป สิบนาทีต่อมาหานเฟยกลับมาโดยถือเบ็ดไผ่สีม่วงมีเบ็ดเหล็กสีดําที่หลังของเขาและมีมีดสองเล่มที่เอวของเขา นอกจากนี้เขายังมีป้ายไม้อยู่ข้างๆเขาโดยอ่านว่า “ คนในสถาบันที่สามล้วนเป็นคนขี้ขลาด ข้าหานเฟยต้องการท้าทายเย่หนานเฟยแห่งแผนกต่อสู้”
“บ้าไปแล้ว”
ยามที่ผลักเขาออกไปเมื่อกี้รีบวิ่งออกไปชี้ไปที่หานเฟยแล้วตะโกนว่า “นี่ไอ้หนู แกกําลังมองหาความตายอยู่หรือยังไง แกมาทําบ้าอะไรที่นี่เนี่ย?”
หานเฟยกระพริบตา “ก็คุณไม่ให้ฉันเข้าไป! ฉันมาที่นี่เพื่อท้าทายเย่หนานเฟย”
ผู้คุมดุเขาทันที “ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
หานเฟยพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันเข้าไปดินแดนของคุณหรือเปล่า? นี่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของสถาบันที่สามใช่ไหม ทําไมคุณถึงไล่ฉันอยู่แหละ แค่เรียกเย่หนานเฟยออกมาก็จบแล้ว”
แต่ในเวลานี้มีนักเรียนจํานวนมากมารวมตัวกันและเมื่อพวกเขาเห็นคําที่เขียนบนป้ายพวกเขาก็โกรธทันที ผู้ชายคนนี้กําลังยั่วยุพวกเขาหรอ!
“ไอ้อ้วนแกกล้าดียังไง! แกมาจากโรงเรียนไหน”
หานเฟยยังคงสงบ “ฉันไม่ได้อยู่ในโรงเรียนไหนทั้งนั้นฉันมาจากหมู่บ้านน้ําสวรรค์”
นักเรียนต่างตัวแข็งแล้วก็ระเบิดเสียงหัวเราะ
“ฮ่าฮ่า…ดูไอ้โง่นี่จากชนบทส”
“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร”
“ไอ้อ้วน”
“เย่หนานเฟย…เจ้ากล้าท้าทายอาจารย์ของแผนกต่อสู้ของเราได้อย่างไร? เจ้างั้เง่า บ้าไปแล้ว!”
ทันใดนั้นหานเฟยก็ตะโกนเสียงดัง “คนในสถาบันที่สามมีแต่พวกขี้ขลาด! มาสู้ฉัน!”