ตอนที่ 184 – ของกํานันชิ้นที่สอง!
“คืนให้ปีละ1ใน5นไม่เยอะไปหน่อยหรือ?”
หลังจากใจเย็นลงเล็กน้อยโรสก็ถามด้วยหน้าที่คิ้วขมวด.
“มันก็ต้องเยอะๆสิท่าน! ไม่เช่นนั้นเราจะทําให้สุละจุกได้อย่างไร?”
เย่เทียนกล่าวไปแต่ในหัวเขานั้นมีแผนไว้อยู่แล้ว นั่นก็คือการใช้ทรัพย์ของสุละสร้างโคลอสเซียมขนาดใหญ่ไงล่ะ!
เย่เทียนได้สร้างชื่อเสียงและความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลใหญ่5ตระกูล ขณะที่กองทัพสปาต้นของเขาก็กําลังเติบโตเรื่อยๆ เขาจึงคิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะสร้างโคลอสเซียมขึ้นมา
สิ่งเดียวที่ขาดอยู่นั่นก็คือเงินลงทุนยังไงล่ะ!
โคลอสเซียมแห่งแรกในโรมนั้นใช้แรงงานทาสชาวยิวมากกว่า8หมื่นคนและเวลาอีก8ปีถึงจะสร้างเสร็จ. ดังนั้นเย่เทียนจึงคิดว่าต้องใช้เงินจํานวนมหาศาลเพื่อหาทาสและวัสดุมาทําโคลอสเซียม.
เขาจึงมีแผนจะใช้ทรัพย์ของตระกูลสุละเพื่อเป็นบันไดก้าวแรกในการสร้างโคลอสเซียม
เพราะด้วยสถานะทางการเงินและอํานาจของเย่เทียนตอนนี้ เขาจึงไม่สามารถเลี้ยงทาสจํานวน8หมื่นคนได้ เพราะทางสภาคงไม่ยินยอมให้เขามีทาสมากขนาดนั้นแน่
ดังนั้นเขาจึงวางแผนใช้ทาสจํานวนมากผ่านนายทาสคนอื่นๆแทน.
ถึงเขาจะสัญญาโรสไปว่าจะคืนให้20% ทุกปีแต่ถ้าเขาพิชิตใจนางได้ เขาก็ไม่ต้องเสียมันไป.
ตอนนี้เขาต้องแสร้งทําตัวช่วยนางไปก่อน
“ซาตานข้าเชื่อใจท่านได้จริงๆใช่มั้ย? บางทีข้าอาจจะคิดมากไปแต่ข้าว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยนะ ท่านจะไปหาเงินจํานวนมากขนาดนั้นมาจ่ายคืนให้ข้าได้ยังไง?”
โรสถามไปขณะที่เริ่มใจเย็นลงเรื่อยๆ
“สัญญาจะถือเป็นพันธะครับ! ข้าคืนให้ได้แน่! ส่วนเงินที่ข้าจะหามาจ่ายให้ท่านนั้น อีกไม่นานท่านก็จะรู้เอง!”
เย่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ
การลงทุนทําโคลอสเซียมจะเป็นจุดเงินไหลไปชั่วขณะนึงและเขาก็จะไม่ได้กําไรอะไรคืนเลย แต่โครงการทั้งหมดที่เขากําลังทําอยู่นั้นจะสามารถมาช่วยแก้ไขข้อนี้ได้
“ข้าเชื่อท่านนะ!”
หลังจากคิดอยู่นานมากโรสก็ยิ้มแล้วกระซิบออกมาเบาๆ เสียงของนางเหมือนเพลงไพเราะเลย.
“ข้าแนะนําให้ท่านเอาทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลสุละไปจํานองกับตระกูลใหญ่ที่หนุนหลังข้าซะ เพราะถึงยังไงพวกเขาก็เป็นศัตรูทางการเมืองของสุละ ทําแบบนั้นแล้วเราจะมั่นใจได้ว่าโฉนดที่ดินนั้นจะไม่กลับไปอยู่ในมือของสุละแน่! หากท่านต้องการข้าสามารถติดต่อให้ท่านได้เลยพรุ่งนี้!”
เยู่เทียนกล่าว.
มันจะต้องเป็นกําไรที่ดีแน่ๆ เขาเชื่อว่าตระกูลใหญ่พวกนั้นจะไม่กล้าปฏิเสธแน่นอน.
“ขอบใจมากๆนะ! ข้าเชื่อใจเจ้านะ!”
โรสกล่าวซ้ําๆ แผนของเยเทียนดูจะไร้จุดบอดมากๆสิ่งเดียวที่นางกังวลก็คือเย่เทียนจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า!
แต่ถ้าจะทําแผนนี้ให้สําเร็จเธอก็ต้องเชื่อใจเย่เทียนเพราะเขาเป็นจุดสําคัญของแผนนี้
ถ้าไม่มีเย่เทียน แผนนี้ก็คงไม่สมบูรณ์เพราะไม่มีใครกล้าให้เงินคืนได้มากเท่าเขาอีกแล้ว.
“ตราบใดที่แผนสําเร็จ เราก็จะสามารถทํางานร่วมกันได้และไม่นานทุกๆอย่างของตระกูลสละก็จะอยู่ในมือท่าน!”
เย่เทียนยิ้มแล้วกล่าวด้วยน้ําเสียงที่มั่นใจมากๆ
แผนนี้ถ้าสําเร็จล่ะก็สุละจะตกกระป๋องจากตําแหน่งหัวหน้าตระกูลแน่. เหนือกว่านั้นก็คือถ้าเย่เทียนพิชิตใจโรสได้ทั้งตระกูลสุละก็จะเป็นของเขา
“ขอบใจนะซาตาน ข้าอยากให้แผนนี้เริ่มเร็วๆจริง ไม่นานสุละก็จะกลับมาโรมแล้ว…”
โรสกล่าวด้วยน้ําเสียงกังวล.
“ข้าจะติดต่อพวกเขาให้พรุ่งนี้เลยครับ!”
เย่เทียนพยักหน้า.
“ในที่สุดข้าก็ได้หายใจโล่งอกเสียทีมานี่สิ ข้าจะพาท่านไปเอาของกํานันชิ้นที่สองที่ข้าเตรียมไว้ให้…”
โรสลุกขึ้นแล้วสะบัดผมทรงเสน่ห์ยาวๆของเธอ
“ข้าอยากเห็นแล้วสิครับ!”
เย่เทียนลุกขึ้นตามแล้วปล่อยซาย่าไป. เขาเดิมตามหลังโรสพร้อมกับมองดูเอวที่บิดไปมาของเธอ
“นี่ห้องท่านหรือ?”
เย่เทียนตามโรสไปถึงห้องนอนที่หรูหราห้องหนึ่งมันถูกประดับอย่างหรูหรามากๆและมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วยเย่เทียนยิ้มออกมาพร้อมกับความหวังในดวงตา
“ใช่ นี่คือห้องของข้า…”
โรสยิ้มอย่างงดงามและมากเสน่ห์
“ของกํานันคงไม่ใช่ท่านใช่มั้ยครับ..?”
สายตาของเยเทียนดูหมองลง.
“ไม่ใช่หรอก ข้าเตรียมอย่างอื่นไว้ให้น่ะ…”
โรสหันหลังกลับ, นางหน้าแดงเล็กน้อยแล้วส่งสายตาให้เยเทียน. จากนั้นก็เดินไปที่ข้างเตียงแล้วเปิดม่านออกมา “ของกํานันของท่านอยู่นี่ต่างหาก”
ที่เตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูเหมือนกําลังหลับอยู่นิ่งๆ นางใส่ชุดบางๆพร้อมกับสัดส่วนที่งดงามมาก. ส่วนโค้งเว้าของนางนั้นงดงามที่สุดและใบหน้าก็งามมากๆด้วย. นางดูจะอายุราวๆ30.
ทั้งสง่า, งดงาม, ผิวขาว แค่มองดูก็รู้ว่านางเป็นหญิงชั้นสูงแน่ๆ
“นางคือใครหรือ?”
เย่เทียนถามด้วยความสงสัย
“นางมีศักดิ์เช่นเดียวกับข้า!”
โรสยิ้มให้, ดูงดงามาก.
“หญิงของตระกูลสุละหรือ?”
เย่เทียนหรี่ตาลง.
“ใช่แล้ว พูดให้ถูกก็คือลูกสะใภ้ของสุละ ท่านชอบนางหรือไม่? ท่านกลารับของกํานันที่ยอดเยี่ยมนี้หรือเปล่า?”
โรสกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะมองเย่เทียนด้วยความท้าทาย.
“หากข้าเดาไม่ผิด นางน่าจะเป็นมารดาของหลานชายสุละที่ท่านเพิ่งตัดหัวไปสินะ! ของกํานันนี่ดูจะพิเศษ แต่ถ้าข้าไม่ระวังล่ะก็นางก็คือยาพิษดีๆนี่เอง!”
เย่เทียนกล่าว
ถ้าซาย่าเป็นสายลับล่ะก็ของชิ้นนี้ก็คงจะทําให้เขาดิ้นไม่หลุดสินะ
“ยาพิษ? โอ….แน่นอนแต่นั่นก็แค่ที่ข้าคิดไว้ตอนแรกตอนนี้นางเป็นของกํานันธรรมดาๆจริงๆ! ข้าไม่นึกเลยว่าท่านจะละเอียดอ่อนขนาดนี้…”
โรสกล่าวด้วยความประหลาดใจแต่ในใจนั้นนางรู้สึกชอบเย่เทียนขึ้นไปอีก เขามองทะลุแผนของนางออกหมดเลย.
โรสรินไวน์ใส่แก้ว, มันไม่ได้มีไว้ให้เย่เทียน, นางใส่ผงบางอย่างลงไปจากนั้นก็ให้หญิงคนนั้นดื่ม.
“นั่นอะไรน่ะ?”
เย่เทียนถาม.
“ยาวิเศษน่ะ พอนางตื่นขึ้นมานางจะมองว่าท่านเป็นดั่งพระเจ้าและนางจะยอมท่านทุกอย่างไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ดังนั้นท่านสนุกให้เต็มที่เถอะคืนนี้…”
โรสหัวเราะออกมา