บทที่232 ไม่คู่ควรกับเธอ
เมื่อได้รับคำตอบที่ตัวเองพอใจ ลี่จุนซินเองก็ทำตามสัญญาที่ตัวเองให้ไว้ จากนั้นก็เอาธนบัตรส่งให้หลี่ถิงถิง
“เอาไปเถอะ นี่คือสิ่งที่คุณควรจะได้ ถ้าเกิดว่าหลังจากนี้คุณต้องการการช่วยเหลืออะไร ก็มาหาฉันได้” ลี่จุนซินทำท่าทีใจดีเป็นอย่างมาก
หลี่ถิงถิงรับเงินไปแต่ในใจกลับรู้สึกหนักใจ
ถึงแม้ว่าพี่ชายตัวเองจะสามารถแก้ไขได้แล้ว แต่เธอกลับไม่สบายใจเลย
เพราะถึงอย่างไร……นี่ก็คือค่าตอบแทนที่ขายข้อมูลของเจียงหยุนเอ๋อไป
จากนั้นลงรถแล้ว ในใจของหลี่ถิงถิงก็ยังคงรู้สึกไม่ดีสักเท่าไหร่
แต่เรื่องมันก็พูดไปแล้ว ถึงจะเสียดายก็ไม่มีประโยชน์อะไร เธอกำหมัดเบาๆ ก่อนจะเดินทางไปที่โรงพยาบาล
เธอหาเรื่องให้กับเจียงหยุนเอ๋อไปแล้ว อย่างไรก็รักษาทางฝั่งพี่ชายให้ดีๆ ดีกว่า
อีกฝั่ง ลี่จุนซินเองก็เตรียมจะกลับบ้านแล้ว
หลังจากที่ลี่จุนซินถึงบ้าน โม่เสี่ยวฮุ่ยก็รีบเข้ามาต้อนรับ： “ลี่จุนซิน ข่าวทางฝั่งของเจียงหยุนเอ๋อนั้น ไปสืบมาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว？”
ลี่จุนซินยิ้มมุมปากเบาๆ ก่อนจะตอบ： “แม่ ฉันไปถามมาแล้ว ตอนนี้รู้ที่อยู่ของพวกเขาอย่างมั่นใจแล้ว”
“แบบนี้เหรอ？มันดีเหลือเกิน” ช่วงหลายวันมานี้โม่เสี่ยวฮุ่ยที่มีชีวิตขมขื่น เหมือนกับเป็นการเปลี่ยนแปลงแล้ว อารมณ์ก็ดูดีอยู่ไม่น้อยเลย “งั้นพวกเรารีบเก็บของออกเดินทางตอนบ่ายเถอะ”
ลี่จุนซินขมวดคิ้วเป็นปมเบาๆ พลางถาม： “รีบขนาดนั้นเลยเหรอ？”
“ก็ปกติอยู่แล้ว” อันที่จริงโม่เสี่ยวฮุ่ยรอไม่ไหวแล้ว เมื่อนึกถึงเจียงหยุนเอ๋อคนเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ลูกชายของตัวเองเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ เธอก็โกรธมากแล้ว
……
ทางฝั่งลี่จุนถิงเพราะว่ามีการร่วมงานกับตี้ลั่วเชินอย่างเป็นทางการแล้ว เลยยุ่งขึ้นมามาก
ตอนที่ยุ่งอยู่นั้น อันที่จริงในใจของลี่จุนถิงก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ถึงอย่างไรตอนแรกตัวเองก็พาเจียงหยุนเอ๋อมาที่ฝรั่งเศส แต่สุดท้ายกลับงานยุ่ง จนไม่สามารถใช้เวลากับเธอได้
ยิ่งไปกว่านั้น……ก็ไม่มีทางพาเจียงหยุนเอ๋อไปดูวิวที่ตัวเองบอกไว้อย่างสวยงาม
“เจียงหยุนเอ๋อ ขอโทษนะ……ที่พาคุณมาที่นี่ แต่กลับไม่มีเวลาอยู่กับคุณ” ตอนกินข้าวเช้า ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อที่นั่งอยู่ตรงข้างตัวเอง พลางพูดขึ้น
เจียงหยุนเอ๋อตกใจอึ้งไป ก่อนจะรีบส่ายหัว： “ไม่เป็นไร ลี่จุนถิง ถ้าเกิดคุณมีเรื่องอะไร ก็ไปจัดการให้ดีเถอะ ถึงอย่างไร ฉันเองก็มีงานเหมือนกัน”
พูดจบ เจียงหยุนเอ๋อก็ยิ้มให้กับลี่จุนถิง
หลังจากกินข้าวเสร็จ ลี่จุนถิงก็ออกไปจัดการธุระ แต่เจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่ได้ตามไป เธอเตรียมอยู่ในบ้านดูว่างานภายในประเทศเป็นอย่างไรบ้าง
“วันนี้ฉันจะกลับบ้านดึกหน่อยนะ ถ้าเกิดว่าคุณต้องออกไปไหน อย่าลืมให้คนขับรถออกไปด้วยนะ”
ลี่จุนถิงกลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อจะอยู่ในบ้านจนเบื่อ แต่ให้เธอออกไปเองคนเดียวก็คิดว่าไม่วางใจ เมื่อคิดๆ ดูแล้ว เลยต้องกำชับเป็นพิเศษสักหน่อย
“ได้” เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า โดยตอบตกลงอย่างรวดเร็ว
แต่เจียงหยุนเอ๋อไม่ได้อยากจะออกไปไหน เธอคิดว่าจะอยู่ในบ้านเพื่ออ่านเอกสาร
จู่ๆ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตู ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมา
ว่ากันตามเหตุผล เธอเพิ่งจะมาอยู่ที่นี่กับลี่จุนถิงได้ไม่นาน น่าจะไม่มีใครมาหาที่นี่ได้……
แล้วก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
หลังจากที่เปิดประตู เจียงหยุนเอ๋อกลับตกใจอึ้งไปสุดขีด
เพราะคนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู คือโม่เสี่ยวฮุ่ยกับลี่จุนซิน
เจียงหยุนเอ๋อขยับปากเล็กน้อย ในตอนนั้นเลยไม่รู้ว่าจะปฏิบัติอย่างไร
ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องครั้งก่อนขึ้นแล้วแยกย้ายกันไป เจียงหยุนเอ๋อก็ไม่กล้าไปคิด ว่าหลังจากนี้จะเผชิญหน้ากับคนของตระกูลลี่อย่างไร
คิดไม่ถึงเลย ว่าพวกเขาจะตามหามาได้รวดเร็วขนาดนี้
เมื่อเจอสถานการณ์แบบนี้ ลี่จุนถิงก็ไม่อยู่ข้างๆ อีก เจียงหยุนเอ๋อก็ทำอะไรไม่ถูกอย่างเห็นได้ชัดเลย
“แม่ พี่สาว”
เจียงหยุนเอ๋อทักทายอย่างสุภาพ
“ใครเป็นแม่คุณ？อย่ามาปีนเกลียวนะ ฉันไม่เคยรับว่าคุณเป็นภรรยาของลี่จุนถิง” โม่เสี่ยวฮุ่ยขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความเกลียดชัง พลางพูดด้วยความไม่เกรงใจ
สีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อซีดลง ในตอนนั้นเองก็ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไร เลยเงียบลงโดยปริยาย
โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่พูดแล้ว สีหน้าก็ซีดเซียวเลยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างทระนง แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ในบ้าน รอยยิ้มนั้นก็หายไป
“เจียงหยุนเอ๋อ รู้ไหม ว่าเพราะเรื่องของคุณ ตอนนี้ตระกูลลี่เละเทะหมดแล้ว ลี่จุนถิงก็หนีไปนอกประเทศกับคุณ ไม่สนใจบริษัท แต่คุณกลับมีชีวิตแบบนี้ แต่ทว่า คุณเหมาะกับมันแล้วเหรอ？”
โม่เสี่ยวฮุ่ยพูดเหน็บแนม พลางมองสีหน้าของเจียงหยุนเอ๋อที่ดูแย่เข้าไปเรื่อยๆ อย่างไม่สนใจ
“ฉัน……”
เจียงหยุนเอ๋อเพิ่งจะเปิดปาก แถมยังไม่ทันจะพูดอะไรออกมา ก็ถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยตัดบทอย่างเยือกเย็นแล้ว： “ถ้าเกิดคุณหวังดีกับลี่จุนถิง ก็ควรรู้ ว่าออกห่างจากเขาเป็นทางเลือกที่ดี ถึงอย่างไร……”
พูดไปพลาง โม่เสี่ยวฮุ่ยเองก็เริ่มมองเจียงหยุนเอ๋อ แววตานั้นเต็มไปด้วยความไม่แยแส： “คุณไม่คู่ควรกับเขาเลยแม้แต่น้อย”
เจียงหยุนเอ๋อทำปากมุบมิบ คำพูดของโม่เสี่ยวฮุ่ยนั้นมันมากเกินไปแล้ว โดยไม่ได้เคารพเธอเลย
ดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อเองก็โต้ตอบกลับไป พลางพูด： “ฉันไม่คิดว่าฉันเป็นตัวถ่วงมาเกาะแกะขาของลี่จุนถิงนะ ตอนนี้ฉันเองก็พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองอยู่ จะต้องมีสักวัน ที่ฉันจะเป็นคนที่ยืนเสมอเขา”
ลี่จุนซินปรายตามองเจียงหยุนเอ๋อเล็กน้อย ถึงแม้ว่าตอนนี้เจียงหยุนเอ๋อจะพูดอย่างมั่นใจ แต่ตามความเป็นจริง ลี่จุนซินเลยไม่ค่อยอยากจะเชื่อ
ผู้หญิงที่อยากจะแต่งงานเข้ามาในตระกูลร่ำรวยนี้ ลี่จุนซินเจอมาเยอะแล้ว สำหรับเจียงหยุนเอ๋อ เธอเองก็มีความคิดแบบนั้นเหมือนกัน
“ตั้งแต่ที่คุณคลอดลูกคนนั้นออกมา คุณไม่คู่ควรกับลี่จุนถิง ลี่จุนถิงเป็นผู้ชายที่ดีขนาดนั้น สามารถหาผู้หญิงดีๆ ได้ตั้งมากมาย ทำไมถึงต้องมาเลือกคุณ？”
เจียงหยุนเอ๋อกำหมัดเบาๆ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าพ่อของถวนจื่อเป็นใคร แต่เจียงหยุนเอ๋อเองก็รู้สึกดีกับถวนจื่อไปมากแล้ว
“ถึงแม้ว่าท้องของคุณ จะมีลูกของลี่จุนถิง แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเป็นคนของตระกูลลี่ ตอนนี้การกระทำของคุณ ในสายตาของพวกเรา ก็แค่การเกาะแกะเท่านั้นเอง”
จากนั้น ลี่จุนซินกลัวว่าเจียงหยุนเอ๋อจะไม่เข้าใจ เลยอธิบายให้เธอฟังอย่างอดทน
“คุณรู้ไหม？ว่าพวกเราตระกูลลี่ไม่มีทางยอมรับใครได้ง่ายๆ แบบนั้นหรอก ตระกูลลี่มีคนคอยสนับสนุนมากมาย มีคนไม่น้อยเลยที่โลภและอยากจะอยู่ตำแหน่งของลี่จุนถิง เพียงแค่ประมาณเล็กน้อย ทุกๆ อย่างที่พยายามมานั้นมันก็สูญเปล่า”
ลี่จุนซินยังคงพูดอยู่ แต่เจียงหยุนเอ๋อกลับเหมือนจะไม่ได้ฟังอะไรสักเท่าไหร่
ในใจของเธอนั้นรู้สึกแย่เป็นอย่างมาก
เงียบลงได้สักพัก เจียงหยุนเอ๋อเลยถาม： “งั้นพวกคุณจะเอาฉันมาทำไม？”
“ง่ายมาก ก็กลับประเทศกับพวกเรา” โม่เสี่ยวฮุ่ยพูด