บทที่ 332 ผู้ไร้เทียมทานช่างเปล่าเปลี่ยว
บทที่ 332 ผู้ไร้เทียมทานช่างเปล่าเปลี่ยว
แขนเสื้อกวัดแกว่งไปมาพร้อมเสียงสายลมคำราม แค่สบัดมือก็สร้างเป็นสายลมอันบ้าคลังมาหยุดหยั่งโป๋อีกู่ที่ฟาดฟันดาบยาวลงมา สายลมอันบ้าคลั่งเริ่มสั่นไหวเพราะโป๋อีกู่
แต่ทันใดนั้นดาบยาวก็ตกลงไปที่พื้น และสายลมอันบ้าคลั่งก็พุ่งทำลายร่างกายของโป๋อีกู่ ทำให้ร่างของโป๋อีกู่ถูกกระแทกจนร่างลอยละล่องไปตกลงมาไม่ไกลจากก้อนหินที่จือซินนอนอยู่พอดี
เดิมทีวรยุทธของโป๋อีกู่ใกล้เคียงกับจือซินมาก ย่อมไม่มีทางรับมือชายชราได้อยู่แล้ว จือซินคลานไปหาโป๋อีกู่อย่างยากลำบาก แต่ชายชราก็ขัดขวางทั้งสองทันที
ชายชราขยับชายเสื้อหนึ่งครั้ง ทำให้จือซินถูกพัดไปอีกทางนอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น เธออ้าปากคล้ายอยากจะพูดบ้างอย่างแต่กลับไม่สามารถเปร่งเสียงออกมาได้เลยสักคำ ทางด้านโป๋อีกู่เองก็ดื้อรั้นพยายามจะลุกขึ้นมาให้ได้
พอชายชราเห็นแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ การขัดขวางคนอื่นทำให้เขามีความสุขเสียจริง ตงโกวจีหยางมองเหตุการณ์ด้วยความโกรธแค้น ความสนิทกันระหว่างเขากับโป๋อีกู่ไม่ได้ด้อยไปกว่าฉู่เหินเลยแม้แต่น้อย
แต่โป๋อีกู่ถูกเหยียนหยามขนาดนี้เขาจะยืนดูอยู่เฉย ๆ ได้ยังไง? เขาจึงเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวพร้อมกับหยิบขวดยาออกมาหนึ่งขวด จากนั้นก็นำยาในขวดที่มีอยู่สองเม็ดโยนไปทางชายชรา ทันทีที่ยาเม็กตกลงข้างชายชราก็เกิดเป็นกลุ่มควันครอบคลุมทั้งตัวของอีกฝ่าย
จากนั้นตงโกวจีหยางเข้าไปประคองแขนโป๋อีกู่และสังเกตการณ์อย่างละเอียด เขาอยากเห็นว่าชายชราจะเกิดอาการแปลก ๆ บ้างหรือไม่
“เด็กน้อย เจ้าคิดจริงเหรอว่ายานี้มันใช้กับข้าได้ผล? วันนี้ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นเองว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าไร้เทียมทาน!” สิ้นเสียงนั้นก็ปรากฏร่างของชายชราเดินออกมาจากกลุ่มควัน ราวกับยาไม่มีผลกับเขาเลยแม้แต่น้อย เมื่อตงโกวจีหยางเห็นภาพตรงหน้าถึงกับดวงตาเบิกกว้าง
เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่ายาจะไม่มีผลอะไรกับชายชรา! เดิมทีเขาเชื่อมั่นในยาของตัวเองมาก ทว่าตอนนี้พอเห็นว่ายาไม่สามารถทำอะไรอีกฝ่ายได้ ตงโกวจีหยางก็อดไม่ได้ที่จะขนลุก
“ไอ้หนู ยาของเจ้านี้มันช่างวิเศษจริง ๆ แต่มันไม่มีผลต่อข้าหรอกนะ แต่ข้าสนใจการหลอมยาของเจ้าจริง ๆ ข้าเลยจะให้โอกาสเจ้าหนึ่งครั้ง ถ้าเจ้ายอมติดตามข้า ข้าก็จะไม่ฆ่าเจ้า” ชายชรารีบเปลี่ยนสีหน้าและแววตาให้ดูโอบอ้อมอารียยิ่งขึ้นเมื่อเดินเข้าไปหาตงโกวจีหยาง
ทว่าในสายตาของตงโกวจีหยางกลับเต็มไปด้วยความรังเกียจ ตงโกวจีหยางไม่ลังเลที่จะหยิบยาที่หลอมเอาไว้ทั้งหมดออกมา จากนั้นก็เปิดขวดยาโดยไม่มองด้วยซ้ำและโยนทั้งหมดใส่ชายชรา
“เด็กน้อย ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่ายาพวกนี้มันไม่ได้ผลกับข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเรื่องไร้ประโยชน์แบบนี้เลย ในใต้หล้าอันกว้างใหญ่ข้าคือผู้ไร้เทียมทาน ยาของเจ้าไม่มีประโยชน์กับ ผู้ไร้เทียมทานช่างเปล่าเปลี่ยว เคยได้ยินเพลงนี้ไหม”
ตงโกวจีหยางมองท่าทางของชายชราแล้วทนไม่ได้ที่จะอ้วกออกมา ขณะเดียวกันก็ลังเลนิดน้อยที่จะเปิดขวดยาทั้งสิบขวดพร้อมกัน ทว่าสุดท้ายก็ตัดสินใจโยนมันออกไป
ยาพวกนี้บ้างอันมีกลิ่นเหม็นฉุน บ้างอันมีพิษนานาชนิดบรรจุอยู่ บ้างขวดทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตอย่างกระทันหัน เมื่อชายชราเห็นยาพวกนี้แล้วก็แอบตกใจนิหน่อย แต่โชคดีที่พลังของเขาค่อนข้างสูง ถ้าหากว่าอ่อนแอกว่านี้สักหน่อยคงต้องเสร็จเจ้าเด็กนี้แน่
กลับกันยิ่งเขาเห็นแบบนี้ก็ยิ่งชอบ ถ้าเกิดเขาสามารถเอาเด็กคนนี้มาไว้ในมือได้ล่ะก็ในอนาคตไม่ว่าเขาจะต้องการยาเท่าไรก็ย่อมได้ เพียงแค่คิดก็ทำให้เขากลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่แล้ว
หลังจากตงโกวจีหยางใช้ยาออกไปมากมาย สีหน้าก็คล้ายกับคนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ตอนนี้เขาทำได้เพียงมองยาที่ทำอย่างยากลำบากโยนออกไป ไม่ได้ฟังว่าชายชรากำลังพูดอะไรอยู่และชายชราเองก็ไม่ได้ขัดขวางเขาเช่นกัน ในความคิดของชายชราถ้าอยากปราบเจ้าเด็กนี้ เขาก็ต้องทำให้เด็กนี้รู้ว่าเขาไร้เทียมทานขนาดไหนก่อน
ไม่นาน ทั่วบริเวณนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยกลุ่มควัน ถึงกับทำให้คนอื่น ๆ ที่เดิมทีก็บาดเจ็บสาหัสอยู่แล้วอย่างจือซินและโป๋อีกู่วิ่งหนีไม่คิดชีวิต เหลือเพียงชายชราที่ยังคงยืนนิ่งไม่สนใจอยู่เพียงคนเดียว
ในความคิดของชายชราคิดว่าคนพวกนี้จะหนีไปที่ไหนได้? ถ้าเขาอยากจะฆ่าพวกมัน แค่โบกมือหน่อยเดียวพวกมันก็ตายกันหมดแล้ว แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดในสายตาเขาก็คือเจ้าเด็กตรงหน้า เพียงแค่เขาคิดว่าเจ้าเด็กนี้จะมาทำยังให้เขา และคิดไปถึงแผนการหลังจากนั้นก็ทำให้เขาแทบคลั่ง
ท่ามกลางกลุ่มควันอันบ้าคลั่งที่ตงโกวจีหยางปล่อยออกมา สายตาของเขาแวบหนึ่งก็เปร่งประกาย ในที่สุดหลังจากที่ปล่อยยานับร้อยออกไปแล้ว เด็กชายก็หยุดมือ ทันใดนั้นอยู่ ๆ เด็กชายก็ยืนหัวเราะให้กับชายชราที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“เด็กน้อยในที่สุดเจ้าก็คิดได้แล้วหรือว่าที่เจ้าทำทั้งหมดมันเปล่าประโยชน์น่ะ?” ชายชราเห็นดังนั้นก็หัวเราะตาม
“ได้หรือไม่ ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่พอได้ลองทำดูแล้วถึงได้รู้” หลังพูดจบก็เห็นตงโกวจีหยางพึ่งขยับมือผสานอิน หลังจากนั้นก็ตะโกนออกมาคำหนึ่ง แล้วกลุ่มควันขนาดใหญ่ก็ถูกรวมเข้าไว้ด้วยกัน
เมื่อเห็นว่ากลุ่มควันรวมตัวกัน หนังตาของชายชราก็กระตุกไม่หยุด ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะมีปฏิกิริยาใด ๆ จู่ ๆ เขาก็พบว่าร่างกายไม่ฟังคำสั่งของเขาเลยแม้แต่น้อย ทำให้จิตใจของชายชราสับสนไปหมด
ในมือของตงโกวจีหยางหยิบดาบยาวของโป๋อีกู่ที่ตกอยู่ขึ้นมา และเดินตรงไปหาจอมยุทธ์ขั้นจักรพรรดิดาราที่บาดเจ็บทั้งสาม ฉับ! ดาบยาวฟันลงไปยังทั้งสามคน ซึ่งพวกเขาแค่ฝันก็ไม่คิดจะฝันว่าตัวเองจะมาตายด้วยน้ำมือของเด็กน้อยแบบนี้ ขณะเดียวกันชายชราที่ถูกสกัดความเคลื่อนไหวก็ตกตะลึงมาก สายตาของชายชราเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
“ท่านผู้อาวุโส ท่านไร้เทียมทานจริง ๆ จ้องมองผมฆ่าลูกศิษย์ของตัวเองได้หน้าตาเฉย จิตใจโหดเหี้ยม นับถือๆ” หลังจากฆ่าทั้งสามตงโกวจีหยางก็หันไปมองชายชราที่กำลังโกรธแค้น จากนั้นก็เดินถือดาบยาวตรงไปหาชายชรา ระหว่างเดินก็ร้องเพลงผู้ไร้เทียมทานช่างเปล่าเปลี่ยวไปด้วย
ตอนนี้จิตใจของชายชราเต็มไปด้วยความสับสน ชายชราไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสักวันจะต้องมาอยู่ในกำมือของเด็กบ้าคนนี้ มันใช้ยาอะไรทำให้เขาผู้นี้ไม่สามารถขยับร่างกายได้ เรื่องทั้งหมดนี้มันไม่ถูกต้อง
ยิ่งได้ยินตงโกวจีหยางร้องเพลงผู้ไร้เทียมทานช่างเปล่าเปลี่ยว ก็ยิ่งทำให้สีหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธแค้น เพราะว่าเขาเพิ่งพูดไปเอง แต่ตอนนี้กลับถูกทำให้ร่างกายขยับไม่ได้ ได้แต่มองเหล่าลูกศิษย์ถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาโดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย นี้ทำให้เขาโกรธแค้นเด็กบ้าตรงหน้าจนแบบบ้า
ที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ เพราะส่วนประกอบสำคัญในตัวยา กว่าร้อยชนิดที่ตงโกวจีหยางปาออกมามันผสานเข้ากับวิชาสนามแม่เหล็ก ไม่ต้องพูดถึงการหยุดคน ๆ เดียวเอาไว้เลย ตัวยามากมายขนาดนั้น สามารถหยุดได้กระทั้งภูเขาทั้งลูก
ชายชรามองตงโกวจีหยางที่ยืนอยู่ตรงหน้าและมองเขาอย่างเกลียดชัง ทำให้ชายชราอย่างเขารู้สึกขวัญผวาไม่ได้ เขากลัวจริง ๆ ว่าเด็กชายจะไม่สนถูกผิดฟันดาบลงมาที่หัวของเขา
“เด็กน้อย ข้าอยากได้เจ้ามาอยู่ด้วยจริง ๆ แม้เจ้าจะฆ่าสามคนนั้นไปก็ช่างเถอะ ต่อไปข้าจะสอนวิชาทั้งหมดให้เจ้าเอง พวกเราจะยิ่งใหญ่ไปด้วยกัน สักวันเจ้าจะต้องแข็งแกร่งกว่าข้าอย่างแน่นอน!”