ณัฐณิชารีบดื่มซุปขิงสีดำที่แม่บุญสิตาทำให้อย่างรวดเร็ว หน้าเธอขมวดยู่ยี่ด้วยกัน เธอวางถ้วยลงแล้วพูดว่า “พอใจหรือยังคะ?”
“พอแล้วๆ พรุ่งนี้ต้องดื่มต่อนะ ตอนนี้นายหญิงเป็นหวัดตอนหน้าร้อน จะต้องระวังให้มากนะคะ” แม่บุญสิตาพูดเตือน
ณัฐณิชาพยักหน้า ไม่มีอารมณ์จะกินข้าวเช้าอีก ไม่นานธราเทพก็ลุกขึ้น แต่ยังไม่ได้ไปไหน ดูท่าแล้วคงกำลังรอเธออยู่ ณัฐณิชาเกาหัวแกรกๆ นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้า “วันนี้พวกเราไม่ต้องไปด้วยกันหรอก?”
“?”
“ฉันหมายความว่า วันนี้เป็นวันที่ฉันไปทำงานที่บริษัทวันแรก ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันมาทำงานพร้อมกับประธาน แบบนี้จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่?” แม้ณัฐณิชาจะไม่เคยใช้ชีวิตเป็นเศรษฐีเลย แต่เธอก็มีสามัญสำนึกดี
เด็กผู้หญิงตอนนี้ว่างจะตายไป พวกหล่อนชอบใช้เวลาว่างมาสุมหัวกันนินทาเรื่องชาวบ้าน
เธอทั้งเป็นสาวงามอย่างบุปผา……อ้อ งานอย่างบุปผาคงเปรียบเปรยเกินเหตุ งั้นเปรียบเป็นสาวแรกแย้มก็ได้ หญิงสาวงามแรกแย้มที่ผันตัวกลายเป็นคุณนายของประธาน จะต้องมีคนรอดูเธอขายหน้าแน่นอน
เธอจะใช้อภิสิทธิ์ส่วนตัวที่ทำงานได้ยังไงกัน?
“เธอหมายความว่า ฉันกับภรรยาฉันทำงานที่บริษัทเดียวกัน แต่ต้องแยกกันไปทำงานถึงจะดูปกติงั้นเหรอ?”
“คือว่า……”
ณัฐณิชายังไม่ทันได้เถียงกลับไป ก็ถูกธราเทพดึงคอเสื้อขึ้นมาเสียก่อนแล้ว!
โอ๊ย! นี่! อย่าใช้ความรุนแรงแบบนี้สิ……
ธราเทพยัดณัฐณิชาเข้าไปในรถ แล้วมองเธออย่างเย็นชา “วันนี้คนขับรถลาหนึ่งวัน ถ้าเธออยากเดินไปบริษัทคนเดียว ฉันก็ไม่ว่าอะไรนะ”
“……” ได้! ครั้งนี้ถือว่านายชนะ
ณัฐณิชารู้ว่าที่นี่เป็นพื้นที่ของกลุ่มไฮโซ การจะโบกรถที่นี่ได้นั้นยากมาก เธอจึงต้องรูดซิปปากตัวเอง จากนั้นก็คาดเข็มขัดนิรภัยเงียบๆ
พอถึงบริษัท เจอกับนภสรณ์ที่ขับรถเบนซ์มาพอดี เพราะธราเทพมีธุระด่วน จึงขึ้นลิฟต์ส่วนตัวของประธานไปก่อน เหลือเพียงนภสรณ์กับณัฐณิชาสองคน นภสรณ์เห็นณัฐณิชา เธอก็เดินสะบัดก้นมาหาณัฐณิชาเหมือนแมวที่เห็นหนู จากนั้นก็พูดอย่างหยิ่งยโสว่า “ณัฐณิชา ทำไมพี่ธราเทพไม่ไปพร้อมเธอล่ะ?”
“ทำไมเขาต้องไปพร้อมฉันด้วย?” ณัฐณิชาเลิกคิ้วขึ้น “นภสรณ์ เหมือนจะสนใจชีวิตส่วนตัวของพวกเรามากเลยนะ? หรือว่า……”
“เธอพูดอะไรของเธอน่ะ?”
“เธอคงไม่ได้ชอบสามีของฉันหรอกนะ?” ณัฐณิชาพูดแฝงนัยยะ เพราะยังไงธราเทพก็เป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบมาก เสียจนใครๆก็ชอบกันหมด โดยเฉพาะสายตาที่นภสรณ์มองธราเทพมันแตกต่างออกไป แม่บุญสิตายังบอกว่าทั้งสองคนไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกัน
“เธอ!”
นภสรณ์ชี้หน้าณัฐณิชาอย่างโกรธเคือง เธอโกรธเพราะถูกจับได้ว่าคิดอะไรอยู่ ทำไมทุกครั้งที่เธออยากทำให้ณัฐณิชาโกรธ แต่ตัวเองกลับถูกอีกฝ่ายทำให้โกรธเสียก่อนล่ะ?
“เตือนด้วยความหวังดีนะ เวลาเข้าทำงานยังเหลืออีกสามนาที” ณัฐณิชายิ้มอ่อนๆ ตอนนี้เองประตูลิฟต์ก็เปิดออกพอดี เธอรีบเบียดเข้าไปทันที แต่เพราะตอนนี้คนข้างๆก็เดินเบียดเข้าไปกันหมด จนไม่มีที่ว่างอื่นเลย!
ณัฐณิชาเห็นนภสรณ์ที่ไม่ทันเข้ามาในลิฟต์ เธอก็ยิ้มแย้มอย่างผู้ชนะทันที
คนในลิฟต์เยอะมาก แต่พวกเขาก็รู้ตัวและขยับให้ณัฐณิชาได้มีที่ว่าง ก่อนหน้านี้ณัฐณิชาก็ใส่หน้ากากมาส่งอาหารทุกครั้ง ทุกคนก็ต่างคิดว่าณัฐณิชาเป็นแค่เด็กส่งอาหาร จนกระทั่งตอนนั้น……
ประธานโกรธเคืองเพื่อโฉมงาม!
ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่า จะหาเรื่องนายหญิงของประธานไม่ได้!