บทที่ 233 ซื้อที่ดิน
บทที่ 233 ซื้อที่ดิน
ฉินเย่จือไม่มีแนวคิดนี้ ในสายตาของเขาเงินหกร้อยตำลึงเงินไม่สามารถเทียบได้กับเมล็ดงา แน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจ เขาไม่เคยคิดว่ากู้เสี่ยวหวานที่อยู่ห่างจากเขาหนึ่งแสนแปดพันลี้ เขาไม่สนใจเกี่ยวกับเงินหกร้อยตำลึงเงิน แต่กู้เสี่ยวหวานสนใจ
“หลี่ฝานบอกว่าสูตรอาหารสองจานใหม่ซื้อมาจากนาง” อาโม่บอกข้อมูลทั้งหมดที่เขาสืบมาได้แก่ฉินเย่จือ “ได้ยินมาว่าแม่นางผู้นี้ไปที่ภูเขาลึก ขุดเจอโสมและนำไปขาย”
ภูเขาลึก? โสม?
เมื่อเห็นท่าทางงงงวยของนายท่าน อาโม่ก็อธิบายต่อ “พานซือเหอ หรือท่านหมอพานจากโรงหมอหุยชุน นายท่านท่านยังจำได้หรือไม่?”
พานซือเหอ? ฉินเย่จือยังจำคนผู้นี้ได้จึงพยักหน้า
“โสมที่แม่นางผู้นี้พบถูกขายให้ท่านหมอพาน” อาโม่กล่าว
ฉินเย่จือพยักหน้าหลังจากได้ยิน เมื่อฟังจบเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจว่าทำไมพวกนางถึงไปที่ภูเขาลึก
“ได้ยินจากคนในหมู่บ้านว่ามีโสมอยู่ในภูเขาลึก แต่มีสัตว์ดุร้าย ชาวบ้านเหล่านี้จึงไม่กล้าเข้าไป แต่แม่นางผู้นั้นกล้า! ช่างกล้าหาญจริง ๆ!”
ฉินเย่จือกลอกตาใส่อาโม่ แม่นางผู้นี้มีความกล้าไม่มาก ข้าจะอธิบายให้นายท่านฟังเกี่ยวกับภูเขาลึกและสระน้ำนี้
“พบอะไรอีกไหม?” ฉินเย่จือถามต่อ
“ญาติของครอบครัวนาง ครอบครัวของนางเป็นครอบครัวรอง ลุงที่เป็นครอบครัวใหญ่เป็นคนทำบัญชีในเมือง ครอบครัวของเขาเพิ่งซื้อบ้านหลังใหม่ ครอบครัวที่สามอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซี ได้ยินมาว่าหยิ่งผยองยิ่งนัก และมีอาอีกคนซึ่งไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปีหลังจากนางแต่งงานออกไป” อาโม่บอกกับฉินเย่จือเกี่ยวกับข้อมูลทั้งหมดที่เขาสอบถามมา
เขาอยู่เคียงข้างนายท่านมาช้านาน ไม่เคยเห็นนายท่านเริ่มสืบข้อมูลเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน เขาไม่ได้คาดคิดว่าคราวนี้จะมาให้ตนเองตรวจสอบเรื่องของเด็กสาวบ้านนอกอายุเก้าขวบ นี่มันเหลือเชื่อมาก แม้ว่าเขาจะสงสัยมาก แต่อาโม่ก็ปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายอย่างไม่มีเงื่อนไข
หลังอาหารเช้าในวันรุ่งขึ้น ฉือโถวและป้าจางก็มาถึง
ป้าจางยืนอยู่ที่ประตูบ้านของกู้เสี่ยวหวาน มองไปเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นบุคคลนั้นจึงกล่าวด้วยความดีใจว่า “ไปแล้วหรือ?”
กู้เสี่ยวหวานรู้ได้ทันทีว่าป้าจางกำลังพูดถึงใคร จึงพยักหน้าและตอบรับหนึ่งคำ
เมื่อวานนางไล่เขาไปแล้ว และตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เขาคงไปแล้วสินะ
กู้เสี่ยวหวานสำนึกผิดและรู้สึกผิดอยู่ในใจของนาง คนผู้นั้นที่รู้สึกหมดหวังและคงหมดหนทางจริง ๆ แต่ตนเองกลับไล่ออกไปเช่นนี้ เฮ้อ เขาไม่รู้ว่าเขาจะไปที่ไหน
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกผิดมาก แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางถอนหายใจอีกครั้ง ลืมมันไปเถอะ แค่คนในครอบครัวก็ไม่สามารถดูแลพวกเขาได้แล้ว แล้วทำไมต้องไปสนใจคนอื่นด้วย ไม่ต้องการคิดอะไรมากแล้ว
กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้ไม่ได้ตามเข้าไปในเมืองด้วย ป้าจางแนะนำให้พวกเขาไปที่บ้านของตนเอง เพื่อที่พวกเขาจะได้ไปช่วยเหลือลุงจาง
กู้เสี่ยวหวานเห็นด้วย หากลุงจางทำกล่องไม้ไผ่ที่บ้านเพียงลำพัง และมันก็ไม่สะดวกสำหรับขาและเท้าของเขา ถ้ามีเด็กทั้งสองอยู่ข้าง ๆ พวกเขาก็สามารถเป็นมือเป็นเท้าและหยิบจับสิ่งของให้ได้ ดังนั้นจึงให้กู้หนิงผิงพาน้องสาวไปที่นั่น
กู้เสี่ยวหวานและป้าจานั่งเกวียนวัวมุ่งหน้าไปยังเมืองหลิวเจีย
เมื่อนั่งบนเกวียนวัว กู้เสี่ยวหวานก็คิดว่าตนเองมีตั๋วเงินสามร้อยตำลึงเงินและก้อนตำลึงเงินอีกหลายสิบก้อนเพียงสองร้อยตำลึงเงินเท่านั้นที่สามารถใช้ซื้อที่ดินได้ ซื้อก่อนสักหน่อย แล้วค่อยซื้ออีกเมื่อมีเงิน
อีกอย่างเกรงว่าเกวียนเล่มนี้จะมีประโยชน์ในอนาคตด้วย การเดินด้วยสองขาจะนานเกินไป กู้เสี่ยวหวานคิดว่าหากมีเงินมากขึ้นในอนาคต ครอบครัวจะต้องซื้อเกวียนวัว เพื่อจะได้ออกไปข้างนอกได้สะดวกยิ่งขึ้น
ทั้งสามคนเข้าไปในเมืองและสอบถามเกี่ยวกับบ้านของข่งฟาง ผู้เป็นนายหน้าที่ดูแลการซื้อขายที่ดิน และถือโอกาสไปซื้อขนมกล่องจากร้านขนม
ข่งฟางบังเอิญอยู่บ้าน พอมีคนแปลกหน้าสามคนมาที่ประตูก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องการค้า เขาจึงทักทายด้วยรอยยิ้มที่สุภาพว่า “พวกท่าน? มาซื้อที่ดินหรือ? เฮอะ เฮอะ เข้ามานั่งสิ!”
เมื่อข่งฟางกล่าวเช่นนี้ เขาก็มองมาที่ป้าจางเพราะมีเพียงป้าจางเท่านั้นที่เป็นผู้ใหญ่ในบรรดาคนทั้งสามนี้ เขาถือเอาว่าคนที่มาต้องซื้อที่ดิน และคนที่จะซื้อได้นั้นก็คือป้าจาง
ป้าจางพยักหน้าและกล่าวว่า “เรามาจากหมู่บ้านอู๋ซี และมาที่นี่เพื่อซื้อที่ดิน ไม่รู้ว่ามีที่ใดที่เหมาะสมบ้างหรือไม่”
ข่งฟางกล่าวด้วยรอยยิ้ม “พวกท่านต้องได้ยินมาจากในเมืองเป็นแน่ ที่นี่ข้ามีทรัพยากรมากที่สุด ตราบเท่าที่ท่านต้องการ ข้ามีทั้งหมด”
กู้เสี่ยวหวานรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ คนผู้นี้มีความมั่นใจจริง ๆ
“แล้วแถวนี้มีที่ดินเปล่าขายหรือไม่?” กู้เสี่ยวหวานไม่ได้วางแผนที่จะซื้อนาข้าว ข้าวถูกผลิตเพียงปีละครั้งและได้ผลผลิตก็น้อย นาข้าวมีราคาแพงและไม่คุ้มค่าเลย มันจะดีกว่าที่จะซื้อที่ดินเปล่าราคาถูก ตราบใดที่มีเมล็ดพันธุ์ก็ค่อยปรับปรุงในภายหลังได้
ยิ่งกว่านั้น ก่อนมาที่นี่กู้เสี่ยวหวานได้ยินมาว่าที่ดินเปล่านั้นมีราคาถูก แต่ทุ่งนามีราคาแพง ราคานาข้าวหนึ่งหมู่สามารถซื้อที่ดินเปล่าได้สองหมู่ กู้เสี่ยวหวานคิดว่ามันอาจจะดีกว่าที่จะซื้อที่ดินแห้งแล้งให้มากขึ้นและให้เช่ากับผู้เช่าในราคาที่ถูกกว่า
แผนในใจของกู้เสี่ยวหวานคือการซื้อที่ดินโดยไม่ต้องไปที่ที่ชาวบ้านรวมตัวกัน การซื้อที่ดินตอนนี้ไม่สามารถซื้อได้มาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่สามารถซื้อเพิ่มได้อีกในอนาคต ในอนาคตถ้ามีเงิน กู้เสี่ยวหวานวางแผนที่จะซื้อพื้นที่หลายร้อยหมู่ เชื่อมต่อให้เป็นชิ้นเดียว สร้างเรือนหลังใหญ่ และนางจะเป็นเจ้าของบ้าน ปล่อยให้ผู้คนได้เช่า
ดังนั้นกู้เสี่ยวหวานจึงวางแผนจะซื้อที่ดินที่ห่างออกไป ในกรณีนี้ คาดว่าราคาที่ดินจะถูกลงและจะสะดวกกว่าในการเชื่อมต่อที่ดินให้เป็นผืนเดียวกันในอนาคต นอกจากนี้กู้เสี่ยวหวานยังวางแผนที่จะซื้อที่ดินใกล้ ๆ เมืองหลิวเจีย นางไม่คิดว่าตนเองจะต้องอยู่ในหมู่บ้านอู๋ซีไปตลอดชีวิต ดังนั้นมาอยู่ใกล้เมืองจะดีกว่า
เมื่อข่งฟางได้ยินว่าพวกเขาต้องการมาซื้อที่ดินที่เปล่าก็หัวเราะออกมา ถึงขายุงจะเล็กแต่มันก็คือเนื้อ ดังนั้นใบหน้าของเขายังคงมีรอยยิ้ม “มีสิ เมื่อไม่กี่วันก่อนมีครอบครัวในเมืองย้ายออกไป และพวกเขาก็อยากจะขายที่ดินพวกนั้น พวกท่านรอสักครู่ ข้าจะไปหยิบแผนที่มาให้ดู” เขาพูดพลางเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบแผนที่ออกมา
หลังจากดูแล้วจึงกล่าวว่า “ครอบครัวของเขามีพื้นที่อยู่หลายหมู่ ซึ่งทั้งหมดนั่นเป็นผืนเดียวกัน พวกท่านต้องการซื้อหรือไม่?” เมื่อข่งฝางถาม เขาก็มองไปที่ป้าจาง
ไม่ใช่ป้าจางที่มาซื้อที่ดิน นางจึงไม่สามารถพูดได้ว่ามันดีหรือไม่ดี นางจึงชี้ไปที่กู้เสี่ยวหวานแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ใช่ข้าที่ต้องการซื้อที่ดิน สาวน้อยผู้นี้ที่ต้องการซื้อที่ดินต่างหาก เรื่องรายละเอียดท่านก็คุยกับสาวน้อยผู้นี้เถอะ”