ณัฐณิชาพยักหน้า ขึ้นรถ ตรงไปที่พับลิ่ชชิ่งกรุ๊ป
พับลิ่ชชิ่งกรุ๊ปตั้งอยู่ที่cbdย่านศูนย์กลางทางธุรกิจที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองS ทุกๆเช้าผู้คนที่มีความสามารถมากมายล้วนมาทำงานที่นี่ ณัฐณิชามองดูธราเทพขับรถตรงไปยังย่านศูนย์กลางทางธุรกิจ บนใบหน้าก็มีสีหน้ารอคอยอย่างควบคุมไม่ได้
ตอนนี้ เธอก็เป็นพนักงานคนหนึ่งของพวกเขาแล้ว
รถขับมาถึงนอกประตูใหญ่ของพับลิ่ชชิ่งกรุ๊ป ธราเทพกำลังจะไปที่โรงรถเพื่อจอดรถ เนื่องจากณัฐณิชาใกล้จะสายแล้ว เลยปล่อยเธอลงตรงหน้าประตู ตอนที่ณัฐณิชาลงจากรถกำลังเดินไปที่อาคารทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง
“ณัฐณิชา รอฉันด้วย!”
“กฐิน?”
ณัฐณิชาหันกลับไปก็เห็นกฐินกำลังวิ่งด้วยรองเท้าส้นสูงเข้ามาหาตัวเอง พอถึงข้างๆณัฐณิชาถึงจะเดินช้าลงและพูดอย่างเหนื่อยหอบว่า “ไปกันเถอะ ขึ้นไปด้วยกัน”
“อืมอืม”
ขณะที่ณัฐณิชาและกฐินรอลิฟต์ด้วยกัน กฐินถึงจะอดไม่ได้พูดออกมาว่า “เมื่อกี้ท่านประธานมาส่งเธอหรอ? ถึงแม้ด้านนอกจะว่ากันว่าเธอคือภรรยาท่านประธาน คนในสำนักงานของท่านประธานก็พูดแบบนี้เหมือนกัน แต่ว่าระบบของบริษัทยังคงไม่อนุญาตให้ทุกคนจับกลุ่มเล็กๆกันเป็นการส่วนตัว ดังนั้นเธอก็อย่าถือสาทุกคนที่ปฏิบัติต่อเธอด้วยท่าทีปกติเลยนะ”
ฟังกฐินบอกเล่า ณัฐณิชาก็พยักหน้า
“แต่ว่า…ฉันมีเรื่องสงสัยเรื่องหนึ่ง”
“อืม? เธอบอกฉันมาสิ ฉันรู้ล่ะก็จะบอกเธอหมดเลย” กฐินยิ้มแหะๆ หลังจากผ่านการอยู่ด้วยกันเมื่อวานทั้งวัน ณัฐณิชาก็รู้นิสัยของกฐิน เธอเป็นบัณฑิตที่ร่าเริงและเป็นมิตร เนื่องจากครอบครัวถือว่าพอมีเงินอยู่บ้าง ดังนั้นพ่อแม่ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนแล้วแต่เธอ
ตอนนี้เองลิฟต์ก็มาถึงแล้ว ทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟต์ เนื่องจากลิฟต์ของพับลิ่ชชิ่งกรุ๊ปค่อนข้างเยอะ ดังนั้นทางนี้เลยไม่มีคนเท่าไหร่
ณัฐณิชาถามขึ้นว่า “ทำไมฉันรู้สึกว่าทุกคนทำเหมือนฉันเป็นศัตรูเลยล่ะ?” นี่เป็นสิ่งที่เธอสงสัย ตามสถานการณ์ปกติพอรู้ว่าตัวเองเป็นภรรยาท่านประธาน ทุกคนต่อให้ไม่ประจบสอพลอตัวเอง ก็ไม่ถึงขั้นต้องทำให้ตัวเองรู้สึกอึดอัดมั้ง?
“อันนี้…” กฐินเผยสีหน้าลำบากใจออกมา เธอเหมือนว่าจะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะลดเสียงลงเข้าไปพูดใกล้หูของณัฐณิชาว่า “เรื่องนี้ฉันบอกเธอแล้วเธออย่าไปบอกท่านประธานว่าฉันเป็นคนบอกเธอเด็ดขาดนะ เธอรู้ว่าท่านประธานมีน้องสาวคนหนึ่งชื่อว่านภสรณ์ใช่มั้ย?
ตั้งแต่หนึ่งวันก่อนที่พวกเธอจะมาทำงานนภสรณ์ก็จัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว ฉันได้ยินข่าวลือมาว่าเธอบอกว่าทุกคนที่ยืนอยู่ข้างเธอล้วนเป็นศัตรูกับเธอ ดังนั้นถึง…แต่ว่าเธอวางใจเถอะ ฉันยืนอยู่ข้างเธอแน่นอน เกลียดที่สุดเลยพวกที่เหนือกว่าข่มเหงผู้ที่อ่อนแอกว่า!”
กฐินยกมือขึ้นมากำหมัดเล็กอย่างรังเกียจเล็กน้อย
ณัฐณิชาได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย เธอคิดมาตลอดว่าทุกคนไม่ค่อยเข้ามาพูดคุยกับตัวเองเป็นเพราะรังเกียจที่ตัวเองการศึกษาต่ำ หรือไม่ก็รังเกียจที่ตัวเองเข้ามาโดยใช้ความสัมพันธ์ แต่ว่ายังไงก็ไม่คิดเลยว่านภสรณ์จะบงการเล็กๆน้อยๆอยู่เบื้องหลัง
มิน่าล่ะทุกคนถึงไม่ค่อยเป็นมิตรกับเธอเท่าไหร่!
“ขอบคุณนะ กฐิน” ณัฐณิชาพูดด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกขอบคุณสาวน้อยที่จริงใจคนนี้จริงๆ
กฐินโบกมือ “กับฉันจะมาเกรงใจอะไร จริงสิ วันนี้ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะ!”
“ได้”
เข้ามาในออฟฟิต ตอกบัตร ณัฐณิชาวางกระเป๋าลง นั่งลงบนที่นั่งได้ห้านาทีก็ได้รับวีแชทจากรุ่นน้องส่งมาว่าขอบคุณ และก็แนะนำงานบางอย่างให้เธออีก ณัฐณิชาดีใจมาก รับปากว่ารอเลิกงานคืนนี้กลับไปก็จะเริ่มวาด ออกจากหน้าอินเทอร์เฟซวีแชท เธอห่างจากมู่ลี่หน้าต่างของห้องทำงานผู้จัดการมองเห็นลางๆว่าพี่ดาวกำลังยุ่งอยู่