ตอนที่ 95
ได้เห็นตัวที่เปลือยของเธอ ฮิซูกิดิ้นจากความอายที่ท่วมท้นและวิ่งออกไปจากห้องน้ำ แต่เธอตอนนี้ได้ถูกปลอบโดยคาซะฮานะในห้องนั่งเล่น
แม้ว่าเธอยังร้องไห้ เนื่องจากความพยายามของคาซะฮานะ เธอใจเย็นลงแล้วส่วนใหญ่
ผมโล่งใจที่เธอไม่ได้วิ่งออกไปนอกบ้าน
สิ่งหนึ่งหรือสิ่งอื่น ฮิซูกิค่อนข้างสวย ดังนั้นถ้าผู้ชายได้เห็นเธอวิ่งออกไปจากบ้านเปลือยทั้งตัว และได้ล่วงละเมิดทางเพศเธอ งั้นเธอจะต้องจบชีวิตบางคนอย่างเลี่ยงไม่ได้
ฮิซูกิตอนนี้ได้ใส่เสื้อกล้ามสีดำของทามะมูชิ อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้ที่ขนาดของทามะมูชิจะพอดีกับเธอ อย่างที่มันเห็นได้จากเสื้อกล้ามที่ถูกยืดมากเกินไป เนื่องจากสิ่งนั้น นมของเธอเกือบจะออกมา สถานการณ์ที่เธอเกือบจะซ่อนหัวนมเธอไม่ได้
ใต้นั้นเธอได้ใส่กางเกง ขนาดมันก็เป็นไปไม่ได้สำหรับบางคนที่จะใส่ เพราะผ้าได้ถูกยืดออกโดยเธอแล้ว เพราะสิ่งนั้น ไม่ต้องพูดถึงเพียงแค่ว่าทรงของตูดเธอสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน ทรงของน้องหนูเธอสามารถเห็นได้ด้วย
ในบางรูปแบบ มันได้ลามกมากกว่าที่เธอเปลือยอีก แต่เธอคิดว่ามันดีกว่าเธอเปลือย
อีกประการหนึ่ง คาซะฮานะที่ปลอบฮิซูกิได้เปลือยทั้งตัว
มันลามกน้อยกว่าจากการที่มันเปลือยทั้งตัว แต่คาซะฮานะที่โตกว่าริกกะมีตัวที่ลามก
เกือบจะไม่ผ่านหมวดโลลิ เธอมีตัวที่ลามกที่เกือบจะสุกงอมในการเป็นผู้หญิงแล้ว
เพิ่มเติมจากนั้น เธอมีหูและหางสัตว์และไม่เหมือนริกกะ ผมของเธอยาวและเป็นผู้หญิง
ไม่แย่เลย อืมม ไม่แย่ ทั้งหมดเพราะการถ้ำมองมันสุดยอด
อย่างไรก็ตาม ผมรู้สึกไม่สบายหลังจากการถ้ำมอง
ความสามารถของฮิซูกิ ตาแห่งสวรรค์ จากที่ทามะมูชิพูด เธอสามารถเห็นเหตุการทุกอย่างและเป็นความสามารถสนับสนุนที่แข็งแกร่งที่สุด อย่างไรก็ตาม นี่เป็นครั้งแรกที่ทามะมูชิได้พบกับผู้ถือตาแห่งสวรรค์ มันดูเหมือนความรู้นั้นได้มาจากเพียงหนังสือที่เธออ่านเท่านั้น
เพราะฉะนั้น ผมไม่มันใจว่าจะเชื่อคำเธอได้หรือมัน แต่มันพูดได้อย่างปลอดภัยวามมันเป็นความสามารถที่แข็งแกร่ง
ถ้าฮิซูกิสามารถที่จะถือความสามารถแบบนั้นได้ ผมได้มั่นใจที่จะจำคำพูดและการกระทำ นั่นทำไมผมถึงถ้ามองแบบนี้ แต่ความรู้สึกไม่สบายได้โตขึ้นต่อไปมากกว่าที่เคย
คาซะฮานะได้ปลอบฮิซูกิที่ร้องไห้
พวกเธอแสดงละครเหรอ?
เพราะความสามารถผมแอบดูข้างในหัวใจของฮิซูกิไม่ได้ ผมไม่สามารถที่จะรู้เจตนาจริงของเธอ
มันแปลกอย่างไม่ต้องสงสัย
มันทำให้ผมเชื่อว่าถ้าผมแอบดูแบบนี้ ฮิซูกิจะไม่สังเกตผม
ผู้ถือตาแห่งสวรรค์ที่เห็นได้ทุกอย่าง ไม่สังเกตผม?
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น งั้นตาแห่งสวรรค์ไม่ได้เปิดใช้งานอย่างถูกต้อง
แต่ฮิซูกิหลอกผมนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผมปฏิเสธความเป็นไปได้ไม่ได้ว่าเธอแกล้งทำเป็นไม่สังเกตผม แต่ผมไม่คิดว่าเธอใช้กลยุทธ์ที่ขี้ขลาดแบบนั้น หลังจากที่เธอพูดบางอย่างที่เป็นธรรมชาติในห้องน้ำ
เท่าที่ผมรู้ มันน่าจะเป็นเพราะความสามารถของเธอไม่ได้ใช้งานอย่างถูกต้อง
ถ้ามันเป็นอย่างนั้น งั้นมันมีปัญหานิดหน่อย
เพราะมันเป็นความสามารถที่แข็งแกร่ง มันอาจจะธรรมชาติที่จะพูดว่ามันไม่มั่นคง เพราะมันอันตรายมาก
ถ้าคุณมีความสามารถที่แข็งแกร่ง งั้นมันธรรมชาติที่จะพึ่งมัน แต่อะไรจะเกิดขึ้นถ้าความสามารถไม่ถูกใช้งานในสถานการณ์ที่สำคัญ
ยิ่งคุณพึ่งพาความสามารถมาก การตอบสนองมันยิ่งรุนแรงมากเมื่อถึงเวลาที่คุณใช้มันไม่ได้อีกแล้ว
ความสามารถอย่างความสามารถในการสนับสนุนที่กว้างของฮิซูกิ ควรจะถูกใช้รวมกับการสั่งการของหน่วยงาน อย่างไรก็ตาม ถ้ามันไม่มั่นคง งั้นมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
เพื่อทำหน้าที่เป็นหอบัญชาการที่ควบคุมการเคลื่อนไหวของหน่วย ความมั่นคงของความสามารถนั้นสำคัญกว่าพลังโดยรวมของความสามารถ นั่นทำไมมารินะมีคุณสมบัติกับตำแหน่งนั้น และมันเป็นบทบาทของฮิซูกิที่จะสนับสนุน ตำแหน่งที่เหมาะสมคล้ายกับนายทหาร แต่แม้อย่างนั้น ถ้าสมาชิกได้ไม่มั่นคงเกินไป มันก็จะมีผลกับหาบัญชาการด้วย และถ้ารากฐานไม่ถูกสร้างอย่างถูกต้อง งั้นทั้งหน่วยจะไม่มีผู้นำที่นำพวกเขา ซึ่งนำไปสู่ทีมที่ล่มสลายจากเหตุผลเล็กๆ
ผมต้องสืบนิดหน่อยแล้ว
คิดอย่างนั้น ผมออกไปจากบ้านทามะมูชิ
ขณะที่ผมเดินไปรอบๆย่านที่อยู่อาศัย ผมได้หยุด
เหมือนที่ผมคิด
「งั้นมันประมาณสามสิบเมตร」
ผมพึมพำและมองกลับไป
เมื่อฮิซูกิอยู่ใกล้ผม ความสามารถผมไม่ใช้งานอย่างถูกต้อง นั่นทำไมผมพยายามจะออกจากบ้านและหาว่าความสามารถเริ่มใช้งานได้ 30 เมตรห่างไปจากเธอ
ระยะของความสามารถผมประมาน 15 เมตร ถ้าผมเว้นระยะตัวผม สามสิบเมตรจากฮิซูกิ งั้นความสามารถของผมจะกลับมาใช้งานได้ และสำหรับกรณีของฮิซูกิ ความสามารถเธอจะใช้งานได้เมื่อเธอห่างจากผมไปสิบห้าเมตร
「แม้ว่า จากฮิซูกิ มันไม่มีข้อจำกัดในความสามารถของเธอ……」
ถ้าระยะของความสามารถของเธอไม่มีขีดจำกัด งั้นผมจะไม่สามารถเปิดใช้งานของผมไม่ว่าผมอยู่ที่ไหน แต่ตอนนี้มันกลับมาที่มันเป็นปรกติ
ระยะที่ความสามารถผมมีผลกับเธอประมาณ 15 เมตร และถ้าความสามารถของเธอไม่ซ้อนทับกับผม พูดอีกอย่าง ถ้าผมอยู่ห่างจากเธอสามสิบเมตร มันจะกลับไปแบบปรกติของมัน
「มันจะดีถ้ามันได้ 30 เมตรอย่างเดียวนะ……」
มันจะเป็นอะไรที่น่ารำคาญมากถ้าระยะของความสามารถของผม ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของฮิซูกิ มากกว่านั้น มันเป็นเพราะความสามารถของฮิซูกิไม่มั่นคง ดังนั้นมันมีโอกาสมากที่ระยะความสามารถผมจะเปลี่ยน
นั่นมีปัญหา
ถ้านั่นเกิดขึ้น งั้นความสามารถของผมจะไม่มั่นคง
ฮิซูกิเป็นกุญแจสำคัญในระบบการสั่งการ และผมเป็นกุญแจสำคัญในกองกำลังที่ทำงานอยู่ ดังนั้นถ้าความสามารถของเราไม่มั่นคง ไม่ว่าคุณจะคิดมันยังไง มันจะเป็นผลที่แย่ที่สุดสำหรับเรา
ผมไม่สามารถจะวางแผนกลยุทธ์ของเราได้ถ้าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะใช้ความสามารถของเราไม่ได้
「มันจะได้เวลาที่ผมต้องตรวจสถานการณ์ของพวกเธอแล้ว แต่……」
การที่มีความสามารถทั้งของผมและของฮิซูกิไม่มั่นคง เราควรเลี่ยงจากการเคลื่อนไหวที่ไม่จำเป็นที่จะทำให้เราเด่น แต่มีข้อกังวลด้วยเช่นกัน
ฮิซูกิ คาซะฮานะ ริกกะ ทามะมูชิ อาซาฮินะ ตอนนี้ มีหกคนที่ความสามารถต่างกันรวมผมด้วย ใส่มารินะและยูกะเข้าไปจะเป็นแปด มันจะขึ้นไปเป็นเก้าถ้าเราใส่ยูกินะไปเป็นตัวสำรอง
ไม่ว่าคุณจะมองมันอย่างไร มันผิดปรกติที่ผู้ใช้ความสามารถจะมารวมจุดเดียวกันเยอะขนาดนี้
เราจะจบที่การไปติดสายตาของคู่ต่อสู้ พูดอีกอย่าง สายตาขององค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติและวิ่งอยู่บนความเสี่ยงที่เราจะเป็นคนถูกตีก่อน
มันดูเหมือนพวกเขาก็…ไม่ พวกเขาก็มีผู้ใช้ความสามารถค่อนข้างมากอยู่ที่นั่นด้วย มันไม่แปลกที่จะสังเกตมัน มากกว่านั้นทามะมูชิได้อยู่ในสายตาขององค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติแล้วด้วย
「แม้ชั้นกังวลว่าตาสวรรค์ของฮิซูกิใช้งานได้อย่างถูกต้องหรือไม่」
ใช่ นั่นใช่แล้ว ถ้าเรามีตาสวรรค์ของฮิซูกิ เราจะอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบตลอด แค่มีความคาดหวังนั้นมันข่มขู่พอแล้ว
ฮิซูกิตอนนี้ มีความเป็นไปได้ที่มันจะเกิดขึ้น ผมก็ด้วย ถ้าความสามารถผมได้มีผลโดยความสามารถของฮิซูกิ และได้ตกอยู่ในตำแหน่งที่ผมใช้มันไม่ได้ งั้นมันทั้งหมดก็จะจบ แต่นั้นเพียงแค่ถ้ามันเกิดขึ้น
「โจมตีหรือถอย……」
ผมสงสัยว่าตัวตนของอาซาฮินะอันตรายแค่ไหนที่นั่น
เพราะจากที่ทามะมูชิพูด แมลงที่อาศัยอยู่ในตัวของอาซาฮินะได้ถูกใช้ในวิธีต้องห้าม
เราควรจะโจมตีก่อนที่พวกเขาจะโจมตีเราก่อนมั้ย หรือเราควรจะราให้ความสามรถของฮิซูกิมั่นคงก่อน
「แต่ไม่มีอะไรรับประกันว่าความสามารถของฮิซูกิจะมั่นคง」
ถ้าความสามารถของเธอได้ไม่มั่นคงอยู่อย่างนี้ไม่ว่าเราจะรอนานแค่ไหน มันจะเป็นการเสียเวลาเปล่า
งั้นเราควรจะเอาฮิซูกิออกจากแผนและดำเนินไปโดยไม่มีเธอ?
แม้ว่าเพื่อที่จะตัดสินใจอย่างนั้น มันดีที่สุดที่จะปรึกษามันกับทุกคน แต่หลังจากที่รู้ว่าความสามารถของฮิซูกิไม่มั่นคง งั้นพลังใจของทีมจะตกลงไปแน่ และอาจจะมีความเป็นไปได้ขึ้นมาว่าฮิซูกิได้ถูกต้อนจนมุม
การที่มียันเดเระที่ควบคุมไม่ได้ที่ในที่สุดกลายมาเป็นคนที่ “ดี” แล้วเอาเธอออกไปในการดำเนินการและทำให้เธอเป็นคนนอกที่เธอเคยเป็น ค่อนข้างมีความเป็นไปได้ว่าจะทำให้เธอกลับไปเป็นยันเดเระทรยศ
นั่นทำไมเราควรจะตัดสินใจอย่างระวัง แต่ในระหว่างนี้ เราอยู่ในสถานการณ์ที่เราไม่รู้ว่าเวลามากแค่ไหนที่เราเสียกับการนั่งและรอได้
ผมควรทำอะไรดี? ผมทำอะไรได้? ถ้าเราล้มเหลว มันเป็นไปได้ที่พวกเราทั้งหมดจะตายจากการตัดสินใจของผม
「อาา เอ็น ชั้นคิดคำตอบไม่ออกเลย……」
ด้วยฮิซูกิที่มีค่าของคุณลักษณะของความสามารถที่สูงอย่างผิดปรกติ เราสามารถโจมตีก่อนระหว่างที่มีนั้นอยู่ในใจได้ คือที่ผมคิดอยู่ในใจ แต่มันอาจจะดีที่สุดที่จะสงบใจเราลง และคิดมันทั่วๆก่อน
พูดอีกอย่าง ความจริงที่ว่าความสามารถของฮิซูกิใช้ไม่ได้มันทำให้ผมคิดว่ามัน “เสียของ”
ถ้ามันเสียของ ผมจะใช่มันแม้ว่ามันไม่มั่นคง แผนโง่ๆแบบนี้อาจจะดีที่สุด
「หืมม บางอย่างที่ทรงพลังมากที่หลอกลวงใจของคน และเรียกการทำลายล้าง」
สุดยอดความสามารถที่ถูกจัดอันดับในหมวด-เอ ระหว่างที่เป็นแค่มนุษย์
ผมอาจจะถูกหลอกลวงแล้ว
งั้น โดยเฉพาะ
「ด้วยตัวชั้นเอง――」
『หมกมุ่นอยู่กับตัวเองมันไม่ดีสำหรับนาย เพิ่มเติมจากนั้น ไม่ใช่อาซาฮินะ-ซังจะโกรธเหรอ?』
ระหว่างที่ผมยืนอยู่บนถนน เสียงได้ดังก้องอยู่ข้างใน “สมอง” ของผม ในเวลาเดียวกัน คนได้เข้ามาในระยะความสามารถของผม
ไม่ ผมไม่มั่นใจว่าผมเรียก “คน” ได้มั้ย
『เดินตอนกลางคืนเหรอ? หรือนายมีอะไรบางอย่างในใจที่สร้างปัญหาให้นาย?』
เดินอย่างรวดเร็วด้วยก้าวท้าวเล็กๆ ในย่านที่อยู่อาศัยในตอนกลางคืน มันได้พูดกับ “สมอง” ของผม
「นายปรึกษามันกับชั้นได้ถ้ามีบางอย่างที่กวนใจนาย เพราะชั้นได้ใช้ชีวิตอยู่มามากกว่าสามร้อยปี」
เสียงที่น่ารักดังก้องผ่านย่านที่อยู่อาศัยในตอนกลางคืน
ขณะที่มันเดินเข้ามาใกล้ผม เหยาะๆอยู่ตามทางที่มืด ครั้งนี้มันพูดออกมาดัง
เงาเล็กส่องสว่างจากแสงข้างนอก
สีหน้าที่ตรงกันข้ามกับหน้าที่เด็ก มันน่ากลัวแต่มีเสน่ห์
「เธอเป็นใคร」
ผมพ่นคำนี้ออกไปโดยไม่คิดซ้ำ
「นายอ่านใจชั้นไม่ได้เหรอ? ถ้าซูซูฮาระ-ซามะไม่สามารถที่จะเห็นมัน งั้นนั่นหมายถึงชั้นค่อนข้างพิเศษ」
นานะฟูชิมาใกล้ๆกว่านั้นและถามผมด้วยรอยยิ้มมีเสน่ห์
ใช่ นั่นใช่แล้วผม “ไม่สามารถที่จะเห็น” แม้ว่าความสามารถผมทำงานปรกติ มันดั่งใจของนานะฟูชินั้นว่างเปล่า
นั่นมันเป็นไปได้ด้วยเหรอ? เราได้สนทนากันแต่ใจเธอ “ว่างเปล่า”
อย่าบอกผมนะว่าความสามารถผมยังอยู่ภายใต้อิทธิพลของฮิซูกิ และมันใช้งานไม่ได้ปรกติ
「มันดูเหมือนว่านายตกใจเกี่ยวกับที่ใจชั้น “ว่างเปล่า” ไดโจบุ*-ซุ มันไม่ได้หมายความว่าความสามารถของซูซูฮาระ-ซามะนั้นผิดปรกติไป」
TLN: ไม่เป็นไร
พูดสิ่งนั้น นานะฟูชิยิ้ม จากนั้นเธอเดินมาที่หน้าผม หยุดและยืนและมองผม
「ความสามารถในการมองเข้าไปในใจคนอื่น ได้ถูกคิดว่าอันตรายนานมาแล้ว เพื่อที่จะต่อต้านความสามารถนั้น ชั้นได้ทำให้ใจชั้น “ว่างเปล่า” จากนั้นด้วยเงื่อนไขนั้น ชั้นได้คุยด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง พูดมันง่ายๆ มันเหมือนที่ประมวลผลของคอมพิวเตอร์ที่ล้ำหน้าอย่างสูง ประมวลผลที่ชั้นได้ยิน และมอบคำตอบในทันที ชั้นไม่คิดเกี่ยวกับอะไรอื่น ดังนั้นมันไม่สำคัญถ้าใจชั้นได้ถูกอ่าน ยังไงก็ตาม ถ้าซูซูฮาระ-ซามะจริงจังขึ้นมา และสามารถที่จะดึงข้อมูลที่อยู่ลึกในใจได้ งั้นชั้นจะหมดหวังเมื่อต่อต้านนายอย่างสมบูรณ์」
นานะฟูชิอธิบายมันด้วนท่าทางที่ไม่แยแส และยักไหล่ของเธอระหว่างที่ถอนหายใจ
ตอบโต้ความสามารถ? นั่นหมายถึงว่าเธอสู้เหรอ?
「ไม่ใช่ว่าเธอเป็นแมลงที่ใช้สำหรับระบายความต้องการทางเพศของทามะมูชิเหรอ?」
ผมรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกไปที่ไม่ปรกติมาจากนานะฟูชิและถาม
ผมคิดว่ามันแปลก ทำไม่มีแค่นานะฟูชิที่ผมคุยด้วยได้ ผมคิดแล้วว่ามันแปลกที่มันเปลี่ยนเป็นรูปทรงมนุษย์ได้
อย่างไรก็ตาม เพื่อที่จะสร้างความพอใจให้กับความต้องการทางเพศ งันมันอาจจะสะดวกกว่าที่จะเลียนแบบคน และมีข้อดีสำหรับมันที่จะกลับไปรูปแบบแมลงด้วย ดังนั้นผมไม่ได้เอามันมาคิดเยอะ แต่เรื่องจะต่างออกไปถ้ามันมีความสามารถที่จะสู้
ดังนั้นมันไม่ใช่แมลงที่จะสร้างความพอใจให้กับความต้องการทางเพศ แต่เป็นแมลงที่ใช้สำหรับการลอบสังหาร
「เป็นเวลา สามร้อยปี ชั้นได้รอ รอเวลาที่ถูกต้องที่จะทำหน้าที่ของชั้นให้สำเร็จ」
「หน้าที่？」
「ใช่ มันคือเหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมชั้นถึงถูกสร้าง」
นานะฟูชิตอบมันด้วยการพยักหน้า
「ชั้นจะแนะนำตัวคนที่สร้างชั้น」
พูดสิ่งนั่น เธอยื่นมือออกมาหามือขวาผม
ฝ่ามือที่ดูเด็กและเล็กได้จับมือผม จากนั้น――
「คุ-」
จู่ๆ “ความทรงจำ” ได้ไหลเข้ามาในผม
มีผู้หญิงหลายคนแต่งชุดสีขาวและทำการทดลองในห้องที่มีไฟสลัวๆ
มีก้อนเนื้อที่ดูพิลึกกระจายอยู่ในห้อง และผู้หญิงได้เต็มอยู่กับการทดลองของพวกเธอ ทำให้พวกเธอดูเหมือนพวกเธอบ้า
แม้ว่ามันเป็น “ภาพ” ภาพดูเมื่อจะสร้างกลิ่นที่เหม็นเน่า
ภายในหมู่ตุ๊กตาที่น่าเกลียดที่ถูกคิดว่าเป็น “งานที่ล้มเหลว” มีตุ๊กตาสวยอยู่ตัวเดียว
มันคือนานะฟูชิ
「พวกนั้นคือคนที่สร้างชั้น และเพื่อที่จะซ่อนงานของพวกเขา พวกเขาเป็นอัจฉริยะที่เสียสละความสำเร็จ และตายโดยไม่ได้รับเครดิต พวกเธอคือแม่ แต่ชั้นต้องเติมเติมความปรารถนาลึกๆของพวกเธอ」
ความทรงจำที่ฉายอยู่ในสมองผมได้หายไปกระทันหันและผมได้ยินเสียงของนานะฟูชิ
「ชั้นจะแนะนำตัวอีกครั้งชั้นนานะฟูชิ* แมลงสงครามทรงมนุษย์ที่ได้ถูกสร้างสำหรับแผนการต่อต้านคุดัน ไม่ว่ากี่ครั้งที่ชั้นจะถูกซัดลงและไม่ว่ากี่ครั้งที่ว่าชั้นฟื้นคืนชีพ ชั้นจะฝังคุดันลงไปในพื้น นั้นคือความหมายของชื่อชั้น」
TLN: เขียนในคันจิ แทนที่จะเป็นคาตะคานะแบบเดิม
นานะฟูชิที่ได้มองตรงมาหาผมขณะที่จับมือผมอย่างแน่น
「รูปแบบแมลงเป็นการพรางตัวสำหรับชั้นที่จะเอาไว้ผ่านคุดัน ทำอย่างนั้น ชั้นได้บริการมาสเตอร์นับไม่ถ้วนระหว่างที่รอโอกาสดีๆมาถึง แต่ชั้นไม่สามารถได้รับพลังพอที่จะกำจัดคุดัน เหตุผลคือ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะกำจัดคุดันด้วยตัวชั้นเอง นั่นทำไมชั้นได้ปล่อยมันไม่สำเร็จมาเมื่อถูกสร้าง」
นานะฟูชิพูดเบาๆระหว่างที่จับมือผม
「ชั้นไร้ความสามารถด้วยตัวชั้นเอง ยังไงก็ตาม ชั้นแข็งแกร่งขึ้นได้โดยไม่มีขีดจำกัดถ้าชั้นดูดพลังแมลงของมาสเตอร์ ถ้ามีผู้ใช้แมลงที่โจมตีสวนคุดันได้ ผ่านการใช้พลังของชั้น คนนั้นจะกำจัดมันได้ แต่ถ้านายดูมันจากอีกมุมนึง ถ้ามาสเตอร์ของชั้นอ่อนแอ งั้นพวกเค้าจะไร้ประโยชน์แบบชั้น และในสามร้อยปีสุดท้ายนี้ ไม่มีผู้ใช้แมลงซักคนที่มีความสามารถพอจะสู้กับคุดัน รวมถึงมาสเตอร์คนปัจจุบันของชั้น มากกว่านั้น การใช้พลังงานของชั้นแย่เมื่ออยู่ในรูปแบบมนุษย์ ตราบใดที่ชั้นมีพลังงานแมลง ชั้นแข็งแกร่งขึ้นได้อย่างไม่จำกัด แต่การกินพลังงานจะเปลี่ยนไปเป็นระดับที่สูงขึ้น แต่――」
นานะฟูชิที่ได้พูดอย่างไม่แยแสตอนนี้มีความเปล่งประกายในตาของเธอ
「พลังมันขึ้นมา ชั้นไม่เคยรู้สึกพลังมากขนาดนี้มาก่อน มันเป็นเพราะมาสเตอร์ของชั้นกินอสุจิของซูซูฮาระ-ซามะ ถ้ามันร้างพลังงานมากขนาดนี้แค่การรับเข้ามาในปาก งั้นจำนวนพลังที่ชั้นจะรับได้นั้นจินตนาการไม่ได้ถ้ามันฉีดโดยตรงเข้าไปที่ช่องคลอด มากกว่านั้น มาสเตอร์ยังทำสัญญากับแมลงต้องห้าม เธอจะสามารถทนพลังงานแมลงจำนวนมาก มากกว่าผู้ใช้แมลงปรกติ」
แม้ว่าเธอพูดในน้ำเสียงที่ไม่แย่แส เสียงของเธอเปิดเผยความกระตือรือร้น และความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกสามารถถูกเห็นว่ามีอยู่ในตาของเธอ
ความรู้สึกของความเกลียด
ความเกลียดหมุนวนอยู่ในตาของนานะฟูชิ
「ซูซูฮาระ-ซามะ มันดูเหมือนนายมีแผนจะวุ่นวายกับองค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติ งั้นชั้นคิดว่าคุดันจะเป็นอุปสรรคที่เลี่ยงไม่ได้ที่นายต้องกำจัด คนนั้นคือราชาแห่งความมืดที่มีตัวตนอยู่มากกว่าพันปี ศัตรูที่แข็งแกร่งมากจนองค์กรอนุรักษณ์ธรรมชาติ ที่มีผู้ใช้ความสามารถหลากหลายไม่อยากยุ่งเกี่ยว ด้วยนั้นที่พูด มัดีกว่าที่คิดว่ามีพวกนั้นที่เกี่ยวข้องกับคุดันข้างในองค์กร」
ถ้าผมวุ่นวายกับองค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติ งั้นผมจะต้องเจออุปสรรค์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมจะต้องสู้กับสิ่งนั้น
คุดัน นานะฟูชิได้ถูกสร้างให้สู้กับสิ่งนั้น แต่เธอมีแผนจะให้เราไปยุ่งเกี่ยวในการต่อสู้นั่นด้วยเหรอ?
เพื่อที่จะล้างความเกลียดโดยการเรียกมันว่าภารกิจ
「คุดันคืออะไร? คนเหรอ?」
「ผู้ใช้แมลงที่ถือว่าเป็นแย่ของแย่ที่สุด เขาเป็นที่เกลียดโดยผู้ใช้แมลงทั้งหมดและเป็นผู้กระทำความผิดหลัก」
ผู้ใช้แมลง ดังนั้นมันหมายความว่าเขาเหมือนกับทามะมูชิ
「เท่าที่ชั้นรู้ คุดันอย่างน้อยทำสัญญากับแมลงต้องห้ามแปดตัว ภายในแมลงนั้น คนนั้นยังทำสัญญากับแมลงแบบเดียวกันกับทามะมูชิ」
「งั้น อมตะ」
「ถ้าพูดตรงๆ มันไม่ใช่อมตะ แต่ใกล้ที่สุดที่มันทำได้」
ทามะมูชิมีแมลงข้างในมดลูกเธอและได้เกือบจะเป็นสิ่งมีมีชีวิตอมตะจากการใช้พลังของแมลง ดังนั้นโดยการทำสัญญากันแมลงแบบเดียวกัน คนนั้นสามารถจะมีชีวิตอยู่ได้เป็นพันปี
「และ เธอพูดว่าเจ้าคนนั้นจะเข้ามาขวางทางชั้นเหรอ?」
「ใช่คุดันปกครองด้านมืดของโลก และตรงปลายสุดของมันคือมาสเตอร์ของชั้น มาสเตอร์ของชั้นได้ถูกเฝ้าดู」
「อะไร？」
ถูกเฝ้าดู? งั้นหมายถึงว่าข้อมูลของเราเล็ดลอดออกไปเหรอ?
「อาา ได้โปรดมั่นใจ เพราะตาแห่งสวรรค์ได้ถูกทำให้ตื่นขึ้น ข้อมูลควรจะถูกเก็บไว้กับตัวเราเอง แต่พูดอีกอย่างได้ว่า มันหมายถึงเราบอกพวกเขาว่าเรามีผู้ใช้ตาแห่งสวรรค์อยู่ที่นี่」
พูดอย่างนั้น นานะฟูชิถอนหายใจและยักไหล่ของเธอ
「ไม่มีทางที่คุดันจะปล่อยความสามารถที่หายากเหมือนตาแห่งสวรรค์ไว้ลำพัง ถ้าพวกเขาได้ตัวตาแห่งสวรรค์ไป งั้นมันจะทำให้สถานะของคุดันมั่นคงขึ้น แต่ตาแห่งสวรรค์เป็นความสามารถที่อันตราย ถ้าจัดการไม่ดี มันจะไหม้มือพวกเขาเองอย่างหนัก นั่นทำไมพวกเขาจะไม่เคลื่อนไหวทันที แทนทีจะอย่างนั้น พวกเขาจะมาเพื่อสืบ」
นี่แย่ที่สุด การที่ให้ตัวตนของตาแห่งสวรรค์ ฮีซูกิเล็ดรอดออกไป
เธอจะตกเป็นเป้าหมายแน่นอน
「งั้นแล้วชั้นล่ะ?」
「ชั้นคิดว่าซูซูฮาระ-ซามะควรจะโอเคเพราะความสามารถตาแห่งพื้นดินมีขีดจำกัด และนั่นเป็นส่วนที่มีปัญหามากที่สุดของตาแห่งพื้นดิน มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะสังเกตุ ตาแห่งพื้นดินเป็นสุดยอดความสามารถที่พิเศษในการสนับสนุน มันเป็นไปได้ที่จะใช้เป็นจังหวะเดียวกันกับความสามารถอื่นและพลังจะเติบโตอย่างไม่จบไม่สิ้น มันจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆจนไปถึงการเป็นความสามารถที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ไม่มีอะไรเทียบเคียง เมื่อถึงเวลาที่พวกเขารับรู้ศักยภาพของตาแห่งพื้นดิน นายจะออกมาจากเงื้อมมือขององค์กรแล้ว」
งั้นผมโอเค ผมสามารถที่จะแอบเข้าไปใต้การตรวจจับเนื่องจากมีระยะความสามารถที่เล็ก และถ้าผมจริงจังขึ้นมา งั้นผมสามารถสร้างผู้ใช้ความสามารถจำนวนมากได้ และยังมีเวลาพอที่จะก่อตั้งองค์กรด้วย
อย่างไรก็ตาม ด้วยฮิซูกิที่อยู่ข้างเรา มันเป็นแค่เรื่องของเวลาที่เราจะถูกเจอ
「เธอพูดว่าทามะมูชิเป็นหางแถวของชายคนนั้นใช้มั้ย? คนนั้นอยู่บนสุดในลำดับขั้นและเธออยู่ต่ำสุดเหรอ？」
「คุดันเป็นผู้ใช้แมลงที่น่าขายหน้าในตำนาน ดังนั้นมาสเตอร์ของชั้นอย่างน้อยจะจำชื่อนั้นได้ แต่ชั้นไม่รู้ว่าคนที่สำคัญที่สุดในองค์กรที่อยู่ทีมเดียวกันกับคุดันนั้นเป็นคนเดียวกันมั้ย」
งันทามะมูชิก็ไม่รู้เกี่ยวกับมัน
เธอได้เข้าร่วมองค์กรโดยไม่รู้ว่าผู้ใช้แมลงคุดันเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในมัน
แต่นานะฟูชิรู้ และเธอไม่ได้บอกทามะมูชิเกี่ยวกับความจริงนั้น
นั่นหมายความว่า――
「เธอใช้ทามะมูชิเหรอ?」
「อย่างที่นายสันนิษฐาน นั่นถูกต้องแล้ว ชั้นใช้มาสเตอร์ของชั้นเพื่อเก็บข้อมูลเกี่ยวกับคุดัน」
นานะฟูชิตอบคำถามผมอย่างไร้เดียงสา
「งั้นเมื่อเธอเจอสถานการณ์ที่ยาก เธอมีแผนจะทิ้งทามะมูชิเหรอ?」
「ใช่ แม้ว่ามาสเตอร์ของชั้นเป็นมาสเตอร์ การสัญญาของเราเป็นเพียงอะไรชั่วคราว สัญญาจริงของชั้นและมาสเตอร์คนเดียวของชั้นคือคนที่สร้างชั้นมา และทีมวิจัย มากิริ-ซามะ และคำสั่งที่ชั้นได้รับจากมากิริ-ซามะคือกำจัดคุดัน ชั้นจะทำอะไรก็ตามเพื่อที่จะให้ภารกิจชั้นสำเร็จ」
ถ้ามันเพื่อภารกิจ เธอจะทิ้งทามะมูชิ นานะฟูชิพูดมันในท่าทางที่ใจเย็น แต่สีหน้าเธอบิดเบี้ยวเล็กน้อย
「ทามะมูชิ-ซามะเป็นมาสเตอร์ที่โง่เขลา มืดบอดโดยความทะเยอทะยานของเธอเธอใช้วิธีต้องห้าม มาสเตอร์ที่โง่เขลาที่ตกไปอยู่ในความมืดของความสิ้นหวังเมื่อฝันเธอสลาย จากมาสเตอร์ทั้งหมด ที่ชั้นเคยบริการจนถึงตอนนี้ เธอเป็นมาสเตอร์ที่โง่เขลาและไร้ความสามารถที่สุด นั่นทำไมชั้นมีแผนที่จะใช้เธอมากที่สุดเท่าที่ชั้นทำได้ และโยนเธอทิ้งเมื่อชั้นเสร็จธุระกับเธอ แม้นั่นจะเป็นสิ่งที่ชั้นวางแผนไว้ มันแปลก ชั้นทิ้งเธอไม่ได้ ชั้นสงสัยว่านี่คือที่เรียกว่าความรู้สึกมั้ย สำหรับสิ่งต่อต้านคุดัน มันไม่จำเป็นที่จะต้องมีอารมณ์โง่ๆอย่างความรู้สึกเมื่อชั้นกำลังจะจากไปเพื่อศึกสุดท้ายกับคุดัน แม้แต่ชั้นก็จะหัวเราะใส่ตัวชั้นเอง」
ระหว่างที่พูดอย่างนั้น นานะฟูชิมอบรอยยิ้มที่ขมขื่น แต่จัดสีหน้าเธอใหม่อย่างรวดเร็ว
「แต่ถ้าให้พูดอีกครั้ง บางที่มันอาจเป็นโชคชะตาที่ทำให้ชั้นมีความรู้สึกสำหรับมาสเตอร์ชั้น มาสเตอร์ได้เกี่ยวข้องทางอ้อมกับคุดันและลักพาตัวผู้ใช้ดวงตาสวรรค์โดยบังเอิญ และมีตาเธอไปบนบางคนที่เป็นสัตว์ประหลาดมากกว่าคุดัน พูดถึงแง่การสนับสนุนแล้ว ผู้ใช้ความสามารถตาแห่งพื้นดินจะก้าวข้างตาแห่งสวรรค์ ฮีโร่จะรวมกันอยู่รอบตาแห่งพื้นดิน อย่างที่ตำนานนี้พยากรณ์ ซูซูฮาระ-ซามะเริ่มมีคนแข็งแกร่งรอบๆตัวนายแล้ว มันได้คุ้มค่าที่จะรอมาสามร้อยปี ในที่สุดมันก็ได้เวลาที่ชะชักธงรบและฝังคุดัน」
แม้ว่าเธอพูดสิ่งนี้ด้วยหน้าที่ตรงๆ ไฟได้ลุกไหม้ในตาสีเขียวของนานะฟูชิ และจับผมแน่นด้วยมือเล็กๆนั่น
ใช้ผมเพื่อกำจัดคนชื่อคุดัน
ฟุ่นนน
「ชั้นไม่รู้มากเกี่ยวกับความแค้นของเธอ แต่ชั้นเพียงอยากจะเติมเต็มเป้าหมายของชั้นเท่านั้น และถ้าชั้นให้เธอยืมพลังชั้น ชั้นจะได้พลังอะไรตอบแทนล่ะ? ชั้นจะให้เธอยืมพลังของชั้นหรือไม่ ขึ้นอยู่กับว่ามันจะใช้พลังเพื่ออะไร」
นานะฟูชิหัวเราคิกคักขณะที่เธอตอบ
「ศัตรูควรจะรู้แล้วว่าตาแห่งสวรรค์ตื่นขึ้นแล้ว ดังนั้นพวกเขาจะมาไม่เร็วก็ช้า ก่อนหน้านั้นจะเกิดขึ้น เราควรจะโจมตีก่อน ถ้าเราสามารถที่จะกำจัดคุดัน ซูซูฮาระ-ซามะจะได้ประโยชน์ที่ยิ่งใหญ่จากมัน」
「ประโยชน์แบบไหน?」
「คุดันทรงพลังอย่างสุดขีดและในทางปฏิบัติแล้วเป็นอมตะ คนแบบนั้นอยู่ต้นขององค์กรที่เป็นคนอยู่ในการควบคุมมาเป็นเวลานาน เผด็จการ ถ้าเรากำจัดคนนั้น องค์กรจะพังทลายอย่างง่ายๆ」
「และ?」
「เหตุผลที่องค์กรปกป้องหมดความสนใจในคุดันเพราะคนคนนั้นแข็งแกร่งเกินไป สำหรับพวกเขาการที่จะสามารถกำจัดคุดัน ต้องเสียสละผู้ใช้ความสามารถส่วนใหญ่ในองค์กร ดังนั้นไม่มีทางที่พวกเขาจะทำมันเพื่อคนคนเดียว เพราะคุดันรู้เกี่ยวกับความจริงนั้น คนนั้นจะไม่ทำบางอย่างเหมือนการยั่วยุองค์กรป้องกัน มันแม้แค่คาดว่าคุดันจะมีปัญหาถ้าองค์กรปกป้องมุ่งหน้าที่จะแลกหมัดกับคุดัน ดันนั้นสมดุลย์ได้ถูกเก็บจากความคิดนั้น และจากมุมมองขององค์กรปกป้อง มันเป็นความสมดุลย์ที่พวกเขาไม่อยากจะรักษามัน」
เข้าใจแล้ว มันเป็นอย่างนั้น
มันง่ายที่จะจินตนาการว่าองค์กรที่ทามะมูชิทำงานให้ได้ถูกปกครองโดยชายที่ชื่อคุดัน
บางอย่างแบบการจับตัวผู้ใช้ความสามารถและกึ่งสัตว์เหมือนริกกะและขายมันเพื่อเงิน นอกจากนั้น ผมจะเดาว่าพวกเขาทำอย่างอื่นหลายอย่างด้วย
ไม่ว่าอย่างไร มันจะขัดแย้งกับวัตถุประสงค์ของตัวตนขององค์กรปกป้อง องค์กรปกป้อง พวกเขาเป็นองค์กรที่ต้องถูกทำลาย ถ้าผมสามารถทำมันได้ ผมจะทำ แต่สถานการณ์ปัจจุบัน ผมทำไม่ได้
「มันเป็นโอกาสดีที่จะคืนความเอื้อเฟื้อขององค์กรปกป้อง」
「นั่นถูกแล้ว」
นานะฟูชิยิ้มและพยักหน้ากับคำพูดผม
ผมไม่สนใจในทรัพย์สินหรืออำนาจที่ผมต้องการคือที่ที่อยู่ได้อย่างสันติ ผมอยากจะสร้างบ้านของเรา
ริกกะ คาซะฮานะ และฮิซูกิ พวกนอกรีตที่ใช้ชีวิตปรกติไม่ได้
และนั่นก็รวมถึงพวกนั้นที่ได้ปลุกความสามารถเหนือธรรมชาติให้ตื่นอย่างมารินะ และยูกะ แล้วก็ยูกินะ ที่พลังของพวกเธอตื่นขึ้นมาด้วย
และสำหรับทามะมูชิและอาซาฮินะที่ทั้งสองมีแมลงอยู่ข้างในตัวจากวิธีต้องห้าม แน่นอนว่าจะตกเป็นเป้าหมายไปตลอดชีวิต
เพื่อที่จะจัดการกับนั่น เราต้องขอยืมพลังจากองค์กร มันดีที่สุดที่จะใส่ตัวเราเข้าไปในองค์กรที่ไม่สามารถจะถูกวุ่นวายได้ง่ายๆ
และองค์กรที่ไปถึงความต้องการนั้นคือองค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติ
เราจะสามารถสร้างที่ของเราข้างในองค์กรที่เต็มไปด้วยผู้ใช้ความสามารถแบบเรา
แต่ตัวตนของทามะมูชิและอาซาฮินะจะไม่ให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น พวกนั้นที่ได้ทำอะไรที่ต้องห้ามจะได้รับการลงโทษ
เพื่อที่จะให้นั่นไม่เกิดขึ้น ผมต้องทำให้องค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติติดหนี้ผมอย่างยิ่งใหญ่
อย่างไรก็ตาม ถ้าเรากำจัดคนที่แตะต้องไม่ได้ภายในองค์กรปกป้อง เราจะจบที่การเป็นคนที่อันตรายมากกว่าคุดัน
ถ้านั่นเกิดขึ้น ก็ให้มันเกิดขึ้นไป ตอนนี้ มาขมขู่องค์กรอนุรักษ์ธรรมชาติด้วยพลังของเราทั้งหมดเถอะ ถ้าคุณไม่ “ปกป้องอย่างถูกต้อง” ให้เรา พวกคุณจะถูกกัด
ฟุมุ มันไม่ไร้เหตุผล
แต่มันยังมีปัญหา ความสามารถของฮิซูกิยังไม่มั่นคง มันอันตรายที่จะพนันใต้สถานการแบบนั้น
「ตัดสินใจไม่ได้เหรอ? ม่าา นั่นธรรมชาติ งั้นถ้าเป็นแบบนี้ล่ะ?」
ระหว่างผมลังเล นานะฟูชิยิ้มและขึ้นเสียงของเธอ
「ประมาณแปดปีก่อน มีโปสเตอร์บุคคลที่ต้องการตัวในองค์กร รายระเอียดชี้ว่ามันเป็นกึ่งมนุษย์ที่ต้องการให้ตาย เพื่อที่จะจับตัวลูกสาวทั้งสองของกึ่งมนุษย์คนนั้น ส่งทีมออกไปค้นหาและรายงานกลับมาทันทีที่เจอพวกเขา มันเป็นกึ่งมนุษย์ที่มีเลือดของหมาป่าอยู่ในตัวพวกมัน」
「……นานิ?*」
TLN: อะไร
กึ่งมนุษย์คนหนึ่ง? ลูกสาว? สองคน? หมาป่า? อย่าบอกนะว่านั่น――
「แต่มันเป็นแปดปีที่แล้วนะ ดังนั้นชั้นได้ลืมเกี่ยวกับมาสเตอร์ของชั้น」
นานะฟูชิพึมพำในวิธีที่ชี้ว่ามันมีความหมายลึกซึ้งกว่านั้น
ผู้ใช้แมลงแก่ฆ่าแม่ของคาซะฮานะและริกกะและเอาตัวพี่สาวน้องสาวสองคนที่เหลือไป
และคุดันเป็นผู้ใช้แมลงด้วย
เมื่อคุณเอามันเข้าด้วยกัน――
โฮ่ะโฮ้ว โซลกะ โซนะโนกะ* ดังนั้นคุดันฆ่าแม่ของริกกะและคาซะฮานะและนำพี่สอนน้องสาวที่เหลือไป
TLN: เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้วว่ามันเป็นอย่างนั้น
เฮฮ๋ห์~ โซลกะ โซนันดานะ*
TLN: เข้าใจแล้ว นั่นเป็นอย่างนั้น
「ข้อพิสูจอยู่ไหน？」
「ถ้ากลับไปที่บ้าน ข้อมูลในเวลานั้นได้อยู่ที่นั่น」
「เข้าใจแล้ว」
งั้น มันเป็นคุดัน ไอเหี้ยนั่นฆ่าแม่ของ “ริกกะของผม” และเอาพี่สาวน้องสาวเธอไป
งั้นนั่นหมายความว่า ใช่ นั่นจะหมายความว่า
คนนี้มันหาเรื่องสู้กับผม
「พี่สาวน้องสาวที่ถูกพาตัวไปยังมีชีวิตอยู่มั้ย?」
ถ้าพวกเธอทั้งหมดยังมีชีวิต หืมม มาดูกัน ผมจะให้คุดันตายอย่างไม่เจ็บปวด แต่ถ้าคนนึงตาย ผมจะให้คนนั้นทรมานไป 10 ปีก่อนที่จะฆ่าเขา ถ้าพวกเธอสองคนตาย งั้นผมจะให้คนนั้นทรมานไป 50 ปีก่อนจะตาย
ถ้าทุกคนตาย――
「ชั้นจะทรมานมันไปตลอดกาล」
ความโกรธเริ่มเดือดขึ้นมา
มันดูเหมือนนายยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ อย่างไรก็ไม่รู้ ผมทนมันไม่ได้
「ฮฮฮิ้-♥」
นานะฟูชิบิดและเปลี่ยนเป็นแดงที่ใบหน้าอย่างสมบูรณ์และกดมือเธอไปที่หว่างขา ทันทีต่อมา เสียงน้ำสามารถได้ยินระหว่างที่นานะฟูชิบิบต้นขาเธอเขามา น้ำได้ไหลไปที่หลังต้นขาของเธอ
เธอกลัวผมมากจนเธอฉี่เหรอ?
「ชั้นกลัวนาย ขอโทษ ชั้นไม่ได้มีเจตนาจะทำให้นายกลัว」
นานะฟูชิที่แดง ตัวสั่นระหว่างที่ฉี่เล็ด ผมวางมือขวาไว้บนหัวเธอและลูบหัวของเธอระหว่างที่คุย ให้อ่อนโยนสุดเท่าที่ผมทำได้ และมอบรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดที่ผมทำได้
คุดัน ผู้ใช้แมลงที่ฆ่าแม่ริกกะและเอาพี่สาวน้องสาวเธอไป
การเกิดมาเป็นผู้ใช้ความสามารถ ผมไม่สนิทกับพ่อแม่ผม และไม่มีซักคนที่ผมเรียกว่าเพื่อนได้ ผมคนนั้นในที่สุดก็ได้พบกับ “ครอบครัวที่แท้จริง” ของผม
ผมมอบนามสกุลซูซูฮาระให้ริกกะ และเธอรับมัน
การผูกกันที่สร้างด้วยแค่คำพูด เราอาจจะถูกหัวเราะกับการ “เล่นเป็นครอบครัว”
อย่างไรก็ตาม ริกกะได้เป็นส่วนหนึ่งของ “ครอบครัว” ผมอย่างแน่นอน
ไอเหี้ยนั่น คุดัน วางมือที่เลอะของมันบนครอบครัวของผม
วางมือมันบนครอบครัวของผม
งั้น มันมีทางเดียวที่จะเดินลงไป นอกจากนั้น ไม่มีทางอื่นที่จะไป
ระหว่างที่กำหมัด ผมรู้สึกถึงความเปียก มื่อผมดูมัน เล็บของผมจิกเข้าไปในฝ่ามือ และเลือดได้ไหลออกมาจากมัน
รู้สึกถึงความเจ็บปวดรู้สึกดี ผมอาจจะบ้าไปถ้าผมไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด
แก…แกวางมือบนครอบครัวของผม
ยกโทษให้นายไม่ได้ อา ยกโทษให้ไม่ได้ ยกโทษให้ไม่ได้ ไม่มีอย่างอื่น
「แค่มึงรอเถอะ」
ผมพึมพำขณะที่ผมเลียเลือดที่หยด
「แค่มึงรอเถอะ」
ผมพึมพำขณะที่ผมดื่มด่ำกับรสชาติของเหล็กที่แพร่อยู่ในปากผม
「แค่มึงรอเถอะ」
ผมพึมพำ ตอบด้วยความคิดของผมที่เดือดอยู่ข้างในผม
「ชั้นอาจจะตกหลุมรักกับผู้ใช้แมลงที่ชั้นไม่เคยเห็นมาก่อน」
คุดัน ผมอยากจะเห็นแก ผมอยากจะเจอแก ผมอยากจะเห็นแกไวๆ ผมอยากจะฉีกเล็บระหว่างที่คุยกับแก ผมอยากจะบิดและหักนิ้วของแกที่ละนิ้วเมื่อผมคุยกับแก ผมอยากจะควักไส้ของแกระหว่างที่คุยกับแก
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตผมที่ผมอยากจะเจอใครมากขนาดนี้
「อาา ชั้นโหยหาแก ชั้นโหยหาแกคุดัน ชั้นคิดถึงแก แน่นอนว่าชั้นจะไปเจอแก แน่นอนว่าชั้นจะมาพาแกไป มีชีวิตอยู่จนถึงตอนนั้น แน่นอนว่ามีชีวิตอยู่จนถึงตอนนั้น」
มองดูพระจันทร์ส่องสว่างในค่ำคืน ผมพึมพำ
ผมจะมาเจอแกแนๆ ผมจะมาเจอแกไม่ว่ายังไง
ถ้าแกหนีชั้นจะตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม ตาม แก ไม่ว่าแกอยู่ไหน
แกเหยียบย่ำ “ครอบครัว” ของผม และผมจะตามแกเพื่อมัน ดังนั้น――
「รอชั้น」
ใช่ ผมพึมพำขณะที่ผมมองพระจันทร์ในค่ำคืน
ผมจะไม่ยกโทษให้แกที่แกลงมือกับ “ครอบครัว” ของผม
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ facebook: “wayuwayu แปล”
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook และ discord