ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 16 ขอให้มีความสุขกับการเลิกรา
เนลล์ออกจากเฟิงฮัว
เมื่อเธอจากไปมีไม่กี่คนที่มาส่งเธอด้วยความความเห็นอกเห็นใจแต่ส่วนใหญ่ที่มาเป็นเพียงพนักงานทั่วไป ถึงแม้ว่าเธอจะออกจากบริษัทแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ออกจากวงการ ดังนั้นพวกเขาอาจจะยังคงได้เจอกันในอนาคต มีเพื่อนหนึ่งคนดีกว่าศัตรูอีกหนึ่งคน! เนลล์ไม่ได้เดินผ่านส่วนหน้าของอาคารพวกเขา เมื่อเธอไปถึงที่จอดรถเธอก็วางข้าวของไว้ในรถก่อนจะขับรถไปที่บริษัท มอร์ตัน
โทมัส มอร์ตัน เป็นคนที่รักษาคำพูด มีการเตรียมเอกสารการโอนและเช็คของบริษัทไว้แล้วแต่เขากำลังอยู่ในการประชุม เมื่อเนลล์มาถึงเธอจึงได้รับการต้อนรับจากเลขาของเขา จากบริษัทย่อยสามแห่งที่เธอร้องขอเมื่อคืนที่ผ่านมามีการชำระหนี้แล้วสองแห่งแล้ว เหลือเพียงแห่งเดียว เนลล์ลงนามในเอกสารและส่งมอบสัญญาแต่งงานครึ่งหนึ่งของเธอให้กับอีกฝ่าย เธอได้ลงนามในข้อตกลงการแต่งงานภายใต้การบีบบังคับของมอร์ตัน เมื่อแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่
ตอนนั้น เจสัน มอร์ตัน และเธอเพิ่งคบกันได้ไม่นานและทั้งคู่ยังเด็กมากดังนั้นพวกเขาจึงใช้วิธีแบบเดิม ๆ เช่นนี้แทนการหมั้นหมาย ครึ่งเดือนหลังจากเซ็นสัญญาแต่งงาน แม่ของเธอจากไปอย่างไม่คาดคิด ตอนที่เนลล์คิดเรื่องนี้บางทีแม่ของเธออาจคาดไว้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุและตั้งใจเตรียมไว้ก่อนจากไป น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถทำให้ความพยายามครั้งสุดท้ายของแม่สำเร็จ เธอไม่เพียงสูญเสียบ้าน แต่เธอยังสูญเสียคู่หมั้นของเธอด้วย
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เนลล์ก็หัวเราะเยาะตัวเอง แม้ว่าหลังจากส่งเอกสารทั้งหมดแล้วโทมัสก็ยังอยู่ในที่ประชุมของเขา เลขาถามว่าเธอต้องการรอ เพื่อให้ประธานออกมาทักทายเธอก่อนกลับไหม แต่เนลล์ปฏิเสธ เธอได้สิ่งที่ต้องการแล้วดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องพบเจอใครบางคนจากตระกูลมอร์ตันอีก มันยังเร็วไปเมื่อเธอออกจากบริษัท มอร์ตัน
เนลล์เดินกลับไปที่ร้านของเธออีกครั้ง ผู้ช่วยร้านที่ลางาน ตอนนี้กลับมาทำงานแล้ว เธอลุกขึ้นยืนอย่างมีความสุขจากหลังเคาน์เตอร์เมื่อเห็นเนลล์
“พี่เนลล์กิจการวันนี้ดีมาก ผ่านมาแค่ครึ่งวันเองค่ะ แต่เราได้รับออเดอร์แล้วสิบรายการ” เนลล์ยิ้มและชมเชยเธอ
“ทำได้ดีมาก ดีแล้วทำต่อไป!” ผู้ช่วยร้านโซอี้เป็นเด็กอายุสิบแปดปี ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ตื่นเต้นของเธอแดงระเรื่อด้วยความดีใจที่เนลล์ให้กำลังใจ เนลล์หยิบกระดาษเอสี่สีขาวออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้ววางลงบนหน้าต่าง โซอี้เอนตัวไปอ่านอย่างอยากรู้อยากเห็นและตกใจเมื่อเห็นคำว่า ‘สำหรับการโอน’ อยู่บนนั้น
“พี่เนลล์จะขายร้านให้คนอื่นหรอคะ? พี่กำลังจะเลิกทำธุรกิจ?” เนลล์พยักหน้า
“ใช่จ๊ะ แต่เธอยังทำงานที่นี่ต่อไปได้ พี่จะคุยกับหัวหน้าคนใหม่ให้” ใบหน้าของโซอี้ลดลงเล็กน้อย พูดตามตรงเนลล์ไม่มีทางเลือกเช่นกัน
เธอต้องการเปิดบริษัทและบริหารด้วยตัวเองและจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้กับบริษัทนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอคงไม่สามารถแบ่งเวลามาดูแลร้านนี้ได้เช่นกัน นอกจากนี้ไม่ว่าธุรกิจจะดีแค่ไหนรายได้ที่เกิดจากร้านก็มีจำกัด ดังนั้นเมื่อพิจารณาข้อดีข้อเสียแล้วก็ควรขายหลังจากโพสต์ประกาศเนลล์คุยกับโซอี้ก่อนออกไป เธอไม่มีแผนสำหรับช่วงบ่ายเธอจึงชวนเจเน็ต แฮนค็อกไปช้อปปิ้งกับเธอ
เจเน็ตเป็นสาวงามอันดับหนึ่งในแวดวงบันเทิง ครั้งหนึ่งเธอได้รับการจัดอันดับให้เป็น ‘ความงามร่วมสมัยที่หายาก’ จากสื่อและนิตยสาร เธอยังเป็นลูกสาวของประธานบริษัทแฮนค็อกแกรนด์และเพื่อนร่วมชั้นมัธยมปลายกับเนลล์ พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ทันทีที่พวกเขาพบกันเจเน็ตก็คลิกลิ้นของเธอสองครั้งและถอนหายใจ
“เนลล์ ฉันกำลังจะรีบเข้าไปปลอบแกเลย ทันทีที่ได้ยินว่าแกผู้ชายทิ้ง แต่ดูแกสิ! แกดูไม่เศร้าเลย!”
เนลล์แปลกใจเล็กน้อย “แกรู้ได้อย่างไร?”
“มีการประกาศให้คนทั้งโลกรู้แล้ว มีใครบ้างที่จะไม่มีใครไม่รู้!” เธอส่งการ์ดเชิญไปงานวันเกิดให้เนลล์ดู เนลล์พลิกมันเพื่อดู เซลีน เจนนิ่งส์ และ เจสัน มอร์ตัน ส่งคำเชิญร่วมกัน เธอพูดไม่ออกชั่วขณะ เจเน็ตยิ้มกว้าง “ไม่เอาน่า! บอกมา ว่าจับได้คาหนังคาเขาเมื่อไหร่?”
“ไม่กี่วันก่อน!” เนลล์เห็นว่าเจเน็ตมีความสุขแค่ไหนในความโชคร้ายของเธอและเริ่มมืดมนเล็กน้อย “ เดี๋ยว ทำไมแกดีใจจังที่ฉันถูกทิ้ง”
“ฉันดีใจที่แกโดน เจสัน มอร์ตัน ทิ้ง! เป็นคนน่าเกียจ ยิ่งแกเลิกกับเขาได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี อย่าเสียเวลาและความพยายามกับเขาเลย ” เนลล์ “ … ”
เธอรู้มานานแล้วว่าเจเน็ตไม่ชอบเจสัน เมื่อเธอรู้ว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันเธอได้เตือนเนลล์หลายครั้ง แต่ในเวลานั้นเมล็ดพันธุ์แห่งความรักของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เพิ่งปลูก แล้วเธอจะเชื่อคำพูดของเจเน็ตได้อย่างไร? ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจเน็ตจะแทงใจดำเธอมากกว่า เนลยิ้มอย่างบูดเบี้ยวและไม่พูดอะไร ทั้งสองคนไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ เพื่อซื้อของ
ขณะนั้นโรลส์รอยซ์ สีดำแล่นผ่านมา แมทธิว สตาร์ก เห็นผู้หญิงสองคนเดินไปที่ห้างสรรพสินค้าและอุทานด้วยความประหลาดใจ
“โอ๊ะ? นั่นคุณเจนนิงส์ไม่ใช่เหรอ? ” สายตาของกิดเดียนจับจ้องไปที่บางสิ่งบางอย่างเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขามองไปที่ทิศทางที่แมทธิวชี้ไปและหยุดเล็กน้อย
“จอดรถ!”
…
เนลล์และเจเน็ตเดินเล่นอยู่นานและในที่สุดก็เข้ามาในบูติกของผู้หญิง เป็นร้านค้าแบรนด์หรูที่มีการตกแต่งระดับไฮเอนด์ โทนสีอ่อนและเย็นของร้านให้ความรู้สึกสะอาดและฟุ่มเฟือย เจเน็ตสั่งกระโปรงยาวมาก่อนและมารับวันนี้ ผู้ช่วยร้านจำเธอได้และพาเธอไปที่ห้องวีไอพีบนชั้นสองเพื่อลองชุด หากมีชิ้นส่วนที่ไม่เหมาะสมควรแก้ไขในจุดที่ดีกว่า
เจเน็ตโบกมือให้เนลล์ “เนลลี่นั่งรอที่นี่สักพักนะ ฉันจะลงมาหลังจากที่ฉันลองชุด ตกลง?” เนลล์พยักหน้า
หลังจากที่เจเน็ตขึ้นไปชั้นบนเนลล์รู้สึกเบื่อที่จะรอเธอจึงเดินไปรอบ ๆ ร้าน เป็นวันจันทร์ที่ร้านจึงมีลูกค้าไม่มากนัก ผู้ช่วยของร้านคุยกันเป็นกลุ่มสองสามคนหรือฝังหัวขณะเล่นโทรศัพท์ ไม่มีใครบันเทิงเธอ เนลไม่รังเกียจ หลังจากเดินไปรอบ ๆ เธอก็เห็นชุดสีน้ำเงินเข้มแขวนอยู่ข้างหน้าต่าง สไตล์นี้สวยงามมากคล้ายกับผลงานของนักออกแบบชาวฝรั่งเศสที่เธอเคยเห็นในนิตยสารมาก่อนเล็กน้อย
เธอชอบนักออกแบบคนนี้มาโดยตลอดและถือได้ว่าเป็นแฟนตัวยงของเขาดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือเข้าไปสัมผัส
“เฮ้! คุณสามารถดูได้ แต่อย่าจับมันทั้งหมด คุณไม่สามารถจ่ายได้หากคุณทำให้มันเสียหาย” ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ
เนลล์หยุดชะงักและหันกลับไปเห็นผู้ช่วยร้านค้าหนุ่มยืนอยู่ที่นั่นจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและเหยียดหยาม เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คุณไม่ได้แขวนเสื้อผ้าไว้ เพื่อให้ลูกค้าได้ลองหรือ? ทำไมฉันถึงแตะไม่ได้” ผู้ช่วยร้านยิ้มเย็น “ คนอื่นสัมผัสได้ แต่คุณทำไม่ได้”
“ทำไม?” ผู้ช่วยกลอกตาราวกับรำคาญที่เนลล์ถามเหตุผล “คุณรู้ไหมว่าชุดนี้ราคาเท่าไหร่? คุณมีรายได้จากการเป็นผู้ช่วยเดือนละกี่พันหยวน? คุณจะไม่สามารถซื้อมันได้แม้จะมีเงินเดือนประจำปีก็ตาม!” จากนั้นเธอก็คว้าเสื้อผ้าในมือของเนลล์ด้วยความไม่อดทนและผลักชั้นที่เต็มไปด้วยเดรสไปอีกด้านหนึ่ง
เธอบ่นด้วยความไม่พอใจ “ คนเดียวที่มาที่นี่คือคนที่ดูโดยไม่ต้องซื้ออะไรเลย ถ้าคุณไม่สามารถซื้อได้แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่เพื่อ? คุณมันน่ารำคาญมาก!”
เนลล์ “ … ” เธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือโกรธ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอไปซื้อของกับเจเน็ต แต่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ช่วย