ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 52
เจนสัน ไม่เคยใส่เสื้อผ้าเท่ ๆ และสบายเหมือนกับตอนที่ใส่ ‘สมาร์ท เบบี้ ไทเกอร์’ มาก่อน
หลังจากที่แนนซี่พยายามค้นหาเสื้อผ้าของ ‘สมาร์ท เบบี้ ไทเกอร์’ และแล้วเธอก็โทรศัพท์ให้เจย์ดู เมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด เขาขมวดคิ้วทันที “ลูกไปหัดใส่เสื้อผ้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? สีมันดูฉูดฉาดเกินไป!”
เจนสันเริ่มรู้สึกแย่ “ผมก็เป็นแค่เด็ก!” เขาเริ่มรู้สึกไม่พอใจ
เจย์สังเกตดูที่ป้ายราคา มีตั้งหลักสิบหยวนไปจนถึงร้อยหยวน แล้วเขาก็กลับไปจ้องมองที่เจนสันอย่างสงสัย “แน่ใจนะว่า จะใส่เสื้อผ้าถูก ๆ แบบนี้?”
เจนสันรีบพยักหน้า เขาแค่อยากใส่เสื้อผ้าที่เหมือนกับร็อบบี้น้อย มันจะได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น
เจย์ถอนหายใจ เขาแสดงสีหน้าดูถูกออกมา “คุณพ่อไม่เคยซื้อเสื้อผ้าออนไลน์พวกนี้เลย”
เจนสันรีบโต้กลับอย่างหน้าตาย “มันไม่ได้มีไว้สำหรับคุณพ่อนี่ครับ”
เจย์สบตาของเจนสัน เขาเริ่มโตขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพยายามต่อสู้ในสิ่งที่เขาอยากได้
เจย์เลือกที่จะรักษาน้ำใจของลูก เขายื่นโทรศัพท์ให้เจนสัน “ลูกเลือกของที่ลูกต้องการลงไปในรถเข็น เดี๋ยวพ่อจะจ่ายเงินให้”
เจนสันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเลือกเสื้อผ้าอย่างกระตืนรือร้น เขากดเพิ่มทุกอย่างที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าของร๊อบบี้น้อย ลงในตระกร้าสินค้า
เจย์เห็นตระกร้าสินค้าเต็มไปด้วยเสื้อผ้า ใบหน้าของเขาก็หม่นลง เขาแอบด่าโรสอยู่ในใจที่ทำให้รสนิยมของเจนสันแย่ลง
บางทีนี่อาจจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ หรืออาจจะเป็นเพราะ “เจนสัน ทำตัวเป็นปกติครั้งแรกในรอบสองวันที่ผ่านมา น้าโจเซฟินก็เลยคิดถึงเขา เลยตัดสินใจมาหาเขาที่บ้าน”
เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามา แล้วเห็นแนนซี่นั่งอยู่ โจเซฟินก็หัวเราะกลบเกลื่อนเบา ๆ “ฮะ ฮะ ขอโทษทีที่มารบกวน”
เจย์มองไปที่น้องสาวของเธอ ริมฝีปากเขากระตุกเล็กน้อย “ไหนเราเคยสาบานว่าจะไม่เหยียบเข้ามาที่บ้านหลังนี้อีกหรอกเหรอ?”
โจเซฟินชี้ไปที่เจนสัน แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เจนสันหายเป็นออทิสติกแล้ว ดังนั้นคำสาบานของฉันก็ลองหายไปกับสายลมเช่นกัน!”
ทั้งคู่เคยเป็นคู่ปรับกันในอดีต เจอกันที่ไรต้องเป็นทะเลาะกันทุกที นั่นเป็นเหตุผลที่โจเซฟิน สาบานอย่างกล้าหาญว่าจะไม่เข้ามาเหยียบที่ โฮไรซอน คอลเลอร์ อีกตลอดชีวิตเว้นแต่ว่ามีเรื่องจำเป็นจริง ๆ
ในตอนนี้โจเซฟินนั้นไม่รู้ว่า เจนสันได้กลับไปเป็นตัวตนที่เย็นชาเหมือนในอดีตแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่มาที่บ้านเพื่อหาทางวุ่นวายกับเขา
“เจนสัน น้าโจเซฟินมาหา เธอมาเพื่อเล่นกับลูกน่ะ” เจย์พูด
เจนสันเหลือบมองโจเซฟินอย่างเหนื่อยหน่าย “ไม่ครับ” เขาปฏิเสธอย่างไม่ใยดีเพียงแค่คำเดียว
โจเซฟินรีบวิ่งมาหาเขา เธอใช้มือทั้งสองข้างลูบที่ใบหน้าของเขา ใบหน้าหน้าของเจนสันนั้นยิ้มกว้าง “เจนสัน วันนั้นเธอไม่ได้บอกเหรอว่าชอบเล่นกับน้า? เราไปเล่นหมากรุกกันเถอะ” เธอลากเจมสันที่ดูไม่เต็มใจขึ้นไปที่บนห้องของเขา
เมื่อเจนสันมาถึงห้องของเขา เขาก็เปิดประตูแล้วก็ปิดมันลงอย่างรวดเร็ว โจเซฟินยังอยู่ที่ด้านนอกห้องของเขา
ประตูปิดกระแทกเข้าที่ศีรษะของโจเซฟินอย่างแรง มีรอยช้ำขึ้นบนหน้าผากของเธอ เธอส่งเสียงคร่ำครวญออกมาอย่างน่ากลัว แล้วร้องว่า “เจนสัน ไอ้เด็กปีศาจ เธอทำให้หน้าของฉันเสียโฉม ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหนีเด็ดขาด”
เจนสันพูดอย่างเย็นชา เขาตะโกนออกมาจากด้านในว่า “น้าไม่ต้องสนใจรูปลักษณ์หรอก ปล่อยให้มันผ่านไป”
“ฉันอยากจะเป็นนักแสดง แน่นอนฉันต้องสนใจรูปลักษณ์ภายนอกสิ เธอคิดว่าน้าจะหาเงินได้จากที่ไหน?” โจเซฟินกรีดร้องด้วยความโกรธ
“กองทุนเด็ก” เจนสันตะโกนตอบโต้ออกมา
โจเซฟิน โกรธมากจนหยุดหายใจ “เธอเรียกฉันให้ไปพึ่งพา กองทุนทรัสต์เหรอ? แล้วเธอล่ะ เธอก็พึ่งคนแก่ของเธอเหมือนกัน…”
“คุณพ่อผมยังไม่แก่” เจนสันตอบ
โจเซฟินรู้อึ้งไปทันที