217 – กลับบ้าน
เมื่อจิตสํานึกของเอี้ยนลี่เฉียงเข้าสู่จุดตันเถียนของเขาเป็นครั้งแรก ซึ่งรู้จักกันในชื่อฉีไห่เขาก็สัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าอันไร้ขอบเขตในนั้น
หม้อทองแดงโบราณขนาดใหญ่สามารถมองเห็นได้ลอยอยู่เหนือพื้นที่นี้ หม้อนี้ไม่ใช่สมบัติแต่เป็นหม้อพลังปราณที่จะปรากฏขึ้นหลังจากที่บุคคลสร้างตันเถียนได้สําเร็จ
ความสามารถในการประสานตันเถียนและปราณจิตวิญญาณของสวรรค์แลปฐพีก็เป็นส่วนหนึ่งของรากฐานของการฝึกฝนเช่นกัน
เอี้ยนลี่เฉียงไม่รู้ว่าหม้อพลังปราณของคนอื่นเป็นอย่างไร แต่เขารู้สึกว่าหม้อพลังปราณของเขานั้นแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก
เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกว่านี่เป็นเพียงก้าวแรกสู่การบ่มเพาะของเขา ขั้นตอนที่สองคือการครอบครองความรู้สึกและได้รับความสามารถในการควบคุมพลังปราณด้วยจิตสํานึกของตัวเอง
ในทํานองเดียวกันเจี้ยนลี่เฉียงก็ได้ยินว่าขั้นตอนที่สองนั้นไม่ง่ายที่จะทําให้สําเร็จ อย่างไรก็ตามในกรณีของเขา เขาต้องทําตามคําแนะนําของคู่มือลับเท่านั้น
หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังปราณที่มองเห็นได้ชัดเจนภายในไหที่ไร้ขอบเขต
ภายใต้การแนะนําและการควบคุมของเอี้ยนลี่เฉียง พลังปราณที่คลุมเครือก็เข้าไปในหม้อทันทีหลังจากนั้นมันก็เคลื่อนที่ออกมาแล้วหมุนวนไปรอบๆร่างกายของเขา 3 รอบ 4 รอบ …
หลังจากที่ที่พวกมันเคลื่อนที่รอบร่างกายของเขาได้ครบเก้ารอบ มอบพลังปราณทั้งหมดภายในจุดตันเถียนของเขาเริ่มส่องแสงสีฟ้าอย่างช้าๆ ราวกับว่ามันถูกไฟไหม้
ในเวลาเพียงชั่วพริบตา พลังลมปราณทั้งเก้าสายที่ถูกใส่ลงในหม้อก็เริ่มรวมกันเป็นหนึ่งกลายเป็นปราณสีฟ้าที่สําคัญจากนั้นพลังปราณของเขาก็เริ่มหมุนวนภายในหม้อฉีไห่
เอี้ยนลี่เฉียงลืมตาขึ้นหลังจากที่เขาสามารถควบแน่นพลังปราณให้เป็นรูปร่างและสําเร็จ
เขามองไปรอบๆห้องของเขาและตระหนักว่าแสงสว่างที่อยู่นอกหน้าต่างของเขากําลังจะหมดลงไปแล้วนั่นแสดงให้เห็นว่าการที่เขาฝึกฝนแบบนี้มันกินเวลาเกือบทั้งวัน
เอี้ยนลี่เฉียงได้เริ่มต้นเส้นทางการบ่มเพาะอย่างเป็นทางการตลอดทั้งวันและสามารถรวมพลังปราณที่สําคัญของเขาไว้ในตันเถียนได้สําเร็จ
ขณะที่เขาขยับจิตสํานึก ปราณสําคัญแรกที่เขาได้ควบแน่นอย่างรวดเร็วก็เดินทางผ่านเส้นลมปราณของเอี้ยนลี่เฉียงราวกับแมลงเต่าทองตัวเล็กที่ซุกซนและว่องไว
หลังจากทดลองสองสามครั้ง การแสดงออกที่น่าตื่นเต้นของเอี้ยนลี่เฉียงก็ถูกเขียนขึ้นทั่วใบหน้าของเขา เขาสัมผัสท้องส่วนล่างของเขาและกล่าวว่า
“คนที่อยู่ในห้องโถงของคัมภีร์ของนิกายกระบี่ศักดิ์สิทธิ์บอกว่า ‘คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์สิบมังกรคชสาร” เป็นเรื่องยากมากที่จะฝึกสําเร็จ? แม้แต่คนที่เก่งกาจที่สุดก็ต้องใช้เวลาตลอดทั้งสัปดาห์กว่าจะสร้างก้าวแรกขึ้นมาได้
แต่สําหรับข้าแล้วทําไมมันถึงง่ายนัก นี่อาจเป็นผลจากการฝึกฝนคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นก็ได้?”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม การฝึกฝนให้ก้าวหน้าเร็วขึ้นย่อมเป็นสิ่งที่ดีเสมอ เอี้ยนลี่เฉียงตัดสินใจที่จะไม่ต่อสู้กับปัญหานี้อีกต่อไปเพราะมันสายไปแล้ว
เขาลุกจากเตียงด้วยความกระปรี้กระเปร่าและหลังจากเตรียมการในช่วงสั้นๆ เขาสั่งให้โกลดี้อยู่ที่ลานบ้านเพื่อปกป้องบ้านของเขาขณะที่เขาออกจากหมู่บ้านคู่วุ่หยาง
เขาลงจากภูเขาและเดินไปตามถนนสาธารณะไปยังท่าเรือของเมืองผิงซีและซื้อตั๋วไปกลับมณฑลชิงไห่
ในตอนเย็นเอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่ที่ทางเข้าเมืองของเมืองหลิวเหอ
“อ่า ลี่เจียงกลับมาจากเมืองผิงซีแล้ว…”
“อันดับหนึ่งของเมืองหลิวเหอกลับมาแล้ว…”
เมื่อชาวเมืองเห็นเอี้ยนลี่เฉียงกลับมาที่เมือง ทุกคนก็ทักทายเขาด้วยความกระตือรือร้นขณะที่เขาเดินผ่านแผงขายเนื้อของคนขายเนื้อหลิว ทั้งพ่อและลูกชายต่างก็ยิ้มอย่างสดใสขณะที่โค้งคํานับเอี้ยนลี่เฉียง
เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้าให้ทุกคนขณะที่เขาทักทายทุกคนอย่างอบอุ่น หลังจากประสบการณ์ที่ผ่านมาเอี้ยนลี่เฉียงสามารถมองทะลุผ่านหัวใจของผู้อื่นได้อย่างชัดเจน
เขาเข้าใจความหมายของความไม่แน่นอนของธรรมชาติมนุษย์ การแสดงออกภายนอกของเขาดูสงบและเปิดกว้าง
เด็กกลุ่มหนึ่งวิ่งไปรอบๆและตามเอี้ยนลี่เฉียงจากด้านหลัง ขณะที่เขาเดินกลับไปที่บ้าน
“พี่ลี่เฉียง ช่วยสอนเราสักสองสามท่าได้ไหม?”
“เอาล่ะ ให้ความสนใจเริ่มจากท่าม้า…”
ในขณะที่เด็ก ๆ กําลังดูเอี้ยนลี่เฉียงได้สาธิตการนั่งยองในท่าม้าอย่างรวดเร็ว และเขาอธิบายความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวนี้ด้วยสีหน้าจริงจัง
“นี่เป็นทักษะพื้นฐาน เมื่อพวกเจ้าสามารถนั่งยองได้ประมาณสองชั่วยามติดต่อกันข้าจะสอนท่าใหม่ให้กับพวกเจ้า เจ้าอย่าได้ประมาทท่านี้พอเพียงพวกเจ้าตั้งใจฝึกฝนและทําได้ถึงสองชั่วยามรับรองว่าพวกเจ้าจะติดหนึ่งในสามอันดับแรกของเมืองอย่างแน่นอน…”
เมื่อเด็กๆพอใจพวกเขาตัดสินใจที่จะไม่รบกวนเอี้ยนลี่เฉียงอีก
ก่อนที่เขาจะไปถึงประตูบ้านของเอี้ยนลี่เฉียงก็เห็นเสาปล่องไฟสองสามต้นและบ้านแถวที่สร้างจากอิฐและกระเบื้องพร้อมป้ายอันยอดเยี่ยมที่เขียนว่า ดาบตระกูลเจี้ยน อยู่ข้างหน้าเขา
เมื่อเทียบกับครึ่งปีที่แล้ว ขนาดของโรงตีเหล็กของตระกูลเจี้ยนได้ขยายเป็นสี่เท่าของขนาดเดิมตระกูลเอี้ยนซื้อที่ดินที่เดิมตั้งอยู่ใกล้แม่น้ํา โดยเพิ่มกังหันน้ําอีกสองอันลงในสิ่งอํานวยความสะดวกของพวกเขา
เนื่องจากมีคนจํานวนมากอาศัยอยู่ในบริเวณนี้ ลานบ้านที่สร้างขึ้นใหม่ของตระกูลเจี้ยนจึงตั้งอยู่ด้านหลังโรงตีเหล็ก มีประตูสองบานอยู่ระหว่างโรงงานและบ้านของเขา
เมื่อเขาเข้าใกล้ประตูโรงตีเหล็ก มีคนออกมาจากข้างใน สิ่งแรกที่คนผู้นี้เห็นเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นคือเอี้ยนลี่เฉียง
“อา นายน้อย…”
โจวหงตา ซึ่งสวมเครื่องแบบพนักงานมาตรฐานของโรงตีเหล็กตระกูลเจี้ยน แสดงความประหลาดใจทันทีเมื่อเห็นเอี้ยนลี่เฉียงยืนอยู่ข้างหน้าเขา
“วันนี้ข้าจะทานอาหารอยู่ที่บ้านนะ” เอี้ยนลี่เฉียงลูบท้องขณะที่ยิ้มให้โจวหงต้า
“ได้สิ ข้าจะไปจัดการเรื่องให้นายน้อยเดี๋ยวนี้ ”
“อ๋อ พ่อข้าอยู่ไหน”
“เขาอยู่ที่โรงปฏิบัติงาน ข้าจะไปเรียกเขาให้…”
“ไม่จําเป็น ทํางานของเจ้าต่อเถอะพ่อบ้านโจว…”
เอี้ยนลี่เฉียงยิ้มก่อนจะรีบเข้าไปในโรงตีเหล็กอย่างรวดเร็ว
แม้อากาศจะหนาวเย็น แต่โรงตีเหล็กก็ยังร้อนอบอ้าว เอี้ยนเต่อชางสวมเสื้อกักสั้นในขณะที่เขาบรรยายสรุปให้คนงานใหม่ฟังเกี่ยวกับวิธีการใช้วัตถุดับโดยใช้น้ํามัน…
“ท่านพ่อ…”
เอี้ยนเต่อช่างหันกลับมาเมื่อหลี่เฉียงเรียก เขาค่อนข้างแปลกใจที่เห็นลูกชายของเขาอีกครั้ง
“อ้าว ลี่เฉียง กลับมาทําไม”
“ไม่มีอะไร ข้าแค่อยากกลับบ้าน ใช่แล้ว พี่เกี่ยซูอยู่ที่ไหน”
เอี้ยนเต่อชางถอนหายใจ “เกี่ยซูออกไปทําธุระสําคัญ อากาศหนาวมาสองวันแล้ว โดยเฉพาะผู้เฒ่าผู้แก่ยิ่งมีความยากลําบาก ด้วยเหตุนี้ ลุงเขยของเขาจึงถึงแก่กรรมดังนั้นเขาจึงต้องไปร่วมงานศพ
การกลับมาของเอี้ยนลี่เฉียงทําให้บรรยากาศในลานบ้านของตระกูลเจี้ยนมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีแม่อู่และสาวใช้จํานวนหนึ่งกําลังยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเย็นให้เขาในบ้าน
เอี้ยนลี่เฉียงหยิบเหล้ามาขวดนึงและร่วมดื่มกับพ่อของเขาจนดึกดื่น
“ท่านพ่อที่ข้ากลับมาวันนี้เพราะมีเรื่องสําคัญจะปรึกษาท่าน!” เอียนลี่เฉียงพูดขณะวางแก้วลง
“มันคืออะไร?”
“เมื่อวานข้าพบใครบางคนที่เมืองผิงซี..” เอี้ยนลี่เฉียงเล่าเรื่องราวที่เขาพบซุนปิงเฉินให้พ่อของเขาฟัง
เมื่อฟังเรื่องราวของเอี้ยนลี่เฉียง เอี้ยนเต่อชางก็ดูเหมือนจะเลิกเมามายทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นในทันใดขณะที่เขาจ้องมองที่เอี้ยนลี่เฉียง
“ลี่เฉียง เจ้าไม่ได้โกหกขาใช่ไหม เจ้าหน้าที่คนสําคัญอย่างผู้ตรวจการใหญ่ของแผ่นดินจะขาดคนรับใช้ได้อย่างไร”
“ข้าไม่ได้โกหกท่านพ่อจริงๆนี่คือเหตุผลที่ข้ารีบกลับบ้านเพื่อคุยเรื่องนี้กับท่าน…”
การแสดงออกของเอี้ยนเต่อชางกลายเป็นเคร่งขรึมอย่างรวดเร็ว…