ตอนที่ 61
มันจะใช้เวลาจนกว่าอาซาฮินะและคนอื่นจะกลับมาก
ตัดสินใจว่าผมจะมีความสุขกับน้องหนูที่ประณีตของยูกะจนกว่าจะถึงตอนนั้น, ผมลบตัวตนแล้วขึ้นไปที่ชั้นสอง
ข้างในห้องมืด มือขวาของยูกะได้เกี่ยวรูเนื้อระหว่างที่จูบตุ๊กตาซูซูฮาระที่เธอถืออยู่และกอดมันด้วยมือซ้ายอย่างซ้ำๆ
ของเหลวหนืดที่ลามกกระจายออกมาจากรูเนื้อที่ถูกเกี่ยวด้วยสามนิ้ว, ที่ต้องการใหเจ้าหนูผมใส่เข้าไป
ーโมตะ-คุง, โมตะ-คุง
ยูกะเรียกชื่อของผมโดยไม่ปล่อยเสียงออกมา
ยูกะจดจ่อกับการช่วยตัวเอง, ระงับเสียงของตัวเอง และตัวของเธอได้เหงื่อออกมาก, งอหลังของเธอ, กระตุกและแลบลิ้นออกมาทุกครั้งที่เธอแตก
เธอไม่เคยคิดว่าภาพที่ หยาบคาย, น่าอาย, ไม่เหมาะสม ของการดื่มด่ำกับตัวเองที่สกปรกจะถูกเห็นโดยผม
มันคือไอนี่! ผมไม่สนเกี่ยวกับการต่อสู้แล้ว ผมอยากจะใช้ความสามารถนี้กับเรื่องแบบนี้
ยูกะอยากได้การลงโทษที่หนัก แต่ผมเป็นคนที่ตัดสินมัน เธอจะไม่บ่นไม่ว่าเป็นการลงโทษแบบไหนที่ผมจะทำกับเธอ
งั้น, เราควรจะแหย่เธอโดยไม่ต้องออมมือมั้ย?
มันไม่ใช่การลงโทษที่เจ็บปวดแต่เป็นการลงโทษที่มีความสุข
ผมจะจูบแบบที่ยูกะชอบซ้ำๆ แล้วเขี่ยวหัวนมเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก หัวนมเธอจะแข็งมากจนมันจะระเบิดเมื่อผมเล่นกับมันด้วยลิ้นของผม, ดูดมันและกัดมันด้วยฟันของผม จากนั้น, ผมจะเอามือไปที่เม็ดถั่ว จากนั้นเมื่อรูเนื้อของเธอเต็มไปด้วยน้ำ, ที่ต้องการเจ้าหนูผมมากมาย, ผมจะไม่มีวันแทงอย่างรุนแรง ผมจะใส่มันเข้าไปช้าๆ และดึงออกมาช้าๆ แน่นอนว่า ระหว่างที่จูบ
ยูกะที่เละเทะจากการจูบอาจจะบ้าไปจริงๆ ถ้าผมโจมตีเธอแบบนั้น
ถ้าเธอบ้าไปจริงๆจากมัน, งั้นมันจะเป็นการลงโทษที่หนักและแรง
ผมเดินที่ทางเดินชั้นสองด้วยเจ้าหนูที่แข็งเพราะความคิดอย่างนั้น จากนั้นผมยืนหน้าห้องว่าง
「จึ」
จากนั้นผมคลิกลิ้นโดยไม่ตั้งใจ อีโง่ได้เข้ามาในระยะความสามารถผม
จริงๆเลย, เธอไม่ใช่แค่อีโง่แต่จังหวะเวลาของเธอแย่ที่สุดด้วย ผมเกลียดคนที่ไม่สามารถอ่านบรรยากาศได้
เธอวิ่งหนีและสร้างปัญหาให้กับทุกคน ทำให้พวกเขาตกอยู่ในอันตรายแต่กระนั้น, เพฉะฮินะเดินด้วยหน้าอกที่ยืดออก
ทำไมเธอภาคภูมิใจอย่างไม่มีประโยชน์แบบนี้วะ? มากกว่านั้น, มันน่ารำคาญมากกว่าเดิมที่เธอดูดีเมื่อเธอหยิ่ง
มารินะมาหลังจากเพฉะฮินะ และคู่หูดูโลลิได้ตามมารินะมา
มันดูเหมือนพวกเขาเจอกันได้สำเร็จ
ถ้ามันเป็นอาซาฮินะและมารินะ, จากนั้นยูกินะและโลลิฮินะ, มันจะยากที่จะมาด้วยกัน แต่, กลุ่มของชิโนซากิทำให้มันเป็นไปได้
พวกเข้าเป็นคนที่ขึ้นอยู่กับกลยุทธ์คลื่นมนุษย์ แม้ว่าคุนใช้งานลูกกระจ้อกไม่ได้, คุณสามารถใช้พวกเขาได้ถ้าพวกเขามีจำนวนมาก
แต่, ผมต้องระวัง ยูกะร่วมมือกับกลุ่มของชิโนซากิเพื่อผมแต่, ปรกติแล้ว, พวกเขาเป็นคนที่เธอยอมตายมากกว่าจะไปเจอ
คุณพูดได้ว่ายูกะไม่กลัวอีกต่อไป แต่แผลทางใจเธอมันไม่ได้รักษาง่ายๆขนาดนั้น มันเป็นไปได้ที่แผลในหัวใจเธอจะใหญ่ขึ้น
แล้วก็, กลุ่มของชิโนซากิใช้ยูกะเป็นของเล่นมาก่อน แม้ว่าพวกเขากลัวผม มันจะไม่น่าแปลกใจถ้าพวกเขาพยายามจะทำอะไรกับของเล่นชิ้นเก่า
เพราะทั้งหมด ยูกะเป็นคนค่อนข้างสวย, เธอมีหน้าอกที่สวยงาม, น้องหนูที่ประณีต และการโม๊กเจ้าหนูที่อุกอาจ
เหนือกว่าการเป็นของเล่นเก่าของพวกเขา, มันอาจจะมีไอโง่ที่พยายามจะทำอะไรเธอ
ผมควรจะเล่นกับกลุ่มชิโนซากิบางครั้งบางคราวเพราะเรื่องนั้นมั้ย
ผมจะเล่นกับพวกเขาด้วยตัวเอง ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะร้องไห้ในความสุข
ถอยออกมาจากห้องว่างผมลบตัวตนแล้วกับไปที่บันได
ความสามารถผมแค่ “เห็น” ผมไม่ “ได้ยิน”
ผมอยากให้อาซาฮินะอยู่บ้านเพื่อเลี่ยงปัญหา แต่แม่ได้เข้าใจผิดเพราะขอบคุณคิซารากิ
ถ้ามันไปได้สวย, มันจะไม่น่าสงสัยแม้ว่าผู้หญิงหลายคนได้มารวมกันที่บ้าน
นี่คือการพนันว่าใช่หรือไม่ใช่แต่คิดซารากินั้นใช้งานได้มากกว่าที่ผมคิด
มี่ความเป็นไปได้สูงว่าคิซารากิ จะเป็นตัวกลางคุยกับแม่ได้อย่างดี แม้ว่าอาซาฮินะจะไม่เข้าร่วมการสนทนา และถ้าผมรวมมารินะเข้าไป, ความเป็นไปได้ที่มันจะไปได้สวยจะสูง
ไม่, ความสัมพันธ์ของมารินะและคิซารากินั้นยังไม่เป็นที่รู้ ถ้าคิซารากิไม่เป็นมิตรกับมารินะ, มันจะกลายเป็นซับซ้อน
แต่นั่นก็โอเค, มารินะควรจะถอยลงมา
…แต่ไม่, ผมสงสัยนะ เพราะมารินะเป็นหัวกลวงโดยธรรมชาติ
ยังไงซะ, ผมแค่จะคิดมันเมื่อมันล้มเหลวก่อน
อาซาฮินะมาถึงทางเข้าของประตูและกดอินเตอร์โฟน
แม่ที่คุยกับคิซารากิในห้องนั่งเล่นยืนขึ้นเมื่อเธอได้ยินมัน
คิซารากินั่งบนโซฟาของห้องนั่งเล่น ดื่มชาอย่างสบายๆ ระหว่างที่แม่ไปที่ทางเข้า
เฮ้, คิซารากิ, ผมใช้เธอได้มั้ย?
ไม่, ยังไงซะ, ผม “สามารถเห็น” ว่าใครมาแต่แม่และคิซารากิไม่สามารถ
มันจะแปลกถ้าคิซารากิมากับแม้ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าใครมา
แต่อย่างไงซะ, ผมเสร็จล่ะ ถ้าแม่และอาซาฮินะเจอกันแล้วคุย มันจะมีปัญหาถ้าการสนทนามันไม่เหมือนกัน
งั้น, การ “โกหก” ของคิซารากิจะทำร้ายตัวเอง
คิดเกี่ยวกับมัน, แม่ได้เปิดประตู
『ชั้นขอโทษที่ก่อเรื่องวุ่นวายก่อนหน้านี้』
อาซาฮินะที่ยืนอยู่หน้าประตูมองแม่จากนั้นพูดอย่างนั้น, จากนั้นลดหัวของเธอลง
อุว้า, นั่นอะไร? นั่นไม่เหมือนอาซาฮินะเลยซักนิด อาซาฮินะที่เจียมเนื้อเจียมตัวน่าขยะแขยง เธอไม่ใช่ตัวตนแบบนั้น เธอควรจะเป็นอีโง่ที่ดูภาคภูมิใจไม่ว่าจะกับใคร
『ม-ไม่, อย่าถือมัน ชั้นได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์จากซายาจะ-จัーไม่, คิซารากิ-ซัง』
แม่ที่เห็นอาซาฮินะเจียมเนื้อเจียมตัว, เธอส่ายหัวของเธอระหว่างที่หน้าแดง
เหี้ย แม่พูดชื่อคิซารากิออกมา อาซาฮินะต้องสงสัยเพราะเธอไม่รู้สถานการณ์ ถ้าเธอถามกลับไป, ทุกอย่างจะถูกเปิดเผย
『โอ้, อาซาฮินะ-ซัง』
จากนั้น, คิซารากิที่ผ่อนคลายอยู่ในห้องนั่งเล่นออกมาแล้วพูดกับอาซาฮินะ
โอ้, สวย เธอทำได้ดีโดยไม่ได้รู้สึกว่าอยู่ผิดที่เลย
『ซายากะ』
อาซาฮินะที่เห็นคิซารากิพูดชื่อของเธอออกมา
ได้โปรด คิซารากิ อีโง่นั่นไม่ยืดหยุ่นและดื้อ ผมคิดว่ามันยากแต่ได้โปรดควบคุมความต่างในความกระตือรือร้น ระหว่างแม่และอาซาฮินะ
ผมคิดว่ามันยากมาก, แต่
『ขอโทษ, ซายากะ ชั้นวิ่งหนีกระทันหัน』
อาซาฮินะบอกคิซารากิและพูดมันออกมา
『ไม่, ชั้นไม่มีปัญหาอะไรกับมัน จริงๆแล้วชั้นขอบคุณที่แม่ได้นำชาอร่อยๆมาให้ชั้น』
คิซารากิแสดงหน้าของเธอจากห้องนั่งเล่นที่ตามหลังแม่ในโถงทางเดิน
อาซาฮินะและคิซารากิมองกัน แม่ได้อายด้วยเหตุผลบางอย่างขณะที่เธอมองสองคนนั้น
ดีคิซารากิ, เธอทำได้ดี งั้นพาอาซาฮินะไปชั้นสอง ยิ่งคุยมากมันได้ยิ่งถูกเปิดโปงได้ง่าย
『ย-ยังไงก็ไม่รู้, ชั้นขอโทษนะ』
แม่ยิ้มอย่างเบี้ยวๆระหว่างที่คุยกับอาซาฮินะ
คิซารากิ, เธอต้องไม่อนุญาติให้สองคนนี้คุยกัน แทรกเข้าไปอย่างถูกต้อง แล้วเร็วๆเข้า พาอาซาฮินะมาที่ชั้นสอง
『ชั้นเป็นคนที่ควรจะขอโทษ ชั้นได้สร้างเรื่องที่ออกจากบ้านไป, แต่ชั้นได้โดนลมตอนกลางคือแล้วใจเย็นลงแล้ว』
อาซาฮินะมองแม่แล้วคำนับอย่างสุภาพ
ขยะแขยง, ขยะแขยงมากเกินไปแล้ว อาซาฮินะที่ภาคภูมิใจนั้นน่ารำคาญแต่อาซาฮินะที่เจียมเนื้อเจียมตัวมันน่าขยะแขยงเกินไป ผมทนมันไม่ได้
ถ้าอาซาฮินะไม่หน้าด้านมาก เธอจะไม่ควรค่าแก่การฝึก แต่, การสนทนาไปได้อย่างมหัศจรรย์
คิซารากิ, สำหรับตอนนี้ แค่พาอาซาฮินะไปที่ชั้นสอง มันจะไม่ดูเป็นไม่ธรรมชาติซักนิดตอนนี้
『ฟุฟุ, อาซาฮินะ-ซังไม่ค่อยจริงใจเลยนะ』
คิซารากิได้เข้าร่วมสนทนาระหว่างที่มองอาซาฮินะที่เจียมเนื้อเจียมตัวด้วยรอยยิ้ม
เฮ้, คิซารากิ, หยุดนั่นนะ, อย่าไปยั่วยุอาซาฮินะ แค่พาอาซาฮินะไปที่ชั้นสองได้แล้ว
อาー , เหี้ย, มันจะถูกเปิดเผยถ้าเธอไม่รีบเข้า
มารินะ, ทำอะไรซักอย่างสิ
『มารินะ-เน่จัง, อยากกินไทยากิมั้ย?』
『ว้าา, ขอบคุณมากー!』
มารินะกินไทยากิจากยูกินะอยู่นอกประตู
『โมะกุโมะกุ』
『โมะกุโมะกุ』
จากนั้นทั้งสองคนกินไทยากิอย่างมีความสุข
ดูอร่อย ทิ้งไว้ให้ผมซักอันดิ
นั่นไม่ใช่, อาา, เฮ้มารินะ, ชั้นประเมินเธอค่อนข้างสูงนะ มันไม่ใช่เวลามากินไทยากิตอนนี้
『อร่อยー! ไทยากิอร่อยมาก!』
『ว้าา, มันแม้แต่มีไส้ไปถึงหางเลยー!』
ไกลจากความคาดหวังของผม, มารินะได้กินกับยูกินะ
มารินะและยูกินะ หายใจพร้อมกันเลยเมื่อคุณดูมันอย่างนี้
สนุกมั้ยวะ? สนุกมั้ยสาวๆ? แต่ผมมีปัญหาที่นี่นะ?
แต่ยังไงซะ, ถ้าคิซารากิไม่เป็นมิตรกับมารินะ, เธออาจจะต้องอยู่ในสภาวะนี้ไปก่อนเพื่อจะไม่สร้างปัญหามากไป
ที่เหลือคือโลลิฮินะแต่เธออยู่ที่ที่ไกลออกไปมากกว่าสองคนนั้น
『ยุย-จัง มากินไทยากิด้วยกันเถอะ! มันอร่อย!』
มารินะเรียกโลลิฮินะที่ดูแย่แต่เธอไม่ตอบ ยูกินะได้มองมารินะที่ทำหน้าที่มีปัญหาตอนมองโลลิฮินะ
ยูกินะยักไหล่ของเธอระหว่างที่มองโลลิฮินะข้างๆ ระหว่างที่กินไทยากิที่เธอจับมันด้วยสองมือ
มันเป็นเพราะเธอทำอะไรไม่ได้นอกจากถูกปกป้องโดยยูกินะ? หรือเป็นไปได้มั้ยว่าพี่สาวเธอบอกเธอบางอย่างเมื่อพวกเขารวมกัน? เธอดูหดหู่โดยสิ้นเชิง
ยังไงซะ, ผมไม่คาดหวังอะไรซักอย่างจากเธอ
『ทำไมไม่เข้ามาล่ะสาวๆ? ชั้นจะเตรียมชาให้เธอทุกคน』
ในเวลานั้น, แม่ได้ชวนอาซาฮินะเข้าบ้าน
คิซารากิ, ทำอะไรซักอย่าง เธอเป็นคนเดียวที่ผมพึ่งพาได้
『อาซาฮินะ-ซัง…มากินด้วยกันเถอะ ชาที่แม่ชงอร่อยจริงๆ』
คิซารากิพยายาจะบังคับอาซาฮินะให้ไปห้องนั่งเล่นกับแม่
เฮ้, นั่นผิดแล้ว, นั่นไม่ใช่ เธอทำอะไร ที่พาอาซาฮินะไปห้องนั่งเล่นน่ะ? ถ้าเธอคุยกันระหว่างที่กินชามันจะถูกเปิดเผยนะ
คิซารากิ, แค่เธอคิดอะไร? ไม่ใช่ว่าเธอปกป้องผมเหรอ? เธอมีแผนอะไรเหรอ?
『งั้น, ชั้นจะรับข้อเสนอ』
พูดสิ่งนั้น, อาซาฮินะถอดรองเท้าเธออก, หันหลังเพื่อที่จะขึ้นมาที่บ้าน และคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้น, เธอวางรองเท้าที่เธอถอดออกไว้ที่มุม
『อ้า, มารินะ-จัง, ขอโทษแต่เธอช่วยชั้นเสิร์ฟชาได้มั้ย』
แม่เรียกออกมา
『อ้า, ได้ค่ะ!』
มารินะยกมือขวาของเธอเมื่อถูกเรียกโดยแม่, จากนั้นยูกินะจับมือของโลลิฮินะและเข้ามาในบ้าน
พวกเขาดูเหมือนแม่เรียกลูกสาวแล้วลูกสาวตอบแม่ มารินะช่างพูดเป็นธรรมชาติ ผมกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัวเมื่อผมเห็นนั่น
เมื่อมารินะมาหาผม, เธอไม่เห็นแม่แต่กระนั้น, พวกเขาไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร?
มารินะน่าทึ่งจริงๆ
『เหมือนเธอจะเป็นภรรยา ยูกิ ‘เซ็นไป’ เป็น』
อาซาฮินะยืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าพึมพำระหว่างที่ดูมารินะเข้ามาในประตู
มารินะได้แดงชั่วครู่
แม่ได้ยินนั่นด้วยเหรอ? แก้มของเธอแดงด้วย
『ข-ขอโทษ มารินะ-จังคุยด้วยได้ง่ายมาก, ชั้นเลยไม่ตั้งใจ』
『น-นั่น! ไม่ มันโอเค! แล้วก็, ชั้นไม่มีข้อดีอื่นนอกจากงานบ้าน』
แม่ขอโทษมารินะและมารินะพูดในความตื่นตกใจกับแม่
『ด-ดูซิ! ยูกินะ-จังและยุย-จัง, เธออยากกินด้วยมั้ย? มันไม่เสียหายสำหรับสาวๆที่จะเรียนรู้วิธีชงชานะ!』
ดูแม่อย่างขอโทษขอโพย, มารินะพายูกินะและโลลิฮินะและเรื่องที่คุยไปที่ทางเดิน
『แต่ชั้นเป็นผู้ชายนะ!』
เธอต่อต้านการถูกเรียกว่าสาว? ยูกะนะบอกมารินะระหว่างที่เดินไปที่ทางเดิน
『ผู้ชายและผู้หญิงเป็นผู้เริ่มต้นเมื่อเขาได้เริ่มหางาน ทุกคนเหมือนกัน เธอชงกาแฟได้ดี เธอถูกชอบโดยนายของเธอได้แค่แบบนั้น มันไม่มีอะไรเสียจากการเรียนรู้ นั่นคือที่ญาติชั้นบอกมา』
『โอออ้, เข้าใจแล้วー! ผู้ชายกับผู้หญิงเหมือนกัน! งั้นชั้นจะเรียนรู้วิธีชงชา!』
มารินะทำให้ยูกินะที่ไม่ค่อยพอใจสนใจได้ทันทีอย่างที่คาด
เดี๋ยว, นั่นไม่ใช่, ทำไมทุกคนไปรวมกันที่ห้องนั่งเล่น
ผมไม่อยากจะคิดจนสุดสมองแต่เหตุการณ์ไม่น่าเชื่อได้เกิดขึ้น
มารินะ, ยูกินะ และโลลิฮินะไปกับแม่ที่ครัว
คิซารากิได้นั่งลงบนโซฟาของห้องนั่งเล่นและผ่อนคลาย
อาซาฮินะที่ยังอยู่ในทางเดิน เดินไปที่บันไดแทนที่จะเป็นห้องนั่งเล่น
มันยอดเยี่ยมที่อาซาฮินะได้แยกออกมาจากแม่ แต่ทำไม? ถ้าตามการไหลของบรรยากาศ, เธอควรจะไปที่ห้องนั่งเล่น, ใช่มั้ย?
อาซาฮินะมาที่บันได้อย่างช้าๆ
ผมพยายามจะยืนขึ้นแล้วถอยไป แต่ผมหยุดสิ่งนั้น
ทำไมผมต้องถอย ทำไมผมต้องใจร้อน?
ผมพยายามจะกล่อมตัวเองแต่หัวใจผมเต้นอย่างเข้มข้น เหมือนมันเยาะเย้ยมัน
「อย่างที่คาดนายอยู่ที่ชั้นสอง แอบฟังไม่ใช่งานอดิเรกที่ชื่นชมได้นะ」
ขึ้นบันไดมาจนเสร็จ, อาซาฮินะอยู่ในทางเดินและถามผมด้วยท่าทางที่หยิ่ง
「นายกลัวแม่ของนายไม่ใช่เหรอ?」
「อ๋า?」
อาซาฮินะพึมพำด้วยรอยยิ้ม ได้ถูกจ้องโดยอาซาฮินะ, อัตราการเต้นของหัวใจผมเด้นขึ้น และคิ้วขมวดในความอึดอัดใจ
「เธอตลกนะ ใครจะคิดว่าเธอมีความคิดปมเอดิเพิส」
TLN * เอดิเพิสคอมเพล็กซ์ – Oedipus complex เอดิเพิสเป็นตำนานกรีกที่ฆ่าพ่อตัวเองโดยไม่เจตนา และแต่งงานกับแม่ ปมเอดิเพิสคือการที่เด็กรักแม่ในทางเพศแล้วเกลียดพ่อ
「เฮ้」
ผมรู้สึกอารมณ์เสียที่อาซาฮินะดูถูกผมระหว่างที่ยิ้ม ในเวลาเดียวกันตัวผมได้สั่นอย่างเห็นแก่ตัว
「ชั้นได้ยินจากยูกิ-เซ็นไป ยูกะด้วย นายรวมพวกเราเพราะนายสู้บางคนที่อันตรายใช่มั้ย? ชั้นไม่มีเจตนาจะบนเกี่ยวกับเรื่องนั้น อย่างไรก็ตาม, ชั้นแค่หัวเราะเพราะนายอ่อนแอกว่าที่ชั้นคิด」
อาซาฮินะหัวเราะ
ผมอ่อนแอ?
หืมม, ผมไม่รับการยั่วยุราคาถูกแบบนั้นหรอก, อีโง่ แต่, บอกผมว่าผมอ่อนแอ, ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องลงโทษเธอให้หนักๆ
「มีความเป็นไปได้ว่าพวกเราทั้งหมดได้ตกเป็นเป้า มันเลยอันตรายสหรับเราที่จะอยู่คนเดียว จากนั้นนายพยายามจะรวมเราในที่ที่ปลอดภัย และพยายามจะไม่เคลื่อนไหวมากที่สุดเท่าที่ทำได้ มันมีเหตุผล แล้วก็ความจริงที่ว่า ยูกิ-เซ็นไปถูกลักพาตัวไปครั้งนึงแล้ว ชั้นเลยคิดว่าการตัดสินใจของนายไม่ผิด แต่นั่นผิดไม่ใช่เหรอ? นั่นไม่ใช่เจตนาที่แท้จริงของนาย?」
「เธอพยายามจะพูดอะไร?」
ผมรู้สึกถึงความหงุดหงิดที่เพิ่มขึ้นขณะที่อาซาฮินะดูถูกผมขณะที่เธอพูด
「นายพยายามจะดูเหมือนหมาป่าเดียวดาย แต่จริงๆนายกลัวที่จะติดต่อกับผู้คนไม่ใช่เหรอ?」
อาซาฮินะหัวเราะ และพึมพำ ดูถูกผมอย่างชัดเจน
การเต้นของหัวใจผมกระโดด และเลือดได้มาที่หัวผมในทันที
「หุบปาก」
ผมพ่นออกมาระหว่างที่จ้องอาซาฮินะแต่เธอหัวเราะอย่างมีความสุข มองดูอาซาฮินะ, ผมรู้สึกว่าขมับผมกระตุก
「นายอยากโดนเอาใจโดยแม่นายใช่มั้ย? นั่นทำไมนายมีปมเอดิเพิส」
「หุบปาก」
「นายไม่ชอบทำอะไรคนเดียว แต่นายไม่รู้อะไรนอกจากการอยู่คนเดียวใช่มั้ย?」
「หุบปาก」
「นายน่าสงสารมาก นายปฏิเสธเพราะนายกลัว ถ้านายไม่ทำอย่างนั้น, นายจะเจ็บใช่มั้ย?」
「หุบปาก?」
「นายอยากจะโดนเอาใช่มั้ย? งั้นชั้นควรจะเป็นแม่นายมั้ย? เฮ้, มานี่สิลูก, แม่จะกอดลูกเอง」
「หุบปาก!」
ผมได้ยินเสียงบางอย่างถูกตัดออกในเวลาที่ผมสังเกต, ผมได้ดันอกอาซาฮินะและดันเธอเข้าหากำแพง
อาซาฮินะยืนอยู่ด้วยปลายนิ้วระหว่างที่ถูกดัน, เธอได้ยิ้มแต่หน้าเธอดูบูดบึ้ง
「อย่าโทษสำหรับการทำอะไรคนเดียวสิ」
อาซาฮินะไม่ถอยแม้เธอถูกดันใส่กำแพง, ยกถึงปลายนิ้วโป้ง และทำอะไรเพื่อต่อต้านไม่ได้
「อย่าพูดอะไรอีก ชั้นจะไม่ยกโทษให้เธอถ้าเธอทำ ถ้าเธอพูดอะไรมากกว่านー」
「พูดอะไรมากกว่านี้อีก? ทายจะทำไงล่ะ? กระทำชำเราชั้นเหรอ? การข่มขู่ของนายทำอะไรไม่ได้เมื่อมันสายป่านนี้แล้ว ยังไงซะนายได้เอาความบริสุทธิ์ของชั้นไปแล้ว」
ผมพยายามจะหุบปากอาซาฮินะ แต่อาซาฮินะได้ยั่วยุผมต่อแทนที่จะหุบปาก
「ไม่ว่านายจะแข็งแกร่งแค่ไหน นายมีขีดจำกัด ชั้นจะมีปัญหาถ้านายถูกขยี้ ชั้นจะเป็นคนที่ซัดนาย」
แม้หน้าของเธอจะบิดเบี้ยว, อาซาฮินะพูดกับผมโดยไม่หยุดยิ้ม
กัดฟันของผม, ผมยกอาซาฮินะขึ้นสูงอีก
แม้ว่าเธออ่อนแอ แม้ว่าเธอทำอะไรไม่ได้ แม้ว่าเธอถูกข่มขืนโดยผม
แต่ผมเข้าใจมัน สาวคนนี้จะไม่ล้มเลิกไม่ว่าผมจะทำอะไรเธอ
ผมปล่อยอกของอาซาฮินะ จากนั้นตัวที่ลอยของเธอได้ตกลง และเท้าได้ติดอยู่กับพื้น จากนั้นอาซาฮินะไอ
「นายจะไม่ตีชั้นเหรอ?」
แม้เธอไออย่างรุนแรง, อาซาฮินะยั่วยุผมอีกมากกว่าเรียนรู้จากความโมโหของผม
「ชั้นจะซัดคนที่ชั้นควรซัด แม้ว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่เธอไม่ใช่คนที่ชั้นจะซัด เธอเป็นคนที่ชั้นกระทำชำเรา」
บอกอาซาฮินะสิ่งนั้น, เธอหัวเราะ
「มันผิดไม่ใช่เหรอ? นายจะซัดบางคนแม้ว่าเขาเป็นผู้หญิง แต่ยังไงซะ, มันอย่างที่นายพูด, ถ้าพวกเค้าเป็นคนที่นายควรจะซัดเท่านั้น ชั้นไม่ใช่บางคนที่นายอยากจะซัด แต่เป็นบางคนที่อยากอยากกระทำชำเรา แต่, นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ทำไมนายไม่ใช่ความรุนแรง เพราะทั้งหมด, ที่ชั้นพูดเป็นความจริง นายไม่สามารถข้ามเส้นที่จะตีบางคนที่พูดความจริงใช่มั้ย? นายจะใช้ความรุนแรง ไม่ว่าใคร แต่นายมีกฎที่ชัดเจนกับมัน นายไม่ซัดบางคนโดยไม่มีเหตุผล」
ผมกำหมัดจากคำพูดอาซาฮินะ
อีหน้าน้องหนู นั่นใช่ว่ะ เหมือนที่มึงพูด
มันมีกรณีที่กูอยากจะโดนเอาใจโดยแม่, แต่กูกลัว กูกลัวว่ากูจะถูกโยนทิ้งซักวันนึก กูกลัวที่จะกลัวมากขึ้นไปอีก
กูไม่รู้มันเหมือนกัน แต่อาซาฮินะอาจจะถูก, กูอาจจะมีปมเอดิเพิส
แล้วก็, มันก็จริงที่ว่ากูใช้อาซาฮินะและคนอื่นเป็นเหตุผลให้ทำอะไรคนเดียว
ผู้หญิงนั่นอ่อนแอ ดังนั้นกูควรจะทำอะไรคนเดียว กูกล่อมตัวกูเองแบบนั้นและทำอะไรตามลำพัง
แน่นอนว่า, ทุกอย่างที่อาซาฮินะพูดนั้นถูก แต่กระนั้นถ้ากูต่อยอาซาฮินะ กูก็ทำแค่หนี
วิ่งหนีเพื่อนที่ชนะมันแค่ขี้แพ้ที่เจ็บปวด
「เธอสนุกมั้ยที่แหย่ชั้นเนี่ย?」
เมื่อผมถามเธอ อาซาฮินะแสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน จากนั้นー
「ใช่, มันสนุกมาก ♥」
เธอตอบอย่างยินดี
น่ารำคาญ, อย่างที่คาดเธอเป็นน่าสิ่งที่น่ารำคาญที่สุด
กูจะทำให้มึงเสียใจกับมัน กุจะทำให้ใจของมึงสลายด้วยความรู้สึกดี แทนที่จะเป็นความรุนแรง
ขอบคุณสำหรับเงิน 111 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
ขอบคุณสำหรับเงิน 500 บาท จากคุณ Parinya
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอนได้ทั้ง facebook และ discord