ตอนที่ 68
ตื่นขึ้นมา, ผมได้รู้สองอย่างที่น่าทึ่ง
หนึ่งคือสภาพร่างกายของผมได้ฟื้นฟูโดยสิ้นเชิง
เมื่อวาน, ผมรู้สึกแย่ที่สุดก่อนผมจะหลับนอนกับมารินะ ผมได้ถูกโจมตีโดยความเหนื่อยที่ผิดปรกติและขยับไม่ได้แม้แต่นิ้ว แต่, ได้เงี่ยนโดยมารินะและกระปรี้กะเปร่าอย่างน่าตกใจจากนั้น ความต้องการจะหลับนอนที่เอ่อล้น ผมได้กระทำชำเรามารินะหลายครั้งจากนั้นหลับไป
ไม่, ผมคิดว่ามันพูดได้ว่าผมหลับจากความเหนื่อย
ไม่ว่าอย่างไร, ผมได้มีสภาพร่ายกายที่แย่ที่สุด ถ้าคุณใช้พลังทั้งหมดเมื่อคุณอยู่ในสภาพนั้น, สภาพร่ายกายของคุณปรกติแล้วจะเสื่อม แต่, ผมได้ฟื้นฟูโดยสมบูรณ์ ผมรู้สึกสดชื่นมาก
อีกอย่างนึงคือ มันเป็นสถานการที่ทำให้สภาพร่างกายของผมเป็นเรื่องเล็กไป
「…ชั้นใชความสามารถไม่ได้?」
พึมพำอย่างนั้น, ผมลุกขึ้นจากเตียง
ถัดจากผมคือมารินะที่หลับอย่างสบาย มีผ้าห่มอยู่บนเธอแต่ผมรู้ว่าเธอเปลือย แต่ ผมไม่ “เห็นมัน” ผมแค่เดาว่าเธอเปลือยจากแขนขาที่ออกมาจากผ้าและเส้นตัวที่มันออกมา
ถ้าเรานอนไปแบบนั้นเมื่อวาน, มันไม่ผิดที่จะคิดว่าเธอเปลือย
พูดอีกอย่าง, มันเป็นแค่การคาดคะเน
ผมสามารถตรวจดูได้ถ้าผมเปิดผ้าห่ม แต่ความสามารถผมตรวจมันได้โดยที่ไม่ต้องทำอย่างนั้น แต่กระนั้นー
“ผมมองไม่เห็น”
「เฮ้ เฮ้, อย่ามาล้อเล่นตอนนี้น่ะ」
ปิดตาของผมด้วยมือขวา, ผมหวังอย่างแรงที่จะใช้งานความสามารถของผม และปล่อยมือขวาของผม จากนั้นมองไปที่ผ้าม่าน
ผมมองเห็นผ้าม่านได้, และแสงที่มันออกมาจากช่องว่าง นั่นทั้งหมด
นั่นคือ “สายตาปรกติ” สายตาแบบธรรมชาติของมนุษย์มนา
แม้ว่าผมคิดว่ามันจะกลับมาถ้าผมแค่นอน…
ไม่ใช่ว่ามันชั่วคราวเหรอ?
「ยังไงซะ…ผมเสร็จมันแล้ว」
ผมพึมพำขณะที่ผมมองแสงที่ออกมาจากช่องว่างของผ้าม่าน
ผมอธิษฐาน ผมไม่รู้ทางอื่นอีกที่จะใช้งานความสามารถของผม ผมไม่ทำอะไรนอกจากหวังมันเหมือนเมื่อผมใช้งานความสามารถของผม ด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง
มันเป็นอย่างนั้นมาตลอดเวลา ตั้งแต่ผมได้โตพอที่จะรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น, ไม่, มันมั่นใจแม้แต่ก่อนหน้านั้น, นั่นเป็นวิธีที่ผมใช้งานความสามารถของผม ผมไม่เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับสิ่งนั้น
ขยับนิ้วของคุณ, ส่ายหัวของคุณ, เดิน เหมือนกันกับคุณไม่ตั้งคำถามกับสิ่งเหล่านี้
ผมไม่เคยคิดว่าผมจะไม่สามารถใช้งานความสามารถผมได้
「เหี้ย, แม้ว่ามันเป็นสถานการณ์ที่อันตราย, ชั้นรู้สึกดีมาก นี่มันอะไร…?」
ผมใช้งานความสามารถผมไม่ได้อีกแล้ว นั่นควรจะเป็นสถานการณ์ที่ซีเรียส แต่, ผมรู้สึกโคตรสงบด้วยเหตุผลบางอย่าง ในทางตรงกันข้าม, ผมรู้สึกสดชื่นและเปล่งปลั่งอย่างแปลกประหลาด พอที่จะพูดได้ว่าผมไม่เคยมีประสบการณ์ในตอนเช้าแบบนั้
ผมคิดว่าผิดปรกติ ที่มันสงบอย่างผิดปรกติแบบนั้น แม้ว่าผมอยู่ในสถานการณ์ที่ผิดปรกติ
ไม่ว่าอย่างไร, ผมต้องหามันว่าทำไมผมใช้ความสามารถไม่ได้
ผมได้ฟื้นฟูพลังใจและร่างกายของผม
นั่นควรจะพอแล้วกับเงื่อนไขที่จะใช้งานความสามารถของผม มันไม่มีตัวกระตุ้นสำหรับความสามรถของผม แต่กระนั้น ผมทำไม่ได้
「เป็นไปได้มั้ยว่า…」
ตามองไปที่หน้าที่หลับของมารินะถัดจากผม นั่นเป็นเมื่อผมคิด
ผมได้หาเหตุผลที่ผมใช้ความสามารถไม่ได้ มาได้อย่างไรก็ไมรู้
เมื่อวาน, ผมได้กระทำชำเรามารินะ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมรู้สึกดีที่สุด มันรู้สึกเหมือนผมได้โอบกอด “ผู้หญิงจริง” เป็นครั้งแรก มันเป็นครั้งแรกที่ผมรู้จัก “ผู้หญิงที่ชื่อมารินะ”
ผมรู้สึกว่าผมไม่เห็นสิ่งที่มองเห็นได้ และผมเห็นสิ่งที่มองไม่เห็น
ผมรู้สึกมารินะด้วยสัมผัสทั้งห้า
ภาพลักษณ์ของเธอ
เสียงของเธอ
กลิ่นของเธอ
รสชาติของเธอ
ความร้อนและความนุ่มนวลของเธอ
ผมคิดว่าผมไม่สามารถใช้ความสามารถเอ็กซ์เรย์ของผม เพราะผมได้ตระหนักถึงสัมผัสทั้งห้าของมนุษย์ที่พวกเขามีโดยดั้งเดิม
ความรู้สึกถึงการโอบกอดผู้หญิง, มารินะ
มารินะหอบ ขณะที่หน้าอกเธอส่าย ระหว่างที่ผมแทงเธอ ผมแนน่อนว่ารู้สึกถึงเหงื่อที่กระจาย และลมหายใจที่ร้อน
มารินะกอดผมอย่างสิ้นหวังระหว่างที่หอบ ระหว่างที่ผมแทงขึ้นไปบนเธอ ความรู้สึกของตัวเธอที่ร้อน, นุ่มนวล, และเปียกเหงื่อ
เมื่อริมฝีปากของเราได้บรรจบกัน, ผมได้รับรสชาติของลิ้นมารินะที่พันกับของผม
รัดอย่างอ่อนโยนแต่เข้มข้น, ความรู้สึกของรูเนื้อของเธอ เอ่อล้นไปด้วยน้ำเหนียวที่ลามกที่มันถูกล้วงออกมา
ผมแน่นอนว่ารูสึกถึงสิ่งนั้น
มันเป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตว่าผมพึ่งความสามารถผมแค่ไป และมากเท่าไหรที่สติผมถูกขโมยไปโดยความสามารถของผม
ผมชอบความรู้สึกนั้น “ผมไม่ต้องการความสามารถของผม” ผมคิด
“ผมไม่ต้องการความสามารถพิเศษใดๆ” คิดสิ่งนั้นจากก้นบึ้งของหัวใจ, ผมเลยไม่สามารถใช้งานความสามารถผมได้อีกแล้ว?
และ, ความสดใหม่ที่มันอธิบายไม่ได้นี้
แม้ว่าผมใช้ความสามารถของผมไม่ได้, ผมไม่ได้รู้สึกใจร้อนใดๆ หรือความวิตกกังวล
ผมรู้สึกว่ากายและวิญญานของผมได้เบา เหมือนกับโซ่เหล็กที่พันตัวของผมอยู่ได้ถูกเอาออก
「คำสาป…?」
ผมได้ถูกปลดปล่อยจากคำสาป ผมรู้สึกว่าคำนั้นมันออกมาได้อย่างดี
ผมได้อ่านนี่ในหนังสือหนึ่งครั้ง
เมื่อนานมาแล้ว, ย้อนไปเมื่อเวลาที่มันไม่มีวิธีจะสื่อสารสำหรับมนุษย์, มันได้พูดว่ามนุษย์มีความสามารถพิเศษ
พวกเขามีบางอย่างเช่นความรู้สึกพิเศษ เหมือนกับสัตว์ป่า
ถ้าคิดว่ามันจริง ทำไมมนุษย์เสียความรู้สึกพวกนั้นไปล่ะ?
มันเป็นเพราะพวกเขาไม่ได้ต้องการมันอีกต่อไป
ไม่มีอย่างอื่นนอกจากสิ่งนั้น
ความสามารถที่ไม่จำเป็นหายไป แต่ถ้าความสามารถได้มีอยู่ในอดีต, ข้อมูลพวกนั้นมันยังอยู่ในยีนของมนุษย์เหรอ?
และริกกะ, คามูโระ ฮิซูกิ และผมได้ทำให้ยีนของบรรพบุรุษนั้นตื่นขึ้นมา
ความผิดปรกติของยีนบางอย่าง, ความผิดปรกติของกรรมพันธุ์ ความรู้สึกแบบนั้น
ดังนั้นー
「มันปรกติที่ชั้นจะเสียความสามารถนั้นไป」
เกาหัวของผมขณะที่พึมพำพร้อมถอนหายใจ, ผมมองมารินะและลุกขึ้นจากเตียง
แต่ผมเปลี่ยนความคิด, กลับไปที่เตียงและนวดนมที่ใหญ่ของมารินะ
「อุมุ」
นมทีดี แต่, หัวนมได้แข็งตั้งแต่เช้าตรู่ ช่างเป็นนมที่อุกอาจ
พอใจกับการนวดหน้าอก, ผมลุกขึ้นจากเตียงและเลื่อนสายตาไปที่พื้น
ริกกะได้ถูกมัดในท่ากุ้งเหมือนที่เธอเป็นเมื่อวานนี้
「คำถามคือชั้นควรจะทำยังไงกับคามูโระ ฮิซูกิ」
ผมไร้พลังเมื่อไม่มีความสามารถของผม พลังกายของผมไม่ต่างจากคนปรกติ
「ยังไงซะ, ไม่ใช่ว่านี่มันสะดวกกว่าที่ชั้นคิดเหรอ?」
คามูโระ ฮิซูกิโหยหาาชายที่แข็งแกร่ง และผมค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่, พลังนั้นมาจากความสามารถของผม
“พลัง”
นั่นคือองค์ประกอบในการเรียบเรียงผู้ชายของคามูโระ ฮิซูกิ คามูโระ ฮิซูกิจะรู้สึกมีเสน่ห์กับผมที่เสียความสามารถของเขาไป
คามูโระ ฮิซูกิไม่รู้ว่าผมมีความสามารถพิเศษ และแม้ว่าผมเสียมันไป, นั่นหมายถึงคามูโระ ฮิซูกิ จะไม่สังเกตุสิ่งนั้น
แต่ผมว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น
ผมจำความรู้สึกถึงความสัมพันธ์กันที่แปลกประหลาดกับริกกะได้
ความรู้สึกแปลกประหลาด ของการที่เราอยู่กลุ่มเดียวกัน
ริกกะพูดว่าเราคล้ายกัน
ความรู้สึกที่ผู้ใช้ความสามารถรู้กันเอง
ถ้าคามูโระ ฮิซูกิมีความสามารถมันเป็นไปได้ว่าเธอรู้ว่าผมมีความสามารถ
งั้น, ตรงกันข้ามจะรู้ด้วยมั้ย?
เธอจะรู้ได้มั้ยว่าผมเสียความสามารถผมไป
ยังซะ, ผมพูดไม่ได้ว่าผมจะไม่ไปเจอกับคามูโระ ฮิซูกิ
แม้ว่าผมเสียความสามารถของผมไป, มันเป็นเรื่องของการกำหนดที่จะไปเจอกับคามูโระ ฮิซูกิ อีกฝั่งหนึ่งเต็มไปด้วยเจตนาที่จะติดต่อ, แม้ว่าผมติดต่อ, มันจะมีปัญหาถ้าพวกเขาไม่โจมตีผมแต่เป็นพวกนั้นที่อยู่รอบๆผมแทน
ผมควรจะเตรียมการเรื่องนี้ โดยไม่สนเรื่องความสามารถของผม
มันโชคดีถ้าเธอหมดความสนใจจากผม, มันจะลบล้างปัญหา ถ้าผมอยากจะได้ได้ผลนั้นไม่ว่าวิธีใดー
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากหนี
ผมจะไม่มีวันต่อต่านได้เลยเพราะผมเสียความสามารถของผมไป
แล้วก็, มันเป็นไปได้ที่คามูโระ ฮิซูกิ มีพวกคนอื่นนอกจากริกกะ
ริกกะดูเหมือนจะพึ่งคามูโระ ฮิซูกิอย่างหนัก แต่กระนั้นเธอทิ้งคามูโระ ฮิซูกิเมื่อผมทำให้เธอหมดสติ
มันแปลกสำหรับเธอที่จะทิ้งคามูโระ ฮิซูกิที่เธอได้พึงพาให้อยู่แค่คนเดียว
ถ้าเป็นอย่างนั้น, เธอต้องคิดว่าพวกของเธอนั้นสามารถทำให้ความปลอดภัยของคามูโระ ฮิซูกิเป็นเรื่องแน่นอน
ผมเสียความสามารถของผม, ผมได้อยู่ในความเสียเปรียบ แค่ถ้าเธอมีพวกคนอื่น, ผมจะยอมแพ้ พูดสิ่งนั้น, ผมจะวิ่งหนีเมื่อสถานการณ์ได้กลายเป็นแย่ลง
ผมมีริกกะเป็นตัวประกันแต่ผมคิดว่าผมควรจะหยุดเรื่องนั้น
มันไม่มีวิธีต่อต้านที่นี่ ผมจะมีปัญหาถ้าผมไปยั่วยุเธอ
เพราะผมมีความสามารถที่ไม่ต้องคิด ผมเลยพยายามทำอะไรบางอย่าง และผมได้ถูกบังคับมาอยู่ในสถานการณ์ที่ผมทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง, นี่มันได้ซีเรียสในบางความหมาย
ผมควรจะลองคุกเข่า?
คุกเข่าและขอการให้อภัยระหว่างที่ร้องไห้
จากนั้น, คามูโระ ฮิซูกิจะยกเลิกผมออกจากคำนิยามว่า “ชายที่แข็งแกร่ง” ของเธอ
นั่นอาจจะเป็นไพ่ที่ดี
แต่, คามูโระ ฮิซูกิอาจจะโกรธเป็นผลของมัน
การประเมินผมของคามูโระ ฮิซูกินั่นสูง แต่กระนั้น, ถ้าเธอรู้ว่าผมเป็น “ชายที่อ่อนแอ” เธอจะผิดหวังแน่นอน
มันจะดีที่สุดถ้าเธอหมดความสนใจกับตัวผม แต่ถ้าเธอได้ผิดหวัง, ผมปฏิเสธความเป็นไปได้ที่มันจะเปลี่ยนเป็นความเกลียดไม่ได้
“กำจัดสิ่งที่ไม่จำเป็น”
มันไม่แปลกถ้าเธอจะไปถึงความคิดอย่างนั้น
ถ้าความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิคือควบคุมจิตใจ, งั้นเธออาจจะใช้งานผมและบังคับให้ผมจบชีวิตตัวเอง แต่ถ้ามันจบด้วยแค่นั้น ความเสียหายจะเล็กที่สุด
พูดสิ่งนั้นー
「วันนี้อาจเป็นวันสุดท้าย」
หันไป, ผมพึมพำขณะที่ผมมองมารินะที่นอนอยู่บนเตียง
ผมไม่มีเจตนาจะตาย แต่ผมคิดว่านั่นเป็นความเป็นไปได้นั่นก็เพียงพอแล้ว
ถ้าเธอสามารถทำให้ศัตรูของเธอ ฆ่าตัวตายปลอมๆ โดยไม่ทำให้มือเธอเลอะ, งั้นเธออาจจะฆ่าคนได้แบบง่ายๆ
ความคิดของคามูโระ ฮิซูกินั้นไม่ปรกติ, มันอาจจะไปถึงสิ่งนั้น
「ถ้าชั้นหายไป, เธอจะร้องไห้มั้ย…?」
มารินะเป็นอีโง่ ผมมอบประสบการณ์ที่น่ากลัวให้เธอแต่กระนั้นเธอได้ตกหลุมรักผม เธอเป็นอีโง่จริงๆ
แต่, เธอได้เป็นผู้หญิ่งที่ดีมาก
ถ้าผมจากไป, ผมมั่นใจว่าจะมีชายมากมายที่มาจีบเธอ
ผมไม่ถือว่าเธอจะไปเป็นแฟนกับใครก็ได้แต่, อย่าถูกจับโดยปีศาจแบบผม
แม่ว่าผมไม่กังวลเกี่ยวกับมัน, ผมสงสังว่ามารินะตอนนี้จะโอเคมั้ย
แล้วก็, ถ้ามารินะถูกจับโดยคนไม่ดี, อาซาฮินะและยูกะ จะไม่อยู่เงียบๆ
「นี่ไม่เหมือนกับชั้นเลย」
พึมพำอย่างนั้น, ผมเกาหัวของผม
แต่, ทำไมผมใจเย็นมาก?
ผมอยู่ในความเสียเปรียบไม่ว่าคุณคิดยังไง
มากกว่านั้น, ผมอาจจะถูกฆ่าอย่างแย่ที่สุด
แม้ว่าผมคาดถึงการพัฒนาที่แย่ที่สุด, ผมไม่อยากตาย ผมอยากให้ทุกอย่างไปได้ด้วยดีถ้าเป็นไปได้
งั้นผมควรจะรู้สึกใจร้อนกว่านี้มั้ย? มันผิดธรรมชาติมากที่ผมใจเย็น
แม้ผมบอกสิ่งนั้นกับตัวเอง, บางอย่างมันแปลกไปกับตัวผมตอนนี้
ให้ความสนใจไปที่การไม่ปลุกมารินะ ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นไปที่ชั้นแรกเพื่อล้างหน้าของผม
「อ้า, สวัสดียามเช้า, โมตะ-คุง」
หันตาไปหาเสียง, ยูกะได้ยองอยู่ที่ทางเดิน
แม้ผมจะรู้ว่าใครอยู่ไหนจนถึงเมื่อวานนี้, ผมไม่รู้มันตอนนี้
「เธอทำอะไรน่ะ?」
ถามเธอ, ผมเข้าหายูกะที่ยองอยู่ตรงหน้า, และเข้าใจ
ผ้าโพกหัวเป็นสามเหลี่ยนม การจับผ้าเช็ดฝุ่น และถังวางอยู่ข้างๆ
มันดูเหมือนเธอได้ทำความสะอาดทางเดิน
「นั่นทำให้ชั้นรู้สึกเหมือนอยู่ใต้การดูแลของเธอเลย…」
พูดสิ่งนั้น ยูกะหัวเราะอย่างเขินอาย ผมกลืนน้ำลายระหว่างที่คิดอย่างนัน
ยูกะโพกผ้าโพกหัวสามเหลี่ยมบนหัวของเธอ แต่ชุดของเธอเป็นผ้ากันเปื้อนสีดำ แม้มันดูเหมือนเธอไม่ใส่อะไรอยู่ข้างใต้, ถ้าคุณดูดีๆ, เธอใส่เสื้อกล้ามสีดำ
เพราะเสื้อกล้ามและผ้ากันเปือนได้ใหญ่ไปสำหรับหน้าอกของเธอ, ยูกะที่ยองลงตรงหน้าผมที่ยืนขึ้น, ผมเห็นเนินนมของเธอได้
มันเล็กกว่ามารินะแต่มันเป็นขนาดพอดี, มากกว่านั้น, มันมีทรงที่ดี, มากกว่านั้น, ถ้าคุณนวดมัน, มันรู้สึกโดดเด่น
เห็นเนินนมของนมนั่น มากกว่านั้น, มากกว่านั้นคุณเห็นมั้ยล่ะ, ลานนมสีชมพูของเธอมันแว้บๆ ผมไม่เห็นหัวนมเธอแม้ลานนมของเธอได้โผล่มา แม้ว่าผมเกือบจะเห็นมัน, ผมไม่เห็น
มันช่วยไม่ได้ที่ผมไม่เห็นแค่หัวนมของเธอ
แม้ว่าผมเห็นทั้งหมดได้ด้วยความสามารถของผม, ผมใช้มันตอนนี้ไม่ได้ ดังนั้นผมไม่เห็นสิ่งที่ปรกติคุณไม่เห็น
「ชั้นเตรียมอาหารเช้าเสร็จแล้ว แล้วก็, อ่างอาบน้ำได้อุ่นแล้ว ชั้นคิดว่ามันไม่แย่ที่จะกินข้าวหลังจากอาบน้ำอย่างสดชื่น」
ยูกะที่ยองลง, มองขึ้นมาหาผมระหว่างที่พูด
เธอเตรียมอาหารเช้าและอ่างแล้วเหรอ? แล้วก็, เธอทำความสะอาดด้วย
มัน 6 โมงตอนเช้า และเธอเตรียมอาหารเช้า, อ่างอาบน้ำเสร็จแล้ว และตอนนี้ทำความสะอาด
แค่เธอตื่นมาเช้าตรู่แค่ไหน
「นายเหงื่อออกเยอะเมื่อวาน, ไม่ใช่เหรอ?」
「เอ๋?」
「มันดูเหมือนนายมีเซ็กส์กับมารินะ-จัง」
「อา, ใช่…」
ผมได้ตกใจอย่างไม่ได้ตั้งใจกับคำถามของยูกะ
เธอได้ยินเสียงของมารินะเหรอ? ยังไงซะ, คุณจะได้ยินถ้าเธอร้องขนาดนั้น
แต่, เธอไม่มีสิทธิจะบ่น มารินะสมควรจะเป็นคนรักของผม
「เธออิจฉาเปล่า?」
「เอ๋? อิจฉา? ทำไม?」
ยูกะส่งเสียงที่โงเขลาจากนั้นเอียงหัวของเธอให้คำถามผม
「มารินะ-จังเป็นแฟนสาวของโมตะ-คุง, มันปรกติที่จะมีเซ็กส์ มันแค่ดูเหมือนมันเข้มข้นมากเกินไป ชั้นเลยคิดว่าเธอเหงื่อออกเยอะ」
ยูกะพูดด้วยรอยยิ้มบนหน้าเธอ
มันควรจะมีการเป็นอริที่เผาไหม้กับมารินะแต่ผมไม่รู้สึกถึงบรรยากาศนั้นเลย
ยังไงซะ, ความสามารถของการแสดงละครของยูกะก็ไม่ธรรมดา
「ถ้านายจะอาบน้ำ, ชั้นไม่ถือที่จะถูหลังให้นายนะ」
พูดสิ่งนั้น, ยูกะนำผ้าเช็ดฝุ่นใส่เข้าไปในถัง จากนั้นบิดผ้าเช็ดฝุ่นที่มันเปียกน้ำ
บิดมันด้วยสองมือ, นมของเธอส่าย
ลานนมของเธอได้แว้บๆ แต่, ผมก็ยังไม่เห็นหัวนมของเธอ
「อ้า, แต่ก่อนหน้านั้น, ชั้นจะทำความสะอาดให้เสร็จก่อน」
หลังจากที่บิดผ้า, ยูกะพูดนั่นระหว่างที่วางผ้าเช็ดฝุ่นไปบนพื้นจากนั้นงอตัวไปข้างหน้า และวางมือบนผ้าเช็ดฝุ่น
เมื่อเธองอตัวไปข้างหน้า, เนินนมของเธอได้ถูกเน้น
ทุกอย่างได้อยู่ในสายตาไปแล้ว แต่กระนั้น, เสื้อกล้ามและผ้ากันเปื้อนของเธอ ขัดขวางไม่ให้ผมเห็นหัวนมเธออย่างมหัศจรรย์ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน
หัวนมเธอได้ถูกซ่อนอย่างสมบูรณ์แบบ จนคุณพูดได้ว่ามันเป็นความหัศจรรย์ มันลามกจนทนไม่ได้
「ไปล่ะนะ!」
ยูกะที่งอตัวมาข้างหน้า ขึ้นเสียงของเธอและเริ่มพุ่งไป
「！？」
ยูกะได้วิ่งบนทางเดิน, เช็ดผ้าไปด้วย ตาของผมตามยูกะไปจากนั้นเห็นมัน
ผมไม่เห็นใต้การปกคลุมของผ้ากันเปื้อนเมื่อกี้นี้แต่ผมเห็นก้นเธอผ่านด้านข้างของผมไปได้
ยูกะใส่กางเกงขาสั้น แต่เธองอตัวไปข้างหน้าแล้ววางสองมือไปที่ผ้า, ยกก้นของเธอขึ้น, ผมสามารถเห็นส่วนของหว่างขาของกางเกงขาสั้นของเธอได้ดี
กำแพงเนื้อสีชมพูดได้แลบออกมาจากด้านข้างของผ้า
ไม่ต้องสงสัย ยูกะไม่ได้ใส่เสื้อในหรือกางเกงใน แม้ว่าเธอไม่ได้ใส่กางเกงใน, น้องหนูของเธอแลบออกมา
ไม่, มันแลบออกมาแต่ส่วนที่สำคัญมันไม่ถูกเห็น คุณไม่สามารถเห็นส่วนที่สำคัญ
ความลามกที่ทนไม่ได้อีกครั้งหนึ่ง
「ไปล่ะนะ!」
ยูกะที่วิ่งไปถึงสุดทางของพื้นส่งเสียงเชียจากนั้นหันหน้ามาทางนี้ระหว่างที่เช็ดพื้น
หน้าอกของเธอที่เกือบถูกมองเห็นได้ส่ายจากซ้ายไปขวา แต่ผ้ากันเปื้นและเสื้อกล้ามได้ขัดขวางอย่างมหัศจรรย์ ดังนั้นผมไม่สามารถเห็นหัวนมของเธอไม่ว่าจะยังไง
อย่างนี้มันเป็นไปได้ด้วยเหรอ? นมของเธอส่ายมากขนาดนั้น! มันส่ายซ้ายขวาโดยไม่แคร์เลยนะ รู้มั้ย! แม้อย่างนั้น, แค่ผ้ากันเปื้อนและเชือกที่ไหล่ของเธอได้ซ่อนหัวนมเธอไว้อย่างสมบูรณ์แบบ
บังเอิญ?
ไม่, ผมคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำอย่างนั้น
มันไม่มีอะไรนอกจากความบังเอิญแต่ความบังเอิญนี้จะดำเนินไปได้อีกนานแค่ไหน
「อ้า! ตรงนี้มันสกปรก!」
ยูกะที่วิ่งผ่านทางเดินหยุดหลังจากผ่านหน้าผม
「อันโช! อันโช! น-นี่มันดื้อ!」
ยูกะถูจุดหนึ่งบนทางเดินยื่นก้นออกมาด้วยเหตุผลบางอย่าง และเธอได้ซึมอยู่กับการเช็ดจุดนั้น
ก้นของเธอยื่นออกมา ผมเห็นหว่างขาเธอได้ในมุมที่ประณีต
ผ้าได้ฝังเข้าไปในเนื้อสีชมพูที่มันออกมาจากสองข้างนั้นเห็นด้วยมุมที่ดีที่สุด
ผมรู้เมื่อผมเห็นมัน
มันจงใจ
อะไรวะ มันไม่ใช่แค่หัวนมล่องหนบนหน้าอกที่ถูกเปิดเผย, น้องหนูที่ออกมาจากทั้งสองข้างของกางเกงเธอทั้งหมดมันจงใจ
ช่างเป็นทักษะ นี่มันคือー
การกระทำของพระเจ้า
แม้เธอพูดว่าเธอไม่อิจฉาและแค่ยิ้มบนหน้าของเธอ, เธอแค่แสดงละคร
เธอได้ทำหน้าที่ดี, ยัวยุผม, ชวนผม
เธอใช้งานทักษะทั้งหมดของเธอ
「ยูกะ-จัง, เธอจะร้องไห้เมื่อชั้นจากไปมั้ย?」
พึมพำสิ่งนั้น, การเคลื่อนไหวที่ดันก้นของเธอระหว่างที่เช็ดพื้นอย่างสิ้นหวังของยูกะได้หยุด
「ชั้นจะไม่」
ยูกะพึมพำจากนั้นยืนขึ้น จากนั้นเธอยืนตรงหน้าผมและมองมาที่ผมตรงๆ
「ชั้นจะไม่เวลาร้อง “ชั้นจะทิ้งเธอ” ชั้นจะตามเธอไปสุดขอบโลกจนกว่าชั้นจะได้ยินคำพูดนั้น」
มันเป็นรอยยิ้มเดิมของยูกะ ยูกะพูดสิ่งนั้นระหว่างที่มีหน้าตาที่ซีเรียส
「เข้าใจแล้ว」
หัวเราะระหว่างผสมกับถอนหายใจ, ผมลูบหัวยูกะ
มาริจะจะยิ้มกับสิ่งนี้ แต่สีหน้าของยูกะได้แย่ลง
「นายจะกลับมาที่บ้าน…ใช่มั้ย?」
ยูกะถามด้วยสีหน้าที่แข็งไป
อย่างที่คาดกับยูกะ มันดูเหมือนผมจะถูกเปิดเผย
「ชั้นจะไม่อาบน้ำ “ความดื้อด้าน” อาจจะถูกล้างไปกับเหงื่อของชั้น ชั้นจะอาบน้ำเมื่อชั้นกลับมา ชั้นจะให้เธอถูหลังชั้นตอนนั้น」
เมื่อผมบอกยูกะ, น้ำตาได้รวมกันในตาสีดำที่มันจ้องตรงมาที่ผม
「มันไม่มีอะไรที่ชั้นทำได้เลยเหรอ? ชั้นจะทำทุกอย่างเพื่อโมตะ-คุง」
ชั้นอยากจะไปด้วย นั้นคือที่เธออยากพูด แต่, ยูกะไม่ได้พูดสิ่งนั้น
ควบคุมจิตใจ เมื่อวานนี้, ผมอธิบายความสามารถของคามูโระ ฮิซูกิ
「ทุกอย่างอาซาฮินะได้พูดไปแล้วเมื่อวาน」
สามสิ่งที่อาซาฮินะพูด
อย่าเข้าหาคามูโระ ฮิซูกิ วิ่งหนีทันทีเมื่อคุณเห็นเธอ
และอย่าละทิ้งการระวังตัว
ยูกะรู้นั่นอย่างดีที่สุด นั่นทำไมเธอไม่พูดว่าเธออยากจะตามผม
「ชั้นจะอุ่นน้ำแล้วรอ เมื่อนายกลับมา, ชั้นจะรับผิดชอบในการทำความสะอาดตัวของโมตะ-คุง ชั้นเป็นน้องหนูกระป๋องส่วนตัวของโมตะ-คุงแต่, ชั้นไม่ใช่แค่น้องหนูกระป๋อง ชั้นเป็นน้องหนูกระป๋องที่สะดวกมาก น้องหนูกระป๋องที่สะดวกมากที่จะทำทุกอย่างเพื่อโมตะ-คุง」
น้ำตาได้สะสมในดวงตาของเธอ, ยูกะพูดสิ่งนั้นระหว่างที่สั่นแต่หน้าของเธอยิ้มอยู่
「ชั้นรอคอยมันนะ」
ตอบอย่างนั้น, ผมลูบหัวยูกะและลูบมันอย่างแรง
ยูกะปล่อยให้หัวของเธอถูกลูบระหว่างที่เก็บน้ำตาของเธออย่างสิ้นหวัง
ผมกินข้าวเช้าจะตัดสินใจจะออกไปเร็ว
ระหว่างที่กินข้าวเช้าที่ยูกะเตรียม, อาซาฮินะตื่นขึ้นมา
เห็นตาที่บวมและสั่นของยูกะ, อาซาฮินะจ้องผม
เธอคิดว่าผมทำยูกะร้องไห้
ยังไงซะ, นั่นมันก็ค่อนข้างใกล้เคียง
อาซาฮินะไม่ได้พูดอะไร, ทักทายยูกะ, แต่เธอจ้องผมระหว่างกิน
มันดูเหมือนเธอจะกระโดดใส่เมื่อยูกะไป
สมบูรณ์แบบ
ผมยืนขึ้นระหว่างกินข้าวได้ครึ่งทางและอาซาฮินะยืนขึ้นอย่างเงียบๆ
อาซาฮินะตามผมไปที่ทางเข้า จากนั้นเราออกมาจากบ้าน
「เฮ้!」
ทันทีที่เราออกมาจากบ้าน, อะซาฮินะพูดออกมาอย่างโมโห
「ชั้นมีคำขอ」
「ห๋าา?! ชั้นไม่สนคำขอของนาย! ชั้นเป็นคนที่ถามคำถามนายที่นี่! นายทำอะไรกับยูกะ!? ชั้นจะไม่ยกโทษให้นายขึ้นอยู่กับคำตอบของนาย!」
อาซาฮินะจัหน้าอกผมระหว่างที่กดดันเอาคำตอบ จากนั้นเธอจ้องผมเหมือนจะฆ่า
「เธอจะตามคำสั่งของมารินะเหมือนที่วางแผนไว้」
「นายฟังอยู่มั้ย!? ชั้นถามนายว่านายทำอะไรกับยูกะ!?」
「แต่ชั้นจะให้อำนาจพิเศษกับเธอ」
「ห๋าา?!」
「ศัตรูเป็นไปได้ว่าควบคุมจิตใจ ดังนั้น ถ้าเธอรู้สึกบางอย่างแปลกไป, เธอสามารถใช้การตัดสินใจของเธอและทิ้งชั้น」
「…เอ๋?」
อาซาฮินะไม่เหมือนจะฟังที่ผมพูดแต่เมื่อเธอได้ยินคำว่า “ทิ้ง” ตาของเธอสั่นและเธอส่งเสียงที่โง่เขลา
「ถ้าชั้นถูกควบคุม มารินะและยูกะ-จังอาจจะสับสนและบุ่มบ่าม ดังนั้น ชั้นจะให้อำนาจเธอในกรณีนั้น ถ้าเธอรู้สึกบางอย่างแปลกไปกับชั้น, ใช้อำนาจนั้นซะแล้วทิ้งชั้น」
「ท-ทิ้ง?」
「พาริกกะไปหาตำรวจแล้วบอกว่าชั้นทำทั้งหมด แล้วก็, ภาพที่ชั้นถ่ายอยู่ข้างบนโต๊ะชั้น ถ้าเธอบอกว่าชั้นเป็นนักข่มขืนด้วยนั่นเป็นข้อพิสูจน์, ตำรวจจะจับชั้น」
「น-นายพูดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?」
「ใช่」
แม้ว่าผมถูกควบคุมและทำให้ฆ่าตัวตาย, มันดีกว่าที่ผมจะทำให้มันเสร็จคนเดียว
อย่างแย่ที่สุด, เธอจะควบคุมผมและให้ผมไม่เป็นมิตรกับมารินะ, ยูกะ, และอาซาฮินะ
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น, มารินะและยูกะจะไม่สามารถตัดสินใจอย่างใจเย็นได้
มันจะเป็นการพัฒนาที่แย่ที่สุดถ้าพวกเขาพยายามจะปกป้องผมแม้ว่าผมได้ถูกควบคุม
ถ้าเป็นอย่างนั้น, พวกเขาจำเป็นต้องทิ้งผม นั่นเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดที่จะมีความเสียหายน้อยที่สุด
「ชั้นคิดว่าเธอทำมันได้เพราะเธอไม่เคยยอมชั้น ถ้าเธอทิ้งชั้น, ยูกะ-จังอาจจะแค้นเธอแต่, ถ้าเธอคิดถึงยูกะ, ทิ้งชั้นซะ」
อาซะฮินะพูดอะไรกลับมาไม่ได้ เธอแค่มองขึ้นมาหาผมด้วยตาที่สั่น
「งั้น, ชั้นไปล่ะ ตามคำสั่งของมารินะนะในเวลานี้ ชั้นจะปล่อยจังหวะเวลาไว้ให้เธอ แต่อย่าหยิ่งแล้วสร้างปัญหาให้มารินะซะล่ะ」
พูดสิ่งนั้น, ผมจับมืออาซาฮินะที่จับอกผมแล้วหันกลับ
「อ้า, ช-ชั้นทิ้งนายได้ง่ายๆ!」
ผมยิ้มเมื่อผมได้ยินเสียงอาซาฮินะจากข้างหลัง
นั่นดี ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลอีกแล้ว
ที่เหลือคือไปคนเดียว
ผมไม่มีเจตนาจะตาย แต่ผมไม่อยากสร้างความกังวลที่ไม่จำเป็น
เราได้อยูในสถานการณ์ที่เสียเปรียบอย่างท้วมท้นแล้วที่นี่ งั้น, ผมต้องเตรียมตัวจะเสี่ยงชีวิต และหาวิธีที่จะหนี
อ้าา, ผมทนนี่ไม่ได้ ผมรู้สึกสิ้นหวังเมื่อความตายใกล้เข้ามาเมื่อผมสู้กับริกกะ นั่นทำให้ผมตื่นเต้นจนทนไม่ได้
ผมคิดว่าผมบ้ามากกว่าที่ผมคิด, ผมอยากจะหัวเราะมันออกมาแต่, ผมทนมันและเดิน
ผมไปสู่โรงเรียนที่คามูโระ ฮิซูกิได้รออยู่
ขอบคุณสำหรับเงิน 28 บาท
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord