ตอนที่ 177 – เอาเมียและลูกมาขัดดอก
“เจ้านายคะ มีชาวเมืองมาขอพบท่านอยู่ด้านหน้าประตูค่ะ…”
พอเย่เทียนจะเดินออกบ้านไป แองเจล่าก็เข้ามารายงานเขา,
“ชาวเมืองหรอ? ชาวเมืองจะอยากมาพบข้าทําไม? ข้าช่วยอะไรได้?
เย่เทียนประหลาดใจ เขาไม่เห็นจะรู้จักใครในหมู่ชาวบ้านเลย บางทีเพราะชื่อเสียงเขาโด่งดังขึ้นเลยมีคนมาขอให้ช่วยเพิ่มขึ้น
“เป็นนักพนันค่ะ เขาอยากจะมาขอยืมเงินท่านลอร์ด!”
แองเจล่าตอบ.
“นักพนันนี่นะ? จะมายืมเงินข้า? มันพูดตรงๆแบบนั้นเลยเหรอ? โยนมันออกไปซะ!”
เย่เทียนรู้สึกตกใจ, นักพนันกล้ามายืมเงินเขานี่นะ
“เจ้านายคะ ตอนแรกข้าก็กะจะโยนเขาไปเหมือนกันแต่เขานําลูกสาวกับภรรยามาด้วย บอกว่าเอามาเป็นหลักประกันถ้าเกิดเขามาจ่ายหนี้ไม่ตรงเวลาก็ให้สองคนนั้นเป็นทาสรับใช้ท่านแทนค่ะ!”
แองเจล่าพูดเบาๆ
“เอามาเป็นทาสขัดดอกสินะ?”
เย่เทียนหรี่ตาลงด้วยความสนใจแล้วถามซ้ําๆ
ทาสขัดดอก เป็นชาวเมืองประเภทหนึ่งที่ถูกบังคับให้กลายเป็นทาสเนื่องจากไม่สามารถใช้หนี้ได้
“ใช่ค่ะเป็นทาสขัดดอก!”
หลังคิดอยู่พักหนึ่งแองเจล่าก็พยักหน้า
“แต่ทาสขัดดอกถูกยกเลิกไปนานมากแล้วนะ!”
เย่เทียนกล่าว, จากความแร้นแค้นของชาวบ้านในปี 326ก่อนคริสตกาล สาธารณะรัฐโรมันได้ยกเลิกระบบทาสขัดดอกที่ชาวเมืองรังเกียจกันหนักหนา
ตอนนี้มีชายคนหนึ่งพยายามจะเอาลูกกับเมียตัวเองมาขัดดอก เย่เทียนจึงสงสัย. พวกชนชั้นสูงโรมันแผนสูงมากแถมเขายังไปทําให้ไม่พอใจหลายคนด้วย ใครจะรู้ว่านี่อาจจะเป็นกับดักที่พวกนั้นวางไว้ก็ได้
ต้องระวังไว้ถ้าศัตรูมาเคาะประตูถึงหน้าบ้านแบบนี้!
เย่เทียนพยายามจะไม่ตกหลุมพรางที่ชนชั้นสูงคนอื่นวางไว้
“เจ้านายคะ เดี๋ยวข้าจะไปไล่เขาเอง!!”
พอได้ยินคําพูดของเย่เทียน แองเจล่าก็คิดว่ามีบางอย่างผิดปกติเหมือนกันจึงกล่าวออกมาอย่างจริงจัง
“เดี๋ยวก่อน, ภรรยากับลูกสาวเขาหน้าตาเป็นยังไง?”
เย่เทียนห้ามแองเจล่าไว้แล้วถามด้วยรอยยิ้ม
“เด็กผู้หญิงสองคนนั้นดูสวยมากๆและค่อนข้างฉลาดด้วยค่ะ พวกนางน่าจะเป็นคู่สาวสวยตอนโตแน่! ส่วนม่แก่มากค่ะ น่าจะอายุราว20กว่าๆและสวยมากๆด้วยค่ะ!”
ภรรยา
แองเจล่ารายงานไปตามตรง
“โอ้…มีคนนําสาวสวยมาให้ข้าแบบนี้ข้าจะปล่อยไปได้ยังไง?”
เย่เทียนกล่าว, เขายิ่งมั่นใจว่ามีคนจะใช้หนามยอกเขาเพื่อทําลายชื่อเสียง ไม่งั้นจู่ๆคงไม่มีนักพนันคนไหนรู้จักเขาขึ้นมาได้แล้วเอาลูกสาวกับเมียมาให้เขาแบบนี้หรอก.
ปกติแล้วคนที่ยืมเงินไปแล้วจ่ายไม่ทันจะเป็นคนที่ขัดดอกเองซะมากกว่า
แต่หมอนี่ดันเอาลูกสาวกับเมียมาขัดแทน.
เหมือนหมอนั่นรู้ว่าเย่เทียนจะไม่ยอมให้ยืมเงินถ้าเขาไม่มีเมียกับลูกสาวสวยๆ
เขาไม่ใช่นักปล่อยหนี้นอกระบบนะเห้ย!
“แต่…”
แองเจล่ารู้สึกกังวลขึ้นมาหน่อยๆ
“ไม่ต้องห่วง, ให้เดย์กับดินน่าไปตรวจดูว่าชายคนนั้นเป็นนักพนันจริงๆหรือป่าว? แล้วหมอนั่นมีเงินเยอะหรือไม่? ปกติแล้วเขาปฏิบัติกับลูกกับเมียยังไง? แล้วก็มีใครบ้างที่เขาติดต่อด้วย2-3วันนี้!”
เย่เทียนออกคําสั่งให้แองเจล่า
แองเจล่าไม่รอบคอบและไม่เป็นผู้ใหญ่แบบไดอาน่า เพราะเธอเด็กกว่ามากแต่เย่เทียนยินดีจะสอนเธอเพื่อให้เธอแข็งแกร่งขึ้นได้ด้วยตัวเอง
“ค่ะเจ้านาย!”
แองเจล่ากล่าวด้วยความใจเย็น
“บอกวินนิคให้นํานักพนันน่ะกับครอบครัวเขาเข้ามารอที่ห้องรับแขก เดี๋ยวข้าจะไปคยเอง!”
เย่เทียนหัวเราะด้วยความเย็นชาหน่อยๆ
คงจะไม่ใช่นกต่อของใครนะ เพราะเย่เทียนไม่สนว่าจะเป็นชาวเมืองหรือคนบริสุทธิ์ก็ตาม ถ้าจะมาลองดีเป็นศัตรูกับเขา เขาก็จะจัดให้หนักๆแน่
แค่เพราะว่าเขามีหลักการก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะเป็นคนดี, เขาจะทําดีกับแค่คนของเขาและคนที่น่าสงสารเท่านั้น
“ค่ะเจ้านาย!”
แองเจล่ารีบออกไปแล้วเย่เทียนก็ไปนั่งรอที่ห้องรับแขก
“ลอร์ดซาตานคะ แขกมาแล้วค่ะให้เข้าไปเลยมั้ยคะ?”
ไม่นานผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาสะสวยคนหนึ่งก็เข้ามาในห้องรับแขกแล้วถามเย่เทียน พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่เคารพรัก.
แต่ตาซ้ายของเธอก็กะพริบอยู่ตลอด
“วินนิคไม่ต้องประหม่านะ, พาพวกเขาเข้ามาเลย!”
เย่เทียนยิ้มให้ เด็กสาวคนนี้คือเด็กที่เป็นโรคทางตาที่ช่วยเขาได้มากเรื่องศาลวันนั้น
เธออยู่ที่นี่มาได้หนึ่งเดือนแล้ว, ใช้ชีวิตอย่างอิสระ, กินดีอยู่ดี, หลับเต็มอิ่ม, ร่างกายของเธอโตขึ้นเร็วจนไม่อยากจะเชื่อแต่ก็ไม่อ้วน เธอโตขึ้นในส่วนที่ควรจะโตและดูมีเสน่ห์มากๆ
มีเพียงแค่โรคของเธอเท่านั้นที่เย่เทียนยังรักษาไม่ได้ ซึ่งมันทําให้ความสวยของเธอหมองลง
“ตามที่ท่านสั่งค่ะ ท่านลอร์ด!”
วินนิคคํานับเบาๆแล้วออกไป
ไม่นานเธอก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับคน4คน, ชายวัยกลางคนคนหนึ่ง, หญิงสาวหนึ่งคนดูอายุราวๆ25-26ปี และเด็กผู้หญิง2คน คนหนึ่ง8-9ปีอีกคน6-7ปี.
ชายวัยกลางคนนั้นตัวใหญ่มากพร้อมกับหนวดและผมเผ้าที่รุงรัง, ทั้งตัวเขาดูผอมแห้งและทําสายตาที่ประหม่าเหมือนกับว่าไปทําอะไรผิดมาแล้วกลัวถูกจับได้
หญิงสาวคนนั้นดูงดงามจริงๆ ตัวเธอดูน่าตะลึงมาก. นางดูประหม่ากว่าชายคนนั้นเสียอีกเพราะนางเลี่ยงสายตาของเย่เทียนแล้วมือก็ไม่รู้จะเอาไปไว้ที่ไหน.
เด็กหญิง2คนก็สวยจริงๆ นอกจากดูประหม่าแล้วพวกนางก็ดูงงๆด้วย.
เย่เทียนแสยะในใจ พวกนี้กล้าเข้ามายืมเงินเขาเลยเหรอ?
ถ้าเขาไม่ทันคิดได้ล่ะก็ คงจะหลงเชื่อไปแล้ว
“สวัสดีครับท่านลอร์ด…”
ชายวัยกลางคนคํานับให้เย่เทียนอย่างงกเงิน
“สวัสดีค่ะท่านลอร์ด..”
ภรรยากับลูกสาวเขาเองก็คํานับให้เย่เทียน เสียงกระตุกระตักของภรรยาเขาชัดเจนมาก.
“เจ้าชื่ออะไร?.
เย่เทียนยิ้มแล้วถาม ดูใจดีมากๆ
“ท่านลอร์ด ชื่อของข้าคือฮอสตุส เลเวียครับ”
ชายวัยกลางคนตอบอย่างลนลาน
“เจ้าอยากจะยืมเงินข้าหรอ?”
เย่เทียนยิ้มแล้วถามช้าๆ
“ข้าหวังให้ท่านลอร์ดเมตตา…”
ชายวัยกลางคนกัดฟันแล้วรวบรวมความกล้าขอไป.
“เขาบอกว่าเจ้าเป็นนักพนัน, โทดทีนะ ถึงข้าอยากจะช่วยเจ้ามากแค่ไหน ข้าก็ไม่อยากให้นักพนันยืมเงิน เพราะมันจะเป็นการทําร้ายเจ้า, ครอบครัวเจ้าและชื่อเสียงของข้า ถ้าให้ยืมไป!”
เย่เทียนส่ายหัวแล้วปฏิเสธไปตรงๆ
“ไม่ได้นะครับท่านลอร์ด ท่านต้องช่วยข้านะ! ข้าจะใช้คืนให้ท่านแน่ ท่านต้องช่วยข้านะครับ ถ้าข้าชดใช้ให้พวกเขาไม่ได้ ข้าจะต้องตายอย่างอนาถแน่!”
ชายวัยกลางคนอ้อนวอนดูน่าสงสารมาก.
“เจ้าชดใช้อะไรให้ใคร?”
เย่เทียนถามด้วยน้ําเสียงจริงจัง