บทที่251 ถือว่าโชคเข้าข้างคุณมากนะ
ในตอนนี้เองลี่จุนซินก็ขมวดคิ้วมาชนกัน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้สนใจอะไรเจียงหยุนเอ๋อเลยจริงๆ แต่เธอก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน
ซู่จี้งยี้รู้เรื่องพอประมาณแล้ว เลยรีบกลับมาบอกลี่จุนถิง： “คุณชายลี่ ฉันตรวจสอบกล้องวงจรปิดของถนนเส้นหนึ่งแล้ว มั่นใจได้เลยว่าเด็กผู้หญิงในข่าวนั้นอายุยี่สิบกว่า ผมยาวพอประมาณ เพราะอยู่ในรถกันหมด ดังนั้นส่วนสูงและรูปร่างเลยไม่รู้เหมือนกัน”
ลี่จุนถิงตากระตุก เจียงหยุนเอ๋อก็ผมยาวพอประมาณเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
ลี่จุนซินรู้ว่าลี่จุนถิงนั้นคิดมากเลยรีบปลอบ： “จุนถิง คุณไม่ต้องร้อนใจไปนะ ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ใช่เจียงหยุนเอ๋อก็ได้？”
“ถ้าเกิดว่าใช้ล่ะ？” ลี่จุนถิงเงยหน้าขึ้นมาทันที พลางมองลี่จุนถิงด้วยความโกรธ
ลี่จุนซินตกใจเพราะสายตาของลี่จุนถิง ต้องรู้ด้วยว่าลี่จุนถิงไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนี้เลย
“ไปหามา ช่วยทางตำรวจหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอ” ลี่จุนถิงไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปได้
ลี่จุนซินคิดว่าอาจจะเป็นเพราะว่า ในใจนั้นโทษตัวเองอยู่ตลอดเลย
ถ้าเกิดเกิดเรื่องขึ้นกับเจียงหยุนเอ๋อจริงๆ นั่นถือว่าเสียชีวิตถึงสองชีวิตเลยนะ
ตอนที่ลี่จุนถิงกำลังรีบสืบอยู่นั้น อีกฝั่ง เจียงหยุนเอ๋อเองก็เพิ่งฟื้นขึ้นมาจากห้องห้องหนึ่ง
ตอนที่ลืมตาขึ้นมานั้น เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกว่าหัวนั้นขาวโพลนไปหมด เลยคิดเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้เท่าไหร่
เธอประพริบตา พลางมองสภาพแวดล้อมที่แปลกไป ผ่านไปสักพักแต่ก็ยังไม่ได้สติจริงๆ สักที
สักพัก เจียงหยุนเอ๋อก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากเตียง พบว่าเสื้อผ้านั้นถูกเปลี่ยนไป แต่ว่าเสื้อผ้านั้นมันค่อนข้างใหญ่ แบบของเสื้อผ้าก็ไม่ใช่สมัยปัจจุบันสักเท่าไหร่ เมื่อใส่อยู่บนตัวเจียงหยุนเอ๋อเลยทำให้ดูแก่ไปหน่อย
ขณะที่เจียงหยุนเอ๋อกำลังนั่งเหม่ออยู่นั้น จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงเดินดังเข้ามา เจียงหยุนเอ๋อตกใจเป็นอย่างมาก ก่อนพบว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน
ก่อนหน้านี้เธอถูกตระกูลลี่ขังเอาไว้ในคฤหาสน์นั้น ถวนจื่อก็ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน หลังจากนั้นกัวชูนลี่บอกกับเธอว่าจะช่วยหาถวนจื่อให้ ตอนที่นั่งรถไปหาถวนจื่ออยู่นั้น กลับเกิดอุบัติเหตุ……
ดังนั้น ตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนกันนะ？
เจียงหยุนเอ๋อกำลังคิดอยู่ โดยไม่ได้สนใจเลยว่ามีคนเดินมาอยู่ข้างๆ แล้ว
“สาวน้อย คุณฟื้นแล้วเหรอ！”
มีเสียงแหบแห้งดังเข้ามาในหูของเจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อเลยเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความประหลาดใจ มีหญิงสูงวัยคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าเธอ
เจียงหยุนเอ๋อมองแล้วก็คิดว่าหญิงชราคนนี้ดูใจดี แต่ก็ลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะเปิดปากถาม： “ฉัน……ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอุบัติเหตุ คุณช่วยฉันเอาไว้เหรอ？”
คุณหญิงพยักหน้าพลางยิ้มขึ้น ด้วยความเห็นใจ： “ตอนนั้นคุณมีเลือดไหลออกมามากบนถนน ถ้าเกิดไม่ใช่ว่าฉันกับสามีของฉันผ่านมา คุณอาจจะไม่มีชีวิตต่อแล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจียงหยุนเอ๋อก็พูดออกไปด้วยความเห็นใจ： “ขอบคุณพวกคุณมากเลยจริงๆ ！”
เมื่อถึงตอนนี้ เจียงหยุนเอ๋อถึงจะคิดออก ว่าหลังจากที่เกิดอุบัติเหตุกับตัวเอง รถก็ตกลงมาจากเนินเขา
ความโชคดีใจความโชคร้ายก็คือ บนเนินเขานั้นมีต้นไม้ใหญ่ขวางรถที่ตกลงมาเอาไว้ได้
ถึงแม้ว่าในตอนนั้นเจียงหยุนเอ๋อจะเจ็บไม่น้อยเลย แต่ก็ยังปีนออกมาจากรถได้ แต่ว่าคนขับนั้นกลับหมดสติไปแล้ว
ในตอนแรกอยากจะหาคนไปช่วยคนขับรถของเธอ แต่สุดท้ายก็หมดสติไประหว่างทาง
ยังดีที่บนเขานั้นมีหมู่บ้านเล็กๆ เจียงหยุนเอ๋อเลยถูกช่วยจากสองสามีภรรยาคู่นี้ ไม่อย่างนั้น……ก็พูดได้เพียงว่าโชคร้าย
“จริงสิ ยังมีคนขับรถอีกคนที่มากับฉัน ตอนนั้นฉันจะหาคนไปช่วยเขา พวกคุณมีใครเจอเขาไหม？” เจียงหยุนเอ๋อถาม
คุณนายหญิงอึ้งไป ก่อนจะตอบกลับไป： “คุณพูดแบบนี้ฉันก็นึกขึ้นมาได้ ได้ยินพวกเขาบอกว่า ตรงกลางเขานั้นมีรถอยู่ เหมือนจะเกิดอุบัติเหตุ คนในรถนั้นถูกส่งไปที่โรงพยาบาลแล้ว ไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”
เมื่อรู้ว่าคนขับรถได้รับการช่วยเหลือแล้ว ในใจของเจียงหยุนเอ๋อก็ผ่อนคลายลง แต่ไม่นาน เธอก็คิดเรื่องอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้
เจียงหยุนเอ๋อลูบท้องของตัวเองเบาๆ เพราะไม่รู้สึกถึงชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในท้องเลย เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกร้อนรน： “ฉัน……เด็กในท้องของฉันยังอยู่ดีไหม？”
คุณนายหญิงยิ้มให้เจียงหยุนเอ๋อด้วยความเห็นใจและเอ็นดู： “วางใจเถอะ ลูกของคุณนั้นยังดีอยู่ พวกคุณแม่ลูกโชคดีจริงๆ ชีวิตยืนยาวมาก”
“งั้นก็ดี” ในตอนนั้นเอง เจียงหยุนเอ๋อถึงจะวางใจลงได้บ้าง
ตอนที่อึ้งไปนั้น มีปู่คนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าเจียงหยุนเอ๋อฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพลางพูดออกไป： “พอดีเลย ฉันต้นยาเอาไว้ให้คุณ คุณรีบดื่มเถอะ”
เจียงหยุนเอ๋อรับถ้วยยาจากปู่ด้วยความตื่นเต้น ถึงแม้ว่าจะได้กลิ่นแล้วรู้ว่าขมมาก แต่น้ำใจจากคนอื่นนั้น สุดท้ายเลยฝืนดื่มเข้าไป
หลังจากดื่มเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็นึกถึงเป้าหมายของตัวเองได้อีกครั้ง จะไปหาถวนจื่อไม่ใช่เหรอ！
แต่ในเมื่อตอนนี้ยังหาถวนจื่อไม่ได้ เธอจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร
ดังนั้น หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อคืนถ้วยจากนั้นก็ขอโทษแล้ว เลยรีบลุกขึ้นนั่งบนเตียง แต่กลับถูกคุณนายหญิงกดให้นอนเหมือนเดิม
“ตอนนี้คุณยังบาดเจ็บอยู่ จะให้ดีก็พักสักสองสามวันก่อนแล้วค่อยลุกจากเตียงเถอะ คุณวางใจนะ ฉันกับสามีถึงแม้ว่าจะอายุมากแล้ว แต่ดูแลคุณไหวอยู่นะ” คุณนายหญิงกับพูดด้วยความยินดีเป็นอย่างมาก
เจียงหยุนเอ๋อยิ้มอย่างลำบากใจ： “ไม่ใช่……ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อพวกคุณนะ แต่ว่า ฉันมีเรื่องร้อนใจอยู่ ดังนั้น เลยต้องรีบไปจัดการ”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ท่าทีของคุณนายหญิงก็จริงจังขึ้นมาเป็นอย่างมาก： “แผลของคุณยังไม่หายดีเลย ตอนนี้คุณเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่รู้จะเป็นลมไปเมื่อไหร่ ถ้าเกิดไม่มีคนช่วยคุณจะทำอย่างไร？ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้คุณท้องอยู่ด้วย ยิ่งต้องดูแลร่างกายไม่ใช่เหรอ？”
คำพูดของคุณนายหญิงนั้นไม่ผิดเลย ทำให้เจียงหยุนเอ๋อลังเลอยู่ไม่น้อย
จริงด้วย ตอนนี้เธอกำลังท้องกำลังไส้อยู่ เพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุ ถ้าเกิดยังดึงดันต่อไป ไม่แน่ว่าอาจจะได้ไม่คุ้มเสีย
“โอเค ครั้งนี้อย่าโทษว่าฉันบังคับเลย ฉันทำเพื่อคุณ ยังไม่หายดี คุณอยู่ที่นี่ดีกว่า อย่าหาว่าเราจู้จี้เลย ถึงอย่างไรฉันก็ทำเพื่อคุณนะ”
คุณนายหญิงพูดขนาดนี้แล้ว เจียงหยุนเอ๋อก็เบ้ปากนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ต้องตอบรับคำของเธอ
“โอเค งั้นต้องรบกวนพวกคุณด้วยนะ”