หยวนเอ๋อรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก นางยังคงจำพูดของผู้เป็นอาจารย์ได้ดี เพราะแบบนั้นหยวนเอ๋อจึงไม่กล้าที่จะประมาทไป นางได้เลือกที่จะถามออกมาอีกครั้ง “ใครกัน? “
ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้หันกลับมาอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาที่กำลังจ้องมองมาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ ชายคนนั้นได้พยักหน้าก่อนที่จะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน “เป็นไปตามที่ข้าคาดเอาไว้ไม่มีผิด”
“หมายความว่าอะไรกันแน่ที่เป็นไปตามที่คาดไว้? เจ้ากำลังมองหาอะไรกัน? ” ในตอนแรกหยวนเอ๋อต้องการที่จะข่มขู่ชายแปลกหน้าคนนี้ แต่เมื่อคิดถึงอาจารย์ของตัวเอง หยวนเอ๋อกลัวว่าอาจารย์ของนางจะโกรธอีกครั้ง เพราะแบบนั้นแล้วหยวนเอ๋อจึงตัดสินใจสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะพูดออกมา “ข้าขอเตือนเจ้าก็แล้วกัน หยุดตามข้ามาได้แล้ว…” หลังจากที่พูดจบหยวนเอ๋อก็ได้เดินผ่านชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวไปอย่างไม่สนใจไยดี
ชายผู้ใช้ดาบได้เอามือกอดอกก่อนที่จะเดินตามหยวนเอ๋อไป
หยวนเอ๋อที่เห็นแบบนั้นก็ได้ขมวดคิ้ว นางได้หยุดเดินก่อนที่จะพูดออกมา “หยุดได้แล้ว…” หลังจากพูดจบหยวนเอ๋อก็ได้กระทืบเท้าลงบนพื้น
พื้นดินที่ถูกกระทืบแหลกละเอียดเป็นผุยผง
ทุกๆ คนที่อยู่ใกล้ๆ ต่างก็สัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนนี้
หยวนเอ๋อได้คาดเอาไว้ว่าชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวคนนี้จะต้องสั่นกลัว แต่ถึงแบบนั้นนางก็ได้แต่ประหลาดใจ ชายคนนี้ไม่มีท่าทีว่าจะเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย ตัวเขายังจ้องมองมาที่หยวนเอ๋อก่อนที่จะเดินตามไปติดๆ
เมื่อเห็นแบบนั้นหยวนเอ๋อก็ได้แต่ใช้ความคิด ‘ชายคนนี้พยายามที่จะตามข้ามาสินะ? ‘ หลังจากนั้นหยวนเอ๋อก็ได้หันกลับไปถาม “เจ้าวางแผนที่จะไล่ตามข้าจริงๆ สินะ? “
ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวที่เดินตามมาไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป
หยวนเอ๋อพยายามที่จะวัดพลังลมปราณที่ชายคนนั้นมี แต่ถึงแบบนั้นหยวนเอ๋อก็ไม่อาจที่จะวัดพลังได้เลย ‘นี่มันยอดฝีมือไม่ผิดแน่! เจ้านี่มาเพื่อทำร้ายท่านอาจารย์อย่างงั้นหรอ? ‘
ชายผู้ใช้ดาบยังคงเดินตามหยวนเอ๋อต่อไปด้วยรอยยิ้มที่แสนจะดูเรียบง่าย เขาได้จับตามองดูหยวนเอ๋อในทุกการเคลื่อนไหว
หยวนเอ๋อได้ว่างท่าทีระมัดระวังตัวเองลง
ในตอนที่ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวกำลังจะเดินตามต่อไป ในตอนนั้นเองหยวนเอ๋อก็ได้หายไปซะก่อน…
ตู๊ม!
หยวนเอ๋อได้เปิดฉากการโจมตีใส่นักดาบชุดเขียวคนนั้นราวกับฝูงลูกธนูที่ถูกระดมยิงใส่เป้าหมาย
ความเร็วการโจมตีของหยวนเอ๋อที่สามารถฝึกฝนตัวเองไปถึงขั้นมหาภัยพิบัติศักดิ์สิทธิ์เพิ่มสูงขึ้นมาก การโจมตีจากยอดฝีมือแบบนี้ไม่สามารถพบได้บ่อยนัก เดิมทีการที่จะหายอดฝีมือในเมืองอันยางแห่งนี้ได้ก็เป็นเรื่องที่หาได้ยากแล้ว เพราะแบบนี้เองหยวนเอ๋อจึงคิดว่าชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวคนนี้จะต้องกลัวจนฉี่ราดแน่
แต่ถึงแบบนั้นหยวนเอ๋อก็รู้สึกตกใจอีกครั้ง ชายผู้ใช้ดาบคนนี้ไม่ได้ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ที่รอบตัวของเขามีม่านพลังที่สามารถป้องกันการโจมตีของหยวนเอ๋อได้อย่างหมดจด
หยวนเอ๋อได้ใช้กระบวนท่าทั้งหมดที่เคล็ดวิชาหยกแห่งความบริสุทธิ์จะมี กระบวนท่าหมัดทุกหมัดได้แปรเปลี่ยนเป็นคลื่นพลังโจมตีไป พลังทั้งหมดได้ถาโถมเข้าใส่ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียว
ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวไม่ได้ถอยห่างไปไหน ตัวเขาได้แต่ยืนส่งยิ้มให้กับหยวนเอ๋อเป็นครั้งคราว ม่านพลังป้องกันรอบตัวเขายังคงแข็งแกร่ง มันสามารถปัดป้องการโจมตีของหยวนเอ๋อได้หมด แม้ว่ามันจะอัดแน่นจนแข็งแกร่ง แต่ถึงแบบนั้นมันก็ได้ยืดหยุ่นเหมือนกับสายน้ำ ม่านพลังของชายผู้ใช้ดาบไม่ได้สะท้อนพลังการโจมตีของหยวนเอ๋อกลับไป มันได้กระจายพลังโจมตีที่ได้รับมาก่อนที่จะส่งผ่านตัวของเขาเอง
หยวนเอ๋อรู้สึกโกรธมากขึ้นเมื่อโจมตีไม่ได้ผล…
พลังอวตารแห่งร้อยวิถี!
พลังอวตารที่มีความสูงพอๆ กับตัวของหยวนเอ๋อได้ปรากฏขึ้นมา!
พลังร่างอวตารสีทองของสาวน้อยได้ส่องแสงสว่างออกมาอย่างดงาม
ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้หันมามองก่อนที่จะมอบรอยยิ้มจางๆ ให้เช่นเดิม ในตอนนั้นเองสุดท้ายแล้วเขาก็เริ่มขยับมือ…
พรึ๊บบบบบบ!
พลังทุกอย่างได้หายไป พลังลมปราณของหยวนเอ๋อที่เคยพลุ่งพล่านได้จางหายไปทั้งหมด
ทุกอย่างในตอนนี้ตกอยู่ในความเงียบงัน
มือของชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวในตอนนี้กำลังแตะอยู่บนหน้าผากของหยวนเอ๋อ
หยวนเอ๋อรีบสะบัดแขนของตัวเองก่อนที่จะคว้าตัวของชายคนนั้นเอาไว้ แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่นางก็ไม่สามารถทำได้ “ปล่อย! …ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! “
“น่าสนใจจริงๆ ” ชายผู้ใช้ดาบได้พูดแสดงความคิดเห็นออกมา
“ก็ได้…เจ้าน่ะชนะแล้ว…” หยวนเอ๋อได้พูดออกมาอย่างใจเย็น ในตอนนี้นางได้พ่ายแพ้ให้กับการต่อสู้ไปแล้วนั่นเอง
‘จะเกิดอะไรขึ้นกันถ้าหากเจ้านี้เป็นคนชั่ว…’ หยวนเอ๋อรู้ดีว่าชายคนนี้แข็งแกร่งมากแค่ไหน
ชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวได้ยิ้มจางๆ ก่อนที่จะพูดทักทายขึ้นมาอีกครั้ง “สวัสดี”
“งั้นข้าไปล่ะ” หยวนเอ๋อได้เดินไปต่อ
“ศิษย์น้องเล็ก…เจ้าน่ะควรจะทักทายด้วยคำว่าสวัสดีสิถึงจะถูก”
“ฮะ? “
“ข้าเป็นศิษย์พี่รองของเจ้าเอง”
“…” สำหรับหยวนเอ๋อ นางไม่รู้จักมักคุ้นกับศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่รองเลยแม้แต่น้อย ในความเป็นจริงแล้วหยวนเอ๋อยังไม่เคยพบกับศิษย์พี่ทั้งสองเลยซะด้วยซ้ำ และเพราะแบบนั้นนางจึงไม่มีทางที่จะจำยู่ฉางตงได้เลย การที่จะเชื่อว่าชายผู้ใช้ดาบชุดเขียวที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองเป็นศิษย์พี่รองจึงเป็นอะไรที่ยากจะเชื่อได้
หยวนเอ๋อได้พูดออกมาอย่างสงสัย “ศิษย์พี่รองเองอย่างงั้นหรอ? “
เมื่อเห็นความสงสัยเคลือบแคลงใจ ยู่ฉางตงก็ได้ชักดาบยืนยาวออกมาจากฝัก ในพริบตาเดียวเท่านั้นยู่ฉางตงก็ได้หายตัวไปภายในพริบตาก่อนที่จะปรากฏตัวอีกครั้งต่อหน้าหยวนเอ๋ออย่างรวดเร็ว รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้ารวมเข้ากับพลังสีแดงสดที่เปล่งออกมาจากดาบได้อยู่ตรงหน้าของหยวนเอ๋อเป็นที่เรียบร้อย
หยวนเอ๋อตกใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงแบบนั้นนางก็ได้ขมวดคิ้วของตัวเอง “ศิษย์พี่รองเองอย่างงั้นหรอ? ไม่สิ ท่านน่ะเป็นแค่ศิษย์ทรยศไปแล้ว! “
ยู่ฉางตงดูเหมือนจะไม่ได้สนใจคำพูดอะไรของหยวนเอ๋อเลย เขาแค่เก็บดาบยืนยาวเข้าฝักแต่เพียงเท่านั้น “ศิษย์น้องเล็ก…เจ้าเองก็คิดว่าข้าเป็นคนทรยศด้วยอย่างงั้นหรอ? “
หยวนเอ๋อได้มองไปยังยู่ฉางตงที่กำลังยิ้มอย่างสง่างาม ศิษย์พี่คนนี้ไม่ได้เป็นอย่างที่หยวนเอ๋อเคยจินตนาการเอาไว้ ศิษย์พี่คนนี้ดูเหมือนกับเพื่อนบ้านแสนดีเท่านั้น หยวนเอ๋อในตอนนี้กำลังปรับเปลี่ยนภาพลักษณ์ของยู่ฉางตงในจินตนาการซะใหม่ “ข้าเองก็ไม่รู้ แต่ท่านต้องเป็นแบบนั้นแน่ ท่านอาจารย์เคยพูดเอาไว้”
“อย่าได้พูดถึงเรื่องนั้นเลย…” ยู่ฉางตงได้ตัดบทสนทนา
“ท่านมาทำอะไรที่เมืองอันยางกัน? “
“มาก็เพื่อพบเจ้า”
ทั้งสองได้เดินกลับด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับว่าทั้งสองคนกำลังเดินเล่นอยู่ด้วยกัน
“ท่านรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน? ” หยวนเอ๋อที่ได้ฟังแบบนั้นก็ได้เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา
“ศิษย์น้องเจ็ดบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ศิษย์พี่เจ็ดก็อยู่ที่นี่อย่างงั้นหรอ? “
“ข้าเองก็ไม่รู้”
“แล้วศิษย์พี่ใหญ่ล่ะ? “
“ข้าเองก็ไม่รู้”
“ศิษย์พี่รอง…ข้าขอดูดาบท่านจะได้ไหม? “
สำหรับเหล่านักดาบ ดาบก็เปรียบได้เหมือนกับชีวิตของพวกเขา ถ้าหากไม่มีของสิ่งนี้เหล่านักดาบก็ไม่อาจที่จะทำตามฝันได้เลย
แต่ถึงแบบนั้นยู่ฉางตงก็ได้ให้คำตอบกลับอย่างง่ายแสนง่าย “ได้สิ” เมื่อพูดจบเขาก็ได้ส่งดาบยืนยาวให้กับหยวนเอ๋อ
หยวนเอ๋อรับดาบเล่มนั้นมาอย่างระมัดระวัง เมื่อนางได้รับดาบเอาไว้ในมือ ตอนนั้นเองน้ำหนักที่แสนจะดูโหดร้ายก็ได้ทำให้นางตกใจ แต่โชคดีที่หยวนเอ๋อไม่ได้มีพลังวรยุทธที่อ่อนแอ นางสามารถเปลี่ยนความแข็งแกร่งที่มีเพื่อถือดาบเล่มนี้เอาไว้โดยที่ไม่รู้สึกหนักได้
หยวนเอ๋อได้ชื่นชมดาบเล่มนั้นอยู่ชั่วครู่ แม้ว่าสีหน้าของนางจะเต็มไปด้วยความสงสัยแค่ไหน แต่นางก็ได้มอบดาบคืนให้กับยู่ฉางตงด้วยความเคารพนับถือแทนที่จะได้ถามอะไรออกมา
“เจ้าคิดว่ายังไงกัน? ” ยู่ฉางตงได้ถามออกมา
“ข้าเองคงจะพูดอะไรได้ไม่มาก…ข้ารู้สึกว่าดาบเล่มนั้นเป็นดาบที่ดี แต่ถึงแบบนั้นมันก็ไม่ได้เหมาะสมกับข้า” หยวนเอ๋อได้ตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา
ยู่ฉางตงที่ถือดาบยืนยาวเอาไว้ก่อนได้ยิ้มออกมาก่อนที่จะตอบกลับไป “เจ้าน่ะไม่เหมาะที่จะใช้ดาบหรอกนะศิษย์น้องเล็ก…”
“ศิษย์พี่พูดถูกแล้วล่ะ ในตอนนี้ข้ามีสายสะพายแห่งนิพพานแล้ว! ศิษย์พี่อยากเห็นไหม? “
“ไม่ดีกว่า” ยู่ฉางตงได้หยุดเดินกลางทาง ตัวเขาได้เหลือบมองไปยังท้องฟ้าที่อยู่เหนือบ้านสกุลซีก่อนที่จะพูดขึ้น “ศิษย์น้องเล็ก ข้ามีของขวัญที่จะมอบให้กับเจ้า”
หยวนเอ๋อที่ได้ฟังแบบนั้นก็ได้ปรบมืออย่างดีใจก่อนที่จะถามออกมา “จริงๆ อย่างงั้นหรอ? “
ยู่ฉางตงได้ยกมือขวาขึ้นมา ในตอนนั้นเองกล่องใบหนึ่งก็ได้ลอยมาหาตัวเขาจากที่ไกลแสนไกล ตัวเขาได้เตรียมการเรื่องนี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้วนั่นเอง
“นี่มันอะไรกัน? ” หยวนเอ๋อได้ถามออกไปอย่างสงสัย
“ข้าหวังว่าเจ้าจะชอบมันนะ…” ยู่ฉางตงได้ยื่นกล่องใบนั้นให้กับหยวนเอ๋อ
หยวนเอ๋อได้เปิดกล่องออกมาก่อนที่จะจ้องมองไปยังของที่อยู่ภายในกล่อง…มันเป็นกล่องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าสีเขียวที่ดูประณีตและงดงามเป็นอย่างมาก มันถูกพับเอาไว้อย่างเรียบร้อยอยู่ภายในกล่อง ชุดพวกนี้ได้ส่องแสงจางๆ ออกมา
เมื่อหยวนเอ๋อได้เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ในตอนนั้นเองยู่ฉางตงก็ได้เดินทางกลับไปพร้อมกับดาบที่อยู่ในมือ
“ศิษย์พี่รอง? “
“ข้าดีใจที่ได้พบเจ้า ตอนนี้ข้ามีเรื่องที่จะต้องทำ พวกเราจะได้พบกันอีกแน่” เมื่อยู่ฉางตงพูดจบ ตัวเขาก็ได้ถอยห่างไปไกลมากแล้ว
หยวนเอ๋อได้วางกล่องใบนั้นลง นางได้พยักหน้าให้กับยู่ฉางตง หลังจากนั้นหยวนเอ๋อก็ได้พูดออกมาด้วยความเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่เคยมีมาก่อน “ขอบคุณสำหรับของขวัญมากศิษย์พี่รอง! “
ยู่ฉางตงได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว ในตอนนี้ตรอกที่อยู่ข้างๆ กับบ้านสกุลซีรกร้างเช่นเดิมราวกับว่าดาบปีศาจผู้มีชื่อเสียงไม่เคยมาที่นี่ตั้งแต่แรก
หยวนเอ๋อได้หยิบกล่องใบนั้นขึ้นมา ในตอนนี้นางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากำลังรู้สึกอะไรอยู่…
ในตอนนั้นเองซีอันก็ได้ส่งเสียงเรียกมาจากระยะไกล “นายน้อยขอรับ ท่านผู้อาวุโสอยากที่จะพบท่าน”
“ข้ากำลังไป! ” หยวนเอ๋อได้ตอบก่อนที่จะเดินกลับไปยังบ้านสกุลซี
เมื่อเข้ามาถึงห้องเดิม ลู่โจวก็ได้จ้องมองไปที่กล่องที่หยวนเอ๋อกำลังถือกล่องอยู่
หยวนเอ๋อที่เห็นแบบนั้นจึงรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว “ท่านอาจารย์ ศิษย์ไม่ได้ขโมยของสิ่งนี้มา…ของสิ่งนี้ศิษย์พี่รองเป็นคนมอบให้กับศิษย์เอง…”