ลานของโรงพยาบาลเซ็นจูเรียนบีชเป็นสถานที่ที่ดูมีชีวิตชีวาที่สุดในตอนนี้
สมาชิกกลุ่มเป้าหมายด้านการดูแลสุขภาพระดับสามที่ได้เดินทางมาพัก ณ โรงพยาบาลนี้มักจะอยู่ในอาคารเล็ก ๆ รอบ ๆ ลานบ้าน พวกเขามักจะออกมาสูญอากาศบริสุทธิ์จนเต็มปอดและอายุของพวกเขาก็ยังไม่เยอะเกินอายุเฉลี่ยที่โรงพยาบาลต้องการ บางคนอาจยังไม่ถึงอายุเจ็ดสิบปี แต่เมื่อพวกเขาอาบแดดในตอนเย็นพื้นที่มักจะมีเสียงดังเหมือนร้านไก่ทอดเคเอฟซี
วันนี้ภายในลานกว้างยิ่งมีชีวิตชีวามากขึ้น ผู้สูงอายุบนเก้าอี้รถเข็นนั่งกันอยู่เต็มพื้นที่ มีเก้าอี้รถเข็นมากมายเมื่อคนแก่เหล่านี้นั่งบนม้านั่งในลาน เหล่าสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาต้องจอดรถเข็นของพวกเขาในที่โล่งข้างลานบ้านหรือที่อื่นมันทำให้ลานนี้กลายเป็นลานจอดรถแทนที่จะเป็นสถานที่พักผ่อน
กล่องไพ่นกกระจอกที่นำมาในตอนเช้ากำลังจะหมดและพนักงานคนหนึ่งไปนำกล่องมาอีกกล่องหนึ่ง เขาพยายามแทรกตัวเพื่อหาเวลาคุยกับหลิงรัน
“หมอหลิงมีคนรอคิวอยู่เกือบร้อยคนแล้วคุณจะหยุดรับคนเพิ่มไหมหรือว่าจะลดเวลาการนวดลง??”
‘คุณจะหยุดรับคนเพิ่มไหมหรือว่าจะลดเวลาการนวดลง หรอ’หลิงรันทวนคำพูดภายในใจ
หลิงรันจ้องมองที่พนักงานและถามว่า “ทำไมต้องทำยังงั้น”
“ทำไม?” พนักงานตะลึงกับคำถามและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “หากคิวยังคงเพิ่มขึ้นเรื่อยและคุณไม่สามารถนวดได้ทุกคนผู้ที่เริ่มเข้าคิวตอนนี้จะรู้สึกไม่พอใจอย่างแน่นอน” มันจะกลายเป็นเรื่องแย่เอาได้นะครับ”
หลิงรันตะลึงภายในและคิดว่า ‘เซรุ่มพลังงานแปดสิบหกขวดที่ฉันได้เก็บรวบรวมไว้มาอย่างยาวนาน เพื่อนำมาใช้สำหรับโอกาสสถานการณ์อย่างนี้โดยเฉพาะ!’ เขาไตร่ตรองไว้ว่า ‘ถ้าฉันไม่ได้นอนสามวันและได้กินอาหารในปริมาณเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็ไม่น่าจะมีปัญหาเลยที่จะคอยดูแลทุกคนในโรงพยาบาลทั้งสามวัน และฉันตแค่ใช้เวรุ่มพลังงานแค่สองขวดเท่านั้น
‘มันจะคุ้มค่าอย่างยิ่งหากได้ทักษะใหม่โดยเอาเซรุ่มพลังงานไปแรก’
“ปล่อยให้พวกเขาเข้าแถวโดยไม่ต้องกังวลผมไม่มีปัญหาในการจัดการกับพวกเขาจนกว่าจะถึงตีสามถ้ามีความจำเป็นผมสามารถนอนค้างคืนตรงนี้ได้หลิงรรันตอบอย่างพร้อมนวดอย่างต่อเนื่อง เขาไม่ได้นวดช้าลงเลยขณะที่ตอบคำถาม
เขาวางแผนที่จะนวดทุกคนโดยไม่หยุดเป็นเวลาสามวัน แต่เขาไม่สามารถบอกเจ้าหน้าที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ในขณะนี้เพราะมันจะน่าตกใจเกินไป
พนักงานคนนี้ประหลาดใจกับสิ่งนี้ “คุณวางแผนที่จะดูแลคนไข้ตลอดทั้งคืนเลยอย่างงั้นหรอ
“คุณกำลังบอกว่าผมจะไม่สามารถจบการนวดให้ทุกคนได้แม้ว่าผมจะอยู่ทั้งคืน?” เสียงของหลิงรันดูตื่นเต้นอย่างชัดเจน เขาไม่ทราบแน่ชัดว่ามีคนอยู่ในโรงพยาบาลกี่คนและระดับของโรคกระดูกสันหลังส่วนคอเป็นอย่างไร แต่อย่างไรก็ตามถ้าเขาไม่สามารถจบการนวดของคนที่มารอคิวได้ทั้งหมด แต่เขาก็มีเวลาทั้งคืนมันหมายความว่าเขาจะมีเวลาพอที่จะนวดทุกคนสองครั้งในอีกสามวัน สิ่งนี้ทำให้เขามั่นใจได้ถึงผลลัพธ์สูงสุดที่เขาอาจจะได้รับ
สมาชิกทีมในหัวเราะเบา ๆ สองสามครั้งและพูดว่า “คุณวางแผนที่จะลากคนแก่อายุแปดสิบห้าปีออกจากเตียงของพวกเขาในเวลาตีสามเพื่อให้คุณได้นวดพวกเขาอย่างงั้นหรือ”
เมื่อหลิงรันได้รับการเตือนเรื่องนี้เขาก็ตระหนักถึงความผิดพลาดของเขา “ตีสามนั้นเร็วเกินไปจริง ๆ ”
“ตรงเป๊ะ * .”
“จริงๆแล้วคนแก่เหล่านี้จะชอบตื่นขึ้นมาตอนตีสี่หรือตีห้าตั้งหาก”
“และพวกเขานอนหลับตอนสองทุ่ม!” เขาโกรธไม่ลงเมื่อเขาจ้องมองที่หน้าของหลิงรัน เขาเดินตรงไปยังจุดนั้นและพูดว่า “ไม่ว่าอะไรก็ตามล่าสุดคุณสามารถนวดได้อย่างเต็มที่ก่อนที่จะถึงเวลานอนของเขาเพราะหลังจากที่พวกเขากินข้าวเย็นเขาจะมีเวลาเล็กน้อยคุณสามารถใช้เวลาตรงนั้นเพื่อเก็บเคสการนวดของคุณมันจะทำให้พวกเขานอนหลับได้สบาย น ”
หลิงรันจะสามารถทำงานตั้งแต่สองทุ่มถึงตีห้าได้อย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เวลาแปดชั่วโมงนี้สูญเปล่าได้อย่างไรเมื่อไม่เจอคนแก่เหล่านั้น
ในไม่ช้าเขาก็มีความคิดและพูดว่า “เราสามารถนวดให้กับเจ้าหน้าที่ได้และสมาชิกในครอบครัวของผู้อยู่อาศัยหลังจากสองทุ่มได้ใช่มั้ย”
เนื่องจากอายุเฉลี่ยของผู้อยู่อาศัยในโรงพยาบาลมีอายุราวเจ็ดสิบหรือแปดสิบปีสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาหลายคนมีอายุราว ๆ ห้าสิบถึงหกสิบปี กระดูกสันหลังส่วนคอของลูกหลานที่อายุน้อยกว่าดูเหมือนจะไม่อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์เช่นกัน
กล่าวโดยสรุปโรคที่เกี่ยวกับกระดูกสันหลังส่วนคอนั้นพบได้บ่อยในคนเมืองสมัยใหม่ หากคุณตัดสินโดยใช้ความโค้งของกระดูกสันหลังส่วนคอเป็นมาตรฐานแล้วจะมีผู้บาดเจ็บจากงานอุตสาหกรรมมากกว่าคนที่อยู่ในกลุ่มพนักงานออฟฟิศของบริษัทใหญ่ๆเสียอีกที่มีสุขภาพดี
นอกจากนี้แม้ว่าจะไม่ได้รับความทุกข์ทรมานจากโรคใด ๆ ที่เกี่ยวข้องกับกระดูกสันหลังส่วนคอเลย แต่พวกเขาก็จะรู้สึกสบายใจเป็นเวลาหนึ่งหรือสองชั่วโมงหลังจากได้รับอาการนวดจากผู้ที่มีทักษะระดับเชียวชาญ
แม้แต่ยุงตัวเล็ก ๆ ก็มีเนื้อติดกระดูกของมันและหลิงรันก็ไม่เคยที่จะถอยอยู่แล้ว
พนักงานประทับใจกับคำพูดของหลิงรัน เขาถามว่า “มันฟรีหรือเปล่า” ถ้ามันฟรีพนักงานก็เต็มใจที่จะรับการนวดเช่นกัน
หลิงรันพยักหน้า “มันฟรี”
เขามีเงินมากอยู่แล้วซึ่งตอนนี้เขาก็ไม่รู้จะเอาไปใช้อะไร เขาได้รับค่าผ่าตัดกว่าแสนหยวนแล้ว ถ้าเขาจะเอามันออกมาทั้งหมดมันคงไม่เหมาะกับกระเป๋าของเขา ถ้าเขาจะใช้เงินทั้งหมดนั้นเพื่อซื้อเจลแอลกอฮอล์เขาก็จะสามารถเป็นแม่ปลาวาฬได้เลย(เนื่องจากเจลบางประเภททำมาจากไขของปลาวาฬ)
พนักงานยิ้มให้เขาอีกครั้ง “ขอบคุณแล้ว โอใช่ฉันจะให้ใบรับรองอาสาสมัครกับคุณหลังจากนี้คุณสามารถพกติดตัวไปได้มันไม่มีก็ประโยชน์จริง แต่มันก็ยังทำหน้าที่เป็นข้อพิสูจน์ว่าคุณได้มาช่วยที่นี่”
หลิงรันพยักหน้าอย่างเมินเฉย พนักงานรีบเร่งในการเตรียมการ
เหล่าญาติและพนักงานรวมถึงผู้ที่คนอื่นที่เห็นด็วยยอมที่จะให้หลิงรันนวดหลังจากเวลาสองทุ่มเป็นต้นไป
เนื่องจากสิ่งที่หลิงรันทำไม่ได้เป็นหน้าที่ของโรงพยาบาล และการที่จะได้รับการนวดก็ขึ้นอยู่กับคิวของไพ่นกกระจอกมันจึงไม่สำคัญแม้ว่าพวกเขาจะได้รับการนวดเพียงเล็กน้อย ก่อนหน้าหรือภายหลัง นอกจากนี้พนักงานให้คำอธิบายที่เพียงพอและอาจกล่าวได้ว่าได้พยายามอย่างดีที่สุดแล้ว
ญาติๆของคนแก่เหล่านั้นเทชาให้กับพ่อแม่ของเขาและยังเสิร์ฟชาและเครื่องดื่มให้แก่หลิงรันด้วย ถึงแม้หลิงรันจะขอบคุณพวกเขาด้วยรอยยิ้ม แต่เขาก็ยังคงใช้กลยุทธ์ของเขาในการอดกลั้นความหิวโหยเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ
สถานะการเสร็จสิ้นภารกิจของระบบเพิ่มขึ้นจาก หนึ่งพันห้าสิบ/หนึ่งหมื่อน และตัวเลขยังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
สถานะการเสร็จสิ้นภารกิจเพิ่มขึ้นประมาณ หนึ่งพันเกือบทุกชั่วโมง นั่นหมายความว่าทุก ๆ สามนาทีของการนวดฌเยหลิงรันนั้นเขาสามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้โดยเฉลี่ย ห้าสิบชั่วโมงซึ่งหมายความว่าผู้ป่วยเหล่านั้นจะไม่เจ็บปวดเป็นเวลาสองวัน ในอัตรานี้หลิงรันจะสามารถเก็บสะสมหนึ่งหมื่นชั่วโมงภายในหนึ่งวัน
อย่างไรก็ตามจากมุมมองของหลิงรันการตัดสินของระบบนั้นเข้มงวด เป็นไปได้อย่างมากที่ระบบคาดการณ์เวลาที่ผู้ป่วยจะเริ่มรู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งและหยุดการคำนวณเวลาบรรเทาอาการปวด ณ จุดนั้น
ในฐานะที่เป็นหลิงรันเป็นผู้ทำการนวดให้ผู้ป่วย เขายังคิดวิธีที่จะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อขยายผลของการนวดให้ดีขึ้น
“หลีกทางหลีกทางศาสตราจารย์วังคุณช่วยให้ทหารผ่านศึกกองทัพแดงของเราลัดคิวได้ไหม?” นางพยาบาลจากโรงพยาบาลผลักรถเข็นคนพิการและมาถึงหน้าหลิงราน
เล่าเสี้ยน ทหารผ่านศึกกองทัพแดงอายุเก้าสิบสองปีคือบุคคลที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น ศาสตราจารย์วังเขามีมีอายุหกสิบแปดปีได้เดินทางมาด้วยรอยยิ้ม
ชื่อเดิมของ เล่าเสี้ยน คือ เล่าลู่เสี้ยน [1] ผู้เฒ่าของเขาให้ชื่อนี้แก่เขาเพราะบ้านในวัยเด็กของเขาถูกล้อมรอบด้วยภูเขาสูง เขาเปลี่ยนชื่อหลังจากเข้ากองทัพและใช้มันตั้งแต่นั้นมา
บุคคลที่อายุเก้าสิบสองปีถือเป็นผู้ที่มีอายุแก่ที่สุในโรงพยาบาล มีคำกล่าวว่าคนที่อายุเจ็ดสิบสามและแปดสิบสี่ปีนั้นโชคร้ายที่สุดเพราะเขาจะตายตอนไหนก็ไม่รู้ด้วยวัยขนาดนี้ มีผู้อาวุโสค่อนข้างน้อยที่สามารถอยู่รอดได้จนถึงอายุแปดสิบห้า
เล่าเสี้ยน มีปัญหากับการเคลื่อนไหวตั้งแต่สองสามปีที่ผ่านมาและเขาต้องถ่ายของเหลวเป็นประจำเพื่อความอยู่รอด พวกคุณอาจะคิดว่าเขาอาจจะออกมารับแสงของพระอาทิตย์ แต่ใครจะคิดว่าเขาต้องการที่จะได้รับการนวด
ลิงรันใช้ข้อมือของเขา หลังจากทำการปรับแต่งและเตรียมการเล็กน้อยเขาวางมือเบา ๆ บนลำคอของ เล่าเสี้ยน
มีข้อกระดูกจำนวนมากในกระดูกสันหลังคอของเขา แต่สภาพของของปุ่มเล็กๆในกระดูกสันหลังคอของเขาค่อนข้างซับซ้อน; สำหรับคนที่อายุเก้าสิบสอง กระดูกสันหลังคอของเขาถูกพิจารณาว่าอยู่ในสภาพดี แต่มีความเสี่ยงจำนวนหนึ่งเมื่อมันมาถึงการปรับข้อต่อท่อของผู้สูงอายุเก้าสิบสองปี
‘จำเป็นต้องเสี่ยงเช่นนี้หรือไม่?’ แทนที่จะหลิงรันจะนวดในทันที่เขากับไตร่ตรองอย่างเงียบ ๆ
ชายชราพึมพำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ต่อเนื่องกันและนางพยาบาลก้มลงฟังทั้งสองหู เธอพูดว่า “หมอหลิงสิ่งที่เขาหมายถึงก็คือคุณไม่ต้องนวดให้เขาถ้าคุณไม่สามารถทำได้เพราะเขาไม่ได้ปวดใด ๆ ที่คอของเขา”
“ไม่มีความรู้สึกปวดเป็นพิเศษเหรอ?” หลิงรันคิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็เข้าใจในทันที นี่เป็นเพราะกระดูกสันหลังส่วนคอของเขาถูกกดที่เส้นประสาทของเขาและหลังจากนั้นในขณะที่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดหรือรู้สึกไม่สบายเพราะเส้นประสาทได้เคล็ดโดยสิ้นเชิง ผู้ป่วยที่มีอาการหมอนรองกระดูกสันหลังมักจะแสดงอาการนี้อย่างชัดเจน พวกเขาจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากในตอนแรก แต่หลังจากหมอนรองกระดุกถูกทับอยู่พวกเขาจะไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป
โดยไม่จำเป็นต้องคิดมากเกินไปหลิงรันสรุปได้ว่าเขาไม่สามารถเปลี่ยนตำแหน่งหมอนรองกระดูกสันหลังของ เล่าเสี้ยน ได้อย่างสมบูรณ์
แทนที่จะปรับตำแหน่งหมอนรองกระดูกสันหลังของเขาอย่างสมบูรณ์จะเป็นการดีกว่าที่จะลดความเจ็บปวดในกระดูกสันหลังส่วนคอตามตำแหน่งที่หมอนรองอยู่ในขณะนี้
หลังจากที่เขาจัดทำแผนของเขาหลิงรันใช้แรงเล็กน้อยด้วยนิ้วของเขาเพื่อคลายกล้ามเนื้อของเล่าเสี้ยจากนั้นเขาก็ใช้เทคนิค การนวดเพื่อดึงเอ็นของเขาออกมาทันที
ชายชราผู้นั่งบนรถเข็นปิดตาในไม่ช้าเพราะความสะดวกสบาย การเคลื่อนไหวของหลิงรันนั้นอ่อนโยนมาก เขาไม่ได้ใช้เทคนิคการดึงการหมุนหรือการบิด แต่เขาใช้วิธีการถูเพื่อคลายกล้ามเนื้อที่คอของชายชราและสร้างความแข็งแรงและความสมดุลให้กับเขา
“กรน …”
ชายชรานั้นเซื่องซึมอยู่เสมอซึ่งเป็นไปตามวัยของเขา หลังจากหลิงรันทำการนวดเสร็จ มันเป็นเวลาสองนาทีที่เล่าเสี้ยนหลับไปจริง ๆ
หลิงรันดูสถานะของภารกิจสำเร็จของระบบอย่างเงียบ ๆ มันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจาก 1125/10000 เป็น 1502/10000 ซึ่งหมายความว่าเขาบรรเทาความเจ็บปวดในกระดูกสันหลังส่วนคอของชายชราได้นานถึงครึ่งเดือน
หลิงรันค่อยๆคลายมือของเขา ในขณะนี้ตาของชายชราก็เปิดออกแล้วเขาก็พูดว่า “คิดออกแล้ว!”
หลิงรันตกใจมาก คนแก่รอบตัวพวกเขาก็เงียบเช่นกัน แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็เริ่มคุยกันอีกครั้งราวกับไม่มีใครอยู่รอบตัวพวกเขา
เมื่อดวงตาเบิกกว้างผู้เฒ่าก็เอนกายพิงเก้าอี้อย่างช้าๆ และการนวดก็เสร็จสิ้น