280 ทากัตซูกิ มาโกโตะ พบกันใหม่กับแม่มดแห่งภัยพิบัติ
ราชินีของประเทศแห่งความมืด ลาโฟรเอจ นีเวีย
แต่ไม่มีใครจะเรียกเธอด้วยชื่อนั้น
{แม่มดแห่งภัยพิบัติ}
นั่นคือที่เธอถูกเรียก
คนทรยศมนุยชาติ ออราเคิลต้องสาป
เธอเป็แม่มดที่มีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีแบบนั้น แต่ผู้หญิงตรงหน้าของเราสร้างรอยยิ้มโดยไม่มีเจตนาร้าย
“นีเวีย-โดโนะ ได้โปรดบอกว่าทำไมคุณหยุดเรา การกำจัดฮีโร่แห่งแสงและปาร์ตี้ของเขาเป็นคำสั่งจากบุคคลที่ยิ่งใหญ่ อิบลีส-ซามะ” (แอสทารอธ)
เสียงต่ำของแอสทารอธสะท้อนมา
“ถ้าเป็นแบบนี้ ด้วยโคไซทัสยังมีผลอยู่ ผู้คนของทวีปปีศาจจะพินาศ แล้วก็ ถ้าการต่อสู้เกิดขึ้นที่นี่ ลอร์ดปีศาจที่ขยับไม่ได้ จะไปติดอยู่ในมันด้วย รู้มั้ย? (นีเวีย)
พูดคำนี้ ราชินีนีเวียมองดูไปรอบๆ
เหมือนที่เธอพูด ราชาปีศาจร้าย ราชาแมลง และราชาสัตว์ถูกหยุดโดยผลของเวทมนตร์ระดับพระเจ้า
แต่นั่นแปลก
(…งั้น ทำไมราชินีนีเวียขยับได้ล่ะ?) (มาโกโตะ)
เออนี่ขยับได้เพราะดั้งเดิมเธอเป็นนางฟ้าจากดินแดนสวรรค์
ราชามังกรโบราณมีเลือดของเทพเจ้ามังกร
แม้ว่าเธอเป็ออราเคิล เธอยังเป็นมนุษย์
แม้แต่ลอร์ดปีศาจก็ขยับไม่ได้ในระยะของโคไซทัส แม้อย่างนั้น ทำไมเธอทำเหมือนเป็นธรรมชาติอยู่ข้างในมัน?
มันน่ากลัวอย่างเรียบง่าย
“เธอคือ…พวกของใคร? เธอคือราชินีของลาโฟเอจใช่มั้ย?!” (แอนนา)
แอนนา-ซังตะโกน
ใช่ มันต้องเป็นความตกใจ ที่ราชินีของประเทศแห่งความมืด คุยกับลอร์ดปีศาจอย่างเป็นมิตร
“ชั้นเป็น {พวกของทุกคน} แน่นอนว่า ชั้นก็เป็พวกของเธอด้วย” (นีเวีย)
ราชินีนีเวียพูดคำนี้ด้วยรอยยิ้ม
(ชั้นประทับใจที่เธอพูดอย่างนั้นได้…) (มาโกโตะ)
ไม่ว่าจะมองมันยังไง เธออยู่ฝั่งของลอร์ดปีศาจ
เธอเป็นผู้หญิงที่บิดเบี้ยว ที่ทิ้งชื่อเธอไว้ในประวัติศาสตร์ และมีคอนเนคชั่นกับลอร์ดปีศาจ
แต่ผมไม่เห็นเจตน่าที่ชั่วร้ายมาจากเธอ
“…”
แอนนา-ซังส่งสายตาของความสงสัยใส่เธอ ด้วยดาบเธอที่ยังพร้อมอยู่
อย่างน้อย เธอไม่ได้ดูเหมือนจะกลืนอะไรซักอย่างที่ราชินีนีเวียพูด
“นีเวีย มันจะไม่ได้ผล มันดูเหมือนเสน่ห์ที่ภาคภูมิใจของเธอจะไม่ได้ผลกับสองคนนี้” (เออนี่)
“ใช่ ชั้นอยากจะแก้เรื่องนี้อย่างสงบสุข…” (นีเวีย)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์ลงพื้นที่ข้างของราชินี
เมื่อผมมองดูใกล้ๆ ตาของราชินีแห่งความมืดส่องแสงสีทอง
เธอมีเจตนาที่จะให้เราโดนเสน่ห์ หือห์
ส่วนไหนของเรื่องนั้นกันที่สงบสุข
ผมไม่สบายใจและยืนยันหน้าของแอนนา-ซัง
…มันโอเค
เธอไม่ได้โดนเสน่ห์
การที่เธอโดนเสน่ห์ไปวินาทีหนึ่งควรจะเป็นจินตนาการของผม…น่าจะ
“งั้น ชั้นไม่มีทางเลือกนอกจากจะถาม” (นีเวีย)
ราชินีแห่งความมืดถอนหายใจเบาๆ และเข้าหาเรา
ผมไม่ได้รู้สึกถึงแรงกดดันใดๆจากพวกเธอ
เทียบกับราชามังกรโบราณและราชานางฟ้าตกสววรค์ เธอเป็นคำว่าไร้พิษภัย
แม้อย่างนั้น แอนนา-ซังและผมถอยกลับไปไม่กี่ก้าว
“ฮีโร่-ซามะ หยุดโคไซทัสได้มั้ย?” (นีเวีย)
ราชินีแห่งความมืดพูดกับผม
“นายต้องไม่ทำนะ ทากัตซูกิ มาโกโต” (ไอรา)
“ผมรู้” (มาโกโตะ)
เสียงของไอรา-ซามะสะท้อนมมา
มันไม่ต้องพูดถึงเลย
โคไซทัสเป็นเส้นชีวิตของเรา
ทันทีที่ผมหยุดมัน เราจะถูกโจมตีโดยลอร์ดปีศาจที่นี่และตาย
“ฮีโร่ที่องอาจ ทากัตซูกิ มาโกโตะ-ซามะ” (นีเวีย)
ราาชินีแห่งความมืดเรียกชื่อของผม
เสียงของเธอหวาน และมันรู้สึกดั่งเธอกระซิบอยู่ในหูของผม
“มีอะไร?” (มาโกโตะ)
“นายต้องหยุดที่หมู่บ้านปีศาจที่น่าสงสารบนทางมาที่นี่ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)
“…แล้วยังไง?” (มาโกโตะ)
ผมตอบสั้นๆ
ดูเหมือนเธอดูเราอยู่
“ถ้าโคไซทัสสมบูรณ์ แม้แต่คนที่ไร้เดียงสาเหล่านั้นจะตาย ไม่ มันเป็นเวทมนตร์ระดับพระเจ้า โคไซทัส มันเป็นเวทมนตร์ที่ทำให้เจ็บปวดอย่างต่อเนื่องแม้ว่าหลังจากความตาย มีอะไรที่โหดร้ายขนาดนั้นมั้ย? นายเป็นฮีโร่-ซามะที่ทำอะไรบางอย่างไร้หัวใจอย่างนั้นเหรอ?” (นีเวีย)
มันเป็นน้ำเสียงของการวิพากษ์วิจารณ์ แต่มันเป็นคำถามที่มีเมตตา
เวทมนตร์ระดับพระเจ้ามีระยะที่มากเกินไป
และมนุษย์อย่างผมควบคุมมันโดยละเอียดไม่ได้
นั่นทำไมมันจบที่การโดนทั้งทวีปปีศาจ
เธอชี้ส่วนที่น่าเกลียดออกมา
“ปีศาจทำให้เราทุกข์ทรมานตลอดเวลา! พูดบางอย่างที่ไม่รับผิดชอบอย่างหยุดมัน เมื่อพวกเค้าแแค่โดนตีกลับไป!” (แอนนา)
แอนนา-ซังตะโกน
เธอใช้ชิวิตอยู่ในเวลาแบบนี้มานานมากกว่าผม และการตะโกนนี้มันมาจากหัวใจของเธอ
“แต่มีลูกปีศาจที่เพิ่งเกิด และมีกึ่งปีศาจหลายคนที่เกิดขึ้นมาจากการเป็นหนึ่งเดียวกันของมนุษย์และปีศาจ ภายในพวกเค้า มีมากมายที่ออกจากดินแดนนี้ไปไม่ได้ และอยากจบชีวิตของพวกเค้าอย่างมีความสุขที่นี่ เธอจะบอกให้พวกเค้าทั้งหมดไปตายเหรอ? นั่นเป็นความปรารถนาของฮีโร่เหรอ?” (นีเวีย)
“…ให้เหตุผลฉลาดนะ” (แอนนา)
แอนนา-ซังไม่รั้งมือ
แต่คำพูดของเธออ่อนแอลง
ผมยืนข้างหน้าเธอ
“เธอควรจะเจรจากับชั้น ชั้นจะไม่หยุดโคไซทัสไม่ว่าเธอจะพูดอะไร” (มาโกโตะ)
ผมพูดมันตรงๆ
ในความเป็นจริง การฆ่าชาวเมืองของทวีปปีศาจอย่างไม่เลือกมันเป็นความเจ็บปวดที่มากมายในหัวใจของผม…
ถ้าผมไม่มีโล่งจิต ผมน่าจะไม่สามารถทนมันได้
แม้อย่างนั้น ผมไม่คววรจะแค่หยุดเวทมนตร์
ราชินีแห่งความมืดยิ้มดั่งเธอคาดหวังถึงเรื่องนี้
“ฮีโร่-ซามะ นายมีเจตนาที่จะเอาชีวิตของบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส-ซามะ ใช่มั้ย?” (นีเวีย)
“นีเวีย พูดอะไรน่ะ?” (เออร์นี่)
ราชานางฟ้าตกสวรรค์ส่งสายตาของความสงสัยกับที่ราชินีแห่งความมืดพูด
ผมก็คิดว่าผมรู้ว่าเธอจะไปที่ไหน
“บุคคลผู้ยิ่งใหญ่นั่น อิบลีส เห็นได้ชั้นว่าจะมา {เจอนาย} ฮีโร่ที่องอาจ-ซามะ
“อะ?!”
“หือห์?”
เสียงของความตกใจ ขึ้นมาจากทั้งฝ่ายฮีโร่และลอร์ดปีศาจ
ผมมองตาของราชินีนีเวียอย่างเงียบๆ
เธอมีรอยยิ้มปรกติ และผมบอกไม่ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่
“นี่คือกับดัก ใช่มั้ย?” (มาโกโตะ)
“ฟุฟุ…ใครจะรู้ แต่มันหายากที่จะได้โอกาสเพื่อเจออิบลีส-ซามะนะ รู้มั้ย?” (นีเวีย)
ราชินีแห่งความมืดไม่ปฏิเสธคำถามของผม
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ อย่าโดนหลอก” (ไอรา)
ผมพยักหน้ากับไอรา-ซามะที่เตือน
ผมจะไม่รับคำพูดของเธอตรงไปตรงมา
“แน่นอน ชั้นรู้ว่านั่นอย่างเดียวจะไม่เป็นการเจรจา นั่นทำไมชั้นจะมอบของขวัญให้ทุกคน” (นีเวีย)
พูดคนี้ ราชินีแห่งความมืด อธิษฐานระหว่างที่หันหน้าสู่ท้องฟ้า
“{ลอร์ดที่ยิ่งใหญ่ของเรา ได้โปรดมอบกลางคืนให้เราชั่วคราว}” (นีเวีย)
(เป้าหมายของการอธิษฐานของเธอไม่ใช่เทพธิดาแห่งความมืด ไนอา-ซามะ…?) (มาโกโตะ)
ก่อนที่ผมจะสงสัยเธอได้ บางอย่างที่ไม่น่าเชื่อเกิดขึ้น
แสงของพระอาทิตย์ถูกบดบัง…และเราถูกห่อหุ่มไปด้วยความมืดมิด
และจากนั้น {ฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และพระจันทร์} ปรากฏขึ้นมา
“ไม่มีทางน่า…” (ไอรา)
ผมได้ยินเสียงที่ตกตะลึงของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ ขณะที่ตัวผมเองก็ชะงักไป
“แอนนา-ซัง!” (มาโกโตะ)
“…!” (แอนนา)
ฮีโร่แห่งแสง-ซังซีดไปกับเสียงของผม
ต้นทางพลังของฮีโร่แห่งแสงคือแสงอาทิตย์
นี่มันแย่แล้ว พลังของฮีโร่แห่งแสงจะถูกลด
“อย่ากังวล ชั้นเพียงแค่เรียกกลางคืนมาชั่วครู่” (นีเวีย)
ดูเหมือนราชินีแห่งความมืดไม่มีเจตนาที่จะโจมตีเรา
“{ทุกคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในทวีปนี้}” (นีเวีย)
เสียงของราชินีแห่งความมืดสะท้อน
“{เจ้าต้องไม่ทำร้ายฮีโร่แห่งแสงและสหายของเขาไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม}” (นีเวีย)
แม้ว่าคววามดังของเสียงเธอไม่สูงเลยซักนิด เสยงของเธอสะท้อนไปไกลและกว้าง
“{คนที่ทำลายสัญญานี้จะได้รับความตายที่โหดร้าย}” (นีเวีย)
เธอจบมมันด้วยสิ่งอันตราย
มันไม่นานก่อนรอบข้างจะสว่างอกครั้ง และแสงของพระอาทิตย์กลับมา
“แล้วอย่างนี้ล่ะ ฮีโร่-ซามะ?” (นีเวีย)
“แม้ว่าเธอจะบอกชั้นอย่างนั้น…” (มาโกโตะ)
ด้วยแค่การสัญญาทางคำพูดอย่างเดียว…หืม?
ผมรีบมองดูตาของราชานางฟ้าตกสวรรค์
นี่คือ…
“นีเวีย นี่หมายคววามว่ายังไง? เธอวางคำสาปไว้บนชั้น…” (เออนี่)
ราชานางฟฟ้าตกสวรรค์ถามในน้ำเสียงที่เป็นความต้องการคำตอบ
ใช่ คำพูดของราชินีแห่งความมืดเมื่อกี้นี้เป็นคำสาป
“มันช่วยไม่ได้ เพราะทั้งหมดถ้าชั้นไม่ทำ ฮีโร่-ซามะจะไม่ถอนเวทมนตร์” (นีเวีย)
เธอสาปปีศาจทุกคคนในทั้งทวีปจริงๆเหรอ?
ไม่ใช่ว่านั่นอยู่ในดินแดนของพระเจ้าเหรอ?
“ฟุฟุปรกติชั้นร่ายเสน่ห์ลงบนผู้คน ดังนั้นการสาปมันง่าย” (นีเวีย)
ราชินีนีเวียต้องสังเกตหน้าตาที่ตั้งคำถามของผม และพูดเรื่องนี้ดั่งไม่มีอะไรเลย
ฟูเรีย-ซังบอกผมมาก่อนหน้านี่ ว่าเสน่ห์เป็นประเภทของคำสาป
งั้น จริงๆเหรอ?
“ไม่ต้องสงสัย คำสาปแห่งความตายถูกวางบนชาวเมืองทั้งหมดของทวีปปีศาจ เงื่อนไขการใช้งานคือ ‘ทำร้ายฮีโร่แห่งแสงหรือปาร์ตี้ของเธอ’” (ไอรา)
ผมไม่มีทางเลือกนอกจากจะเชื่อคำพูดของเทพธิดาแห่งโชคชะตา-ซามะ
“แต่ ถ้าเธอแก้คำสาปนั้น เธอทำลายสัญญาได้…” (แอนนา)
“การแก้คำสาปมันยากกว่าการวางมัน มันจะต้องใช้หลายวันเพื่อที่จะแก้” (ไอรา)
ไอรา-ซามะปฏิเสธคำพูของแอนนา-ซัง
งั้น ชาวเมืองของทวีปปีศาจโจมตีเราไม่ได้จริงๆเหรอ?
(งั้น เรา {โจมตีเค้าฝ่ายเดียว} ไม่ได้เหรอ?) (มาโกโตะ)
“ทากัตซูกิ มาโกโตะ…ไม่ว่านายจะพูดมันยังไง นั่นมันแค่…” (ไอรา)
“ผมล้อเล่นน่ะ ไอรา-ซามะ” (มาโกโจะ)
การฆ่าคนที่สู้กลับไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวมันไม่ดี
ราชินีแห่งความมืดยิ้มมาเหมือนเดิม
รอยยิ้มของเธอมอบความกลัวที่คลุมเครือให้ผม
(อย่างน้อยก็มีข้อดีในการหยุดเวทย์ระดับพระเจ้า…) (มาโกโตะ)
ถ้าผมไม่จบการใช้งาน ความเป็นพระเจ้าของเทพธิดาจะอยู่ในตัวของผม
พูดอีกอย่าง แม้ว่าระยะทันจะเล็ก ผมยังสามารถที่จะร่ายเวทมนตร์ระดับพระเจ้าได้ {อีกหนึ่งครั้ง}
วัตถุประสงค์หลักของเราคือกำจัดเจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่
กองกำลังของทวีปปีศาจโจมตีเราไม่ได้เพราะคำสาป
เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เองบอกว่าอยากจะเจอเรา
มากกว่านั้น เก็บความเป็นพระเจ้าของผมไว้
นี่มันเรียกว่าอะไรไม่ได้นอกจากกับดัก
“มาโกโตะ-ซัง…” (แอนนา)
แอนนา-ซังดึงแขนเสื้อของผมอย่างไม่สบายใจ
ผมอยากให้เธอพักได้แล้ว
“…ชั้นจะแก้โคไซทัส” (มาโกโตะ)
ผมหยุดเวทมนตร์ระดับพระเจ้าที่ผมควบคุมอยู่
แรงกายออกไปจากกายของผด้วยความรีบ
ผมทนจากการล้มตรงนั้นเดี๋ยวนั้นเลย
โลกที่ถูกย้อมไปในสีขาวได้สีของมันกลับมาอย่างช้าๆ
“ขอบคุณมาๆ ฮีโร่-ซามะ” (นีเวีย)
ดั่งเธอมีศรัทธาอย่างสมบูรณ์ว่าผมจะหยุดเวทมนตร์ของผม ราชินีแห่งความมืดขอบคุณผมด้วยรอยยิ้ม
“ชั้นทำเรื่องนี้ไม่ได้ ชั้นมาตลอดทางจากทวีปทิศใต้เพื่อที่จะฆ่าฮีโร่ แม้อย่างนั้น ชั้นถูกร่ายคำสาปไม่ให้โจมตีฮีโร่ ชั้นจะออก” (เออนี่)
พูดคำนี้ ราชานางฟ้าตกสวรรค์กระพือปีกของเธอและหายไปในท้องฟ้า
ราชามังกรโบราณมองลงมาที่นี่อย่างเงียบๆ
ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ แต่มันไม่ได้เหมือนมีเจตนาจะโจมตีเรา
ดังนั้นเราทำการหยุดโจมตีกันชั่วคราวที่นี่ หือห์
แค่เมื่อผมคิดเกี่ยวกับการพักเล็กๆ…
“โอ้ ราชานางฟ้าตกสวรรค์เอริไปแล้ว หือห์”
“ก่ะห์!”
ผมโดนจับคอด้วยกำลังมี่เหลือเชื่อ และยกขึ้นแบบนั้น
สติผมกำลังจะบินหนไป แต่ในเวลานี้ ผมเรียนรู้วาคนที่จับคอผมคือราชาปีศาจร้าย
“มาโกโตะ-ซัง!” (แอนนา)
“อย่าขยับ เจ้าคนที่เรียกว่าฮีโร่แห่งแสง”
“เสียงแหบๆซ้อนกับการกรีดร้องของแอนนา-ซังมาถึงหูของผม
ราชาแมลงยืนขึ้นบนทางของแอนนา-ซัง
งั้น พวกนี้ก็กลับมาแล้ว
เฮ้ย นี่ไม่ใช่ที่สัญญากันไว้นี่…
“เราจะฆ่าคนเหล่านี้แล้ว นั่นโอเค ใช่มั้ย นีเวีย-โดโนะ?” (บาร์บาทอส)
“อ้า! …นายต้องไม่—” (นีเวีย)
กรงเล็บของราชาปีศาจร้ายสัมผัสับคอของผมและ…
(…อาา สติของชั้นมัน…) (มาโกโตะ)
แค่เมื่อมันกำลังจะตัดออก…
“มาโกโตะ-โดโนะ!”
“มาสเตอร์!”
ในเวลาที่ผมสังเกต ผมถูกจับโดยจอห์นนี่-ซังและโมโมะ
เอ๋? พวกเขาไม่ได้วิ่งหนีเหรอ?
“สองคนนี้บอกว่าอยากจะมาไม่ว่ายังไง ดังนั้นเราเลยมา นั่นเกือบไปแล้วนะ ผู้ใช้สปิริต-คุง” (เมล)
แม้แต่มัวกรขาว-ซังก็กลับมา
เดี๋ยว แล้วราชาปีศาร้ายที่โจมตีผมล่ะ?!
“นี่คือ…นายใช้เทเลพอร์ตเพื่อจะเคลื่อนไหวและฟันชั้น หือห์… แม้ว่ามันหลังจากถูกโจมตีด้วยเวทย์ระดับพระเจ้า ชั้นลดการป้องกันของชั้นลง” (บาร์บาทอส)
ราชาปีศาจร้ายเซเหมือนได้รับบาดเจ็บ
ตอนนี้เมื่อผมดูดีๆแล้ว แขนที่จับคอของผมถูกตัดออกไป
ผมสั่งเกตว่ามันเป็นคาตานะของจอห์นนี่-ซังที่ทำเรื่องนั้น
“นีเวีย-โดโนะ…คำสาปนี้…เธอสาปเราจริงๆ” (บาร์บาทอส)
ราชาปีศาจร้ายจ้องราชินีแห่งความมืดด้วยความเกลียด ระหว่างที่เลือดออกมาจากปากของเขา
“ชั้นบอกแล้วว่าไม่ควร…” (นีเวีย)
ราชินีนีเวียถอนหายใจเบาๆ
“อืม…แต่ชั้นเกือบจะถูกฆ่าที่นี่นะ” (มาโกโตะ)
“ขอโทษสำหรับความหยาบคายของราชาปีศาจร้าย-ซัง” (นีเวีย)
ผมส่งสายตาของความวิพากษ์วิจารณ์ แต่ราชินีแห่งความืดเย็นชา
“ชั้นจะให้เธอรักษาสัญญาของเธอ” (มาโกโตะ)
“แน่นอน ชั้นจะพานายไปที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ อิบลีส-ซามะ โอเคมั้ย?” (นีเวีย)
ผมเกือบจะถูกฆ่าโดยลอร์ดปีศาจ และลอร์ดปีศาจเกือบจะตายเพราะคำสาป แม้อย่างนั้น มีราชินีแห่งความมืดคนเดียว ที่เหมือนเธอไปที่จังหวะของเธอเอง
ลอร์ดปีศาจคนอื่น มองมาทางนี้ดังไม่พอใจ
แต่พวกเขาไม่โจมตีเรา และจากไปทีละคน
ในทันทีนั้น ชายที่เหมือนโฮสต์เข้าหาเรา
ราชาปีศาจร้าย
“เฮ้ ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้น ฮีโร่-คุง ชั้นคิดว่าชั้นฆ่านายได้” (บาร์บาทอส)
เขาพูดสบายๆ
แขนที่จอห์นนี่-ซังตัดออกไปฟื้นกลับมาแล้ว
แต่บางทีเพราะผลของคำสาป หน้าของเขาสีน้ำเงิน
“นายก็ด้วย มันดูเหมือนนายทุกข์ทรมานนิดหน่อยที่นั่นจากคำสาปนะ” (มาโกโตะ)
ผมประชดกลับไป
“แน่นอน ชั้นมี 4 ชีวิต ดังนั้นชั้นคิดเกี่ยวกับการเสียสละหนึ่งเพื่อฆ่านายแต่คำสาปมันแข็งแกร่งกว่าที่ชั้นคิด และชั้นอาจจะเสียงทั้ง 4 ชีวิตไปที่นั่น ดังนั้นนายพูดได้ว่า ชั้นเป็นคนที่ถูกช่วยที่นั่น” (บาร์บาทอส)
ราชาปีศาจร้ายหัวเราะออกมาดังๆ
มันเป็นตลกมืดเหรอ?
“งั้นตอนนี้ ชั้นจะไปแล้ว แต่… มนุษย์จะไปเจอบุคคลนั้นและยังมีสติอยู่ได้เหรอ?” (บาร์บาทอส)
พูดบางอย่างที่แนะนำที่นี่ ราชาปีศาจร้ายใช้เทเลพอร์ตและจากไป
ราชาแมลงและราชาสัตว์ไปแล้ว
ที่เหลือคือ…
“เฮเลเมอร์ค” (แอสทารอธ)
ราชามังกรโบราณเรียกเมล-ซังจากชืื่อของเธอ
เหมือนเคย แค่เสียงของมันอย่างเดียว มันก็มีแรงกดดันที่อุกอาจแล้ว
“…”
เมมล-ซังมองไปข้าๆ ดั่งพบว่านี่มันกระอักกระอ่วน
“ชั้นมีบางอย่างที่จะคุยกับเธอ มาภายหลัง” (แอสทารอธ)
พูดสิ่งนี้ ราชามังกรโบราณก็ไปด้วย
เมล-ซังไม่ได้ดูดี
เธอโอเคมั้ย…?
ไม่ว่าอย่างไร ลอร์ดปีศาจทั้งหมดไปแล้ว
คนที่เหลือคือฮีโร่แห่งแสง-ซัง จอห์นนี่-ซัง โมโมะ และมังกรขาว-ซัง
แล้วก็ราชินีแห่งความมืดด้วย แต่อัศวินมังกรเกราะดำได้รวมกันทีละคนซักพักแล้ว
ดูเหมือนพวกเขาสามารถที่จะมาได้หลังจากโคไซทัสถูกแก้
มันเป็นคนของประเทศแห่งความปมืดที่ไล่ตามเรา แต่มันไม่ได้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะโจมตีเราสำหรับตอนนี้
หรือเหมือนกับ ถ้าคำสาปมันได้ผล พวกเขาไม่ควรจะสามารถโจมตีเราได้ด้วยมากกว่า
“เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่-ซามะจะเจอกับนายพรุ่งนี้ จนกว่าจะถึงตอนนั้น ได้โปรดอยู่ในเมืองของเรา” (นีเวีย)
“เมืองของเรา?” (มาโกโตะ)
ผมเอียงหัวกบัคำพูดของราชินีนีเวีย
เมื่อพูดเกียบกับเมืองที่เธอปกครอง…
“เธอจะบอกให้เรากลับไปที่ลาโฟรเอจเหรอ?” (มาโกโตะ)
“ไม่ ไม่เมืองหลวงที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ปกครองอยู่ในทวีปทิศเหนือ” (นีเวย)
“มีที่อย่างนั้นเหรอ…?” (มาโกโตะ)
“ได้โปรดมา” (นีเวีย)
ราชินีแห่งความมืด ขีหลังมังกรต้องห้ามและบินออกไปและเราที่ยังสับสนอยู่
เราก็รีบขึ้นมังกรขาว-ซังและตามเธอไป
เราเดินหน้าผ่านทวีปสีเถ้าถ่านซักพัก และทีเปิดใหญ่เข้ามาให้เห็น
“เรามาถึงแล้ว” (นีเวีย)
เสียงของราชินีนีเวียสะท้อน
“ว้าาาา…” (โมโมะ)
ผมได้ยินเสียงของความชื่นชมจากโมโมะ
จอห์นนี่-ซังและแอนนา-ซังประหลาดใจ
เมืองหลวงของทวีปปีศาจ
ที่นั่นที่เจ้าปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ปกครองโลกเมื่อ 1,000 ปีก่อน
ผมมีจินตาการว่ามันจะเป็นมหานครยักษ์ แต่…พอมาคิดว่ามันจะมากถึงจุดนี้
ตึกที่ดำเนินต่อไปไกลสุดลูกหูลูกตา
ภาพที่เหมือนเห็นทั้งเมืองโตเกียวจากตื่กที่มีหลายชั้น
เมืองขนาดยักษ์ที่ก้าวข้ามเมืองหลวงของไฮแลนด์ในอนาคตไปมากด้วยการก้าวกระโดดแพร่อยู่ตรงหน้าของพวกเรา
เป้าหมายเดือน 7/66
ค่าเน็ต 200/200
รับยา ยาหมด 0/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook