“อิ่มแล้วค่ะป้าหลิว”
เฉินกั๋วกั่ว วางตะเกียบในมือของเธอและยิ้มบาง ๆ ให้กับหญิงสาววัยกลางคนที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะอาหาร
สายตาของกั๋วกั่วชำเลืองไปยังเก้าอี้ว่าง 2 ตัวที่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ สีหน้าของเธอดูหมองหม่นลงเล็กน้อย
“กลับห้องก่อนนะคะ”
เด็กสาวลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ และเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตน
หญิงวัยกลางคนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวเตือน
“กั๋วกั่ว หนูกำลังจะขึ้นมัธยม 3 ในปีหน้าแล้วนะคะ อย่าเล่นเกมนานเกินไปล่ะ ถ้ามันกระทบกับผลการเรียนล่ะก็ คุณเฉินและท่านอื่น ๆ จะโกรธเอานะคะ”
เฉินกั๋วกั่วชะงักชั่วขณะ เธอเหยียดยิ้มด้วยความสมเพชกับตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นมา
“โกรธ? …ยุ่งกับการหาเงินกันขนาดนั้น ไม่มีเวลามาโกรธหนูหรอกค่ะ”
กั๋วกั่วรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองเต็มไปด้วยความก้าวร้าว จึงกล่าวต่อเล็กน้อย
“สบายใจได้ค่ะป้าหลิว รอบที่แล้วหนูได้ที่หนึ่งในคลาส แถมได้เจอกับพี่สาวในเกมที่มาจากมหาวิทยาลัยปักกิ่ง หนูขอให้พี่เขาช่วยสอนการบ้านให้อยู่เรื่อย ๆ ด้วย ไว้ใจได้เลยค่ะ!”
หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วด้วยความฉงน
“เรียนในเกมเหรอคะ? แบบนั้นจะไม่เสียสมาธิเอาเหรอ?”
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจพูดต่อ
“หนูไม่ควรจะเล่นเกมอยู่ในห้องทั้งวันนะคะ ออกมาข้างนอกแล้วใช้เวลากับเพื่อนร่วมชั้นหน่อยดีกว่า โรงเรียนหนูมีแต่ลูกหลานจากตระกูลใหญ่ แถมมันจะ… จะดีกับอนาคตของหนูเอง ถ้าสร้างคอนเนคชันกับเพื่อน ๆ ไว้ตั้งแต่ตอนนี้”
“พวกเขา ให้ป้าบอกหนูแบบนั้นเหรอคะ?”
กั๋วกั่วพูดแทรกขึ้นมา เสียงของหญิงวัยกลางคนจึงค่อย ๆ เงียบลง
“กั๋วกั่ว…”
หลิวแสดงท่าทีลำบากใจ ความเงียบของเธอคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด
กั๋วกั่วยิ้มเยาะตัวเองด้วยความสมเพชท่ามกลางความเงียบ
เธอหันหลังและเดินกลับไปที่ห้อง ก่อนจะปิดประตูลงอย่างแรง
หลิวถอนหายใจเมื่อเห็นประตูที่ปิดลง ก่อนจะเก็บภาชนะในความเงียบงัน…
…
กั๋วกั่วเดินเข้าห้องนอนพลางพิงหลังลงแนบบานประตู เด็กสาวหลับตาลงอย่างแผ่วเบา
“อะไร ๆ ก็ผลประโยชน์… ในหัวมีแต่เรื่องนี้หรือไง…”
ปัง!
สิ้นประโยคดังกล่าว กั๋วกั่วกำหมัดแน่นและทุบใส่บานประตูสุดแรง
“เกลียด… เกลียดโลกใบนี้ที่สุด…”
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง กั๋วกั่วเงยศีรษะขึ้น สายตาของเธอหยุดลงบนเครื่องเกม VR ที่อยู่ในมุมห้อง ความเจ็บปวดในแววตาของเด็กสาวค่อย ๆ ทุเลาลง
“จะว่าไป… วันนี้เป็นวันเปิดทดสอบรอบที่สองนี่นา…”
เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะยกแขนขาวผ่องขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาข้อมือ
“11 โมง 50…”
กั๋วกั่วหายใจออกช้า ๆ เพื่อขับไล่ความเบื่อหน่าย แล้วจึงยกมือเรียวขึ้นตบแก้มของตนเองเบา ๆ
“ถ้าจำไม่ผิด วันนี้จะมีภารกิจที่ให้สอนพวกผู้เล่นใหม่ …อืม รางวัลน้อยไป แถมเราก็ไม่ได้คิดจะทำอยู่แล้ว เข้าเกมไปดูความวุ่นวายมันก็สนุกดีล่ะนะ…”
“โอะ สีหน้าของพวกผู้เล่นใหม่ที่เพิ่งเข้าเกมต้องน่าสนใจแน่ ๆ”
เมื่อคิดได้ดังนั้น สาวน้อยพลันคลี่รอยยิ้มหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มเล็ก ๆ ที่แก้มทั้งสองข้าง
กั๋วกั่วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนลายหมีอย่างรวดเร็ว เธอมัดรวบผมขึ้น ก่อนจะเอนตัวลงนอนในเครื่องเกม VR อย่างช่ำชอง
“ลิงก์สตาร์ท– The Kingdom of Elves!”
สติสัมปชัญญะของกั๋วกั่วดับลงชั่วขณะ ก่อนที่เมนูระบบอันคุ้นเคยจะปรากฏขึ้น
ปุกิ๊ง–
[เชื่อมต่อเกมสำเร็จ…]
[พบเวอร์ชันใหม่, The Kingdom of Elves 1.02]
[กำลังอัพเดทแพทช์…]
ปุกิ๊ง–
[การอัพเดทสำเร็จ]
[กำลังเข้าสู่ระบบ…]
[เกมไอดี: ลูกเมี้ยวเค็ม]
[ท่านผู้ถูกเลือก ยินดีต้อนรับกลับสู่อาณาจักรเอลฟ์!]
ภาพเบื้องหน้าเฉินกั๋วกั่วเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงจากระบบที่คุ้นเคย
เด็กสาวปรากฏตัวในห้องนอนไม้ที่ตกแต่งอย่างเลิศหรู
ภายในห้องมีเครื่องเรือนนานาชนิดและสิ่งประดิษฐ์อีกมากมาย …ของเหล่านี้คือวัตถุโบราณจากฟลอเรนซ์ที่เธอรวบรวมมาจากบรรดาผู้เล่น
สถานที่แห่งนี้คือบ้านของเธอใน The Kingdom of Elves
แสงสว่างสาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง พร้อมกับอากาศแสนบริสุทธิ์อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของป่าเอลฟ์ พัดพาความกังวลจากโลกภายนอกของเด็กสาว ให้มลายหายไปในชั่วพริบตา
เธอบิดขี้เกียจอย่างช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง
เฉินกั๋วกั่วสัมผัสได้ถึงพลังเวทอันทรงพลังในร่างกายของตนเองทันทีที่เข้ามาสู่ดินแดนแห่งนี้ ประสาทสัมผัสทั้งห้าต่างเฉียบคมขึ้น พลังกายทวีขึ้นอย่างยิ่งยวด และทัศนวิสัยมีความคมชัดมากยิ่งขึ้น
เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในดินแดนซากัส
เฉินกั๋วกั่วชื่นชอบความรู้สึกนี้เป็นอย่างมาก
สาวน้อยในเวลานี้ไม่ใช่เฉินกั๋วกั่วอีกต่อไป เธอคือ ลูกเมี้ยวเค็ม
ลูกเมี้ยวเค็มหายใจออกช้า ๆ พลางกวาดสายตามองเวลาในหน้าต่างระบบ
“แปดโมงห้าสิบ? …จังหวะเป๊ะ!”
ฮึบ–
ร่างบางกระโดดลงจากเตียง อกของเธอกระเพื่อมจากแรงกระแทก
ลูกเมี้ยวเค็มคว้าชุดคลุมนักเวทอันหรูหราลงมาจากที่แขวนบนผนัง และสวมใส่มันด้วยความช่ำชอง
เสื้อคลุมนักเวทชิ้นนี้เป็นชุดคลุมระดับเลเจนด์ชิ้นเดียวในเซิฟเวอร์ เธอใช้แต้มผลงานถึง 100,000 หน่วยเพื่อแลกมันมา
เด็กสาวก้มลงหยิบรองเท้านักเวทจากใต้เตียง มันเป็นรองเท้าหนังกรอบทองในระดับเหล็กขั้นต้นที่เธอเพิ่งแลกเปลี่ยนมาได้ไม่นาน
ลูกเมี้ยวเค็มขยับตัวเล็กน้อยด้วยความพึงพอใจหลังจากที่สวมชุด เธอคว้าไม้เท้าปีศาจจากบริเวณมุมหนึ่งของห้อง แล้วจึงเดินมาส่องกระจกบานใหญ่ที่ทำจากมรกต
มันเป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยม
ไอเท็มระดับเลเจนด์เหล่านี้ ล้วนเป็นไอเท็มที่มีเพียงหนึ่งเดียวในเซิฟเวอร์ โดยเฉพาะไม้เท้าปีศาจของลูกเมี้ยวเค็มด้ามนี้ ที่เป็นสาเหตุให้หลี่มู่จากกิลด์หัวใจแห่งธรรมชาติรู้สึกอิจฉาตาร้อนมาอย่างยาวนาน
ลูกเมี้ยวเค็มรู้สึกว่าเงินค่าขนมทุกบาททุกสตางค์ที่ใช้กับ The Kingdom of Elves ล้วนเต็มไปด้วยความคุ้มค่า
เงินมีไว้ใช้สร้างความสนุกนี่นา?
นี่มันก็แค่ค่าขนมเดือนเดียว…
ยังไง ๆ แม่ก็มีเงินตั้งมากมายอยู่แล้ว
ลูกเมี้ยวเค็มส่ายศีรษะพลางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสลัดความคิดอันยุ่งเหยิงทิ้งไป ก่อนจะผลักประตูและก้าวออกจากห้อง…
…
เมื่อลูกเมี้ยวเค็มเข้ามาสู่บริเวณเมือง เอลฟ์สาวได้กลายเป็นที่สนใจของบรรดาผู้เล่นโดยรอบทันที
“นั่นลูกพี่เมี้ยวเค็มนี่! หวัดดียามเช้า!”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านประธาน!”
“อรุณสวัสดิ์พี่เมี้ยว!”
“เจ๊เมี้ยวผู้ร่ำรวย ต้องการสมุนสายอวยเพิ่มอีกซักคนมั้ยขอรับ? ข้าน้อยจะตามชมไม่หยุดปาก ชมตลอดเวลาเลยขอรับ!”
ผู้เล่นจำนวนนับไม่ถ้วนต่างทักทายลูกเมี้ยวเค็มด้วยความกระตือรือร้น เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มกับเหล่าผู้เล่นทีละคน
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ อรุณสวัสดิ์ค่า”
“ฮี่ฮี่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”
“โทษค่ะมีลูกมือพอแล้ว ไม่ต้องการนายหรอกค่ะ”
“…”
แม้เวลานี้จะเป็นเที่ยงวันบนดาวเคราะห์สีคราม แต่บรรดาผู้เล่นต่างได้ทำการปรับเวลาของตัวเองให้สอดคล้องกับดินแดนซากัสเมื่อล็อกอินเข้าสู่เกม
ผู้เล่นจำนวนมากรวมกลุ่มกันอยู่ในบริเวณจัตุรัสเมื่อลูกเมี้ยวเค็มเดินเท้ามาถึง พวกเขาได้รับภารกิจชี้แนะผู้เล่นมือใหม่ และกำลังรอคอยการมาถึงของเหล่าผู้เล่นชุดที่สอง
การมาเยือนของผู้เล่นชุดนี้จะแตกต่างไปจากผู้เล่นกลุ่มแรก พวกเขาจะถูกเทเลพอร์ทมาจากต้นไม้โลก สู่จัตุรัสใจกลางเมืองโดยตรง!
ลูกเมี้ยวเค็มชำเลืองมองเวลาในหน้าต่างระบบอีกครั้ง
“ใกล้ถึงเวลาแล้ว”
ทันทีที่จบประโยคดังกล่าว เสียงระฆังก็ดังแว่วมาจากวิหารแห่งธรรมชาติ
หง่าง— หง่าง— หง่าง—
ลำแสงสีทองจำนวนมหาศาลพลันปรากฏทั่วบริเวณจัตุรัสพร้อมกับเสียงระฆัง
ห้วงมิติโดยรอบเกิดความผันผวน พร้อมกับระดับพลังเวทที่พุ่งสูงขึ้นทั่วทั้งจัตุรัส ร่างสูงจำนวนมากได้ปรากฏตัวขึ้นบนวงเวท และทยอยเดินออกมาสู่ระยะสายตาของเหล่าผู้เล่น…
นี่คือ “เอลฟ์” กลุ่มใหม่
เอลฟ์เหล่านี้ยืนรวมตัวกันแน่นขนัด พวกเขาสวมใส่ชุดผ้าลินินและเกราะไม้ที่ทำให้ลูกเมี้ยวเค็มหวนนึกถึงวันวานในอดีต
ดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจพวกนั้นสิ
ดูใบหน้าที่เปลี่ยนจากความตื่นเต้นเป็นตื่นตะลึงนั่นสิ…
มุมปากของลูกเมี้ยวเค็มเผยรอยยิ้มบาง ๆ
ดวงตาใสแจ๋วของเธอพลันหรี่ลงราวกับจันทร์เสี้ยว พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนหวานและเปี่ยมสุข ลูกเมี้ยวเค็มกระซิบกับตัวเองเบา ๆ
“ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งดาบและเวทมนตร์!”
…
…
_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _
T/N: ถั่วรักลูกเมี้ยวเค็ม T – T
จะว่าไป “เค็ม / 咸” ในชื่อของลูกเมี้ยวเค็ม (小咸喵) น่าจะมาจากอินเตอร์เน็ตแสลง “ปลาเค็ม / 咸鱼” ค่ะ หมายถึงกลุ่มคนที่ไม่อยากจะทำอะไร อยากจะปล่อยชีวิตไปวัน ๆ ซึ่งมาจากสำนวนจีนที่ว่า 我咸甚，此鱼何能及我也 / ฉันมัน “เค็ม” (ตากแห้ง ไร้วิญญาณ) เกินกว่าที่จะเทียบกับปลาเค็มตัวนี้ …แบบอันนี้อ่าค่ะ
(ภาพเคียจังร่างทูน่า โดยคุณ 掉线狂魔☆火星 – users/4908836 ใน Pixiv ค่ะ)
…
อ่านแปลไทยได้ที่ ค่ะ ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ
Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432
_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _