ณัฐณิชากลับไม่ได้คิดอะไรมากมาย ตอนเที่ยงรับประทานอาหารด้านนอกกับธราเทพ มื้อใหญ่ทั่วๆไป เธอกินจนอิ่ม ลูบท้องแล้วมองธราเทพที่อยู่ตรงข้าม นัยน์ตาเป็นประกาย “ธราเทพ ทำไมคุณดีกับฉันขนาดนี้คะ?”
เธออยากจะกินอาหารบริษัทด้วยกันกับทุกคนแท้ๆ อีกอย่างธราเทพก็มีอาหารที่แม่บุญสิตาทำให้ ทำไมเขาถึงพาเธอออกมาทานอาหารมื้อใหญ่?
ขณะคิด ณัฐณิชาก็หรี่ตา “คุณคงไม่ใช่ว่าทำเรื่องอะไรที่ผิดต่อฉันหรอกนะ?”
“ทำผิดต่อคุณ?” ธราเทพเหอะเบาๆทีหนึ่ง “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร?”
“……”
ใครสามารถบอกเธอได้มั้ยว่าทำไมชายคนนี้ถึงได้หยิ่งผยองขนาดนี้?! ณัฐณิชาชินแล้วกับความเย็นชาและเย่อหยิ่งของธราเทพ ไม่ได้รู้สึกว่านิสัยแบบนี้ของเขาผิดปกติแต่อย่างไร พอทานข้าวเสร็จ ก็เดินไปที่บริษัทพร้อมกับธราเทพ
ณัฐณิชาวันนี้อารมณ์ดีมาก อดไม่ได้ที่จะพูดคุยกับธราเทพสองสามประโยค “พรุ่งนี้คุณก็ต้องพาฉันไปพบนายท่านพิเชษฐแล้วสินะ? เขาชอบอะไร? อายุเท่าไหร่แล้ว ฉันเข้าไปกะทันหันแบบนี้จะดูเสียมารยาทไปหน่อยหรือเปล่า…”
ณัฐณิชาบ่นพึมพำ ไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าธราเทพหยุดเดินแล้ว ธราเทพหยุดอย่างกะทันหัน มองดูณัฐณิชาที่บ่นพึมพำ
สูททำงานที่สวมอยู่บนตัวของเธอนั้นไม่ได้ดูแข็งทื่อเลย ตรงกันข้ามยิ่งเพิ่มความไร้เดียงสาขึ้นไปอีก
เธอที่เป็นแบบนี้…ทำให้เจ้านายคนไหนก็ตามหวั่นไหวจริงๆ
“ฉันพูดกับคุณอยู่นะคุณได้ยินหรือเปล่า? ถ้าหากว่านายท่านพิเชษฐเป็นคนในครอบครัวของฉันจริงๆ ถึงตอนนั้นฉันแสดงออก…อื๋อ?”
ณัฐณิชาเดินไปเรื่อยๆทันใดนั้นก็พบว่าไม่มีเงาร่างของธราเทพ เมื่อหันกลับมาก็พบว่าธราเทพกำลังมองดูตัวเองอย่างเย็นชา เธออายขึ้นมาทันที วิ่งเหยาะๆไปข้างๆเขาอย่างเขินอาย “ทำไมจู่ๆคุณไม่เดินล่ะ?”
“คุณน่ารำคาญ” ธราเทพพูดออกมาประโยคหนึ่ง ณัฐณิชายิ่งอายมากขึ้นกว่าเดิมทันที
เธอยักไหล่อย่างไม่แคร์ ใช้มือทำท่ารูดซิปปาก บ่งบอกว่าตัวเองจะไม่ทำให้รำคาญอีกต่อไปแล้ว ถึงอย่างไรถ้าธราเทพไม่พาตัวเองไปหานายท่านพิเชษฐเพราะตัวเองพูดไม่หยุด นั่นก็จะได้ไม่คุ้มเสียน่ะสิ
กลับมาบริษัทด้วยกันกับธราเทพ ก็ถึงเวลาทำงานช่วงบ่ายแล้ว
ณัฐณิชารีบกลับไปทำงานทันที ความจริงตอนนี้งานของเธอก็ไม่มีอะไร โดยทั่วไปเทียบเท่ากับคนทำงานจิปาถะคนหนึ่ง การประชุมเลื่อนเป็นบ่ายสี่โมงตรง ระหว่างนั้นณัฐณิชาก็เข้าอินเตอร์เน็ตค้นหาสิ่งที่ทำบันทึกรายงานการประชุมจำเป็นต้องระวัง เธอตามพี่ดาวไปจนจบการประชุม ก่อนเลิกงานหกโมงเย็นต้องส่งรายงานการประชุม
ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ณัฐณิชาเพิ่งจะบิดขี้เกียจ ก็ได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วยนรินทร์ “นายหญิง วันนี้ท่านประธานมีธุระออกไปข้างนอกแล้ว ผมเตรียมคนขับรถรอคุณอยู่ด้านล่าง ส่งคุณกลับบ้านได้เลยครับ”
“ตกลง ขอบคุณค่ะ!”
ได้ยินข่าวนี้ ณัฐณิชาก็ถอนหายใจยาว
อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ต้องการให้เพื่อนร่วมงานเห็นตัวเองเข้าออกด้วยกันกับธราเทพบ่อยๆ!
ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์แล้ว เพื่อนร่วมงานต่างทยอยกันเลิกงาน ตะวันตกลับขอบฟ้าเรียบร้อยแล้ว แสงยามเย็นตกลงบนโต๊ะทำงาน ทุกอย่างล้วนอบอุ่น ณัฐณิชาเก็บของเรียบร้อยเลิกงานอย่างมีความสุข เพียงแค่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าที่กำลังรอตัวเองอยู่นั้นคืออะไร……
ณัฐณิชาสะพายกระเป๋าเดินออกมาข้างนอกพร้อมกับฮัมเพลง ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูใหญ่จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียกตัวเอง เธอหันกลับไปอย่างสงสัย “อืม?”
ไม่รอให้เธอมีปฏิกิริยาตอบสนอง ทันใดนั้นบนหัวก็ถูกคลุมด้วยกระสอบ…