ตอนที่ 58
ผมขุดมือของผมไปในดินดำ, “เพื่อน” ของริกกะได้ออกมาอย่างน่าสนใจ
โอออ้, หืมม, หืมม, ด้วยเหตุผลบางอย่างดินดำในที่นี่ มีสารอาหารในดินที่สูง สิ่งต่างๆ ต่างออกไป
แต่, ความสามารถของผมสะดวกในเวลาแบบนี้
ความสามารถของผมสามารถเข้าใจพื้นที่ได้ 360 องศาหมายความว่าผมก็สามารถเข้าใจว่าอะไรอยู่ “ใต้” พื้น ผมสามารถจับแมลงไม่ว่ามันจะซ่อนที่ไหนได้เพราะสิ่งนั้น
ถ้าคิดเกี่ยวกับมันปรกติแล้ว, มันมีข้อมูลปริมาณมากที่ความสามารถในการประมวลของสมองจะตามไม่ทัน คุณเข้าใจทุกอย่างในทันที, มากกว่านั้น, มันน่าทึ่ง ที่ผมไม่สับสน
ผมไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าระยะของเอ็กซ์เรย์ได้เล็กลง
「อย่างที่คิด, มันเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้มันพร้อมกัน…」
ถ้าผมใช้ความสามารเอ็กซ์เรย์ของผม, ผมสามารถเห็นผ่านตัวคนได้โดยไม่มีข้อจำกัด, คือที่ผมคิด แต่มันได้ใส่ภาระมากเกินไปกับสมองผม
ผมรู้สึกว่ามันจะไม่เป็นปัญหาถ้าผมฝึก
ยังไงซะ, ผมสามารถมันใจว่ามันเพียงพอแล้วในตอนนี้ ดังนั้นแค่ปล่อยมันไว้อย่างนั้น แต่ก็อย่าลืมที่จะฝึก
ผมอาจจะสู้กับเธออีกแม้ว่าผมจะทำเธอใจสลาย
ผมสู้กับริกกะครั้งนี้ ไม่ ผมควรจะพูดว่าเจอกัน ผมคิดว่าริกกะกับผมนั้น “คล้ายกัน”
ไม่มีปัญหาที่รู้ว่าริกกะมีความสามารถพิเศษ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา
ความรู้สึกว่า “คล้ายกัน” ตั้งแต่การชำเลืองมองทีแรก
ผมมั่นใจว่าผมรู้สึกโดยสัญชาติญาน ริกกะนั่น “เหมือน” กันกับผม สั้นๆคือ ทันทีที่ผมเจอริกกะ ผมอาจจะรู้ “โดยไม่รู้ตัว” ว่าริกกะมีความสามารถพิเศษ
มันพูดว่าริกกะและผมเหมือนกัน บางที, เธออาจจะถือความรู้สึกเดียวกันกับผม
เมื่อเธอค้นพบความสามารถผม, เธอพูดว่าเธอเข้าใจมัน
สั้นๆคือ, ผู้ใช้ความสามารถสามารถตัดสินว่าอีกคนมีความสามารถมั้ยแค่โดยการมองกัน
พูดสิ่งนั้น…
「นั่นอันตราย」
รู้สึกถึงความเย็นวาบวิ่งผ่านสันหลัง, เหงื่อไหลออกมาจากตัวของผม
ーคามูโระ ฮิซูกิ ก็อาจจะมีความสามารถด้วย
มากกว่านั้น, เธอไม่ใช้แค่ผู้ใช้ความสามารถ เราไม่เหมือนกัน, มันบางอย่างที่ต่างออกไปกว่านั้น
ความรู้สึกแย่ๆนี้มันติดอยู่
ความคิดที่ว่า “ผมไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว” ตั้งแต่มองที่แรก
ผมคิดว่าเธอไม่ใช่ตัวตนที่ “น่ารัก” เหมือนริกกะ
งั้น, มันเป็นการแสดงเหรอที่เธอสลบไปกับการต่อยของผม? ไม่, ผมไม่คิดว่ามันเป็นการแสดง
ผมเชคตัวของเธอถึงจุดหนี่ง แต่ “นั่น” ก็ไม่ต่างออกไป ผมไม่รู้สึกถึงความรู้สึกที่มันไม่เข้ากันเมื่อผมต่อยท้องของเธอ
ถ้างั้นー
เธออยู่กลุ่มเดียวกับผม มันมีความเป็นไปได้สูงที่เธอมีความสามารถที่ไม่ใช่ทางกายภาพ
ผมถูกจับ
จากยูกะพูด, มันมีกรณีของนักเรียนชายแทงกันเองด้วยมีดในการทะเลาะ ก่อนคามูโระ ฮิซูกิจะมาที่นี่
มากกว่านั้น, นั่นไม่ใช่แค่กรณีเดียวที่การได้รับบาดเจ็บได้เกิดขึ้น
ผมมันใจว่ามันเป็นการกระทำของริกกะ, แต่มันจะต่างออกไปถ้าคามูโระ ฮิซูกิ มีความสามารถ
สาวที่ยุ่งเกี่ยวในข่าวนั้น ไม่ได้ถูกพูดถึงเลยซักนิด และข่าวไม่มีความน่าเชื่อถือเลยซักนิด
สั้นๆคือ, มีคนที่สงสัยคามูโระ ฮิซูกิแต่มันไม่มีหลักฐานถึงความข้องเกี่ยวของเธอกับเหตุการณ์นั้น
และ, ถ้าคามูโระ ฮิซูกิ มีความสามารถพิเศษ, มันจะเป็นไปได้ที่จะหาชายที่แข็งแกร่ง และปล่อยให้ชายที่เธอสนใจสู้กันเอง
ーปีศาจ
โดยไม่ทิ้งหลักฐานหรือร่อยรอย, มันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยปีศาจหลายครั้ง
เธอไม่ทำมือตัวเองเลอะ
มากกว่านั้น, มันเป็นไปได้ว่าตัวคามูโระ ฮิซูกิเอง ไม่คิดว่ามันผิด
มันเป็นการกระทำที่ธรรมชาติสำหรับเธอ ที่จะหาชายที่แข็งแกร่ง
ถ้าการอนุมานของผมถูก, มันจะหมายความว่าเธอเป็นสาวมีปัญหา ที่มีพลังที่มีปัญหา
มันมีจุดที่แปลกด้วย คามูโระ ฮิซูกิพูดว่าเธอยังบริสุทธิ์อยู่
ผมเห็นด้วยได้กับที่ว่าเธอเป็นสาวบริสุทธ์เพราะเธอมีซึนกิเระฆาตการอยู่กับเธอ แต่, ถ้าผู้ชายพยายามจะทำอะไรเธอ, พวกเขาควรจะกำจัดริกกะ
ริกกะจะไม่มีวันปล่อยให้นั่นเกิดขึ้น
แต่, ไม่มีหลักฐานจากกลุ่มชิโนซากิ มันไม่มีปัญหาจนผมขยี้พวกเขา
แต่, คามูโระ ฮิซูกิได้ข้องเกี่ยวกับกลุ่มของมารินะ
มันแปลกสำหรับคนที่ทำให้ยูกะเป็นของเล่นของพวกเขา ที่ไม่ทำอะไรกับคามูโระ ฮิซูกิ
ยูกะค่อนข้างเป็นคนสวยแต่, คามูโระ ฮิซูกิก็เป็นคนสวยเท่ากัน มันไม่ธรรมชาติสำหรับพวกเขาที่จะไม่ทำอะไรเธอ
ผมไม่สามารถปฏิเสธความเป็นไปได้ว่ามารินะได้ปกป้องเธอ เพราะเธออยู่ในกลุ่มของเธอ, แต่มารินะในอดีตไม่สามารถขัดชิโนซากิได้ ดังนั้น, เธอจะแกล้งไม่มองถ้าพวกเขาทำอะไรกับคามูโระ ฮิซูกิ
ยูกะก็ยังพูดอีกว่า คามูโระ ฮิซูกิไม่ได้เป็นคู่รักกับชายคนไหน, เธอยังซิงตั้งแต่ทีแรก
แล้วก็, จากยูกะ ตัวชิโนซากิเอง ก็บอกว่า คามูโระ ฮิซูกิ ต่างจากก่อนหน้านั้น
ต่างจากก่อนหน้า เธอได้ต่างไปจากก่อนหน้า คามูโระ ฮิซูกิคนก่อน เป็นตัวตนที่อ่อนแอเมื่อผมพบเธอครั้งแรก นั่นอาจจะเป็นการแสดงเมื่อมองหาผู้ชาย
แต่นั่นจะทำให้มันแปลกขึ้นไปอีก ทำไมพวกเขาไม่ทำอะไรกับสาวที่ดูขึ้อายล่ะ
และคำตอบที่ผมได้มาจากพวกนั้น ก็คือー
บางอย่างทำให้เขาทำอะไรเธอไม่ได้ จากธรรมชาติของมัน น่าจะเป็นความสามารถพิเศษ
บางทีอาจเป็นความสามารถที่ไม่ถูกสงสัยโดยรอบข้าง, หรือแทรกแซงกับใจของคนอื่น, หรือมันแม้แต่เป็นไปได้ว่าเธอสามารถควบคุมมัน
ในท้ายที่สุด, มันก็เป็นแค่การคาดเดา แต่ถ้าผมคิดถูก มันจะเป็นอันตรายเกินไป มันไม่มีทางทีจะจัดการกับการควบคุมจิตใจ
ตัวผมปัจจุบัน อาจจะไม่สามาถต่อต้านความตั้งใจของคามูโระ ฮิซูกิ แม้ริกกะปรากฏตัวและทำให้ผมคืนสติ, ผมอาจจะแค่ทำตามคำสั่งของคามูโระ ฮิซูกิ
ในเวลานั้น, ถ้าคามูโระ ฮิซูกิใช้ความสามารถเธอล่ะ, มันไม่ใช่ความสามารถที่แข็งแกร่งเหรอ? ผมได้กลับมามีสติเพราะการปรากฏตัวของริกกะ และสามารถจะโจมตีคามูโระ ฮิซูกิได้
เธออาจจะควบคุมไม่ได้อย่างสมบูรณ์แบบแต่เธออาจจะชักนำได้ถึงจุดๆหนึ่ง
หรือมันเป็นไปได้ที่มันจะมีลำดับขั้นในความสามารถของเธอ
มันอาจจะต้องใช้หลายขั้นตอนที่จะแทรกแซงจิตใจ และกัดกร่อนมันอย่างช้าๆ
มันยังไม่ออกจากระยะความเป็นไปได้แต่กระนั้น, มันเป็นภัย
ปัญหาคือ ข้อแม้และความกว้างของคามูโระ ฮิซูกิ
ความสามารถผมใช้งานได้อย่างอิสระ มันมีแค่เงื่อนไขเล็กน้อยที่จะใช้งานมัน ในทางตรงกันข้าม มันมีระยะการใช้งานที่ชัดเจนและไม่มีความต่อเนื่อง ถ้าระยะของความสามารถได้ถูกรู้โดยศัตรู นั่นคือจุดจบ
ในทางตรงกันข้าม, ความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิมีความต่อเนื่อง
ความต่อเนื่อง พูดอีกอย่างคือ เมื่อเธอแทรกแซงกับจิตวิญญาน ผมค้องมันจะยังอยู่แม้ว่าอีกฝ่ายได้ออกไปจากระยะของความสามารถ
ผมได้ถูกรุกรานโดยความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิเหรอ? ผมไม่รู้
นั่นเป็นความน่ากลัวของความสามารถจำพวกจิตใจ คุณจะไม่สังเกตความผิดปรกติ ผมตัดสินไม่ได้ว่าผมถูกควบคุมหรือไม่
และ, มันจะอันตรายขึ้นไปอีก ถ้าคามูโระ ฮิซูกิมีผู้ใช้ความสามารถแบบริกกะ
ความสามารถของริกกะ นั้นสะดวกมาก
ถ้าคาดว่าความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิเป็นชนิดจิตใจ, มันจะเป็นกลุ่มที่อันตรายเกินไปถ้าริกกะเข้าไปรวมอยู่ด้วย
ผมไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับคามูโระ ฮิซูกิมากที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่อีกฝ่ายข้องเกี่ยวกับผมเต็มที่
ถ้าผมขยี้ริกกะ, คามูโระ ฮิซูกิอาจจะกลายเป็นไม่เป็นมิตร แต่, ถ้าผมเจตนาจะข้องเกี่ยวกับพวกเขา, มันจะดีกว่าถ้าผมตัดกำลังเขานิดหน่อย
แต่ยังไง, ผมก็ยังสูญเสียอยู่ ในกรณีที่คามูโระ ฮิซูกิมีความสามารถจิตใจ ความหมายของการลักพาตัวของมารินะจะต่างไปอย่างสิ้นเชิง
มันเป็นไปได้แล้วด้วย ว่ามารินะได้ตกไปอยู่ในมือของคามูโระ ฮิซูกิแล้ว
ไม่, มารินะ เคยทำงานกับคามูโระ ฮิซูกิมาก่อน ดังนั้นผมปฏิเสธไม่ได้ว่าจิตวิญญานของเธอถูกึควบคุมในเวลานั้น งั้น, นั่นจะทำให้ยูกะสงสัยมันด้วย
เหี้ยเอ๊ย, มันไม่มีจุดจบเลย ถ้าผมคิดถึงมัน
อย่างดีที่สุด, ผมคิดว่าผมสามารถขยี้คามูโระ ฮิซูกิ 4 ใน 5 ครั้งแต่ก่อนหน้านั้น, เธอได้รวมข้อมูลมาจากริกกะมั้ย?
ถ้าเธอเข้าใจความสามารถ, มันเป็นไปได้ว่าเธอสามารถจัดการกับมัน
ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมยัดแมลงเข้าไปในเสื้อของผม
โออ้, นี่มันไส้เดือนตัวใหญ่! กิ้งกือกระสุนและแมงคาเรืองก็ใหญ่ด้วย ตะขาบก็ตัวใหญ่แต่มันมีไม่เยอะ แทนอันนั้น ผมได้แมลงหางหนีบมามากมาย
นี่ยอดเยี่ยม ผมได้ค้นพบที่ดีๆแล้ว ครั้งหน้าผมจะเอากรงใส่แมลงมา
แม้ว่ามันใช้เวลาไปบ้าง ผมสามารถจับมาได้ค่อนข้างเยอะ ต้องขอบคุณความสามารถของผม
ตะขาบมันน้อยอย่างน่าผิดหวังอย่างไรก็ตาม
แต่, ผมสามารถได้แมลงพอที่จะใส่มาเต็มเสื้อ
ผมสามารถ “เห็น” แมลงดิ้นอยู่ในกระเป๋าด้วยความสามารถของผมได้อย่างดี
มันงดงามมาก คนธรรมดาจะสลบกับสิ่งนี้ แต่, ผมรู้สึกไม่สบายใจ ว่านี่จะได้ผลกับริกกะมัย
เพราะเธอมันสาวจำพวกแมลงสาบ
“ว้าา, แมลงเยอะจัง น่ารัก~ อุฟุฟุ~”
มันจะไม่สนุกถ้าเธอตอบสนองแบบนั้น
ผมกลับไปที่ริกกะระหว่างที่คิดอย่างนั้น, ไอน้ำสีแดงได้ขึ้นมาจากตัวของริกกะ
「คุ, กุ, กกกุ」
ริกกะที่ถูกมัดแขนและขาด้วยเข็มขัดหนังเหมือนกับกุ้ง สงเสียงครวญระหว่างที่ไอน้ำสีแดงระเหยขึ้นจากเธอ จากนั้นー
ฟองน้ำได้ระเบิดจากแผลที่มันรักษาอย่างรวดเร็ว
มันดูเหมือนการรักษาขั้นสูงได้เริ่มแล้ว
ตัวของริกกะเหงื่อออกมากมายขณะที่ตัวขาวที่เปลือยเปลี่ยนเป็นแดงเดือด
ไอน้ำสีแดงเป็นไอระเหยของเลือด? ถ้าอย่างนั้น, มันหมายความว่าตัวริกกะได้อุณภูมิสูงขึ้นอย่างไม่ปรกติ
มากกว่านั้น, มันดูเจ็บปวดเพราะเธอส่งเสียงครวญ
อย่างที่คาด, การรักษาขั้นสูงของเธอค่อนข้างเป็นความเสี่ยง
เธอมันอีโง่ เธอควรจะถอนตัวไปก่อนเมื่อเธอได้รับบาดเจ็บที่มันจะขัดกับการต่อสู้
แม้ว่าคุณสามารถรักษาไม่ว่าจะเป็นแผลแบบไหนจากการฟื้นฟูขั้นสูง, คุณต้องถอดตัวเองออกมาจากการต่อสู้, รักษาตัวเองแต่พร้อมที่จะโจมตีอีกครั้ง
ยังไงซะ, นั่นจะเป็นปัญหากับผมถ้าคุณทำอย่างนั้น
「แม้ว่าเธอรักษาแผล พลังกายของเธอจะไม่กลับคืนมาใช่มั้ย? นั่นไม่ใช่ทั้งหมด ไม่ใช่ว่าความคิดของเธอจะทื่อลง เพราะเธอเหนื่อยจนถึงขีดจำกัดเหรอ? หลังจากใช้งานการรักษาขั้นสูงเธอต้องฟื้นฟูจากการนอนเยอะๆและหาพลังงาน ชั้นพูดผิดมั้ย」
ผมเหยียบหัวริกกะด้วยรองเท้าที่มันควรจะเหยียบขี้หมามาระหว่างที่ถามด้วยรอยยิ้ม
ริกกะไม่พูดอะไรและแค่ทำหน้าที่น่าเกลียดระหว่างที่กัดฟัน
ดูเหมือนมันจะตรงเป่า
บางทีเธออาจคิดว่าเธอสามารถชนะ ตราบใด้ที่เธอสามารถรักษาแผลของเธอ แม้ว่าเธอจะเหนือยถึงขีดจำกัด
จิรงๆแล้ว, ไม่ว่าเธอจะเหนื่อยขนาดไหน, ริกกะจะชนะผมถ้าเธอทำมันดีๆผมว่า ริกกะและผมมีพลังที่ต่างกันอย่างสิ้นหวัง
แต่, ไอชั้นต่ำคนนี้เป็นคนที่ทำมันได้ดี
「กุ, อา, อะกิ, อิ, กิกิกิ, กิอะ」
「หืม?」
ริกกะได้ทรมานแต่, ความทรมานนั้นจู่ๆก็รุนแรง จากนั้น, มีเสียงกร้อบแกร้บดังมา
ต้นทางของเสียงนั้นคือー
แขนของเธอ แขนขวาที่หักของริกกะ
โอเข้าใจแล้ว, เข้าใจแล้ว
แขนริกกะที่กระดูกเละกำลังจะกลับมา แต่มันถูกมันไปในรูปทรงที่แปลกโดยเข็มขัดหนัง
สั้นๆก็คือ, มันได้คาอยู่ในทิศทางที่ปรกติมันงอไม่ได้, มันกลับไปสภาพดั้งเดิมไม่ได้
แต่มันยังบังคับตัวมันเองที่จะกลับไป
「กย้าา, อะ, อะ, อะ, อะ, อะ, อะ」
ริกกะกระตุกและกรีดร้องไปกับเสียงกร้อบแกร้บ
โอ้ไม่, แม้ว่ามันพยายามจะรักษา, มันหักอีกครั้ง
แล้วนี่ล่ะ? การรักษาขั้นสูงจะจบหลังจากมันรักษาไปถึงระดับหนึ่งมั้ย? หรือมันเป็นไปได้มั้ยว่า หลังจากที่รักษาขั้นสูงได้เริ่มใช้งานแล้ว, มันจะไม่ถูกยกเลิกจนกว่ามันจะรักษาสำเร็จ
ถ้ามันเป็นอย่างหลัง, กระดูกจะแตกต่อไปทุกครั้งที่แขนเธอรักษา
ว้าว, นั่นลำบากนะ
มากกว่านั้น, มันจะกินพลังงานต่อไปจนกว่าความสามารถเธอจะยกเลิก
เธอจะตายไม่เร็วก็ช้าถ้าผมปล่อยเธอไว้อย่างนี้
「กย้า, อา, อา, อา, อา, อา, อา」
ได้ยินเสียงกร้อบแกร้บอีกครั้ง, ริกกะกรีดร้องและกระตุกอย่างเข้มข้นอีกครั้ง
กระดูกของแขนขวาที่หักได้กลับมาและหักอีกครั้ง
โอ้, อย่างที่คาด การรักษาขั้นสูงของเธอจะไม่ยกเลิก จนกว่าเธอจะรักษาจนเสร็จ
ว้าว, ถ้าอย่างนั้น, ถ้าผมขยี้โครงกระดูกของริกกะเป็นชิ้นๆ และยัดมันเข้าไปในกล่องเหล็กล่ะ, เธอจะรักซาแผลของเธอซ้ำๆ จนกว่าเธอจะตายมั้ย?
แม้ว่ามันเป็นความสามารถที่สะดวกและหลากหลายอย่างสูง, มันยังมีข้อเสียด้วย
「หืม?」
ระหว่างที่ผมบดหัวของริกกะด้วยส้นของรองเท้า วิสัยทัศน์ของผมได้มัวลงกระทันหัน
「ห-หือห์?」
ภาพได้มืดลง พื้นดินได้สั่นไหว
เหี้ย นี่คือขีดจำกัดการใช้งานของความสามารถผมเหรอ?
ตัวของผมเริ่มเอียงโดยไม่ได้รับอนุญาติ ผมผมสามารถรั้งมันได้ ได้อย่างไรก็ไม่รู้
ผมรู้สึกป่วย ผมรู้สึกคลื่นใส้ ผมควรจะใช้งานควาสามารถแต่กระนั้น, ผมไม่สามารถ “เห็น” ได้ดี
เหี้ยเอ๊ย ผมถอยตอนนี้ไม่ได้ มันไม่มีโอกาสที่สอง ริกกะได้รับประสบการณ์กับการต่อสู้ครั้งนี้ จะไมมีโอกาสครั้งต่อไป
ผมต้องทำเธอใจสลายอย่างทั่วถึงตอนนี้
「ห-เหี้ยเอ๊ย มันเวลาสำคัญ, และแม้อย่างนั้น」
ผมสามารถฝืนตัวเอง เข่าผมนั่งไปบนบ้น
ไม่มีทางเลือกนอกจากยกเลิกความสามารถของผม ริกกะขยับไม่ได้
ไม่มีปัญหาถ้าผมยกเลิกมัน
ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมคิดจะยกเลิกความสามารถผม
「กุอ่ะ!?」
ทันทีต่อมาภาพที่ผมเห็นคือสีขาว และผมไม่สามารถเห็นอะไรได้เลย
อะไร? นี่อะไร? ความสามารถผมได้ยกเลิกมั้ย? ผมไม่รู้ ผมไม่เข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น
มันเป็นโลกสีขาวบริสุทธิ์ สีขาวพราวเจาะทะลุ ผมปิดตาผมเพราะมันพร่า แต่ผมไม่สามารถปิดตาผมได้ ตั้งแต่ทีแรก, ผมไม่รู้เลยว่าตาผมเปิดหรือปิด
ผมเห็นจุดสีดำจากแสงสีขาวมาในทุกทิศทาง
「คุห์」
ผมพยายามจะยืดมือขวาและเข้าหาจุดสีดำ ในทันทีนั้น, ทุกอย่างได้ถูกปกคลุมในความมืด
ผมไม่สามารถเห็น ผมไม่สามารถเห็นอะไรเลย มันดำโดยสิ้นเชิง ทุกอย่างได้มืด
เกิดอะไรขึ้นกับผม? เป็นไปได้มั้ยว่าสมองผมระเบิดกับการใช้ความสามารถมากไปเหรอ?
ผมคิดว่าความสามารถของผมสร้างภาระให้สมอง มันได้ก้าวข้ามขีดจำกัดมันวันนี้เหรอ?
ผมสงสัยว่าผมใช้มันเยอะไป ไม่, นี่เป็นปัญหา
แต่ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้ถ้ามันเสียแล้ว ผมได้เกิดมากับพลังที่ไม่มีใครมี, และผมได้ผลประโยชน์จากพลังนั้น งั้น, มันปรกติที่ต้องจ่ายมันซักวันนึง
แต่, อาา, ถ้าผมเสียความสามารถในการมองเห็น, ผมจะไม่มีค่า
มารินะและยูกะจะขอเลิกพรุ่งนี้เช้า
มันเลี่ยงไม่ได้ถ้าคนพวกนั้นจับผม
แต่, ถ้าผมรู้ว่านี่จะเป็นอย่างนี้, ผมควรจะโอบกอดพวกเขาจนกว่าผมจะพอใจ
มันเป็นความสามารถที่ทำให้ผมได้ผู้หญิงดีๆ ผู้หญิงพวกนั้นดีเกินไปสำหรับผู้ชายแบบผม
ช่างเสียของ ผมยังไม่เบื่อเลยซักนิด, แต่กระนั้น
แต่, ยังไงซะ, มันช่วยไม่ได้
「หืม?」
ในเวลาทีผมละทิ้งทุกอย่าง, ผมเห็นจุดสีขาวในความมืด
จุดได้เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆและกลายเป็นจำนวนที่นับไม่ถ้วน
จากนั้นー
「อุว้าา!?」
จุดขาวนับไม่ถ้วนได้เข้าหาผมทั้งหมดในทีเดียว
จากทุกทิศทาง
และจุดขาวได้ปรากฏขึ้น มันขาวอีกครั้ง ผมไม่สามารถเห็นอะไรได้ นอกจากสีขาว
แต่มันไม่มีความกระจ่างที่ทิ่มแทงเหมือนก่อนหน้า
มันเหมือนวันที่มีแดด โลกสีขาวที่เพลิดเพลิน
จากนั้นโลกสีขาวได้เริ่มมีสี
ดินดำสีน้ำตาลที่อยู่ที่พื้น ต้นไม้ที่ล้อมรอบ ใบไม้สีเขียว จากนั้น, ท้องฟ้าสีส้น
ผมสามารถเห็น, ผมสามารถเห็นมัน, ผมสามารถเห็นโลกนี้
อะไรของผมที่ตื่นตกใจ ผมคิดว่าผมตาบอดแล้ว
「หืม? หึ้ห์? ห๋า」
เมื่อผมยืนขึ้นในความโล่งใจ ผมรับรู้บางอย่างที่แปลก
ผมมองไม่เห็น ผมมองไม่เห็น “อีกฝั่ง” ที่ผมสมควรจะเห็น
แม้ผมยกเลิกความสามารถของผมตอนนี้แต่มันต่างออกไป
“ผมไม่เห็น” แต่ “ผมเห็น” ความรู้สึกแปลกๆแบบนั้น
ผมมองเห็น “ทุกอย่าง” อย่างผ่อนคลายเพราะผมปล่อยความสามารถของผม ไม่, ผมควรจะพูดว่าผมสามารถเข้าใจมากกว่าเห็น
ต้นไม้ที่ยืนอยู่ ต้นไม่สะท้อนเข้ามาในตาผม ผมไม่สามารถเห็นว่าอะไรอยู่ข้างหลังมัน สั้นๆก็คือ, ภาพปรกติ แต่, ผมเข้าใจ มันมีต้นไม้ยืนอยู่หลังต้นไม้นั่น, มากกว่านั้น, มันมีรายละเอียด
เป็นไปได้มั้ยว่าー
ผมมองริกกะและตะลึง
ริกกะงอเหมือนกุ้งด้วยมือและขาที่ถูกมัด
ผมสามารถเห็นโลลิเปลือย นั่นควรจะเป็นทั้งหมดแต่กระนั้น, ด้วยเหตุผลบางอย่าง, ผมสามารถเข้าใจ “ข้างใน”
ไม่ต้องสงสับ นี้มันน่าทึ่ง มันได้ผิดความคาดหมาย
ความสามารถเข้าใจพื้นที่และเอ็กซ์เรย์ เป้าหมายปัจจุบันของผมคือใช้สองความสามารถที่ อย่างพร้อมกัน และอย่างสมบูรณ์แบบ แต่นี่ต่างออกไป นี่ไม่ใช่การใช้งานพร้อมกัน
ความสามารถทั้งสองได้รวมกัน
มากกว่านั้น, คุณเห็นมั้ย ผมเข้าใจ, ผมสามารถเข้าใจ
ความสามารถที่รวมกันนี้ มีปริสิทธิภาพการใช้พลังงานที่อุกอาจ ผมไม่ได้บังคับตัวเองเลยซักนิด ผมไม่รู้สึกถึงภาระในสมองเลย ผมสามารถใช้งานความสามารถที่ได้เป็นธรรมชาติเกินไป
ความจุของการประเมินผลเพิ่มขึ้นเหรอ? อย่างไรก็ตาม, ผมรู้สึกว่าผมได้ความสามารถอื่น
นั่นคือー
「คุ, คุคุ, คุคุคุ, คุคุคุคุคุคุ」
มันไม่ต้องใช้สติไปกับข้อมูลที่ไหลเข้ามา ผมสามารถเห็นเห็นเหมือนที่มันเป็นーเหมือนที่มันเป็นเลย, และเข้าใจสิ่งที่มันเป็น
ผมสามารถเข้าใจมัน ในระดับที่ไม่ต้องใช้สติได้เหมือนการหายใจ
และแม้แต่ระยะการใช้งานก็เทียบไม่ได้กับคราวที่แล้ว
「ฮ่าาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ในที่สุดมันก็มา! ความสามารถที่พิเศษในเรื่องลามก! มันไม่มีผู้หญิงคนไหนที่แตกไม่ได้กับชั้นอีกแล้ว! รอเช้านี้เธอ! ชั้นจะให้เธอแตกจนเธอบอกว่าอยากจะตายเลย!」
「เอ๋, ลามก?」
ผมหัวเราะจากความสุขที่มากเกินไปและริกกะพึมพำระหว่างที่ครวญ
อุ้ปส์ นั่นอันตราย ผมดีใจมากจนผมลืมตัว
ริกกะคิดว่าความสามารถของผมคือรับรู้การสั่นสะเทือน ผมจะทำเธอใจสลายแต่ผมไม่อยางมอบข้อมูลให้เธอมากเกินไป
ผมควรจะหลอกเธออย่างถูกต้องให้เธอไม่สงสัยมั้ย?
「ชั้นโกหกเมื่อชั้นพูดว่าความสามารถของชั้นคือรับรู้การสั่นสะเทือน」
「อ-อะไร?!」
ตาของริกกะเบิกกว้างเมื่อผมพูดนั่น ในเวลาเดียวกัน, แขนขวาเธอส่งเสียงแปลกๆ และเธอกรีดร้องและกระตุก
เธอจะรู้สึกเจ็บปวดจากการหักตลอดไปมั้ย? ช่างน่าสมเพช
「ชั้นสามารถสร้างคลื่อนเสียงพิเศษได้อย่างอิสระชั้นเข้าใรเสียงสะท้อนร้อบข้างด้วยคลื่นเสียงนั้น สั้นๆก็คือ ความสามารถโซนาร์」
「ห-เหี้ยเอ๊ย, นายหลอกชั้น」
ไดยินคำอธิบายของผม ริกกะพ่นคำพูดเสียใจ
ยังไงซะ, ขอโทษ นั่นก็โกหกด้วย
เธอไม่คิดว่าผมจะอยู่ในสถานการณ์ได้เปรียบอย่างท่วมท้น ดังนั้น ริกะควรจะเชื่อมัน
คงจะบอกความจริงหรอกนะ
「อา, อา, อา, อา, อา, อา」
มือขวาของเธอทำเสียงที่แปลกและริกกะกรีดร้องอีกครั้ง
การรักษาขั้นสูงมันท่าทึ่งเกินไป, กระดูกที่หักของเธอรักษาทันที, และมันแตกอีกครั้ง
อุว้าา, นี่มันน่าสมเพชจนผมดูไม่ได้
ริกกะเป็นคู่ต่อสู้ที่ผมต่อสู้โดยเสี่ยงชีวิตของผม ผมต้องแสดงความเคารพ
มันโอเคริกกะ ความทรมานของเธอจะจบเร็วๆนี้
ชั้นจะทำให้เธอใจสลายแล้วทำให้เธอผ่านโลกนี่ไปโดยไม่เจ็บปวดและทรมาน
ผมพยักหน้าในน้ำตาเมื่อคิดถึงสิ่งน้ะ และเตะหน้าริกกะขึ้นมา
「กกกกิ, อิ, อิ, อิ, อะ, อะ, อะ, อะ, อะ, อะ, อะ」
ตัวของเธอได้ขยี้แขนขวาของเธอเพราะเธอหันหน้าขึ้นมา, มีเสียงกร้อบแกร้อบออกมาจากแขนขวาของเธออีกครั้ง ผลที่ตามมา, ริกกะร้องอย่างบ้าคลั่งระหว่างที่น้ำลายไหลมีของเหลวลื่นๆออกมาจากหว่างขาของริกกะ
มันดูเหมือนเธอฉี่ราดจากความเจ็บปวดที่มากเกินไป
「โอ้ใช่, ชั้นควรจะถ่ายรูปในเวลานี้มั้ย」
ผมเจตนาจะขยี้ริกกะแต่สถานการณ์ที่ไม่คาดฝันอาจจะเกิดขึ้น
เผื่อไว้ก่อน, ผมถ่ายรูปริกกะที่ดูไม่เป็นสตรี
ผมอาจจะใช้นี่เป็นสิ่งข่มขู่ได้
ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมถ่ายรูปริกกะที่ฉี่ระหว่างที่กระตุก
ผมไม่มีเจตนาจะขายสิ่งนี้ แต่ถ้ามีบางคนที่มีงานอดิเรกแบบนี้, นี่อาจจะค่อนข้างมีราคา
「งั้นตอนนี้, งั้นชั้นจะแนะนำ “เพื่อน” ที่จะมาดูแลเธอ」
พูดสิ่งนั้น, ผมแสดงถุงที่ทำจากชุดนักเรียนให้ริกกะที่กรีดร้องและกระตุก
ถุงดิ้นไปรอบๆ แม้พวกมันยัดอยู่อย่างดี, แมลงเริ่มออกมาจากช่องว่าง แมลงที่ล้นออกมาได้หล่นไปที่ตัวของริกกะ
「ห-หย-หยุดนะ…!」
เสียงของริกกะสั่น แมลงคลานไปรอบๆตัวที่เปลือยของริกกะ
โออ้, ไม่ไม่ไหวกับแมลงเหรอ? ผมดีใจ ผมกังวลว่าพวกเขาอาจจะเป็น “เพื่อน” กันในความหมายจริงๆ เพราะเธอมีความสามารถเหมือนแมลงสาบ
ผมจะมีปัญหาถ้าเธอพอใจ ไกลจากการแตกสลาย
「มันมี “เพื่อน” มากมายอยู่ทุกที ชั้นจะเติมมันอย่างเร็ว ริกกะเลยจะไม่รู้สึกเสียใจ นั่นทำไมไม่ต้องห่วงและขอให้สนุก」
พูดสิ่งนั้น ผมเปิดถุงบนตัวของริกกะ ในเวลาเดียวกัน, แมลงที่อัดอยู่ในถุงเทออกมา
「หยุด! หยุดนี่นะ! ชั้นขอร้อง! ชั้นขอร้องนายโปรดหยุด!」
ตัวที่เด็กได้ถูกเติมเต็มโดยแมลงจำนวนมาก ริกกะตะโกนอย่างบ้าคลั่งระหว่างที่แมลงดิ้นไปรอบๆ
มองลงไปที่ริกกะ, ผมตัดสินใจจะกลับไปหาแมลงเพื่อเติมชุดของผม
「ด-ได้โปรด! เว้นชั้น! ชั้นจะไม่โจมตีนายอีกแล้วดังนั้นเว้นชั้น! ได้โปรด! ชั้นขอร้องนาย!」
ผมได้ยินเสียงร้องที่เศร้าจากข้างหลัง
ขอโทษ ผมไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกมีอารมณ์ไปกับเธอ
พูดสิ่งนั้น, ผมอยากจะยัดริกกะลงไปในรองบุ๋มต้นไม้และให้เธอมีประสบการณ์กับอ่างแมลง แต่มันไม่มีรอยบุ๋มดีๆ
มันจะยอดเยี่ยมถ้ามันมีอ่างอาบน้ำอยู่ในสภาพดิทิ้งอยู่ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีที่นี่
แม้ผมจะขุดได้, มันจะใช้เวลา
มันดีกว่าที่ผมจะหาแมลงมากกว่าขุดดิน
ด้วยสิ่งนั้นพูด, ผมเมินริกกะที่ตะโกนและไปหาแมลง
เมินเธอซะและหาแมลง* ฟุฟุฟุ, ผมได้พูดบางอย่างดีๆแล้วสิ
TLN* เล่นสำนวนคำว่าแมลงกับเมิน, ทั้งสองอย่างอ่านว่ามูชิ
ผมไปที่ดินดำระหว่างที่ยองละ และยัดแมลงเข้าไปในถุงที่ทำจากเสื้อ
หืมมันมีแมลงหางหนีมอุดมอยู่รอบๆนี้ ผมอยากได้ตะขาบแต่จำนวน > คุณภาพ ผมแค่ต้องเอาไปเยอะๆโดยที่ไม่เลือก
มีความคิดนั้น, ผมกลับไปที่ริกกะด้วยกระเป๋าที่เต็ม
และภาพที่ผมกลับมาเห็นคือー
「อ๊า ♥ อ๊า ♥ อ๊าาาห์ ♥ น๊าาาาาห์ ♥」
ริกกะกระตุกด้วยหน้าที่แดง ผมมองริกกะด้วยสัญชาติญานที่เธอเป็นแบบนั้น
เธอมีความสุขกับสิ่งนี้เหรอ?
「อ๊า ♥ ฮฮฮิ้ ♥ น๊าา ♥ ฮยุย ♥ คิฮฮิ้ ♥」
ผมได้ยินเสียงหวาน
ด้วยการรักษาขั้นสูงใช้งานอยู่ ผมสามารถได้ยินเสียงแปลกมาจากแขนขวาเธอเป็นครั้งคราว
เธอได้กรีดร้องเมื่อกี้นี้แต่กระนั้น, ผมคิดได้อย่างเดียวว่าเธอมีความสุขกับมันอย่างแน่นอน เหมือนกับความเจ็บปวดของกระดูกที่หักของเธอไม่สำคัญอีกต่อไป
แมลงจำนวนไม่ถ้วนคลานอยู่บนตัวเด็กที่เปลือย
ไม่มีรอยบุ๋มดังนั้นมันไม่มีที่ปิดไม่ว่าความหมายใด, แม้ว่าจำนวนได้ลดลงไปกว่าตอนนี้ผมได้เปิดถุง, มันยังมีแมลงจำนวนหนึ่งคลานอยู่บนตัวที่เปลือยของเธอ
หัวนมสีพีชได้ตั้งขึ้น และน้ำเหนียวหยดลงมากจากรอยแยกของเธอ
ความเป็นจริงนั้นยากที่จะยอมรับ แต่ผมสามารถเข้าใจได้เพราะความสามารถของผม
ริกกะมีความสุขกับสิ่งนี้อย่างแน่นอน
「…นี่มันไม่สนุก」
ไม่มีความหมายถ้าเธอมีความสุขกับเรื่องนี้ แทนที่จะอย่างนั้น, มันปรกติที่จะมีความสุขกับเรื่องนี้เหรอ? มันแมลงจะเว้ย? มันเป็นไปไม่ได้
อย่างที่คาด ความสามารถของเธอเป็นจำพวกแมลงสาบ เธอมี่ความสุขกับการเล่นกับเพื่อนเธอ
「ด-ได้โปรด ♥ ไม่เอาแล้ว ♥ ชั้นจะตาย ♥ ชั้นกำลังจะตาย ♥」
ฉี่แตก, ริกกะขอร้องระหว่างที่กรีดร้องอย่างหวานและกระตุก
ตาย, เธอหมายความว่าเธอจะตายจากการแตกมากเกินไป? เธอหมายความว่าความรู้สึกดีของแมลงที่คลานไปบนตัวเธอ ทำให้เธอแตกถึงตาย?
เธอแตกอย่างแน่นอน เธอไม่สามารถโกหกกับความสามารถของผม
ผมเห็นได้แค่ตัวที่เปลือยของริกกะ แต่ในเวลาเดียวกัน, ผมสามารถเข้าใจข้างใน ดังนั้น, ริกกะแตกอย่างแน่นอน
ผมควรจะทำยังไงดี? ผมไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้ว่าเธอจะเป็นบ้ากาม แต่, ปรกติคุณจะไม่คิดอย่างนั้น มันไม่มีทางที่คุณจะคิดว่าเธอสามารถช่วยตัวเองกับแมลง
นี่มันมีปัญหา คุณจะทำให้ใจคนบ้ากามแตกสลายยังไง
แทนที่จะเป็นอย่างนั้น, ใจผมจะสลายแทน
ผมควรจะตัดเธอเป็นชิ้นๆ? ไม่เว้นให้ผมเถอะสิ่งนั้น แม้ว่าผมไม่มีปัญหากับการเตะและต่อยเธอ, การตัดมันค่อนข้าง
「ด-ได้โปรด ♥ ชั้นจะตายจริงๆ ♥ ต-ตัวของชั้นได้ถูกบังคับให้อยู่ในความเงี่ยน เมื่อรกษาขั้นสูงมันเกิดขึ้น ♥ ความไวของช้นสูงกว่าปรกติ ♥ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป, ชั้นจะตายจริงๆ ♥」
「โฮ่ะโฮฮฮ่ห์!」
บังคับเงี่ยน นั่นคือความเสี่ยงของรักษาขั้นสูงเหรอ? ผมได้ยินสิ่งดีๆแล้วสิ
ริกกะไม่สนุกอย่างแน่นอน ถ้าเธอถูกบังคับให้แตก
ยังไงซะ, ถ้าแมลงจำนวนนับไม่ถ้วนคลานอยู่บนตัวที่ความไวสูง คุณจะได้รับความรู้สึกดีที่แม้แต่จะพูดออกมาเป็นคำยังทำไม่ได้
การรักษาที่ไร้เทียมทางที่รักษาแผลถึงชีวิตได้ ผมคิดว่านั้นมันแปลกที่ความสามารถที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ชดเชยด้วยความเหนื่อย แต่ถ้ามันบังคับเงี่ยนและความไวสูงขึ้น, การกระทำพวกนั้น ก็ต้องพิเศษด้วย
สั้นๆก็คือ, มันไม่ใช่ว่าความไวของเธอสูงขึ้น, แต่ความไวของเธออาจขึ้นไปในระดับที่ว่าเธอจะบ้าไปเลย
มากกว่านั้น, ทุกครั้งที่แขนริกกะหัก, มันจะรักษา นั่นหมายความว่า การรักษาขั้นสูงของเธอ และการบังคับเงี่ยนจะไม่มีวันจบ
เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว งั้นー
「อ่ะนี่จานที่สอง」
「อิย้าาาาาาาาาาาาาาาาาา♥」
เมื่อผมเปิดถุงข้างบนริกกะแมลงหลายตัวได้ตกลงไป และริกกะกรีดร้องอย่างหวาน
มันเป็นไปได้ที่เธอจะใจสลายถ้าเธอไม่พอใจกับมัน
「ไม่เอาแล้ว ♥ อ๊าาาาาาห์ ♥ อย่า ♥ อย่า อย่า อย่า อย่า ♥ อย่าหยิกตรงนั้น ♥ แตกแล้ว ♥ แตกแตกแตกแตกแตกแตกแตกแล้วววววววว ♥」
เสียงกรีดร้องที่หวานดังก้อง
ผมควรจะบอกว่ามันเป็นสัญชาติญาน? แมลงหางหนีบจำนวนมากมายได้ตัดผิวของริกกะด้วยกรรไกรที่ภาคภูมิใจของมัน
มันไม่ใช่ทั้งหมด มันคิดว่าหัวนมและแตดเป็นศัตรูเหรอ? แมลงหางหนีบโจมตีมัน
นั่น…สนุก!
「อ๊าย๊าาา ♥ ราเมะราเมะราเมะ ♥ ราเมะราโนะะะะะะะ ♥」
ริกกะกระตุกอย่างรุนแรงและฉี่แตกออกมา
ตะขาบที่หายากได้เขี่ยแมลงหางหนีบออกและกัดแตด
ตะขาบมันใหญ่กว่าแมลงหางหนีบสองเท่า มากกว่านั้น, ฟันของมันแข็งแกร่ง ตะขาบกัดแตดไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีความเจ็บปวด มากกว่านั้น, ไม่ใช่ว่าตะขาบมีพิษเหรอ?
ยังไงซะ, ผมไม่คิดว่ามันจะมีผลกับริกกะที่เป็นจำพวกแมลงสาบ
พูดถึงแล้ว, กิ้งกือกระสุน, แมงคาเรือง, และไส้เดือนแค่คลานโดยไม่เป็นภัย แต่การคลานของมันได้มอบความรู้สึกดีให้ริกกะไปแล้ว
ทุกคนค่อนข้างยอดเยี่ยม, อย่างที่คาด, ผมอยากจะได้ตะขาบ
โอเคー
「พยายามเข้า!」
พูดสิ่งนั้นขณะที่พยักหน้า, ผมตัดสินใจจะทิ้งเธอไว้แล้วไปจับตะขาบให้มากที่สุด
「ฮินจาว ♥ ทัสซุเกเตะ ♥ โอเระไกระคาระ ทัสซุเกเตะ ♥ โมราเมะ ♥ โมราเมะระー น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา ♥ แตก แตก แตก แตก แตก แตกแล้วววววววววววววววววว ♥」
ผมสาบานในหัวใจว่าจะทำดีที่สุด ขณะที่ผมได้ยินเสียงกรีดร้องที่หวานมาจากด้านหลัง
ーสามสิบนาทีต่อมา
「คายู้ ♥ อาย๊ะ ♥ มิกย้า♥ คิกคยยยยยยยุ ♥」
ริกกะฉี่ระหว่างที่กระตุก, ตาของเธอได้ขาวไปแล้วและเธอน้ำลายไหล
อาร์ย่าอาร์ย่า ระหว่างที่ผมได้หมกมุ่นกับการจับตะขาบ, ริกกะแตกสลาย
อะไรวะ, แม้ว่าผมทำดีที่สุดที่จะจับสิ่งนี้
ตะขาบมันหายากในบริเวณนี้ ดังนั้นมันยากที่จะจับพวกมัน
แต่ยังไงซะ, แม้ว่าผมพูดว่าเธอแตกสลาย ผมไม่รู้ว่าใจเธอสลายมั้ย
ปัจจุบัน, แขนขวาของริกกะได้หักและรักษาซ้ำๆ มันจะดำเนินต่อไปตราบใด้ที่ผมไม่นำเข็มขัดออก
สั้นๆคือ, การรักษาขั้นสูงของเธอจะไม่ถูกยกเลิก และความเงี่ยนจะกินพลังงานของเธออย่างไม่มีเหตุผล
งั้น, ผมควรจะพาเธอกลับบ้าน หรือผมควรจะยั้งไว้ก่อนจนกว่าผมจะทำเธอใจสลาย
มารินะและยูกะ อาจอยู่เหนือการควบคุมถ้าผมกลับบ้านสายไป
แล้วก็, ผมต้องดึงริกกะจากคามูโระ ฮิซูกิ
ช่าย, นั่นถูกแล้ว, มาทำสิ่งนั้นเถอะ
แต่ก่อนหน้านั้นー
「เพราะมันมีอยู่แล้ว, งั้นอีกที」
พูดสิ่งนั้นผมเปิดถุงที่เต็มไปด้วยตะขาบบนริกกะ
ตะขาบจะโจมตีอย่างดุดันที่เป้าหมายใดๆ ที่อยู่ใกล้, พูดอีกอย่างคือ, ตัวที่เปลือยของริกกะ
「อึ๊น, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ ♥」
ตัวของริกกะเด้งขึ้นด้วยตาของเธอที่เหลือกขาว ผมสามารถได้ยินเสียงของแขนที่หักของเธอทำเสียงทีไม่ปรกติคือผลของมัน แต่ความเจ็บปวดไม่สำคัญอีกต่อไป
แทนที่จะอย่างนั้น, เธอได้หมดสติไปแล้วตั้งแต่ทีแรก
ผมยองลง, จับตะขาบด้วยนิ้วของผม แล้วกดมันลงกับแตด
ตอบความคาดหวังของผม, ตะขาบกัดแตดอย่างที่คาด, พวกมันมีความสามารถ
「อึ๊น, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ ♥」
ด้วยแตดของเธอที่ถูกกัด, ตัวของยูกะเด้งขึ้นในความสุข
ผมขยับยองลงและหยิบตะขาบอีกตัวด้วยนิ้วของผม และดันมันใส่หัวนมชมพูที่แข็ง
ตอบความคาดหวังของผม, มันกัดหัวนม
อย่างที่คาด, มันมีความสามารถ
「อึ๊น, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ ♥」
แม้ว่าเธอหมดสติ, เธอส่งเสียงกรีดร้องที่หวานฉ่ำและเด้งตัวของเธอเหมือนบ้า ขณะที่ฉี่ราด
ติดจิวตะขาบบนหัวนมทั้งสองและแตด, ผมถูหน้าผากด้วยหลังมือและมองไปที่ท้องฟ้ายามเย็น
「งานสำเร็จด้วยดี」
ผมพึมพำและพยักหน้า
งั้นตอนนี้, ผมจะพาโลลินี่กลับบ้านยังไง
มันจะเด่นถ้าผมห่อเธอด้วยชุดของผม
ผมอยากจะกลับบ้านเร็วๆ แต่พระอาทิตย์จะตกดินถ้าผมรออีกหน่อย, ผมควรจะไปเมื่อมันมืดมั้ย? งั้น, มันจะยากต่อการถูกเปิดเผยแม้เธอจะแล่บออกมาจากชุดนักเรียน
ด้วยนั่นที่พูดー
「มาเล่นซักพักนึงเถอะ」
ผมพึมพำ, ผมหยิกตะขาบด้วยนิ้วและดันมันใส่หัวนมเธอ
มาทดลองกันว่าตะขาบกี่ตัวที่จะกัดหัวนมและแตด
「อึ๊น, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ, โอ๊ะ ♥」
เสียงกรีดร้องที่หวานฉ่ำดังก้องอยู่ในป่า
「นี่มันสนุก」
ฟังเสียงร้องที่หวานของริกกะ, ผมหมกมุ่นอยู่กับการดันตะขาบใส่แตดและหัวนม และ, ตะขาบกัดโดยไม่ทรยศความคาดหวังของผม
ตะขาบ, แกมีพรสวรรค์มากไปแล้ว
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord