ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 49
“แต่ถ้าคุณหายไป คุณพ่อจะลงโทษผมอย่างไร?” ร็อบบี้น้อยถามอย่างใสซื่อ
เกรยส์สันลดการป้องกันลงเพราะคำถามของเขา “ถ้าผมหายไป” เขากล่าวเสียงน่าขนลุก “คุณอาเรสคงจะไม่ได้คิดมากอะไร”
ร็อบบี้น้อยขยิบตาใส “โอ้ ถ้าอย่างนั้นมันคงดีกว่าถ้าคุณหายไป”
เกรย์สันมองร็อบบี้น้อยด้วยความสงสัย “ฮึ่ม นี่ดวงอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันตกรึเปล่าวันนี้? คุณดูแปลกไปเล็กน้อยนะครับ ท่านเจนสัน”
ร็อบบี้น้อยลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปหาเกรย์สันพร้อมแขนที่กำลังบิดขี้เกียจ มีรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าจองเขา
“คุณผู้ชาย มันเป็นเพราะวันนี้ผมพูดมากรึเปล่า?”
“ไม่ใช่แค่นั้นครับ ใบหน้าของคุณเองก็ดูมีความรู้สึกมากขึ้นในวันนี้เช่นกัน” เกรย์สันกล่าวด้วยความคิด
ร็อบบี้น้อยเดินไปหาเขา “คุณผู้ชาย ถ้าคุณชูมือขึ้น มันมีเซอร์ไพรส์เกิดขึ้นอีกล่ะ!”
เกรยส์สันค่อย ๆ ยกมือของเขาขึ้นโดยไม่ถาม ทันใดนั้น ร็อบบี้น้อยก็ดึงไทออก แล้วมัดแขนของเกรย์สันแนบคอของเขาไปด้วย
“ท่านเจนสัน คุณกำลังทำอะไรครับ?” เกรย์สันส่งเสียง
“ไม่ต้องกลัวนะ คุณผู้ชาย ผมก็แค่อยากเล่นเกมกับคุณ” ร็อบบี้น้อยเอาเชือกมาจากในห้องทำงานแล้วมัดเกรย์สัน
“เจนสัน คุณกำลังพยายามทำอะไร?”
“คุณผู้ชาย เราจะจำลองเกมเอสเคปรูม ผมจะให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง คุณต้องหาทางแก้มัดเชือกนี้ภายในเวลาที่กำหนด บอกผมหน่อย คุณทำได้รึเปล่า?”
ใบหน้าของ “เจนสัน” นั้นใสซื่อและไร้พิษสงเหมือนว่าเขาจะไม่ทำร้ายแม้แต่แมลง เกรย์สันมองไปที่ใบหน้านั้นและพยักหน้า “ผมทำได้”
ร็อบบี้น้อยเจอเทปม้วนหนึ่งและเกรย์สันก็พลันรู้สึกได้ทันทีว่าสถานการณ์กำลังแย่ลง เขาเริ่มกลัวเล็กน้อย “ท่านเจนสัน คุณจะทำอะไรครับ?”
ร็อบบี้น้อยกล่าวเบา ๆ “ในเมื่อเราจำลองเหตุการณ์ เราก็ต้องทำให้ทุกอย่างสมจริงที่สุดสิ” ด้วยคำพูดเหล่านั้น เขาก็ปิดปากเกรยส์สันด้วยเทป
ร็อบบี้น้อยลากเกรยส์สันไปที่หลังโซฟาด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขามองนาฬิกาที่ข้อมือ เขายังแกล้งทำต่อไป “อีกสิบนาทีจะสิบเอ็ดโมง—เริ่มจับเวลาแล้ว”
เมื่อเริ่มจับเวลา ร็อบบี้น้อยก็แอบเปิดประตูห้องทำงานแล้วออกไป
เกรย์สันถูกมัดอย่างเรียบร้อยและถูกหลอกโดย “เจนสัน” มือและเท้าของเขาถูกมัด สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงตื่นตระหนก กำแพงของ แกรนด์เอเซีย นั้นเป็นกำแพงกันเสียง—ไม่มีใครได้ยินเสียงเกรยส์สันที่พยายามกระแทกตัวกับพื้นเลย
ยี่สิบนาทีผ่านไป!
เจย์ประชุมเสร็จแล้วและกลับมาที่ห้องทำงานของเขา เมื่อเขาเห็นเกรย์สันถูกมัดอยู่กับพื้น เขาก็ตะลึงงัน
บอดี้การ์ดที่ตามเจย์มาเดินเข้ามาฉีกเทปที่ปิดปากเกรย์สันออก
“คุณอาเรส…” เกรยส์กล่าวอย่างอ่อนแรง
สายตาคมดั่งเหยี่ยวของเจย์จดจ้องไปทุกที่ในห้องทำงานแต่เขาก็ไม่เจอเจนสัน ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกแย่ขึ้นมา “เจนสันอยู่ไหน?”
เกรย์สันดูกังวลใจและไม่กล้าที่จะสาปแช่งเจ้าเด็กปีศาจ “เจนสัน” แม้เขาจะอยากมากก็ตาม เขากล่าวอย่างเสียใจ “คุณอาเรส ท่านเจนสันบอกผมว่าเขาอยากจำลองการเล่นเกมเอสเคปรูมกับผม เขามัดผมเป็นแหนมแล้ววิ่งหนีไป!”
เจย์รีบเปิดจอกล้องวงจรปิดเพื่อตรวจดูเทปบันทึกทันที ในจอ เขาเห็น “เจนสัน” วิ่งออกจากตึกแกรนด์เอเซีย
เมื่อเขาเข้าใจว่า “เจนสัน” ต้องวิ่งตามหาโรสแน่ หัวใจเขาก็เต้นแรง
“ฉันจะเก็บนายไว้ทำไม ถ้าขนาดเด็กนายยังดูแลไม่ได้?” เขาแค่นเสียง
เมื่อเกรย์สันเคลื่อนไหวได้อีกครั้ง เขาก็นั่งลงกับพื้นพร้อมก้มหัวอย่างอับอาย เขารู้แล้วว่าท่านเจนสันหลอกเขาเหมือนเขาเป็นคนโง่ ด้วยความขมขื่น เขาพยายามอธิบาย “คุณอาเรสครับ ท่านเจนสันคิดแผนการนี้เพื่อหลบหนี”
“หุบปาก” เจย์ตวาดอย่างไร้ปราณี
สิ่งที่เกรย์สันทำได้มีเพียงเงียบไว้—เขาทำไม่ได้แม้กระทั่งจะปกป้องตัวเอง!