ตอนที่ 87
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
เอนอยู่ที่เตียงในห้องนอนชั้นแรกของทามะมูชิ, ผมยืนยันว่าอาซาฮินะที่หมดสติยังหายใจอยู่
อาซาฮินะตื่นขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง, แต่สลบไปอย่างรวดเร็ว
สำหรับอาซาฮินะที่หมดสติกระทันหัน ผลข้างเคียงมันน้อยกว่าที่คาด, ดังนั้นผมคิดว่าบางอย่างต้องเกิดขึ้นกับปรสิตรักษา, ผมได้เรียกทามะมูชิทันที
และมันได้มาถึงปัจจุบัน
「ไม่มีของเสียในลำใส้ของสาวคนนี้, แม้แต่หลังการถ่าย มันควรมีบางอย่างหลงเหลืออยู่…」 ทามะมูชิคำรามพร้อมการกอดอก, ระหว่างที่เธอตรวจสอบอาซาฮินะที่นอนอยู่บนเตียง
มันดูแปลกที่ไม่มีอุจจาระอยู่ในลำใส้ นั่นน่าจะเป็นเพราะอาซาฮินะใช้ที่สวนทวารเป็นประจำ
「สาวคนนี้หมดสติเพราะไม่มีอุจจาระ, แหล่งพลังงานของปรสิตรักษา เพื่อรักษาพลังงานไว้, มันอยู่ในสภาพของการจำศีล เธอควรจะตื่นหลังจากเธอกินสารอาหารและอุจจาระได้ก่อตัว」 ทามะมูชิมองขึ้นมาหาผมแล้วพูด, ระหว่างนั่งอยู่ที่เก้าอี้และตรวจสอบตัวของอาซาฮินะ
งั้น, ไม่มีปัญหาใช่มั้ย?
ริกกะก็เปลี่ยนไปจำศีลด้วยเมื่อการกินพลังงานเยอะมากเกินไป, นี่ดูเหมือนว่าจะคล้ายกับนั่น
มันดูเหมือนมันโอเคแม้ว่าเธอหมดสติกระทันหัน
ถ้าเป็นอย่างนั้น, ผมจะส่งริกกะไปที่ครัว นี่จะช่วยระงับพลังงานไม่ดีระหว่างเธอและทามะมูชิ และทำให้พวกเธอแยกกัน
ทามะมูชิเป็นต้นเหตุของปัญหา, ดังนั้นผมจะให้เธอเสียสละวัตถุดิบในครัวซะ
มันจะปลอดภัยแบบนี้, ถ้าริกกะและทามะมูชิอยู่ด้วยกัน พวกเธออาจจะทะเลาะกัน
ผมไม่สนใจถ้าพวกเขาอยากจะสู้, แต่ผมจะหยุดก่อนมันเริ่ม, และสร้างปัญหาที่ซีเรียสให้กับตัวที่หมดสติของอาซาฮินะ ผมไม่ได้สนใจเป็นพิเศษว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอาซาฮินะ, แต่ถ้าเธอตาย ความพยายามทั้งหมดของผมจะสูญเปล่า
นอกจากนี้, ผมติดหนี้ทามามูชิ, และอาซาฮินะติดหนี้เดียวกันกับผม
ผมต้องจ่ายหนี้ของผมอย่างแน่นอน
และแน่นอนว่าผมจะเก็บหนี้คืนมาด้วยตัวของอาซาฮินะ
ดังนั้น ผมตัดสินใจจะให้ริกกะและทามะมูชิแยกกัน เพื่อที่ปัญหาที่ไม่จำเป็นจะไม่เกิด
「หมดสติไม่ได้มีปัญหาเป็นพิเศษ ยังไงก็ตามมันควรจะไม่เป็นอย่างนั้นกับผลข้างเคียงอื่น สาวคนนี้อาจจะยังทุกข์ทรมานค่อนข้างมาก, แม้ว่าด้วยกำลังใจที่แข็งแกร่งของเธอ มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่เธอจะใจเย็นและผ่อนคลายขนาดนี้」
ทามะมูชิพูดนี่อย่างแน่นอนด้วยสีหน้าที่แน่นๆ ผมบอกทามะมูชิเกี่ยวกับว่าอาซาฮินะทำอะไรเมื่อเธอตื่น, และนี่คือที่เธอตอบ แต่แม้ว่ามันเป็นไปไม่ได้, อาซาฮินะไม่ใยดีอย่างแน่นอน
「เป็นไปได้มั้ยว่าเพราะเธอเพิ่งตื่น?」
「มันเป็นไปไม่ได้ สาวตื่นขึ้นมาก่อนการซ่อมแซมจะเสร็จ ซึ่งหมายถึงตัวของเธออัดไปด้วยปรสิตรักษาที่ทำงานอยู่」
「งั้นผลข้างเคียงมันน้อยเพราะแหล่งพลังงานได้หมดไปเหรอ?」
「ผลข้างเคียงจะค่อนข้างเบาลง, เพราะปรสิตหลายตัวจะอยู่เฉยๆเพื่อระงับการใช้พลังงาน แม้ว่าผลข้างเคียงมันค่อนข้างเบาลง, มันยังเกินที่มนุษย์ธรรมดาสามารถจะทนได้」
ทามะมูชิยังคงบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่อาซาฮินะจะใจเย็นและไม่ใยดี ถ้าผู้เชี่ยวชาญพูดอย่างนั้น, มันต้องเป็นอย่างนั้น แต่ความจริงยังอยู่ที่ว่าอาซาฮินะได้ผ่อนคลาย ดังนั้น, มันมีบางอย่างผิดปรกติในตัวอาซาฮินะมั้ย
「มันมีวิธีที่จะบอกได้มั้ยว่าเธอผิดปรกติ」
「มีวิธีที่เรียบง่าย นายแค่ต้องทำให้ตัวของเธอบาดเจ็บและวัดเวลาที่มันใช้งานเพื่อการรักษา ดังนั้น นายสามารถจะได้การเข้าใจของระดับการทำงานของปรสิต」
เข้าใจแล้ว ถ้าปรสิตทำงานอย่างถูกต้อง, แผลก็น่าจะหายด้วย
「ยังไงก็ตาม, นั่นเป็นบางอย่างที่ทดสอบเมื่อเธอตื่น แต่สำหรับตอนนี้ มันดีที่สุดที่จะให้ความสำคัญกับการเติมพลังงานของเธอ」
「เข้าใจแล้ว, ดีมาก」
ผมคิดว่าทามามูชิรู้ว่าอะไรดีที่สุด, ดังนั้นผมพยักหน้าเห็นด้วย
「เราจะเติมพลังงานเธอยังไง?」
ความคิดได้มาหาผมกระทันหัน ผมเลยถามทามะมูชิ, เพราะอาซาฮินะสลบ, เราต้องการวิธีบางอย่างเพื่อให้เธอเติมพลังงาน
เพราะปรสิทได้กินพลังงานจากโฮสต์อย่างต่อเนื่อง, มันจำเป็นสำหรับโฮสต์ที่ต้องกินพลังงาน, แม้ความจำเป็นได้ถูกทำให้ช้าโดยตัวอ่อน ที่ทำให้โฮสต์มีความฝันในอุดมคติ
ผมได้รู้สึกเพียงพอแล้วกับฝันโง่ๆเหี้ยๆนั่น
ผมได้มากกว่าพอแล้วกับฝันโง่ๆเหี้ยๆนั่น
ผมอยากจะใช้วิธีอื่นถ้าเป็นไปได้
「หืม, ด้วยการหยดทางหลอดเลือดดำมันง่ายต่อการก่อปัสสาวะ, แต่ในอีกทางนึงอุจจาระมันยากกว่าที่จะก่อ」
「เราใส่พลังงานเข้าไปตรงๆในรูหลังไม่ได้เหรอ?」
「มันจะไม่มีประโยชน์, ปรสิตกินอุจจาระ, ไม่ใช่สารอาหารที่ยังไม่ย่อย ดังนั้นมันจะไม่มีประสิทธิภาพที่จะยัดอาหารเข้าไปในรูหลังเธอ」
ทามะมูชิส่ายหัวของเธอในการปฏิเสธคำแนะนำของผม งั้นมันก็ไม่ดีที่จะใส่อาหารเข้าไปตรงๆในรูหลัง? ผมคิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดี เพราะของที่อยู่ในลำไส้จะถูกใช้เป็นแหล่งอาหาร
「โอ้, มีทางที่จะให้เธอรับสารอาหาร มันจะใช้เวลาบ้างก่อนอาหารจะเปลี่ยนเป็นอุจจาระ, แต่ไม่มีอะไรที่ทำได้เกี่ยวกับนั่น」
「เข้าใจแล้ว, ดีมาก ชั้นจะปล่อยให้เธอแล้วกัน」
「ได้, โปรดปล่อยมันให้ชั้นได้เลย」
ทามะมูชิพยักหน้า, และผมพยักหน้ากลับ
「นายปล่อยนี่ไว้ให้ชั้นได้, ดังนั้นทำไมนายไม่ไปนอนซักหน่อยละ? การถามให้นายหลับในบ้านของศัตรูอาจจะเป็นคำขอที่ไม่มีเหตุผล, แต่ชั้นไม่ได้รู้สึกไม่เป็นมิตรกับนายแล้ว」
ผมหัวเราะเมื่อเธอพูดอย่างนี้, และผมยักไหล่ของผม
「ชั้นเชื่อว่าเธอไม่มีความไม่เป็นมิตรกับชั้น, แต่ไม่พอสำหรับการไปนอน ชั้นจะยังระวังอยู่」
「นั่นมีเหตุผล ไม่, นายพูดถูก, ความผิดของชั้นเอง ชั้นไม่ได้ไม่เป็นมิตรแล้ว, ยังไงก็ตาม, ชั้นจะมีปัญหาถ้านายเชื่อชั้นทันที」
ผมหัวเราะให้ทามะมูชิด้วยรอยยิ้มที่เบี้ยว
「ยังไงก็ตาม นายอาบน้ำได้ และให้ชั้นเหงื่อออกกับตรงนี้แทน ถ้านายเข้าไปกับสาวกึ่งมนุษย์ แม้แต่ชั้นโจมตีด้วยแมลง, นายก็จะสามารถรับมือกับมันได้」
ทามะมูชิหัวเราะคิดคัก, ผมหัวเราะลึกๆให้กับการประชดในคำพูดเธอ
แม้ว่าผมถูกโจมตีโดยแมลง, เธอพูด
「นี่อาจจะเป็นครังแรกที่คุยและหัวเราะกับใครบางคน」
ทามะมูชิเอียงหัวของเธออย่างสงสัยเมื่อผมพูดนั่นด้วยเสียงหัวเราะ
「อย่างนั้นเหรอ?」
「โอ้, ชั้นได้ถูกเกลียดตั้งแต่นานมาแล้ว ชั้นไม่ได้มีการคุยที่ดีๆกับใครซักคนเลย, ไม่ต้องพูดถึงการหัวเราะด้วยกัน ช่างหลอกลวง」
「นั่นน่าตกใจ ไม่, มันปรกติที่จะหมางเมินพวกนั้นที่ต่างไปจากปรกติ ยังไงซะ, คนที่มีพลังเหงาบ่อยครั้ง แต่ในกรณีชั้น ชั้นลำพังเพราะชั้นไม่มีพรสวรรค์」
ทามะมูชิเอียงหัวของเธออย่างเสียใจ พวกนั่นที่มีพลังถูกหมางเมิน, และพวกนั่นที่ไม่มีพลังก็ถูกหมางเมิน โลกมันค่อนข้างเละเทะ
「มันดีที่สุดที่จะธรรมดา」
「ใช่, ใช่, ธรรมดาดีที่สุด」
「งั้นไม่มีอะไรที่ทำได้ ไม่ว่าจะคิดแบบไหน, มันไม่ธรรมดา」
「ฮ่าฮ่า, ยังไงซะ, มันสิ้นหวัง, ทั้งหมดมันสิ้นหวัง」
เห็นผมยักไหล่และพยักหน้าระหว่างหัวเราะ, ทามะมูชิหัวเราะคิกคัก และเช็ดน้ำตาจากมุมของตาเธอด้วยนิ้ว
「เมื่อชั้นมาคิดดูแล้ว, มันเป็นเวลานานแล้วตั้งแต่ชั้นคุยและหัวเราะกับใครบางคน」
หัวเราะกับน้ำตาในมุมของตาเธอ, เธอดูโตมาก, ตรงกันข้ามกับภาพลักษณ์ที่เด็กของเธอ
เธอเป็นบางคนที่ใช้ชีวิตมาสามสิบปีแล้ว แต่แน่นอนว่าผมยังดูโตกว่า
ทิ้งทั้งหมดไว้ด้านข้าง, ผมจะล้างเหงื่อในอ่าง ผมควรจะให้รางวัลริกกะด้วย
「ยังไงซะ, ชั้นจะอาบน้ำ」
โบกมือของผม, ผมส่งเสียงขณะที่ผมเริ่มเดินออกจากห้อง
จากนั้น, ผมจำบางอย่างได้กระทันหัน, ผมหยุดและหันกลับไป
และผมเข้าหาทามะมูชิ
「ชั้นเกือบลืม ชั้นติดค้างเธอสำหรับการช่วยอาซาฮินะ ถ้ามีบางอย่างที่ชั้นทำให้เธอได้, พูดมัน ถ้าชั้นทำได้ชั้นจะให้ยืมมือ คิดถึงสิ่งที่เธอต้องการจนถึงตอนนั้นละกัน」
หลังจากตบไหล่ของทามะมูชิเบาๆ, ผมมุ่งหน้าไปที่ริกกะเพื่อที่จะไปอาบน้ำ
แต่อะไรกันที่เป็นเหตุของผลข้างเคียงที่ผิดปรกติของอาซาฮินะ? ขณะที่ผมเดินอยู่ในทางเดิน ผมถามสิ่งนี้กับตัวเอง, จำความวิตกกังวลของผมได้
พูดถึงแล้ว, ทามะมูชิพูดว่าเธอสอนตัวเองมา ดังนั้นเธออาจจะล้มเหลว ถ้าเป็นแบบนั้นมันเป็นเหตุของความกังวล
เวอร์ชั่นไม่เซ็นเซอร์อ่านได้ที่ tunwalai หรือ readAwrite
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord