“นี่โซเนีย…วันนี้เธอมีอะไรสำคัญที่ต้องทำหรือเปล่า?”
คลาร่าถามด้วยนัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับดวงดาว เมื่อได้ยินดังนั้นโซเนียก็ส่ายหัว เธอพึ่งคบกันได้ไม่กี่สัปดาห์ แต่คลาร่าก็เป็นเหมือนพี่น้องของเธอไปแล้ว เนื่องจากเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ทั้งคู่มาช้อปปิ้ง, พักผ่อนและจิบเครื่องดื่มกัน
“เปล่า ฉันว่างอยู่ เธอถามทำไมเหรอ?”
โซเนียเอียงศีรษะอย่างน่ารักตอบ
คำถามของเธอทำให้คลาร่าเริ่ม ‘กระตุก’ ขณะที่เธอ ‘เขินอาย’ มองไปที่ฝูงชนก่อนจะพูดต่อ
“ก็ฉันต้องการให้เธอช่วยอะไรบางอย่างหน่ะ”
“ช่วยอะไรงั้นเหรอ?”
โซเนียถามพร้อมลุยทุกศึกที่คลาร่าอยากไป
คลาร่า ‘ยิ้ม’ ขณะที่ตอบ
“เธอก็รู้ว่าอีกสัปดาห์นับจากวันนี้เป็นวันพิเศษสำหรับเราทั้งคู่ เป็นครั้งแรกที่เราทำ ‘มัน’ กันหน่ะ”
ทันทีที่คลาร่าพูดจบ โซเนียก็แสดงปฏิกิริยาเมื่อน้ำผลไม้ของเธอพุ่งออกจากปาก เธอไอพร้อมกับหน้าที่กลายเป็นสีแดงขณะพูด
“แค่ก…แค่ก…แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไรหล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของโซเนีย คลาร่าก็มองไปที่โซเนียอย่างเขินอาย
“ก็ฉันอยากหาอะไรที่เหมาะกับรสนิยมของเขาในวันนั้น และฉันรู้ว่าเขาเก็บไดอารี่ลับเกี่ยวกับ ‘ความปรารถนา’ ของเขาไว้ในห้องประชุม ดังนั้นฉันจึงอยากให้เธอช่วยแอบเข้าไปดูให้หน่อย”
“อ-เอาจริงงั้นเหรอ?”
โซเนียถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ทั้งหมดนี้มากไปสำหรับคนไร้เดียงสาอย่างเธอ เธอไม่เคยมีจูบแรกมาก่อนเลยด้วยซ้ำ แต่เธอก็เคยได้ยิน ‘ประสบการณ์’ ของคลาร่าจากปากของอีกฝ่ายมาแล้ว และมันก็ทำให้เธอหน้าแดงระเรื่ออยู่เสมอ
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคลาร่ารักออสตินมาก….มากจนน่าใจหาย
จนถึงตอนนี้เธอได้ฟังแล้วว่าออสตินช่วยชีวิตคลาร่าและให้ชีวิตใหม่กับเธอได้อย่างไร เกี่ยวกับวิธีที่เขาไม่ผลักไสคลาร่าออกไปเมื่อพบว่าเธอมี ‘ด้านมืด’ และอีกมากมาย อย่างน้อย 1 ใน 3 ของคำพูดที่ออกมาจากปากของคลาร่านั้นจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับออสตินเสมอ
ถึงตอนนี้โซเนียมีการประเมินออสตินไว้สูงมาก ไม่เพียงแต่จากคำพูดของคลาร่าเท่านั้น แต่ยังจากการสังเกตของเธอเองด้วย แค่วิธีที่เพื่อนๆ ของเขาปฏิบัติตัวเมื่ออยู่ใกล้เขาก็เพียงพอแล้วสำหรับโซเนียที่จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวหรือชั่วร้าย ความเคารพที่มาจากแต่ละคนแสดงให้เห็นว่าพวกเขานับถือออสตินไว้ในใจมากเพียงใด
คงจะเป็นการโกหกถ้าบอกว่าเธอไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด แต่นั่นเป็นเพียงเสน่ห์เล็กๆ น้อยๆ ของออสตินเท่านั้น อันที่จริงเธอแน่ใจว่านักเรียนหญิงจำนวนมากจะกระโดดโลดเต้นเลยแหละหากมีโอกาสที่จะได้อยู่กับเขา
ตอนนี้เขาอยู่ในอันดับต้นๆ ของผู้ชายที่เป็นที่ต้องการมากที่สุดในสถาบันและเธอก็สามารถบอกได้ว่าเขาคู่ควรกับตำแหน่งนั้นแล้ว
เธอรู้สึกประหลาดใจมากเมื่อได้ยินว่าออสตินและคลาร่าเป็นคู่รักกัน แต่เธอก็ทำได้แค่อวยพรให้แก่พวกเขา แม้ว่าเธอจะเสียใจที่เพื่อนของตัวเองไม่สามารถเปิดเผยความรักให้โลกรู้ได้ แต่จากที่คลาร่าเล่ามา เธอรู้ว่าคลาร่ามีความสุขกับสิ่งที่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ และออสตินก็สัญญาว่าจะแต่งงานกับคลาร่าในอนาคตด้วย เธอรู้ว่าคลาร่าจะมีชีวิตที่มีความสุขในอนาคต เธอทั้งมีความสุขและอิจฉาในเวลาเดียวกัน
“งั้นเธอจะช่วยฉันไหม?”
“แน่นอน”
โซเนียพยักหน้าด้วยความยินดีที่ได้ช่วยเพื่อน 1 ชั่วโมงต่อมาพวกเธอก็แอบเข้าไปในห้องของออสตินเพื่อมองหาสิ่งที่อาจเป็นหนังสือที่คลาร่าพูดถึง โซเนียรู้สึกได้ว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นแรงด้วยความตึงเครียด
โซเนียแอบไปรอบๆ ห้องโดยไม่ได้รับอนุญาต ยิ่งกว่านั้นในใจของเธอก็มีความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่าง บอกให้เธอออกไป แต่เธอก็สลัดลางสังหรนั้นและพยายามช่วยเพื่อนของตัวเองต่อไป
“เธอเจออะไรบ้างไหม?”
คลาร่ากระซิบ ซึ่งโซเนียก็ทำเพียงแค่ส่ายหัว แต่ขณะที่พวกเธอกำลังค้นหาภายในห้องอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงที่ทั้งคู่ที่คุ้นเคยเอามากๆ ดังขึ้นมา
“ฉันมีเรื่องบางอย่างอยากจะคุยกับนายต่อได้ไหม?”
“ได้สิ…ฉันเองก็มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ? ถ้างั้นทำไมไม่ย้ายไปห้องฉันหล่ะ? ที่นั่นน่าจะเป็นส่วนตัวกว่านะ”
ทั้งคลาร่าและโซเนียที่ได้ยินเสียงของออสตินและเลโอนาร์โด เสียงของพวกเขาเข้ามาใกล้ดังขึ้นในอกของโซเนีย เมื่อมองไปเธอก็เห็นว่าคลาราเองก็ประหลาดใจเช่นกัน
“บ้าจริง! ออสตินควรหายไปอย่างน้อย 1 ชั่วโมงสิ!”
คลาร่าสบถขึ้นมา และเมื่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของเธอ โซเนียก็รู้ว่าปัญหากำลังก่อตัวขึ้นแล้ว เธอรีบเดินไปหาคลาร่าก่อนจะกระซิบ
“เอาไงกันดี?”
“ก่อนอื่นฉันต้องซ่อนเธอก่อน การที่ฉันอยู่ที่นี่ไม่ใช่ปัญหา ฉันสามารถบอกเขาได้ว่าตัวเองกำลังทำความสะอาดอยู่ และออสตินจะยกโทษให้ฉัน แต่เขาคงจะไม่ชอบถ้ารู้ว่าเธอแอบเข้ามา”
“ถ้างั้นฉันควรทำยังไงหล่ะ?”
โซเนียถามกลับด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
คลาร่าเริ่มมองไปรอบๆ และในที่สุด สายตาของเธอก็จับเข้ากับตู้ขนาดใหญ่ก่อนจะดึงโซเนียไปทางมันพร้อมกับกระซิบขึ้นมา
“ไป…ไปซ่อนในนั้น! เขาไม่น่าจะรู้ว่าเธออยู่ในนี้ รอจนกว่าพวกเขาจะออกไป แล้วจะไม่เป็นไร”
“เดี๋ยวก่อน! เธอแน่ใจหรือว่าพวกเขาจะไม่สังเกตหน่ะ?”
“ไม่ เขาไม่สังเกตเห็นหรอก แถมนี่ยังเป็นทางเลือกเดียวของเราด้วย เข้าไปเร็ว”
คลาร่าขยับตัวด้วย ‘ความกังวล’ ขณะผลักโซเนียเข้าไปในตู้ที่ขังเธอไว้ ด้วยความกระวนกระวายของคล่าร่า จึงทำให้โซเนียไม่ได้สังเกตเห็นวงเวทย์ที่สว่างขึ้นบนตู้เลย
ขณะโซเนียซ่อนตัวจากทุกคน ถ้าเธอรออีกหน่อย คิดว่าเธอคงจะเห็นรอยยิ้มซุกซนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคลาร่าในตอนที่ผลักเธอเข้ามาในตู้แล้ว
น่าเศร้าที่ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะเล่นผิดทาง ทันทีที่โซเนียถูกล็อก ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับออสตินและเลโอนาร์โดที่เดินเข้ามา
เมื่อเห็นคลาร่า ออสตินก็แสดงปฏิกิริยา ‘ประหลาดใจ’ ในทันที
“คลาร่า เธอมาทำอะไรที่นี่หน่ะ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่ทำความสะอาดเฉยๆ ค่ะ”
“แต่เมื่อเช้าไม่ใช่ว่าเธอทำความสะอาดไปแล้วเหรอ?”
“ฉันแค่ทำให้น-แน่ใจหน่ะค่ะ”
คลาร่าตอบกลับด้วยท่าทีที่ ‘ลนลาน’ เล็กน้อย ดูเหมือนพยายามจับสถานการณ์
ออสตินมองเธออย่าง ‘สงสัย’ แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายหัว
“เห้อออ…ก็ได้ ฉันจะเชื่อเธอ ถ้างั้นเธอก็ออกไปก่อนเถอะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเลโอนาร์โดหน่ะ”
“ค่ะ”
คลาร่าพยักหน้าก่อนจะเริ่มเดินออกไป และไม่ลืมที่จะมองไปยังตู้ที่มีรูเล็กๆ อย่างปลอบโยน สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่โซเนียที่ดูเหมือนจะปลอบโยนเธอว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
โซเนียทำได้เพียงปิดปากและเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้น เธอพยายามควบคุมตัวเองขณะหายใจเข้าลึกๆ
“แล้วนายอยากคุยเรื่องอะไรหล่ะ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน โซเนียก็เพ่งสายตาไปที่ด้านหน้าของตัวเองพร้อมกับพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่ถูกพบ
แม้ว่าเธอจะกลัวแต่ความอยากรู้อยากเห็นก็ยังคงเต็มอยู่ในหัวใจของเธอ
“ฉันมาคุยกับนายเรื่องเอลด้าหน่ะ”
แต่ทันทีที่เธอได้ยินคำพูดของเลโอนาร์โด เธอก็รู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ เธอกลั้นความรู้สึกไว้ขณะที่เฝ้าดู
“เอลด้าเหรอ? นายต้องการจะพูดอะไรเกี่ยวกับเธอหล่ะ?”
ออสตินถามโดยนั่งตรงข้ามกับเลโอนาร์โด
“อืมมม…ฉันคิดว่าเธอคงกำลังมีปัญหาอยู่”
เลโอนาร์โดพูดขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ออสตินเพื่อพยายามหาหลักฐานชิ้นหนึ่งแต่สิ่งที่เขาเห็นคือใบหน้าประหลาดใจเมื่อออสตินตอบกลับ
“เอลด้ากำลังมีปัญหางั้นเหรอ? นั่นเป็นเรื่องที่ตลกดีนะ”
“ไม่…ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ”
“นายมีหลักฐานไหม?”
“น-นั่นมัน…ไม่มี”
เลโอนาร์โดยอมแพ้ในขณะส่ายหัว แต่ลึกๆ แล้วเขาแค่รู้สึกว่าสิ่งต่างๆ มันอาจจะถูกต้อง ไม่มีพี่ชายที่ดีคนไหนที่จะใจเย็นกับข่าวน้องสาวของตัวเองที่อาจมีอันตรายหรอก
“ถ้านายกำลังพูดถึงปัญหา นายควรสนใจที่โซเนียดีกว่านะ”
เมื่อได้ยินคำพูดของออสติน ดวงตาของเลโอนาร์โดก็หรี่ลง ครู่หนึ่งมานาก็เพิ่มขึ้นในร่างกายของเขา แต่เขาก็รั้งตัวเองไว้ขณะที่ถามกลับ
“นายหมายความว่ายังไง?”
“นายไม่รู้งั้นเหรอ?”
ออสตินถามกลับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อซึ่งทำให้เลโอนาร์โดไม่พอใจ
“หมายความว่าไงที่ฉันไม่รู้?”
แต่เลโอนาร์โดก็ไม่ได้รับคำตอบ
ออสตินลุกขึ้นจากที่นั่งและเริ่มรินเครื่องดื่ม ขณะจิบไวน์คุณภาพดีอยู่เขาก็พูดขึ้นมา
“นายไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเธองั้นเหรอ?”
“นายพูดถึงเรื่องกลั่นแกล้งเล็กๆ น้อยๆ นั่นเหรอ มันไม่มีอะไรหรอก”
เลโอนาร์โดตอบกลับอย่างเย็นชา
“นายกำลังบอกว่าการทำกระดูกหัก, การพยายามเกินกว่าร่างกายของเธอเองจะทำได้, พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ทันนาย, การเผชิญกับการสูญเสียเลือดและการถูกทุบตีเป็นเรื่องเล็กน้อยงั้นเหรอ?”
วินาทีที่เขาพูดคำเหล่านั้น ดวงตาของเลโอนาร์โดก็เบิกกว้างขึ้นมา เขาไม่รู้เรื่องนี้เลย และรู้สึกหนักใจมาก
ขณะที่เขากำลังจะตอบ เขาก็เห็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของออสติน ไม่นานความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่พูดกับบาร์เล่ย์เมื่อวานนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขา คำพูดของเลโอนาร์โดติดอยู่ที่คอ เป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้
“แล้วไงหล่ะ? เธอไม่ได้เป็นอะไรมากเลยสำหรับฉัน”
“….!!….”
คำพูดของเขาทำลายหัวใจที่เขาไม่มีวันได้กลับคืนมาโดยไม่รู้ตัว
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต