มุมมองของออสติน :
‘ดูเหมือนว่าจะได้ผลสินะ’
ฉันคิดว่าในขณะที่ฉันมองไปที่สาวน่ารักที่กำลังส่งสายตาของเธอขณะที่เธอขดตัวเป็นลูกบอล ความรู้สึกผิดเล็กน้อยพรั่งพรูขึ้นมาเต็มหัวใจ แต่นี่เป็นวิธีเดียว วิธีอื่นนั้นโหดร้ายกว่านี้อีก และสิ่งที่รุนแรงน้อยกว่านี้อาจจะใช้เวลานานมากในการดำเนินการให้เสร็จสิ้น ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าสิ่งต่างๆ จะไม่อยู่เหนือการควบคุม
ดังนั้นผมจึงเลือกวิธีการที่ง่ายและตรงไปตรงมาที่สุด ตั้งแต่มายังโลกนี้ ผมก็คอยติดตามสาวๆ ทุกคนที่สามารถติดตามได้ การกระทำเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกเขาไม่สังเกตเห็น แต่การกระทำเล็กๆ น้อยๆ นี้จะกลายเป็นก้อนหิมะที่ทรงพลังในภายหลัง จริงๆ แล้วความรู้สึกของโซเนียที่มีต่อเลโอนาร์โดสามารถเรียกได้ว่าเป็นการกระทำที่เติบโตเพราะความชื่นชม
คนแบบนี้ทำลายง่ายที่สุด ถ้าเลโอนาร์โดเคยพยายามตอบสนองความรู้สึกของเธอ บางทีมันอาจจะบานสะพรั่งเป็นรักแท้จนกลายเป็นความรักที่ไม่อาจแตกหักได้ แต่คนโง่ก็ยังคงโง่เกินกว่าจะทำอะไรได้ และนั่นจึงทำให้เขาสูญเสียความรักของหญิงสาวผู้อ่อนโยนและแข็งแกร่งคนนี้ไป
ผมส่ายหัวขณะเดินไปหาโซเนียก่อนจะคว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขนในพริบตาเดียว
“เธอโอเคไหม?”
ผมถามคำถามที่ซึ่งไม่ได้รับคำตอบออกไป
โซเนียจับคอผมแรงขึ้นขณะที่เริ่มฟูมฟายจนน้ำตาและน้ำมูกไหลมาโดนเต็มหน้าอกของผม แต่ผมก็ไม่ได้ผลักเธอออกแต่อย่างใด เพราะผมเป็นต้นเหตุ ผมก็เลยจะเป็นคนรักษามันด้วยตัวเอง
ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ ที่เธอร้องไห้ได้ถูกเวลา ซึ่งหมายความว่าเธอกำลังแสดงความรู้สึกของเธอออกมา นี่หมายความว่าจิตใจของเธอยังไม่ได้แตกสลายไป
ความกลัวที่ใหญ่ที่สุดของผมคือเธอจะสูญเสียความเป็นตัวเองและกลายเป็นเปลือกที่ว่างเปล่า แต่โชคดีที่ผมคิดผิด แน่นอนว่าแม้เรื่องราวมันจะกลายเป็นแบบนั้นแต่ผมก็มีแผนการรองรับเอาไว้แล้ว แค่ว่ามันน่ารำคาญมากที่จะทำให้สำเร็จก็เท่านั้นเอง
ผมผลักความคิดออกไปก่อนจะมุ่งความสนใจไปที่หญิงสาวผู้อ่อนแอซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง ผมไม่พูดอะไรทำเพียงแค่กอดเธอกลับอย่างเงียบๆ เป็นนัยว่าผมยังอยู่กับเธอก็เท่านั้น
เวลาผ่านไปในลักษณะนั้น ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจมันด้วยซ้ำ ขณะที่ผมเอาแต่กอดโซเนีย, ลูบหลังเธอหรือบางครั้งก็พูดคำปลอบเธอเพียงเท่านั้น
ในที่สุดหลังจากผ่านไปไม่รู้กี่รอบ เสียงร้องไห้ของโซเนียก็หยุดลง และมีเพียงความเงียบงันอยู่ในห้องของผม ขณะที่โซเนียยังคงกอดผมเอาไว้
“เธอโอเคขึ้นรึยัง?”
ผมไม่ได้รับการตอบรับแต่ก็รู้สึกได้ถึงการพยักหน้าเล็กน้อยที่หน้าอกของตัวเอง
ผมยังคงกอดเธอไว้ขณะหลังเธออย่างอ่อนโยน
“ฉันขอโทษ”
คำพูดของผมดังไปทั่วห้อง ความเงียบยังคงอยู่ก่อนที่ผมจะได้รับคำตอบจากเสียงที่แหบแห้ง
“ทำไมคุณถึงขอโทษหล่ะ?”
“เป็นเพราะฉันที่ทำให้เธอได้ยินสิ่งที่เธอไม่ควรได้ยิน บางทีเลโอนาร์โดอาจจะไม่ได้ตั้งใจ บางทีเขาอาจจะรู้สึกไม่สบายก็ได้”
ผมตอบในขณะที่โซเนียยังคงกอดผมไว้ขณะที่ใบหน้าของเธอซ่อนอยู่ในหน้าอกของผม
เวลาผ่านไปอีกครั้ง และต่อมาเธอก็พูดขึ้น
“คุณคิดอย่างนั้นเหรอ?”
ผมไม่ได้ตอบกลับคำถามของเธอ ทำให้แม้แต่ผมเองก็ไม่เชื่อถ้อยคำของตัวเอง ในเมื่อเรื่องมันชัดเจนขนาดนี้
“เธอมาอยู่ในตู้ฉันทำไม?”
คำถามของผมทำให้ร่างกายของเธอสะดุ้ง
“คล่าร่าขอให้ฉันช่วยหน่ะ”
และคำตอบด้วยเสียงต่ำที่ยังแหบแห้งก็ดังขึ้นมา
“คลาร่าเหรอ?….เห้อออ….ดูเหมือนฉันต้องคุยกับเธอแล้วสิ”
“ไม่นะ!”
คราวนี้เสียงของโซเนียดังขึ้นขณะที่มือของเธอกำเสื้อของผมไว้
“อย่าโทษเธอเลย เธอแค่อยากทำให้คุณประหลาดใจ แถมยิ่งกว่านั้น อย่างน้อยฉันก็ได้รู้จักท่าแท้ของเขา”
อีกครั้งที่ร่างกายของโซเนียเริ่มสั่นเทา ในขณะที่น้ำตาอีกบางส่วนเอ่อล้นเต็มชุดของผม ความรู้สึกที่เธอยึดมั่นมานานนั้นไม่อาจตัดใจได้ง่ายๆ คงต้องใช้เวลาสักระยะกว่าที่เธอจะกลับมาเป็นปกติ และในช่วงเวลานี้ผมจะอยู่กับเธอและคอยช่วยเหลือเธอเอง
“เห้ออออ..…เธอรู้ไหมว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอเลย? ไม่เลยสักนิด สาวสวยใจดีอย่างเธอสมควรได้รับคนที่ดีกว่านี้หลายพันเท่า”
คำพูดของผมดูเหมือนจะทำให้เธอสงบลงเล็กน้อย เมื่อร่างกายของเธอกลับมาเป็นปกติ ผมก็ได้ยินเสียงที่เงียบสงบทว่าแฝงไปด้วยความกังวลดังขึ้นมา
“ย้อนกลับไปในตอนนั้น คุณเป็นคนพาฉันไปโรงพยาบาลใช่หรือเปล่า?”
“ใช่”
ผมตอบกลับไปโดยไม่ปิดบัง
ภายในห้องเงียบลงอีกครั้ง และไม่กี่วินาทีต่อมาโซเนียก็พูดอีกครั้ง
“ระ-เรื่องจริงงั้นเหรอ?”
ครั้งนี้ผมรู้สึกเขินอายจากคำถามของเธอ
“ใช่ ฉันชอบเธอจริงๆ และฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรักเธอ”
คำพูดของผมดูเหมือนสายฟ้าที่ฝ่าใส่เธอจนทำให้ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทา แต่ว่าครั้งนี้นั้นเหตุผลแตกต่างจากครั้งก่อน ครั้งนี้ความเงียบยาวนานขึ้นเนื่องจากผมยังไม่ได้รับคำตอบ
ขณะที่ผมกำลังจะพูดอีกครั้ง โซเนียก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงที่ฟังดูอ่อนโยนและเงียบมากขึ้น
“ค-คลาร่าระ-รู้หรือเปล่า?”
“รู้สิ ฉันบอกเรื่องนี้กับเธอแล้ว และเธอก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร จริงๆ แล้วเธอดูมีความสุขด้วยซ้ำ แต่พอฉันได้ยินว่าเธอมีคนที่ชอบแล้วและมันเกิดขึ้นเป็นเวลานานแล้วฉันก็เลยยอมแพ้ไป ฉันไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายเธอ”
หลังจากพูดจบผมก็เริ่มลูบหลังเธอ เสียงของผมในที่ตอนสุดท้ายมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้แฝงอยู่ ซึ่งผมมั่นใจว่าโซเนียจะเข้าใจ
“ทำไมหล่ะ?”
เสียงที่เงียบมากเข้ามาในหูของผม
“หืม?”
“ทำไมคุณถึงชอบฉัน?!”
เสียงตะโกนที่ไม่มีใครได้ยินดังขึ้นมา เสียงของโซเนียเต็มไปด้วยอารมณ์มากมายจนระเบิดออกมา มือของเธอเริ่มตีที่หน้าอกของผม
“ฉันมีอะไรที่จะทำให้คนอื่นมารักฉันเหรอ?”
“ฉันไม่ได้สวยขนาดนั้น! ความสามารถของฉันก็อยู่ในระดับปานกลาง! ความมั่นใจก็ไม่มี! ไม่มีเรื่องไหนที่เก่งที่สุดอีกด้วยและฉันก็โง่ที่สุดด้วย”
ยิ่งพูดเสียงของเธอก็ยิ่งแตกพร้อมกับความเร็วจากมือของเธอที่กำลังทุบหน้าอกของผมอยู่ที่เพิ่มขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงระเบิดของเธอ ผมก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป แต่ในที่สุดหลังจากที่เธอดูเหมือนจะสงบลง ผมจึงขยับตัวเข้าไปกอดเธอแน่นขณะที่ลูบหลังพร้อมกับพูดขึ้นมา
“มีอะไรที่ทำให้ฉันรักเธอไม่ได้หล่ะ? เธอคงไม่รู้ แต่ฉันเริ่มจับตามองเธอตั้งแต่เริ่มมีความรู้สึกชอบเธอและยิ่งรู้จักเธอมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งตกหลุมรักเธอมากขึ้นเท่านั้น”
“เธอมีเจตจำนงที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง, ฉันชอบที่เธอกินขนมอย่างน่ารัก, ฉันชอบความใจดีที่ยังคงมีอยู่ในตัวเธอ แม้จะผ่านอะไรมามากมายเธอก็ยังมั่นคงและเข้มแข็ง ฉันชอบที่เธอหน้าแดงอย่างน่ารักเวลามีคนชมเธอ”
“ฉันรู้ว่าเธอชอบเล่นสเก็ต, ฉันรู้ว่าขนมหวานที่คุณชื่นชอบคือช็อคโกแลตโรเมนีนที่แสนพิเศษ, ฉันชอบที่ดวงตาของคุณจะเป็นประกายขึ้นทุกครั้งที่เธอเจออะไรสนุกๆ และ……”
หลังจากนั้นผมก็พูดอีก 2-3 คำที่ทำให้โซเนียซึ่งเงยหน้าขึ้นมามองที่ผมตกใจ รูปร่างหน้าตาของเธอช่างน่าสงสาร ผมสีน้ำตาลของเธอปรกหน้า ดวงตาและจมูกของเธอเป็นสีแดง ดวงตาสีน้ำตาลของเธอที่ดูเหมือนจะมีประกายระยิบระยับอยู่ตอนนี้หายไปแล้ว บุคลิกร่าเริงที่อยู่รอบตัวเธอลดลง
รูปลักษณ์ในปัจจุบันของเธอก็มากเกินพอที่จะทำให้แม้แต่ผู้ชายใจหินยังสั่นไหวได้
“แปลกใจเหรอ?”
ผมถามขณะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและเริ่มซับน้ำตาที่เต็มตาของเธอ
เป็นไปดั่งกลอุบาย *ออสตินไม่ได้กล่าวเอาไว้*
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต