ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 46
โรสพยักหน้า “ใช่ ฉันเองค่ะ” เธอเผยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ให้เขา
“ยอดเยี่ยม” เจย์เองก็ยิ้มออกมาเช่นกัน แม้ว่าอารมณ์ของเขาจะคาดเดายากก็ตาม “มากับฉัน”
เมื่อโรสจากไปพร้อมกับประธาน เธอก็ได้ยินเสียงของเหล่าผู้สัมภาษณ์ที่กำลังภาวนาให้เธออย่างเคร่งเครียด “คุณผู้หญิง คุณควรจะภาวนาสำหรับตัวคุณเองได้แล้ว!”
โรสช่วยไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกเสียใจเล็ก ๆ แม้ว่าเธอจะสามารถเถียงได้ว่าเขาบอกเองว่าเธอสามารถแฮ็คคอมพิวเตอร์ของใครก็ได้ในศูนย์ใหญ่ แต่มันก็ไม่ได้รับประกันว่าเขาจะไม่สร้างปัญหาให้เธอ!
เจย์พาโรสไปที่ห้องทำงานส่วนตัวของเขา เขานั่งบนโซฟาหนังสีดำสุดหรูและพิจารณาหญิงวสาวตรงหน้าด้วยสายตาเหยี่ยวของเขา เขามองตั้งแต่หัวจรดเท้า
เมคอัพของโรสนั้นดูธรรมชาติ ใสกระจ่าง สด และเป็นมืออาชีพ ความสง่างามนั่นทำให้เจย์ลดการป้องกันลงไปชั่วครู่เลยทีเดียว
‘ฉันไม่คิดมาก่อนว่าสาวจากบ้านนอกจะชุบตัวได้ดีขนาดนี้… หากฉันต้องพูด เธอดูผุดผ่องทีเดียว’ เขาคิด
โรสจ้องมองเจย์ เดาไม่ออกสักนิดเดียวว่าจะเกิดอะไรกับเธอต่อไป
เธอคิดว่าอย่างน้อยเธอก็ควรเริ่มก่อน “ท่านอาเรส คุณบอกเองว่าฉันสามารถแฮ็คคอมพิวเตอร์ทุกเครื่องในศูนย์ใหญ่ได้ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังประชุม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด คุณจะมาโทษฉันที่ทำตามคำสั่งไม่ได้นะ”
เจย์ยืดหลังตรง เขาเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจและให้ค่ากับความมุ่งมั่นภายเพียร แม้ว่าเขาจะไม่พอใจกับผลที่ออกมา แต่ทักษะของโรสทำให้เขาไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธเธอ
เจย์หยิบเอาป้ายตำแหน่งต่าง ๆ ออกมาให้โรส “เธอสามารถเลือกตำแหน่งไหนก็ได้ เลือกเอาเองเลย”
โรสรู้สึกเหมือนชนะรางวัลล็อตเตอรี่ห้าล้านดอลลาร์ เธอตะลึงจนลืมว่าต้องยื่นมืออกไปยังไง
หลังจากถือป้ายมากมายอยู่พักหนึ่ง เจย์ก็เทป้ายพวกนั้นลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด เขาไม่เคยอดทนได้เลยเวลาที่ต้องจัดการกับเธอ
เมื่อเธอตั้งสติได้ โรสรีบหยิบป้ายเพื่อดูพวกมันให้ชัด เมื่อเธอเห็นป้ายตำแหน่งเลขาประธาน เธอก็จ้องมองชายตรงข้ามด้วยความรู้สึกผิดในหัวใจ
ใบหน้าอันน่าสงสารและหมดหนทางของเจนสันพุ่งเข้ามาในหัวเธอ ‘ถ้าฉันเป็นเลขาของเขา ฉันจะมีโอกาสเจอเจนสันอีก’
ยังไงก็ตาม เธอยังคงไม่รู้ว่าเจย์เกลียดเธอขนาดไหน
เธอกำป้ายแน่นและสมองของเธอก็ปนเปไปมา
‘ระหว่างพ่อกับลูกชาย ฉันช่วยได้แค่คนเดียวใช่ไหม หืม?’
“ฉันเลือกอันนี้” เธอชี้ไปที่ตำแหน่งเลขาประธาน เธอกัดฟันของเธอ เธอเสี่ยงทุกอย่างที่มีแล้ว
ตาเหยี่ยวของเจย์จ้องไปที่ป้ายที่อยู่ใต้นิ้วมือเรียวยาวที่เหมือนหยกของโรส เมื่อเขาอ่าน “เลขานุการของประธาน” ความรู้สึกปกติสุขของเขาพลันหายไปหมด
“แล้วอะไรที่ทำให้เธอคิดว่าเธอเหมาะกับตำแหน่งนี้?” เจย์แค่นเสียงเย็น
โรสได้ยินคำดูหมิ่นของเขาแต่เธอก็ตอบเขาราวกับเขาเป็นแค่ผู้สัมภาษณ์งาน “ฉันเชื่อว่าทักษะการแฮ็คของฉันล้ำหน้ามาตรฐานปกติไปมาก และฉันก็มีทักษะการจัดการที่ยอดเยี่ยม โดยเหตุนั้น ฉันจึงรู้สึกว่ามันเหมาะที่ฉันจะมีตำแหน่งเป็นเลขาประธาน”
เจย์มองไปที่ดวงตาใสของโรส เมื่อไหร่ที่เธอโกหก ตาของเธอจะกระพริบและมีร่องรอยของความรู้สึกผิดบนใบหน้า เมื่อมันเป็นเรื่องโกหกแสนเพ้อเจ้อนี้ แต่เธอกลับดูจริงใจขณะที่พูด เจย์พลันรู้สึกถึงความมั่นใจอย่างมากในดวงตาของเธอ และมันก็ดูน่าดึงดูด
เขาสับสนเล็กน้อย ‘เธอไปเรียนทักษะการทำงานชั้นเยี่ยมแบบนี้มาจากไหน?’
“ฉันต้องการรายละเอียดประสบการณ์การทำงานของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา” เจย์กล่าวเงียบ ๆ
โรสรู้ว่าเธอไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธคำถามของเขา เธอควรเตรียมเรซูเม่ของเธอมา มันเป็นเรื่องปกติที่ประธานต้องอยากรู้
ยังไงก็ตาม มันแน่นอนอยู่แล้วว่าคำถามนี้จะทำให้โรสนิ่งงัน
เธอก้มหัวให้เขาด้วยความอับอาย “ฉันไม่มีประสบการณ์การทำงานค่ะ” เธอกล่าวอึกอัก
เธอพูดความจริง ความสามารถในการแฮ็คของเธอมาจากความทรงจำของแองเจลีนที่ติดมา แองเจลีนเป็นนักเรียนระดับท็อปของสถานบันที่หนึ่ง และเธอก็เรียนในสาขาความมั่นคงทางไซเบอร์ แม้ว่าโรสจะได้รับของขวัญเป็นความสามารถนี้ เธอก็ไม่เคยใช้มันเพื่อหางานในบริษัทที่มีชื่อเสียง