ตอนที่ 78
กลับมาที่บ้าน, ริกกะที่ได้เตรียมพร้อมได้สับสนมากกว่าที่ผมคาด
「น-เน่-ซัง…」
ตาของเธอได้สั่นขณะที่เธอเห็นผมอุ้มคาซะฮานะ, เธอส่งเสียงที่สั่น, จากนั้นー
「อุว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!」
เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความโกรธ
มันเป็นการรวมตัวที่งดงามของบางคนที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล
แต่, ริกกะได้อยู่ในที่นั้น เธอไม่ได้เสียการควบคุม และรีบเข้ามาเธอได้ยืนอยู่กับที่อย่างมั่นคงด้วยเท้าของเธอ
นั่นดี
หัวใจของริกกะถูกปกครองไปด้วยความโกรธ
พี่สาวที่แน่นอนที่สุดของเธอได้พ่ายแพ้ มันไม่สามารถทำได้ปรกติ
นั่นทำไมริกกะได้กรีดร้องตะโกนออกมา เธอได้ให้ความโกรธเอ่อล้นในหัวใจของเธอออกโดยการตะโกน
เธอไม่ได้เสียความใจเย็นของเธอถึงระดับนั้น
ยังไงซะ, มันไม่มีปัญหาแม้ว่าริกกะได้อยู่นอกความควบคุมมากกว่าที่คาด แทนที่จะอย่างนั้น, ผมอาจจะเกลียดริกกะถ้าเธอไม่อารมณ์เสีย
นั่นดีแล้ว มีแค่คนบ้าที่จะไม่เสียการควบคุมเมื่อพี่สาวคนสุดท้ายได้พ่ายแพ้
「พี่สาวเธออาจจะตาย แต่, เราจะพยายามทำที่เราทำได้ให้ได้มากที่สุด ชั้นต้องใช้พลังเธอสำหรับเรื่องนั้น ริกกะ, ให้ชั้นยืมพลังของเธอด้วย」
หยิบมีดถึงขีดจำกัดและตะโกนด้วยตาที่แดงกำริกกะได้เข้าหาผมอย่างไว จากนั้นผมมองลงไปที่เธอหลังจากพูดสิ่งนั้น
「ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา, ฮ่าา」
ริกกะที่หายใจหยาบดูเหมือนเธอจะระเบิดตอนไหนก็ได้มองผมด้วยตาที่แดงกำ
ตาสีแดงของเธอที่เสียจุดสนใจไป ไม่ได้จับผมเลย
「ข-ขอบคุณ…มากมาก」
จากนั้นเธอขอบคุณผม
หัวใจของริกกะได้โกรธดั่งพายุ พี่สาวที่เธอไม่มีวันชนะได้ได้พ่ายแพ้, มากกว่านั้น, ผมพาแต่คาซะฮานะกลับมา
เห็นสภาพของคาซะฮานะ และคามูโระ ฮิซูกิไม่ได้อยู่ข้างๆเธอ, เธอสามารถจินตนาการได้อย่างง่ายดายว่ามันหมายถึงอะไร
แต่ยังไง, ริกกะขอบคุณผม
มันเป็นข้อพิสูจน์ว่าเธอจะฟังคำของผมอย่างถูกต้องระหว่างที่โมโหที่เห็นพี่สาวเธอได้ถูกซัด
เธอเป็นหมา หมาตัวนึง ริกกะเป็นหมาตัวนึงอย่างแน่นอน รับผมเป็นมาสเตอร์ของมั้น, แม้ว่าในสถานการณ์แบบนี้, เธอไม่ลืมที่จะขอบคุณมาสเตอร์ของเธอ
นั่นไม่แย่เลย จริงๆ, ไม่แย่
ดังนั้น, ผมจะไม่ยกโทษให้คนที่ยุ่งวุ่นวายกับคาซะฮานะอีกต่อไป
พี่สาวของริกกะของผมได้ถูกทรมานตามใจพวกเขา
มากกว่านั้น, มาสเตอร์ของคาซะฮานะที่เธอเห็นเป็นสมบัติมากกว่าทุกอย่างได้ถูกจับ และการโจมตีสวนของคาซะฮานะได้ถูกผนึก
มันไม่ใช่มาตรการที่แย่ แต่มันเป็นการเล่นที่ถึงตาย
นายควรจะจบมันโดยเร็ว
「ชั้นไม่รู้ว่าเรามีเวลาเท่าไหร มันเป็นไปได้ที่มันอาจจะสายเกินไปสำหรับคาซะฮานะ แต่, มันไม่มีความหมายที่จะตื่นตกใจ ชั้นมีความคิด แต่เธอจะร่วมมือมั้ย, ริกกะ? คาซะฮานะจะรอดถ้าเราทำสำเร็จ แน่นอนว่า, ถ้ามันสายเกินไป, ความตายของคาซะฮานะจะถูกตัดสิน」
ถามเธออย่างนัน, ริกกะพยักหน้าด้วยตาที่แดงก่ำ, หายใจอย่างหนัก
「มาสเตอร์ แม้ว่ามันเป็นเน่-ซัง, ชั้นจะไม่ลืมความใจดีที่พยายามจะช่วยเธอตลอดไป」
「เธอมันงี่เง่า」
「เอ๋?」
「เธอมันงี่เง่า แต่, ยังไงซะ, นั่นใช่แล้ว เธอเป็นงี่เง่าที่ดี」
ริกกะเอียงหัวของเธอเมื่อถูกบอกว่าเธองี่เง่า แต่เมื่อผมบอกเธอว่าเธอเป็นงี่เง่าที่ดี, เธอยิ้ม
「ขอบคุณมากมาก」
จากนั้นเธอพูดคำขอบคุณให้ผม
เธองี่เง่าจริงๆ เธอแม้แต่ดีใจเมื่อผมเรียกเธอว่างี่เง่า
แต่ยังไงซะ, ถ้าผมมีความสงบที่จะหัวเรา งั้นความเป็นไปได้ที่คาซะฮานะอาจจะถูกช่วยอาจจะเพิ่มขึ้น
ผมแน่นอนว่าต้องการพลังของริกกะที่จะช่วยคาซะฮานะ
ตั้งแต่ทีแรก, ผมจะพิจารณามันด้วยถ้ามันสายเกินไป แล้วก็, ถ้าผมได้เข้าใจมันผิด, คาซะฮานะจะไม่ถูกช่วย
แต่ผมได้บอกนั่นกับริกกะไปแล้ว ถ้าเธอสามารถยิ้มได้แม้อย่างนั้น, มันควรจะโอเค
ผมได้วางคาซะฮานะลงไปที่โซฟาของห้องนั่งเล่นและมองหาของมีคมในครัว
ผมเจอเหล็กหมาด
ผมจะใช้เหล็กหมาดบนของจริงและผมต้องการบางอย่างที่ผมใช้ฝึกได้
พูดสิ่งนั้น, ผมได้ขยับไปที่ห้องเก็บของและมองหาอุปกรณ์
ไขควง มันไม่คมเหมือนเหล็กหมาดแต่มันจะไม่เป็นปัญหาถ้าใจมันใจการฝึก
「ริกกะ, มาที่สวน」
「ค-ค่ะ!」
ริกกะดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับพี่สาวของเธอ และการที่คามูโระ ฮิซูกิไม่อยู่ที่นั่น แต่เธอตอบผมและออกไปที่สวน ตามผมไป
ผมได้หยุดตรงหน้ารั้ว, ผมมองกลับไปที่ริกกะ
「ขุดรูที่กำแพงโดยใช้ไขควงนี้ ปฏิบัติตามคำสั่งชั้นแล้วเจาะมันอย่างแม่นยำ แม้แต่มิลลิเมตรของความผิดพลาดนั้นก็ไม่อนุญาต เธอต้องเจาะระยะใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว แม้แต่ว่าปลายของไขควงได้เจาะมันแล้ว, เธอต้องการความเร็วระดับที่แม้แต่พระเจ้าก็ไม่รู้ว่ามันถูกเจาะ นั่นเป็นไปไม่ได้สำหรับชั้น แต่สำหรับริกกะ, เธออาจจะสามารถทำสิ่งที่เป็นไปไม่ได้」
พูดสิ่งนั้น, ผมได้มอบไขควงให้ริกกะ
รับมัน, ริกกะได้จับมันอย่างระวัง จากนั้นพยักหน้าอย่างเชื่อฟังระหว่างที่มองขึ้นมาหาผม
「กำแพงสร้างจากหลายอย่าง มันปนไปด้วยสิ่งสกปรก ชั้นจะแสดงสิ่งสกปรกข้างในกำแพงให้ดู แน่นอนว่า เธอจะไม่เห็นมัน นั่นทำไมเธอจะเชื่อคำสั่งของชั้น, ทิ้งความสงสัยทั้งหมดไป, เจาะสิ่งสกปรกทีมองไม่เห็นด้วยไขควง ชั้นไม่อนุญาตให้ผิดพลาด ไม่ต้องออมมือกำลังของเธอ เธอต้องเจาะสิ่งสกปรกด้วยความแม่นยำและพลังทั้งหมด ริกกะ, ตั้งสมาธิจนเส้นเลือดในสมองของเธอแตก」
「ค่ะ」
ริกกะตอบอย่างใจเย็นกับคำพูดผม, ปิดตาของเธอและหายใจเข้า
อากาศทีตึงเครียด
ดูดี นั่นเป็นอากาศที่เพลิดเพลิน
ริกกะหายใจลึกๆ แล้วเปิดตาของเธอ
「ริกกะ, เธอไม่จำเป็นต้องตอบ」
พูดสิ่งนั้น, ผมยืนหลังริกกะและห่อเธอเหมือนกับโอบกอดเธอ, จากนั้นคว้ามือขวาเธอเบาๆ
「ไม่ต้องคิดถึงอะไร ผ่อนคลาย ใส่กำลังเข้าไปในทันที ทำทุกอย่างในพริบตา, โยนอย่างอื่นทิ้งให้หมด ชั้นจะเล็งแล้วเธอจะแทง มันตรงๆ แทงไปตรงๆข้างหน้า แค่แทงตรงๆ, ไม่ต้องคิดอะไรอย่างอื่น」
พูดอย่างอ่อนโยนโดยไม่ไปกวนสมาธิริกกะ, ผมได้ยกมือขวาที่ผมถืออย่างอ่อนโยน
「มันมีหินสีแดงเล็กๆอยู่หน้ากำแพง มีหินขนาด 5 มม. อย่างไรก็ตาม, มันไม่ใช่แค่หิน ในหินนั้นมีหัวใจ หัวใจที่มันเต้นอยู่ ข้างในหิน 5มม, มีหัวใจที่เล็กกว่านั้น เธอต้องเจาะหัวใจนั้นในทันทีและทำลายมัน ในทันที แทงมันด้วยความเร็วที่มันจะไม่รู้ตัวทันทีที่มันถูกแทง」
ไปด้วยกันกับคำพูดผม, การหายใจของริกกะได้เล็กลง
ในทางตรงกันข้ามทั้งตัวของเธอได้ผ่อนคลายพลัง, ตาสีแดงของเธอได้เปิดขึ้น ส่งความรู้สึกของความตึงเครียดมากกว่าปรกดิ
ดี, ดูดี เริ่มเพิ่มสมาธิของเธอที่นี่แล้ว
「ริกกะ, เธอฝึกได้หลายครั้งแต่ของจริงมีโอกาสเดียว ไม่ว่าแบบไหน, เธอจะตัดสินใจมันด้วยทีเดียว มันโอเค, เธอทำมันได้ ถ้าเธอพลาด, มันเป็นความรับผิดชอบของชั้นที่ไม่นำพลังของเธอออกมา เธอทำมันได้ เธอมีพลังที่จะทำมัน」
มันไม่ดีทีจะใส่การกดดัน แต่, เธอจะกดดันแม้ว่าเธอไม่อยากจะได้มันเมื่อทำของจริง ถ้างั้น, ผมควรจะสร้างสถานการณ์ที่คล้ายกันในการฝึก เธอสำเร็จของจริงไม่ได้ถ้าเธอแพ้แรงกดดัน
「ริกกะ, มันตรงนี้ แทงไปข้างหน้าตรงๆ ตรงนี้ แค่ตรงไปข้างหน้าโดยไม่ต้องคิดอะไร」
ผมจัดมือขวาของริกกะและตั้งเป้าหมาย
ริกกะไม่เห็นข้างในกำแพง นั่นทำไมผมจะเป็นตาของเธอ
ถ้าของผมจะไม่มีผิดพลาด ตาของผมจะจับตำแหน่งที่แน่นอนได้ และริกกะจะแทงตามคำสั่ง มากกว่านั้น, เข้าไปและด้วยความเร็วที่ไม่ธรรมดา
ปรกติแล้วมันเป็นไปไม่ได้ แต่มันเป็นไปได้ด้วยริกกะ
「แทง」
ผมพูดมันเสร็จแล้วมั้ย? มันเป็นทันทีที่ผมไม่สามารถตัดสินว่าผมพูดเสร็จรึยัง
มีรูเล็กๆตรงหน้ากำแพง และ, หินสีแดงก้อนเล็กที่ควรจะอยู่ข้างในได้หายไปโดยไร้ร่องรอย
ผมไม่รู้ว่าริกกะขยับหรือไม มันเป็นไปไม่ได้ที่จะจับด้วยตาของผม ผมแม้แต่จับการเคลื่อนไหวของเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อไม่ได้
การเร่งความเร็วดุจระเบิดจากสภาพที่ผ่อนคลาย
คุคุคุ, สาวคนนี้ทำมัน เธอทำมันจริงๆในทีเดียว มากกว่านั้น, มันความเร็วที่ผ่านความสามารถความรู้ความเข้าใจของผมไป
「ชั้นเห็นมัน」
ริกกะที่กลับไปสู่สภาพการผ่อนคลายของเธอก่อนเธอได้จิ้มกำแพง จากนั้นได้พึมพำ
「ชั้นไม่รู้จริงๆว่าชั้นเห็นมัน ยังไงก็ตาม, ชั้นได้เห็นหินสีแดงเล็กๆในกำแพง ชั้นไม่รู้ว่าชั้นเห็นมันด้วยตัวชั้นเอง ไม่, ชั้นรู้สึกว่าชั้นเห็นที่มาสเตอร์เห็น」
ผมยิ้มกับการพึมพำของริกกะ จากนั้นผมรู้สึกถึงความเย็นวาบไปด้วยกันกับความรู้สึกดี
ผมเอาชนะเธอไม่ได้อีกแล้ว การโจมตีในทันทีหลังจากที่เธอได้ผ่อนคลาย
นั่นเป็นไปไม่ได้ที่จะทำ
แต่ทั้งหมดเพราะผมไม่จำเป็นที่จะเอาชนะริกกะอีกแล้วー
「ทำได้ดีมาก, ซูซูฮาระ ริกกะ อย่างที่คาดกับหมาของชั้น ไม่จำเป็นต้องบ่นเกี่ยวกับเธอตอนนี้」
พูดสิ่งนั้นกับเธอ ริกกะที่ผ่อนคลายมองดูผมจากการมองข้าง จากนั้นแสดงรอยยิ้มบาง รอยยิ้มของคนโตที่มันไม่เข้ากับริกกะน้อย, มันดูเหมือนเธอได้รู้สึกสบาย
「ชั้นเป็นหมาของนาย ดังนั้น, มันปรกติสำหรับชั้นที่จะทำมันได้ดี ชั้นต้องทำได้ เพราะทั้งหมดชั้นเป็นซูซูฮาระ ริกกะ ชั้นเป็นหมาที่มาสเตอร์ได้ยอมรับมาเป็นครอบครัวของเค้า」
รอยยิ้มที่อ่อนโยนและตาสีแดงได้จ้องผม ผมเห็นความแน่วแน่ที่ไม่หวั่นไหวจากตาด้วยนัน
ฟุฟุ, สมบูรณ์แบบ ริกกะได้ข้ามการไร้เทียมทานไป เพราะทั้งหมดความสามารถของผมได้ถูกใส่เข้าไปในริกกะ
คนที่ทำพี่สาวของริกกะและลักพาตัวคามูโระ ฮิซูกิจะเสียดายมันอย่างแน่นอน
「โอเค, เราเตรียมมันแล้ว งั้นไปทำของจริงกัน」
「ค่ะ!」
ริกกะพยักหน้ากับคำพูดผม
ผมเดินกลับมาที่ทางเข้าและริกกะได้ตามผมมา
ผมเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นและยืนอยู่ตรงหน้าคาซะฮานะที่นอนอยู่บนโซฟา
คาซะฮานะไม่ได้ใส่ชุดอะไร, ตัวที่เปลือยของเธอที่มีรูนับไม่ถ้วนได้ถูกเปิดเผย, เลือดได้ออกมาเรื่อยๆ
เธอต้องการพลังงานค่อนข้างมากเพื่อที่จะใช้งานรักษาขั้นสูง ผมยืนยันมันกับริกกะ
เพื่อที่จะช่วยคาซะฮานะ, แมลงที่กัดหัวใจเธอต้องถูกเอาออกและใช้งานความสามารถรักษาขั้นสูงของเธอ
แจ่ถ้าเธอไม่มีพลังงานมากพอและรักษาขั้นสูงของเธอได้ถูกใช้งาน, แม้ว่าผมกำจัดแมลงแล้ว, คาซะฮานะจะตายถ้านี่มันไปได้ไม่ดี
งั้น, ผมควรจะมอบพลังงานให้คาซะฮานะ แต่นั่นมันอันตราย
มันเป็นไปได้ที่แมลงที่กัดหัวใจของคาซะฮานะจะตอบสนองถ้าผมมองพลังงานให้เธอ
ดังนั้น, เราต้องทำมันอย่างรวดเร็ว
「หัวใจของคาซะฮานะมีบางอย่างขุดมันอยู่ มันดูเหมือนแมลงแต่มันไม่ใช่แมลงธรรมดา」
ผมพูดกับริกกะระหว่างที่จ้องไปที่คาซะฮานะ
「ชั้นรู้จักผู้ใช้แมลง」
ริกกะตอบระหว่างที่มองผมและคาซะฮานะ
เอ๋? เธอรู้จักเหรอ? งั้นมันทำให้ง่ายขึ้นนะ
「แม่ชั้นได้ถูกฆ่าโดยผู้ใช้แมลง และจากนั้นคนที่ขายพี่สาวของชั้นด้วย」
「หืมม, งั้น, เธอแข็งแกร่งมั้ย? มันมีกี่คน?」
「แข็งแกร่งมาก ชั้นรู้จักผู้ใช้แมลงคนเดียว มันดูเหมือนงานของพวกเขาคือจับพวกกึ่งมนุษย์แบบเราและขายพวกเขาให้มนุษย์」
「โอ้, งั้นมันเป็นคนที่ทำหลังฉาก แต่, แค่หนึ่ง」
ริกกะพูดว่ามันแข็งแกร่งแต่ผมสงสัย
ในตอนนี้, ไม่มีใครที่ทำพิรุธอยู่ข้างในความสามารถของผม
แม้ว่าพวกเขาซ่อนตัว, ผมจะเห็นพวกเขา เพราะทั้งหมด, ผมอ่านใจได้ การปลอมตัวก็ไร้ความหมายด้วย
พูดสิ่งนั้น, มันแค่หมายถึงว่าไม่มีศัตรูอยู่ในรัศมี 15 เมตรของผม
ผมยืดความสามารถของผมไปที่ฝั่งเดียว เพื่อพยายามจะมองหาบางคนที่มันดูเหมือนจะเป็นศัตรู แต่ผมจับไม่ได้เลย
ผมสรุปไม่ได้ แต่ผมดูไม่เหมือนว่าจะมีความสามารถที่ตรวจจับอันตรายได้ ผมไม่มีความมั่นใจว่าจะสามารถใช้มันได้อย่างอิสระมัย แต่ความสามารถนี้ตอบสนอง เมื่อบางคนไม่เป็นมิตรกับผม ได้อย่างไรก็ไม่รู้
ด้วยสิ่งนั้นที่พูด, ผมเดาได้ว่าตัวหลักของศัตรูไม่ได้อยู่ในระยะ
แต่, ไม่ว่าพวกเขาจะประเมินเราต่ำขนาดไหน, ผมคิดว่าพวกเขาดูอยู่
งั้นพวกเขาจะดูเราได้อย่างไร
แต่มีบางอย่างที่เหมือนแมลงได้อยู่ในหัวใจของคาซะฮานะ ถ้านี้มีความสามารถที่จะเก็บข้อมูล, ผมเห็นด้วยกับสถานการณ์ปัจจุบัน
งั้นคำถามต่อไป
ริกกะพูดว่าศัตรูเป็นผู้ใช้แมลง พวกเขาควบคุมแมลงอย่างที่ชื่อได้พูด แต่แมลงดูไม่เหมือนว่าจะเป็นแมลงปรกตินะ
อย่างไรก็ตาม, สมมุติว่าพวกเขาควบคุมแมลงได้, จำนวนเท่าไหร่ที่พวกเขาเคลื่อนไหวได้ในทีเดียว
มันจะมีปัญหาถ้ามันจำนวนมาก แต่นั่นจะไมทรงอำนาจเกินไปเหรอ?
แมลงที่ฝังตัวอยู่ในหัวใจของคาซะฮานะ มีความสามารถที่จะรวบรวมข้อมูล และฆ่าคาซะฮานะในการตอบสนองพฤติกรรมของเธอ นั่นทำระะไกล
พวกเขาสามารถทำสิ่งนี้ด้วยแมลงจำนวนมากในเวลาเดียวกันจริงๆเหรอ
คนเดียวที่ประมวลผลมัน งั้น, มันมีขีดจำกัดในพลังการประมวลผล
มาตรวจสอบมันและปรับการตอบสนองของเรากันเถอะ
「มีแมลงกี่ตัวที่ผู้ใช้แมลงใช้ได้ในเวลาเดียวกัน」
「ชั้นไม่รู้แต่เค้าผนึกการเคลื่อนไหวโดยการใช้แมลงพิษ ที่มันฝังแมลงเข้าไปในตัวนายและเอาชีวิตนายด้วยสิ่งนั้น」
「เหมือนกับมันฝังลงไปในเนื้อเหรอ?」
「ไม่, ชั้นคิดว่ามันอยู่ในตัวของนายก่อนนายจะสังเกตมัน ชั้นไม่เคยสู้กับมันโดยตรง ยังไงก็ตาม」
ฟุมุฟุมุ, มันไม่ใช่พวกที่เอาชนะด้วยจำนวนแต่ปล่อยแมลงจำนวนน้อยอย่างอิสระ
มากกว่านั้น, มันเป็นไปได้ว่าแมลงไม่สามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวมันเอง
เพราะถ้าพวกมันเข้าใจเจตนาของมนุษย์ได้, พวกมันต้องมีจิตใจด้วย, ถ้าเป็นอย่างนั้น, ผมจะสามารถอ่านใจแมลงได้
แต่, ผมไม่เห็นมัน
งั้นแมลงเป็นเครื่องจักรที่ทำตามคำสั่งล่วงหน้า, หรือมันได้ควบคุมระยะไกล
ไม่ว่าแบบไหน, ผมไม่คิดว่าพวกเขาใช้แมลงได้มากมายในครั้งเดียวดว้ยความสามารถของพวกเขา
ยกตัวอย่าง, แม้ว่ามันจำนวนน้อย, แมลงนั้นเป็นศัตรูที่มีปัญหา เพราะทั้งหมด แมลงได้อยู่ทุกที่ มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะแยกแมลงธรรมดากับแมลงที่ถูกควบคุม
แต่ “ปรกติ” นะ
เท่าที่ผมเห็นแมลงในตัวคาซะฮานะ, มันชัดเจนว่ามันไม่ปรกติ
อะไรที่ไม่ปรกติ? มันมีระบบการมีชีวิตแต่มันไม่มีหัวใจและสมอง ในการแลกเปลี่ยน, หินได้ถูกเห็นในตัวของแมลง
มันง่ายที่จะเข้าใจแมลงได้ในทันทีเมื่อมันได้เข้ามาสู้ระยะความสามารถของผม
นี่อาจจะเป็นความเข้ากันที่แย่ที่สุดกับความสามารถของผม แน่นอนว่า, มันหมายถึงเป็นศัตรูที่แย่ที่สุด
ข้อดีของการเป็นผู้ใช้แมลงคือมันจะไม่ถูกสังเกตโดยศัตู
เมื่อคุณได้เดินจบตา, มันได้จบแล้วเมื่อคุณสังเกตเห็นมัน
อย่างไรก็ตาม, เป็นศัตรูที่มีปัญหากับผม แม้ว่าผมสังเกตเห็นมัน, ผมตอบสนองไม่ได้เมื่อพวกมันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง แต่, มันเป็นไปได้สำหรับริกกะที่จะเอาชนะได้อย่างง่ายกับสิ่งนั้น
อย่างไรก็ตาม, มันคือใช่หรือไม่ที่คาซะฮานะจะถูกช่วย คำตอบจะออกมาตรงนี้
ถ้าผมช่วยเธอได้ในสถานการณ์นี้, งั้นความสามารถของศัตรูมันก็แค่นั้น
「ฟุฟุ」
จากนันริกกะที่เงียบได้หัวเราะกระทันหัน
ทำไมเธอได้หัวเราะ? ผมรู้มันเพราะผมอ่านใจของริกกะ
「ช่างน่าสมเพช ผู้ใช้แมลงมาวุ่นวายกับคนที่พวกเค้าไม่ควรจะทำเป็นศัตรู」
ริกกะพึมพำอย่างมันใจ
โอ้, เอาเลยพูดมันออกมา คู่ต่อสู้อาจจะฟังอยู่ ล้อเลียนมัน
พวกเขาเป็นพวกที่ฆ่าศัตรู้โดยไม่ทำให้มือตัวเองเปื้อน คนแบบนั้นไม่ต่อต้านกับศัรูตรงๆ แต่จัดการพวกเขาฝ่ายเดียว นั่นเป็นประสบการณ์เดียวของพวกเขา
งั้น, พวกเขาจะคิดว่าพวกเขาแข็งแกร่งและมีความภาพถูกใจที่สูง
ถ้าคุณโหมไฟพวกเขา, คุณสามารถจับพวกเขามาอยู่ในกับดักได้อย่างอย่างดาย
「เพื่อที่จะบอกศัตรูว่าชั้นเป็นศัตรูที่แย่ที่สุด, ทำไม่เราไม่ขยี้แมลงในคาซะฮานะทันทีล่ะ? ชั้นคิดว่าคาซะฮานะจะตายถ้าเราพลาดแต่ยังไงซะ, ริกกะตอนนี้ควรจะโอเค」
ผมพูดเยาะเย้ยและดูถูกคู่ต่อสู้ของผม
「ถ้ามาสเตอร์พูดว่ามันโอเคมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น」
ริกกะพูดโดยไม่ลังเล ดี, เยี่ยมมาก, พูดมากกว่านี้ ทำให้ผู้ใช้แมลงนั้นดูเป็นคนโง่มากกว่านี้
「ชั้นมันใจว่าผู้ใช้แมลงมันงี่เง่า」
「ถ้ามาสเตอร์พูดแบบนั้น งั้นมันควรจะเป็นอย่างนั้น ผู้ใช้แมลงงี่เง่า」
เพิ่มเติมจากนั้น, ริกกะก็ยังใส่ไฟเข้าไปอีก จากนั้น, แมลงที่กัดอยู่ในหัวใจของคาซะฮานะขยับเล็กน้อย
มันเป็นเพียงการขยับเล็กน้อยแต่กระนั้น, มันขยับ
มันตอบสนองต่อคำที่เราพูดอย่างแน่นอน ตัวหลักได้ฟังคำพูดของเราอยู่
อย่างที่คาด, มันเป็นแมลงจำพวกควบคุมระยะไกล แมลงไม่มีความตั้งใจของตัวเองแต่เป็นความตั้งใจของตัวหลัก แต่ตัวหลักเห็นได้แน่นอน
มันรวมรวมข้อมูล งั้น, ไม่ต้องใส่ไฟมันเพิ่มอีกแล้ว
เพราะอีกฝั่งอยู่ในที่ไกลออกไป, มาให้พวกเขาคิดว่าเราเป็นแค่หมาหอน แต่, มันควรจะค่อนข้างหงุดหงิด
คาซะฮานะอาจถูกฆ่าถ้าเราใส่ไฟพวกเขามากกว่านี้อีก
พูดสิ่งนั้น, ผมยกตัวคาซะฮานะขึ้นจากโซฟาและให้เธอเอนหลังไป จากนั้น, ผมใช้ริกกะยืนข้างหน้าคาซะฮานะ และไปที่ข้างหลังริกกะ
งั้นตอนนี้, แค่ข้อมูลมากเท่าไหร่ที่ได้ถูกส่งไปจากแมลงไปที่ตัวหลัก? ถ้ามันรู้สึกถึงการโจมตีของริกกะก่อนหน้าและจัดการกับมัน, งั้นคุณจะพูดได้ว่ามันส่งข้อมูลเยอะ แต่, ถ้ามันทำไม่ได้, งั้นมันแค่รับรู้เสียงรอบๆมัน
คิดอย่างนั้น, ผมได้ใส่เหล็กหมาดไปที่มือขวาของริกกะ จากนั้นผมจับมือเธอ, แล้วเล็งไปที่คาซะฮานะที่เอนอยู่บนโซฟา
ไม่จำเป็นต้องอธิบายกับริกกะ เธอรู้ว่าต้องทำอะไรจากการฝึก นั่นคือที่ใจริกกะบอกผม
บางที, แมลงจะตอบสนองการโจมตี, มันจะกระทำสิ่งที่ถูกสั่งการไว้แล้ว พูดอีกอย่างคือ, ทำลายหัวใจริกกะ
งั่น, ผมควรจะทำลายแมลงด้วยเหล็กหมาดด้วยความรวดเร็ว
ผมรู้ว่าต้องเล็งที่ไหน สิ่งของที่เหมือนหินข้างในตัวแมลง ถ้าคุณทำลายมัน, คุณสามารถกำจัดแมลง
นั่นควรจะถูกทำถ้าเราทำอย่างนั้น
ผมขยับมือขวาของริกกะและจัดมันเล็กน้อย
ริกกะได้ผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์, ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ให้ผม
ถ้าผมตัดสินใจมันที่นี่, ริกกะจะตัดสินโดยไม่ลังเล
ริกกะได้หายใจอย่างช้าๆ, ผมก็จัดการหายใจของผมด้วย
หายใจเข้า หายใจออก หายใจเข้า หายใจออก
ตัวของเราได้ส่ายเล็กน้อยจากการหายใจ
การเคลื่อนไหวของเราซ้อนทับกัน
ริกกะ, เธอรู้มันมั้ย? ตอนนี้, เราได้เป็นหนึ่งเดียวกัน
ーทำมัน
ในทันทีที่ผมพยายามจะพูดมัน, มันได้มีรูเล็กๆอยู่ในหัวใจของคาซะฮานะอยู่แล้ว
แมลงที่กัดอยู่ข้างในตัวของคาซะฮานะตัวมันได้หยุด, และหินในตัวของมันได้ถูกทำลาย
แมลงที่ถูกฆ่า, ไม่, ตัวหลักที่ควบคุมแมลงไม่ควรจะรับรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น
เพราะทั้งหมด, แม้แต่ตาผมก็จับมันไม่ได้
ฟุ, ฟุฟุ, ฟุฟุฟุ, นี่มันทนไม่ได้, เฮ้ ริกกะ, จังหวะเดียวกันกับหัวใจผมและโจมตีด้วยความตังใจของผม โดยไม่ต้องรอผมให้สัญญาน
มากกว่านั้น, มันได้แม่นยำและเร็วกว่าที่ฝึก
มีอันตรายในการทำลายหัวใจของคาซะฮานะไปพร้อมกับมัน แต่หัวใจได้เต้นโดยไม่มีปัญหา
สมบูรณ์แบบ คุณพูดอะไรไม่ได้นอกจากคำว่าสมบูรณ์แบบ
「เธอเป็นอัจฉริยะ!」
「ถ้าชั้นเป็นงันมากเตอร์ก็เป็นอัจฉริยะมากกว่า」
เมื่อผมพูดนั่นสั่นในความรู้สึกดี ไปด้วยกันกับความเสียววาบ, ริกกะตอบด้วยรอยยิ้มที่สงบ
เธอเข้าใจมัน เธอได้ทำลายกำแพง
นั่นใช่แล้ว, เธอー
「เธอได้เก่งกว่าชั้นแล้ว」
พูดสิ่งนั้น, ผมลูบหัวริกกะจากนั้นลูบไล้มัน
「ถ้านั่นเป็นที่มาสเตอร์พูด มันก็เป็นอย่างนั้น งั้น, ชั้นสามารถปกป้องมาสเตอร์ได้แล้วตอนนี้」
หน้าแดง, ริกกะพูดและหัวเราะในความอาย
เธอไม่คิดที่จะเอาชนะผมหรือก้าวข้ามผม
ถ้าเธอได้แข็งแกร่งขึ้น งั้นเธอก็ปกป้องผมได้, นั่นคือทั้งหมดที่เธอคิด
มองดูริกกะ, ผมรู้สึกกระสันอย่างไรก็ไม่รู้
เพราะทั้งหมดน้องหนูโลลิลื่นๆของริกกะ ความแน่นมันดีที่สุด
มากกว่านั้น, เธอเป็นสาวซิงตลอดกาลที่จะฉีกเยื่อพรหมจรรย์ทุกครั้งที่ผมแทงเธอ
ผมอยากจะทำมันทันที
สาวคนนี้เป็นของผม ใช่, ผมอยากจะเติมเต็มความต้องการจะผูกขาดในการลิ้มรถ น้องหนูแน่นๆที่ดีที่สุดนี้
「ม-มาสเตอร์…♥」
ริกกะหายใจหยาบก่อนผมจะรู้ตัว, เธอได้มองขึ้นมาหาผมด้วยหน้าที่แดงสดและตาที่แฉะ, จากนั้นเธอถูเจ้าหนูที่แข็งข้างบนกางเกงผม
เพราะเธอได้ตั้งสมาธิจนถึงขีดจำกัด, ริกกะดูเหมือนจะกระสันอยู่ตอนนี้
ไม่, ริกกะจะกระสันตลอดเพราะจิวตัว แต่, มันชัดเจนว่านั่นมันมากกว่าที่จำเป็น
ริกกะอยากจะหลับนอนกับผมแทบตาย
ฟุฟุ, ช่างน่ารัก
ช่าย, ผมอยากทำมัน ผมอยากทำมันจริงๆ แต่ー
「ชั้นจะสร้างความรักกับเธอมากเท่าที่เธอต้องการ หลังจากที่เราเอาชนะผู้ใช้แมลง นั่นทำไมมาค้างมันไว้ก่อน เอาจะเอาชนะผู้ใช้แมลงเย็นนี้」
「ค่ะ♥」
เก็บความต้องการของผมในความไม่เต็มใจที่เจ็บปวด, ผมได้บอกนั่นกับริกกะ จากนั้นเธอตอบด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าของเธอ
เธอทนมันได้มั้ย? แต่ผมทนมันไม่ได้ ผมอยากจะทำมันเร็วๆ นะ
แต่กระนั้น, เธอมีความสุข, และแม้แต่ตอบมาด้วยพลังงานที่เต็มเป็น
มันเหมือนกับ, “แค่อีกดิดเดียว, ชั้นอยากจะทำกับมาสเตอร์มากแต่ชั้นจะทนมันแม้ว่าชั้นตาย”?
ยังไงซะ โอเค
อย่างไรก็ตาม, ผมต้องยืนยันว่าแมลงที่อยู่ในหัวใจคาซะฮานะได้ถูกทำลายแล้ว
「ริกกะ, ใช้มีดและฟันตัวของคาซะฮานะตามที่ชั้นบอกเธอ」
「ค่ะ♥」
แม้ว่าผมบอกให้เธอฟันพี่สาวของเธอ, ริกกะตอบโดยไม่มีความลังเล
「เธอไม่ลังเลที่จะฟันพี่สาวเธอเหรอ?」
「คำสั่งมาสเตอร์ไม่มีอะไรผิดพลาด แม้ว่ามันมี, มันถูกสำหรับชั้น」
「…อย่างนั้นเหรอ?」
ริกกะตอบโดยไม่ลังเล, เธอตอบมาอย่างกว้างๆแต่ยังไงผมก็ลูบหัวเธอยู่ดี
ยังไงซะ, นั่น, มันทำให้ผมอายนิดหน่อย
ผมถูกเสมอ, ไม่, แม้ว่าผมทำพลาด, ริกกะยังโอเคกับมัน, นั่นคือคำตอบของเธอ
หน้าของริกกะได้แดงในความรู้สึกดีที่ผมลูบหัวเธอ
ผมสั่งริกกะให้ฟันลงจากตรงกลางของหน้าอกคาซะฮานะ
ริกกะแทงเข้าไปในผิวของพี่สาวโดยไม่ลังเล
เสือดมันจะพุ่งออกมาหรือมันจะกระจายออก? แต่, เมื่อเธอตัดมันด้วยมีด, มันแทบไม่มีเลือดเลย
จากนั้น, ผมแทงมือขวาเข้าไปในแผลที่สร้างจากตัวคาซะฮานะ
มือขวาของผมรุกรานเครื่องในเธอ มันรู้สึกลื่นๆข้างใน, มันรู้สึกดีอย่างทนไม่ได้
จริงๆเลย, นี่ไม่ใช่งานอดิเรกของผม
แต่ยังไง, ความสามารถผมสะดวกในเวลาแบบนี้ เพราะทั้งหมด, ผมเห็นทุกอย่างได้
มือขวาของผมเข้าไปที่หัวใจของเธอ และผมจับแมลงที่กัดมัน
ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง มันดูเหมือนว่าเราทำลายมันสำเร็จ
การแทงของริกกะมันระดับสวรรค์แต่เขาคิดว่าเขายังมีเวลาจะจัดการกับมัน แต่กระนั้น, มันถูกหักล้างโดยเรา
ถ้าเป็นอย่างนั้น, ผู้ใช้แมลงมันไม่หลากหลายขนาดนั้น
จับแมลงด้วยมือขวาของผมข้างในตัวคาซะฮานะผมได้ลอกมันออกอย่างระวัง
ผมได้สนใจไปที่การไม่สร้างแผลให้หัวใจมากเกินจำเป็นแต่, แมลงมันกัดไปที่หัวใจของคาซะฮานะอยู่ดังนั้นมันมีรอยขีดข่วนบ้าง แต่, นั่นไม่มีปัญหา มันจะไม่ฆ่าเธอในทันที
ดึงแมลงด้วยมือขวาของผม, ควันสีแดงได้ได้เริ่มลุกขึ้นมาจากตัวของคาซะฮานะ
การรักษาขั้นสูงของเธอถูกเปิดใช้งานแล้วเหรอ?
ดึงมือขวาของผมออกมาจากแผล, แผลที่ผมใส่มือขวาเข้าไปปิดในทันที จากนั้นรูที่ทั้งตัวเธอได้ปิดในทันที
นี่เป็นความสามารถที่น่าทึ่งไม่ว่าผมจะเห็นมันกี่ครั้ง
และเพราะคาซะฮานะได้เหนื่อย, ผมอยากให้เธอนอนอยู่แบบนั้น แต่ผมปล่อยเธอไม่ได้
ผมต้องดึงข้อมูลออกมาจากคาซะฮานะ
ถ้าผู้ใช้แมลงรู้ว่าเราอยู่ไหน, งั้นเราต้องสู้กลับในทันที
มันเป็นการแข่งกับเวลา
ตัวหลักควรจะรู้แล้วว่าแมลงในตัวของคาซะฮานะได้ถูกทำลายแล้ว งั้น, พวกเขาต้องออกมาตรการอย่างแน่นอน
มันจะเป็นปัญหาถ้าพวกเขาวิ่งหนี แต่พวกเขาน่าจะไม่ทำ
มันจะยากถ้ามันเป็นคู่ต่อสู้ที่เจ้าเล่ห์และอึดแต่พวกเขาปล่อยคาซะฮานะไปเพื่อการหาความสุข
ศัตรูมีความภาคภูมิใจสูงแน่นอน และ, และเป็นซาดิสม์ที่ชอบทำร้ายคนอื่น
พวกเขาโกรธถ้าความภาคภูมิใจของเขาได้รับบาดเจ็บ, และมันเป็นไปได้ทีพวกเขาได้เคลื่อนไหวเพื่อจะขยี้ผมแล้วตอนนี้
ถ้างั้น ผมจะโยนการโจมตีสวนด้วยกำลังทั้งหมด
ให้ผมดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อผู้ล่าได้ถูกล่า
「ฟุฟุฟุ」
「มาสเตอร์นายทำหน้าที่มหัศจรรย์มาก♥」
หัวเราะโดยสัญชาติญาน, ริกกะพูดในเสียงหวาน
「ฟุฟุ, เป็นหน้าที่ร้ายกาจใช่มั้ยล่ะ?」
「มันมหัศจรรย์มากจนทำให้มดลูกชั้นปวด♥」
「เธอมันมาโซคิสม์」
「ไม่, ชั้นเป็นหมาตัวเมียของมาสเตอร์♥」
「พูดได้ดีมาก」
「วั่นวั่น♥」
เมื่อผมบอกเธอว่าเธอเป็นมาโซคิสม์ เธอตอบว่าเธอเป็นหมาตัวเมีย
มากกว่านั้น, เธอนั่งและเห่าเหมือนหมา
ริกกะอยู่ในกำลังใจที่สูง
กำลังใจของเรายอดเยี่ยมที่สุด
แล้วก็, ผมยืนยันมันเมื่อริกกะจิ้มแมลงที่กัดหัวใจของคาซะฮานะด้วยเหล็กหมาด
ริกกะเป็นหนึ่งเดียวกับใจผม
เธออ่านความต้องการของผมแล้วขยับ
นั่นคือความหมายของมัน
「ยอดเยี่ยมสุด」
มันคือสามคำนั้น
ยิ้มและลูบหัวของริกกะ, ริกกะที่นั่งได้จัดท่าของเธอ
จากนั้นー
「วั่นวั่น♥ หว่าอู้นนน♥」
หมาเห่า, แสดงความสุขจากทั้งตัวเธอ
รอก่อนเหอะคนใช้แมลง หมาของเราแข็งแกร่งอย่างน่าขัน
มากกว่านั้น, มันตื่นตัวอย่างยิ่งใหญ่ด้วย
อย่างไรก็ตาม, อย่าคิดว่ามันเป็นแค่การโจมตีสวน
กูโกรธ
「ฮฮฮิ้」
เสียงร้องได้สะท้อนกระทันหัน
คาซะฮานะตื่นขึ้นมา มองผม แล้วร้อง
「ป-ปีศาจ…」
ตาสีแดงที่สั่นของเธอมองผมแล้วเธอพึมพำระหว่างที่สั่น
หืมม, ช่างเป็นการตอบสนองที่ดี
แต่มันน่าเสียใจ, ผมไม่ใช่ปีศาจ
ผมมันมาร
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ได้ทั้ง facebook และ discord