ตลอดทาง ธราเทพไม่พูดอะไรอีก
เขามองออกได้ว่าณัฐณิชาไม่อยากสนใจเขา……นี่ทำให้เขาอึดอัด แต่ความเย่อหยิ่งไม่อนุญาตให้ธราเทพสอบถามต่อ
เมื่อถึงบ้าน แม่บุญสิตาเตรียมอาหารไว้พร้อมสรรพแล้ว ณัฐณิชาช่วยแม่บุญสิตาจัดวางชามตะเกียบ กระทั่งธราเทพมานั่งลงเธอจึงทานอย่างเพลิดเพลินทันที แค่ในเวลาเพียงสิบนาทีเธอก็เช็ดปากและวางตะเกียบลง “ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนพวกคุณตามสบาย”
พูดจบก็วิ่งขึ้นข้างบนไป
ธราเทพมองที่นั่งว่างเปล่าตรงหน้า ดวงตาหรี่ลง
“คุณชาย คุณกับนายหญิงทะเลาะกันเหรอคะ” ขณะที่แม่บุญสิตาเก็บชามตะเกียบอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม เมื่อเช้าตอนออกไปทั้งสองคนยังดีๆ อยู่เลย แถมนายหญิงยังเสนอตัวนวดให้คุณชายด้วย ทำไมตอนเย็นกลับมาบรรยากาศระหว่างทั้งคู่ถึงเปลี่ยนไป
“แม่บุญสิตาไปพักผ่อนเถอะครับ” ธราเทพวางตะเกียบลง เลื่อนเก้าอี้ออกลุกขึ้น
เขาครุ่นคิด ในที่สุดก็โทรไปหาผู้ช่วย ให้เขาตรวจสอบว่าวันนี้ณัฐณิชาประสบกับเหตุการณ์อะไรมาบ้าง
คนของเขา……
เขาต้องรู้ความเคลื่อนไหวตลอดเวลา
“อันนี้……ดูเหมือนจะเหมาะเจาะน่ารักกว่า” ณัฐณิชากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงในห้องนอน กำลังวาดภาพไม่หยุด เธอไม่ได้เรียนเอกการออกแบบ และยิ่งไม่ใช่มืออาชีพในการวาดภาพ แต่ณัฐณิชาชอบวาดภาพมาก เหมือนเป็นมาแต่กำเนิด
เธอวาดอวาตาร์ของรุ่นน้อง เป็นสาวน้อยสวมชุดกระโปรงสีชมพู เธอเพิ่มดวงตาให้กลมโต แต่งผมให้เป็นสีบลอนด์ทองน่ารัก ปรับสัดส่วนของตัวคน แล้วส่งไปให้รุ่นน้อง
แค่เสี้ยวนาที วีแชทของรุ่นน้องก็เด้งเข้ามา
“กรี๊ดดดดูดีมากเลยค่ะ! แล้วส่วนที่เหลือรุ่นพี่จะเรียบร้อยเมื่อไรคะ ฉันขอเป็นตัวแทนขอบคุณในนามหอพักทั้งหมดของเราค่ะ!”
บางดีพรีวิวอาจจะดูดีเกินไป เด็กสาวจึงชอบมาก สาวน้อยส่งมาอีกหกภาพทันที “น้องสาวในหอพักข้างบ้านก็อยากได้เหมือนกันค่ะ!” จากนั้นไม่นานก็เป็นข้อความโอนเงิน……
ณัฐณิชารู้สึกได้ถึงความปีติยินดีของสาวน้อยผ่านทางหน้าจอโทรศัพท์มือถือ มุมปากของเธอยกขึ้นแย้มยิ้มโดยไม่รู้ตัว
บางทีร้อยแปดสิบอาจไม่มากพอจะเอาไปทำอะไร แต่มันทำให้เธอมีความมั่นใจ
ดังนั้นณัฐณิชาจึงมุ่งสมาธิเข้าสู่การวาดภาพอย่างจริงจัง จนไม่รู้สึกตัวถึงการเข้ามาใกล้ข้างหลังของธราเทพ……
ธราเทพมองแผ่นหลังเธอที่อยู่ที่โต๊ะ แม้ตนเข้ามาก็ไม่รู้ กระทั่งเขาไปอาบน้ำเงียบๆ เมื่อออกมาณัฐณิชาก็ยังคงอยู่ท่าเดิม ในที่สุดธราเทพก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จึงเดินเข้าไปพูดว่า “ยังไม่นอนอีกเหรอ”
ความรู้สึกที่ถูกไม่สนใจไม่ดีนะ
“คุณง่วงก็นอนก่อนเลย ฉันคงยุ่งอยู่อีกสักพัก ถ้าคุณรู้สึกว่าฉันรบกวนคุณฉันจะไปทำในห้องนั่งเล่น” ณัฐณิชาขยี้ตาที่แสบเล็กน้อย เธอเป็นคนที่บ้างานจริงๆ เมื่อกำลังยุ่งก็ไม่สนไม่แล จึงไม่ได้สังเกตเลยว่าสีหน้าของธราเทพมืดครึ้มอึมครึมไปแล้ว จัดการอุ้มคอมพิวเตอร์และกำลังจะเดินไป แต่กลับถูกธราเทพขวางไว้
เธอหมายความว่ายังไง
เป็นตนที่เร่งรัดอีกฝ่ายงั้นเหรอ
ธราเทพกดไหล่ของณัฐณิชา เหลือบมองการออกแบบบนคอมพิวเตอร์ของเธอ อารมณ์ความรู้สึกอันซับซ้อนแวบเข้ามาในดวงตา “คุณยังทำงานอยู่เหรอ”
“อืม”
“ของบริษัทเหรอ”
“ไม่ใช่……” ณัฐณิชารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องปิดบังธราเทพ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายต่อเขาให้ชัดเจน เพราะถึงอย่างไร ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ไม่ได้ดีอะไรนัก……