ความเอาแต่ใจของเฟิงหานชวน น้ำเสียงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ ดูเหมือนว่าจะโน้มน้าวเฉินฮวนฮวนได้สำเร็จ
เฉินฮวนฮวนรู้สึกว่าสิ่งที่เฟิงหานชวนพูดก็ค่อนข้างมีเหตุผล ทดลองแต่งงาน? เหมือนว่ายังสามารถรับได้
ทว่า เธอยังงุนงงเล็กน้อยและไม่รู้จะรับมืออย่างไร เธอต้องทดลองแต่งงานกับเฟิงหานชวนจริงๆ เหรอ?
หากลองแล้วไม่เลวก็อยู่ต่อไป หากลองแล้วไม่ดี ถ้าเช่นนั้นไม่ใช่ว่าจะอึดอัดแย่เหรอ?
“งั้นก็ตกลงตามนั้น” เมื่อเห็นว่าเฉินฮวนฮวนมีท่าทีลังเลอยู่บ้าง เฟิงหานชวนไม่ปล่อยโอกาสให้เธอปฏิเสธเลยสักนิด
เฉินฮวนฮวนอ้าปากค้างมองเขา ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา “คุณอยากทดลองแต่งงานยังไง?”
“ลองคบกันและใช้ชีวิตเหมือนสามีภรรยา” เฟิงหานชวนตอบ
“ก็ต้องลองอยู่ร่วมกันอย่างสันติ…ใช่ไหม?” เฉินฮวนฮวนถามอย่างไร้เดียงสา เธอไม่ได้คิดมากในทางอื่น
“ใช่” เฟิงหานชวนพยักหน้าน้อยๆ ใบหน้าฉายแววจริงจังมากอย่างเห็นได้ชัด
เฉินฮวนฮวนก็พยักหน้าด้วยท่าทางเหม่อลอยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
หากสามารถอยู่กับเฟิงหานชวนอย่างสันติได้ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย หากเฟิงหานชวนดีกับเธอมากขึ้น ก็คงจะอ่อนโยนมากเช่นกัน
“โอเค งั้นคุณก็ตกลงแล้ว พรุ่งนี้ผมจะให้คนส่งสัญญาการทดลองแต่งงานมา” เฟิงหานชวนเอื้อมมือไปลูบผมของหญิงสาวเบาๆ และเสียงทุ้มต่ำของเขากล่าวขึ้นว่า “ถอดเสื้อคลุมออก”
“อะ อะไรนะ!?” เฉินฮวนฮวนเบิกตากว้างทันที มือทั้งสองข้างรีบยกปิดตัวเองไว้ เธอมองเฟิงหานชวนอย่างระแวดระวัง และถามด้วยน้ำเสียงตำหนิ “คุณอยากทดลองแต่งงานกับฉันเพื่อจุดประสงค์นี้เหรอ?”
“ถ้าเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่ทำแล้ว ฉันคิดว่าคุณหมายถึงการอยู่ร่วมกันอย่างสันติ คือความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ ให้เกียรติกันและกัน คุณ…คุณหื่นกระหายเกินไปแล้ว!”
เฟิงหานชวนรู้ว่าเฉินฮวนฮวนจะตอบโต้ด้วยอารมณ์โกรธเช่นนี้ เขาเหยียดยิ้ม ก่อนจะมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาคล้ายจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม และกล่าวว่า “ในฐานะภรรยาของผม คุณใส่เสื้อคลุมเก่าๆ แบบนี้ อยากให้ผมขายหน้าเหรอ”
“หะ?” เฉินฮวนฮวนงุนงง
“ผมให้คุณถอดเสื้อคลุม ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแบบนั้นหรอกนะ” เฟิงหานจูงมือเธอพาไปที่โซฟาอีกมุมหนึ่งของห้องนอน
เขาให้คนส่งถุงเสื้อผ้า กระโปรง และรองเท้าเหล่านี้มาวางกองไว้ให้เฉินฮวนฮวนที่นี่
“ของพวกนี้ผมให้คุณ” เฟิงหานชวนหันกลับมามองเฉินฮวนฮวน และเอ่ยบอกเสียงเรียบ “คราวหน้าไม่ต้องใส่เสื้อผ้าเก่าๆ พวกนี้แล้ว”
เฉินฮวนฮวนนิ่งไป ตั้งแต่เฟิงหานชวนบอกว่าเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เธอก็นิ่งไปเลย
ที่แท้เธอเข้าใจเฟิงหานชวนผิด เธอปล่อยไก่ตัวใหญ่ออกไปเสียแล้ว
เธอก้มหน้างุดด้วยความประหม่า และกล่าวว่า “ฉันยังติดหนี้คุณหนึ่งแสนหยวน ฉันรับน้ำใจของคุณไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมีค่าเสื้อผ้าที่บริษัทให้ฉัน ฉัน…”
เฉินฮวนฮวนยังไม่ทันพูดจบ ปลายคางของเธอก็ถูกนิ้วเรียวยาวเชยขึ้น บังคับให้มองหน้าเขา
“ผมเป็นสามีของคุณ เงินของผมก็เหมือนเงินของคุณ” เฟิงหานชวนจ้องดวงตาของเธออย่างไม่ละสายตา และเอ่ยบอกอย่างเคร่งขรึม
เฉินฮวนฮวนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกกระแทกอย่างรุนแรง ม่านตาก็หดตัวขึ้นมาด้วยเช่นกัน
ในเวลานี้เอง เฟิงหานชวนก้มหน้าลงชิดใบหูของเธอ เสียงมีเสน่ห์ดึงดูดอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาเอ่ยบอกอย่างช้าๆ “ถ้าพูดเรื่องติดหนี้ผมอีก ระวังผมจะทำโทษคุณ”
“…” เฉินฮวนฮวนถึงกับพูดไม่ออก ทว่าใบหน้าของเธอกลับขึ้นสีแดงระเรื่อ
“จำได้แล้วใช่ไหม” เมื่อเห็นเธอไม่ตอบ เฟิงหานชวนถามเอาคำตอบจากเธออีกครั้ง
“จำ…จำได้แล้ว” เฉินฮวนฮวนตอบอ้อมแอ้มอย่างเขินอาย
ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว คำพูดมีนัยยะแอบแฝงของเฟิงหานชวน เธอเข้าใจดี
เมื่อเห็นท่าทางน่ารักของเฉินฮวนฮวน เฟิงหานชวนแทบรอไม่ไหวอยากอุ้มเธอขึ้นมาทันที ทว่าเขายังบังคับใจตัวเองได้
เฉินฮวนฮวนเพิ่งตกลงทดลองแต่งงานกับเขา เขาจะใจร้อนเกินไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาทำผู้หญิงคนนี้ตกใจจนวิ่งหนีไปจะทำอย่างไร?
“ผมจะไปอาบน้ำ” เขายืดตัวขึ้น ทิ้งประโยคหนึ่งให้เธอ แล้วหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ
อาบ อาบน้ำ?
เฉินฮวนฮวนงุนงงอยู่ที่เดิม ในสมองกำลังประมวลความหมายของประโยคนี้ไม่หยุด อาบน้ำจริงๆ หรือว่าอาบน้ำปลอมๆ ?
แม้ว่าจะอาบน้ำเหมือนกัน ทว่าความหมายไม่เหมือนกัน
อาบน้ำจริง คือการอาบน้ำธรรมดาทั่วไปจริงๆ อาบน้ำปลอม คือการบอกเป็นนัยว่าหลังอาบน้ำเสร็จจะ…
ทว่า เมื่อสักครู่เธอเพิ่งบอกกับเขาว่า พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีด้วยความบริสุทธิ์ใจ ดังนั้นเฟิงหานชวนน่าจะไปอาบน้ำจริงๆ
ขณะที่เฉินฮวนฮวนกำลังคิดฟุ้งซ่าน เฟิงหานชวนก็หันหลังกลับมาอีกครั้ง เขาเดินมาสองก้าว และมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้ง
“มะ มีอะไรเหรอคะ?” เฉินฮวนฮวนเอ่ยตะกุกตะกักเล็กน้อย กังวลว่าเฟิงหานชวนจะทำเรื่องนั้น
แม้ว่าเธอตกลงทดลองแต่งงานกับเขา ทว่าทั้งสองคนยังต้องดูว่าสามารถเข้ากันได้ดีหรือไม่ และเธอไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดสนิทสนมกับเฟิงหานชวนเร็วขนาดนี้
“ทำไมเอากระโปรงที่ผมให้คุณไปให้เฉินนานา?” ใบหน้าของเฟิงหานชวนอึมครึมอย่างเห็นได้ชัด
เฉินฮวนฮวนยกมือสองข้างขึ้นกุมใบหน้าตัวเองโดยอัตโนมัติ ดวงตาทั้งสองกระพริบตาปริบๆ แล้วอ้าปากค้าง ทว่าไม่ได้พูดอะไรออกมา
“ตอบผม” น้ำเสียงของเฟิงหานชวนเย็กเยือกลงหลายองศา “คุณไม่ชอบกระโปรงตัวนั้นเหรอ?”
ครั้งนี้ เฉินฮวนฮวนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
เฟิงหานชวนรู้ว่าเธอชอบกระโปรงตัวนั้น เธอสามารถเข้าใจได้ เพราะว่าเมื่อวานขณะที่เฟิงหานชวนกำลังให้บทเรียนกับอันฉีและหลิวเสี่ยวจิง เขาเฝ้าสังเกตในตอนนั้น
ดังนั้น ตอนนั้นเธอพึงพอใจกับกระโปรงตัวนั้นแล้ว เฟิงหานชวนรู้ดี
ทว่าสิ่งที่เฉินฮวนฮวนประหลาดใจก็คือ นึกไม่ถึงว่าเฟิงหานชวนจะนำเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มาใส่ใจ?
“ความจริง ความจริงก็ไม่ได้ชอบขนาดนั้น” เฉินฮวนฮวนเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ใบหน้าแสดงอาการประหม่าเล็กน้อย
เธอทำได้เพียงตอบเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น เธอนำสิ่งของที่เฟิงหานชวนให้เธอไปให้เฉินนานา ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไร
“ไม่ได้ชอบขนาดนั้น?” เฟิงหานชวนเข้ามาประชิดตัวเธอ แล้วเอ่ยถามเสียงเย็น “ไม่ได้ชอบขนาดนั้น แต่คุณเถียงกับผู้หญิงสองคนนั้นในห้าง?”
“ฉันกับอันฉีเถียงกัน เพราะว่าเธอดูถูกลูกค้า ฉันเถียงกับหลิวเสี่ยวจิง เพราะเรื่องขัดแย้งกันสมัยมัธยมปลาย” เฉินฮวนฮวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอถึงได้รู้สึกผิดมาก และไม่มั่นใจในการตอบเลยสักนิด
อันที่จริงเธอชอบกระโปรงตัวนั้น ทว่าตอนเฉินนานามาหาเธอ เธอกำลังอารมณ์เสียพอดี เพราะเธอไม่เคยรู้ว่าเฟิงหานชวนคือสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของตัวเอง
“คุณตั้งใจเอากระโปรงตัวนั้นให้เฉินนานา เพราะว่าคุณโกรธผม” เฟิงหานชวนโน้มตัวลงมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวในระยะประชิด และกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ไม่ ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ตั้งใจให้เธอ” เฉินฮวนฮวนกังวลอยู่บ้าง ทว่าเธอไม่อยากถูกเข้าใจผิด เธอรีบกล่าวอธิบาย “นานามาหาฉันแล้วบังเอิญเห็นถุงช้อปปิ้งพวกนี้พอดี เธอหยิบกระโปรงตัวหนึ่งมา บังเอิญว่าเป็นกระโปรงตัวนั้นพอดี เธอบอกว่าสวยมาก ฉันถึงได้ให้เธอไป”
ความจริงคือความจริง เฉินฮวนฮวนไม่ได้โกหก ตอนนั้นเธอไม่เคยเปิดถุงช้อปปิ้งเลย เธอไม่ได้ตั้งใจให้กระโปรงตัวนั้นกับเฉินนานา
“ผมถามคุณหน่อย ถ้าคราวหน้าผมส่งของให้คุณ คนอื่นบอกว่าสวย คุณยังจะเสียสละให้คนอื่นงั้นเหรอ?” เฟิงหานชวนจ้องดวงตาคู่นั้นของเฉินฮวนฮวนอย่างไม่ละสายตา และเอ่ยถามเสียงราบเรียบ