ตอนที่ 225 มุ่งสู่ดาวเคราะห์หทัยกล้วยไม้ 3
สวี่หลิงอวิ๋นเหลือบมองสิ่งที่ชีวิตที่ดูคล้ายคลึงกับแมวพันธุ์เปอร์เซียที่นั่งยอง ๆ อยู่ด้านหน้า ทว่าแมวเปอร์เซียตัวนี้กลับตัวใหญ่กว่าปกติ และยาวเกือบหนึ่งเมตร!
ขนของมันฟูฟ่องกว่า และนุ่มนิ่มกว่ามาก
มีกระจุกสีแดงสว่างอยู่บริเวณกลางคิ้วและปลายหางของมัน ขนของมันเป็นสีขาวดุจดั่งหิมะและดูน่ารักมากยิ่งขึ้น
สวี่หลิงอวิ๋นจ้องมองมันโดยตรง!
ถั่วชมพูยกอุ้งเท้าแมวของมันขึ้นมาและกล่าวทักทายเธอ “เมี๊ยว…สาวน้อย มาแล้วเหรอ? เมี๊ยว!”
สวี่หลิงอวิ๋นละสายตาออกจากมัน เธอเพียงแต่ใช้พลังจิตตรวจสอบว่าสิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านหน้าคือเจ้าถั่วชมพูหรือไม่?
มีเพียงแค่มันที่มีร่องรอยพลังวิญญาณของเธอ
เจ้าถั่วชมพูบิดเอวของมันเล็กน้อยและเดินไปหาสวี่หลิงอวิ๋นด้วยท่าทางสง่างาม ก่อนจะใช้กรงเล็บกระตุกขากางเกงของเธอ “เธอเอาของอร่อยมาด้วยหรือเปล่าเมี๊ยว?”
สวี่หลิงอวิ๋นก้มลง ขณะที่โอคาซีจับมือของเธอเอาไว้ และจ้องมองเอเลี่ยนเกอหลัวระดับ 9 ดาวด้วยสายตาเฉียบคม
หากเอเลี่ยนเกอหลัวตัวนี้ทำอะไรสวี่หลิงอวิ๋น เขาคงไม่อาจหยุดมันได้ทันเวลา
ถั่วชมพูรู้จักชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้ามัน พลังของชายหนุ่มคนนี้ทำให้มันต้องระมัดระวังตัว
มันแค่จับสวี่หลิงอวิ๋นเพราะเป้าหมายในการกินเท่านั้น และเพียงแวบแรกมันก็รู้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ต่อหน้าเป็นคนรักของหญิงสาว ตราบใดที่มันได้รับความไว้วางใจจากหญิงสาว ชายหนุ่มก็จะไม่ทำอะไรมัน
ถั่วชมพูเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง!
การกระทำเหล่านี้เหมือนกับในละครโทรทัศน์หรือเปล่า? พวกผู้หญิงมักจะชอบสิ่งมีชีวิตน่ารักน่าเอ็นดู และมักจะเข้าได้กับรสนิยมความชอบของผู้หญิงแน่นอน!
เมื่อสวี่หลิงอวิ๋นเห็นว่าถั่วชมพูเข้ามาคลอเคลียขาของเธอเหมือนแมวน้อยในชาติที่แล้ว หัวใจของเธอก็ละลายลงเพราะความน่ารักในทันที
เธออุ้มมันขึ้นมาและฝังใบหน้าลงบนขนหนานุ่มอย่างมีความสุข! นี่คือประสบการณ์ที่ดีที่สุดสำหรับทาสแมว!
ขนของมันนุ่มมาก!
สวี่หลิงอวิ๋นพ่นเสียงถอนหายใจออกมา!
ใบหน้าของโอคาซีแข็งทื่อเล็กน้อย สิ่งมีชีวิตแบบนี้มีอะไรให้น่าอุ้มและสัมผัส?! มันก็แค่มีขนยาวเท่านั้นไม่ใช่หรือไง?!
แล้วเขาไม่ดีเหรอ? หรือเป็นเพราะไม่ได้สัมผัสกล้ามหน้าท้องของเขาง่าย ๆ กันแน่ แต่กล้ามหน้าอกยังถูกพัฒนาได้ไม่เต็มที่เลยไม่ใช่หรือไง?!
ถั่วชมพูเพลิดเพลินกับการสัมผัสของหญิงสาวผู้หลงใหลในความงามของมัน ทุกการเกาของเธอแม่นยำเสมอ จนมันรู้สึกสบายใจมาก ๆ!
โอ๊ะ! เกาคางอีกสิ! เกาตรงนั้นด้วย! เกาเกาเกา!
สวี่หลิงอวิ๋นใจดีกับมันมาก และรู้ว่ามันต้องการให้เธอสัมผัสตรงไหน
คนหนึ่งคนกับอสุรกายหนึ่งตัวกำลังสนุกสนาน ในตอนแรกนั้น เอเลี่ยนเกอหลัวอีกห้าร้อยกว่าตัวยังคงไม่เป็นมิตรนัก โดยเฉพาะกับชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าพวกมัน ใบหน้าของเขาเคร่งขรึม อีกทั้งยังทำให้พวกมันรู้สึกกดดัน
ความแข็งแกร่งของผู้ชายคนนี้ทรงพลังมาก เอเลี่ยนเกอหลัวระดับ 8 ดาวเริ่มย่างก้าวขาสั้น ๆ ของพวกมัน กัดฟันและพยายามส่งเสียงคำรามให้ชายหนุ่มรู้สึกกลัว
ทว่าชายหนุ่มกลับเมินเฉยต่อพวกมัน! และหัวหน้าของพวกมันก็เมินเฉยต่อผู้ชายคนนี้เช่นกัน แต่กลับวิ่งตรงเข้าไปในอ้อมกอดของหญิงสาวและขอร้องให้อีกฝ่ายเกาขนให้!
!!!
สมควรแล้วที่เป็นราชาของพวกมัน แม้แต่ยามวิกฤตยังมีท่าทีผ่อนคลายจนทำให้พวกมันตกตะลึง!
อีกทั้งยังนอนลงและหงายท้องอาบแดด!
โอคาซียืนรอมานานกว่ายี่สิบนาทีขณะที่สวี่หลิงอวิ๋นยังคงไม่หยุดมือของเธอ ดวงตาของเธอเปล่งประกายเมื่อสัมผัสขนของสิ่งมีชีวิตตรงหน้า
“หลินอวิ๋น เราควรจะตรวจสอบสถานการณ์ไม่ใช่เหรอ?”
สวี่หลิงอวิ๋นหมกหมุ่นอยู่ในโลกขนปุย และไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนองไปชั่วขณะหนึ่ง “ฮะ? ท่านว่าอะไรนะคะ? ใช่ค่ะ! ถั่วชมพูน่ารักมากเลยล่ะ!”
โอคาซีมองดูเธออย่างเหลืออด และเคาะศีรษะของเธอเบา ๆ “ผมหมายถึงไร่อ้อย”
สวี่หลิงอวิ๋นตระหนักถึงจุดประสงค์การมาเยือนที่นี่ของเธอ ก่อนจะยกยิ้มและจุ๊บหน้าผากของถั่วชมพู “แค่ถามถั่วชมพูใช่ไหมคะ?”
“ถั่วชมพู ไร่อ้อยมีอะไรอะไรผิดปกติหรือเปล่า? แกวิวัฒนาการหลังจากกินไร่อ้อยตรงนี้ไปใช่ไหม?”
ถั่วชมพูกระพริบตากลมโตของมัน “เมี๊ยว? เธอพูดอะไร? ฉันไม่เห็นเข้าใจเลยเมี๊ยว?”
รู้แล้วว่าเธอไม่มาที่นี่เพื่อมาหาฉันสินะ! ฮึ่ม! สาวน้อย! เหมือนกับที่ละครโทรทัศน์กล่าวไว้ไม่มีผิดว่าผู้หญิงชอบพูดจาหลอกลวง!
สวี่หลิงอวิ๋นดีดหน้าผากของมัน “เจ้าเด็กเลี้ยงแกะ! รอก่อนเถอะ! ฉันจะไปตรวจสอบไร่อ้อย!”
ฮะ! ถั่วชมพูรีบร้อนทันทีที่ได้ยินคำพูดดังกล่าว!
ตุ้บ!
เสียงถั่วชมพูกระโดดออกจากอ้อมแขนของสวี่หลิงอวิ๋น และยืนประจันหน้ากับพวกเขา
ถั่วชมพูเขย่าร่างกายของมัน และขนาดร่างกายก็เปลี่ยนจากขนาดหนึ่งเมตรเป็นห้าเมตรในทันที รูปร่างเหมือนกับแมวเปอร์เซียเปลี่ยนเป็นเสือเขี้ยวดาบที่ดุร้าย
แน่นอนว่าขนยังคงเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าดูใหญ่ขึ้นและดูน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม
เขี้ยวเผยออกมาข้างนอก กล้ามเนื้อทั่วตัวเรียบตึงราวกับอสุรกายที่ดุร้าย!
สวี่หลิงอวิ๋นส่ายหัวขณะจ้องมองถั่วชมพู “ถั่วชมพู แกยังไม่มีคุณธรรมพอสินะ? แกยังไม่เข้าใจดี แต่ทำไมต้องปิดกั้นพวกเราด้วย?”
ถั่วชมพูร้องคำราม “โห่ว! ห้ามเข้ามาที่นี่! เราทำสัญญากับไร่อ้อยแล้ว! ห้ามพวกเธอเข้าไป!”
สวี่หลิงอวิ๋นรู้สึกเดือดจัด!
“ก็ได้! ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นแกก็ห้ามสั่งอาหาร!” สวี่หลิงอวิ๋นหยิบเค้กก้อนใหญ่ออกมาจากปุ่มมิติกักเก็บ และมอบเค้กให้กับแฟนหนุ่มที่รักของเธอ!
เธอยืนเค้กให้โอคาซี และกล่าวเสียงดังว่า “อ๊ะ นี่เป็นเค้กที่ฉันทำขึ้นมาเองเลยนะคะ! ทั้งหวานทั้งกลมกล่อม อร่อยมากเลยล่ะค่ะ! ที่รัก ลองชิมดูสิคะ!”
ถั่วชมพูสูดกลิ่น หื้ม…กลิ่นหวานหอมอะไรขนาดนี้! สิ่งนี้จะต้องอร่อยมากแน่เลยใช่ไหม?!
เอเลี่ยนเกอหลัวตัวอื่นลุกขึ้นยืนและจ้องมองเค้กอย่างใจจดใจจ่อ เสียงน้ำลายหยด ‘ติ๋งติ๋ง’ ออกมาจนเปียกขนฟูของพวกมัน
โอคาซีเข้าใจความหมายของสวี่หลิงอวิ๋นเป็นอย่างดี และให้ความร่วมมือกับเธอ
พอได้ชิมแล้วก็ต้องบอกว่าอร่อยมากจริง ๆ เนื้อครีมไม่เลียนเลย แถมยังหวานอร่อย
กล่าวกันว่าสิ่งเดียวที่สามารถบรรลุมาตรฐานได้คือฝีมือการทำอาหารขององค์หญิงสามที่ทุกคนรู้จัก
แม้แต่เอเลี่ยนยังยอมรับ มันเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ?!
“อร่อยมาก! ฝีมือของท่านดีขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะครับ!” โอคาซีชมเธอไม่ขาดสายและลูบศีรษะของเธอ
สวี่หลิงอวิ๋นจูบริมฝีปากของเขา “แน่นอนอยู่แล้วสิคะ ก็ดูซะก่อนว่าฉันเป็นใคร!”
เอเลี่ยนเกอหลัวทั้งหลายเริ่มรู้สึกฉุนเฉียว!
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถั่วชมพูที่รู้สึกขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก! ยัยผู้หญิงใจง่าย! ทั้งที่ชอบพอกันกับมันอยู่แท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับไปจับไม้จับมือกับชายอื่น!
น่ารังเกียจมาก!
ถั่วชมพูคิดว่าตัวมันไม่สามารถปรานีผู้หญิงคนนี้ได้!
และแล้ว! มันก็รีบเขย่าร่างกายของตนเองและแปรสภาพเป็นแมวเปอร์เซียที่มีขนาดเพียงหนึ่งเมตรเท่านั้น ก่อนจะวิ่งตรงเข้าไปคลอเคลียขากางเกงของสวี่หลิงอวิ๋น
สวี่หลิงอวิ๋นผลักมันออกด้วยเท้าของเธอ “ไปให้พ้น แกเป็นถั่วชมพู 9 ดาวที่น่าเกรงขาม ฉันจะให้อาหารมนุษย์ที่ต้อยต่ำกับแกได้ยังไง?!”
ถั่วชมพูเหยียดอุ้งเท้าออกมากอดรอบขาของสวี่หลิงอวิ๋น “เมี๊ยว…ให้ฉันชิมมั่งสิเมี๊ยว!”