จอมนางข้ามพิภพ บทที่30 เมื่อก่อนเจ้าเคยจูบหญิงอื่นใช่ไหม
เยว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึงมาก นางรู้ว่าคุณหนูของตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลย นางไปฝึกเล่นหมากล้อมตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมถึงเล่นได้ดีขนาดนี้นะ?
หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวทั้งสองคนจริงจังขึ้นมา นานๆทีจะได้เจอคนมีฝีมือเหมือนกัน ความเหงาของยอดฝีมือ พวกเขารู้ดีว่าเป็นยังไง
เทียบกับภายในรถม้าที่เงียบกริบ ไม่ไกลมากกลับมีเสียงดาบฟันกันพ่างเพี้ยง
โม่ฉือหานได้ยินลูกน้องมารายงานว่ารถม้าของจวินหย่วนโยวออกเมืองแล้ว ก็เลยรีบนำกำลังคนตามออกไป แต่ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอพวกหลงเอ้อขวางทางไว้
ซื่อจื่อกับฮูหยินไม่ค่อยออกจากจวน พวกหลงเอ้อไม่มีทางปล่อยให้โม่ฉือหานทำลายบรรยากาศแน่
โม่ฉือหานที่หมดแรงตั้งนานแล้ว ตอนนี้ถูกพวกหลงเอ้อขวางทางไว้ ก็ยิ่งโมโหขึ้นไปอีก
มองดูทหารของตัวเองถูกองครักษ์เงามังกรฆ่าตายทีละคน โม่ฉือหานก็โกรธมาก ในใจก็สาบานว่าจะไม่ปล่อยจวินหย่วนโยวไปแน่
แต่คนอื่นเขามีองครักษ์เงามังกรที่แข็งแกร่งคอยปกป้อง สักพักก็ฆ่าลูกน้องของโม่ฉือหานได้ทั้งหมด เหลือแค่เขาคนเดียว
“เชิญหลีอ๋องกลับไปเถิด” หลงเอ้อพูดอย่างเย็นชา
โม่ฉือหานเป็นน้องชายแท้ๆของฮ่องเต้ ฆ่าลูกน้องของเขาได้ แต่ฆ่าหลีอ๋องไม่ได้ ไม่งั้นฮ่องเต้จะต้องคิดบัญชีกับซื่อจื่อแน่ ดังนั้นพวกหลงเอ้อจึงไม่แตะต้องโม่ฉือหาน
เหลือบเห็นศพที่กองอยู่ข้างๆ โม่ฉือหานก็ตกใจจนเหงื่อแตก ทหารพวกนั้นเป็นคนที่เขาคัดเลือกมาเองกับมือ แต่กลับสู้พวกองครักษ์เงามังกรไม่ได้เลย
แต่โม่ฉือหานก็ไม่ได้คิดจะสู้ต่อ ยังไงก็แก้แค้นทีหลังได้ เขาจะกลับมาคิดบัญชีกับจวินหย่วนโยวและหยุนถิงทีหลัง จากนั้นโม่ฉือหานก็กลับไปอย่างโมโห
พวกหลงเอ้อก็รีบตามรถม้าของซื่อจื่อไป แล้วคอยปกป้องเงียบๆ
ภายในรถม้า หยุนถิงมองดูกระดานหมากที่วางหมากเต็มไปหมด ยังชนะจวินหย่วนโยวไม่ได้ ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมา
เจ้าหมอนี่เหมือนจะมีทักษะหมากล้อมดีกว่าที่นางคิดไว้นะ ถ้าเป็นแบบนี้คงได้เสมอแน่ จะต้องคิดวิธีการให้ออกสิ
มองดูจวินหย่วนโยวที่กำลังจะวางหมากลงไป ทันใดนั้นหยุนถิงก็คว้ามือเขาไว้ มองเขาอย่างหลงใหล: “ซื่อจื่อ ท่านหล่อจังเลย ข้าชอบท่านมากเลย พวกเรามานอนด้วยกันไหม”
หยุนถิงตั้งใจขยับเข้าไป แล้วกระโจนเข้าอ้อมกอดจวินหย่วนโยว
เยว่เอ๋อร์ที่นั่งอยู่มุมรถม้าก็เขินจนหน้าแดงแปร๊ด รีบออกจากรถม้า แล้วนั่งนอกรถม้าเงียบๆ
ภายในรถม้า จวินหย่วนโยวมองดูหยุนถิงที่ขยับเข้าใกล้ตัวเอง เขาขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ผลักนางออกไป
หยุนถิงตั้งใจจิ้มนิ้วลงบนหน้าอกของเขา: “ซื่อจื่อว่าพวกเรามีลูกด้วยกันกี่คนดี ท่านชอบเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย หรืออยากได้ฝาแฝดชายหญิงล่ะ?”
จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเป็นปม หายใจถี่ขึ้น
มองดูนัยน์ตาที่เปล่งประกายของนาง จวินหย่วนโยวเผยอปากเล็กน้อย: “ในเมื่อฮูหยินพูดเช่นนี้ ถ้าข้าไม่ทำตาม ฮูหยินคงผิดหวังแย่”
ว่าแล้ว จวินหย่วนโยวก็ถอดเสื้อผ้าออก
หยุนถิงเห็นแล้วก็นิ่งเฉยต่อไม่ได้: “ซื่อจื่อ ท่านคิดจะทำอะไรน่ะ?”
“ไม่ถอดเสื้อผ้า แล้วจะนอนด้วยกันได้ยังไง”
หยุนถิงจะบ้าตายจริงๆ ทำไมรู้สึกเหมือนขุดหลุมฝังตัวเองเลยล่ะ
“อย่าสิซื่อจื่อ ข้าแค่ล้อเล่นเอง อยู่ในรถม้าจะทำเรื่องอย่างว่าได้ยังไงกัน” หยุนถิงรีบออกจากอ้อมกอดของเขา
จวินหย่วนโยวกลับโอบเอวของนางไว้ ใช้แรงล็อกไว้แน่น หยุนถิงหลบไปไหนไม่ได้เลย
ทั้งสองใกล้กันมาก เหมือนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน หยุนถิงหน้าแดงระเรื่อ
ใบหน้านางทาครีมถอนพิษไว้หนามาก มองไม่ออกว่าหน้าแดงอยู่ แต่นัยน์ตาที่มองซ้ายขวา ก็ทำให้มองออกว่านางกำลังตื่นเต้นอยู่
“ฮูหยินพูดเช่นนี้ได้อย่างไร เล่นในรถม้าก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบนะ” จวินหย่วนโยวขยับเข้าไปใกล้นาง
หยุนถิงร่างกายแข็งทื่อ นางรู้สึกเจ้าหมอนี่แตกต่างจากเมื่อก่อนมาก เหมือนจะจีบเก่งขึ้น เขายังคิดจะเอาจริงอีก นางไม่เชื่อว่าเขาจะจูบใบหน้าแบบนี้ลง
อีกอย่าง ใบหน้าหล่อเหลาดุจดั่งเทพบุตรของเขา ยังไงนางก็ไม่เสียเปรียบอยู่ดี จากนั้นหยุนถิงก็ไม่ได้หลบ แต่ยื่นมือกอดคอจวินหย่วนโยว แล้วประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มของเขา
ริมฝีปากทั้งสองประทับเข้าหากัน ลมหายใจรดบนใบหน้ากันและกัน
จวินหย่วนโยวชะงักค้าง เบิกตาโพลงมองหยุนถิง
หยุนถิงในตอนนี้กำลังหลับตาลง สัมผัสการจู่โจมของนาง ริมฝีปากนุ่มนิ่ม และกลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวของนาง กลับทำให้จวินหย่วนโยวไม่รู้สึกรังเกียจเลย แต่กลับคาดหวังมากกว่า
หลายปีมานี้ นางเป็นคนแรกที่กล้าเข้าใกล้เขาและปกป้องเขา
วินาทีนี้ จวินหย่วนโยวก็อยากลองเหมือนกัน ดังนั้นเขาก็เลยหลับตาลงตาม
ริมฝีปากทั้งสองประทับกัน บดขยี้กันอย่างเร่าร้อน
สักพักใหญ่ จนกระทั่งหยุนถิงแทบจะหายใจไม่ออก จวินหย่วนโยวก็ถึงปล่อยตัวนางออก
หยุนถิงทรุดตัวลงในอ้อมกอดของจวินหย่วนโยว หายใจหอบ มองค้อนเขาอย่างโมโห: “จวินหย่วนโยว เจ้าบอกมาตามตรงเลยนะ เมื่อก่อนเจ้าเคยจูบหญิงอื่นใช่ไหม?”
จวินหย่วนโยวนอกจากจะหน้าแดงแล้ว ก็หายใจหอบนั่งหลังตรง: “ไม่เคย”
“ไม่มีทาง งั้นทำไมเจ้าถึงดูมีประสบการณ์แบบนี้?” หยุนถิงไล่ถาม
เมื่อกี้หยุนถิงว่าจะแกล้งเขา ตั้งใจอยากจูบด้วยลิ้นแบบฝรั่งเศส อยากให้เขาผละออกจากตัวเองก่อน แต่เจ้าหมอนี่กลับจู่โจมก่อน กลายเป็นนางที่ต้องเป็นฝ่ายรับแทน น่าโมโหยิ่งนัก
“งั้นเหรอ ข้าแค่เรียนจากเจ้านะ” จวินหย่วนโยวตอบด้วยสีหน้าไร้เดียงสา
คำพูดเดียว ทำเอาหยุนถิงเขินจนหน้าแดง ไม่กล้าสบตากับจวินหย่วนโยวอีก นางเบือนหน้าหนี ซบหัวลงบนแผงอกของเขา
ได้ยินเสียงหัวเราะเต้นแรงของเขา หยุนถิงก็รู้สึกว่าตัวเองหัวใจเต้นเร็วเหมือนกัน
มองดูท่าทางที่เขินอายของนาง จวินหย่วนโยวก็แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์: “เจ้ายังสบายดีไหม?”
“ไม่ดีเลย” หยุนถิงตอบประชด
ตอนแรกว่าจะแกล้งเจ้าหมอนี่เล่น แต่สุดท้ายกลับเป็นตัวเองที่โดนแทน นางจะรู้สึกดีไหมล่ะ เจ้าหมอนี่จะต้องตั้งใจแน่ๆ
“งั้นก็เอาอีกรอบไหมล่ะ?” จวินหย่วนโยวเสนอ จากนั้นก็ลูบไล้ที่ริมฝีปากของตัวเอง ด้านบนยังมีกลิ่นอายของหยุนถิงติดอยู่
นุ่มนิ่มและเด้ง แถมยังมีกลิ่นหอมหวานด้วย เป็นเหมือนเหล้าที่ดองจนได้กลิ่นหอมเข้ม ทำเอาเขาหวนคิดถึง
จวินหย่วนโยวไม่เคยรู้เลยว่า จูบกับผู้หญิงจะรู้สึกแบบนี้ ช่างแปลกประหลาดและดีงามจริงๆ
หยุนถิงตะลึง เจ้าหมอนี่ตั้งใจแน่ๆ นางก็ถึงกระเด้งตัวออกจากอ้อมกอดของจวินหย่วนโยว เหลือบมองไปยังกระดานหมาก ทำหน้าบึ้งตึง: “จวินหย่วนโยวโทษเจ้าคนเดียวเลย ทำหมากพังหมด”
ครั้งนี้ จะตัดสินแพ้ชนะยังไงดีล่ะ
“ไม่เป็นไร ในเมื่อเจ้าชอบหมากชุดนี้ งั้นข้าก็ให้เจ้าหมดเลยแล้วกัน” จวินหย่วนโยวพูดอย่างใจกว้าง
“เจ้าพูดจริงเหรอ?” หยุนถิงพูดออดอ้อน มือสองข้างรีบกวาดหมากลงในกล่อง รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าปกปิดไว้ไม่อยู่
คราวนี้รวยเละแล้ว เดี๋ยวนางจะเอาหมากชุดนี้เก็บไว้ในมิติ ผลิตเลียนแบบแล้วขายออกไป งั้นก็รวยเละเลยน่ะสิ
มองดูนางยิ้มเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ จวินหย่วนโยวก็มองนางด้วยแววตาเอ็นดูและอ่อนโยน เขายิ้มกว้างแล้วพูดว่า: “ขนาดข้ายังเป็นของเจ้าเลย ไม่ต้องพูดถึงของสิ่งอื่นหรอก”