บทที่225 ออกจากเขตมดกินคน
“หลานเยาเยา หลานเยาเยา……”
มีเสียงหนึ่งคนดังขึ้นมาก่อน จากนั้นก็เสียงของคนสองสามคนตามมา
หลังจากที่ลืมตาขึ้นมาในทันที
สีหน้าของหลานเยาเยาก็ดูมึนงง!
“อะไรกัน? ข้าหลับไปหรือ?”
เป็นไปได้อย่างไร?
ในสถานการณ์เช่นนี้ นางไม่สามารถง่วงได้ และก็ยิ่งไม่สามารถหลับไปได้แน่
“เมื่อครู่เจ้าแทบจะฆ่าข้าแล้ว!” คนที่พูดคือหานแส
สีหน้าของเขาเย็นชา มองสำรวจนางเงียบๆ สายตานั้นเหมือนกับไม่รู้จักนางมาก่อน
“ข้า?”
แต่ทำไมนางลืมไปหมดทุกอย่าง
ขนาดจนไม่รู้ว่าเริ่มมึนๆตอนไหน
จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองจื่อซี และจากสายตาของเขา นางก็รู้ว่าหานแสนั้นพูดความจริง
แล้วก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่มือตนเอง
เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร?
“พระชายา ให้ข้าจับชีพจรให้ท่าน” จื่อซีเอ่ยปากพูด
เขารู้ว่าวิชาการรักษาของพระชายาสูงกว่าเขา แต่ก็รู้หลักการที่ว่าหมอไม่สามารถรักษาตนเองได้
“อื้ม!”
หลานเยาเยาไม่โต้แย้ง
แต่ยื่นมือออกมา แต่ทว่ามือของจื่อซียังไม่ได้จับชีพจร ก็ถูกขัดจังหวะด้วยการขยับกะทันหัน
“อ๊า……”
“อ๊า……”
“ผู้อาวุโสสาม ช่วยข้าเร็ว ผู้……อ๊า……”
เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังมาจากปากถ้ำด้านบนของพวกเขา ทำให้พวกเขาทั้งสี่เงยหน้ามองขึ้นทันที
ก็ต้องเห็นผู้อาวุโสรองกับผู้อาวุโสสามของชนเผ่า นำทุกคนปรากฏตัว
ท่าทางของพวกเขาดูหมดหนทาง ซ้ำยังมีเลือดเต็มตัว
หนึ่งในนั้นดูเหมือนถูกกัด บ้าคลั่ง ชักเกร็งไปทั้งตัวแล้วก็ถูกผู้อาวุโสรองถีบลงมา
ได้ยินเพียงแต่เสียง “ปัก”
คนนั้นกระแทกลงกับพื้น ไม่มีการขยับ แล้วก็ตาย
หลังจากนั้น!
ฉากสยองขวัญก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา
ร่างศพของคนที่ตายไปแล้วนั้น ถูกมดกินคนไต่ขึ้นไปปกคลุมไว้อย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังเยอะขึ้นเรื่อยๆ ไม่ถึงหนึ่งนาที มดกินคนก็กองกันเป็นภูเขา
คาดว่าใช้เวลาเพียงไม่นาน เลือดเนื้อของศพนั้นก็ถูกกินไปจนสะอาด
หลานเยาเยาขมวดคิ้วแน่น
พวกเขามาได้อย่างไร?
ตามที่นางเข้าใจ สำหรับหุบเขาจิ้นเป็นสิ่งที่คนชนเผ่าหยินไห่ไม่กล้าเอ่ยถึง แล้วบุกเข้ามาได้อย่างไร?
นอกเสียจากจะเป็นเหตุสุดวิสัย!
หรือในเผ่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
ความสงสัยพวกนี้แว็บขึ้นมาในใจ นางยังไม่ทันได้คิดอย่างละเอียด ก็เห็นผู้อาวุโสสามสั่งให้คนสองสามคนสำรวจเส้นทางก่อน และก็บินลงมา
หลานเยาเยาแอบพูดว่าไม่ดี
รีบบอกคนข้างๆว่า:
“พวกเรารีบทะลุออกไปจากถิ่นที่อยู่ของมดกินคนเถอะ ไม่งั้นจะสายไป”
พวกผู้อาวุโสกับคนในเผ่านั้นไม่รู้สถานการณ์ข้างล่างเลย พวกเขาบินลงมาอย่างนี้ ไม่เพียงแต่จะเป็นทางตาย ซ้ำยังจะทำให้มดกินคนคลั่งขึ้นมาด้วย
ถึงตอนนั้น มดกินคนจำนวนนับไม่ถ้วนจะกระจายไปทั่ว หรือจะหาอาหารอย่างบ้าคลั่ง
แม้บนตัวพวกเขาจะโรยผงยาไว้ ก็เกรงว่าจะไร้ประโยชน์
“พระชายาไปก่อน พวกเราจะรั้งท้าย”
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาถ่อมตัว
หลานเยาเยารู้ว่า แค่นางผ่านไปอย่างปลอดภัย จื่อซีกับจื่อเฟิงถึงจะวางใจ
ดังนั้น!
นางไม่พูดจาอะไรสาวเท้าวิ่งไปยังทางเล็กๆที่เปิดกว้างออกมา
ด้วยความเร็วที่เร็วมาก!
และหลานเยาเยาก็วิ่งสุดชีวิตจริงๆ
นางได้ยินเสียงเดินกรอบแกรบของมดกินคนที่หนาแน่นทั้งสองฝั่ง
ดูเหมือนจะยิ่งร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ……
หลังจากที่นางทะลุผ่านเขตมดกินคนแล้ว ยังไม่ทันได้หอบหายใจก็เห็นหานแสยืนอยู่ตรงหน้าเขาสบายๆ มองนางอย่างยิ้มเยาะ
ให้ตาย!
ตอนแรกคิดว่านางก็เร็วแล้ว
วิ่งจนแทบตาย แต่กลับเทียบไม่ได้กับคนที่ใช้วิชาตัวเบาบินได้
แต่นางไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจหานแส
รีบหันกลับไปมองพวกจื่อซี ตอนนี้พวกเขากำลังวิ่งผ่านตรงกลางของมดกินคน
ส่วนคนที่บินลงมาจากถ้ำก็แทบจะถึงพื้นแล้ว
หลานเยาเยาแอบพูดในใจอีกครั้งว่า: “ไม่ดีละ!”
ไอ้ระยำพวกนั้น
เช้าไม่มา สายไม่มา พอมาตอนนี้ก็มาให้คนเขาโดนฆ่า
น่าประทับใจจริงๆ!
“พวกเจ้าเร็วหน่อย มดกินคนได้ลิ้มรสเลือดเนื้อแล้ว เริ่มจะคลั่งแล้ว”
รอสักครู่หลังจากคนในเผ่าที่สำรวจเส้นทางสองสามคนนั้นก็บินลงถึงพื้น และกลายเป็นอาหารของมดกินคน มดกินคนก็เกิดบ้าคลั่งอย่างที่สุด
นี่ไม่!
คนในเผ่าที่สำรวจเส้นทางสองสามคนนั้น บินลงมายังตรงกลางของมดกินคน
หลานเยาเยาตกใจ รีบหยิบผงยาและโปรยไปยังมดกินคนที่อยู่ใกล้ๆทันที……
“นั่นไม่ใช่คุณชายหานหรือ? ที่ร่วมกันขโมยหนังสือทำเนียบบรรพชนกับหมอเทวดาชนนี่หน่า มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร? อ๊า……ช่วยด้วย ช่วย……”
“อ๊า……”
“……”
ทันทีที่ลงพื้น หนึ่งในคนของเผ่าก็เห็นหานแสที่อยู่ไปไม่ไกล
แน่นอน!
หลานเยาเยา เขาก็เห็น แต่เพียงแค่ไม่รู้จักนางที่ใส่ชุดผู้หญิงก็เท่านั้น
คำถามในใจเพิ่งจะเกิดขึ้น ก็ต้องพบกับมดที่ขาวจนเกือบโปร่งแสงนับหมื่นพันไต่ขึ้นขาพวกเขา แล้วกัดเลือดเนื้อด้วยความเร็ว
หลานเยาเยาเห็นสองสามคนนั้น ไม่ถึงสามนาทีก็ถูกปกคลุมไปด้วยมดกินคน ทันใดนั้นหน้าผากของนางก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
“เร็วสิ!”
หลานเยาเยาตะโกนเสียงดังไปทางพวกจื่อซี
มดกินคนที่อยู่ไม่สุขน่าจะได้กลิ่นเลือดแล้ว จึงเริ่มเคลื่อนย้ายดำเนินการ
ด้วยความเร็วที่ค่อยๆช้ามาจนถึงเร็ว จากเร็วเร็วมาก แล้วก็เร็วขึ้นเรื่อยๆ
พวกมันเคลื่อนไหวไปตามทิศทางของคนที่ถูกกัดแทะ
ส่วนทางที่นางสั่งให้จื่อซีกับจื่อเฟิงไปเปิดเมื่อก่อนนั้น ก็ถูกปกคลุมไปด้วยมดกินคน
เมื่อจื่อซีกับจื่อเฟิงเห็นว่าทางข้างหน้าไม่มีแล้ว อีกทั้งยังมีมดกินคนไต่เท้าพวกเขาแล้ว
ก็รีบถีบพื้น บินออกห่างจากพื้น
รอจนกระทั่งพวกเขาถึงเขตปลอดภัยแล้ว หลานเยาเยาก็เอาผงยาที่เตรียมไว้แล้วโรยไปบนเท้าของพวกเขา
มดกินคนที่ยังอยู่บนเท้าของพวกเขาก็รีบหนีไป
โชคดีที่ก่อนหน้านี้บนตัวของพวกเขาโรยผงยาไว้เยอะ
ดังนั้น!
มดที่ไต่ขาพวกเขาจึงมีไม่มาก
ไม่อย่างนั้น คาดว่าในขณะนี้พวกเขาจะไม่ได้มีสภาพเช่นตอนนี้
ส่วนฉากของเขตมดกินคนขณะนี้ เทียบได้กับฉากในจินตนาการเลย
เนินดินขนาดเล็กๆที่เกิดจากศพแต่ละคนถูกมดกินคนปกคลุมไว้ มันไม่ได้ลดลงเพราะเลือดเนื้อของศพลดลง แต่กลับยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ
“หลานเยาเยา ผงยาในแขนเสื้อเจ้านี่ใช้ไม่มีหมดมีสิ้นจริงๆ!”
จู่ๆหานแสก็เอ่ยขึ้นมา
แล้วจ้องแขนเสื้อหลานเยาเยา
ทุกครั้งเขาจะเห็นหลานเยาเยาหยิบผงยาออกมาในแขนเสื้อ
แต่ว่า……
หลานเยาเยาใส่ชุดผู้หญิง แม้แขนเสื้อจะกว้าง สามารถใส่ของเข้าไปได้
แต่!
ไม่สามารถใส่ผงยาได้เยอะขนาดนี้แน่
นี่มันเกินขอบเขตที่เขาเข้าใจ แต่ทว่า ผงยานั่นมองได้จริง จับต้องได้จริง
นี่มันเรื่องอะไรกัน?
“เจ้าไม่ใช่สนใจแต่ยาแก้พิษหรือ?”
หลานเยาเยาไม่ตอบหานแส แต่เปลี่ยนหัวข้อไป
อธิบายเหรอ?
นางคิดว่าไม่จำเป็น
เพราะเรื่องนี้เป็นสิ่งที่ไม่มีทางอธิบายให้เขา
แม้จะเข้าใจ แล้วเขาจะเชื่อหรือ?
“ใช่ ข้าสนใจแต่ยาแก้พิษ” หานแสยิ้มอย่างชั่วร้าย
แต่รอยยิ้มบนใบหน้ามีความเย็นชา
“งั้นไปกัน! สถานที่ของดอกกระดูกขาวอยู่ไม่ไกลแล้ว”
“ได้!”
แม้จื่อซีกับจื่อเฟิงจะไม่เป็นอะไร แต่เท้าก็ถูกมดกินคนกัดแล้ว
ดังนั้น!
ครั้งนี้ หลานเยาเยายืนกรานจะนำทาง
ทั้งยังขู่เขาว่า ถ้าไม่ยอม นางก็จะไม่อนุญาตให้พวกเขาตามนาง
เมื่อไม่มีวิธีแล้ว พวกเขาทำได้เพียงพยักหน้ายินยอม
ผู้อาวุโสสองคนที่ยืนอยู่ตรงปากถ้ำ มองพวกหลานเยาเยาค่อยๆเดินไกลออกไป
“ทำเช่นไรดี? พวกเราลงไปไม่ได้”