ตอนที่ 223 มุ่งสู่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ 1
นักเรียนจำนวนสิบกว่าคนท่ามกลางนักเรียนชั้นปีที่สองถูกทำโทษหลายครั้งจากการกลั่นแกล้งอาจารย์ อีกทั้งยังถูกลงโทษด้วยการซ้ำชั้น
ชายหนุ่มผมเหลืองสิบกว่าคนทำหน้าบูดบึ้ง เมื่อคิดว่าพวกเขาจะต้องตกไปอยู่ในกำมือของนักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง ขาและมือของพวกเขาก็เริ่มสั่นเทา
ย้อนกลับไปตอนนั้น พวกเขารังแกนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งหลายครั้ง!
ไกอาดึงแว่นตาลงเมื่อพบเข้ากับสวี่หลิงอวิ๋น
“ท่านหัวหน้า” ไกอารายงานสถานการณ์ด้วยน้ำเสียงทุ้ม “นักเรียนปีสองถูกอาจารย์เฮอร์จับได้ และตอนนี้อาจารย์เฮอร์เชื่อว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของนักเรียนปีสอง”
“ไม่เลว อีกไม่ช้าคงจะมีแพะรับบาปใช่ไหม? เยี่ยมไปเลย ช่วยพวกเราไปได้อีกหนึ่งครั้ง” สวี่หลิงอวิ๋นหยิบกระปุกน้ำตาลทรายขาวออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บ “เอาไปสิ ได้ยินมาว่าแม่ของนายกำลังคลอดลูก ถือว่าน้ำตาลทรายขาวนี้เป็นของขวัญให้น้องของนายล่วงหน้าแล้วกันนะ!”
“ขอบคุณครับท่านหัวหน้า!”
ไกอารู้สึกมีความสุขและรับกระปุกน้ำตาลมาอย่างระมัดระวัง
หัวหน้าของพวกเขาเป็นคนใจกว้าง หากองค์หญิงสามรู้ว่ามีเรื่องอะไรเล็กน้อยเกิดขึ้นในครอบครัวของพวกเขา ทุกอย่างจะเรียบร้อยทันทีแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เอ่ยปาก
เด็กชายในแผนกของพวกเขามาจากครอบครัวฐานะยากจน พ่อของเขาป่วยหนัก หากต้องการรักษาจะต้องใช้ห้องพยาบาลที่ทันสมัยที่สุด
ทว่าห้องพยาบาลชั้นนำดังกล่าวมีค่าใช้จ่ายที่แสนแพง
ในวันที่เขามาบอกหัวหน้า หัวหน้าก็จัดการให้ใครบางคนพาพ่อของเด็กชายคนนั้นไปโรงพยาบาลหลวง และเริ่มทำการรักษาพ่อของเด็กชาย
แม้เธอจะดูไม่ไยดี แต่อันที่จริงเธอกลับเป็นกังวล
“หือ? มีคนส่งข้อความมาเหรอ?” สวี่หลิงอวิ๋นเปิดดูคอมพิวเตอร์ปัญญาประดิษฐ์และพบว่ามันเป็นข้อความจากหัวหน้าพ่อบ้าน “ให้ฉันไปดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้กับโอคาซีเหรอ?”
โอ้! เจ๋งไปเลย! ไม่ได้เจอแฟนหนุ่มมานานแค่ไหนแล้วนะ!
ภาพโปสเตอร์ขนาดใหญ่ที่เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องยังคงแขวนอยู่ที่ข้างเตียง! หึหึ! คราวนี้ล่ะจะต้องสัมผัสมันด้วยมือของเธอเองให้ได้!
สวี่หลิงอวิ๋นสูดน้ำลายขณะแอบครุ่นคิด
นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งมองดูการจากไปองค์หญิงสามอย่างเศร้าสร้อย ราวกับว่าเธอจะไม่กลับมา หัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่ที่เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนไม่เคยเอ่ยถามผู้ติดตามที่น่าสงสารว่าพวกเขาอยากจะไปด้วยหรือไม่!
พวกเขายังอยากจะรู้จักกับเอเลี่ยนตั๊กแตน เอเลี่ยนปลาหมึก เอเลี่ยนต๋าหลู่ และเอเลี่ยนชนิดอื่น ๆ อีก!
ณ จักรวาลอันกว้างใหญ่ เอเลี่ยนขนาดมหึมาที่แสนขี้เซากำลังนอนหลับใหลอยู่บนดาวเคราะห์ใกล้เคียง
บริเวณรอบข้างมีฝูงเอเลี่ยนกระดองเหล็กคอยปกป้องมันอยู่ ทั้งตัวถูกปกคลุมไปด้วยกระดองเหล็กที่เคลือบสีดำ เพียงแค่ใช้กรงเล็บขีดข่วนพื้นเบา ๆ รอยร้าวขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้น
เอเลี่ยนกระดองเหล็กแต่ละตัวมีความสูงเพียงสิบห้าเมตร ดูตัวเบาและไร้น้ำหนักขณะเดิน
หากมีมนุษย์อยู่ที่นี่ พวกเขาจะพบว่าเอเลี่ยนกระดองเหล็กแต่ละตัวอยู่ในระดับ 9 ดาว!
เอเลี่ยนที่อยู่ด้านในถูกเอเลี่ยนกระดองเหล็กเหล่านี้ปกป้องอีกที และโดยธรรมชาติแล้ว ราชาของเหล่าเอเลี่ยนกระดองเหล็กจะอยู่ในระดับสิบดาว!
กลูกลู!
ดูเหมือนว่าราชาจะสัมผัสได้ถึงบางอย่าง ร่างใหญ่ของมันปีนป่ายและลุกขึ้นยืน
เพียงการสั่นสะเทือน เอเลี่ยนขนาดมหึมาก็กลายร่างเป็นเอเลี่ยนตัวเล็กที่มีความสูงน้อยกว่าหนึ่งเมตร ทว่ารูปร่างของมันยังคงเหมือนเดิม และเดินออกจากถ้ำไป
มันมองดูดาวเคราะห์ที่อยู่ห่างไกล
บนขอบเขตดาราจักรแห่งนั้นมีมนุษยชาติอาศัยอยู่ เดิมทีเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว พวกมันเป็นเพียงเอเลี่ยนระดับ 9 ดาวธรรมดา ไม่สามารถเป็นตัวแทนเผ่าพันธุ์เอเลี่ยนกระดองเหล็กไปล่าอาณาเขตของมนุษยชาติได้
ทว่าตอนนี้มันกลายเป็นราชาระดับ 10 ดาวแล้ว และด้วยความแข็งแกร่งเช่นนี้! มันจึงมีความมั่นใจมากขึ้น!
พวกมันมีความแข็งแกร่งมากกว่าระดับ 6 ดาวตั้งแต่เกิด ถึงเวลาที่จะให้มนุษย์ทั้งหลายสัมผัสกับความแข็งแกร่งของเอเลี่ยนกระดองเหล็กแล้ว!
เอเลี่ยนกระดองเหล็กที่เป็นผู้คุ้มกันกระโดดออกมาจากถ้ำทีละตัว
พวกมันเข้าใจความหมายของราชา และกระโดดโลดเต้นบนพื้นเพื่อส่งเสียงให้กำลังใจ!
ดูเหมือนความตื่นเต้นดังกล่าวจะรู้สึกได้ถึงทั่วทั้งดาวเคราะห์ เอเลี่ยนกระดองเหล็กจำนวนนับไม่ถ้วนคืบคลานออกมาจากพื้นดิน โบกสะบัดก้ามเหล็กของพวกมันอย่างมีความสุขที่จะได้เข้าไปทำลายดาวเคราะห์ของมวลมนุษย์
ดาวเคราะห์แห่งนี้สูญเสียความมีชีวิตชีวา ไม่มีแร่ธาตุ ไม่มีสิ่งมีชีวิตและพืชชนิดอื่นหลงเหลืออยู่
เป็นดาวเคราะห์มรณะอย่างแท้จริง!
ดาวเคราะห์ที่โคจรอยู่บริเวณใกล้เคียงก็ถูกพวกมันกลืนกินไปจนหมด เช่นเดียวกับดินแดนเอเลี่ยนในที่อื่น ๆ
มีเพียงดาวเคราะห์ของมวลมนุษย์ที่แตกต่างออกไป! มีพืชพันธุ์เขียวชอุ่มและปศุสัตว์ที่น่าอร่อยให้ลิ้มลอง นอกจากนี้ยังมีแร่โลหะมากมายที่ช่วยเสริมสร้างกระดองเหล็กของพวกมัน ซึ่งจะทำให้แข็งแกร่งและมีประสิทธิภาพในการต่อสู้มากยิ่งขึ้น
ราชาเอเลี่ยนกระดองเหล็กมองดูกลุ่มพวกหิวโหยและผอมบางที่อยู่ด้านข้างมัน และพองแก้มกลม
ก่อนจะส่งเสียงร้องคำราม ทันใดนั้นทางเชื่อมมิติป่าก็ปรากฏขึ้น!
เผ่าพันธุ์จำนวนนับไม่ถ้วนเรียงแถวเข้าสู่แรงดึงดูดของทางเชื่อมมิติป่า และหายตัวไปต่อหน้ามัน
หนึ่งในเอเลี่ยนกระดองเหล็กระดับ 9 ดาวก็หายตัวไปเช่นกัน
นี่คือกลยุทธ์จุดแข็งของเอเลี่ยน
เมื่อไหร่ก็ตามที่อาหารขาดแคลน ราชาเอเลี่ยนทั้งหลายจะเริ่มเปล่งพลังเสียงเพื่อสร้างทางเชื่อมมิติป่าและพาเผ่าพันธุ์จำนวนนับไม่ถ้วนของพวกมันไปพักผ่อนหย่อนใจข้างนอก
บางทีพวกมันอาจจะมีชีวิตรอด แต่บางทีพวกมันอาจจะถูกมนุษยชาติกำจัดก็ได้ ใครจะรู้?
เอเลี่ยนสืบพันธุ์ได้อย่างรวดเร็ว แล้วการบริโภคจะเป็นอย่างไร?
ราชาเอเลี่ยนกระดองเหล็กคลานกลับเข้าไปในถ้ำของมัน
ภายในปีหน้า มันจะแสวงหาความรุ่งโรจน์และครอบครองดาวเคราะห์ของมนุษยชาติให้ได้ จะทำให้กองทัพของมันเป็นหนึ่งในกลุ่มที่ยอดเยี่ยมที่สุดในกลุ่มเอเลี่ยน!
เมื่อสวี่หลิวอวิ๋นมาถึงดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้และทันทีที่ลงจากยานอวกาศ เธอก็พบเข้ากับชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ในชุดเครื่องแบบทหารสีเงิน เขารีบลุกขึ้นอย่างว่องไวขณะหันมามองเธอ
ผมสีเงินพลิ้วไสวตกลงมาจากทางด้านหลังอย่างนุ่มนวล สายตาที่ไม่แยแสกลับอ่อนยวบลงเมื่อเห็นเธอก้าวเข้ามา
เขาอ้าแขนออกทั้งสองข้าง สวี่หลิงอวิ๋นยิ้มร่าและรีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขน!
ทั้งสองกอดกันแน่นและจูบกันอย่างดื่มดูด
สวี่หลิงอวิ๋นเงยหน้าขึ้นหลังจากผ่านไปนาน “ท่านทำให้เสด็จพ่อปล่อยฉันมาที่นี่ได้ยังไงคะ?”
เธอไม่อยากจะเอ่ยถามมากนัก เพราะโดยปกติแล้วพ่อของเธอไม่ค่อยอยากให้เธอออกมาจากดาวเคราะห์ดวงหลัก
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”
โอคาซีไม่ได้ตอบอะไรมากนัก เพียงแต่สัมผัสผมที่หนานุ่มของเธอ “คิดถึงผมไหมครับ?”
“อะไรกัน! ใครคิดถึงท่าน!” สวี่หลิงอวิ๋นทำหน้าบึ้ง “ท่านต่างหากล่ะ คิดถึงฉันบ้างไหมคะ?”
“คิดถึงสิครับ!” โอคาซีจ้องมองเธอด้วยแววตาลึกซึ้ง และไม่ต้องการจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด
ครั้งล่าสุดชายหนุ่มพบเธอบนดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ เขายังไม่ได้ใส่ใจจะพูดคุยกับเธอมากนัก แต่กลับถูกเรียกไปสงครามเสียก่อน
ในที่สุด คราวนี้ก็ได้จ้องมองเธอเต็มตาสักที!
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกเขินเล็กน้อยเมื่อมองดูเขา มือของเธอที่วางอยู่บนหน้าอกของเขา สามารถสัมผัสได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วขึ้นเล็กน้อย
“หัวใจของท่านเต้นเร็วจังค่ะ!” สวี่หลิงอวิ๋นสอดมือเข้าไปในเสื้อของเขาด้วยเจตนาแอบแฝง ก่อนจะกระซิบข้างหูว่า “คืนนี้ฉันแวะไปที่ห้องของท่านได้ไหมคะ?!”
โอคาซีจับมือของเธอ ดวงตาของเขาเฉียบแหลม ราวกับกำลังยืนยันอะไรบางอย่าง
หลังจากผ่านไปนาน เขาจึงกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก “ท่านยังเด็ก…”
“อุ๊บ! ฮ่า ๆๆ!” เขาทำให้สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกขบขัน! และใช้ปลายนิ้วสะกิดหน้าของเขา “ท่านกำลังคิดอะไรคะ! ท่านคิดว่าฉันจะทำตามใจยังงั้นเหรอ?!”