252 ทากัตซูกิ มาโกโตะ ฝึก
—{3 วีนตั้งแต่มาถึงทีวิหารแห่งแสง}
มีน้ำพุอยู่ที่นี่ ดังนั้นไม่มีปัญหากับเรื่องน้ำ
มีผลไม้และผักขึ้นอยู่รอบๆน้ำพุ
แม้แต่ข้าวสาลีก็โตอยูที่นี่
ดูเหมือนมันโตด้วยเวทมนตร์
มันสงบสุข ต้องขอบคุณที่มันไม่มีมอนสเตอร์
“นี่เป็นสวรรค์เหรอ…?”
ฮีโร่อาเบล…ไม่หญิงสาวศักดิ์สิทธิ์แอนนาพึมพำ
ทำไมเธออยู่ในรูปผู้หญิง
“ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ที่นี่” (มาโกโตะ)
ผมจิบน้ำพุที่ผมตัก
อร่อย
น้ำออกมาได้จากยอดเขาหรือ?
…ยังไงมันก็เป็นอิเซไก
ผมควรจะหยุดคิดลึกมากเกินไปเกี่ยวกับมัน
เรากินอาหารที่เก้าอี้และโต๊ะกลมที่เมลสร้างด้วยเวทมนตร์ดิน
มีขนมปัง ผลไม้ และเนื้ออยู่บนโต๊ะ
ขนมปังถูกทำโดยเมล-ซังโดยใช้สิ่งที่เธอเรียกว่า เวทมนตร์เตรียมอาหารเพื่อเปลี่ยนข้าวสาลีให้เป็นขนมปัง
นั่นเมล-ซังสำหรับคุณล่ะ เธอทำอะไรก็ได้
เนื้อเป็นเนื้อที่เมล-ซังลงไปเพื่อล่า
โมโมะ และแอนนา-ซังปรุงมัน
ผม…แกะผลไม้ด้วยมีดสมบัติศักด์สิทธิ์
“อืม…มาสเตอร์…” (โมโมะ)
“อ้า เหมือนเดิม หือห์” (มาโกโตะ)
โมโมะอยู่ไม่สุข ดังนั้นผมมอบแขนขวาให้เธอ
โมโมะกัดนั่น
“ฮ่าาา……เลือดของมาสเตอร์หวานจริงๆ” (โมโมะ)
“จริงเหรอ?” (มาโกโตะ)
ผมเลียแผลที่โมโมะได้กัดมันและลองชิมมัน และมันเค็ม
หรือเหมือนกับมันรสชาติเหมือนเลือดมากกว่า
ผมไม่เข้าใจต่อมรับรสของแวมไพร์
“อ-อืม…มาสเตอร์ นั่นเป็นที่ที่ปากของหนู…!” (โมโมะ)
โมโมะเปลี่ยนเป็นแดง
“หืม?” (มาโกโตะ)
ตอนนี้เมื่อเธอพูดถึงมัน มันเป็นที่ที่โมโมะกัดเมื่อกี้นี้
มันเป็นการจูบทางอ้อม…?
“มาโกโตะ-ซัง…นั่นไม่อายเลยนะ” (แอนนา)
แอนนา-ซังได้จ้องเบาๆมาที่นี่
ไม่ แม้ว่าเธอจะจ้องผม
ผมเลียแผลของผมเองที่นี่นะ
“งั้นเราจะทำอะไรต่อไปจากตอนนี้ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
เมล-ซังถามแผนของเราจากตอนนี้ไป
“โมโมะจะทำการฝึกตามเมนูที่เมล-ซังคิด แอนนา-ซัง เธอคุยกับเทพธิดาแห่งแสงได้โปรด แล้วก็ เราอยู่เหนือเมฆ ดังนั้นมีแสงอาทิตย์ เธอฝึกสกิลฮีโร่แห่งแสงได้” (มาโกโตะ)
“แต่ขอบคุณเรื่องนั้น มันลำบากสำหรับหนูเพราะแสงของตอนเช้านะ…” (โมโมะ)
โมโมะพึมพำอย่างเศร้าใจ
ตอนนี้เราอยู่ในเงาที่เพดานของวิหารบังแสงอยู่
ถ้าโมโมะโดนแสงอาทิตย์ตรงๆ เธอจะสลบ
ผมลูบหัวของโมโมะ
มันอาจจะเป็นสิ่งแวดล้อมที่ลำบากสำหรับแวมไพร์ แต่มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นที่ที่ปลอดภัย
เธอต้องทนมัน
“…ชั้นอธิษฐานทุกวัน แต่ชั้นไม่ได้ยินเสียงของอัลเธน่า-ซามะ…” (แอนนา)
เสียงของแอนนาไม่มีพลังงาน
หืมม ผมได้ยินมาว่ายุคนี้ อัลเธน่า-ซามะไม่ได้ความศรัทธาในศาสนามากพอ และความสามารถที่จะมีอิทธิพลกับบดินแดนมนุษย์ ได้อ่อนแอลงอย่างมาก แต่…มันเป็นไปได้จริงๆเหรือ ที่แม้แต่ออราเคิลก็ไม่สามารถคุยกับท่านได้?
“ชั้นจะไปที่ลาเบรินทอส เพราะทั้งหมดชั้นต้องอธิบายกับจอห์นนี่-ซังเกี่ยวกับแผนในอนาคตของเรา แล้วก็ ชั้นจะไปมอบอาวุธที่ออราเคิลแห่งโชคชะตามมอบความไว้วางใจให้ชั้นกับเค้า เมล-ซัง ชั้นขอให้เธอพาชั้นไปที่นั่นได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
ผมก็ได้ถูกมอบอาวุธสำหรับจอห์นนี่-ซังจากไอรา-ซามะ
“นายเป็นคนใช้ทาสมังกรหนักคนนึงเลยล่ะ แต่ชั้นกังวลเกี่ยวกับครอบครัวชั้นที่ชั้นทิ้งไว้ที่ลาเบรินทอส โอเค” (เมล)
เมล-ซังยอมรับที่จะให้ผมขึ่
“มาโกโตะ-ซัง…ได้โปรดระวังด้วย” (แอนนา)
“มาสเตอร์ มันจะเหงาที่นี่” (โมโมะ)
“พี่จะกลับมาในไม่กี่วัน” (มาโกโตะ)
ผมยิ้มให้แอนนา-ซังและปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ เพื่อผ่อนคลายพวกเธอจากความกังวล
การเดินทางไปลาเบรินทอสบนหลังเมล-ซังดำเนินไปได้อย่างราบรื่น
เรามาถึงลาเบรินทอสในประมาณ 2 วัน
ฝูงของมอนสตเตอร์ โจมตีเราหลายครั้งบนทางของเรา ผมเลยใช้เทคนิคเสียสละ และบูชาพวกมันให้กับเออร์-ซามะ
กลับมาอายุขัยที่ผมเสียไป กลับมา
มอนสเตอร์ในยุคนี้แข็งแกร่ง ดังนั้นมันดี
ผมเก็บรวบรวมมันเกือบจะได้ 100 ปี
“…”
ผมดูโซลบุคระหว่างฮัมเพลง และมังกรขาว-ซังมองผมด้วยตาที่ตกใจ
“เมล-ซัง? มีอะไรเหรอ?” (มาโกโตะ)
“…ไม่มีอะไร” (เมล)
เธอบอกว่ามีอะไรผิดกับผมที่ใช้เทคนิคเสียสละในท่าทางทีสำราญแบบนี้
ผมควรจะระวังเกี่ยวกับการไม่ทำมันเกินไป…
หลังจากที่มาถึงลาเบรินทอส เราไปที่ชั้นกลาง
ที่เราเห็นคือภาพที่น่าตกใจ
“น-นี่มัน…” (มาโกโตะ)
“โฮฮฮ่ นี่มันน่าประทับใจ” (เมล)
เมืองที่งดงามถูกสร้างที่ชั้นกลางของลาเบรินทอส
ขนาดมันไม่ได้ใหญ่ แต่อาคารได้กระจายออกไป ไปถึงทะเลสาบใต้ดิน แทนที่จะเป็นก่อนหน้านี่ที่พวกเขาต้องซ่อนอยู่ในรู
พวกเขาไม่กังวลเกี่ยวกับการที่มอนสเตอร์จะโจมตีเลยหรือ?
“มังกรแม่-ซามะ! แม่กลับมาแล้ว!”
ชายหนุ่มผมแดงวิ่งมหามังกรขาว-ซัง
และจากนั้น เขาถอยไปหลังจากที่เห็นผม
“น-นายคือ…!”
“…ใคร?” (มาโกโตะ)
ผมจำเขาไม่ได้เลย
“ผู้ใช้สปิริต-คุง นั่นเป็นมังกรแดงที่นายแช่แข็งคนแรก นายลืมไปแล้วเหรอ?” (เมล)ฃ
“อ้า มันเป็นซักพักแล้ววนะ” (มาโกโตะ)
“คุห! ชั้นจะเอาชนะนายซักวันหหนึ่ง! แต่ไม่ใช่ตอนนี้! เพราะทั้งหมดตอนนี้ชั้นทำไม่ได้!”
“…เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)ฃฃ
เขาถอยห่างและห่างออกไปอย่างมั่นคง
ดูเหมือนผมจะทำให้เขากลัว
ผมรู้สึกแย่กับเขา ผมเลยตัดสินใจจะไปที่ที่จอห์นนี่-ซังอยู่ด้วยตัวเง
ของคุณมังกรโบราณที่อยู่ในเมืองชั้นกลาง มอนสเตอร์ไม่เข้าหามัน
เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการถามว่าจอห์นนี่ซังอยู่ที่ไหน…คำว่า ‘อ้า’ จากผู้หญิงดังขึ้น
และจากนั้น ผมได้ยินเสียงฝีเท้ามุ่งหน้ามาทางผม
“มาโกโตะ-คุง! เอ๋? โมโมะ-จังและอาเบลอยู่ที่ไหนล่ะ? ป-เป็นไปได้มั้ยว่า…”
“สองคนนี่ฝึกอยู่ในที่ที่ปลอดภัย จูเลียตต้า-ซัง พูดถึงแล้ว จอห์นนี่-ซังอยู่ที่ไหนเหรอ?” (มาโกโตะ)
“หืมม เขาออกไปเพื่อล่าอาหาร แต่่ชั้นคิดว่าเค้าจะกลับมาในไม่นาน” (จูเลียตต้า)
“้เข้าใจแล้ว” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนเขาจะไม่อยู่
ผมทักทายโวล์ค-ซัง และฮีโร่เหล็กในเวลาที่ผมรอจอห์นนี่-ซัง และแบ่งปันเรื่องราวจนถึงตอนนี้
“ลอร์ดปีศาจเคน อยู่ในประเทศแห่งความมืดเหรอ…?” (โวล์ค)
“คนได้ถูกเสน่ห์…?” (จูเลียตต้า)
มันดูเหมือนพวกเขาช็อกโดยเนื้อหาของมัน
จอห์นนี่-ซัง กลับมาหลังจากซักพัก ดังนั้นหลังจากทักทายเธอ เขาพูดว่าเขาจะไปปาร์ตี้เพื่อฉลองการกลับมาของเรา
“ทำไมปาร์ตี้ล่ะ?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมกระซิบคำถามในหูของจูเลียตต้า-ซัง เธอพูดว่า…
“เพราะนายเป็นคนแรกที่กลับมาจากประเทศแห่งความมืด มาโกโตะ-คุง” (จูเลียตต้า)
อ้า ใช่ มันมีเรื่องนั้น
มันเป็นารเดินทางที่สบายขอบคุณมังกรขาวที่ให้ขี่หลัง ดังนั้นผมไม่ได้รู้สึกถึงความสำเร็จ
ผมนั่งใกล้กับหัวงานในปาร์ตี้นี้ จอห์นนี่- ซัง
และจากนั้น ผมอธิบายแผนในอนาคตออกไป
“…และดังนั้น จากคำแนะนำของเทพธิดาแห่งโชคชะตา มันเห็นว่าจะดีกว่าที่จะฝึกครึ่งปีก่อนไปสู้กับลอร์ดปีศาจ ชั้นขอโทษ แต่นายรอหน่อยได้มั้ย?” (มาโกโตะ)
เมื่อผมพูดอย่างนี้กับจอห์นนี่-ซัง เอลฟ์หน้าตาหล่อที่ผูกผมสีบลอนซ์แดงไว้ข้างหลัง ขมวดคิ้ว
อ-เอ๋…?
เขาอารมณ์ไม่ดีแล้วหรือตอนนี้?
“นายสมควรจะไปที่ประเทศแห่งความมืดและหาดาบศักดิ์สิทธิ์ แต่นายเจอกับออราเคิลแห่งโชคชะตา และเจอกับลอร์ดปีศาจเคนอีกครั้ง…นายพูด? และนายจะไปฝึกในวิหารแห่งแสงที่ถูกซ่อนอยู่ในภูเขาศักดิ์สิทธิ์แอสเครอัส? การผจญภัยอะไรของนายกัน มาโกโตะ-โดโนะ?” (จอห์นนี่)
“อ-เอิ่ม…” (มาโกโตะ)
มันดูเหมือนเขาไม่ได้โกรธ
โอเค ถ้างั้นผมจะมอบสิ่งนี้ให้เขา
“ไอรา-ซามะได้บอชั้นว่าอาวุธนี้จะเหมาะกับนายอย่างดี จอห์นนี่-ซัง ได้โปรดใช้มัน” (มาโกโตะ)
ผมมอบคาตานะและธนูให้จอห์นนี่-ซัง
“นี่คือ…?” (จอห์นนี่)
“นี่ถูกมอบให้ชั้นในที่ซ่อนของออราเคิลแห่งโชคชะตาในประเทศแห่งความมืด เห็นว่ามันคืออาวุธที่หาค่อนข้างยาก” (มาโกโตะ)
แต่ผมบอกความต่างของมันด้วยตัวเองไม่ได้นะ
ผมแค่บอกได้ว่ามันคืออาวุธเวทมนตร์
จอห์นนี่-ซังได้มองดูอาวุธที่เขาได้รับอย่างจริงจัง
“การผลิตมันต่างจาทวีปของเรา ผลิตภัณฑ์ของต่างประเทศ หือห์?” (จอห์นนี่)
“ใช่ มันเป็นบางอย่างที่มาถึงที่นี่จากทวีปตะวันออก” (มาโกโตะ)
ดูเหมือนบางคนที่อยู่ในระดับของจอห์นนี่-ซังบอกมันได้ด้วยการดู
“…มันไม่ใช่งานเลียนแบบ แต่เป็นของดั้งเดิมที่ทำจากช่าง ช่างลำลึกความหลัง…” (จอห์นนี่)
“จอห์นนี่-ซัง นายมาจากทวีปทิศตะวันออกเหรอ?” (มาโกโตะ)
ไม่มีบันทึกสถานที่เกิดของนักธนูเวทมนตร์ในตำนาน จอห์นนี่ วอร์คเกอร์
ส่วนใหญ่ที่รู้กันคือเขาแก่กว่าฮีโร่อาเบล และปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่-ซามะ
“ชั้นไม่เคยออกไปจากทวีปนี้ ชั้นอยากจะไปทวีปอื่นเพื่อตรวจดู แต่…ให้เราคุยกันวันหลัง ชั้นเข้าใจ ถ้ามันจะใช้เวลาเตรียมตัวเพื่อที่จะกำจัดลอร์ดปีศาจ ชั้นไม่ถือจริงๆ ชั้นจะรออย่างใจเย็น” (จอห์นนี่)
“งั้น เมื่อการเตรียมการเสร็จแล้ว ชั้นจะมาเพื่อเรียกนาย โอเคมั้ย” (มาโกโตะ)
“โอเค” (จอห์นนี่)
การคุยของเราถูกสรุป
หลังจากนั้น ผมจมอยู่ในคำถามเกี่ยวกับประเทศแห่งความมืด
ครอบครัวของมังกรขาว-ซัง ที่อยู่ในชั้นที่ลึกที่สุด ของลาเบรินทอสก็ปรากฏตัวออกมา และงานปาร์ตี้เร่าร้อนขึ้น
แต่มันดูเหมือนมอนสเตอร์ในชั้นกลาง วิ่งหนีไปโดยไม่มีแม่แต่ตัวหนึ่งหลงเหลืออยู่นะ
◇วันต่อมา◇
“งั้นกลับกันเถอะ มังกรขาว-ซัง” (มาโกโตะ)
“อุมุ อาเบลและตัวน้อยรออยู่” (เมล)
ผมขึ้นไปบนหลังของมังกรขาว-ซัง และเรากลับไปที่วิหารแห่งแสง
การเดินทางบนท้องฟ้าดำเนินไปได้อย่างราบรื่นเหมือนก่อนหน้า
{จนลอร์ดปีศาจเคนปรากฏอยู่ที่หลังมังกรดำ น่ะนะ}
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord