บทที่ 235 คมดาบที่ปราศจากโลหิต
บทที่ 235 คมดาบที่ปราศจากโลหิต
“ไร้ยางอาย!” หมี่อี้เหิงทำให้จิตใจของเขามั่นคงก่อนจะกระแทกถ้วยชาลงบนโต๊ะอย่างแรง และถ้วยชาที่ยังไม่บุบสลายก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ฉินปู้เข่อมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า “หม่อมฉันแค่สงสัยว่าท่านเป็นอะไร! ท่านพรากลูกไปจากหม่อมฉันและทำร้ายจิตใจของหม่อมฉัน! เป็นท่านที่ยั่วโมโหหม่อมฉันก่อน ดังนั้นหม่อมฉันจึงโมโหท่าน! ใครบอกให้ท่านจับลูกสะใภ้และหลานชายของท่านมาเพื่อขู่ลูกชายของตัวเองเล่า!”
“โอ้ หม่อมฉันไม่เข้าใจว่าเหตุใดโลกนี้ถึงมีพ่อแบบท่านอยู่ด้วย เมื่อก่อนท่านเย็นชากับโม่หรู่ แม้ว่าจะถูกบังคับให้ต้องเจอเขาทีหลังเพราะสถานการณ์ตอนนี้ แต่ท่านก็ดูไม่เหมือนคนเป็นพ่อเลย เพราะนอกจากจะไม่ชดเชยความรักของพ่อที่ไม่เคยทำแล้ว ยังจะแย่งหลานแรกเกิดไปจากลูกชายด้วย แล้วยางอายของท่านล่ะ?! แก่แล้วท่านเลยคิดว่าไม่จำเป็นต้องมียางอายหรือ?!”
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหมี่อี้เหิงแย่ลงเรื่อย ๆ และดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา ฉินปู้เข่อก็เอื้อมมือออกไปหยุดเขา
“เฮ้ ไม่ต้องมาแก้ตัวกับหม่อมฉัน อย่าบอกนะว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาท่านเป็นทุกข์มากเพียงใด เพราะมันเป็นเรื่องของท่าน เด็กอย่างหม่อมฉันไม่อยากฟัง ทั้งหมดที่หม่อมฉันมองเห็นก็คือชีวิตของโม่หรู่ไม่มีความสุขเพราะท่าน เหตุผลก็คือเขาถูกองค์ชายองค์อื่นกลั่นแกล้งตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเขาถูกวางยาพิษมาสิบหรือยี่สิบปีแล้วจนลุกขึ้นยืนไม่ได้ ปัญหาทั้งหมดนี้ท่านเป็นคนพามาหาเขาเอง!”
“ท่านไม่ได้เป็นแบบอย่างที่ดีของการเป็นพ่อ และตอนนี้ท่านยังต้องการนำ ‘ลักษณะผู้นำครอบครัวที่แย่’ นี้ไปถ่ายทอดให้โม่หรู่ เพื่อให้โม่หรู่กลายเป็นพ่อที่ไร้ความสามารถเหมือนท่านใช่หรือไม่ ท่านมีความสมดุลในใจบ้างหรือเปล่า?! จิตใจของท่านกำลังบิดเบี้ยว!”
ยิ่งฉินปู้เข่อโกรธมากเท่าไรนางก็ยิ่งพูดมากเท่านั้น และเขาก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อโม่หรู่ และในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกว่าหมิงเอ๋อร์ของเขาช่างน่าเวทนาสงสารยิ่งนัก
เมื่อนางพูดต่ออีก น้ำเสียงของนางก็เริ่มสั่นเครือและน้ำตาก็ไหลเป็นสาย แต่ในขณะที่ร้องไห้นางก็ยังคงปฏิเสธที่จะยอมรับความพ่ายแพ้ “ท่านไม่เพียงแต่ไม่ยอมให้โม่หรู่เป็นพ่อ แต่ท่านยังไม่ยอมให้หม่อมฉันเป็นแม่ด้วย! การคลอดลูกนั้นไม่ง่ายเลย ผู้หญิงในครอบครัวธรรมดายังได้คลอดบนเตียงในห้อง ส่วนหม่อมฉันคลอดบนพื้นหญ้าขณะมีการรบราฆ่าฟันกันข้าง ๆ ไม่มีอะไรเลย แม้แต่หมอคนเดียวก็ยังถูกผู้หญิงบ้าทุบจนสลบ…”
“แล้วโม่หรู่ล่ะ มันไม่ง่ายเลยที่จะรอดพ้นจากความตายในตอนนั้นได้ และเมื่อเขาหันหน้ามาพบว่าภรรยาและลูกของเขาหายไป แล้วเขาจะทุกข์ใจเพียงใด ท่านยังโชคดีกว่าเขา เพราะท่านเป็นเฒ่าประมงตกปลาที่เอาเปรียบ ท่านอยู่ที่ใดตอนที่ลูกชายของท่านกำลังถูกทำร้าย…”
ห้องเงียบสงัด นอกจากเสียงร้องไห้ของฉินปู้เข่อแล้ว เขาก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของอีกสองคน
อีฮ่วยมองเจ้านายในห้องโถงหลักอย่างระมัดระวัง และสงสัยว่าเขารู้สึกหนักใจหรือไม่
ตอนนี้ใบหน้าของชายชรายังคงซีดเผือดอยู่ ราวกับว่าเขากำลังจะดำเนินการใช้กฎในครอบครัวทันที และการปะทะกันในจุดนี้จะคลี่คลายอย่างไร เหตุใดเขาถึงสงบลงมากในตอนนี้ ไม่มีแม้แต่การขยับตัวเล็กน้อยหรือการเอ่ยคำขอโทษ
ได้ยินมานานแล้วว่าน้ำตาของหญิงงามสามารถทำให้หัวใจอันแข็งแกร่งของชายทุกคนอ่อนลงได้ ดูเหมือนว่าน้ำตาของหญิงสาวจะมีผลอย่างมาก
“ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องร้องไห้” เดิมทีหมี่อี้เหิงโกรธมากเมื่อพบกับการเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมาของฉินปู้เข่อ แต่เขาก็รู้สึกผิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาติดต่อกับผู้หญิงน้อยมาก และเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงร้องไห้ต่อหน้าเลย เขาจึงเพิกเฉยต่อท่าทางของนางและทำได้เพียงพูดปลอบโยนนางด้วยเสียงอันแหบแห้งเท่านั้น
คาดไม่ถึงว่าสองประโยคนี้ไม่เพียงแต่ไม่ได้ผล แต่ยิ่งทำให้ฉินปู้เข่อร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมอีก
หมี่อี้เหิงที่หน้าเจื่อนยืนขึ้นแล้วก้าวออกจากห้องเพื่อหลีกหนีเสียงร้องไห้ตามสัญชาตญาณ พลางคิดกับตัวเองว่าไม่น่าแปลกใจเลยที่ดวงตาของสตรีผู้นี้จะแดงก่ำ เมื่อมองสาวน้อยแล้วก็รู้ว่าสามวันที่ผ่านมานางน่าจะร้องไห้อยู่บนเตียงมาโดยตลอด
เมื่ออีฮ่วยเห็นเจ้านายจากไปก็รีบตามหลังเขาไปทันที เมื่อนางถวายบังคมแล้ว เจ้านายที่อยู่ข้างหน้านางก็หยุดกะทันหัน แล้วพูดว่า “บอกนางว่าพรุ่งนี้เช้าให้มาหาหมิงเอ๋อร์”
“เจ้าค่ะ” อีฮ่วยเข้าใจเจตนาของเจ้านายทันทีและหันหลังวิ่งไปที่ห้องนั้น
ฉินปู้เข่อกำลังหลับสนิทอยู่บนเก้าอี้ในห้อง นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมี่อี้เหิงจากไปแล้ว จนในที่สุดนางก็เหนื่อยจากการร้องไห้และผล็อยหลับไปบนเก้าอี้
ดังนั้นหลังจากที่อีฮ่วยเตรียมน้ำอุ่นสำหรับล้างหน้าและกลับมาที่ห้อง นางก็เห็นหญิงสาวยังคงหลับตาลงสะอื้นไห้
“ฮูหยิน ๆ” อีฮ่วยเรียกเบา ๆ สองครั้ง และฉินปู้เข่อก็ลืมตาที่แดงก่ำและบวมราวกับลูกวอลนัท
“ถ้าฮูหยินเหนื่อยก็ให้เช็ดหน้าแล้วไปนอนพักผ่อนบนเตียงเถิดเจ้าค่ะ มิฉะนั้นอาจเป็นหวัดอีกนะเจ้าคะ” อีฮ่วยเช็ดใบหน้าของนางแผ่วเบาด้วยผ้าฝ้ายชุบน้ำหมาด ๆ
เมื่อก่อนฉินปู้เข่อจะไม่ยอมให้นางทำเรื่องส่วนตัวเช่นนี้ให้และจะทำเอง แต่ตอนนี้ฮูหยินอยู่ในสภาพเช่นนี้ นางจึงต้องดูแลเป็นอย่างดี
“ข้าไม่เหนื่อย” ฉินปู้เข่อพูดขณะกำผ้าฝ้ายเปียกและสะอื้นสะอื้นจนตัวโยกไปมา “เจ้าบอกอะไรเขาตอนที่เจ้าออกไปข้างนอก?”
อีฮ่วยนำผ้าฝ้ายเปียกมาแช่ในน้ำอุ่นแล้วซักสองครั้ง ก่อนจะนำออกมาอีกครั้งแล้วยื่นให้ฉินปู้เข่อและกล่าวว่า “นายท่านบอกให้ฮูหยินไปพบนายน้อยพรุ่งนี้เช้าเจ้าค่ะ”
“ไปพรุ่งนี้เช้าหรือ? ข้าอยู่ได้นานเพียงใด ทั้งวันเลยได้หรือไม่” ฉินปู้เข่อเช็ดใบหน้าลวก ๆ และมองอีฮ่วยอย่างตื่นเต้น ตาเป็นประกายและค่อนข้างน่าสงสาร
อีฮ่วยใจอ่อนลงเมื่อเห็นเช่นนี้ “นายท่านไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด คิดว่าน่าจะทั้งวันเจ้าค่ะ”
“โอ้โห! เยี่ยมไปเลย!” ฉินปู้เข่อกระโดดขึ้นและวิ่งไปรอบ ๆ ห้องทันที “ข้ารู้ว่าน้ำตาข้าจะไม่ไหลไปอย่างเปล่าประโยชน์ ฮ่า ๆ เขาคิดว่ามันดีนักหรือที่ได้เห็นหญิงงามร้องไห้ แต่พ่อสามีก็ช่างโง่เขลาเสียจริง เขาไม่แม้แต่จะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ข้าด้วยซ้ำ ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาจะคบกับโม่หรู่ได้อย่างไร…”
อีฮ่วย “…” นางก็เลยร้องไห้เช่นนั้นเพื่อให้นายท่านเห็นอย่างนั้นหรือ?!
เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย ฉินปู้เข่อจึงไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร และอีฮ่วยก็ไม่ได้รายงานปฏิกิริยาของนางต่อหมี่อี้เหิง แต่อย่างไรเสียคราวหน้านางก็มีวิธีอื่นในการ ‘โน้มน้าว’ เขา
ทุกคนต่างพูดว่าอาวุธวิเศษสามอย่างของสตรีคือ “หนึ่งร้องไห้ สองอาละวาด สามแขวนคอ” แล้วนางจะไปอยู่ที่ใด
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ฉินปู้เข่อตื่นแต่เช้าและขอให้อีฮ่วยพานางไปที่ตำหนักของหมิงเอ๋อร์ แม้ว่านางจะรู้ว่าแผนผังทางเดินที่เปลี่ยนแปลงใหม่สามารถผ่านไปได้ด้วยตัวเอง แต่นางก็ไม่ต้องการเปิดเผย เพราะไม่ต้องการให้หมี่อี้เหิงคิดเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงรูปแบบอื่นอีก
หมิงเอ๋อร์ยังคงหลับอยู่ในห้อง เมื่อแม่นมคนใหม่เห็นหญิงแปลกหน้าเข้ามา นางก็รู้สึกกังวลจึงรีบมาขวางอยู่ข้างหน้าเด็ก
เมื่อฉินปู้เข่อเห็นวิธีของนางในการปกป้องลูกของตน นางก็รู้สึกโล่งใจ
ก่อนที่นางจะได้แนะนำตัวเอง หมี่อี้เหิงก็ผลักประตูข้างหลังนางและเดินเข้ามา
“มาเร็วจัง เจ้ากินข้าวเช้าแล้วหรือยัง?”
ฉินปู้เข่อยกยิ้ม “ยังเพคะ หม่อมฉันมาที่นี่เพื่อรับประทานอาหารเช้ากับท่านพ่อสามีโดยเฉพาะเพคะ”
น้ำเสียงและทัศนคติของนางกลับไปเป็นเหมือนเดิม หมี่อี้เหิงจึงอดไม่ได้ที่จะดึงหูนางแล้วพูดว่า “โอ้ ช่างเจ้าเล่ห์นัก!”
เมื่อฉินปู้เข่อสมความปรารถนาจึงมีอารมณ์ดี นางดึงหูกลับมาและลูบมันแล้วพูดด้วยใบหน้าเขินอาย “ท่านพ่อสามี ท่านช่างมีไหวพริบยิ่งนักถึงได้รู้ทันแผนการของหม่อมฉัน และหม่อมฉันไม่อาจทนเห็นท่านเป็นทุกข์ได้”
ใช่แล้ว มันคือการประจบสอพลอ!
หมี่อี้เหิงจ้องมองนาง “เด็กบ้า! ข้ายังจำได้ว่าเมื่อวานเจ้าด่าข้า!”
“หม่อมฉันด่าท่านหรือเพคะ?” ฉินปู้เข่อที่อยู่ข้างเขาประจบประแจง นางกำลังยุ่งกับการช่วยตักโจ๊กและเตรียมชาให้เขา “หม่อมฉันกล้าดีอย่างไรถึงได้ด่าท่านพ่อสามี ท่านเป็นผู้ใหญ่นะเพคะ”
หลังจากนั้นฉินปู้เข่อก็พูดต่อเสียงเบาว่า “ลูกสะใภ้ยอมรับว่าได้พูดความจริงไปต่างหาก”
คมดาบที่ปราศจากโลหิต!
หมี่อี้เหิงถูกแทงด้วยคมดาบอันนุ่มนวลนี้ และเมื่อมองฉินปู้เข่อที่แสดงท่าทางสงบเสงี่ยมตรงหน้าเขา ดวงตาของเขาก็รู้สึกเจ็บ
“นั่งลงกินข้าว! กินโดยไม่ต้องพูดอะไร!”
ฉินปู้เข่อเตะเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวพลางคิดกับตัวเองว่า ข้าไม่ได้อยากจะคุยกับท่านเสียหน่อย!
ทันทีที่ทั้งสองวางชามลงก็มีเสียงร้องเหมือนแมวจากห้องชั้นใน ทันใดนั้นฉินปู้เข่อก็ลุกขึ้นยืนแล้วรีบไปหาแม่นมเพื่อรับลูกมา
เมื่อแม่นมหลิวที่อยู่ข้างนางเห็นฉินปู้เข่อครั้งนี้ก็รู้ว่านางเป็นแม่แท้ ๆ ของเด็ก นางจึงยกยิ้มและพูดว่า “นายน้อยต้องฉี่ในตอนเช้า ฮูหยินโปรดระวังท่านฉี่รดนะเจ้าคะ”
ขณะที่นางกำลังพูด มือของฉินปู้เข่อที่จับก้นเด็กก็อุ่น และผ้าอ้อมที่ตอนแรกแห้งก็ถูกย้อมเป็นสีเหลืองอ่อน
เมื่อมองลงมาไปก็เห็นเด็กน้อยที่แก้ปัญหาทางกายภาพได้จ้องมองนางเงียบ ๆ ด้วยดวงตากลมโตของเขา
“เขากำลังมองมาที่ข้า” ฉินปู้เข่ออุ้มลูกไปวางไว้ในเปลแล้ววางนิ้วชี้ลงบนมือของหมิงเอ๋อร์ จากนั้นเด็กน้อยก็ยื่นมือออกมากำนิ้วชี้ของนางไว้แน่นทันที
น้ำตาร้อนเอ่อคลอเบ้าตาของนาง แต่ฉินปู้เข่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้และเปี่ยมไปด้วยความสุข
ครั้งล่าสุดที่นางมาที่นี่ หมิงเอ๋อร์กำลังร้องไห้เพราะไม่สบาย หลังจากที่นางสอนบทเรียนให้แม่นม นางก็เข้ากับหมิงเอ๋อร์ได้ไม่ค่อยดีนัก ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่ลูกจับนิ้วของนาง นางจึงตื่นเต้นยิ่งนัก
หลังจากที่แม่นมเปลี่ยนผ้าอ้อมแล้ว ฉินปู้เข่อก็อุ้มเด็กไว้ในอ้อมแขนแล้วเดินออกจากห้องชั้นในแล้วพูดซ้ำว่า “ท่านดูสิ เขามองมาที่หม่อมฉัน เขากำลังคิดว่า ‘แม่ของข้า ในที่สุดแม่ก็มาพบข้าแล้ว’”
เมื่อเห็นเช่นนั้นหมี่อี้เหิงก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มออกมา เมื่อก่อนเขาจะมาเยี่ยมเด็กน้อยสามครั้งต่อวัน แต่มีความแตกต่างพื้นฐานระหว่างผู้ชายที่รักเด็กกับคนเป็นแม่
หมี่อี้เหิงจะไม่พูดกับเด็กด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานเช่นนี้
“ในช่วงสองสามวันก่อนที่เจ้าจะกลับไป เจ้าสามารถมาพบเขาได้ทุกวัน” หมี่อี้เหิงใจอ่อนลงและกล่าวอนุญาตอย่างอ่อนโยน
ฉินปู้เข่อจับมือเล็ก ๆ ของหมิงเอ๋อร์ไว้แล้วตอบอย่างใจเย็น “เพคะ”
เด็กน้อยในอ้อมแขนของนางขมวดคิ้วและเริ่มงอแงอีกครั้ง แม่นมจึงก้าวเข้ามาพูดว่า “ฮูหยิน นายน้อยน่าจะหิวแล้ว ให้ข้าน้อยให้นมนายน้อยก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ?”
จากนั้นฉินปู้เข่อก็ยื่นเด็กน้อยในอ้อมแขนให้นางไป แล้วกล่าวชื่นชมเล็กน้อยว่า “ท่านพ่อสามี คราวนี้ท่านเลือกแม่นมมาได้ดีทีเดียวเพคะ”
หมี่อี้เหิงพูดเสียงเบา “เจ้ามีความสุขหรือไม่ที่ข้าให้เจ้ามาหาลูกได้ทุกวัน”
“มีความสุข มีความสุขมากเพคะ แต่นั่นคือสิ่งที่คนเป็นแม่ควรได้ทำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ” ฉินปู้เข่อไม่คิดจะแสดงความขอบคุณเลย “แม้ว่าท่านพ่อสามีจะไม่พูดในวันนี้ หม่อมฉันก็จะยังมาหาลูกทุกวัน”
“เอ่อ ไม่ใช่ตอนกลางคืนหรอก ท่านเปลี่ยนเส้นทางอีกแล้วและหม่อมฉันก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยจึงจำไม่ได้” ฉินปู้เข่อกล่าวเสริม
“แล้วเจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าข้าจะปล่อยให้เจ้ามาทุกวัน?”
ฉินปู้เข่อมองหมี่อี้เหิงอย่างขบขัน “เรื่องใหญ่คือหม่อมฉันร้องไห้ได้ทุกวัน มันหายากมาก หม่อมฉันมีเสียงที่ดังและความจุปอดที่ค่อนข้างเยอะ หม่อมฉันสามารถร้องไห้ได้จนกว่าท่านจะยอมตกลงเพคะ”
หมี่อี้เหิง “แม่สาวน้อย…”
ฉินปู้เข่อเริ่มพูดอย่างหงุดหงิด “เป็นอะไรไป ท่านจะทำร้ายหม่อมฉันหรือ?! หม่อมฉันไม่คิดว่าการมาพบลูกชายของตัวเองจะผิดกฎ”
ทันใดนั้นเอง อีฮ่วยที่ยืนลังเลอยู่ตรงประตูได้กล่าวว่า “นายท่าน มีคนขอพบท่านเจ้าคะ”
หมี่อี้เหิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ‘ใครกัน’ หากเป็นหมี่เหิงก็คงจะถูกเชิญให้เข้ามาแล้ว เกรงว่าคราวนี้จะเป็นคนอื่น
…………………………………………………………………………….