บทที่246 หาไม่เจอ
ตอนที่ทั้งสองคนเห็นเงินสดสายตาก็มองอยู่อย่างนั้น
เห็นเงินจำนวนมาก แค่รักษาความลับอย่างเดียว พวกเธอไม่กล้าละเลย รีบพยักหน้า：“คุณหนูส้งวางใจเถอะ ที่พวกเราเห็นวันนี้จะไม่เห็นทั้งนั้น ไม่ได้ยินอะไรเลย คุณวางใจได้ พวกเราจะเงียบปากอย่างดี ยามที่หน้าประตูก็ส่งต่อให้พวกเราได้”
ส้งหวั่นหวั่นเห็นว่าทั้งสองก็ฉลาดเช่นกัน จึงพยักหน้าอย่างพอใจ：“โอเค รีบกลับไปทำงานเถอะ”
ทั้งสองขอบคุณเสร็จก็ออกไปจากห้องน้ำ เหลือแต่ส้งหวั่นหวั่นคนเดียวที่ภูมิใจ
เวลานี้ถวนจื่อถูกคนขับรถพามาที่ทาวน์เฮาส์แห่งหนึ่ง
“ลุง พ่อผมอยู่ที่นี่เหรอครับ?”ถวนจื่อถามคนขับ
คนขับพยักหน้า：“ใช่ คุณชายน้อย”
พูดไปก็พาถวนจื่อเข้าไปในทาวน์เฮาส์ หาห้องหนึ่งขังเขาเอาไว้
เรียกคนใช้ข้างๆ:“ดูแลเด็กคนนี้ดีๆ ไม่ว่าอย่างไรห้ามให้เด็กคนนี้วิ่งออกมา คุณหนูกำชับมาเป็นพิเศษ ถ้าเขาหายไป คุณก็อย่าทำงานที่นี่อีกเลย”
คนใช้ไม่กล้าละเลย เอาแต่เฝ้าดูที่หน้าห้อง ถวนจื่อจึงถูกขังอยู่อย่างนี้
ทางด้านลี่จุนซินก็หาไปทั่วทั้งบริษัท ดูกล้องวงจรปิด โทรหาแม่บ้านที่ทาวน์เฮาส์ ก็บอกว่าถวนจื่อยังไม่กลับมา ในใจก็ยิ่งไม่สบายใจ
ถวนจื่อเจอคนลักพาตัวเด็กไปขายหรือไม่ ถ้าใช้งั้นก็แย่แล้ว
ที่ตัวเองเดาก่อนหน้านี้กลับตาลปัตรหมด ทันใดนั้นลี่จุนซินก็สับสนอยู่สักพัก ไม่รู้ควรจะทำอย่างไร
ลี่จุนซินเอาเรื่องนี้บอกโม่เสี่ยวฮุ่ย
“ทำไมไม่เจอเด็กล่ะ?”โม่เสี่ยวฮุ่ยตื่นตระหนกเล็กน้อย“ไม่ใช่ว่าเด็กอยู่กับเจียงหยุนเอ๋อตลอดเหรอ?จะไม่เจอได้ไง？”
“ถูกคนใช้คนหนึ่งพาออกไป แล้วเด็กก็หาย”
“งั้นก็รีบหา หาทางตามหาเขาให้เจอให้แม่ด้วย”ในใจโม่เสี่ยวฮุ่ยก็กังวลมาก
เด็กนั้นบริสุทธิ์ ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อเธอจะไม่ชอบอย่างไร แต่ก่อนหน้านี้ถวนจื่อก็เคยเรียกเธอว่าคุณย่า ย่าครับย่าครับ เป็นเด็กดีอะไรก็เชื่อฟังหมด
แล้วตัวเองก็อายุมากขึ้นเรื่อยๆ ประกอบกับชอบเด็กพวกนี้พอดี
“แม่ ฉันหาทั้งวันแล้ว ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า”ลี่จุนซินก็หมดหนทาง
โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้ว่าบอกลี่จุนถิงไม่ได้ ดังนั้นได้แต่ใช้อำนาจของลี่จุนซิน:“ลูกไปหาพวกคอนเนคชั่นของลูก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเอาตัวเด็กกลับมาให้แม่”
ลี่จุนซินตระหนักได้：“โอเคค่ะแม่ ฉันรู้แล้ว”
พอลี่จุนซินวางสาย ก็โทรหาผู้ช่วยของตัวเอง ให้ผู้ช่วยติดต่อคอนเนคชั่นต่างๆของตัวเอง ให้คนไปหาเบาะแสของเด็ก
เดิมที ความสามารถทำงานของลี่จุนซินก็แข็งแกร่ง พูดได้ว่าเป็นหญิงแกร่ง ก่อนหน้านี้ตอนที่ทำงานก็มีคอนเนคชั่นไม่น้อย เวลานี้ต้องใช้คอนเนคชั่น ก็ไม่แน่ว่าอาจจะสะดวกขึ้นเยอะ
ทางส้งหวั่นหวั่นรู้ว่าลี่จุนซินกำลังหาถวนจื่อ ก็รีบให้คนแอบสอดส่อง
การกระทำของลี่จุนซินต่างอยู่ในสายตาของเธอ
เธอไม่ค่อยเข้าใจลี่จุนซินว่าคิดอะไรอยู่กันแน่
ไม่ชอบเจียงหยุนเอ๋อชัดๆ แล้วทำไมถวนจื่อหายไปถึงได้ร้อนใจตามหาแบบนี้
ครั้งนี้ส้งหวั่นหวั่นจะไม่ให้ใครมาทำลายแผนการของตัวเอง
ดังนั้น ส้งหวั่นหวั่นก็เริ่มศึกษาว่าจะติดต่อเจียงหยุนเอ๋อลับหลังลี่จุนซินอย่างไร
เจียงหยุนเอ๋อเคยบอกว่าลูกคือชีวิตของเธอ ถ้าเอาลูกมาคุกคามเธอ จะต้องหลอกเจียงหยุนเอ๋อออกมาอย่างสำเร็จแน่
แค่เจียงหยุนเอ๋อออกมา ก็จัดการเธอให้สิ้นซาก ไม่มีเจียงหยุนเอ๋อคนนี้ในโลกใบนี้อีกต่อไป
ดังนั้นถวนจื่อ ก็จะเป็นเด็กตัวคนเดียว แล้วก็จะไม่ก่อให้เกิดปัญหาอีก
ถ้าไม่ได้จริงๆละก็ งั้นก็เอาเด็กคนนี้ไปให้คนอื่น หรือว่าส่งไปที่สถานรับเลี้ยงเด็กที่อยู่บนพื้นที่ห่างไกลบางแห่ง
แค่ส่งไปไกลๆก็ยิ่งดี ทางที่ดีส่งไปไกลจนไม่สามารถมาปรากฏตรงหน้าตัวเองกับลี่จุนถิงได้อีกก็ดี
ส่วนทางด้านลี่จุนถิงก็ยังไม่รู้ว่าถวนจื่อหายไป
ช่วงหลายวันนี้เขาเอาแต่แอบตามหาเบาะแสของเจียงหยุนเอ๋อ
เขาได้แต่ทำท่าทีดูประนีประนอม เพื่อลดการป้องกันท่านปู่ลี่ที่มีต่อตัวเอง มีแค่แบบนี้ถึงจะมีโอกาสช่วยเจียงหยุนเอ๋อออกมา
ตอนนี้ลี่จุนถิงรู้แล้วว่าเจียงหยุนเอ๋อน่าจะอยู่ในทาวน์เฮาส์ไหน
ส่งคนแอบไปเข้าใจสถานการณ์ จึงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อถูกดูแลอย่างดี นอกจากไม่สามารถออกไปจากทาวน์เฮาส์ได้แล้วอย่างอื่นก็ได้รับการปฏิบัติอย่างดี เขาจึงโล่งอก ไม่รีบร้อนช่วยเธอออกมา
วันนั้นตอนบ่าย คนใช้เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่ของทาวน์เฮาส์ออกไปซื้อของ
ครั้งที่แล้วคนใช้ที่ซื้อของถูกลี่จุนซินไล่ออกแล้ว ต่อมาเธอถูกรับหน้าที่ไปทำงานด้านการซื้อของ
ส้งหวั่นหวั่นรู้จักคนใช้ของทาวน์เฮาส์อย่างละเอียดตั้งนานแล้ว ระหว่างทางของคนใช้ก็ขวางคนใช้นั้นไว้
“คุณหนูส้ง？”เรื่องที่ตระกูลลี่กับตระกูลส้งแต่งงานกัน รู้กันไปทั่วทั้งเมือง เมื่อก่อนคนจำนวนมากที่ไม่รู้จักส้งหวั่นหวั่น ตอนนี้ต่างรู้ว่าส้งหวั่นหวั่นหน้าตาเป็นอย่างไร
“คุณว่างไหม？พวกรเมาคุยกันหน่อย？”ส้งหวั่นหวั่นเสนอคำเชิญกัวชูนลี่
กัวชูนลี่ลำบากใจเล็กน้อย：“คุณหนูส้ง ฉันยังทำงานอยู่ ถ้ากลับไปช้าจะโดนแม่บ้านว่าได้ค่ะ”
ต้องรู้ว่าการจัดการของแม่บ้านนั้นเข้มงวดมาก
“ไม่เป็นไร ฉันจะคุยกับคุณเรื่องหนึ่ง แป๊บเดียว ไม่ถ่วงเวลานานหรอก”ส้งหวั่นหวั่นยิ้มนิดๆ มองแผนการร้ายกาจในใจเธอไม่ออก
กัวชูนลี่เริ่มลังเล ละเลยหน้าที่ของตัวเองเป็นการส่วนตัวนั้นไม่ถูก แต่ถึงแม้ตอนนี้ส้งหวั่นหวั่นยังไม่แต่งงานเข้าตระกูลลี่ แต่ก็หมั้นแล้ว และก็ถือว่าเป็นคุณนายครึ่งหนึ่ง เรื่องแต่งงานก็ไม่นานก็ช้านี้ คิดถึงตรงนี้ กัวชูนลี่จึงพยักหน้า ตามส้งหวั่นหวั่นขึ้นรถไป
ส้งหวั่นหวั่นพากัวชูนลี่มาที่ซอยเล็กแห่งหนึ่ง
“คุณหนูส้ง คุณมาหาฉันเพราะเรื่องอะไรกันแน่？”เห็นส้งหวั่นหวั่นไม่เต็มใจที่จะพูด กัวชูนลี่จึงทนไม่ไหวเริ่มถาม
“ที่จริงก็ไม่มีอะไร？”ส้งหวั่นหวั่นดึงมือของกัวชูนลี่
กัวชูนลี่หดมือเข้า คิดว่าส้งหวั่นหวั่นที่จริงไม่ค่อยเป็นมิตรกับตัวเองเท่าไหร่
ส้งหวั่นหวั่นชักมือกลับอย่างอึดอัด แล้วก็มีท่าทีกลับไปเป็นกุลสตรีตามเคย：“ที่จริงวันนี้ฉันอยากให้คุณช่วยทำเรื่องหนึ่ง”
“ฉันแค่คนธรรมดาทั่วไป ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ”คนใช้อยากเลี่ยงทันที แบบนี้มักรู้สึกไม่ค่อยดี
“ง่ายมาก แค่คุณแอบพาเจียงหยุนเอ๋อมาหาฉันก็พอแล้ว”
กัวชูนลี่ส่ายหน้า：“ไม่ได้ค่ะคุณหนูส้ง ก่อนหน้านี้มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่ง แอบพาถวนจื่อออกไป สุดท้ายโดนไล่ออกค่ะ”
“มีอะไรไม่ได้ล่ะ？”ส้งหวั่นหวั่นจับมือกัวชูนลี่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้กัวชูนลี่ไม่หลบ“คุณวางใจเถอะไม่ได้ให้คุณทำฟรีๆแน่ ถ้าคุณทำสำเร็จฉันให้ห้าแสน”
กัวชูนลี่เงยหน้ามองส้งหวั่นหวั่นอย่างตะลึง
ส้งหวั่นหวั่นพยักหน้า：“เชื่อฉัน ฉันจ่ายให้คุณก่อนครึ่งหนึ่งได้”
ในใจของกัวชูนลี่เริ่มสับสน แต่สุดท้ายก็ทนเวทมนตร์ราคาห้าแสนไม่ไหว รับปากเห็นด้วย